1) Insufficient "Wait-Time""Wait-ti

1) Insufficient "Wait-Time"

"Wait-time" is the amount of time after an initial question has been posed before the teacher answers it, repeats, rephrases, or adds further information to the question; or accepts an answer from a student.

More than just a few seconds are necessary for mental information-processing (Moriber, 1971; Rowe, 1974). When the teacher becomes a nonstop talker, filling every possible silence with his voice, what chance do students have to think over what is being said, formulate intelligent responses, or ask for clarification.

Mental information-processing may be accompanied by verbal analyses or proceed in silence. It does seem logical, therefore, that if the facilitation of students' learning is of paramount importance, then teachers should allow for individual differences in learning style by providing a modicum of quiet time for thinking as well as opportunities for verbal responses.

Students who note that their instructor answers a preponderance of his own questions without waiting for a response soon grow dependent upon the teacher to do their thinking for them. In like manner, an answer too rapidly accepted has the effect of cutting off further information-processing and analysis by the rest of the class. Instructors may attest verbally to their aim of encouraging independent thinking, but unless they consciously work to expand their wait-time, they will have rhetoric with little resultant change in behavior.

Rowe (1974) reported that when teachers were trained to increase their wait-time from one second to 3-5 seconds, several changes occurred in students' behavior: the length and number of unsolicited but appropriate responses increased, the number of failures to respond decreased, and the incidence of student-to-student comparisons of data increased. Instructors who are interested in repeating this experiment in their own classrooms can measure their wait-times ("one, one-thousand; two, one-thousand," etc., sufficing for timing purposes) and then deliberately expand these periods of silence-for-thinking both after a question is posed and after an answer has been given. Sharing the concept of wait-time for thinking with the students often enables the teacher to maximize his efforts and gives the class an insight into learning skills.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1) ไม่เพียงพอ "รอเวลา""รอเวลา" เป็นระยะเวลาหลังจากได้รับอึ้งถามการเริ่มต้นก่อนที่ครูตอบได้ ซ้ำ rephrases หรือเพิ่มข้อมูลเพิ่มเติมคำถาม หรือยอมรับคำตอบจากนักเรียนมากกว่าเพียงไม่กี่วินาทีจำเป็นสำหรับจิตใจการประมวลผลสารสนเทศ (Moriber, 1971 Rowe, 1974) เมื่อครู talker nonstop กรอกรายละเอียดทุกความเงียบเป็นเสียงของเขา โอกาสใดทำนักเรียนต้องคำนึงถึงคือการพูด กำหนดตอบอัจฉริยะ หรือขอชี้แจงประมวลผลข้อมูลที่จิตอาจจะมาพร้อมกับวิเคราะห์ด้วยวาจา หรือดำเนินการในความเงียบ มันดูเหมือนตรรกะ ดังนั้น ว่า ถ้าการอำนวยความสะดวกของนักเรียนเป็นความสำคัญสูงสุด แล้วครูควรอนุญาตสำหรับแต่ละความแตกต่างในลักษณะการเรียนรู้โดยให้เล็กน้อยของคเงียบเวลาคิดเป็นโอกาสสำหรับการตอบด้วยวาจานักเรียนที่ทราบว่า ครูคำตอบกำกับคำถามของตัวเองโดยไม่รอคำตอบเร็ว ๆ นี้ เติบโตขึ้นเมื่อครูทำความคิดของพวกเขา เหมือนอย่าง คำตอบที่ยอมรับอย่างรวดเร็วเกินไปมีผลของการตัดต่อ ข้อมูลประมวลผลและวิเคราะห์ โดยส่วนเหลือของชั้น ผู้สอนอาจยืนยันถึงการคิดอิสระสนับสนุนให้เป้าหมายของพวกเขา แต่ถ้าสติทำงานขยายเวลารอของพวกเขา พวกเขาจะมีสำนวนเปลี่ยนเล็กน้อยผลแก่ในการทำงานRowe (1974) รายงานว่า เมื่อมีการฝึกอบรมครูเพื่อเพิ่มเวลารอของจากหนึ่งไปสอง 3-5 วินาที เปลี่ยนแปลงหลายอย่างเกิดขึ้นในลักษณะการทำงานของนักเรียน: ความยาวและจำนวนที่เหมาะสม แต่ไม่ได้ร้องขอการตอบรับเพิ่ม ขึ้น จำนวนความล้มเหลวในการตอบสนองลดลง และเพิ่มอุบัติการณ์ของนักเรียนนักศึกษาการเปรียบเทียบข้อมูล ผู้สอนที่มีความสนใจในการทำซ้ำนี้ทดลองในห้องเรียนของตนเอง สามารถวัดผู้รอเวลา ("หนึ่ง หนึ่ง - พัน สอง หนึ่ง - พัน ฯลฯ sufficing ประสงค์เวลา) แล้ว ตั้งใจขยายรอบความเงียบสำหรับคิดทั้งสองหลัง จากเกิดคำถาม และหลัง จากได้รับคำตอบ ร่วมแนวคิดของรอเวลาสำหรับการคิดกับนักเรียนมักจะทำให้ครูต้องเพิ่มความพยายามของเขา และให้ความเข้าใจในการเรียนรู้ชั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1) ไม่เพียงพอ "รอเวลา" "รอเวลา" เป็นระยะเวลาหลังจากที่คำถามแรกที่ได้รับการโพสต์ก่อนที่ครูจะตอบมันซ้ำ rephrases หรือเพิ่มข้อมูลต่อไปคำถาม; หรือยอมรับคำตอบจากนักเรียน. มากกว่าเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการประมวลผลข้อมูลทางจิต (Moriber 1971; Rowe, 1974) เมื่อครูจะกลายเป็นนักพูดดุ๊กดิ๊กเติมเต็มทุกความเงียบเป็นไปได้กับเสียงของเขาสิ่งที่มีโอกาสที่จะให้นักเรียนต้องคิดมากกว่าสิ่งที่ถูกกล่าวว่ากำหนดการตอบสนองที่ชาญฉลาดหรือขอชี้แจง. จิตการประมวลผลข้อมูลที่อาจจะมาพร้อมกับการวิเคราะห์ทางวาจาหรือดำเนินการต่อไป อยู่ในความสงบ. มันจะดูเหมือนตรรกะจึงว่าถ้าการอำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ของนักเรียนมีความสำคัญยิ่งแล้วครูควรให้ความแตกต่างของแต่ละบุคคลในรูปแบบการเรียนรู้โดยการให้จำนวนเล็กน้อยของเวลาที่เงียบสงบสำหรับการคิดเช่นเดียวกับโอกาสสำหรับการตอบสนองทางวาจา. นักศึกษาที่ทราบ ที่อาจารย์ผู้สอนของพวกเขาคำตอบของคำถามที่สำคัญยิ่งของตัวเองโดยไม่ต้องรอการตอบสนองที่เร็ว ๆ นี้จะเติบโตขึ้นอยู่กับครูที่จะทำคิดของพวกเขาสำหรับพวกเขา ในลักษณะเช่นเดียวกับการตอบรับอย่างรวดเร็วเกินไปมีผลของการตัดต่อข้อมูลการประมวลผลและการวิเคราะห์โดยส่วนที่เหลือของชั้น อาจารย์อาจยืนยันด้วยวาจาเพื่อจุดมุ่งหมายของพวกเขาให้กำลังใจคิดที่เป็นอิสระ แต่ถ้าพวกเขามีสติที่จะขยายการทำงานรอเวลาของพวกเขาพวกเขาจะมีสำนวนกับการเปลี่ยนแปลงผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการทำงาน. Rowe (1974) รายงานว่าเมื่อครูได้รับการฝึกฝนที่จะเพิ่มขึ้นของพวกเขารอ เวลาจากคนที่สอง 3-5 วินาทีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างที่เกิดขึ้นในพฤติกรรมของนักเรียน: ความยาวและจำนวนของการตอบสนองที่ไม่พึงประสงค์ที่เหมาะสมเพิ่มขึ้น แต่จำนวนของความล้มเหลวในการตอบสนองลดลงและอุบัติการณ์ของการเปรียบเทียบนักเรียนต่อนักเรียนของข้อมูลที่เพิ่มขึ้น . อาจารย์ผู้สอนที่มีความสนใจในการทำซ้ำการทดลองนี้ในห้องเรียนของตัวเองสามารถวัดเวลารอของพวกเขา ("หนึ่งหนึ่งพันสองหนึ่งพัน" ฯลฯ sufficing เพื่อวัตถุประสงค์ในการกำหนดเวลา) แล้วจงใจขยายช่วงเวลาเหล่านี้ของ silence- สำหรับความคิดทั้งสองหลังจากที่คำถามถูกวางและหลังคำตอบที่ได้รับ ร่วมกันแนวคิดของการรอเวลาสำหรับการคิดกับนักเรียนมักจะช่วยให้ครูที่จะเพิ่มความพยายามของเขาและช่วยให้ระดับความเข้าใจในทักษะการเรียนรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 ) ไม่เพียงพอ " รอเวลา "

" รอเวลา " คือปริมาณของเวลาหลังจากคำถามแรกถูกถามก่อนอาจารย์จะตอบมันทำซ้ำ rephrases หรือเพิ่มข้อมูลเพิ่มเติมคำถาม หรือยอมรับคำตอบจากนักเรียน

มากกว่าเพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่จำเป็นในการประมวลผลข้อมูล จิต ( moriber 1971 ; 1974 Rowe ) เมื่อครูจะพูดไม่หยุดเลยเติมได้ทุกความเงียบกับเสียงของเขา อะไรที่ทำให้นักศึกษาต้องคิดสิ่งที่ถูกกล่าวว่า กําหนดคำตอบที่ฉลาด หรือขอชี้แจง

จิตการประมวลผลข้อมูลอาจจะพร้อม ด้วยวาจา หรือวิเคราะห์ต่อไปในความเงียบ มันดูเหมือนตรรกะ ดังนั้น หากการกระตุ้นการเรียนรู้ของนักเรียนเป็นสิ่งที่สำคัญแล้วครูควรช่วยให้ความแตกต่างระหว่างบุคคลในรูปแบบการเรียนรู้ โดยมีจำนวนน้อยของเวลาที่เงียบสงบสำหรับการคิดรวมทั้งโอกาสในการตอบสนองทาง

นักเรียนที่ทราบว่าอาจารย์ของพวกเขาคำตอบมีความเหนือกว่าของคำถามของเขาเองโดยไม่ต้องรอสำหรับการตอบสนองเร็วขึ้น ขึ้นอยู่กับอาจารย์ให้ทำคิดของพวกเขาสำหรับพวกเขา ทำในทำนองเดียวกันคำตอบอย่างรวดเร็วมาก ยอมรับได้ ผลของการตัดการประมวลผลข้อมูลเพิ่มเติมและการวิเคราะห์โดยส่วนที่เหลือของชั้น อาจารย์อาจยืนยันด้วยวาจากับจุดมุ่งหมายของการคิดที่เป็นอิสระ แต่ถ้าพวกเขาตั้งใจทำงานเพื่อขยายรอเวลาของพวกเขา พวกเขาจะมีการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆน้อย ๆด้วยซึ่งพฤติกรรม

โรว์ ( 1974 ) รายงานว่า เมื่อครูฝึกเพื่อเพิ่มเวลารอจากหนึ่งสอง 3-5 วินาที การเปลี่ยนแปลงหลายอย่างที่เกิดขึ้นในพฤติกรรมของนักเรียน : ความยาว และจำนวนที่เหมาะสม แต่การตอบสนองที่เพิ่มขึ้น จำนวนของความล้มเหลวที่จะตอบสนองลดลง และอุบัติการณ์ของนักเรียนนักศึกษา การเปรียบเทียบข้อมูลที่เพิ่มขึ้นอาจารย์ที่สนใจในการทำซ้ำการทดลองในห้องเรียนของตนเองสามารถวัดเวลารอ ( " หนึ่ง พัน สอง พัน " ฯลฯ sufficing เวลาวัตถุประสงค์ ) แล้วจงใจขยายรอบระยะเวลาเหล่านี้ของความเงียบคิดทั้งหลังโจทย์คำถามและคำตอบได้แบ่งปันแนวคิดของเวลา รอคิดกับนักเรียนมักจะช่วยให้ครูที่จะเพิ่มความพยายามของเขาและให้ระดับความเข้าใจในทักษะการเรียนรู้