To whoever is reading this: I'm hop

To whoever is reading this: I'm hopefully dead.
I just couldn't live this life anymore: my
paralyzed legs made me worthless, and I felt like
an outsider ever since the accident. Anxiety and
depression controlled my life, and there was no way
out of this bottomless pit. My friends looked right
past me, my family abandoned me. Nobody wants a
cripple, especially one that would need your help.
Fucking worthless.
The only person that ever tried to help me was my doctor...
he tried... a lot. He is the only reason this
book exists. Writing it has helped me put things into
perspective I think, but in the end it hasn't really
changed anything for me. I still felt like
shit, and was still all alone in solitude. Purnell, if
you are reading this, I'm sorry, there were no
choices left. I made up my mind, not every
one can be saved.
I had to end my life, and I had to take my special
person with me, Sophie... I wanted to keep her
with me. I wanted to keep her all for myself.
I hope her body is rotting away when you find her.
This is my conclusion, this is my end, farewell everyone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใครก็ตามที่อ่านข้อความนี้ : ผมหวังว่าตาย .
ผมไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป :
เป็นอัมพาตขาทำให้ฉันไร้ค่า และฉันรู้สึกเหมือน
คนนอกตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ ความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้า
ควบคุมชีวิต และไม่มีทาง
ออกจากหลุมลึกนี้ เพื่อนๆมองขวา
อดีตฉัน ครอบครัวของฉันทิ้งฉันไป ไม่มีใครต้องการ
คนพิการ โดยเฉพาะคนที่ต้องการความช่วยเหลือของคุณ .
ไอ้คนไร้ค่า .
คนที่เคยพยายามที่จะช่วยให้ฉันเป็นหมอ . . . . . . .
เขาพยายาม . . . . . . . มาก เขาเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้หนังสือเล่มนี้
มีอยู่ เขียนมันได้ช่วยให้ฉันใส่สิ่งที่เป็น
มุมมองผมคิดว่า แต่ในที่สุดมันไม่ได้จริงๆ
เปลี่ยนอะไรสำหรับฉัน ฉันยังคงรู้สึกเหมือน
บ้าและก็อยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว เพอร์เนลล์ ถ้า
คุณอ่านข้อความนี้ ขอโทษ ไม่มี
ตัวเลือกด้านซ้ายผมตัดสินใจ ไม่ทุกหนึ่งสามารถบันทึก
.
ฉันต้องจบ ชีวิตของผม ผมต้องพาคนพิเศษ
ฉัน โซฟี . . . ฉันต้องการให้เธอ
กับฉัน ฉันต้องการให้หล่อนเอง
หวังว่าร่างกายเธอเน่าเมื่อคุณเจอเธอ
นี่คือบทสรุปของฉันนี้เป็นจุดสิ้นสุดของฉัน ลาก่อนทุกคน