Alcohol advertisers spent $2 billio

Alcohol advertisers spent $2 billion on alcohol advertising in measured media (television, radio, print, outdoor, major newspapers and Sunday supplements) in 2005.11Alcohol in the Media: Drinking Portrayals, Alcohol Advertising, and Alcohol Consumption Among Youth
Joel W. Grube *

Widespread concern exists about the potential effects that media portrayals of drinking, alcohol product placements, and alcohol advertising may have on alcohol consumption and problems among young people. Television, radio, film, and popular music are often identified as potential sources through which young people learn about alcohol and as potential influences on young people's drinking and drinking problems (e.g., American Academy of Pediatrics, 1996; Gerbner, 1995; Stockdale, 2001; Strasburger, 1993a, b; Villani, 2001). In particular, public health advocates routinely call for stricter self- or governmental regulation of television, film, music, and alcohol advertising (e.g., American Academy of Pediatrics, 1996; Hacker and Stuart, 1995; Hill and Casswell, 2001; Mosher, 1994; Strasburger, 1993a, b). Community action is frequently focused on reducing local alcohol advertising (e.g., Center for Science in the Public Interest, 1992; Woodruff, 1996). The effects of alcohol portrayals and advertising on young people (e.g., Atkin, 1993; Strasburger, 1993a, b) and targeting of youth (Center of Alcohol Marketing, and Youth, 2000a, 2000b, 2003) and minority communities by advertisers (e.g., Abramson, 1992; Alaniz and Wilkes, 1995; Scott, Denniston, and Magruder, 1992) have been raised as particularly salient issues. Recent changes in alcohol advertising policies, such as the decision by distillers to end a self-imposed ban and begin advertising on television, has raised further concerns about alcohol advertising and its potential effects on young people (Snyder, Fleming-Milici, Mitchell, and Proctor, 2000).

DRINKING PORTRAYALS IN THE MEDIA
Television
Adolescents are heavy users of television. Extrapolating from recent data obtained from a nationally representative survey, 11- to 13-year-olds watch 27.7 hours and 14- to 18-year-olds watch 20.2 hours of broadcast and taped television programming each week (Roberts, Foehr, Rideout, and Brodie, 1999a). As a result, they are immersed in drinking portrayals and alcohol product placements. A recent content analysis of primetime television from the 1998-1999 season, for example, indicates that 71 percent of all programming depicted alcohol use and 77 percent contained some reference to alcohol (Christensen, Henriksen, and Roberts, 2000). Among those programs most popular with teenagers, 53 percent portrayed alcohol use; 84 percent of TV-14-rated programming, 77 percent of TV-PG programming, and 38 percent of TV-G programming depicted alcohol use. More episodes portrayed drinking as an overall positive experience (40 percent) rather than a negative one (10 percent), although negative consequences were mentioned or portrayed in 23 percent of episodes. Underage drinking was relatively rare. Only 2 percent of regular characters under the age of 18 were depicted drinking alcohol. In another recent content analysis, however, characters between the ages of 13 to 18 were found to account for 7 percent of all alcohol incidents portrayed (Mathios, Avery, Bisogni, and Shanahan, 1998). When it occurs, youthful drinking or expressed desire to drink is often presented as a means of appearing to be adult and grownup (Grube, 1995). Other research suggests that drinkers tend to be regular characters, of high socioeconomic status, attractive, and glamorous (Mathios et al., 1998; Wallack, Grube, Madden, and Breed, 1990), although youthful drinkers are depicted in a less favorable light than older drinkers. Drinking is often treated as humorous and is associated with valued outcomes such as camaraderie (Hundley, 1995). Although common when considered at the program level, the prevalence of drinking characters is considerably below that for the U.S. population. Thus, in a recent analysis of primetime programming, only 11 percent of characters over the age of 34 were drinkers compared with 52 percent of similarly aged adults in the U.S. population (Long, O'Connor, Gerbner, and Concato, 2002). Only 14 percent of characters between ages 18 and 34 drank and only 2 percent of those under 18 drank, compared with 61 percent and 19 percent, respectively, for the U.S. population in these age groups.

Little research has addressed the potential effects of exposure to drinking on television on young people's drinking beliefs and behaviors. Generally speaking, correlational studies have found small, but statistically significant, relations between television viewing and alcohol-related beliefs and behaviors. Thus, Tucker (1985) found that high school boys who were heavier television viewers drank more than lighter viewers. Similarly, Neuendorf (1985) reported that television viewing was related to beliefs about drinking among 10- to 14-year-old adolescents: Heavier viewers were more likely than lighter viewers to agree that people who drink are happy and you have to drink to have fun at a sporting event.

More recently, in a prospective study of 1,533 ninth-grade students, it was found that television viewing was related to initiation of drinking over an 18-month period (Robinson, Chen, and Killen, 1998). Specifically, each 1-hour increase in television viewing at baseline was associated with a 9 percent increased risk of initiating drinking during the following 18 months (OR = 1.09), after controlling for age, gender, and other media use. Unexpectedly, however, each hour of watching taped programming and movies on video was associated with an 11 percent average decrease in drinking initiation. Moreover, drinkers and nondrinkers did not differ in weekly hours of television viewing at baseline, and television viewing was not associated with increases in consumption among those young people who were already drinkers at baseline. A final study investigated reported television viewing and scores on a risky behavior scale that included drinking for a sample of 14-to 16-year-old adolescents (Klein et al., 1993). Although significant positive relations were found between viewing and involvement in risky behaviors for specific genres (e.g., cartoons), the results were inconsistent across genres and no effect was found for overall TV viewing. Moreover, data relating specifically to drinking were not presented.

These correlational studies suffer from potentially serious conceptual and methodological problems. Conceptually, none of the studies directly measured exposure to televised drinking portrayals. Rather, they relied only on measures of overall television viewing. The problem with such measures is that children watching equal amounts of television may be differentially exposed to alcohol portrayals depending on their program preferences and attention levels. More importantly, all of these studies used correlational analyses that cannot provide evidence for the direction of the relationship between television viewing and drinking beliefs and behaviors. Some unconsidered third variable may influence both viewing and drinking. This interpretation cannot be entirely discounted, even for the single longitudinal study.

In addition to the correlational studies, the influence of televised portrayals of drinking on young people has been addressed in experimental studies (Kotch, Coulter, and Lipsitz, 1986; Rychtarik, Fairbank, Allen, Foy, and Drabman, 1983). In both of these studies, children who were shown videotaped segments from popular television series containing drinking scenes expressed more favorable attitudes and beliefs about drinking than did children exposed to similar segments without drinking.

Although these studies are suggestive, they are problematic. First, the effects were small and selective. In one case (Kotch et al., 1986) significant effects were found for boys but not girls, and then only for a few of the measures of alcohol beliefs that were obtained. Second, the possibility exists that the children may have perceived the drinking in the video as representing the experimenter's expectations regarding their task in the experimental situation. Thus, they may have been responding to what they believed the experimenter wanted them to do, rather than the actual drinking scenes. Third, the experimental situation in both cases is highly artificial, making it difficult to generalize the results to the real world. Self-selection, differential attention, and other factors that operate in the natural viewing situation are not present. A major concern is the fact that exposure to the drinking portrayals in these studies is brief. The experimental situation simply cannot provide a parallel to the real world where exposure occurs more or less regularly over relatively long periods of time. It is likely that the cumulative effects of such long-term exposure are far more important than any effects of short-term exposure.

In sum, the available evidence regarding the influence of televised alcohol portrayals on young people is inconclusive, at best. Further research using more sophisticated research designs and analytic techniques will be necessary to provide a more definitive answer to this question.

Film
Adolescents spend considerably less time viewing movies and movie videos than they do television. Extrapolating from recent national survey data, 11- to 13-year-olds spend an average of 6.2 hours per week and 14- to 18-year-olds spend an average of 4.7 hours per week watching movies (Roberts et al., 1999a). In terms of alcohol content in films, recent content analyses indicate that alcohol was shown or consumed in 93 percent of the 200 most popular movie pand Christensen, 1999b). Underage use of alcohol occurred in only about 9 percent of these films. Alcohol and drinking were presented

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้โฆษณาแอลกอฮอล์ใช้ 2 พันล้านเหรียญในการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในวัดสื่อ (โทรทัศน์ วิทยุ หนังสือพิมพ์ กลาง ใหญ่ และเสริมวันอาทิตย์) ใน 2005.11Alcohol ในสื่อ: และการดื่ม โฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และปริมาณแอลกอฮอล์ในหมู่เยาวชนJoel W. Grube *แพร่ความกังวลเกี่ยวกับผลกระทบเป็นไปได้ที่อาจมีสื่อและเครื่องดื่ม แอลกอฮอล์และผลิตภัณฑ์ และโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แอลกอฮอล์และปัญหาเยาวชน แล้ว โทรทัศน์ วิทยุ ฟิล์ม และเพลงยอดนิยมที่มักจะระบุ เป็นอาจทำผ่านที่เยาวชนเรียนรู้เกี่ยวกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และมีผลต่อศักยภาพของเยาวชนที่ดื่ม และดื่มปัญหา (เช่น อเมริกันสถาบันกุมารเวช 1996 Gerbner, 1995 Stockdale, 2001 Strasburger, 1993a, b Villani, 2001) โดยเฉพาะ สนับสนุนการสาธารณสุขเป็นประจำโทรเข้มงวดตนเองหรือควบคุมรัฐบาล ของโทรทัศน์ ภาพยนตร์ เพลง โฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (เช่น อเมริกันสถาบันกุมารเวช 1996 แฮกเกอร์และสจ๊วต 1995 เนินเขาและ Casswell, 2001 Mosher, 1994 Strasburger, 1993a, b) การดำเนินการชุมชนมักเน้นลดโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในท้องถิ่น (เช่น ศูนย์วิทยาศาสตร์ในสาธารณประโยชน์ 1992 Woodruff, 1996) ผลกระทบของแอลกอฮอล์และและการโฆษณาในคนหนุ่มสาว (เช่น Atkin, 1993 Strasburger, 1993a, b) และการกำหนดเป้าหมายของเยาวชน (ศูนย์ของแอลกอฮอล์ตลาด และเยาวชน 2000a, 2000b, 2003) และชุมชนส่วนน้อย โดยผู้โฆษณา (เช่น Abramson, 1992 Alaniz และ Wilkes, 1995 สก็อต Denniston และ Magruder, 1992) ได้ถูกยกเป็นประเด็นเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งการ การเปลี่ยนแปลงในนโยบายการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ล่าสุดเช่นโฆษณาทางโทรทัศน์ มียกตัดสิน โดย distillers เพื่อสิ้นสุดการห้ามปรน และเริ่มเพิ่มเติมเกี่ยวเกี่ยวกับการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และผลกระทบอาจเกิดขึ้นในคนหนุ่มสาว (Snyder, Milici เฟลมิง Mitchell และ Proctor, 2000)เครื่องดื่มและสื่อโทรทัศน์Adolescents are heavy users of television. Extrapolating from recent data obtained from a nationally representative survey, 11- to 13-year-olds watch 27.7 hours and 14- to 18-year-olds watch 20.2 hours of broadcast and taped television programming each week (Roberts, Foehr, Rideout, and Brodie, 1999a). As a result, they are immersed in drinking portrayals and alcohol product placements. A recent content analysis of primetime television from the 1998-1999 season, for example, indicates that 71 percent of all programming depicted alcohol use and 77 percent contained some reference to alcohol (Christensen, Henriksen, and Roberts, 2000). Among those programs most popular with teenagers, 53 percent portrayed alcohol use; 84 percent of TV-14-rated programming, 77 percent of TV-PG programming, and 38 percent of TV-G programming depicted alcohol use. More episodes portrayed drinking as an overall positive experience (40 percent) rather than a negative one (10 percent), although negative consequences were mentioned or portrayed in 23 percent of episodes. Underage drinking was relatively rare. Only 2 percent of regular characters under the age of 18 were depicted drinking alcohol. In another recent content analysis, however, characters between the ages of 13 to 18 were found to account for 7 percent of all alcohol incidents portrayed (Mathios, Avery, Bisogni, and Shanahan, 1998). When it occurs, youthful drinking or expressed desire to drink is often presented as a means of appearing to be adult and grownup (Grube, 1995). Other research suggests that drinkers tend to be regular characters, of high socioeconomic status, attractive, and glamorous (Mathios et al., 1998; Wallack, Grube, Madden, and Breed, 1990), although youthful drinkers are depicted in a less favorable light than older drinkers. Drinking is often treated as humorous and is associated with valued outcomes such as camaraderie (Hundley, 1995). Although common when considered at the program level, the prevalence of drinking characters is considerably below that for the U.S. population. Thus, in a recent analysis of primetime programming, only 11 percent of characters over the age of 34 were drinkers compared with 52 percent of similarly aged adults in the U.S. population (Long, O'Connor, Gerbner, and Concato, 2002). Only 14 percent of characters between ages 18 and 34 drank and only 2 percent of those under 18 drank, compared with 61 percent and 19 percent, respectively, for the U.S. population in these age groups.น้อยมีอยู่ผลกระทบศักยภาพของแสงการดื่มเหล้าในโทรทัศน์ดื่มความเชื่อและพฤติกรรมของเยาวชน พูด ศึกษา correlational พบขนาดเล็ก แต่ทางสถิติอย่างมีนัย สำคัญ ความสัมพันธ์ระหว่างการดูโทรทัศน์ และความเชื่อที่เกี่ยวข้องกับแอลกอฮอล์ และพฤติกรรม ดังนั้น ทักเกอร์ (1985) พบว่า เด็กผู้ชายมัธยมที่ผู้ชมโทรทัศน์หนักดื่ม มากกว่าเบาผู้ชม ในทำนองเดียวกัน Neuendorf (1985) รายงานว่า การดูโทรทัศน์เกี่ยวข้องกับความเชื่อเกี่ยวกับการดื่มในหมู่วัยรุ่น 10 กับ 14-ปี: ผู้ชมยิ่งถูกยิ่งกว่าผู้ชมเบาเห็นด้วยว่า คนที่ดื่มมีความสุข และคุณจะต้องดื่มจะมีความสนุกสนานในการแข่งขันMore recently, in a prospective study of 1,533 ninth-grade students, it was found that television viewing was related to initiation of drinking over an 18-month period (Robinson, Chen, and Killen, 1998). Specifically, each 1-hour increase in television viewing at baseline was associated with a 9 percent increased risk of initiating drinking during the following 18 months (OR = 1.09), after controlling for age, gender, and other media use. Unexpectedly, however, each hour of watching taped programming and movies on video was associated with an 11 percent average decrease in drinking initiation. Moreover, drinkers and nondrinkers did not differ in weekly hours of television viewing at baseline, and television viewing was not associated with increases in consumption among those young people who were already drinkers at baseline. A final study investigated reported television viewing and scores on a risky behavior scale that included drinking for a sample of 14-to 16-year-old adolescents (Klein et al., 1993). Although significant positive relations were found between viewing and involvement in risky behaviors for specific genres (e.g., cartoons), the results were inconsistent across genres and no effect was found for overall TV viewing. Moreover, data relating specifically to drinking were not presented.ศึกษา correlational เหล่านี้ประสบปัญหาแนวคิด และ methodological อาจร้ายแรง ทางแนวคิด ไม่มีการศึกษาโดยตรงโดยวัดสัมผัสและดื่ม televised ค่อนข้าง พวกเขาอาศัยในมาตรการของการดูโทรทัศน์โดยรวม ปัญหาของมาตรการดังกล่าวได้ว่า เด็กที่ดูโทรทัศน์เท่าจำนวนสามารถ differentially สัมผัสกับแอลกอฮอล์และโปรแกรมกำหนดลักษณะและระดับความสนใจของพวกเขา ที่สำคัญ ทั้งหมดของการศึกษาเหล่านี้สามารถใช้วิเคราะห์ correlational ที่ไม่สามารถแสดงหลักฐานสำหรับทิศทางของความสัมพันธ์ระหว่างการดูโทรทัศน์ และการดื่มความเชื่อ และพฤติกรรม ตัวแปรที่สามบาง unconsidered อาจมีผลกระทบต่อทั้งดู และดื่ม ตีนี้ไม่ทั้งหมดหัก แม้สำหรับการศึกษาระยะยาวที่เดียวนอกจากศึกษา correlational อิทธิพลของ televised และการดื่มในเยาวชนที่ได้รับอยู่ในการศึกษาทดลอง (Kotch, Coulter และ Lipsitz, 1986 Rychtarik, Fairbank อัลเลน ฝอยทอง และ Drabman, 1983) ทั้งนี้การศึกษา เด็กถูกแสดงส่วน videotaped จากชุดโทรทัศน์ยอดนิยมที่ประกอบด้วยฉากดื่มโดยแสดงดีทัศนคติและความเชื่อเกี่ยวกับการดื่มมากกว่าเด็กที่สัมผัสกับส่วนที่คล้ายกันโดยไม่ดื่มไม่ได้แม้ว่าการศึกษาเหล่านี้ชี้นำ พวกเขาจะมีปัญหา ครั้งแรก ผลมีขนาดเล็ก และใช้ ในกรณีหนึ่ง (Kotch et al., 1986) พบผลที่สำคัญสำหรับเด็กผู้ชายแต่หญิงไม่ แล้วแต่กี่วัดแอลกอฮอล์ความเชื่อที่ได้รับการ ที่สอง เป็นไปได้อยู่ว่าเด็กอาจมีการรับรู้ที่ดื่มในวิดีโอเป็นตัวแทนของ experimenter ความคาดหวังเกี่ยวกับงานของพวกเขาในสถานการณ์ทดลอง ดังนั้น พวกเขาอาจมีการตอบสนองเพื่อสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่า experimenter ที่ต้องให้ทำ มากกว่าฉากดื่มจริง ที่สาม สถานการณ์ทดลองในทั้งสองกรณีเป็นเทียมสูง ทำให้ยากที่จะทั่วไปผลลัพธ์กับโลกจริง Self-selection ความสนใจที่แตกต่าง และปัจจัยอื่น ๆ ที่มีในสถานการณ์ธรรมชาติดูไม่มีอยู่ ความกังวลหลักคือ ความจริงที่สัมผัสและดื่มในการศึกษาเหล่านี้จะย่อ สถานการณ์ทดลองก็ไม่สามารถให้คู่ขนานกับโลกจริงที่สัมผัสเกิดน้อยเป็นระยะเวลาค่อนข้างนาน เป็นไปได้ที่ผลสะสมของแสงดังกล่าวระยะยาวสำคัญมากขึ้นกว่าใด ๆ ผลกระทบของความเสี่ยงระยะสั้นในผล มีหลักฐานเกี่ยวกับอิทธิพลของแอลกอฮอล์ televised และในคนหนุ่มสาวเป็น inconclusive ที่สุด การวิจัยใช้มากทันสมัยออกแบบวิจัย และเทคนิคที่สำคัญคือจะต้องให้คำตอบเพิ่มเติมทั่วไปคำถามนี้FilmAdolescents spend considerably less time viewing movies and movie videos than they do television. Extrapolating from recent national survey data, 11- to 13-year-olds spend an average of 6.2 hours per week and 14- to 18-year-olds spend an average of 4.7 hours per week watching movies (Roberts et al., 1999a). In terms of alcohol content in films, recent content analyses indicate that alcohol was shown or consumed in 93 percent of the 200 most popular movie pand Christensen, 1999b). Underage use of alcohol occurred in only about 9 percent of these films. Alcohol and drinking were presented

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้โฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ใช้จ่าย $ 2000000000 ในการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในวัดสื่อ (โทรทัศน์วิทยุพิมพ์กลางแจ้ง, หนังสือพิมพ์รายใหญ่และอาหารเสริมวันอาทิตย์) ใน 2005.11Alcohol ในสื่อ: ยัดื่มแอลกอฮอล์โฆษณาและการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในหมู่เยาวชน
โจเอลดับบลิว Grube * อย่างกว้างขวาง ความกังวลเกี่ยวกับผลกระทบที่มีอยู่มีศักยภาพที่ยัสื่อของการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตำแหน่งผลิตภัณฑ์และการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อาจจะมีการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และปัญหาในหมู่คนหนุ่มสาว โทรทัศน์, วิทยุ, ภาพยนตร์และเพลงยอดนิยมจะมีการระบุมักจะเป็นแหล่งที่มีศักยภาพผ่านที่คนหนุ่มสาวที่เรียนรู้เกี่ยวกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอิทธิพลที่มีศักยภาพในการดื่มของคนหนุ่มสาวและปัญหาการดื่ม (เช่น American Academy of Pediatrics, 1996; Gerbner, 1995; ต็อกเดล, 2001 ; Strasburger, 1993a, B; Villani, 2001) โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสนับสนุนสุขภาพของประชาชนเป็นประจำเรียกร้องให้ตัวเองหรือระเบียบที่เข้มงวดของรัฐบาลโทรทัศน์, ภาพยนตร์, เพลง, และการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (เช่น American Academy of Pediatrics 1996; แฮ็กเกอร์และสจวต 1995; ฮิลล์และ Casswell 2001; เชอร์ 1994 ; Strasburger, 1993a b) การดำเนินการชุมชนมุ่งเน้นไปที่การลดบ่อยโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในท้องถิ่น (เช่นศูนย์วิทยาศาสตร์เพื่อประโยชน์สาธารณะ 1992; ดุจดัง 1996) ผลกระทบของการถ่ายภาพเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และการโฆษณาในคนหนุ่มสาว (เช่นแอทคิน 1993; Strasburger, 1993a b) และการกำหนดเป้าหมายของเยาวชน (ศูนย์การตลาดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และเยาวชน, ​​2000a, 2000b, 2003) และชุมชนของชนกลุ่มน้อยโดยผู้โฆษณา (เช่น Abramson 1992; Alaniz และวิลก์ส 1995; สกอตต์ Denniston และเด่อร์, 1992) ได้รับการยกเป็นประเด็นที่สำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเปลี่ยนแปลงล่าสุดในนโยบายการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เช่นการตัดสินใจโดยการกลั่นที่จะสิ้นสุดการห้ามตัวเองเรียกเก็บและเริ่มต้นการโฆษณาในโทรทัศน์ได้ยกความกังวลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นในคนหนุ่มสาว (ไนเดอร์เฟลมมิ่ง Milici เซรั่มและ พรอคเตอร์, 2000). ยัดื่มในสื่อโทรทัศน์วัยรุ่นเป็นผู้ใช้หนักของโทรทัศน์ คะเนจากข้อมูลล่าสุดที่ได้จากการสำรวจเป็นตัวแทนของชาติ, 11 ถึง 13 ปี olds ชม 27.7 ชั่วโมงและ 14 ถึง 18 ปี olds ชม 20.2 ชั่วโมงของการออกอากาศรายการโทรทัศน์และการบันทึกเทปในแต่ละสัปดาห์ (โรเบิร์ต Foehr, Rideout และ โบรดี้, 1999a) เป็นผลให้พวกเขาจะแช่อยู่ในสภาพการดื่มสุราและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ผลิตภัณฑ์ตำแหน่ง ที่ผ่านมาการวิเคราะห์เนื้อหาของโทรทัศน์ primetime จากฤดูกาล 1998-1999 ตัวอย่างเช่นชี้ให้เห็นว่าร้อยละ 71 ของการเขียนโปรแกรมทั้งหมดที่ปรากฎใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์และร้อยละ 77 มีการอ้างอิงบางอย่างที่จะดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (คริสเฮนริกสันและโรเบิร์ต, 2000) ในบรรดาโปรแกรมที่นิยมมากที่สุดที่มีวัยรุ่นร้อยละ 53 แสดงให้เห็นการใช้แอลกอฮอล์ ร้อยละ 84 ของรายการโทรทัศน์-14 อันดับร้อยละ 77 ของการเขียนโปรแกรม TV-PG และร้อยละ 38 ของรายการโทรทัศน์-G ภาพใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เอพภาพดื่มเป็นประสบการณ์ที่ดีโดยรวม (ร้อยละ 40) มากกว่าหนึ่งลบ (ร้อยละ 10) แม้ได้รับผลกระทบเชิงลบที่กล่าวถึงหรือภาพในร้อยละ 23 ของโรค ดื่มไม่บรรลุนิติภาวะก็ค่อนข้างหายาก มีเพียงร้อยละ 2 ของตัวละครปกติที่มีอายุต่ำกว่า 18 เป็นภาพดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ในการวิเคราะห์เนื้อหาที่ผ่านมาอีก แต่ตัวละครที่มีอายุระหว่าง 13-18 พบว่าร้อยละ 7 ของทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นภาพเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (Mathios เอเวอรี่, Bisogni และฮาน 1998) เมื่อมันเกิดขึ้นดื่มอ่อนเยาว์หรือความปรารถนาที่แสดงจะดื่มจะนำเสนอมักจะเป็นวิธีการที่ปรากฏจะเป็นผู้ใหญ่และผู้ใหญ่ (Grube, 1995) งานวิจัยอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่านักดื่มมักจะเป็นตัวละครปกติของสถานะทางเศรษฐกิจและสังคมสูงที่น่าสนใจและมีเสน่ห์ (Mathios et al, 1998;. วอลแล็, Grube, Madden และสายพันธุ์ 1990) แม้ว่านักดื่มอ่อนเยาว์เป็นภาพในที่มีแสงน้อยดี กว่านักดื่มที่มีอายุมากกว่า จะถือว่าการดื่มมักจะเป็นอารมณ์ขันและมีความสัมพันธ์กับผลมูลค่าเช่นความสนิทสนมกัน (Hundley, 1995) แม้ว่าโดยทั่วไปเมื่อพิจารณาในระดับโปรแกรมชุกของตัวละครดื่มเป็นอย่างมากด้านล่างว่าสำหรับประชากรสหรัฐ ดังนั้นในการวิเคราะห์ล่าสุดของการเขียนโปรแกรม primetime เพียงร้อยละ 11 ของตัวละครที่อายุเกิน 34 ดื่มเมื่อเทียบกับร้อยละ 52 ของผู้ใหญ่ที่อายุใกล้เคียงกันในประชากรสหรัฐ (Long, โอคอนเนอร์ Gerbner และ Concato, 2002) มีเพียงร้อยละ 14 ของตัวละครที่มีอายุระหว่าง 18 และ 34 ดื่มและมีเพียงร้อยละ 2 ของผู้ที่อายุต่ำกว่า 18 ดื่มเทียบกับร้อยละ 61 และร้อยละ 19 ตามลำดับสำหรับประชากรสหรัฐในกลุ่มอายุเหล่านี้. วิจัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ที่ผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจากการสัมผัสกับ ดื่มบนจอโทรทัศน์ความเชื่อการดื่มของคนหนุ่มสาวและพฤติกรรม โดยทั่วไปการศึกษาหาความสัมพันธ์พบมีขนาดเล็ก แต่มีนัยสำคัญทางสถิติความสัมพันธ์ระหว่างการดูโทรทัศน์และความเชื่อที่เกี่ยวข้องกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และพฤติกรรม ดังนั้นทักเคอร์ (1985) พบว่าเด็กผู้ชายที่โรงเรียนมัธยมที่มีน้ำหนักผู้ชมโทรทัศน์ดื่มมากกว่าผู้ชมที่มีน้ำหนักเบา ในทำนองเดียวกัน Neuendorf (1985) รายงานว่าการดูโทรทัศน์ที่เกี่ยวข้องกับความเชื่อเกี่ยวกับการดื่มในหมู่วัยรุ่น 10- 14 ปี: ผู้ชมมีแนวโน้มที่หนักกว่าน้ำหนักเบาผู้ชมจะยอมรับว่าคนที่ดื่มมีความสุขและคุณจะต้องดื่มเครื่องดื่มที่จะมี ความสนุกสนานในการแข่งขันกีฬา. เมื่อเร็ว ๆ นี้ในการศึกษาที่คาดหวังของนักเรียน 1,533 เก้าชั้นก็พบว่าการดูโทรทัศน์ที่เกี่ยวข้องกับการเริ่มต้นของการดื่มในช่วง 18 เดือน (โรบินสันเฉินและเล็น, 1998) โดยเฉพาะแต่ละเพิ่มขึ้น 1 ชั่วโมงในการดูโทรทัศน์ที่ baseline มีความสัมพันธ์กับร้อยละ 9 เสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการเริ่มต้นการดื่มในช่วงต่อไปนี้ 18 เดือน (OR = 1.09) หลังจากควบคุมอายุเพศและการใช้สื่ออื่น ๆ โดยไม่คาดคิด แต่ทุกชั่วโมงของการดูเทปการเขียนโปรแกรมและภาพยนตร์ในวิดีโอที่เกี่ยวข้องกับการลดลงเฉลี่ยร้อยละ 11 ในการเริ่มต้นดื่ม นอกจากนี้นักดื่มและดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้แตกต่างกันในชั่วโมงต่อสัปดาห์ของการดูโทรทัศน์ที่ baseline และดูโทรทัศน์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นของการบริโภคในหมู่คนหนุ่มสาวผู้ที่มีอยู่แล้วดื่มที่ baseline การศึกษาสุดท้ายตรวจสอบการรายงานการดูโทรทัศน์และคะแนนในระดับพฤติกรรมเสี่ยงที่รวมถึงการดื่มตัวอย่างของวัยรุ่น 14 ถึง 16 ปี (ไคลน์ et al., 1993) แม้ว่าความสัมพันธ์ในเชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการดูและการมีส่วนร่วมในพฤติกรรมที่มีความเสี่ยงสำหรับประเภทที่เฉพาะเจาะจง (เช่นการ์ตูน) ผลลัพธ์ที่ได้ไม่สอดคล้องกันทั่วทั้งประเภทและไม่มีผลการทดลองพบสำหรับการดูทีวีโดยรวม นอกจากนี้ข้อมูลที่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะเพื่อการดื่มที่ไม่ได้นำเสนอ. การศึกษาหาความสัมพันธ์เหล่านี้ประสบปัญหาแนวคิดและวิธีการที่รุนแรงที่อาจเกิดขึ้น แนวคิดของการศึกษาไม่มีการสัมผัสโดยตรงกับวัดยัดื่มถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ แต่พวกเขาอาศัยเพียงเกี่ยวกับมาตรการของการดูโทรทัศน์โดยรวม ปัญหาเกี่ยวกับมาตรการดังกล่าวคือการที่เด็กดูปริมาณที่เท่ากันของโทรทัศน์อาจได้รับแตกต่างกันไปยัเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นอยู่กับการตั้งค่าโปรแกรมและระดับความสนใจของพวกเขา ที่สำคัญทั้งหมดของการศึกษาเหล่านี้ใช้ในการวิเคราะห์หาความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถแสดงหลักฐานสำหรับทิศทางของความสัมพันธ์ระหว่างการดูโทรทัศน์และความเชื่อและพฤติกรรมการดื่ม บางคนไม่ได้นึกถึงตัวแปรที่สามอาจมีผลต่อทั้งการดูและการดื่ม การตีความนี้ไม่สามารถลดสิ้นเชิงแม้สำหรับการศึกษาระยะยาวเดียว. นอกจากนี้ยังมีการศึกษาหาความสัมพันธ์, อิทธิพลของยัถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ของการดื่มในคนหนุ่มสาวที่ได้รับการแก้ไขในการศึกษาทดลอง (Kotch โคลเตอร์และ Lipsitz 1986; Rychtarik, แฟร์แบงก์ อัลเลน Foy และ Drabman, 1983) ทั้งในการศึกษาเหล่านี้เด็กที่มีการแสดงส่วนวีดิโอจากซีรีส์โทรทัศน์ยอดนิยมที่มีฉากดื่มแสดงทัศนคติที่ดีขึ้นและความเชื่อเกี่ยวกับการดื่มกว่าเด็กสัมผัสกับส่วนที่คล้ายกันโดยไม่ต้องดื่ม. ถึงแม้ว่าการศึกษาเหล่านี้เป็นแนวทางที่พวกเขามีปัญหา ครั้งแรกที่ผลกระทบที่มีขนาดเล็กและเลือก ในกรณีหนึ่ง (Kotch et al., 1986) ผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญสำหรับเด็ก ๆ แต่ไม่สาวและหลังจากนั้นเพียงไม่กี่ของมาตรการของความเชื่อว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ได้รับ ประการที่สองความเป็นไปได้อยู่ที่เด็กอาจจะมีการรับรู้การดื่มในวิดีโอเป็นคิดเป็นความคาดหวังของการทดลองเกี่ยวกับการงานของพวกเขาในสถานการณ์ที่การทดลอง ดังนั้นพวกเขาอาจจะได้รับการตอบสนองต่อสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าการทดลองอยากให้พวกเขาที่จะทำมากกว่าฉากดื่มที่เกิดขึ้นจริง ประการที่สามสถานการณ์การทดลองในทั้งสองกรณีเป็นเทียมสูงทำให้มันยากที่จะพูดคุยผลไปยังโลกแห่งความจริง เลือกตัวเอง, ความแตกต่างให้ความสนใจและปัจจัยอื่น ๆ ที่ทำงานอยู่ในสถานการณ์การดูธรรมชาติไม่อยู่ ความกังวลที่สำคัญคือความจริงที่ว่าการสัมผัสกับยัดื่มในการศึกษาเหล่านี้เป็นช่วงสั้น ๆ สถานการณ์การทดลองก็ไม่สามารถให้ขนานไปกับโลกแห่งความจริงที่เกิดขึ้นการเปิดรับแสงมากหรือน้อยเป็นประจำในช่วงเวลาที่ค่อนข้างนาน มันมีแนวโน้มว่าผลกระทบสะสมของการเปิดรับในระยะยาวดังกล่าวมีความสำคัญมากกว่าผลกระทบของการเปิดรับระยะสั้น. รวบยอดเกี่ยวกับหลักฐานที่มีอิทธิพลของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยัถ่ายทอดเกี่ยวกับคนหนุ่มสาวที่เป็นสรุปไม่ได้ที่ดีที่สุด นอกจากนี้การวิจัยโดยใช้การออกแบบการวิจัยที่มีความซับซ้อนมากขึ้นและเทคนิคการวิเคราะห์จะมีความจำเป็นที่จะให้คำตอบที่ชัดเจนมากขึ้นในคำถามนี้. ภาพยนตร์วัยรุ่นใช้เวลามากน้อยดูภาพยนตร์และวิดีโอภาพยนตร์กว่าที่พวกเขาทำโทรทัศน์ คะเนจากข้อมูลการสำรวจแห่งชาติที่ผ่านมา 11 ถึง 13 ปี olds ใช้จ่ายเฉลี่ย 6.2 ชั่วโมงต่อสัปดาห์และ 14 ถึง 18 ปี olds ใช้จ่ายเฉลี่ย 4.7 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ดูหนัง (โรเบิร์ต et al., 1999a) . ในแง่ของปริมาณแอลกอฮอล์ในภาพยนตร์การวิเคราะห์เนื้อหาที่ผ่านมาแสดงให้เห็นว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือแสดงให้เห็นว่าการบริโภคในอัตราร้อยละ 93 ของ 200 ภาพยนตร์ที่นิยมมากที่สุดแพนคริ 1999b) การใช้งานที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เกิดขึ้นในเพียงประมาณร้อยละ 9 ของภาพยนตร์เหล่านี้ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์และดื่มเครื่องดื่มที่มีการนำเสนอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โฆษณาแอลกอฮอล์ใช้เวลา $ 2 พันล้านในการโฆษณาในวัดสื่อ ( โทรทัศน์ , วิทยุ , พิมพ์ , กลางแจ้ง , สาขาหนังสือพิมพ์และวันอาทิตย์เสริม ) ใน 2005.11alcohol ในสื่อ : ดื่มยัล , โฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของเยาวชน
โจเอล W *

grube ปัญหาแพร่หลายมีอยู่เกี่ยวกับศักยภาพที่สื่อเสนอภาพผลกระทบของการดื่ม แอลกอฮอล์ตําแหน่งผลิตภัณฑ์และการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อาจมีต่อการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และปัญหาในหมู่เยาวชน โทรทัศน์ วิทยุ ภาพยนตร์ และเพลงยอดนิยมที่มักจะถูกระบุว่า เป็นแหล่งที่เยาวชนเรียนรู้เกี่ยวกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอิทธิพลที่มีศักยภาพเยาวชนดื่มและดื่มปัญหา ( เช่น American Academy of กุมารเวชศาสตร์ , 1996 ; เกิร์บเนอร์ , 1995 ; สต๊อกเดล , 2001 ; strasburger 1993a , B ;villani , 2001 ) โดยเฉพาะด้านสาธารณสุข สนับสนุน ตรวจเรียกตนเองหรือเข้มงวดมาตรการของรัฐของโทรทัศน์ ภาพยนตร์ เพลง และโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ( เช่น อเมริกา Academy of กุมารเวชศาสตร์ , 1996 ; แฮกเกอร์ และสจ๊วต , 1995 ; เขาแคสสเวล , 2001 ; โมเชอร์ , 1994 ; strasburger 1993a , B ) ปฏิบัติการชุมชนมักเน้นการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในท้องถิ่น ( เช่นศูนย์วิทยาศาสตร์ในประโยชน์สาธารณะ , 1992 ; Woodruff , 1996 ) ผลกระทบของแอลกอฮอล์และโฆษณาจำนวนต่อเยาวชน ( เช่น แอตกิ้น , 1993 ; strasburger 1993a , B ) และการกำหนดเป้าหมายของเยาวชน ( ศูนย์การตลาดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และเยาวชน ประกอบ 2000b , 2003 ) และส่วนน้อย ชุมชน โดยผู้ลงโฆษณา ( เช่นเอเบริมสัน , 1992 ; alaniz และ วิล , 1995 ; สก็อต , ที่ตั้ง , แฟรงค์และ ,1992 ) ได้ถูกยกขึ้นมาเป็นประเด็นที่สำคัญอย่างยิ่ง การเปลี่ยนแปลงล่าสุดในการโฆษณานโยบาย เช่น การตัดสินใจ โดยการกลั่นจบตนเองกําหนดบ้านและเริ่มต้นการโฆษณาในโทรทัศน์ ที่มีความกังวลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นของคนหนุ่มสาว ( สไนเดอร์ เฟลมมิ่ง milici , มิทเชลล์ , และการ , 2000 ) .

ดื่ม

สภาพในสื่อโทรทัศน์