However, clinicians who are require

However, clinicians who are required to treat life-threatening blood loss may be unfamiliar with the rapid and substantial progress that has been made and is still ongoing concerning this aspect of resuscitation. There are several potential explanations for this uncertainty regarding the management of severe hemorrhage. The definition of MT and the manner by which MT is integrated into DCR strategies can be arbitrary and inexact. By one typically used definition (≥10 units of packed red blood cells within a 24-hour period), a patient may be considered massively transfused after receiving blood at a deliberate rate of one unit every 2 h over the course of 20 h. This is, of course, a distinctly different clinical scenario than a patient receiving the same amount of blood within 2 h or even less. Moreover, resuscitations for massive blood loss are rare events. For example, in our hospital DCR is initiated most frequently by the trauma service although no more than 5% of seriously injured patients require resuscitation of this magnitude ; and, DCR may be required even less frequently to manage, bleeding complications on other services. Furthermore, a major tenet of current DCR strategies involves administration of blood components (plasma and platelets) in a predefined ratio relative to the number of units of RBC's transfused. However, the optimal ratios of these components (and others such as cryoprecipitate) that maximize survival and minimize blood component waste have been difficult to determine and are incompletely defined. Complicating matters still further, newer DCR strategies are based on goal-directed hemostatic resuscitation with rapid point-of-care (POC) viscoelastic assessment of coagulation. Though promising with respect to outcomes, goal-directed DCR presents additional layers of complexity in that a viscoelastic coagulation test requires trained personnel to perform the assay and experienced clinicians to accurately interpret the results. Lastly, whereas the fundamental precepts of hemorrhagic shock should vary little from one location to another, conclusions regarding many pathophysiologic mechanisms of the host response to massive blood loss and opinions on resuscitation strategies for catastrophic bleeding have differed substantially in different parts of the world. For clinicians attempting to discern the concepts and best practices of DCR, these disparities likely intensified uncertainties regarding the process more than any other factor. However, consensus is now emerging on several aspects of DCR as a result of recent international collaborations among experts in shock and resuscitation

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม clinicians ที่จะต้องรักษาชีวิตที่คุกคามการสูญเสียเลือด อาจจะไม่คุ้นเคยกับคืบหน้าอย่างรวดเร็ว และพบ ที่ได้อย่างต่อเนื่องยังคงเกี่ยวข้องกับด้านนี้จาก resuscitation มีหลายคำอธิบายเป็นไปได้สำหรับความไม่แน่นอนนี้เกี่ยวกับการจัดการการตกเลือดรุนแรง คำจำกัดความของ MT และลักษณะที่ MT รวมกลยุทธ์ DCR สามารถกำหนด และของ โดยหนึ่งมักจะใช้คำนิยาม (≥10 หน่วยของเม็ดเลือดแดงบรรจุภายในระยะเวลา 24 ชั่วโมง), ผู้ป่วยอาจเป็น transfused อย่างหนาแน่นหลังจากได้รับเลือดในหนึ่งหน่วย h 2 ทุกช่วงเวลาของ 20 h อัตรากระทำ อยู่ แน่นอน สถานการณ์ทางคลินิกแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดกว่าผู้ป่วยที่ได้รับยอดเงินเท่ากันของเลือดภายใน 2 h หรือแม้แต่น้อย นอกจากนี้ resuscitations สูญเสียเลือดมากเป็นเหตุการณ์ที่หายาก ตัวอย่าง ในโรงพยาบาลของเรา DCR เริ่มต้นบ่อย โดยบริการบาดเจ็บแต่ไม่เกิน 5% ของผู้ป่วยบาดเจ็บอย่างจริงจังต้องการ resuscitation ขนาดนี้ ก DCR อาจจำเป็นแม้แต่น้อยการจัดการ เลือดภาวะแทรกซ้อนในบริการอื่น ๆ นอกจากนี้ หลักสำคัญของกลยุทธ์ DCR ปัจจุบันเกี่ยวข้องกับการจัดการของ transfused ส่วนประกอบ (พลาสมาและเกล็ดเลือด) ในอัตราส่วนที่กำหนดไว้ล่วงหน้าสัมพันธ์กับจำนวนหน่วยของ RBC ของเลือด อย่างไรก็ตาม อัตราส่วนสูงสุดของส่วนประกอบเหล่านี้ (และอื่น ๆ เช่น cryoprecipitate) ที่อยู่รอดให้มากที่สุด และลดการเสียเลือดส่วนประกอบได้รับยากที่จะกำหนด และสมบูรณ์ไว้ Complicating เรื่องกลยุทธ์ DCR ใหม่ เพิ่มเติมยังคงยึดตรงเป้าหมาย resuscitation hemostatic กับจุดดูแล (POC) viscoelastic การประเมินอย่างคร่าว ๆ ของการแข็งตัวของเลือด แม้ว่าสัญญากับผล DCR เป้าหมายโดยตรงแสดงชั้นเพิ่มเติมของความซับซ้อนในการทดสอบการแข็งตัวของเลือด viscoelastic ต้องการบุคลากรการฝึกอบรมการทดสอบและ clinicians มีประสบการณ์แปลผลอย่างถูกต้อง สุดท้าย ในขณะที่ศีลพื้นฐานของช็อคเลือดออกควรแตกต่างกันเล็กน้อยจากตำแหน่งหนึ่งไปยังอีก บทสรุปเกี่ยวกับกลไกหลาย pathophysiologic ของการตอบสนองของโฮสต์การสูญเสียเลือดมากและความคิดเห็นเกี่ยวกับกลยุทธ์การ resuscitation ในเลือดรุนแรงได้แตกต่างมากในส่วนต่าง ๆ ของโลก สำหรับ clinicians พยายามแยกแยะแนวคิดและแนวทางปฏิบัติของ DCR ความแตกต่างเหล่านี้มีแนวโน้ม intensified ไม่แน่นอนเกี่ยวกับกระบวนการมากกว่าปัจจัยอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม มติอยู่ขณะนี้เกิดขึ้นในหลายแง่มุมของ DCR จากความร่วมมือระหว่างประเทศล่าสุดผู้เชี่ยวชาญในการกระแทกและการ resuscitation

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่างไรก็ตามแพทย์ที่จะต้องปฏิบัติต่อการสูญเสียเลือดที่คุกคามชีวิตอาจจะไม่คุ้นเคยกับความคืบหน้าอย่างรวดเร็วและมีความสำคัญที่ได้รับการทำและยังคงต่อเนื่องเกี่ยวกับแง่มุมของการช่วยชีวิตนี้ มีคำอธิบายที่อาจเกิดขึ้นหลายประการสำหรับความไม่แน่นอนนี้เกี่ยวกับการจัดการของการตกเลือดอย่างรุนแรงที่มี ความหมายของมอนแทนาและลักษณะโดยที่มอนแทนารวมอยู่ในกลยุทธ์ DCR สามารถโดยพลการและไม่แน่นอน โดยหนึ่งในความหมายที่ใช้โดยทั่วไป (≥10หน่วยบรรจุเซลล์เม็ดเลือดแดงภายในระยะเวลา 24 ชั่วโมง) ผู้ป่วยอาจได้รับการพิจารณาอย่างหนาแน่นถ่ายเลือดหลังจากที่ได้รับในอัตราที่เจตนาของหน่วยหนึ่งทุก 2 ชั่วโมงในช่วงเวลา 20 ชั่วโมง นี้เป็นของหลักสูตรสถานการณ์ที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดทางคลินิกกว่าผู้ป่วยที่ได้รับจำนวนเงินเดียวกันของเลือดภายใน 2 ชั่วโมงหรือแม้แต่น้อย นอกจากนี้ปฏิบัติการกู้ชีพสำหรับการสูญเสียเลือดขนาดใหญ่เป็นเหตุการณ์ที่หายาก ยกตัวอย่างเช่นในโรงพยาบาลของเราจะเริ่ม DCR บ่อยที่สุดโดยบริการการบาดเจ็บแม้ว่าจะไม่เกิน 5% ของผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องช่วยชีวิตของขนาดนี้; และ DCR อาจจะต้องแม้แต่น้อยบ่อยครั้งในการจัดการภาวะแทรกซ้อนเลือดออกในการให้บริการอื่น ๆ นอกจากนี้ทฤษฎีที่สำคัญของกลยุทธ์ DCR ปัจจุบันที่เกี่ยวข้องกับการบริหารงานของส่วนประกอบของเลือด (พลาสม่าและเกล็ดเลือด) ในอัตราส่วนที่กำหนดไว้ล่วงหน้าเมื่อเทียบกับจำนวนหน่วยของ RBC ของการถ่าย อย่างไรก็ตามอัตราส่วนที่เหมาะสมขององค์ประกอบเหล่านี้ (และอื่น ๆ เช่น cryoprecipitate) ที่เพิ่มการอยู่รอดและลดปริมาณขยะส่วนประกอบของเลือดที่ได้รับยากที่จะตรวจสอบและมีการกำหนดไม่สมบูรณ์ เรื่องที่ซับซ้อนยังคงต่อไปกลยุทธ์ DCR ใหม่จะขึ้นอยู่กับเป้าหมายกำกับการช่วยชีวิตห้ามเลือดที่มีจุดของการดูแลอย่างรวดเร็ว (POC) ประเมินหนืดของการแข็งตัว แม้ว่าจะมีแนวโน้มที่เกี่ยวกับผลเป้าหมายกำกับ DCR นำเสนอเพิ่มเติมชั้นของความซับซ้อนในการที่การทดสอบการแข็งตัว viscoelastic ต้องผ่านการฝึกอบรมบุคลากรที่จะดำเนินการทดสอบและแพทย์มีประสบการณ์ในการแปลผลได้อย่างถูกต้อง สุดท้ายในขณะที่ศีลพื้นฐานของการช็อกเลือดออกควรแตกต่างกันเล็ก ๆ น้อย ๆ จากสถานที่หนึ่งไปยังอีกข้อสรุปเกี่ยวกับกลไก pathophysiologic จำนวนมากของการตอบสนองโฮสต์ที่จะสูญเสียเลือดขนาดใหญ่และความคิดเห็นเกี่ยวกับกลยุทธ์การช่วยชีวิตเลือดออกภัยพิบัติได้แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในส่วนต่างๆของโลก สำหรับแพทย์พยายามที่จะมองเห็นแนวความคิดและการปฏิบัติที่ดีที่สุดของการ DCR, ความแตกต่างเหล่านี้มีแนวโน้มทวีความรุนแรงความไม่แน่นอนเกี่ยวกับการมากกว่าปัจจัยอื่น ๆ อย่างไรก็ตามมติที่เกิดขึ้นใหม่อยู่ในขณะนี้ในหลายแง่มุมของ DCR เป็นผลมาจากความร่วมมือระหว่างประเทศที่ผ่านมาในหมู่ผู้เชี่ยวชาญในช็อตและการช่วยชีวิต