- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
When one loves one's Art no service
When one loves one's Art no service seems too hard.
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and
stubbornness,
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and
stubbornness,
0/5000
เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไปนั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องนี้จะวาดสรุปจาก และแสดงในเวลาเดียวกันว่า หลักฐานไม่ถูกต้อง ที่จะเป็นสิ่งใหม่ในตรรกะ และความสำเร็จอย่างหนึ่งในการเล่าค่อนข้างเก่ากว่าดีกำแพงเมืองจีนJoe Larrabee มาจากแฟลตโอ๊คหลังตะวันตกกลางpulsing ด้วยอัจฉริยะสำหรับศิลปะ ที่หก เขาวาดรูปปั๊มเมืองกับพลเมืองโดดเด่นผ่านมันรีบ นี้กรอบ และแขวนในหน้าต่างร้านค้ายาเสพติด โดยทางด้านของความพยายามหูของข้าวโพดมีจำนวนแถวที่ไม่สม่ำเสมอ ที่ยี่สิบ เขาซ้ายสำหรับนิวยอร์กกับเนคไทไหลทุนติดค่อนข้างใกล้ชิดDelia Caruthers ได้ใน 6 octaves promisingly ดังนั้นในการสนรีวิลเลจในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในพอเธอหมวกชิเธอไป "เหนือ" และ "ทำ" พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอf- แต่เป็นเรื่องของเราโจและ Delia พบใน atelier การศิลปะและดนตรีนักเรียนรวบรวมเพื่อหารือเกี่ยวกับ chiaroscuro วากเนอร์ เพลงงานของแรมบรังด์ รูปภาพ Waldteufel กระดาษติดผนัง โชแปง และOolongโจและ Delia เป็น หนึ่ง enamoured อื่น ๆ หรือแต่ละอื่น ๆ คุณกรุณา และ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่แต่ง - สำหรับ (ดูด้านบน), เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไปนายและนาง Larrabee เริ่มทำความสะอาดในแบน มันเป็นการแบนจผู้เดียวดาย - สิ่งชอบแบบคม A ลงในแบบด้านซ้ายมือจุดสิ้นสุดของแป้นพิมพ์ และพวกเขามีความสุข สำหรับพวกเขานักศิลปะและพวกเขากัน และจะแนะนำฉันกับเศรษฐีหนุ่ม-สามารถขาย ทุกพระองค์เพราะ ให้ยากจน - janitor สำหรับการสิทธิ์การใช้งานทั้งแบนกับศิลปะของคุณและของ Deliaชาวแบนจะ indorse dictum ฉันว่า ทั้งคู่เป็นจริงเท่านั้นความสุข ถ้าบ้านมีความสุขมันไม่พอดีเกินไปปิด - การแต่งตัวยุบ และกลายเป็น โต๊ะบิลเลียด ปล่อยให้หิ้งหันเครื่องพาย escritoire การ bedchamber อะไหล่ washstandจะมีตรงเปียโน ให้กำแพงสี่มาร่วมกัน ถ้าพวกเขาจะเพื่อคุณและคุณ Delia อยู่ระหว่าง แต่ถ้าภายในบ้าน ชนิดอื่น ๆปล่อยให้มันเป็นกว้างยาว - ป้อนคุณที่ประตูทอง แขวนหมวกของคุณบน Hatteras คุณแหลมแหลมฮอร์นและไปออก โดยแลบราดอร์โจถูกวาดภาพในคลาสของ Magister ดี - คุณรู้เขาชื่อเสียง ค่าธรรมเนียมของเขาจะสูง บทเรียนของเขามีไฟ - ไฟสูงของเขาได้เขานำชื่อเสียง คุณ Delia ภายใต้ Rosenstock - เรียนรู้ชื่อของเขาเป็น disturber คีย์เปียโนพวกเขามีความสุขเถอะตราบใดที่เงินของพวกเขากินเวลา ดังนั้นทุก -แต่ฉันจะไม่ประเทียด จุดมุ่งหมายของพวกเขาชัดเจน และกำหนดโจได้กลายเป็นความสามารถในเร็ว ๆ นี้เปิดออกภาพที่เก่าท่าน side-whiskers บางและหนา pocketbooks จะ sandbagกันในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิ์การซื้อ Delia ได้กลายเป็นความคุ้นเคยแล้วดูถูกเพลง เพื่อว่าเมื่อเธอเห็นที่นั่งของวงออร์เคสตราและกล่องที่ไม่ได้ขายสต็อกเธออาจมีเจ็บคอกุ้งในห้องส่วนตัวรับประทานอาหาร- และปฏิเสธไปบนเวทีแต่ดีที่สุด ในความคิดของฉัน ชีวิตบ้านในเล็กแบนซัก voluble อีกเลยหลังจากการศึกษา เย็นสบาย และอาหารเช้าสด แสง แลกเปลี่ยนของความทะเยอทะยาน - ความทะเยอทะยานกรองด้วยอีกเป็น inconsiderable หรืออื่น ๆ - และการวิธีใช้และแรงบันดาลใจ และ - การมองเห็นของฉัน artlessness - มะกอกยัดไส้และชีสแซนด์วิชที่ 11 น.แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะตั้งค่าสถานะ บางครั้งไม่ แม้แต่ถ้าบางswitchman ไม่ตั้งค่าสถานะนี้ ทุกอย่างออกไปและไม่มีอะไรมาใน เป็น vulgarians พูด เงินขาดเพื่อชำระนาย Magister และHerr Rosenstock ราคาของพวกเขา เมื่อ รักของศิลปะไม่ดูเหมือนยากเกินไป ดังนั้น Delia กล่าวว่า เธอต้องให้บทเพลงเพื่อให้จาน chafing ที่พัทยาวันที่สอง หรือสาม ที่เธอไปออก canvassing สำหรับนักเรียน หนึ่งตอนเย็นเธอมาบ้านร่าเริง"โจ เรียน, " เธอกล่าวว่า ความยินดี "ผมเป็นนักเรียนที่ และ โอ้loveliest คน ทั่วไป — ทั่วไป A. B. Pinkney ของลูกสาว - บนถนนเจ็ดครั้งแรก เช่นสวยงามบ้าน โจ - คุณควรจะดูประตูหน้า ไบแซนไทน์ผมคิดว่า คุณจะโทร และภายในโอ้ โจ ฉันไม่เคยเห็นอะไรมาก่อนเช่นกัน"นักเรียนของฉันเป็นลูกสาวของเขา Clementina ลองรักเธอแล้วเธอมีความละเอียดอ่อนสิ่งชุดเสมอในขาว และ หวานมารยาทที่ง่ายที่สุด เพียงสิบแปดปี ผมให้สามบทเรียนต่อสัปดาห์ และ เพียง คิด โจ $5 เป็นบทเรียน ฉันไม่สนใจบิต ในเมื่อได้รับนักเรียนเพิ่มเติมสอง หรือสาม ผมสามารถกลับมาของฉันเรียนกับ Herr Rosenstock ตอนนี้ เรียบออกริ้วรอยนั้นระหว่างผู้ชมของคุณ รัก และลองมีซุปเปอร์ที่ดี ""ที่ถูกสำหรับคุณ Dele กล่าวว่า โจ โจมตีสามารถของถั่วมีดแกะสลักและ hatchet "แต่วิธีการเกี่ยวกับฉันหรือไม่ คุณคิดว่าฉันจะให้คุณ hustle สำหรับค่าจ้างในขณะที่ฉัน philander ในการภูมิภาคสูงศิลปะ ไม่ตามกระดูก Benvenuto Cellini ฉันเดาเอาผมสามารถขายเอกสาร หรือวาง cobblestones และนำมาเป็นเงินดอลลาร์หรือสองได้ "Delia มา และแขวนเกี่ยวกับคอของเขา"โจ รัก คุณได้โง่ คุณต้องเก็บในที่การศึกษา มันเป็นไม่ว่าฉันได้ออกจากเพลงของฉัน และไปทำงานอย่างอื่นในขณะที่สอนให้ฉันเรียนรู้ ฉันมักจะ มีเพลงของฉัน และเราสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขเป็น millionaires บน $15 ต่อสัปดาห์ คุณจะคิดว่าปล่อยนาย Magister ""ทั้งหมดขวา กล่าวว่า โจ การเข้าถึงสำหรับผักปลาสีน้ำเงินจาน "แต่ฉันเกลียดการนำบทเรียนนี้ มันไม่ใช่ศิลปะ แต่คุณเป็นทรัมพ์และรักที่จะทำ""เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไป กล่าวว่า Delia"Magister ยกย่องฟ้าในร่างที่ทำในสวนสาธารณะ กล่าวว่าโจ "และ Tinkle ให้ฉันเพื่อแขวนสองของพวกเขาในเขาหน้าต่าง ผมอาจขายหนึ่งถ้าเห็นชนิดของคนบ้าที่ร่ำรวยพวกเขา ""ผมมั่นใจว่า คุณจะ กล่าวว่า Delia เพราะ "ตอนนี้เราต้องขอบคุณPinkney ทั่วไปและลูกวัวย่างนี้"ในช่วงของสัปดาห์ถัดไป Larrabees ที่มีอาหารเช้าเป็นต้นโจมีความกระตือรือร้นเกี่ยวกับร่างบางเช้าผลที่เขาทำในเซ็นทรัลปาร์ค และ Delia บรรจุเขาปิด breakfasted, coddledยกย่อง และรั้งที่ 7 โมง ศิลปะเป็นตัวเล็กฉลาด มันมี 7 ส่วนใหญ่เวลาโมงเมื่อเขากลับในตอนเย็นเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ Delia ภูมิใจเพราะแต่อ่อนกำลัง ประสบความสำเร็จเพราะสามห้าดอลลาร์ตั๋ว 8 x 10 (นิ้ว) ของศูนย์8 x 10 (เท้า) แบนร้านเสริมบางครั้ง เธอกล่าวว่า เหมือนงาน "Clementina พยายามฉัน ฉันกลัวเธอไม่ฝึกฝนเพียงพอ และฉันได้บอกเธอเหมือนกันกิจกรรมบ่อย แล้ว เธอเสมอชุดทั้งหมดในสีขาว และที่ได้รับน่าเบื่อ แต่ทั่วไป Pinkney คนรักยิ่งฉันต้องการคุณสามารถรู้เขา โจ เขาเข้ามาในบางครั้งเมื่อฉันด้วยClementina ที่เปียโน - เขาคือ widower คุณรู้ว่า - และหมายถึงมีดึง goatee เขาขาว ' และวิธีการ semiquavers และdemisemiquavers ความก้าวหน้าหรือไม่ ' มักจะถาม"ฉันต้องการคุณสามารถดู wainscoting ในนั้นวาดห้อง โจและที่ Astrakhan พรม portieres และ Clementina มีตลกไอเล็กน้อย ฉันหวังว่า เธอจะแข็งแกร่งกว่าเธอดู โอ้ ฉันจริง ๆเป็นการแนบเธอ เธออยู่สูง bred และอ่อนโยนดังนั้น Genพี่ชายของ Pinkney ได้เมื่อรัฐมนตรีโบลิเวีย"แล้ว โจ กับอากาศ Monte Cristo วาดมาสิบ การห้า สอง หนึ่ง - ทั้งหมดกฎหมายหมายเหตุ - การชำระเงิน และวางไว้ด้านข้างของ Delia กำไร"ขายที่ watercolour เที่ยวกับชายจากพี เขาประกาศ overwhelmingly"ไม่ตลกกับฉัน กล่าวว่า Delia "ไม่ใช่จากพี ""ทั้งหมดไป ต้องคุณอาจเห็นเขา Dele คนที่มีไขมันเป็นwoollen muffler และไม้จิ้มฟันขนนก เขาเห็นร่างในของ Tinkleหน้าต่างและคิดว่า มันเป็นกังหันขึ้นครั้งแรก เขาเกม แม้ว่าและซื้อเลย เขาสั่งอีก - ร่างเป็นน้ำมันของการLackawanna ขนส่งดีโป - จะไปกับเขา บทเรียนเพลง โอ้ผมคิดว่า ศิลปะจะยังคงอยู่ในนั้นด้วย""ฉันดีใจมากที่คุณได้เก็บไว้ใน กล่าวว่า Delia พ่อ "คุณผูกไว้กับชนะ เรียน สามสิบสามดอลลาร์ เราไม่เคยมีมากไปก่อนที่จะ เราจะมีหอยนางรมเพื่อคืน""และผมเธชกับ champignons กล่าวว่า โจ "ก็เป็นมะกอกส้อมหรือไม่"ในตอนเย็นวันเสาร์ต่อไป โจมาถึงบ้านก่อน เขาไปของเขา$18 บนตารางร้านเสริม และล้างสิ่งที่ดูเหมือนจะมากสีเข้มจากมือของเขาครึ่งชั่วโมงถึง Delia หลัง มือขวาของเธอติดในตัวกลุ่ม shapeless ห่อและใช้ผ้าพันแผล"อย่างไร" นี้คือถามโจหลังจากคำทักทายปกติ Delia หัวเราะแต่ไม่มาก joyouslyClementina เธออธิบาย "ยืนยันเมื่อกระต่ายชาวเวลส์หลังจากเธอบทเรียน เธอเป็นสาวแปลก ๆ เวลส์กระต่ายที่ 5 ในการตอนบ่าย ทั่วไปที่มี คุณควรได้เห็นเขาทำจาน chafing โจ เพียงแค่ว่าไม่มีคนรับใช้ในการบ้าน ฉันรู้ว่า Clementina ไม่ได้สุขภาพดี เธอเป็นประสาทดังนั้นในการให้บริการกระต่าย เธอหกดีมาก เดือดร้อนฉันมือและข้อมือ เจ็บชะมัด โจ และหญิงสาวที่รักดังนั้นขออภัย แต่ทั่วไป Pinkney ! -โจ เฒ่าที่เกือบไปฟุ้งซ่าน เขาวิ่งชั้นล่าง และส่งใครสักคน - ว่าเตาคนหรือใครบางคนในห้องใต้ดิน - ออกไปร้านขายยาบางน้ำมันและสิ่งที่ผูกค่ากับ มันไม่เจ็บมากขณะนี้""นี่คืออะไร" ถามโจ ถ่ายมือละม่อม และดึงที่บาง strands ขาวภายใต้การใช้ผ้าพันแผล"มันเป็นสิ่งที่อ่อนนุ่ม กล่าวว่า Delia "ที่มีน้ำมันไว้ โอ้ โจ ไม่ได้คุณขายร่างอีก" เธอได้เห็นเงินในตาราง"เหมือนกันหรือไม่" กล่าวว่า โจ "ถามคนจากพี เขามีของเขาดีโปต่อวัน และเขาไม่แน่ใจ แต่เขาคิดว่า เขาต้องการอีก parkscapeและมุมมองในการฮัดสัน เวลาบ่ายนี้ได้คุณเขียนของคุณมือ Dele ""ห้าโมง คิดว่า กล่าวว่า Dele, plaintively "เหล็ก - ผมหมายถึงออกไฟเกี่ยวกับมาของกระต่าย คุณควรจะได้เห็นPinkney ทั่วไป โจ เมื่อ- ""นั่งลงที่นี่เป็นช่วงเวลา Dele กล่าวว่า โจ เขาดึงเธอไปโซฟานั่งข้างเธอ และทำให้แขนของเขาข้ามไหล่ของเธอ"มีการทำอะไรสำหรับสองสัปดาห์ Dele " เขาถามเธอ braved ครู่หรือสองกับตาเต็มไปด้วยความรัก และstubbornness
การแปล กรุณารอสักครู่..
When one loves one's Art no service seems too hard.
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and
stubbornness,
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and
stubbornness,
การแปล กรุณารอสักครู่..
เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป
นั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องราวนี้จะวาดข้อสรุปจากมันและ
แสดงในเวลาเดียวกันที่สถานที่ที่ไม่ถูกต้อง นั่นจะเป็นสิ่งที่ใหม่
ในตรรกะและความสามารถในการเล่าเรื่องค่อนข้างอายุมากกว่า
กำแพงเมืองจีน
โจลาร์ราบีออกมาโพสต์โอ๊คกลางแฟลตของตะวันตก
เต้นด้วยอัจฉริยะภาพศิลปะ6 เขาวาดรูป
ของเมืองปั๊มกับเด่นพลเมืองผ่านมันอย่างรีบเร่ง ความพยายามนี้
เป็นกรอบและแขวนในหน้าต่างร้านขายยาข้างๆ
หูของข้าวโพดด้วยจำนวนที่ไม่เท่ากันของแถว ที่ยี่สิบเขาซ้ายสำหรับ
นิวยอร์กกับไหล เนคไท และทุนผูกขึ้นบ้าง
ใกล้ เดเลีย เคอราเทิร์สทำในหก octaves ดังนั้น promisingly ในโล -
หมู่บ้านต้นไม้ในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในเพียงพอในหมวกชิปของเธอ
ให้เธอไป " เหนือ " และ " เสร็จ " พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอ
. . . แต่นั่นคือเรื่องราวของเรา
โจและ Delia พบในสตูดิโอซึ่งมีจำนวนของศิลปะและดนตรี
นักเรียนจำเป็นต้องหา หารือรำพึง , แว็กเนอร์ , เพลง ,
เรมบรันดท์ ผลงาน รูปภาพ waldteufel , กระดาษติดผนัง , โชแปงและ
ชาอูหลงโจและเดเลียก็ enamoured หนึ่งในอื่น ๆ หรือแต่ละ
อื่นๆ ตามที่คุณโปรดและในช่วงเวลาสั้นๆ แต่งงานกัน . . . (
ข้างบน ) เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป
นายและนางลาร์ราบีเริ่มงานแม่บ้านในแฟลต มันแบน --
เหงาอย่างคมลงไปที่ด้านซ้ายมือ
ปลายแป้นพิมพ์ และพวกเขาก็มีความสุข เพราะมีศิลปะของพวกเขา
และพวกเขาแต่ละอื่น ๆ และฉันก็แนะนำให้ชายหนุ่มจะ
-- ขายทุกท่าน และให้คนจน -- ภารโรง
สิทธิพิเศษอยู่แฟลตด้วยศิลปะและ Delia .
จะ indorse แบนในคำแถลงว่า พวกเขาเป็นเพียง ความสุขที่แท้จริง
ถ้าที่บ้านมีความสุขมันไม่ได้พอดีใกล้เกินไป -- ให้
แผลยุบและเป็นโต๊ะบิลเลียดให้อะ
เปิดเครื่องพาย , โต๊ะเขียนหนังสือที่มีลิ้นปิดเปิดให้ห้องนอนอะไหล่ , ม้าตั้งอ่างล้างหน้าหรือเหยือกน้ำ
เป็นเปียโนตั้งตรง ให้สี่ผนังมาด้วยกัน ถ้าพวกเขาจะให้คุณและของคุณดีเลีย
อยู่ระหว่าง แต่ถ้าที่บ้านเป็นชนิด อื่น ๆ ,
ให้มันกว้าง และความยาว -- ระบุคุณที่ประตูทองแขวน
หมวกด้วยแฮท , แหลมที่แหลมฮอร์นและออกไปโดยลาบราดอร์ .
โจเป็นคนวาดภาพในระดับมหาอำมาตย์ . . . คุณรู้ชื่อเสียงของเขา
ค่าธรรมเนียมของเขาสูง บทเรียนของเขามีแสง -- ไฟสูงของเขามี
พาเขาชื่อเสียง ดีเลียเรียนได้ที่ โรเซ็นสต๊ . รู้
ชื่อเสียงของเขาเป็น disturber ของคีย์เปียโน
เค้าดีใจ ตราบใดที่เงินของพวกเขา lasted ดังนั้นทุกๆ . . .
แต่ผมจะไม่ถูกเหยียดหยาม จุดมุ่งหมายของพวกเขาชัดเจนมาก
และกำหนดโจจะกลายเป็นความสามารถในเร็วๆ นี้ เปลี่ยนภาพที่เก่า
สุภาพบุรุษด้วยหนวดข้างบางและพอคเกตบุ๊คหนาจะกระสอบทราย
อีกหนึ่งในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิพิเศษของการซื้อ ดีเลียคือ
คุ้นเคยแล้วดูถูกดนตรี ดังนั้นเมื่อเธอ
เห็นวงที่นั่ง และกล่องที่ขายไม่ออกก็ต้องเจ็บคอ
และกุ้งก้ามกรามในห้องอาหารส่วนตัว และปฏิเสธที่จะไปบนเวที
แต่ที่ดีที่สุดในความคิดของฉันคือบ้านชีวิตในน้อยแบน --
กระตือรือร้น สนทนาการพูดมากหลังจากวันการศึกษา ; อาหารเย็นสบายและ
สดอาหารเช้าแสง ; การแลกเปลี่ยนของความทะเยอทะยาน -- ความทะเยอทะยาน
ผสมผสานแต่ละ กับอื่น ๆหรืออื่น ซึ่งไม่สำคัญ . . . ซึ่งกันและกัน
ช่วยและแรงบันดาลใจ ;และ . . . . . . มองข้าม artlessness ของฉัน -- ยัดไส้มะกอก
และแซนด์วิชชีส ที่ 11 น.
แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะธง . บางครั้งมันก็ไม่ได้ แม้ว่าบาง
สับไม่ธงมัน ทุกอย่างจะออกและไม่มีอะไรมา
ในเป็น vulgarians พูด เงินขาดจ่ายคุณท่านอำมาตย์และ
แฮร์ โรเซ็นสต๊ราคา . เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการ
ดูเหมือนจะยากเกินไป ดังนั้นเดเลียบอกว่าเธอจะต้องให้บทเรียนเพลงเก็บจาน chafing ฟอง
สอง หรือ สาม วัน ไปสอบถามสำหรับนักเรียน หนึ่ง
ตอนเย็นเธอกลับบ้าน . .
" โจ ที่รัก " เธอกล่าวว่า " ดีใจ " ผมเป็นศิษย์ด้วย และ โอ้
คนน่ารัก ! ทั่วไป -- ทั่วไปของอภิมันยุ พิงก์นี่ลูกสาว -- บนถนน
เจ็ดสิบ เช่นบ้านวิจิตร โจ . . . . . คุณควรจะเห็น
หน้าประตูไบเซนไทน์ฉันคิดว่าคุณอาจจะเรียกมันว่า และภายใน !
โอ้ว โจ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
" ลูกศิษย์คือลูกสาวของเขาเคลเมนตีนา . ฉันรักเธอแล้ว เธอ เป็นสิ่งละเอียดอ่อน
เสมอในชุดสีขาว และหวาน
ง่าย , มารยาท เพียงสิบแปดปี ผมให้ 3
บทเรียนต่อสัปดาห์ และ ก็คิดว่า โจ $ 5 บทเรียน ผมไม่รังเกียจ
บิตเมื่อฉันได้รับสองหรือสามเพิ่มเติม นักเรียนสามารถกลับมาเรียน
กับคุณ โรเซ็นสต๊ . ตอนนี้เนียนว่าริ้วรอยระหว่างคิ้ว
จ้ะ และก็เย็นดีค่ะ "
" ไม่เป็นไรสำหรับคุณ dele กล่าวว่า " โจ การโจมตีสามารถของถั่ว
กับแกะสลัก มีด และขวาน แต่วิธีการเกี่ยวกับฉัน ? คุณคิดว่า
ฉันจะให้คุณเร่งรีบสำหรับค่าจ้างในขณะที่ผมจีบผู้หญิงใน
ภูมิภาคของศิลปะสูงไม่ใช่กระดูกของสวัสดี Cellini ! ฉันคิดว่าฉันสามารถขาย
หรือวางหินกรวดและนำหรือสองดอลลาร์ . "
ดีเลียมาแขวนเกี่ยวกับคอ
" โจ ที่รัก คุณโง่ คุณจะต้องเก็บในที่การศึกษาของคุณ มันไม่ได้เป็นถ้าฉันได้เลิก
ดนตรีของฉันและไปทำงานอย่างอื่น
ในขณะที่ฉันสอนฉันเรียน ผมชอบเพลงของผม และเราสามารถมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข เป็นมหาเศรษฐี
$ 15 ต่อสัปดาห์คุณต้องไม่คิดทิ้งคุณ Magister
"
" เอาล่ะ " บอกว่า โจ เอื้อมให้ถึงฟ้าสแกลลอปจานผัก
. แต่ฉันเกลียดที่เธอจะให้บทเรียน นี่ไม่ใช่ศิลปะ แต่
คุณทรัมป์และรักที่จะทำมัน . "
" เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป " บอกว่า ดีเลีย
" ครูชมท้องฟ้าในร่างฉันทำในสวนสาธารณะ "
โจ" และกุ๊กกิ๊กอนุญาตให้ฉันแขวนสองของพวกเขาในหน้าต่าง
ผมอาจจะขายถ้าชนิดของคนโง่มีเงินเห็น
.
" ฉันแน่ใจว่าคุณจะ กล่าวว่า ดีเลีย นุ่มนวล " และขอขอบคุณ
สำหรับพล.อ. พิงก์นี่และเนื้อลูกวัวย่าง "
ช่วงทั้งหมดของสัปดาห์ถัดไป larrabees มีอาหารเช้าตรู่ .
โจกระตือรือร้นเกี่ยวกับตอนเช้าบางผลร่างเขาทำอะไร
ในเซ็นทรัลปาร์คดีเลียและบรรจุเขาปิด breakfasted coddled
, , ยกย่องและจูบตอน 7 โมง ศิลปะคือเป็นเมียน้อย มันคือส่วนใหญ่เวลา 7 โมง
เมื่อเขากลับมาในตอนเย็น
ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ดีเลีย หวานๆ ภูมิใจ แต่อ่อนแรง n อย่างลิงโลด
โยนสามห้าค่าเงินดอลลาร์ใน 8x10 ( นิ้ว ) โต๊ะกลางของ
8x10 ( เท้า ) ห้องนั่งเล่นแบน
บางครั้ง , " เธอกล่าว , เล็กน้อย ทุ่มเถียง ," เคลเมนตีนา พยายามหน่อย ผมกลัวเธอไม่ฝึก
พอ และผมจะบอกเธอเหมือนกัน
บ่อยๆ แล้วเธอชอบชุดทั้งหมดในสีขาวและ
ที่ได้รับน่าเบื่อ แต่พล พิงก์นี่มีคนแก่สุดที่รัก !
ฉันหวังว่าเธอจะรู้จักเขา โจ เขามาถึงในบางครั้งเมื่อฉันอยู่กับ
เคลเมนตีนาที่เปียโน . . . เขาเป็นพ่อหม้าย , คุณรู้ . . . และยืนอยู่ตรงนั้น
ดึงเคราแพะสีขาวของเขาและจะ semiquavers และ
demisemiquavers ก้าวหน้า ? เขามักจะถาม
" ฉันหวังว่านายจะได้เห็น การปูไม้ในที่ห้องรับแขก โจ !
และพรม portieres Astrakhan . และ เคลเมนตีนาได้เช่นตลก
น้อยไอ ฉันหวังว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่าที่เห็น โอ้ , ฉันจริงๆ
กำลังจะแนบมากับเธอ เธออ่อนโยนและสูงพันธุ์ . พี่พล
พิงก์นี่เคยเป็นรัฐมนตรี "
ไปโบลิเวียแล้วโจ กับอากาศของ Monte Cristo , ดึงออกมาเป็นสิบ ,
5 , 2 และ 1 -- ทั้งหมดตามกฎหมายหมายเหตุ -- และเก็บไว้ข้าง
ดีเลีย /
" ขายที่สีน้ำของเสาหินกับผู้ชายจากพีโอเรีย " เขา
ประกาศ นำโด่ง " อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ " พูดดีเลีย " ไม่ใช่จากพีโอเรีย ! "
" ทั้งหมด ฉันหวังว่าคุณจะเจอเขา dele . ชายอ้วนกับ
ท่อไอเสียขนสัตว์และขนนก ไม้จิ้มฟันเขาเห็นร่างในหน้าต่างของกุ๊กกิ๊ก
และคิดว่ามันเป็นกังหันลมในตอนแรกเขามีเกม แม้ว่า
และซื้อมันอยู่ดี เขาสั่งอีก น้ํามันร่างของคลังสินค้า -- รับ
Lackawanna กลับไปกับเขา บทเรียนเพลง โอ้ ,
ฉันว่าศิลปะอยู่ในมัน . "
" ผมดีใจที่คุณได้เก็บไว้ใน " บอกว่า ดีเลีย อย่างเต็มที่ " คุณต้อง
ชนะ ที่รัก สามสิบสามเหรียญ เราไม่ต้องใช้จ่ายมาก
มาก่อนเราก็จะได้ตัว เพื่อคืน "
" และ ฟิเลย์มิยองกับแชมปิโย๊งน์ส " โจ " ถูกเป็นส้อมมะกอก
" ?
ในวันเสาร์ตอนเย็น โจ ถึงบ้านก่อน เขากระจายของเขา
$ 18 บนโต๊ะนั่งเล่นและล้างสิ่งที่ดูเหมือนจะมาก
สีมืดจากมือของเขา . . . . . .
ครึ่งชั่วโมงต่อมาดีเลียมาถึง มือขวาของเธอถูกมัดเป็นมัดของ
ไม่มีรูปร่างห่อและผ้าพันแผล
" นี่เป็นไง ?" ถามโจ หลังจากทักทายตามปกติ เดเลียหัวเราะ
แต่ไม่ค่อยเพลิน
เคลเมนตีนา " เธออธิบาย " ยืนยันเมื่อชาวเวลส์กระต่ายหลังจากเรียนกับเธอ
เธอเป็นผู้หญิงที่แปลก กระต่ายตัวที่ 5 ในเวลส์
ตอนบ่าย โดยทั่วไปมี คุณน่าจะได้เห็นเขาวิ่ง
chafing จาน โจ อย่างที่ถ้าไม่มีคนรับใช้ในบ้าน
. ผมรู้ว่าเคลเมนตีนาไม่ใช่ในสุขภาพดีเธอตื่นเต้น .
ในการให้กระต่ายเธอหกที่ยอดเยี่ยมมาก มันเดือดร้อน
มากกว่ามือและข้อมือ เจ็บชะมัด โจ และผู้หญิงที่รักคือ
ขอโทษ ! แต่พล พิงก์นี่ ! -- โจ ตาแก่นั่นเกือบได้ไป
ฟุ้งซ่าน เขาวิ่งข้างล่าง ได้ส่งใครบางคน . . . พวกเขากล่าวว่าคนหรือใครบางคน
เตาในชั้นใต้ดิน -- หาร้านขายยาบาง
เรื่องน้ำมันและผูกมันขึ้นมาด้วยมันไม่ได้เจ็บมากแล้ว "
" นี่คืออะไร ? " ถามโจ ถ่ายมือนุ่มนวลและดึงที่
สีขาวบางเส้นใต้ผ้าพันแผล
" มันนุ่ม , " กล่าวว่าเดเลีย " ที่มีน้ำมันอยู่ โอ้ โจ ทำ
เธอขายร่างอีก ? " เธอได้เห็นเงินบนโต๊ะ
" ฉัน ? " กล่าวว่าโจ ; " ลองถามเพื่อนจากพีโอเรีย . เค้าคลัง
ในวันนี้และเขาก็ไม่มั่นใจ แต่เขาคิดว่าเขาต้องการอีก parkscape
และมุมมองในฮัดสัน อะไรเวลาในบ่ายวันนี้คุณเผาผลาญของคุณ
มือ dele ? "
" ห้าโมงฉันคิดว่า , " กล่าวว่า dele plaintively , ” เหล็ก . . . . ผมหมายถึง
กระต่ายมาปิดไฟ เกี่ยวกับเวลาที่ คุณควรจะได้เห็น
พล พิงก์นี่ โจ เมื่อไหร่ . . . "
" มานั่งนี่ก่อน dele กล่าวว่า " โจ เขาดึงเธอที่นอน
นั่งข้างๆเธอและใส่แขนข้ามไหล่ของเธอ
" คุณทำอะไรในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา dele ? " เขาถาม
เธอ braved มันสักครู่หรือสองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและ
ความดื้อรั้น
นั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องราวนี้จะวาดข้อสรุปจากมันและ
แสดงในเวลาเดียวกันที่สถานที่ที่ไม่ถูกต้อง นั่นจะเป็นสิ่งที่ใหม่
ในตรรกะและความสามารถในการเล่าเรื่องค่อนข้างอายุมากกว่า
กำแพงเมืองจีน
โจลาร์ราบีออกมาโพสต์โอ๊คกลางแฟลตของตะวันตก
เต้นด้วยอัจฉริยะภาพศิลปะ6 เขาวาดรูป
ของเมืองปั๊มกับเด่นพลเมืองผ่านมันอย่างรีบเร่ง ความพยายามนี้
เป็นกรอบและแขวนในหน้าต่างร้านขายยาข้างๆ
หูของข้าวโพดด้วยจำนวนที่ไม่เท่ากันของแถว ที่ยี่สิบเขาซ้ายสำหรับ
นิวยอร์กกับไหล เนคไท และทุนผูกขึ้นบ้าง
ใกล้ เดเลีย เคอราเทิร์สทำในหก octaves ดังนั้น promisingly ในโล -
หมู่บ้านต้นไม้ในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในเพียงพอในหมวกชิปของเธอ
ให้เธอไป " เหนือ " และ " เสร็จ " พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอ
. . . แต่นั่นคือเรื่องราวของเรา
โจและ Delia พบในสตูดิโอซึ่งมีจำนวนของศิลปะและดนตรี
นักเรียนจำเป็นต้องหา หารือรำพึง , แว็กเนอร์ , เพลง ,
เรมบรันดท์ ผลงาน รูปภาพ waldteufel , กระดาษติดผนัง , โชแปงและ
ชาอูหลงโจและเดเลียก็ enamoured หนึ่งในอื่น ๆ หรือแต่ละ
อื่นๆ ตามที่คุณโปรดและในช่วงเวลาสั้นๆ แต่งงานกัน . . . (
ข้างบน ) เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป
นายและนางลาร์ราบีเริ่มงานแม่บ้านในแฟลต มันแบน --
เหงาอย่างคมลงไปที่ด้านซ้ายมือ
ปลายแป้นพิมพ์ และพวกเขาก็มีความสุข เพราะมีศิลปะของพวกเขา
และพวกเขาแต่ละอื่น ๆ และฉันก็แนะนำให้ชายหนุ่มจะ
-- ขายทุกท่าน และให้คนจน -- ภารโรง
สิทธิพิเศษอยู่แฟลตด้วยศิลปะและ Delia .
จะ indorse แบนในคำแถลงว่า พวกเขาเป็นเพียง ความสุขที่แท้จริง
ถ้าที่บ้านมีความสุขมันไม่ได้พอดีใกล้เกินไป -- ให้
แผลยุบและเป็นโต๊ะบิลเลียดให้อะ
เปิดเครื่องพาย , โต๊ะเขียนหนังสือที่มีลิ้นปิดเปิดให้ห้องนอนอะไหล่ , ม้าตั้งอ่างล้างหน้าหรือเหยือกน้ำ
เป็นเปียโนตั้งตรง ให้สี่ผนังมาด้วยกัน ถ้าพวกเขาจะให้คุณและของคุณดีเลีย
อยู่ระหว่าง แต่ถ้าที่บ้านเป็นชนิด อื่น ๆ ,
ให้มันกว้าง และความยาว -- ระบุคุณที่ประตูทองแขวน
หมวกด้วยแฮท , แหลมที่แหลมฮอร์นและออกไปโดยลาบราดอร์ .
โจเป็นคนวาดภาพในระดับมหาอำมาตย์ . . . คุณรู้ชื่อเสียงของเขา
ค่าธรรมเนียมของเขาสูง บทเรียนของเขามีแสง -- ไฟสูงของเขามี
พาเขาชื่อเสียง ดีเลียเรียนได้ที่ โรเซ็นสต๊ . รู้
ชื่อเสียงของเขาเป็น disturber ของคีย์เปียโน
เค้าดีใจ ตราบใดที่เงินของพวกเขา lasted ดังนั้นทุกๆ . . .
แต่ผมจะไม่ถูกเหยียดหยาม จุดมุ่งหมายของพวกเขาชัดเจนมาก
และกำหนดโจจะกลายเป็นความสามารถในเร็วๆ นี้ เปลี่ยนภาพที่เก่า
สุภาพบุรุษด้วยหนวดข้างบางและพอคเกตบุ๊คหนาจะกระสอบทราย
อีกหนึ่งในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิพิเศษของการซื้อ ดีเลียคือ
คุ้นเคยแล้วดูถูกดนตรี ดังนั้นเมื่อเธอ
เห็นวงที่นั่ง และกล่องที่ขายไม่ออกก็ต้องเจ็บคอ
และกุ้งก้ามกรามในห้องอาหารส่วนตัว และปฏิเสธที่จะไปบนเวที
แต่ที่ดีที่สุดในความคิดของฉันคือบ้านชีวิตในน้อยแบน --
กระตือรือร้น สนทนาการพูดมากหลังจากวันการศึกษา ; อาหารเย็นสบายและ
สดอาหารเช้าแสง ; การแลกเปลี่ยนของความทะเยอทะยาน -- ความทะเยอทะยาน
ผสมผสานแต่ละ กับอื่น ๆหรืออื่น ซึ่งไม่สำคัญ . . . ซึ่งกันและกัน
ช่วยและแรงบันดาลใจ ;และ . . . . . . มองข้าม artlessness ของฉัน -- ยัดไส้มะกอก
และแซนด์วิชชีส ที่ 11 น.
แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะธง . บางครั้งมันก็ไม่ได้ แม้ว่าบาง
สับไม่ธงมัน ทุกอย่างจะออกและไม่มีอะไรมา
ในเป็น vulgarians พูด เงินขาดจ่ายคุณท่านอำมาตย์และ
แฮร์ โรเซ็นสต๊ราคา . เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการ
ดูเหมือนจะยากเกินไป ดังนั้นเดเลียบอกว่าเธอจะต้องให้บทเรียนเพลงเก็บจาน chafing ฟอง
สอง หรือ สาม วัน ไปสอบถามสำหรับนักเรียน หนึ่ง
ตอนเย็นเธอกลับบ้าน . .
" โจ ที่รัก " เธอกล่าวว่า " ดีใจ " ผมเป็นศิษย์ด้วย และ โอ้
คนน่ารัก ! ทั่วไป -- ทั่วไปของอภิมันยุ พิงก์นี่ลูกสาว -- บนถนน
เจ็ดสิบ เช่นบ้านวิจิตร โจ . . . . . คุณควรจะเห็น
หน้าประตูไบเซนไทน์ฉันคิดว่าคุณอาจจะเรียกมันว่า และภายใน !
โอ้ว โจ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
" ลูกศิษย์คือลูกสาวของเขาเคลเมนตีนา . ฉันรักเธอแล้ว เธอ เป็นสิ่งละเอียดอ่อน
เสมอในชุดสีขาว และหวาน
ง่าย , มารยาท เพียงสิบแปดปี ผมให้ 3
บทเรียนต่อสัปดาห์ และ ก็คิดว่า โจ $ 5 บทเรียน ผมไม่รังเกียจ
บิตเมื่อฉันได้รับสองหรือสามเพิ่มเติม นักเรียนสามารถกลับมาเรียน
กับคุณ โรเซ็นสต๊ . ตอนนี้เนียนว่าริ้วรอยระหว่างคิ้ว
จ้ะ และก็เย็นดีค่ะ "
" ไม่เป็นไรสำหรับคุณ dele กล่าวว่า " โจ การโจมตีสามารถของถั่ว
กับแกะสลัก มีด และขวาน แต่วิธีการเกี่ยวกับฉัน ? คุณคิดว่า
ฉันจะให้คุณเร่งรีบสำหรับค่าจ้างในขณะที่ผมจีบผู้หญิงใน
ภูมิภาคของศิลปะสูงไม่ใช่กระดูกของสวัสดี Cellini ! ฉันคิดว่าฉันสามารถขาย
หรือวางหินกรวดและนำหรือสองดอลลาร์ . "
ดีเลียมาแขวนเกี่ยวกับคอ
" โจ ที่รัก คุณโง่ คุณจะต้องเก็บในที่การศึกษาของคุณ มันไม่ได้เป็นถ้าฉันได้เลิก
ดนตรีของฉันและไปทำงานอย่างอื่น
ในขณะที่ฉันสอนฉันเรียน ผมชอบเพลงของผม และเราสามารถมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข เป็นมหาเศรษฐี
$ 15 ต่อสัปดาห์คุณต้องไม่คิดทิ้งคุณ Magister
"
" เอาล่ะ " บอกว่า โจ เอื้อมให้ถึงฟ้าสแกลลอปจานผัก
. แต่ฉันเกลียดที่เธอจะให้บทเรียน นี่ไม่ใช่ศิลปะ แต่
คุณทรัมป์และรักที่จะทำมัน . "
" เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป " บอกว่า ดีเลีย
" ครูชมท้องฟ้าในร่างฉันทำในสวนสาธารณะ "
โจ" และกุ๊กกิ๊กอนุญาตให้ฉันแขวนสองของพวกเขาในหน้าต่าง
ผมอาจจะขายถ้าชนิดของคนโง่มีเงินเห็น
.
" ฉันแน่ใจว่าคุณจะ กล่าวว่า ดีเลีย นุ่มนวล " และขอขอบคุณ
สำหรับพล.อ. พิงก์นี่และเนื้อลูกวัวย่าง "
ช่วงทั้งหมดของสัปดาห์ถัดไป larrabees มีอาหารเช้าตรู่ .
โจกระตือรือร้นเกี่ยวกับตอนเช้าบางผลร่างเขาทำอะไร
ในเซ็นทรัลปาร์คดีเลียและบรรจุเขาปิด breakfasted coddled
, , ยกย่องและจูบตอน 7 โมง ศิลปะคือเป็นเมียน้อย มันคือส่วนใหญ่เวลา 7 โมง
เมื่อเขากลับมาในตอนเย็น
ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ดีเลีย หวานๆ ภูมิใจ แต่อ่อนแรง n อย่างลิงโลด
โยนสามห้าค่าเงินดอลลาร์ใน 8x10 ( นิ้ว ) โต๊ะกลางของ
8x10 ( เท้า ) ห้องนั่งเล่นแบน
บางครั้ง , " เธอกล่าว , เล็กน้อย ทุ่มเถียง ," เคลเมนตีนา พยายามหน่อย ผมกลัวเธอไม่ฝึก
พอ และผมจะบอกเธอเหมือนกัน
บ่อยๆ แล้วเธอชอบชุดทั้งหมดในสีขาวและ
ที่ได้รับน่าเบื่อ แต่พล พิงก์นี่มีคนแก่สุดที่รัก !
ฉันหวังว่าเธอจะรู้จักเขา โจ เขามาถึงในบางครั้งเมื่อฉันอยู่กับ
เคลเมนตีนาที่เปียโน . . . เขาเป็นพ่อหม้าย , คุณรู้ . . . และยืนอยู่ตรงนั้น
ดึงเคราแพะสีขาวของเขาและจะ semiquavers และ
demisemiquavers ก้าวหน้า ? เขามักจะถาม
" ฉันหวังว่านายจะได้เห็น การปูไม้ในที่ห้องรับแขก โจ !
และพรม portieres Astrakhan . และ เคลเมนตีนาได้เช่นตลก
น้อยไอ ฉันหวังว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่าที่เห็น โอ้ , ฉันจริงๆ
กำลังจะแนบมากับเธอ เธออ่อนโยนและสูงพันธุ์ . พี่พล
พิงก์นี่เคยเป็นรัฐมนตรี "
ไปโบลิเวียแล้วโจ กับอากาศของ Monte Cristo , ดึงออกมาเป็นสิบ ,
5 , 2 และ 1 -- ทั้งหมดตามกฎหมายหมายเหตุ -- และเก็บไว้ข้าง
ดีเลีย /
" ขายที่สีน้ำของเสาหินกับผู้ชายจากพีโอเรีย " เขา
ประกาศ นำโด่ง " อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ " พูดดีเลีย " ไม่ใช่จากพีโอเรีย ! "
" ทั้งหมด ฉันหวังว่าคุณจะเจอเขา dele . ชายอ้วนกับ
ท่อไอเสียขนสัตว์และขนนก ไม้จิ้มฟันเขาเห็นร่างในหน้าต่างของกุ๊กกิ๊ก
และคิดว่ามันเป็นกังหันลมในตอนแรกเขามีเกม แม้ว่า
และซื้อมันอยู่ดี เขาสั่งอีก น้ํามันร่างของคลังสินค้า -- รับ
Lackawanna กลับไปกับเขา บทเรียนเพลง โอ้ ,
ฉันว่าศิลปะอยู่ในมัน . "
" ผมดีใจที่คุณได้เก็บไว้ใน " บอกว่า ดีเลีย อย่างเต็มที่ " คุณต้อง
ชนะ ที่รัก สามสิบสามเหรียญ เราไม่ต้องใช้จ่ายมาก
มาก่อนเราก็จะได้ตัว เพื่อคืน "
" และ ฟิเลย์มิยองกับแชมปิโย๊งน์ส " โจ " ถูกเป็นส้อมมะกอก
" ?
ในวันเสาร์ตอนเย็น โจ ถึงบ้านก่อน เขากระจายของเขา
$ 18 บนโต๊ะนั่งเล่นและล้างสิ่งที่ดูเหมือนจะมาก
สีมืดจากมือของเขา . . . . . .
ครึ่งชั่วโมงต่อมาดีเลียมาถึง มือขวาของเธอถูกมัดเป็นมัดของ
ไม่มีรูปร่างห่อและผ้าพันแผล
" นี่เป็นไง ?" ถามโจ หลังจากทักทายตามปกติ เดเลียหัวเราะ
แต่ไม่ค่อยเพลิน
เคลเมนตีนา " เธออธิบาย " ยืนยันเมื่อชาวเวลส์กระต่ายหลังจากเรียนกับเธอ
เธอเป็นผู้หญิงที่แปลก กระต่ายตัวที่ 5 ในเวลส์
ตอนบ่าย โดยทั่วไปมี คุณน่าจะได้เห็นเขาวิ่ง
chafing จาน โจ อย่างที่ถ้าไม่มีคนรับใช้ในบ้าน
. ผมรู้ว่าเคลเมนตีนาไม่ใช่ในสุขภาพดีเธอตื่นเต้น .
ในการให้กระต่ายเธอหกที่ยอดเยี่ยมมาก มันเดือดร้อน
มากกว่ามือและข้อมือ เจ็บชะมัด โจ และผู้หญิงที่รักคือ
ขอโทษ ! แต่พล พิงก์นี่ ! -- โจ ตาแก่นั่นเกือบได้ไป
ฟุ้งซ่าน เขาวิ่งข้างล่าง ได้ส่งใครบางคน . . . พวกเขากล่าวว่าคนหรือใครบางคน
เตาในชั้นใต้ดิน -- หาร้านขายยาบาง
เรื่องน้ำมันและผูกมันขึ้นมาด้วยมันไม่ได้เจ็บมากแล้ว "
" นี่คืออะไร ? " ถามโจ ถ่ายมือนุ่มนวลและดึงที่
สีขาวบางเส้นใต้ผ้าพันแผล
" มันนุ่ม , " กล่าวว่าเดเลีย " ที่มีน้ำมันอยู่ โอ้ โจ ทำ
เธอขายร่างอีก ? " เธอได้เห็นเงินบนโต๊ะ
" ฉัน ? " กล่าวว่าโจ ; " ลองถามเพื่อนจากพีโอเรีย . เค้าคลัง
ในวันนี้และเขาก็ไม่มั่นใจ แต่เขาคิดว่าเขาต้องการอีก parkscape
และมุมมองในฮัดสัน อะไรเวลาในบ่ายวันนี้คุณเผาผลาญของคุณ
มือ dele ? "
" ห้าโมงฉันคิดว่า , " กล่าวว่า dele plaintively , ” เหล็ก . . . . ผมหมายถึง
กระต่ายมาปิดไฟ เกี่ยวกับเวลาที่ คุณควรจะได้เห็น
พล พิงก์นี่ โจ เมื่อไหร่ . . . "
" มานั่งนี่ก่อน dele กล่าวว่า " โจ เขาดึงเธอที่นอน
นั่งข้างๆเธอและใส่แขนข้ามไหล่ของเธอ
" คุณทำอะไรในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา dele ? " เขาถาม
เธอ braved มันสักครู่หรือสองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและ
ความดื้อรั้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- เรียงความ”วัน พ่อ” ทุกคนต้องมีพ่อเพราะพ่
- ฉันต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ
- ฉันพึ่งเห็น
- But we just went there last week
- soir.
- วิธีเล่น- เลือกระดาษที่เขียนคำศัพท์มา 1
- 읽도록 하세요.
- Fig. 2 also shows the brake thermal effi
- กรุณารอสักครู่ฉันกำลังดเล่น
- ฟัน
- Maybe I'll go there with friends this su
- Many
- ใบหักหนี้
- วิธีเล่น- เลือกระดาษที่เขียนคำศัพท์มา 1
- พักสบาย
- ปล่อย
- คุณอาบน้ำ
- Power supply
- 집가기전에
- هو نوع من الدواجن الدجاج لكن لا تستطيع ا
- meadow
- once
- But had to switch
- prepare on the spot
