The clinical obesity maintenance mo

The clinical obesity maintenance model: an integration of psychological constructs including mood, emotional regulation, disordered overeating, habitual cluster behaviours, health literacy and cognitive function.
Psychological distress and deficits in executive functioning are likely to be important barriers to effective weight loss maintenance. The purpose of this paper is twofold. First, in the light of recent evidence in the fields of neuropsychology and obesity, particularly on the deficits in the executive function in overweight and obese individuals, a conceptual and theoretical framework of obesity maintenance is introduced by way of a clinical obesity maintenance model (COMM). It is argued that psychological variables, that of habitual cluster Behaviors, emotional dysregulation, mood, and health literacy, interact with executive functioning and impact on the overeating/binge eating behaviors of obese individuals. Second, cognizant of this model, it is argued that the focus of obesity management should be extended to include a broader range of maintaining mechanisms, including but not limited to cognitive deficits. Finally, a discussion on potential future directions in research and practice using the COMM is provided.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบบำรุงรักษาโรคอ้วนทางคลินิก: การรวมกลุ่มของโครงสร้างทางจิตใจรวมทั้งอารมณ์ ควบคุมอารมณ์ disordered overeating คลัสเตอร์เป็นวิญญาณ วัดสุขภาพ และฟังก์ชันรับรู้ความทุกข์ทางจิตใจและขาดดุลในการทำงานผู้บริหารมักจะมีอุปสรรคสำคัญการบำรุงรักษาการสูญเสียน้ำหนักที่มีประสิทธิภาพ วัตถุประสงค์ของเอกสารนี้มีอยู่สองประการ ครั้งแรก นี้หลักฐานล่าสุดในฟิลด์ neuropsychology และโรคอ้วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนขาดดุลในฟังก์ชันบริหารในภาวะ และอ้วนบุคคล กรอบแนวคิด และทฤษฎีของการบำรุงรักษาโรคอ้วนแนะนำโดยใช้แบบจำลองบำรุงรักษาโรคอ้วนทางคลินิก (สาร) มันจะโต้เถียงว่า ตัวแปรทางจิตใจ ที่เป็นคลัสเตอร์พฤติกรรม dysregulation อารมณ์ อารมณ์ และวัดสุขภาพ โต้ตอบกับการทำงานบริหาร และส่งผลกระทบในแบบ overeating/ดื่ม สุราพฤติกรรมของบุคคลที่อ้วนรับประทานอาหาร สอง ซึ่งรู้ถึงรูปแบบนี้ มันจะโต้เถียงว่า ควรขยายความสำคัญของการจัดการโรคอ้วนรวมของรักษากลไก รวมทั้งแต่ไม่จำกัดเฉพาะการขาดดุลที่รับรู้ ในที่สุด การสนทนาบนทิศทางในอนาคตมีศักยภาพในการวิจัยและทดลองใช้สารมีให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบการบำรุงรักษาทางคลินิกโรคอ้วน. บูรณาการสร้างอารมณ์ทางจิตวิทยารวมทั้งการควบคุมอารมณ์การกินมากเกินไประเบียบพฤติกรรมคลัสเตอร์นิสัยความรู้ด้านสุขภาพและการทำงานทางปัญญา
ความทุกข์ทางจิตวิทยาและการขาดดุลในการทำงานของผู้บริหารมีแนวโน้มที่จะเป็นอุปสรรคสำคัญที่จะต้องบำรุงรักษาน้ำหนักการสูญเสียที่มีประสิทธิภาพ วัตถุประสงค์ของการวิจัยนี้เป็นสองเท่า ครั้งแรกในแง่ของหลักฐานที่ผ่านมาในด้านของไซโคและโรคอ้วนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการขาดดุลในการทำงานของผู้บริหารในบุคคลที่มีน้ำหนักเกินและโรคอ้วน, กรอบแนวคิดและทฤษฎีของการบำรุงรักษาโรคอ้วนเป็นที่รู้จักโดยวิธีการรูปแบบการดูแลรักษาโรคอ้วนคลินิก (COMM ) มันเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่ว่าตัวแปรทางจิตวิทยาว่าพฤติกรรมการกระจุกนิสัย dysregulation อารมณ์อารมณ์และความรู้สุขภาพโต้ตอบกับการทำงานของผู้บริหารและผลกระทบต่อการกินมากเกินไป / พฤติกรรมการกินการดื่มสุราของคนอ้วน ประการที่สองรู้ทันของรุ่นนี้ก็เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าจุดเน้นของการจัดการโรคอ้วนควรได้รับการขยายเพื่อรวมช่วงกว้างของการรักษากลไกรวมถึง แต่ไม่ จำกัด เฉพาะการขาดดุลองค์ ในที่สุดการอภิปรายเกี่ยวกับทิศทางในอนาคตที่มีศักยภาพในการวิจัยและการปฏิบัติโดยใช้ม์ที่มีให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทางคลินิกโรคอ้วนรักษาแบบบูรณาการสร้างจิตวิทยารวมทั้งอารมณ์ การควบคุมอารมณ์ ความหมาย overeating เป็นอาจิณกลุ่มพฤติกรรมการรู้สุขภาพและความจำ .
จิตทุกข์และการขาดดุลในการทํางานของผู้บริหารมักเป็น อุปสรรคสำคัญที่มีประสิทธิภาพการบำรุงรักษาการสูญเสียน้ำหนัก วัตถุประสงค์ของบทความนี้เป็นสองเท่า ครั้งแรกในแง่ของหลักฐานล่าสุดในด้านของการลุ่มหลง และโรคอ้วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการขาดดุลในผู้บริหารฟังก์ชัน อ้วน และอ้วน เป็นแนวคิดและกรอบทฤษฎีของการรักษาโรคอ้วนแนะนำโดยวิธีการทางคลินิกโรคอ้วนรักษารูปแบบ ( COMM ) มันแย้งว่าตัวแปรทางจิตวิทยา พฤติกรรมกลุ่ม นิสัยของ ,dysregulation อารมณ์ , อารมณ์และความรู้สุขภาพ โต้ตอบกับผู้บริหารการทำงานและผลกระทบต่อพฤติกรรมของการรับประทานอาหารการดื่มสุรามากเกินไป / บุคคลตุ๊ ประการที่สอง พันธมิตรของรุ่นนี้ เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเน้นการจัดการโรคอ้วนควรจะขยายไปยังรวมถึงช่วงของการรักษากลไก รวมถึง แต่ไม่ จำกัด การขาดดุลทางความคิด ในที่สุดการอภิปรายเกี่ยวกับทิศทางในอนาคตที่มีศักยภาพในการวิจัย และการใช้สารให้