I did absolutely nothing wrong, yet

I did absolutely nothing wrong, yet here I lay, staring at the shadow of my swaying foot, pretend-kicking invisible invaders on the wall. Somebody is going to incur my wrath, even if it is an imaginary scapegoat. At least he, she or it can't fight back; that is about the only comfort I take right now.
There is no television in my room, only a stereo with a handful of tapes to listen to. I am not allowed to play them, though. I have been commanded to lie here in subdued silence. For some reason I can't explain, it has been deemed that I am to be punished and confined to my bedroom. My friends are outside, and I know they are laughing and mocking me. They aren't locked up like a caged rat with nothing to do save for quietly reading the same crappy books over and over again. If it is punishment my overseers want, then they've succeeded. This solitude is more like torment.
What did I do to deserve this? Scream out loud occasionally, use a little profanity that slaps expressions of shock on my benefactors? Big deal! Of course, if they would tend to my needs when I ask for them, I'd be content and as restrained as an altar boy.
Oh, I'm selfish, you say? Spoiled, even? Try it in my shoes, friends, and tell me how you like being eighty-three and treated like a helpless infant!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันไม่ได้จริง ๆ ไม่มีอะไรผิด ได้ที่นี่ผม วาง จ้องเงาของเท้าของฉันเห็น ทำเป็นเตะรุกรานมองไม่เห็นบนผนัง ใครจะไปใช้อาชญาของฉัน แม้ว่ามันจะเป็นแพะรับบาปไปโดยจินตภาพ น้อย เขา เธอหรือไม่ต่อสู้กลับ ที่กำลังสบายเท่าที่ผมใช้ตอนนี้มีโทรทัศน์ในห้องพัก สเตอริโอเท่ากับกำมือของเทปฟัง ฉันฉันไม่ได้เล่นพวกเขา แม้ว่า การรบให้อยู่ในความเงียบทำให้ที่นี่ บางเหตุผลที่ฉันไม่สามารถอธิบาย มันได้ถูกถือว่าว่า ฉันจะลงโทษ และถูกขังในห้องนอนของฉัน เพื่อนของฉันอยู่นอก และฉันรู้ว่า พวกเขาจะหัวเราะ และเสียดสีผม พวกเขาไม่ได้ล็อคขึ้นเช่นหนู caged มีอะไรบันทึกเงียบ ๆ อ่านหนังสือเส็งเคร็งเดียวกันเล่า ถ้าเป็นการลงโทษ overseers ของฉันต้อง แล้วพวกเขาได้ประสบความสำเร็จ ความสันโดษนี้เป็นเหมือนทรมานฉันไม่ได้ทำอะไรเจอนี้ ร้องดัง ๆ บางครั้ง ใช้ถ้อยคำหยาบคายเล็กน้อยที่ slaps นิพจน์ของช็อคในนอนด์ของฉัน เรื่องใหญ่ แน่นอน ถ้าพวกเขาจะมีแนวโน้มที่ดีเมื่อฉันถามพวกเขา ฉันจะเป็นทรงเป็นเด็กแท่นบูชา และเนื้อหาโอ้ ฉันเห็นแก่ตัว คุณพูด เสีย แม้แต่ ลองในรองเท้าของฉัน เพื่อน และบอกว่า คุณต้องการสาม เอ้ และจัดการเด็กกำพร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน แต่ที่นี่ผมนอนจ้องมองที่เงาของเท้าโยกฉันแกล้งเตะผู้รุกรานที่มองไม่เห็นบนผนัง ใครบางคนที่จะไปก่อให้เกิดความพิโรธของเราถึงแม้ว่ามันจะเป็นแพะรับบาปจินตนาการ อย่างน้อยเขาหรือเธอจะไม่สามารถกลับมาต่อสู้; ที่เกี่ยวกับความสะดวกสบายเพียงฉันใช้เวลาขณะนี้.
มีโทรทัศน์ในห้องของฉันเพียงสเตอริโอพร้อมกำมือของเทปที่จะฟังคือ ผมไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นกับพวกเขาว่า ฉันได้รับบัญชาให้อยู่ที่นี่อยู่ในความเงียบเงียบ สำหรับเหตุผลที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้บางส่วนจะได้รับการเห็นว่าฉันกำลังจะได้รับการลงโทษและถูกคุมขังในห้องนอนของฉัน เพื่อนของฉันอยู่นอกและฉันรู้ว่าพวกเขาจะหัวเราะและเยาะเย้ยฉัน พวกเขาจะไม่ได้ล็อคขึ้นเช่นหนูกรงมีอะไรที่จะทำบันทึกอย่างเงียบ ๆ อ่านหนังสือเส็งเคร็งเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก ถ้าเป็นลงโทษคุมฉันต้องการจากนั้นพวกเขาได้ประสบความสำเร็จ สันโดษนี้เป็นเหมือนการลงโทษ.
ผมทำอะไรที่จะได้รับนี้หรือไม่? กรีดร้องออกมาดัง ๆ บางครั้งใช้คำหยาบคายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ตบการแสดงออกของการช็อกในผู้มีพระคุณของฉันได้อย่างไร เรื่องใหญ่! แน่นอนว่าพวกเขาจะมีแนวโน้มที่จะตอบสนองความต้องการของฉันเมื่อฉันถามสำหรับพวกเขาฉันจะเป็นเนื้อหาและการยับยั้งเป็นเด็กแท่นบูชา.
โอ้ฉันเห็นแก่ตัวที่คุณพูด? นิสัยเสียยัง? ลองในรองเท้าของฉันเพื่อนและบอกฉันว่าคุณชอบที่จะมีอายุแปดสิบสามและได้รับการปฏิบัติเหมือนทารกกำพร้า!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่ที่นี่ผมนอนจ้องเงาของฉันแกว่งเท้า แกล้งเตะผู้รุกรานล่องหนบนผนัง มีคนกำลังจะทำให้ข้าโกรธ แม้ว่าจะเป็นแพะรับบาป ในจินตนาการ อย่างน้อย เขา เธอ หรือ ตอบโต้ไม่ได้ นั่นคือเรื่องความสะดวกสบายเพียงฉันเอาตอนนี้
ไม่มีโทรทัศน์ในห้องของฉัน แค่สเตอริโอพร้อมหยิบเทปฟังผมไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นเกมส์ แม้ว่า ผมถูกสั่งให้นอนที่นี่ในปราบ ความเงียบ ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ผมไม่สามารถอธิบายมันได้ถูกถือว่าผมถูกลงโทษและถูกคุมขังไปยังห้องนอนของฉัน เพื่อนของฉันอยู่ข้างนอก และฉันก็รู้ว่าพวกเขากำลังหัวเราะและเยาะเย้ยฉัน พวกเขาไม่ได้ล็อกเหมือนกรงหนูไม่มีอะไรทำบันทึกการอ่านหนังสืออย่างเงียบๆเหมือนกันเส็งเคร็ง ซ้ำแล้วซ้ำอีกถ้ามันคือการลงโทษผู้ดูแลของฉันต้องการ แล้วพวกเขาทำสำเร็จ ความเหงานี่มันเหมือนทรมาน .
ฉันควรจะทำยังไง ? ตะโกนออกมาดังๆ บางครั้งใช้เล็ก ๆน้อย ๆที่แสดงออกหยาบคายตบช็อคบนผู้มีพระคุณของฉัน เรื่องใหญ่ ! แน่นอนถ้าพวกเขาจะมักจะ ความต้องการของฉันเมื่อฉันถามพวกเขาคงเนื้อหาและยับยั้งเป็นเด็กประจำแท่นบูชา .
ผมเห็นแก่ตัว ใช่มั้ย เสียแล้ว แม้ลองรองเท้า เพื่อนของฉันและบอกฉันว่าคุณชอบเป็นแบบ และทำเหมือนเป็นเด็กที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ !