Poison was once a popular feature i

Poison was once a popular feature in crime fiction of the Golden Age, particularly in the works of Agatha Christie. Jonathan Moore has revived that tradition with ingenuity in his debut novel. The Poison Artist arrives with a blurb from Stephen King, who ranks it alongside Red Dragon by Thomas Harris for sheer terror.

While San Francisco may be associated with Californian sunshine and the 21st century tech industry, The Poison Artist is a noirish, atmospheric tale in which most of the action happens at night – like a strange dream. Toxicologist Dr Caleb Maddox has just broken up with his girlfriend, and he sports a livid bruise from the glass thrown at him as she left. He’s turning into a barfly, driving around the fog-cloaked city and contemplating his loneliness. One night he enters a drinking den resembling an old-fashioned speakeasy and has a brief encounter with a mysterious woman, who introduces him to the rituals of drinking absinthe.

Once he’s got over his hangover, Caleb tries to track down his beguiling fellow drinker, who resembled an actress from the silent film era. But he’s soon distracted by a serial killer case in the city. Several bodies have been pulled out of the bay and his friend Henry, who works at the medical examiner’s office, needs help. Caleb is an expert in poisons and measuring pain, so he spots the double whammy of drugs that incapacitated these victims but meant they endured every moment of their torture.

There’s a dash of dark humour in Moore’s novel, as Caleb and Henry discuss the horror of this case while happily ordering dinner. There’s also an unforgettable detail from a post-mortem examination, which involves a surprising method for restoring a fingerprint to a corpse whose digits have puckered in the water (the pathologist’s unpleasant technique makes the skin fit like a glove).

While the suspense is slow-burning for the first half of the novel, Moore creates a uniquely sinister atmosphere in his San Francisco night-time netherworld. It’s an account of slow, lingering seduction by a femme fatale alongside a serial killer story that’s as scary as Stephen King suggests. There’s proper science to explain the poison as well as the sewage samples that identify where the bodies may have entered the water, but Moore is just as adept at immersing us in art and madness, a combination that recalls Elizabeth Hand’s disturbing novel Generation Loss.

Caleb is a fascinating character – damaged, drunk but also resourceful, smart and given to the sort of statements you expect from modern noir: “…there was going to be a lot of lying, if he was lucky” is one good example. There’s also a murky family tragedy that Caleb doesn’t like to discuss, while his own disappearance during childhood is only alluded to yet might have some kind of connection to the men who are now going missing across the city.

As the novel progresses and the latest victim turns out to be someone closer to home, Caleb becomes more involved in the case, which he tries to solve through the fog of his own alcohol intake and a state of mind troubled by the kind of obsession that made classics of Vertigo (both the film and the original novel). Meanwhile, his research work is falling apart and his friends and colleagues are increasingly concerned. He’s intent on finding the killer, but he’s definitely not your typical hero.

Like Agatha Christie, Jonathan Moore is a writer who gets you hooked on a plot where poison is the cold, clinical method of execution. The Poison Artist is a debut that’s both an exemplary psychological crime novel and a masterful exercise in intoxicating dread. It’s a strange, sensual story to be savoured like the finest single malt whisky.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Poison was once a popular feature in crime fiction of the Golden Age, particularly in the works of Agatha Christie. Jonathan Moore has revived that tradition with ingenuity in his debut novel. The Poison Artist arrives with a blurb from Stephen King, who ranks it alongside Red Dragon by Thomas Harris for sheer terror.While San Francisco may be associated with Californian sunshine and the 21st century tech industry, The Poison Artist is a noirish, atmospheric tale in which most of the action happens at night – like a strange dream. Toxicologist Dr Caleb Maddox has just broken up with his girlfriend, and he sports a livid bruise from the glass thrown at him as she left. He’s turning into a barfly, driving around the fog-cloaked city and contemplating his loneliness. One night he enters a drinking den resembling an old-fashioned speakeasy and has a brief encounter with a mysterious woman, who introduces him to the rituals of drinking absinthe.Once he’s got over his hangover, Caleb tries to track down his beguiling fellow drinker, who resembled an actress from the silent film era. But he’s soon distracted by a serial killer case in the city. Several bodies have been pulled out of the bay and his friend Henry, who works at the medical examiner’s office, needs help. Caleb is an expert in poisons and measuring pain, so he spots the double whammy of drugs that incapacitated these victims but meant they endured every moment of their torture.มีเส้นประของตลกมืดในนวนิยายของมัวร์ คาเล็บและเฮนรี่หารือสยองขวัญของกรณีนี้ขณะสั่งอาหารอย่างมีความสุข รายละเอียดการรับประกันตรวจสอบจบ ที่เกี่ยวข้องกับวิธีการคืนค่าลายนิ้วมือศพมี puckered หลักที่มีในน้ำ (เทคนิคของบำบัดการไม่ทำให้ผิวที่เหมาะสมเช่นถุงมือ) น่าแปลกใจ ที่ได้ในขณะที่ใจจดใจจ่อจะช้าลงและเผาไหม้ในช่วงครึ่งแรกของนวนิยาย มัวร์สร้างบรรยากาศเฉพาะอุบาทว์ใน netherworld เวลากลางคืนของเขาซานฟรานซิสโก บัญชีของช้า ท่าล่อลวง โดยเกิดควบคู่ไปกับเรื่องฆาตกรที่น่ากลัวเป็นสตีเฟนคิงแนะนำได้ มีวิทยาศาสตร์ที่เหมาะสมเพื่ออธิบายพิษเช่นเดียวกับตัวอย่างน้ำเสียที่ระบุซึ่งร่างกายอาจจะใส่น้ำ แต่มัวร์เป็นเพียงเป็นคุณหญิงตื่นเราบ้า ชุดที่เรียกคืน Elizabeth มือรบกวนขาดทุนรุ่นใหม่และศิลปะคาเล็บเป็นละครน่าสนใจ – เมา แต่ยังอุตสาหกรรม สมาร์ท เสียหายและการเรียงลำดับของคำสั่งที่คุณคาดหวังจากหน้าจอทันสมัย: "... หนามจะมีจำนวนมากของการโกหก ถ้าเขาโชคดี" เป็นตัวอย่างดีที่หนึ่ง มีโศกนาฏกรรมครอบครัวขุ่นที่คาเล็บไม่ชอบพูดคุย ในขณะที่หายตัวไปของเขาเองในระหว่างวัยเด็กเท่านั้นได้ alluded ไป แต่อาจมีบางชนิดของการเชื่อมต่อให้คนที่กำลังหายไปทั่วเมืองเป็นการดำเนินการกับนวนิยายและเปลี่ยนเหยื่อล่าสุดออก เป็นบุคคลใกล้ชิดกับ บ้าน คาเล็บอีกอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในกรณี ซึ่งเขาพยายามที่จะแก้ผ่านหมอกที่บริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของเขาเองและสถานะของจิตใจที่มีปัญหา โดยชนิดของความหลงใหลที่คลาสสิกวิงเวียน (ทั้งฟิล์มและนวนิยายต้นฉบับ) ในขณะเดียวกัน งานวิจัยของเขาจะล้มกัน และเพื่อนของเขาและเพื่อนร่วมงานมีความกังวลมากขึ้น เขามีความตั้งใจในการค้นหานักฆ่า แต่เขาไม่แน่นอนของฮีโร่ทั่วไปเช่นอกาธาคริสตี โจนาธาน Moore เป็นนักเขียนที่ได้รับคุณติดยาเสพติดบนพื้นที่ที่เป็นพิษเย็น ทางการแพทย์วิธีการดำเนินการ ศิลปินพิษเป็นครั้งแรกนวนิยายอาชญากรรมทางจิตวิทยาที่เป็นแบบอย่างและการออกกำลังกายภายใต้ในสะพรึงกลัวทำให้มึนเมา มันเป็นเรื่องแปลก เย้ายวนที่จะเสิร์ฟเช่นวิสกี้มอลต์เดียวที่ดีที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พิษครั้งหนึ่งเคยเป็นคุณลักษณะที่นิยมในนิยายอาชญากรรมของยุคทองโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการทำงานของอกาธาคริสตี้ โจนาธานมัวร์ได้ฟื้นขึ้นมาเป็นประเพณีที่มีความฉลาดในนิยายเปิดตัวของเขา ศิลปินพิษมาพร้อมกับการประกาศแจ้งจากสตีเฟ่นคิงที่อันดับควบคู่ไปกับมังกรแดงโดยโทมัสแฮร์ริสสำหรับความหวาดกลัวที่แท้จริงก. ในขณะที่ซานฟรานซิสอาจจะเกี่ยวข้องกับแคลิฟอร์เนียแสงแดดและอุตสาหกรรมเทคโนโลยีศตวรรษที่ 21, The Artist พิษเป็น noirish เรื่องบรรยากาศ ที่มากที่สุดของการกระทำที่เกิดขึ้นในเวลากลางคืน - เหมือนฝันแปลก ๆ พิษวิทยาดร Caleb แมดดอกซ์ได้หักเพียงแค่ขึ้นกับแฟนสาวของเขาและเขากีฬาช้ำซีดจากแก้วโยนที่เขาเป็นที่เธอทิ้ง เขากลายเป็นยังไงขับรถรอบเมืองที่มีหมอกปกคลุมและใคร่ครวญความเหงาของเขา คืนหนึ่งเขาเข้าแล้วดื่มคล้ายเถื่อนสมัยเก่าและมีการเผชิญหน้ากับหญิงสาวลึกลับที่แนะนำให้เขาพิธีกรรมของการดื่ม Absinthe ได้. เมื่อเขาได้มากกว่าอาการเมาค้างของเขาแม็กเคเล็บพยายามที่จะติดตามดื่มเพื่อนของเขาล่อลวง, ที่คล้ายกับนักแสดงจากยุคหนังเงียบ แต่เขาก็ฟุ้งซ่านเร็ว ๆ นี้โดยกรณีฆาตกรต่อเนื่องในเมือง หลายหน่วยงานได้รับการดึงออกมาจากอ่าวและเพื่อนของเขาเฮนรี่ที่ทำงานอยู่ที่สำนักงานตรวจสอบทางการแพทย์ของความต้องการความช่วยเหลือ คาเลบเป็นผู้เชี่ยวชาญในสารพิษและความเจ็บปวดวัดเขาจึงจุด whammy สองของยาเสพติดที่ไร้ความสามารถผู้ที่ตกเป็นเหยื่อเหล่านี้ แต่หมายความว่าพวกเขาต้องทนช่วงเวลาแห่งความทรมานของพวกเขาทุก. มีเส้นประของอารมณ์ขันในนวนิยายของมัวร์ในขณะที่คาเลบและเฮนรี่หารือเกี่ยวกับความน่ากลัวของ กรณีนี้อย่างมีความสุขในขณะที่การสั่งซื้ออาหารเย็น นอกจากนี้ยังมีรายละเอียดที่น่าจดจำจากการชันสูตรพลิกศพที่เกี่ยวข้องกับวิธีการที่น่าแปลกใจสำหรับการเรียกคืนลายนิ้วมือศพที่มีตัวเลขได้ย่นในน้ำ (เทคนิคที่ไม่พึงประสงค์ชันสูตรพลิกศพทำให้พอดีกับผิวเช่นถุงมือ). ในขณะที่ใจจดใจจ่อช้า -burning สำหรับครึ่งปีแรกของนวนิยายเรื่องนี้มัวร์สร้างบรรยากาศที่น่ากลัวไม่ซ้ำกันในซานฟรานซิสในเวลากลางคืนบาดาลของเขา มันเป็นบัญชีของช้าอืดอาดล่อลวงโดยประหารควบคู่ไปกับเรื่องราวของฆาตกรต่อเนื่องที่เป็นที่น่ากลัวสตีเฟนคิงแสดงให้เห็น มีวิทยาศาสตร์ที่เหมาะสมที่จะอธิบายพิษเช่นเดียวกับตัวอย่างน้ำเสียที่ระบุที่ร่างกายอาจป้อนน้ำ แต่มัวร์เป็นเพียงเป็นผู้เชี่ยวชาญในการแช่เราในงานศิลปะและความบ้าคลั่งรวมกันที่จำได้รบกวนการสูญเสียนวนิยายรุ่นเอลิซาเบมือของ. คาเลบ เป็นตัวละครที่น่าสนใจ - ความเสียหาย แต่ยังเมาไหวพริบ, สมาร์ทและได้รับการจัดเรียงของงบที่คุณคาดหวังจากนัวร์ที่ทันสมัย ​​" ... มีเป็นไปได้จำนวนมากของการโกหกถ้าเขาโชคดี" เป็นหนึ่งในตัวอย่างที่ดี นอกจากนี้ยังมีโศกนาฏกรรมของครอบครัวมืดที่คาเลบไม่ชอบที่จะหารือในขณะที่การหายตัวไปของเขาเองในช่วงวัยเด็กถูกพาดพิงเท่านั้นที่จะยังอาจมีชนิดของการเชื่อมต่อกับคนที่กำลังจะหายไปทั่วเมืองบาง. ในฐานะที่เป็นนิยายไปเรื่อยและ เหยื่อล่าสุดจะออกมาเป็นคนใกล้ชิดกับบ้านคาเลบกลายเป็นส่วนร่วมมากขึ้นในกรณีที่ซึ่งเขาพยายามที่จะแก้ปัญหาหมอกของการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของตัวเองและสภาวะของจิตใจทุกข์โดยชนิดของความหลงใหลที่ทำให้คลาสสิกของวิงเวียน (ทั้ง ภาพยนตร์และนวนิยายต้นฉบับ) ในขณะที่งานวิจัยของเขาจะล้มกันและเพื่อน ๆ และเพื่อนร่วมงานของเขามีความกังวลมากขึ้น เขาเป็นความตั้งใจในการหานักฆ่า แต่เขาไม่แน่นอนพระเอกของคุณโดยทั่วไป. ชอบ Agatha Christie, โจนาธานมัวร์เป็นนักเขียนที่ได้รับคุณติดยาเสพติดล็อตที่เป็นพิษเย็นวิธีการทางคลินิกของการดำเนินการ The Artist เป็นพิษเปิดตัวครั้งแรกที่ทั้งนวนิยายอาชญากรรมที่เป็นแบบอย่างทางด้านจิตใจและการออกกำลังกายที่เก่งในความหวาดกลัวที่ทำให้มึนเมา มันเป็นความแปลกเรื่องศีลธรรมที่จะลิ้มรสเช่นที่ดีที่สุดวิสกี้มอลต์เดียว