Price stayed silent for a moment, a

Price stayed silent for a moment, as he studied you in disbelief. “Are you kidding me?” He asked, sounding completely shocked now. “You’ve got this weird condition, and yet you still didn’t tell anyone at all?” Price yelled, sounding annoyed again. “I thought I had done all my research into the people who were being recruited into this army, soldier! And yet none of the paperwork said that you had some weird condition that stopped you from showing emotion.” Price took a slow breath, as if he didn’t know what else to say.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไพรซ์เงียบไปครู่หนึ่งขณะที่เขาศึกษาคุณด้วยความไม่เชื่อ “คุณล้อเล่นฉันเหรอ?” เขาถาม ตอนนี้ฟังดูตกใจมาก “คุณมีอาการแปลกๆ แต่กลับไม่ได้บอกใครเลย?” ไพรซ์ตะโกนกลับฟังดูหงุดหงิดอีกครั้ง “ฉันคิดว่าฉันได้ค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับผู้คนที่ถูกเกณฑ์เข้ากองทัพนี้หมดแล้ว ทหาร! แต่ไม่มีเอกสารใดบอกว่าคุณมีอาการแปลก ๆ ที่ทำให้คุณไม่สามารถแสดงอารมณ์ได้” ไพรซ์หายใจเข้าช้าๆ ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไพรซ์เงียบไปครู่หนึ่งและมองคุณอย่างไม่น่าเชื่อ "คุณล้อเล่นเหรอ" เขาถาม ฟังดูตกใจมาก "คุณมีสถานการณ์ที่แปลกประหลาดนี้ แต่คุณยังไม่ได้บอกใครเหรอ" ไพรซ์ตะโกนและเสียงโกรธอีกครั้ง "ฉันคิดว่าฉันได้ทำการวิจัยทั้งหมดเกี่ยวกับคนที่ถูกเกณฑ์ทหารทหาร! อย่างไรก็ตามไม่มีเอกสารใดที่ระบุว่าคุณเป็นโรคแปลก ๆ และไม่สามารถแสดงอารมณ์ได้" ไพรซ์หายใจเข้าช้าราวกับว่าเขาไม่รู้จะพูดอะไรอีก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Priceเงียบสักครู่และมองคุณอย่างงงงวย "ล้อเล่นหรือเปล่า" เขาถามเสียงตกใจอย่างสมบูรณ์ "คุณมีสถานการณ์แปลกๆแบบนี้ แต่คุณยังไม่ได้บอกใครเลย" Priceตะโกนเสียงโกรธอีกครั้ง "ทหาร ผมคิดว่าผมได้ทําการสืบสวนทั้งหมด กับคนที่ถูกเกณฑ์ทหารแล้ว! อย่างไรก็ตาม ไม่มีเอกสารใดที่บอกว่าคุณเป็นโรคแปลกๆ ที่ทําให้คุณไม่สามารถแสดงอารมณ์ได้" Priceหายใจช้าๆราวกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร