I walked down the steps into a larg

I walked down the steps into a large lecture room in Ross Hall, and I placed myself in the middle of the classroom. It seemed ridiculous that the girl in front of me had made the effort to put on full make-up for an eight a.m. class. I would rather sleep in for a couple more minutes intead of waking up early to do my make-up. Another girl came in, and I asked myself, Does she have pants on? She wore a pair of short shorts,and I had no doubt why she got people's attention. I looked at my other classmates who just walked in.

"How can I make friends? Smile! Right! SMILE," I mumbled to myself. I secretly hoped that somebody would be sitting next to me so that I could have some friends. However, nobody in class really put in an effort to know new people.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันเดินก้าวลงเข้าไปในห้องบรรยายขนาดใหญ่ในห้องโถง Ross และฉันวางเองระหว่างเรียน เหมือนไร้สาระว่า สาวหน้าฉันมีความพยายามในการใส่แต่งหน้าเต็มรูปแบบสำหรับการน.แปดชั้น ผมค่อนข้างจะนอนสำหรับ intead นาทีมากกว่าคู่ของตื่นขึ้นมาก่อนการแต่งหน้าของฉัน สาวอื่นมา และถามตัวเอง เธอมีกางเกงใน เธอสวมกางเกงขาสั้นสั้นคู่ และฉันมีข้อสงสัยทำไมเธอมีความสนใจของประชาชน ผมมองที่มลอื่น ๆ ของฉันที่เพิ่งเดินใน "ฉันจะทำเพื่อน ยิ้ม ขวา ยิ้ม ฉัน mumbled กับตัวเอง ผมแอบหวังว่า ใครจะได้นั่งถัดจากผมเพื่อให้ได้เพื่อน อย่างไรก็ตาม ใครคลาใส่ในความพยายามที่จะรู้ว่าคนใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเดินลงบันไดเข้าไปในห้องบรรยายขนาดใหญ่ในรอสส์ฮอลล์และฉันวางตัวเองอยู่ตรงกลางของห้องเรียน มันดูเหมือนไร้สาระที่สาวในด้านหน้าของฉันได้ทำให้ความพยายามที่จะนำมาเต็มรูปแบบการแต่งหน้าสำหรับชั้น 08:00 ผมค่อนข้างจะนอนในสองสามนาที intead ของการตื่นขึ้นต้นที่จะทำแต่งหน้าของฉัน หญิงสาวอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาในและฉันถามตัวเองว่าเธอจะมีกางเกงใน? เธอสวมกางเกงขาสั้นสั้นและฉันได้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงได้รับความสนใจของผู้คน ผมมองไปที่เพื่อนร่วมชั้นอื่น ๆ ของฉันที่เพิ่งเดินเข้ามาใน. "ฉันจะทำให้เพื่อน? ยิ้ม! ขวารอยยิ้ม!" ผมพึมพำกับตัวเอง ผมแอบหวังว่าใครจะมานั่งข้างๆฉันเพื่อที่ฉันจะมีเพื่อนบางคน แต่ไม่มีใครในชั้นนำจริงๆในความพยายามที่จะรู้ว่าผู้คนใหม่ ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเดินก้าวเข้าไปในห้องบรรยายขนาดใหญ่ใน Ross Hall , และฉันวางเอง กลางห้องเรียน มันดูเหมือนน่าขันว่า ผู้หญิงตรงหน้าฉันได้ทำให้ความพยายามที่จะแต่งหน้าเต็มรูปแบบสำหรับแปดโมงเรียน ผมยอมนอนในสองสามนาที intead ตื่นแต่เช้าเพื่อทำการแต่งหน้าของฉัน ผู้หญิงอีกคนเข้ามา แล้วฉันก็ถามตัวเองว่า เธอใส่กางเกง ?เธอใส่กางเกงขาสั้น สั้น และผมมีข้อสงสัยว่าทำไม เธอได้รับความสนใจของผู้คน ฉันมองเพื่อนร่วมห้องของฉันอื่น ๆที่เพิ่งเดินเข้าไป

" ฉันสามารถเป็นเพื่อน ? ยิ้ม ! ใช่ ! ยิ้ม " ฉันพึมพำกับตัวเอง ฉันแอบหวังว่า ใครบางคนจะได้นั่งข้างๆ ผม เพื่อที่ผมจะได้มีเพื่อน อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครในชั้นเรียนจริงๆใส่ในความพยายามที่จะรู้จักกับผู้คนใหม่ๆ