Since the early 1980s, episodes of

Since the early 1980s, episodes of coral reef bleaching and mortality, due primarily to climate-induced ocean warming, have occurred almost annually in one or more of the world's tropical or subtropical seas. Bleaching is episodic, with the most severe events typically accompanying coupled ocean–atmosphere phenomena, such as the El Niño-Southern Oscillation (ENSO), which result in sustained regional elevations of ocean temperature. Using this extended dataset (25+ years), we review the short- and long-term ecological impacts of coral bleaching on reef ecosystems, and quantitatively synthesize recovery data worldwide. Bleaching episodes have resulted in catastrophic loss of coral cover in some locations, and have changed coral community structure in many others, with a potentially critical influence on the maintenance of biodiversity in the marine tropics. Bleaching has also set the stage for other declines in reef health, such as increases in coral diseases, the breakdown of reef framework by bioeroders, and the loss of critical habitat for associated reef fishes and other biota. Secondary ecological effects, such as the concentration of predators on remnant surviving coral populations, have also accelerated the pace of decline in some areas. Although bleaching severity and recovery have been variable across all spatial scales, some reefs have experienced relatively rapid recovery from severe bleaching impacts. There has been a significant overall recovery of coral cover in the Indian Ocean, where many reefs were devastated by a single large bleaching event in 1998. In contrast, coral cover on western Atlantic reefs has generally continued to decline in response to multiple smaller bleaching events and a diverse set of chronic secondary stressors. No clear trends are apparent in the eastern Pacific, the central-southern-western Pacific or the Arabian Gulf, where some reefs are recovering and others are not. The majority of survivors and new recruits on regenerating and recovering coral reefs have originated from broadcast spawning taxa with a potential for asexual growth, relatively long distance dispersal, successful settlement, rapid growth and a capacity for framework construction. Whether or not affected reefs can continue to function as before will depend on: (1) how much coral cover is lost, and which species are locally extirpated; (2) the ability of remnant and recovering coral communities to adapt or acclimatize to higher temperatures and other climatic factors such as reductions in aragonite saturation state; (3) the changing balance between reef accumulation and bioerosion; and (4) our ability to maintain ecosystem resilience by restoring healthy levels of herbivory, macroalgal cover, and coral recruitment. Bleaching disturbances are likely to become a chronic stress in many reef areas in the coming decades, and coral communities, if they cannot recover quickly enough, are likely to be reduced to their most hardy or adaptable constituents. Some degraded reefs may already be approaching this ecological asymptote, although to date there have not been any global extinctions of individual coral species as a result of bleaching events. Since human populations inhabiting tropical coastal areas derive great value from coral reefs, the degradation of these ecosystems as a result of coral bleaching and its associated impacts is of considerable societal, as well as biological concern. Coral reef conservation strategies now recognize climate change as a principal threat, and are engaged in efforts to allocate conservation activity according to geographic-, taxonomic-, and habitat-specific priorities to maximize coral reef survival. Efforts to forecast and monitor bleaching, involving both remote sensed observations and coupled ocean–atmosphere climate models, are also underway. In addition to these efforts, attempts to minimize and mitigate bleaching impacts on reefs are immediately required. If significant reductions in greenhouse gas emissions can be achieved within the next two to three decades, maximizing coral survivorship during this time may be critical to ensuring healthy reefs can recover in the long term.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1980 ตอนปะการังฟอกสีและการตาย ครบกำหนดหลักการสภาพภูมิอากาศเกิดมหาสมุทรร้อน เกิดขึ้นเกือบทุกปีในทะเลเขตร้อน หรือแบบของโลกอย่างน้อยหนึ่ง ฟอกสีเป็น episodic กับเหตุการณ์รุนแรงที่สุดมักจะมาพร้อมกับควบคู่ – บรรยากาศปรากฏการณ์ เช่นซันโตเอลนิโญใต้สั่น (ENSO), ซึ่งส่งผล elevations sustained ภูมิภาคมหาสมุทรอุณหภูมิ ใช้ขยายชุดข้อมูล (25 + ปี), เราตรวจสอบสั้น และระยะยาวระบบนิเวศผลกระทบของปะการังฟอกสีในสิ่งแวดล้อม และ quantitatively สังเคราะห์ข้อมูลทั่วโลก ตอนฟอกสีทำให้สูญเสียรุนแรงครอบคลุมปะการังในสถานที่บางแห่ง และมีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างชุมชนปะการังอื่น ๆ อีกมากมาย มีอิทธิพลอาจสำคัญในการบำรุงรักษาความหลากหลายทางชีวภาพในเขตร้อนทางทะเล ฟอกสีได้ตั้งระยะของการลดอัตราอื่น ๆ ในแนวปะการังสุขภาพ เช่นเพิ่มโรคปะการัง การแบ่งกรอบแนวปะการังโดย bioeroders และการสูญเสียถิ่นที่อยู่สำคัญสัมพันธ์ปะการังปลาและสิ่งอื่น ๆ รองระบบนิเวศผลกระทบ เช่นความเข้มข้นของล่าบนสติรอดประชากรปะการัง มียังเร่งก้าวของการลดลงในบางพื้นที่ แม้ว่าความรุนแรงและการกู้คืนฟอกสีได้รับตัวแปรในระดับพื้นที่ทั้งหมด บางแท่งมีประสบการณ์ค่อนข้างรวดเร็วฟื้นตัวจากผลกระทบการฟอกสีอย่างรุนแรง ได้มีการฟื้นตัวโดยรวมอย่างมีนัยสำคัญปกปะการังในมหาสมุทรอินเดีย ที่ปะการังถูกทำลาย โดยเหตุการณ์ฟอกสีเดียวขนาดใหญ่ในปี 1998 ในทางตรงกันข้าม ครอบคลุมปะการังบนโขดหินแอตแลนติกตะวันตกได้อย่างต่อเนื่องโดยทั่วไปจะลดลงในหลายเหตุการณ์ฟอกสีขนาดเล็กและกำหนดความหลากหลายของรองลดเรื้อรัง แนวโน้มไม่ชัดเจนชัดเจนในแปซิฟิกตะวันออก แปซิฟิกกลางใต้ตะวันตก หรือ อ่าวอาหรับ ที่บางแนวปะการังจะฟื้นตัว และผู้อื่นไม่ได้ ผู้รอดชีวิตและทหารเกณฑ์ใหม่ในการสร้างใหม่ และการกู้คืนปะการังส่วนใหญ่มีต้นกำเนิดจากวางไข่ taxa มีศักยภาพสำหรับการเจริญเติบโต asexual, dispersal ค่อนข้างห่าง จ่ายประสบความสำเร็จ เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว และความจุสำหรับการก่อสร้างกรอบออกอากาศ หรือไม่แนวปะการังได้รับผลกระทบสามารถทำงานต่อไปก่อนที่จะขึ้นอยู่กับ: (1) ครอบคลุมจำนวนปะการังหายไป และชนิดที่มีในท้องถิ่น extirpated (2) ความสามารถของสติและการกู้คืนชุมชนปะการัง การปรับ acclimatize อุณหภูมิสูงและปัจจัยอื่น ๆ climatic เช่นลดใน aragonite เข้ม (3) ดุลเปลี่ยนแปลงระหว่างปะการังสะสมและ bioerosion และ (4) สามารถรักษาความยืดหยุ่นของระบบนิเวศ โดยการคืนค่าระดับสุขภาพของ herbivory ฝา macroalgal และสรรหาบุคลากรปะการัง แหล่งฟอกสีมีแนวโน้มที่จะกลายเป็น ความเครียดเรื้อรังในพื้นที่แนวปะการังมากในทศวรรษที่ผ่านมามา และชุมชนปะการัง ถ้าพวกเขาไม่สามารถกู้คืนได้อย่างรวดเร็วเพียงพอ มีแนวโน้มที่จะลดลงเป็น constituents ของฝรั่งมากที่สุด หรือสามารถปรับเปลี่ยน แนวปะการังเสื่อมโทรมบางอาจแล้วมีกำลัง asymptote นี้ระบบนิเวศ แม้ว่าจะ ไปวันไม่มี extinctions ใด ๆ ทั่วโลกของแต่ละสายพันธุ์ปะการังจากเหตุการณ์ฟอกสี เนื่องจากประชากรมนุษย์ที่อาศัยอยู่พื้นที่ชายฝั่งทะเลเขตร้อนมาดีจากปะการัง การลดประสิทธิภาพของระบบนิเวศเหล่านี้เป็นผลจากการฟอกสีของปะการังและผลกระทบเกี่ยวข้องเป็นความกังวลมากนิยม เป็นชีวภาพ กลยุทธ์การอนุรักษ์ปะการังตอนนี้รับรู้การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเป็นภัยคุกคามหลัก และเข้าร่วมในความพยายามที่จะปันส่วนอนุรักษ์กิจกรรมตามถึงภูมิศาสตร์- อนุกรมวิธาน-, และระดับความสำคัญของการอยู่อาศัยเฉพาะเพื่อเพิ่มความอยู่รอดของปะการัง ความพยายามที่จะคาดการณ์และตรวจสอบการฟอกสี สังเกตเหตุการณ์ระยะไกลและแบบจำลองสภาพภูมิอากาศควบคู่ – บรรยากาศ ยังมีระหว่างดำเนินการ นอกจากความพยายามเหล่านี้ ความพยายามที่จะลด และบรรเทาผลกระทบต่อปะการังฟอกสีทันทีที่ต้องการ ถ้าลดอย่างมีนัยสำคัญในการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสามารถทำได้ภายในถัดไปสองถึงสามทศวรรษที่ผ่านมา เพิ่มตกทอดปะการังที่ช่วงเวลานี้อาจมีความสำคัญต่อการบริการสุขภาพ แนวปะการังสามารถกู้คืนในระยะยาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่ต้นปี 1980 ตอนของแนวปะการังฟอกขาวและตายเนื่องจากภาวะโลกร้อนทะเลสภาพภูมิอากาศที่เกิดขึ้นได้เกิดขึ้นเกือบทุกปีในหนึ่งหรือมากกว่าของโลกทะเลเขตร้อนหรือค่อนข้างร้อน ฟอกสีฟันเป็นหลักการที่มีเหตุการณ์ที่รุนแรงที่สุดมักจะมาพร้อมกับคู่ปรากฏการณ์บรรยากาศมหาสมุทรเช่นเอลนีโญ-ใต้ความผันผวน (ENSO) ซึ่งมีผลในระดับภูมิภาคอย่างยั่งยืนของอุณหภูมิในมหาสมุทร การใช้ชุดนี้ขยาย (25 ปี) เราตรวจสอบในระยะสั้นและส่งผลกระทบต่อระบบนิเวศในระยะยาวของปะการังฟอกขาวในระบบนิเวศแนวปะการังและปริมาณสังเคราะห์กู้คืนข้อมูลทั่วโลก ตอนฟอกที่มีผลในการสูญเสียความหายนะของฝาครอบปะการังในบางสถานที่และมีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างในชุมชนของปะการังอื่น ๆ อีกมากมายที่มีอิทธิพลสำคัญที่อาจเกิดขึ้นในการบำรุงรักษาความหลากหลายทางชีวภาพในเขตร้อนทางทะเล ฟอกสีฟันได้ตั้งเวทีสำหรับการลดลงอื่น ๆ ในการดูแลสุขภาพแนวปะการังเช่นการเพิ่มขึ้นของโรคปะการังรายละเอียดของกรอบแนวปะการังโดย bioeroders และการสูญเสียที่อยู่อาศัยที่สำคัญสำหรับปลาที่เกี่ยวข้องแนวปะการังและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ผลกระทบทางนิเวศรองเช่นความเข้มข้นของการล่าที่เหลือรอดตายในประชากรปะการังยังมีการเร่งก้าวของการลดลงในบางพื้นที่ แม้ว่าความรุนแรงฟอกและการกู้คืนได้รับตัวแปรเชิงพื้นที่ทั่วชั่งน้ำหนักทุกแนวมีบางคนที่มีประสบการณ์การกู้คืนค่อนข้างรวดเร็วจากผลกระทบการฟอกสีอย่างรุนแรง มีการกู้คืนโดยรวมอย่างมีนัยสำคัญของฝาครอบปะการังในมหาสมุทรอินเดียที่แนวปะการังจำนวนมากถูกทำลายโดยเหตุการณ์ฟอกสีเดียวขนาดใหญ่ในปี 1998 ในทางตรงกันข้ามปกปะการังในแนวปะการังตะวันตกของมหาสมุทรแอตแลนติกได้โดยทั่วไปลดลงต่อเนื่องในการตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีขนาดเล็กหลายฟอก และชุดที่มีความหลากหลายของความเครียดรองเรื้อรัง ไม่มีแนวโน้มที่ชัดเจนจะปรากฏในแปซิฟิกตะวันออกของมหาสมุทรแปซิฟิกกลางภาคใต้ตะวันตกหรืออ่าวอาหรับที่แนวปะการังบางส่วนจะฟื้นตัวและคนอื่น ๆ ไม่ได้ ส่วนใหญ่ของผู้รอดชีวิตและการรับสมัครใหม่ในการปฏิรูปและการกู้คืนแนวปะการังที่มีต้นตอมาจากแท็กซ่าวางไข่ออกอากาศที่มีศักยภาพในการเติบโตกะเทยกระจายทางไกลค่อนข้างประสบความสำเร็จในการตั้งถิ่นฐานเติบโตอย่างรวดเร็วและความสามารถสำหรับการก่อสร้างกรอบ หรือไม่ได้รับผลกระทบแนวปะการังยังคงสามารถทำงานเป็นก่อนที่จะขึ้นอยู่กับ (1) ฝาครอบปะการังเท่าไหร่จะหายไปและที่ชนิด extirpated ในประเทศ; (2) ความสามารถของคนที่เหลืออยู่และการกู้คืนชุมชนปะการังที่จะปรับตัวหรือปรับตัวเพื่ออุณหภูมิที่สูงขึ้นและปัจจัยภูมิอากาศอื่น ๆ เช่นการลดลงของรัฐอิ่มตัว aragonite; (3) การเปลี่ยนแปลงความสมดุลระหว่างการสะสมและแนว bioerosion; และ (4) ความสามารถของเราในการรักษาความยืดหยุ่นของระบบนิเวศโดยการคืนค่าระดับที่ดีต่อสุขภาพของ herbivory ปก macroalgal และการรับสมัครปะการัง รบกวนฟอกมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นความเครียดเรื้อรังในพื้นที่แนวปะการังจำนวนมากในทศวรรษที่ผ่านมาและชุมชนปะการังหากพวกเขาไม่สามารถกู้คืนได้อย่างรวดเร็วพอมีแนวโน้มที่จะลดลงไปเป็นคนละบึกบึนมากที่สุดหรือการปรับตัวของพวกเขา บางแนวปะการังที่เสื่อมโทรมแล้วอาจจะใกล้สิ้นสุดของระบบนิเวศนี้แม้ว่าจะมีวันที่ไม่ได้รับการสูญพันธุ์ทั่วโลกใด ๆ ของชนิดปะการังของแต่ละบุคคลเป็นผลมาจากเหตุการณ์ที่เกิดการฟอกขาว เนื่องจากประชากรมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชายฝั่งทะเลเขตร้อนที่ได้รับมาค่าที่ดีจากแนวปะการังเสื่อมโทรมของระบบนิเวศเหล่านี้เป็นผลมาจากปะการังฟอกขาวและผลกระทบที่เกี่ยวข้องเป็นสังคมมากเช่นเดียวกับความกังวลทางชีวภาพ กลยุทธ์การอนุรักษ์แนวปะการังในขณะนี้รับรู้การเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศเป็นภัยคุกคามที่สำคัญและมีส่วนร่วมในความพยายามที่จะจัดสรรกิจกรรมอนุรักษ์ตามภูมิภาคท​​ี่, taxonomic- และลำดับความสำคัญที่อยู่อาศัยเฉพาะเพื่อเพิ่มความอยู่รอดของแนวปะการัง ความพยายามที่จะคาดการณ์และตรวจสอบการฟอกเกี่ยวข้องทั้งสังเกตรู้สึกห่างไกลและคู่แบบจำลองภูมิอากาศบรรยากาศมหาสมุทรนอกจากนี้ยังมีความสัตย์ซื่อ นอกเหนือไปจากความพยายามเหล่านี้พยายามที่จะลดและบรรเทาผลกระทบในแนวปะการังฟอกขาวจะต้องทันที ถ้าลดลงอย่างมีนัยสำคัญในการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่สามารถทำได้ภายในสองถึงสามทศวรรษที่ผ่านมาการเพิ่มรอดปะการังในช่วงเวลานี้อาจจะเป็นสิ่งสำคัญที่จะสร้างความมั่นใจในแนวปะการังที่มีสุขภาพดีสามารถกู้คืนในระยะยาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1980 , ตอนของปะการังฟอกขาวและอัตราการตายเนื่องจากการหลักภูมิอากาศมหาสมุทรร้อนขึ้นเกือบทุกปีในหนึ่งหรือมากกว่าของโลกทะเลเขตร้อนหรือกึ่งเขตร้อน ฟอกสีฟันเป็นลำดับเรื่องด้วยเหตุการณ์รุนแรงที่สุดมักจะมาพร้อมกับคู่มหาสมุทรและบรรยากาศปรากฏการณ์ เช่น แฟรงก์ ซินาตรา ( ปรากฏการณ์ )ซึ่งเป็นผลในระดับภูมิภาคอย่างยั่งยืนของอุณหภูมิของมหาสมุทร ใช้ขยายชุดข้อมูล ( 25 ปี ) , เราจะตรวจสอบสั้นและระยะยาวผลกระทบต่อระบบนิเวศของปะการังฟอกขาวในแนวปะการังและระบบนิเวศ โดยการสังเคราะห์ข้อมูลการกู้คืนทั่วโลก ฟอกเอพมีผลในการสูญเสียที่รุนแรงของปะการังปกคลุมในบางสถานที่และมีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของปะการังในชุมชนอื่น ๆ อีกมากมาย ด้วยอิทธิพลที่อาจสำคัญในการบำรุงรักษาของความหลากหลายทางชีวภาพในเขตร้อนทางทะเล ฟอกขาวได้ตั้งเวทีสำหรับการพิจารณาอื่น ๆในสุขภาพแนวปะการัง เช่น ปะการังเพิ่มขึ้นในโรค รายละเอียดของแนวกรอบโดย bioeroders และการสูญเสียของวิกฤตสิ่งแวดล้อมที่เกี่ยวข้องแนวปะการังปลาและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆนิเวศวิทยารอง เช่น ความเข้มข้นของผู้ล่าในเศษที่รอดตายมีปะการัง ก็เร่งก้าวของการลดลงในบางพื้นที่ แม้ว่าการฟอกขาวความรุนแรงและการกู้คืนได้รับตัวแปรในระดับพื้นที่แนวปะการังทั้งหมด บางคนมีประสบการณ์ค่อนข้างรวดเร็วการกู้คืนจากผลกระทบรุนแรงฟอกขาวมีการกู้คืนโดยรวมอย่างมีนัยสําคัญของปะการังครอบคลุมในมหาสมุทรอินเดียซึ่งหลายแนวปะการังถูกทำลายโดยเดี่ยวขนาดใหญ่ฟอกขาวเหตุการณ์ในปี 1998 ในทางตรงกันข้าม ฝาบนแนวปะการังปะการังมหาสมุทรแอตแลนติกตะวันตกได้โดยทั่วไปจะลดลงต่อเนื่องในการฟอกสี ขนาดเล็กหลายเหตุการณ์และการตั้งค่าที่หลากหลายของโรคเรื้อรังระดับบุคคล ไม่มีแนวโน้มที่ชัดเจนแจ่มแจ้งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของมหาสมุทรแปซิฟิกภาคกลางภาคใต้แปซิฟิกตะวันตกหรืออ่าวอาหรับ ซึ่งมีแนวปะการังฟื้นตัว และคนอื่นไม่ได้ ส่วนใหญ่ของพนักงานใหม่และ regenerating และการกู้คืนปะการังผู้รอดชีวิตมาจากการออกอากาศการวางไข่และมีศักยภาพในการเติบโตที่ไม่มีเพศ ค่อนข้างไกล กระจาย ที่ประสบความสำเร็จ การเติบโตอย่างรวดเร็วและมีความสามารถที่จะสร้างกรอบหรือไม่ได้รับผลกระทบปะการังสามารถฟังก์ชั่นเป็นก่อนที่จะขึ้นอยู่กับ ( 1 ) เท่าไหร่ปะการังปกหายไป และชนิดที่เป็นภายใน extirpated ; ( 2 ) ความสามารถของเศษและการกู้คืนชุมชนปะการังจะปรับตัวหรือปรับตัวเข้ากับอุณหภูมิที่สูงขึ้น และปัจจัยด้านสภาพอากาศอื่น ๆ เช่น การลดลงของอะราโกไนต์ความอิ่มตัวของรัฐ ;( 3 ) การเปลี่ยนแปลงสมดุลระหว่างการสะสมปะการังและ bioerosion ; และ ( 4 ) ความสามารถของเราเพื่อรักษาระบบนิเวศ และฟื้นฟูสุขภาพ โดยระดับของ herbivory , ปก macroalgal และสรรหาปะการัง ฟอกสีฟันผิดปกติมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นความเครียดเรื้อรังในแนวปะการังหลายพื้นที่ในทศวรรษที่ผ่านมา , และชุมชนปะการัง ถ้าพวกเขาไม่สามารถกู้คืนได้อย่างรวดเร็วพอมีแนวโน้มที่จะลดลงพวกเขาบึกบึนที่สุดหรือปรับองค์ประกอบ บางลายแนวปะการังอาจจะใกล้เส้นกำกับในระบบนิเวศนี้ แม้ว่าอาจไม่ได้ใด ๆของชนิดปะการังทั่วโลกการสูญพันธุ์บุคคลเป็นผลจากการเหตุการณ์ เนื่องจากประชากรมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชายฝั่งเขตร้อนได้รับคุณค่าจากปะการังการย่อยสลายของระบบนิเวศเหล่านี้เป็นผลจากปรากฏการณ์ปะการังฟอกขาว และผลกระทบที่เกี่ยวข้องเป็นจํานวนมาก สังคม รวมทั้งความกังวลทางชีวภาพ กลยุทธ์การอนุรักษ์ปะการังตอนนี้รับรู้การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเป็นภัยคุกคามหลัก และมีส่วนร่วมในความพยายามที่จะจัดสรรกิจกรรมการอนุรักษ์ตามภูมิศาสตร์ - ทาง - , ,ที่อยู่อาศัยและลำดับความสำคัญที่เฉพาะเจาะจงเพื่อเพิ่มการอยู่รอดของปะการัง ความพยายามที่จะคาดการณ์การฟอกสีและเกี่ยวข้องกับทั้งระยะไกลและรู้สึกสังเกตคู่มหาสมุทรและบรรยากาศแบบจำลองภูมิอากาศ จะยังดำเนินต่อไป นอกจากความพยายามเหล่านี้พยายามที่จะลดและบรรเทาผลกระทบต่อแนวปะการังฟอกขาวทันทีที่ต้องการถ้าพบการลดลงของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสามารถทำได้ภายในสองถึงสามทศวรรษ ประสิทธิภาพสูงสุดบนปะการังในช่วงเวลานี้อาจจะต้องสร้างแนวปะการังที่มีสุขภาพดีสามารถกู้ได้ในระยะยาว