This poem was written by Robert Cre

This poem was written by Robert Creeley in 1962. It is the story of someone who has wandered off track and ended up in a place for himself with all of his friends there. The title of the poem is interesting because "Oh No" makes the place seem like it is bad that they stumbled upon it, even though there is a nice chair for them and all of their friends are wearing smiling faces. At first glance it would appear that the narrator had stumbled into a paradise where he was among friends and could truly be himself and had finally found his purpose in life.The narrator insinuates that anyone has the ability to get there just by wandering far enough away, in this case leaving the people you care about behind and working towards your own ends. The place is not actually a physical place because anyone is able to reach it no matter where they physically are by wandering off the path of community and walking onto the path of self. It can be attained by anyone at anytime just by abandoning those who have been with you for all of your life and choosing to only work towards your personal advancement. This shows the narrator's inclination towards selfishness. He changes his goals and only makes plans with keeping himself in mind. The people who are there already who are described as "friends" are actually others who have given up on helping others and only strive towards fulfilling their own selfish desires. They welcome the narrator to come and sit among them and to accept his fate as one of them but the narrator doesn't want to. He realizes that the place is not the right one to go in life and only represents selfishness and stagnation. It is odd to think of the people there as selfish because they are so willing and seem almost happy to offer the narrator a seat among them. This is done with malicious intent though and would only serve to drag the narrator down to their level to live with the same torment they have for abandoning their friends and family. They only want to give him a seat so that there will be one more poor soul to be trapped with them for all eternity. The people who are there will never experience true love or friendship ever again in their life because they have given up on others and only exist to strive towards their own goals that they have set for themselves. Their wild abandonment of those who have cared for them or knew them will lead them down a path that will result in them being left alone forever and friendless. Anyone who can be fooled to leave the right path by the artificial smiles of fake friends and a nice chair deserves to be alone in the end. Friends, family, and those who care about you are more important than any personal, material, or financial advancements that you can make in the world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลอนนี้ถูกเขียน โดยโรเบิร์ต Creeley ในปี 1962 เรื่องราวของคนที่มีตัวที่เดินเข้าออกติดตาม และสิ้นสุดในที่ตนกับเพื่อนของเขา ได้ ชื่อเรื่องของบทกวีเป็นที่น่าสนใจ เพราะเหมือนว่ามันไม่ดีที่พวกเขา stumbled เมื่อนั้น แม้ว่าไม่มีเก้าอี้ที่ดีสำหรับพวกเขา และเพื่อนของพวกเขาทั้งหมดจะสวมยิ้มทำให้ "Oh No" แรกมันจะปรากฏว่า ผู้ได้ stumbled เป็นสวรรค์ที่เขาถูกเพื่อน ๆ อาจได้เป็นตัวเอง และในที่สุดก็พบจุดประสงค์ของเขาในชีวิตผู้ insinuates ว่า ใครมีความสามารถในการเดินเพียงแค่หลงพอห่างไกล ในกรณีนี้ ออกจากคนคุณดูแลเกี่ยวกับเบื้องหลังและทำต่อปลายของคุณเอง ไม่ได้จริงสถานที่จริงเนื่องจากทุกคนสามารถเข้าถึงว่าที่จริงจะเดินออกจากเส้นทางของชุมชน และเดินบนเส้นทางของตนเอง มันสามารถจะบรรลุ โดยทุกคนที่ได้ตลอดเวลาเพียงแค่ทิ้งคนที่ได้กับชีวิตของคุณทั้งหมด และต้องการทำงานสู่ความก้าวหน้าของบุคคล สิ่งนี้แสดงความเอียงของเล่าต่อความ เขาเปลี่ยนเป้าหมายของเขา และจะ ทำให้แผนการรักษาตัวเองในใจ คนที่มีแล้วที่อธิบายเป็น "เพื่อน" จริง ๆ แล้วคนที่ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับการช่วยเหลือผู้อื่น และมุ่งมั่นต่อการตอบสนองความต้องการของตนเองเห็นแก่ตัวเท่านั้น พวกเขายินดีต้อนรับผู้ มานั่งในหมู่พวกเขา และยอมรับชะตากรรมของเขาเป็นที่หนึ่งของพวกเขาแต่ผู้ที่ไม่ต้องการ เขาตระหนักว่า ไม่เหมาะสมไปในชีวิต และเฉพาะ แสดงถึงความเห็นแก่ตัวและความซบเซา คี่จะคิดว่า คนที่เป็นเห็นแก่ตัว เพราะพวกเขายินดีให้ และดูเหมือนมีความสุขให้ผู้นั่งในหมู่พวกเขาเกือบได้ นี้จะทำ ด้วยเจตนาร้ายแม้ว่า และจะทำให้ลากเล่าลงไประดับกับทรมานเหมือนที่พวกเขามีการทิ้งเพื่อนและครอบครัวของพวกเขา พวกเขาเพียงต้องการให้เขานั่งเพื่อที่จะมีจิตใจดีมากกว่าหนึ่งติดกับนิรันดร์กับ คนที่มีจะไม่เคยพบความรักหรือมิตรภาพอีกในชีวิตของพวกเขา เพราะพวกเขาได้รับข้อมูลเกี่ยวกับผู้อื่น และอยู่เพื่อมุ่งมั่นสู่เป้าหมายของตนเองที่มีการตั้งค่าด้วยตนเองเท่านั้น Abandonment ของป่าที่ได้ดูแลสำหรับพวกเขา หรือรู้ว่าพวกเขาจะนำพวกเขาลงเส้นทางที่จะทำกิริยามีตลอดไปคนเดียว และ friendless ใครก็ตามที่สามารถถูกหลอกไปเส้นทางขวา โดยรอยยิ้มประดิษฐ์ปลอมและเก้าอี้ดี สมควรที่จะอยู่คนเดียวในสุด เพื่อน ครอบครัว และผู้ที่ดูแลคุณอยู่สำคัญกว่าส่วนบุคคล วัสดุ หรือใด ๆ ก้าวหน้าทางการเงินที่คุณสามารถทำได้ในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทกวีนี้ถูกเขียนโดยโรเบิร์ต Creeley ในปี 1962 มันเป็นเรื่องของคนที่ได้เดินออกติดตามและจบลงด้วยการอยู่ในสถานที่สำหรับตัวเองกับเพื่อนของเขามี ชื่อของบทกวีเป็นที่น่าสนใจเพราะ "โอ้ไม่" ทำให้สถานที่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ดีที่พวกเขาสะดุดเข้ากับมันแม้ว่าจะมีเก้าอี้ที่ดีสำหรับพวกเขาและเพื่อนของพวกเขาจะสวมใส่ใบหน้ายิ้ม ได้อย่างรวดเร็วก่อนจะปรากฏว่าผู้บรรยายได้สะดุดเป็นสวรรค์ที่เขาเป็นหนึ่งในเพื่อนอย่างแท้จริงและอาจจะเป็นตัวเองและในที่สุดเขาก็พบว่าจุดประสงค์ของเขาในการบรรยาย life.The เอาแต่ใจที่ทุกคนมีความสามารถที่จะได้มีเพียงแค่เดินไปไกลพอ ในกรณีนี้ออกจากคนที่คุณดูแลเกี่ยวกับการที่อยู่เบื้องหลังและทำงานต่อปลายของคุณเอง สถานที่ไม่จริงที่ทางเพราะทุกคนสามารถเข้าถึงได้ไม่ว่าพวกเขาร่างกายโดยเดินออกนอกเส้นทางของชุมชนและการเดินบนเส้นทางของตัวเอง มันสามารถบรรลุได้โดยทุกคนได้ตลอดเวลาเพียงแค่ทิ้งผู้ที่ได้รับกับคุณสำหรับทุกสิ่งในชีวิตของคุณและเลือกที่จะทำงานเฉพาะต่อความก้าวหน้าส่วนบุคคลของคุณ นี้แสดงให้เห็นความชอบของผู้บรรยายที่มีต่อความเห็นแก่ตัว เขาเปลี่ยนเป้าหมายของเขาและเพียงทำให้แผนการกับการรักษาตัวเองในใจ คนที่มีอยู่แล้วที่ไ​​ด้รับการอธิบายว่า "เพื่อน" เป็นจริงที่คนอื่น ๆ ที่ได้รับค่าในการช่วยเหลือผู้อื่นและมีเพียงมุ่งมั่นสู่การตอบสนองความต้องการของความเห็นแก่ตัวของตัวเอง พวกเขายินดีต้อนรับผู้บรรยายที่จะมานั่งในหมู่พวกเขาและยอมรับชะตากรรมของเขาเป็นหนึ่งในพวกเขา แต่เล่าไม่ต้องการที่จะ เขารู้ดีว่าสถานที่ไม่ได้เป็นคนที่เหมาะสมที่จะไปในชีวิตและมีเพียงแสดงให้เห็นถึงความเห็นแก่ตัวและความเมื่อยล้า มันแปลกที่จะคิดว่าคนที่นั่นเป็นความเห็นแก่ตัวเพราะพวกเขาจึงเต็มใจและดูมีความสุขเกือบที่จะให้บรรยายที่นั่งในหมู่พวกเขา นี้จะกระทำที่มีเจตนาร้ายและแม้ว่าจะทำหน้าที่ในการลากบรรยายลงไปถึงระดับของพวกเขาที่จะอยู่กับความทุกข์ทรมานเหมือนกันที่พวกเขาได้ทิ้งเพื่อน ๆ และครอบครัวของพวกเขา พวกเขาเพียงต้องการที่จะให้เขาที่นั่งเพื่อที่จะมีจิตวิญญาณหนึ่งที่น่าสงสารมากกว่าที่จะติดอยู่กับพวกเขาตลอดกาล คนที่มีจะไม่เคยมีประสบการณ์ความรักที่แท้จริงหรือมิตรภาพที่เคยอีกครั้งในชีวิตของพวกเขาเพราะพวกเขาได้รับค่ากับคนอื่น ๆ และคนเดียวที่มีอยู่เพื่อมุ่งมั่นสู่เป้าหมายของตัวเองว่าพวกเขาได้ตั้งไว้สำหรับตัวเอง ละทิ้งป่าของพวกเขาของผู้ที่ได้รับการดูแลพวกเขาหรือพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะนำไปลงเส้นทางที่จะทำให้พวกเขาถูกทิ้งไว้คนเดียวตลอดไปและพวกพ้อง ใครก็ตามที่สามารถหลอกให้ออกไปจากเส้นทางที่ถูกต้องโดยรอยยิ้มเทียมเพื่อนของปลอมและเก้าอี้ที่ดีที่สมควรที่จะอยู่คนเดียวในตอนท้าย เพื่อน, ครอบครัวและผู้ที่สนใจเกี่ยวกับการที่คุณมีความสำคัญมากกว่าส่วนบุคคลใด ๆ , วัสดุหรือความก้าวหน้าทางการเงินที่คุณสามารถทำในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลอนนี้เขียนโดย โรเบิร์ต ครีลีย์ใน 1962 . มันคือเรื่องราวของคนที่เดินออกติดตามและสิ้นสุดในสถานที่ที่ตัวเองกับเพื่อนทั้งหมด มี ชื่อของบทกวีเป็นสิ่งที่น่าสนใจ เพราะ " ไม่ " จะทำให้สถานที่ที่ดูเหมือนจะไม่ดีที่พวกเขา stumbled เมื่อมัน แม้ว่าจะมีดีเก้าอี้สำหรับพวกเขาและเพื่อนของพวกเขาทั้งหมดจะสวมใส่ใบหน้าเปื้อนยิ้มมองแวบแรกก็ปรากฏว่าเล่าเรื่องได้สะดุดลง สวรรค์ที่เขาอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ และอาจนำพาตัวเองและในที่สุดก็เจอเป้าหมายในชีวิตแล้ว เล่าเรื่อง insinuates ว่าใครมีความสามารถที่จะได้รับมีเพียงแค่เดินไปไกลแล้ว ในกรณีนี้ ทิ้งคนที่คุณดูแลเกี่ยวกับเบื้องหลังการทำงานและต่อ ปลายของคุณเองสถานที่ไม่จริงทางกายภาพ สถานที่ เพราะทุกคนสามารถเข้าถึงมันได้ ไม่ว่าพวกเขาจะหลงออกนอกเส้นทางทางกายภาพของชุมชน และเดินบนเส้นทางของตนเอง มันสามารถบรรลุได้โดยทุกคนได้ทุกเวลา โดยทิ้งผู้ที่ได้รับกับคุณทั้งหมดของชีวิตของคุณและเลือกที่จะทำงานกับความก้าวหน้าส่วนบุคคลของคุณนี้จะแสดงเป็นผู้บรรยายความโน้มเอียงต่อความเห็นแก่ตัว เขาเปลี่ยนแปลงเป้าหมายของเขาและทำให้แผนการรักษาตัวเองในใจ ใครมีแล้วที่ถูกเรียกว่าเป็น " เพื่อน " จริง ๆที่เลิกช่วยเหลือผู้อื่นและมุ่งมั่นต่อการตอบสนองความต้องการของพวกเขาเองที่เห็นแก่ตัวพวกเขาต้อนรับผู้บรรยายมานั่งในหมู่พวกเขา และยอมรับชะตากรรมของเขาเป็นหนึ่งของพวกเขา แต่เล่าไม่ได้ต้องการ เขาตระหนักว่าสถานที่ไม่เหมาะที่จะไปในชีวิตและแสดงถึงความเห็นแก่ตัว และเฉื่อยชา มันแปลกที่จะคิดว่าคนมันเห็นแก่ตัว เพราะพวกเค้าเต็มใจ และดูเหมือนจะยินดีที่จะเสนอเล่าเรื่องที่นั่งของพวกเขานี้จะกระทำด้วยเจตนาร้าย แต่จะให้บริการเฉพาะเพื่อลากบรรยายลงไปที่ระดับของพวกเขาจะมีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดเดียวกันพวกเขาได้ทิ้งเพื่อนและครอบครัวของพวกเขา พวกเขาเพียงต้องการที่จะให้เขานั่งแล้วจะมีหนึ่งน่าสงสารมาก จิตใจจะติดอยู่กับพวกเขาตลอดไปคนที่จะไม่เคยมีประสบการณ์จริงความรักหรือมิตรภาพ อีกครั้งในชีวิตของพวกเขาเพราะพวกเขามีให้กับคนอื่น ๆ และอยู่เพื่อมุ่งมั่นไปสู่เป้าหมายของตัวเองที่พวกเขาตั้งไว้สำหรับตัวเอง การทอดทิ้งพวกเขาป่าของผู้ที่ดูแลพวกเขาหรือรู้ว่าพวกเขาจะนำพวกเขาไปตามเส้นทาง ซึ่งจะส่งผลให้พวกเขาถูกทิ้งไว้คนเดียวตลอดไป และไม่มีเพื่อนใครหลงกลไปเส้นทางขวา โดยประดิษฐ์รอยยิ้มเพื่อนปลอมและเก้าอี้ที่ดีสมควรที่จะอยู่คนเดียวในตอนท้าย เพื่อน ครอบครัว และผู้ที่ดูแลเกี่ยวกับคุณเป็นสำคัญมากกว่าบุคคล วัสดุใด ๆหรือข้อมูลทางการเงินที่คุณสามารถทำในโลก