average probability of repayment ov

average probability of repayment over the whole group of borrowers, multiplied by the interest rate that they have to pay, must equal the opportunity cost
of funds to the lender. Each borrower thus cares about the average repayment
rate among the other borrowers because that rate affects the interest rate that
he or she is charged. But an individual who is deciding whether or not to apply
for a loan may ignore the fact that doing so affects the well-being of the other
borrowers-which generates an externality as described above.
Situations of adverse selection give a lender an incentive to find ways to separate borrowers into different groups according to their likelihood of repayment. One device for screening out poor-quality borrowers is to use a collateral
requirement (Stiglitz and Weiss 1986). If the lender demands that each borrower put up some collateral, the high-risk borrowers will be least inclined to comply because they are most likely to lose the collateral if their project fails. Given
the scarcity of collateral and the difficulty of foreclosure discussed earlier, sorting out high-risk borrowers is certainly difficult and may be impossible. The
discussion that follows therefore assumes that the lender is unable to distinguish between those borrowers who are likely to repay and those who are not.
The Stiglitz-Weiss model (1981) of the credit markets seems relevant for
thinking about formal lending in a rural context, where it is reasonable to suppose that banks will not have as much information as their borrowers. The
model also appears to yield an unambiguous policy conclusion that lending
will be too low from a social point of view. In fact, it can be shown that a
government policy that expands lending-through subsidies, for exampleraises welfare in this model by offsetting the negative externality that bad borrowers create for good ones and by encouraging some of the better borrowers
to borrow. In other words, adverse selection examined in the context of Stiglitz
and Weiss's model argues for government intervention on the grounds of an
explicit account of market failure.
How robust is their conclusion? DeMeza and Webb (1987) enter a caveat:
instead of supposing that projects have the same mean, they suppose that
projects differ in their expected profitability, with good projects more likely to
yield a good return. They also suppose, as do Stiglitz and Weiss, that the lender
does not have access to the private information that individuals have about the
projects they are able to undertake. At any given interest rate, set to break even
at the average quality of project funded, DeMeza and Webb show that some
projects with a negative social return will be financed. Thus the competitive
equilibrium has socially excessive investment levels. A corollary developed by
DeMeza and Webb is that government interventions-such as a tax on investment-to restrict the level of lending to a competitive equilibrium are worth-while.
Thus, both the Stiglitz-Weiss and DeMeza-Webb analyses conclude that the
level of investment will be inefficient, but they recommend opposite policy interventions as a solution. The conflicting recommendations would not be especially disquieting except that the differences between the models are not based upon things that can be measured with precision, but on assumptions
about the project technology: for example, whether the mean return of the
project is held fixed. So it is hard to know which of the results would apply in
practice

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความน่าจะเป็นค่าเฉลี่ยของการชำระหนี้มากกว่าทั้งกลุ่มของผู้กู้คูณด้วยอัตราดอกเบี้ยที่พวกเขาจะต้องจ่ายเงินจะต้องเท่ากับต้นทุนค่าเสียโอกาส
ของเงินให้กู้ ผู้กู้แต่ละคนจึงให้ความสำคัญกับการชำระหนี้เฉลี่ย
อัตราในหมู่ผู้กู้ที่อื่น ๆ เพราะอัตราที่มีผลต่ออัตราดอกเบี้ยที่
เขาหรือเธอเป็นค่าใช้จ่าย แต่บุคคลที่จะตัดสินใจหรือไม่ที่จะนำไปใช้
สำหรับเงินกู้อาจไม่สนใจความจริงที่ว่าการทำเช่นนี้มีผลกระทบต่อความเป็นอยู่ของคนอื่น
กู้ซึ่งจะสร้างภายนอกตามที่อธิบายไว้ข้างต้น.
สถานการณ์ของการเลือกที่ไม่พึงประสงค์ให้ผู้ให้กู้แรงจูงใจที่จะหา วิธีการที่จะแยกผู้กู้เป็นกลุ่มที่แตกต่างกันไปตามความน่าจะเป็นของพวกเขาในการชำระหนี้ อุปกรณ์หนึ่งสำหรับการคัดกรองจากผู้กู้ที่มีคุณภาพคือการใช้หลักประกัน
ความต้องการ (สติกลิตซ์และไวส์ 1986) ถ้าผู้ให้กู้เรียกร้องให้ผู้กู้แต่ละวางหลักประกันบางผู้กู้มีความเสี่ยงสูงที่จะเป็นอย่างน้อยแนวโน้มที่จะปฏิบัติตามเพราะพวกเขามีแนวโน้มที่จะสูญเสียหลักประกันในกรณีที่โครงการของพวกเขาล้มเหลว ได้รับ
ความขาดแคลนของหลักประกันและความยากลำบากของการยึดสังหาริมทรัพย์ที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้การตัดสินผู้กู้ที่มีความเสี่ยงสูงอย่างแน่นอนเป็นเรื่องยากและอาจเป็นไปไม่ได้
การอภิปรายที่ตามมาดังนั้นจึงสันนิษฐานว่าผู้ให้กู้ไม่สามารถที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างผู้กู้ผู้ที่มีแนวโน้มที่จะชำระคืนและผู้ที่ไม่ได้.
รูปแบบสติกลิตซ์-ไวส์ (1981) ของตลาดสินเชื่อที่ดูเหมือนว่าเกี่ยวข้องกับ
ความคิดเกี่ยวกับการให้กู้ยืมเงินอย่างเป็นทางการในบริบทชนบท ที่มันมีเหตุผลที่จะคิดว่าธนาคารจะได้มีข้อมูลมากที่สุดเท่าที่กู้ของพวกเขา
รูปแบบนอกจากนี้ยังปรากฏให้ผลผลิตสรุปนโยบายที่ชัดเจนว่าการให้กู้ยืม
จะต่ำเกินไปจากจุดของมุมมองทางสังคม ในความเป็นจริงก็สามารถที่จะแสดงให้เห็นว่า
นโยบายของรัฐบาลที่ขยายการให้กู้ยืมเงินอุดหนุนผ่านสำหรับ exampleraises สวัสดิการในรูปแบบนี้โดยการชดเชยด้านลบว่าผู้กู้ที่ไม่ดีสำหรับคนที่สร้างที่ดีและโดยการสนับสนุนบางส่วนของผู้กู้ที่ดีกว่า
ที่จะกู้ ในคำอื่น ๆ ที่ไม่พึงประสงค์เลือกการตรวจสอบในบริบทของสติกลิตซ์
และรูปแบบของไวสส์ระบุว่าสำหรับการแทรกแซงของรัฐบาลในพื้นที่ของ
บัญชีที่ชัดเจนของความล้มเหลวของตลาด.
วิธีที่มีประสิทธิภาพคือข้อสรุปของพวกเขา DeMeza และเวบบ์ (1987) ป้อนคำเตือน:
แทนสมมติว่าโครงการมีค่าเฉลี่ยเดียวกันพวกเขาคิดว่า
โครงการที่แตกต่างกันในการทำกำไรที่คาดว่าจะมีโครงการที่ดีมีแนวโน้มที่จะ
ให้ผลตอบแทนที่ดี พวกเขายังคิดว่าเช่นเดียวกับสติกลิตซ์และไวส์ที่ผู้ให้กู้
ไม่ได้มีการเข้าถึงข้อมูลส่วนตัวของบุคคลที่มีเกี่ยวกับ
โครงการที่พวกเขาจะสามารถที่จะดำเนินการ อัตราดอกเบี้ยที่กำหนดตั้งจะทำลายแม้กระทั่ง
ที่มีคุณภาพเฉลี่ยของโครงการได้รับการสนับสนุน DeMeza และเวบบ์แสดงให้เห็นว่าบาง
โครงการที่มีผลตอบแทนทางสังคมในเชิงลบจะได้รับทุน ดังนั้นการแข่งขัน
มีความสมดุลสังคมระดับการลงทุนที่มากเกินไป ข้อพิสูจน์ที่พัฒนาโดย
DeMeza และเวบบ์เป็นว่ารัฐบาลแทรกแซงเช่นภาษีจากการลงทุนต่อการ จำกัด ระดับของการให้กู้ยืมเงินเพื่อความสมดุลในการแข่งขันที่มีมูลค่าในขณะที่.
ดังนั้นทั้งสติกลิตซ์-ไวส์และวิเคราะห์ DeMeza เวบบ์สรุปได้ว่า
ระดับ ของการลงทุนจะไม่มีประสิทธิภาพ แต่พวกเขาแนะนำการแทรกแซงนโยบายตรงข้ามเป็นวิธีแก้ปัญหา คำแนะนำที่ขัดแย้งกันจะไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งคัมภีร์ยกเว้นว่าความแตกต่างระหว่างรุ่นที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่สามารถวัดได้ด้วยความแม่นยำ แต่สมมติฐาน
เกี่ยวกับเทคโนโลยีโครงการ: ยกตัวอย่างเช่นไม่ว่าจะเป็นผลตอบแทนเฉลี่ยของ
โครงการที่จัดขึ้นได้รับการแก้ไข ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะทราบว่าผลจะนำไปใช้ใน
การปฏิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความน่าจะเป็นของค่าเฉลี่ยมากกว่ากลุ่มทั้งของผู้กู้ คูณอัตราดอกเบี้ยที่พวกเขาจะต้องจ่าย ก็เท่ากับเสียโอกาส
กองทุนเพื่อการกู้ แต่ละกู้จึงห่วงใยเฉลี่ยชำระคืน
คะแนนในหมู่กู้อื่น ๆ เพราะอัตราที่มีผลต่ออัตราดอกเบี้ย
เขาหรือเธอจะเรียกเก็บ แต่บุคคลที่จะตัดสินใจหรือไม่ที่จะใช้
ความน่าจะเป็นของค่าเฉลี่ยมากกว่ากลุ่มทั้งของผู้กู้ คูณอัตราดอกเบี้ยที่พวกเขาจะต้องจ่าย ก็เท่ากับเสียโอกาส
กองทุนเพื่อการกู้ แต่ละกู้จึงห่วงใยเฉลี่ยชำระคืน
คะแนนในหมู่กู้อื่น ๆ เพราะอัตราที่มีผลต่ออัตราดอกเบี้ย
เขาหรือเธอจะเรียกเก็บ แต่บุคคลที่จะตัดสินใจหรือไม่ที่จะใช้
ความต้องการ ( Stiglitz ไวส์และ 1986 ) ถ้ากู้ความต้องการแต่ละกู้ใส่บางหลักประกันผู้กู้ที่มีความเสี่ยงสูงจะน้อยแนวโน้มที่จะปฏิบัติตาม เพราะพวกเขามักจะสูญเสียหลักประกัน ถ้าโครงการของพวกเขาล้มเหลว ให้
ความขาดแคลนของหลักประกันและความยากง่ายของการยึดสังหาริมทรัพย์ที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้สำหรับเงินกู้อาจละเลยความจริงที่ว่าทำแล้วมีผลกระทบต่อความเป็นอยู่ของผู้กู้ ซึ่งจะสร้างผลกระทบภายนอกอื่นๆ

สภาพตามที่อธิบายไว้ข้างต้น การเลือกที่ไม่พึงประสงค์ให้ผู้ให้กู้เพื่อจูงใจ เพื่อหาวิธีที่จะแยกผู้กู้ในกลุ่มตามความน่าจะเป็นของการชำระคืน หนึ่งอุปกรณ์การคัดกรองจากผู้กู้คุณภาพไม่ดี ก็ให้ใช้หลักประกัน
แล้วมันมีเหตุผลที่จะสมมติว่าธนาคารจะไม่มีข้อมูลเท่าที่ผู้กู้ของพวกเขา
รุ่นยังปรากฏผลผลิตที่ชัดเจนนโยบาย ข้อสรุปที่ให้ยืม
จะต่ำเกินไปจากมุมมองทางสังคม ในความเป็นจริงมันสามารถแสดงให้เห็นว่าเป็นรัฐบาลที่ขยายสินเชื่อ
ผ่านเงินอุดหนุน ,แยกกลุ่มผู้กู้เป็นอย่างแน่นอนที่ยากและอาจเป็นไปไม่ได้
การสนทนาต่อไปนี้จึงถือว่า ผู้ให้กู้ไม่สามารถที่จะแยกแยะระหว่างผู้กู้ที่มีแนวโน้มที่จะตอบแทน และผู้ที่ไม่ได้ .
รูปแบบสติกลิตส์ ไวส์ ( 1981 ) ของตลาดสินเชื่อที่ดูเหมือนเกี่ยวข้องกับ
คิดถึงอย่างเป็นทางการการให้กู้ยืมในบริบทของชนบทสำหรับ exampleraises สวัสดิการในรูปแบบนี้โดยการหักล้างเชิงลบภายนอกที่ไม่ดี ผู้กู้ สร้างดี และให้บางส่วนของผู้กู้ดีขึ้น
ยืม ในคำอื่น ๆที่ไม่พึงประสงค์ในบริบทของการตรวจสอบ และ ไวรุ่นแย้งสติกลิตส์
สำหรับการแทรกแซงของรัฐบาลในพื้นที่ของบัญชีที่ชัดเจนของ

สรุปของความล้มเหลวของตลาด เป็นวิธีการที่แข็งแกร่ง ?ที่ให้อัตราดอกเบี้ย ชุดคุ้ม
ที่คุณภาพเฉลี่ยของโครงการได้รับเงินทุน และ demeza เวบบ์แสดงให้เห็นว่าบางโครงการ
กับลบสังคมกลับจะรับเงินทุน ดังนั้นการแข่งขัน
ได้ระดับการลงทุนด้านสังคมมากเกินไป เป็นข้อพิสูจน์ที่พัฒนาโดย
และ demeza เวบบ์คือรัฐบาลแทรกแซงเช่นภาษีในการลงทุนที่จะ จำกัด ระดับของการให้สมดุลแข่งขันที่มีมูลค่าในขณะที่ .
ดังนั้นทั้งสติกลิตส์ไวส์ demeza เวบบ์และวิเคราะห์สรุปได้ว่าระดับของการลงทุนจะ
นานาจิตตัง แต่พวกเขาแนะนำการแทรกแซงนโยบายตรงข้ามเป็นโซลูชันข้อเสนอแนะที่ขัดแย้งกันจะไม่ถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดูไม่ดี ยกเว้นว่า ข้อแตกต่างระหว่างรุ่นไม่ใช่ขึ้นอยู่กับสิ่งที่สามารถวัดได้แม่นยำ แต่ข้อสมมติฐาน
เกี่ยวกับโครงการเทคโนโลยี : ตัวอย่างเช่น ไม่ว่าจะหมายถึงผลตอบแทนของ
โครงการจัดขึ้นคงที่ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะทราบว่าผลจะใช้ใน
ฝึก