BackgroundHome nurses can play a ro

Background
Home nurses can play a role in redefining and improving accessibility of mental health care, just as they play an important role in the delivery of primary health care (Aleshire et al. 2012, Riegel et al. 2012). Lifestyle interventions provided by nurses have already been shown to be effective for cardiac care, diabetes care, smoking cessation and obesity. Several international studies have demonstrated that the care provided by nurses – within the scope of their practice – is equivalent to that of doctors. Furthermore, nurses were found to have better interpersonal skills, deliver more health advice and also achieve higher levels of patient satisfaction compared with doctors (Parkinson & Parker 2013). When considering the specific roles of home nurses in the prevention of depression, these could entail paying attention to symptoms and risk factors of depression and managing preventive activities like discussing symptoms, motivating patients to seek help and referring them to professionals. Relevant determinants for such prevention behaviour are knowledge, attitude, competences, perceived control and perceived barriers (Crone et al. 2012).

An important first requirement to initiate such prevention of depression involves knowledge about depression and accurately detecting symptoms. A three-item tool developed by Whooley et al. (1997) and Arroll et al. (2005) can aid primary care professionals in detecting depressive symptoms and the patient's explicit desire for help. Furthermore, a lack of organizational support and cultural barriers are often a strong (perceived) barrier for using research- and evidence-based practice as a part of effective care. Fortunately, organizations and policy makers are supporting this evolution, with, for example, the U.S. Preventive Services Task Force (2009) calling for depression screening in primary care when supports are in place to ensure appropriate diagnosis, treatment and follow-up. Local guidelines, for example by Domus Medica, the organization of Belgian general practitioners, state that important aspects of a comprehensive approach for dealing with depression involve being vigilant for depressive symptoms and, if appropriate, also ask several specific questions to confirm suspicions (Heyrman et al. 2008). This leaves the attitudes and perceived control of individual home nurses as important points of attention for the successful implementation and dissemination of such screening strategies.

However, up until now, only limited research has been conducted on this topic. In the UK, Payne et al. (2002) evaluated the effects of a mental health training for nurses. They found that, after following such a training, attitudes of nurses had shifted and they felt more positive towards their role in treating depressed patients. Furthermore, Poštuvan et al. (2007) evaluated whether education workshops could improve the attitudes of Slovenian nurses and reported that when nurses participated in education workshops, their attitudes improved, which led in turn to a decrease in the stigmatization of depression. Finally, Crone et al. (2012) evaluated the effectiveness of an e-learning programme to train mental health professionals – including nurses – in identifying, motivating, advising and referring clients with depressive symptoms. Although knowledge and perceived control increased and the perceived barriers decreased, no changes were found in their attitudes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พื้นหลังพยาบาลบ้านสามารถมีบทบาทในการกําหนดและการปรับปรุงการเข้าถึงการดูแลสุขภาพจิตเช่นเดียวกับที่พวกเขามีบทบาทสำคัญในการส่งมอบการดูแลสุขภาพเบื้องต้น (Aleshire et al. 2012, Riegel et al. 2012)
การแทรกแซงการดำเนินชีวิตให้โดยพยาบาลที่ได้รับการแสดงที่จะมีประสิทธิภาพในการดูแลหัวใจ, การดูแลผู้ป่วยโรคเบาหวาน, การเลิกสูบบุหรี่และโรคอ้วน การศึกษาระหว่างประเทศหลายคนได้แสดงให้เห็นว่าการดูแลให้บริการโดยพยาบาล - อยู่ในขอบเขตของการปฏิบัติของพวกเขา - เทียบเท่ากับที่ของแพทย์ นอกจากนี้พยาบาลพบว่ามีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกว่าการส่งมอบคำแนะนำด้านสุขภาพมากขึ้นและยังประสบความสำเร็จในระดับที่สูงขึ้นของความพึงพอใจของผู้ป่วยเมื่อเทียบกับแพทย์ (พาร์กินสันและปาร์กเกอร์ 2013) เมื่อพิจารณาเฉพาะบทบาทของพยาบาลในการป้องกันบ้านของภาวะซึมเศร้าที่อาจนำมาซึ่งการเหล่านี้ให้ความสนใจกับอาการและปัจจัยเสี่ยงของภาวะซึมเศร้าและการจัดการกิจกรรมเชิงป้องกันเช่นการพูดคุยอาการการสร้างแรงจูงใจให้ผู้ป่วยเพื่อขอความช่วยเหลือและหมายถึงพวกเขาในการประกอบอาชีพ ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการป้องกันดังกล่าวมีความรู้ทัศนคติ, ความสามารถในการควบคุมการรับรู้และการรับรู้อุปสรรค (ยายเฒ่า et al. 2012). ความต้องการแรกที่สำคัญในการเริ่มต้นการป้องกันดังกล่าวของภาวะซึมเศร้าที่เกี่ยวข้องกับความรู้เกี่ยวกับภาวะซึมเศร้าและถูกต้องตรวจสอบอาการ เครื่องมือที่สามรายการที่พัฒนาโดย Whooley et al, (1997) และ Arroll et al, (2005) สามารถช่วยผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลหลักในการตรวจสอบอาการซึมเศร้าของผู้ป่วยและความปรารถนาอย่างชัดเจนเพื่อขอความช่วยเหลือ นอกจากนี้การขาดการสนับสนุนจากองค์การอุปสรรคและวัฒนธรรมมักจะแข็งแกร่ง (รับรู้) อุปสรรคสำหรับการใช้การวิจัยและการปฏิบัติตามหลักฐานที่เป็นส่วนหนึ่งของการดูแลที่มีประสิทธิภาพ โชคดีที่องค์กรและผู้กำหนดนโยบายจะสนับสนุนการวิวัฒนาการนี้ด้วยตัวอย่างเช่นสหรัฐอเมริกาบริการป้องกันกองเรือรบ (2009) เรียกร้องให้มีการตรวจคัดกรองภาวะซึมเศร้าในการดูแลสนับสนุนหลักเมื่ออยู่ในสถานที่เพื่อให้แน่ใจว่าการวินิจฉัยที่เหมาะสมการรักษาและการติดตาม แนวทางท้องถิ่นเช่นโดย Domus Medica องค์กรของผู้ปฏิบัติงานทั่วไปเบลเยียมของรัฐที่สำคัญของวิธีการที่ครอบคลุมสำหรับการรับมือกับภาวะซึมเศร้าที่เกี่ยวข้องกับการเป็นระมัดระวังอาการซึมเศร้าและถ้าเหมาะสมยังถามคำถามที่เฉพาะเจาะจงหลายครั้งเพื่อยืนยันข้อสงสัย (Heyrman et al. 2008) ซึ่งจะทำให้ทัศนคติและการรับรู้การควบคุมของพยาบาลที่บ้านของแต่ละบุคคลเป็นจุดสำคัญของความสนใจสำหรับการดำเนินงานที่ประสบความสำเร็จและการเผยแพร่ของกลยุทธ์การคัดกรองดังกล่าว. แต่จนถึงขณะนี้การวิจัยที่ จำกัด เท่านั้นที่ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับหัวข้อนี้ ในสหราชอาณาจักร, et al, เพน (2002) การประเมินผลกระทบของการฝึกอบรมสุขภาพจิตสำหรับพยาบาล พวกเขาพบว่าหลังจากการฝึกอบรมดังต่อไปนี้เช่นทัศนคติของพยาบาลได้ขยับตัวและพวกเขารู้สึกในเชิงบวกมากขึ้นต่อบทบาทของพวกเขาในการรักษาผู้ป่วยซึมเศร้า นอกจากนี้Poštuvan et al, (2007) ประเมินว่าการประชุมเชิงปฏิบัติการการศึกษาสามารถปรับปรุงทัศนคติของพยาบาลและสโลวีเนียรายงานว่าเมื่อพยาบาลเข้าร่วมในการฝึกอบรมการศึกษาทัศนคติของพวกเขาดีขึ้นซึ่งนำไปสู่ในทางกลับกันการลดลงของตราบาปของภาวะซึมเศร้าได้ สุดท้ายยายเฒ่า et al, (2012) การประเมินประสิทธิภาพของโปรแกรม e-learning การฝึกอบรมผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิต - รวมทั้งพยาบาล - ในการระบุสร้างแรงจูงใจให้คำปรึกษาและหมายถึงลูกค้าที่มีอาการซึมเศร้า แม้ว่าความรู้และการควบคุมการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นและการรับรู้อุปสรรคลดลงไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่พบในทัศนคติของพวกเขา