A mother sat there with her little

A mother sat there with her little child. She
was so downcast, so afraid that it should
die! It was so pale, the small eyes had
closed themselves, and it drew its breath so
softly, now and then, with a deep
respiration, as if it sighed; and the mother
looked still more sorrowfully on the little
creature.
Then a knocking was heard at the door, and
in came a poor old man wrapped up as in a
large horse-cloth, for it warms one, and he
needed it, as it was the cold winter season!
Everything out-of doors was covered with
ice and snow, and the wind blew so that it
cut the face.
As the old man trembled with cold, and the
little child slept a moment, the mother went
and poured some ale into a pot and set it
on the stove, that it might be warm for him;
the old man sat and rocked the cradle, and
the mother sat down on a chair close by
him, and looked at her little sick child that
drew its breath so deep, and raised its little
hand.
“Do you not think that I shall save him?”
said she. “Our Lord will not take him from
me!”
And the old man–it was Death himself–he
nodded so strangely, it could just as well
signify yes as no. And the mother looked
down in her lap, and the tears ran down
over her cheeks; her head became so
heavy–she had not closed her eyes for three
days and nights; and now she slept, but only
for a minute, when she started up and
trembled with cold.
“What is that?” said she, and looked on all
sides; but the old man was gone, and her
little child was gone–he had taken it with
him; and the old clock in the corner burred,
and burred, the great leaden weight ran
down to the floor, bump! and then the clock
also stood still.
But the poor mother ran out of the house
and cried aloud for her child.
Out there, in the midst of the snow, there
sat a woman in long, black clothes; and she
said, “Death has been in thy chamber, and I
saw him hasten away with thy little child; he
goes faster than the wind, and he never
brings back what he takes!”
“Oh, only tell me which way he went!” said
the mother. “Tell me the way, and I shall
find him!”
“I know it!” said the woman in the black
clothes. “But before I tell it, thou must first
sing for me all the songs thou hast sung for
thy child! I am fond of them. I have heard
them before; I am Night; I saw thy tears
whilst thou sang’st them!”
“I will sing them all, all!” said the mother.
“But do not stop me now–I may overtake
him–I may find my child!”
But Night stood still and mute. Then the
mother wrung her hands, sang and wept,
and there were many songs, but yet many
more tears; and then Night said, “Go to the
right, into the dark pine forest; thither I saw
Death take his way with thy little child!”
The roads crossed each other in the depths
of the forest, and she no longer knew
whither she should go! then there stood a
thorn-bush; there was neither leaf nor flower
on it, it was also in the cold winter season,
and ice-flakes hung on the branches.
“Hast thou not seen Death go past with my
little child?” said the mother.
“Yes,” said the thorn-bush; “but I will not
tell thee which way he took, unless thou wilt
first warm me up at thy heart. I am freezing
to death; I shall become a lump of ice!”
And she pressed the thorn-bush to her
breast, so firmly, that it might be thoroughly
warmed, and the thorns went right into her
flesh, and her blood flowed in large drops,
but the thornbush shot forth fresh green
leaves, and there came flowers on it in the
cold winter night, the heart of the afflicted
mother was so warm; and the thorn-bush
told her the way she should go.
She then came to a large lake, where there
was neither ship nor boat. The lake was not
frozen sufficiently to bear her; neither was it
open, nor low enough that she could wade
through it; and across it she must go if she
would find her child! Then she lay down to
drink up the lake, and that was an
impossibility for a human being, but the
afflicted mother thought that a miracle might
happen nevertheless.
“Oh, what would I not give to come to my
child!” said the weeping mother; and she
wept still more, and her eyes sunk down in
the depths of the waters, and became two
precious pearls; but the water bore her up,
as if she sat in a swing, and she flew in the
rocking waves to the shore on the opposite
side, where there stood a mile-broad,
strange house, one knew not if it were a
mountain with forests and caverns, or if it
were built up; but the poor mother could
not see it; she had wept her eyes out.
“Where shall I find Death, who took away
my little child?” said she.
“He has not come here yet!” said the old
grave woman, who was appointed to look
after Death’s great greenhouse! “How have
you been able to find the way hither? And
who has helped you?”
“Our Lord has helped me,” said she. “He is
merciful, and you will also be so! Where
shall I find my little child?”
“Nay, I know not,” said the woman, “and
you cannot see! Many flowers and trees
have withered this night; Death will soon
come and plant them over again! You
certainly know that every person has his or
her life’s tree or flower, just as everyone
happens to be settled; they look like other
plants, but they have pulsations of the heart.
Children’s hearts can also beat; go after
yours, perhaps you may know your child’s;
but what will you give me if I tell you what
you shall do more?”
“I have nothing to give,” said the afflicted
mother, “but I will go to the world’s end for
you!”
“Nay, I have nothing to do there!” said the
woman. “But you can give me your long
black hair; you know yourself that it is fine,
and that I like! You shall have my white hair
instead, and that’s always something!”
“Do you demand nothing else?” said she.
“That I will gladly give you!” And she gave
her her fine black hair, and got the old
woman’s snow-white hair instead.
So they went into Death’s great greenhouse,
where flowers and trees grew strangely into
one another. There stood fine hyacinths
under glass bells, and there stood strong-
stemmed peonies; there grew water plants,
some so fresh, others half sick, the water-
snakes lay down on them, and black crabs
pinched their stalks. There stood beautiful
palm-trees, oaks, and plantains; there stood
parsley and flowering thyme: every tree and
every flower had its name; each of them was
a human life, the human frame still lived–
one in China, and another in Greenland–
round about in the world. There were large
trees in small pots, so that they stood so
stunted in growth, and ready to burst the
pots; in other places, there was a little dull
flower in rich mould, with moss round about
it, and it was so petted and nursed. But the
distressed mother bent down over all the
smallest plants, and heard within them how
the human heart beat; and amongst millions
she knew her child’s.
“There it is!” cried she, and stretched her
hands out over a little blue crocus, that hung
quite sickly on one side.
“Don’t touch the flower!” said the old
woman. “But place yourself here, and when
Death comes–I expect him every moment–
do not let him pluck the flower up, but
threaten him that you will do the same with
the others. Then he will be afraid! He is
responsible for them to our Lord, and no
one dares to pluck them up before he gives
leave.”
All at once an icy cold rushed through the
great hall, and the blind mother could feel
that it was Death that came. “How hast thou
been able to find thy way hither?” he asked.
“How couldst thou come quicker than I?” “I
am a mother,” said she.
And Death stretched out his long hand
towards the fine little flower, but she held
her hands fast around his, so tight, and yet
afraid that she should touch one of the
leaves. Then Death blew on her hands, and
she felt that it was colder than the cold
wind, and her hands fell down powerless.
“Thou canst not do anything against me!”
said Death.
“But our Lord can!” said she.
“I only do His bidding!” said Death. “I am
His gardener, I take all His flowers and
trees, and plant them out in the great
garden of Paradise, in the unknown land;
but how they grow there, and how it is there
I dare not tell thee.”
“Give me back my child!” said the mother,
and she wept and prayed. At once she
seized hold of two beautiful flowers close
by, with each hand, and cried out to Death,
“I will tear all thy flowers off, for I am in
despair.”
“Touch them not!” said Death. “Thou say’st
that thou art so unhappy, and now thou wilt
make another mother equally unhappy.”
“Another mother!” said the poor woman,
and directly let go her hold of both the
flowers.
“There, thou hast thine eyes,” said Death; “I
fished them up from the lake, they shone so
bright; I knew not they were thine. Take
them again, they are now brighter than
before; now look down into the deep well
close by; I shall tell thee the names of the
two flowers thou wouldst have torn up, and
thou wilt see their whole future life–their
whole human existence: and see what thou
wast about to disturb and destroy.”
And she looked down into the well; and it
was a happiness to see how the one became
a blessing to the world, to see how much
happiness and joy were felt everywhere. And
she saw the other’s life, and it was sorrow
and distress, horror, and wretchedness.
“Both of them are God’s will!” said Death.
“Which of them is Misfortune’s flower and
which is that of Happiness?” asked she.
“That I will not tell thee,” said Death; “but
this thou shalt know from me, that the one
flower was thy own child! it was thy child’s
fate thou saw’st–thy own child’s future life!”
Then the mother screamed with terror,
“Which of them was my child? Tell it me!
Save the innocent! Save my child from all
that misery! Rather take it away!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม่นั่งมีลูกน้อย เธอ ถูกดังนั้น downcast กลัวว่า ควร ตาย ก็ซีดมาก มีตาขนาดเล็ก ปิดตัวเอง และมันดึงลมหายใจของมันดังนั้น เบา ๆ คราว ด้วยความ หายใจ ถ้ามันถอน หายใจ และแม่ มองในน้อยยังมากขึ้นด้วย สิ่งมีชีวิต แล้วเคาะการได้ยินที่ประตู และ ในมาคนเก่าดีที่ห่อในการ ม้าใหญ่ผ้า สำหรับ warms หนึ่ง และเขา จำเป็น มันเป็นฤดูหนาวที่เย็น ทุกอย่างที่ออกของประตูถูกปกคลุมไปด้วย น้ำแข็ง และหิมะ และลมได้พัดได้ ตัดหน้า เป็นคน trembled กับเย็น และ เด็กน้อยนอนครู่ แม่ไป poured น้ำบางลงในหม้อ และตั้ง บนเตา ว่า มันอาจจะอบอุ่นสำหรับเขา เฒ่าเสาร์ และ rocked อู่ และ แม่นั่งลงบนเก้าอี้ปิดโดย เขา และมองลูกป่วยเล็กน้อยที่ ดึงลมหายใจลึกดังนั้น และยกของเล็ก ๆ น้อย ๆ มือ "คุณไม่คิดว่า จะต้องบันทึกเขา" กล่าวว่า เธอ "พระเจ้าของเราจะไม่นำเขาจาก ฉัน" เฒ่า – มันไม่ ตายเอง – เขา พยักหน้าให้แพงกว่า มันสามารถก็เช่นกัน มีความหมายใช่เป็นไม่มี และมารดาดู ลงในตักของเธอ และน้ำตาวิ่งลง บนแก้มของเธอ เป็นหัวหน้าของเธอนั้น หนัก – เธอมีปิดตาเธอในสาม วันและคืน และตอน นี้เธอไป ไหน เพียง ชั่ว เมื่อเธอเริ่มต้นขึ้น และ trembled ด้วยความหนาว "นั่นคืออะไร" กล่าวว่า เธอ และมองในทั้งหมด ด้าน แต่คนหายไป และเธอ เด็กน้อยคนนั้นไป – เขาก็มาด้วย เขา และนาฬิกาเก่าใน burred และวิ่งน้ำหนัก leaden ดี burred ลงไปชั้น ชน และนาฬิกาแล้ว ยัง ยืนยัง แต่แม่ไม่ดีวิ่งออกจากบ้าน และร้องออกเสียงสำหรับลูก ออกมี ท่ามกลางหิมะ มี เสาร์หญิงในเสื้อผ้ายาว สีดำ และเธอ กล่าวว่า "ตายแล้วในหอพระองค์ และ เห็นเขาเร่งเก็บกับเจ้าเด็กน้อย เขา ไปได้เร็วกว่าลม และเขาไม่เคย นำกลับไปใช้ของเขา" กล่าวว่า "โอ้ เพียงบอกทางครับ" แม่ "บอกวิธี และฉันจะ หาเขา" "ฉันรู้ว่า" กล่าวว่า ผู้หญิงในสีดำ เสื้อผ้าที่ "แต่ฉันบอก พระองค์ก่อนอันดับแรก ร้องเพลงทั้งหมดที่พระองค์เพราะสูงสำหรับฉัน เจ้าเด็ก ผมชอบของพวกเขา ผมเคยได้ยิน พวกเขามาก่อน ฉันคืน ผมเห็นเจ้าน้ำตา ในขณะที่พระองค์ sang'st พวกเขา! " "ฉันจะร้องเพลงได้ทั้งหมดทั้งหมด " กล่าวว่า แม่ " แต่ไม่หยุดฉันตอนนี้ – ฉันอาจแซง เขา – อาจพบลูกของฉัน! " แต่ยังยืน และปิดเสียง นั้น แม่ wrung มือของเธอ ซาง และ ร้องไห้ และมีเพลงมากมาย แต่ยังมาก น้ำตามากกว่า แล้วคืนกล่าวว่า, "ไป ขวา ในป่าสนดำ thither เห็น ตายใช้เวลาเขากับเจ้าเด็กน้อย" ถนนที่ข้ามกันในระดับความลึก ป่า และเธอไม่รู้ whither เธอควรไป มีอยู่ ทอร์นบุช มีไม่มีใบไม้หรือดอกไม้ นั้น เนื่องจากในฤดูหนาวเย็น และน้ำแข็ง flakes แขวนตามกิ่ง "เพราะพระองค์ไม่เห็นตายไปกับอดีตของฉัน สำหรับเด็กน้อย "คุณแม่กล่าว "ใช่ กล่าวว่า หนามใหญ่บุช "แต่ฉันจะไม่ บอกทั้งหลายวิธีที่เขาได้ ถ้าพระองค์ทูล ก่อน อุ่นเครื่องผมที่หัวใจพระองค์ ฉันกำลังแช่แข็ง ตาย ฉันจะกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง" และเธอกดบุชทอร์นเธอ เต้านม ดังนั้นแน่นหนา ที่อาจทำ warmed และหนามไปด้านขวาเป็นของเธอ เนื้อและเลือดของเธอไหลในหยดขนาดใหญ่ แต่ thornbush ที่ถ่ายมาสดเขียว ใบ และมีมาพร้อมดอกไม้ไว้ใน กลางคืนหนาวเย็น หัวใจของการเป็นโรค แม่อบอุ่นดังนั้น และหนามใหญ่บุช บอกเธอตามที่เธอควรไป เธอจากนั้นมาทะเลสาบขนาดใหญ่ ที่มี ไม่ใช่เรือหรือเรือ ทะเลสาบไม่ แช่แข็งพอเพื่อเธอ ไม่ถูก เปิด ไม่ต่ำพอที่เธอสามารถลุย ผ่านได้ และระหว่างนั้น เธอต้องไปถ้าเธอ จะหาลูกของเธอ แล้ว เธอวางลงไป ดื่มค่าทะเลสาบ และที่มีการ เป็นไปได้ทำสำหรับมนุษย์ แต่ แม่ทรมานคิดว่า อาจเป็นอัศจรรย์ เกิดไรขึ้น "โอ้ อะไรจะฉันไม่ให้มาของฉัน เด็ก "กล่าวว่า แม่ร้องไห้ล้าง และเธอ ยังคงร้องไห้ และตาของเธอจมลงใน ความลึกของน้ำ และกลายเป็นสอง ไข่มุกล้ำค่า แต่น้ำแบกเธอขึ้น เหมือนกับว่าเธอนั่งอยู่ในสวิง และเธอบินใน โยกคลื่นไปฝั่งตรงข้าม ด้านข้าง ที่ยืนไมล์กว้าง มี บ้านแปลก หนึ่งรู้ไม่ถ้ามีการ ภูเขาป่าไม้และถ้ำ หรือถ้ามัน สร้างค่า แต่แม่ไม่ได้ ไม่เห็นมัน เธอได้ร้องไห้ตาเธอออก "ซึ่งจะพบความตาย ที่เก็บ ลูกของฉันเล็กน้อย "ว่า เธอ "ไม่มาที่นี่ได้" กล่าวว่า เก่า ภัยผู้หญิง ที่ถูกแต่งตั้งในการค้นหา หลังจากการตายของเรือนกระจกมาก "จะทำอย่างไร คุณได้ค้นหาวิธี hither และ ที่ช่วยได้" "พระเจ้าของเราได้ช่วยให้ฉัน กล่าวว่า เธอ "เขาเป็น เมตตา และคุณยังจะได้ ซึ่ง จะหาลูกน้อยของฉัน" "นาย ฉันรู้ไม่ กล่าวว่า ผู้หญิง," คุณไม่สามารถมองเห็น ดอกไม้และต้นไม้จำนวนมาก มี withered คืนนี้ จะตายเร็ว ๆ นี้ มา และพืชได้กว่าอีก คุณ แน่นอนรู้ว่า ทุกคนมีเขา หรือ ต้นไม้หรือดอกไม้ เป็นคนชีวิตของเธอ เกิดขึ้นที่จะชำระเงิน พวกเขาดูเหมือนกัน พืช แต่พวกเขามี pulsations ของหัวใจ นอกจากนี้ยังสามารถเอาชนะเด็กหัวใจ ไปหลังจาก ของคุณ บางทีคุณอาจรู้จักกับเด็ก แต่ว่าคุณจะให้ฉันถ้าฉันบอกคุณว่า ทำเพิ่มเติมหรือไม่" "มีอะไรให้ กล่าวว่า การเป็นโรค แม่ "แต่จะไปสิ้นสุดของโลกสำหรับ คุณ" "เปล่า ไม่มีอะไรต้องมี" กล่าวว่า การ หญิงที่มี "แต่คุณสามารถให้ฉันลองของ ผมสีดำ คุณรู้เองว่า ไม่เป็นไร และที่ฉันชอบ คุณมีผมสีขาว แทน และที่สิ่งเสมอ! " "ทำคุณต้องการอะไร" ว่า เธอ "ว่า จะยินดีให้คุณ" เธอให้ เธอเธอผมสีดำที่ดี และมีเก่า ผม snow-white ผู้หญิงแทน ดังนั้น พวกเขาเดินเข้าไปในเรือนกระจกของตายดี ที่ดอกไม้และต้นไม้โตแพงกว่าเป็น อีกแบบหนึ่ง มีอยู่ปัจจัยดี ภายใต้ระฆังแก้ว และมียืนแข็งแรง - ดัง peonies มีการเติบโตที่พืชน้ำ บางดังนั้นสด คนครึ่งป่วย น้ำ- งูวางลงบนปูที่พวกเขา และสีดำ pinched stalks ของพวกเขา มียืนอยู่สวยงาม ต้นปาล์ม โอ๊ค และ plantains มียืน ผักชีฝรั่งและดอก thyme: ทุกแผนภูมิ และ ดอกไม้ทุกมีชื่อ ของ ชีวิตมนุษย์ มนุษย์เฟรมยังคง lived – หนึ่งในประเทศจีน และอื่น ๆ ในกรีนแลนด์ – ปัดเกี่ยวกับโลก มีขนาดใหญ่ ต้นไม้ในกระถางเล็ก เพื่อให้พวกเขายืนอยู่นั้น แคระในการเจริญเติบโต และพร้อมที่จะระเบิด หม้อ ในสถานอื่น ๆ มีน่าเบื่อเล็กน้อย ดอกไม้ในแบบรวย มีรอบเกี่ยวกับมอส มัน และมันก็ได้ดังนั้น petted และ nursed แต่ แม่เป็นทุกข์เงี้ยวลงทุก น้อยที่สุดที่พืช และได้ยินอยู่ในวิธี หัวใจมนุษย์เต้น และ หมู่ล้าน เธอรู้ว่าลูกของเธอ "มี" ร้องเธอ และยืดของเธอ มือออกเหนือบลู crocus เล็กน้อยที่แขวน ค่อนข้าง sickly ด้านหนึ่ง "ไม่ได้สัมผัสดอกไม้" กล่าวว่า เก่า หญิงที่มี "แต่ทำตัวคุณเองที่นี่ และเมื่อ ความตายมา – ฉันคาดว่าเขาขณะทุก- อย่าปล่อยให้เขาเด็ดดอกไม้แต่ตั้ง คุกคามที่จะทำเช่นเดียวกันกับ อื่น ๆ แล้ว เขาจะกลัว เขาเป็น รับผิดชอบสำหรับพวกเขาเพื่อพระเจ้าของเรา และไม่ หนึ่งกล้าเด็ดขึ้นได้ก่อนที่เขาจะ ลา" ทุกครั้งที่วิ่งผ่านเย็นเป็นน้ำแข็ง ห้องโถงเอก และแม่ตาบอดอาจรู้สึก ที่ว่า มันเป็นความตายมา "อย่างไรเพราะพระองค์ ได้พบมรรคา hither "เขาถาม "วิธี couldst พระองค์มาเร็วกว่า" "ฉัน น.แม่ กล่าวว่า เธอ และตายเหยียดมือยาว ต่อดอกไม้เล็กดี แต่เธอจัดขึ้น มือของเธออย่างรวดเร็วรอบเขา เลคกิ้ง และยัง กลัวว่า เธอควรสัมผัสหนึ่ง ใบไม้ แล้วตายได้พัดในมือของเธอ และ เธอรู้สึกว่า มันหนาวเย็นกว่า ลม และมือของเธอล้มลงอำนาจ "พระองค์ canst ไม่ทำอะไรกับผม" ตายดังกล่าว "แต่ของเราพระเจ้าสามารถ" กล่าวว่า เธอ "ฉันเพียงทำประมูลเขา" กล่าวว่า ความตาย "ฉัน คนสวนของเขา ฉันใช้ดอกไม้ทั้งหมดของเขา และ ต้นไม้ และพืชเหล่านั้นออกในมหาราช สวนสวรรค์แห่ง ในดินแดนไม่รู้จัก แต่ว่าพวกเขาเติบโตมี และว่าจะมี ผมกล้าบอกทั้งหลาย" "ให้ฉันกลับลูกของฉัน" กล่าวว่า แม่ และเธอร้องไห้ และอธิษฐาน ครั้งเธอ ปิดยึดถือของดอกไม้สวยงาม 2 โดย ด้วยมือแต่ละ และทูลความตาย "ฉันจะฉีกดอกไม้พระองค์ปิด สำหรับฉัน สิ้นหวัง" "สัมผัสได้ไม่" กล่าวว่า ความตาย "พระองค์ say'st พระองค์ชนเพื่อความสุข และตอนนี้ ข้าพระองค์ทูล ทำให้แม่อีกเท่า ๆ กันไม่มีความสุข" "แม่อีก" ว่า ผู้หญิงไม่ดี และปล่อยตรงเธอถือของทั้งสอง ดอกไม้ "มี พระองค์เพราะพระองค์ตา กล่าวว่า ความตาย "ฉัน จับพวกเขาขึ้นจากทะเลสาบ พวกเขา shone นั้น สดใส ผมรู้ว่าไม่พวก thine ใช้ พวกเขาอีกครั้ง พวกเขาเป็นยิ่งกว่า ก่อน ตอนนี้ ดูลงในบ่อลึก ปิด ด้วย ผมจะบอกทั้งหลายชื่อ ดอกไม้สองพระองค์ wouldst เสียหาย และ ข้าพระองค์ทั้งหลายเห็นอนาคตทั้งชีวิต – ของพวกเขา มนุษย์ทั้งหมดที่มีอยู่: และเห็นว่าพระองค์ wast จะ รบกวน และทำลาย" และเธอมองลงไปเป็นอย่างดี และ มีความสุขเมื่อต้องการดูวิธีกลายเป็น พรโลก เพื่อดูจำนวน ความสุขและสนุกสนานที่ได้รู้สึกทุก และ เธอเห็นอื่น ๆ ของชีวิต และมันเป็นความเสียใจ ความทุกข์ สยองขวัญ และ wretchedness ด้วย "ทั้งสองอย่างคือพระเจ้า" กล่าวว่า ความตาย "ซึ่งพวกเขาเป็นเรื่องของดอกไม้ และ ที่อยู่ของความสุข "ถามเธอ "ที่ ผมจะบอกทั้งหลาย กล่าวว่า ความตาย "แต่ นี้พระองค์เจ้ารู้จากฉัน ที่หนึ่ง ดอกไม้เป็นลูกของพระองค์เอง มันเป็นลูกของพระองค์ ชะตากรรมพระองค์ thy-saw'st เป็นเจ้าของชีวิตในอนาคตของเด็ก! " แล้วแม่กรีดร้อง ด้วยความหวาดกลัว "ซึ่งพวกเขาเป็นลูกของฉัน มันบอกฉัน บันทึกผู้บริสุทธิ์ บันทึกเด็กจากทั้งหมด ความทุกข์ที่ยาก แทนที่จะ พามันไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่นั่งอยู่กับลูกน้อยของเธอ เธอ
ช่างหดหู่ ก็เลยกลัวว่ามันจะ
ตาย ! มันก็ซีด ตาเล็กมี
ปิดตัวเอง และมันดึงของลมหายใจเลย
เบาๆ แล้ว ด้วยการหายใจลึก
เช่นถ้ามันถอนหายใจ และแม่
ดูเพิ่มเติมยังเศร้าโศกเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ


แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น และ
ในคนแก่ที่น่าสงสารมาห่อไว้ในผ้า
ม้าขนาดใหญ่ มันอุ่น และเขา
มันต้องการ มันเป็นฤดูหนาวที่หนาว
ทุกอย่างออกมาจากประตูที่ถูกปกคลุมด้วย
น้ำแข็งและหิมะ และ ลม พัดให้
ตัดหน้า
เป็นชายชราตัวสั่นด้วยความหนาวและ
เด็กน้อยก็หลับไปสักครู่ แม่ก็เทเบียร์ลงบ้าง

และ ตั้งหม้อบนเตามันอาจจะอบอุ่นสำหรับเขา ;
คนแก่นั่งโยกเปลและ
แม่นั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ
เขาและมองเด็กที่ป่วยของเธอเล็กน้อย
วาดของลมหายใจลึกและยกมือเล็ก
.
" คุณไม่คิดว่าผมจะช่วยเขา ?
" เธอกล่าว " พระเจ้าของเราจะไม่พาเขาจาก
ฉัน ! "
และ–ชายชราเสียชีวิตเอง–เขา
พยักหน้าแล้วแปลกๆมันก็แค่เป็นอย่างดี
มีความหมายว่าใช่เบอร์และคุณแม่ดู
ลงบนตักเธอ แล้วน้ำตาก็ไหล
ผ่านแก้มของเธอ หัวของเธอกลายเป็น
หนัก– เธอไม่ได้ปิดตา 3
วันและคืน และตอนนี้เธอนอนหลับอยู่ แต่เพียง
สักครู่ เมื่อเธอ เริ่มขึ้นแล้ว
ตัวสั่นด้วยความหนาว
" คืออะไร ? " เธอกล่าวและมองทุก
ด้านข้าง แต่ชายชราก็หายไปและเธอ
เด็กเล็กๆก็หายไปและเขาได้ยึดกับ
เขา และนาฬิกาเก่าในมุม burred
burred , และน้ำหนัก ที่ทำจากตะกั่วดีวิ่ง
ลงกับพื้น ชน แล้วนาฬิกา
ยังยืนนิ่งอยู่
แต่แม่วิ่งออกจากบ้าน
แล้วเปล่งเสียง เพื่อลูกของเธอ
ออกมีในท่ามกลางหิมะ มี
นั่งผู้หญิงยาว เสื้อสีดำ และนาง
กล่าวว่า " ความตายอยู่ในตำหนักของท่านและผมเห็นเขาเร่งไปด้วย

ลูกน้อยของท่าน เขาไปเร็วกว่าลม และเขาไม่เคย
ทำให้นึกถึงสิ่งที่เขาเอาไป "
" โอ้ แค่บอกฉันว่าเขาไปทางไหน ! " บอกว่า
แม่ " ช่วยบอกทางฉัน และฉันจะ
หาเขา ! "
" ผมรู้ว่ามัน ! กล่าวว่า ผู้หญิงในชุดสีดำ

" แต่ก่อนที่ผมบอกนั้น ท่านต้อง
ร้องให้ฉันฟังทุกเพลงที่ท่านร้อง
เด็กของท่าน ! ฉันรักพวกเขาผมเคยได้ยิน
พวกเขาก่อนที่ผมคืน ผมเห็นน้ำตาของท่าน ในขณะที่ท่าน
sang'st พวกเขา ! "
" ผมจะร้องมันทั้งหมด ! " แม่พูด
" แต่ไม่ได้หยุดฉันตอนนี้และฉันอาจแซง
เขา–ฉันอาจหาลูกฉัน "
แต่ไนท์ยังคงยืนนิ่งและเงียบ จากนั้น
แม่บีบมือเธอร้องเพลงและร้องไห้
และมีหลายเพลง แต่ยังมาก
น้ำตามากกว่า แล้วคืน บอกว่า " ไป
ถูกเข้าไปในป่าสนมืด ที่นั่นผมเห็น
ตายเอาวิธีการของเขากับลูกๆของพระองค์ "
ถนนที่ข้ามแต่ละอื่น ๆในระดับความลึก
ของป่า เธอไม่รู้ว่า
ซึ่งเธอควรไป แล้วยืน
พงหนาม ไม่มีใบไม่มีดอก
มันอยู่ในอากาศหนาวเย็น และสะเก็ดน้ำแข็ง
แขวนบนกิ่งไม้
" เจ้าไม่เห็นความตายที่ผ่านไปกับ
เด็ก " แม่พูด
" ใช่ " กระบองเพชร " แต่ผมจะไม่
บอกท่านซึ่งทางที่เขาไป นอกจากท่านจะ
ฉันอบอุ่นใจก่อน . ฉันหนาว
ให้ตาย ฉันก็จะกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง "
และเธอก็กดหนามบุชของเธอ
นม ดังนั้น แน่น มันอาจจะละเอียด
อบอุ่นและหนามไปทางขวาเข้าไปในเนื้อและเลือดเธอไหล

หยดน้ำขนาดใหญ่แต่ thornbush งอก
สีเขียวสดของใบ และมีดอกไม้มาวางใน
คืนฤดูหนาวเย็น หัวใจของคนที่ทุกข์ใจ
แม่อุ่นมาก และพงหนาม
บอกเธออย่างที่เธอควรไป
จากนั้นเธอก็มาเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ มีเรือหรือ
ไม่มีเรือ ทะเลสาบไม่
แข็งพอที่จะทนเธอได้ มันทั้ง
เปิดและต่ำพอที่เธอจะลุย
ผ่านมันและข้ามมัน เธอต้องไปถ้าเธอ
จะตามหาลูกของเธอ ! จากนั้นเธอวาง
ดื่มทะเลสาบ และนั่นเป็น
เป็นไปไม่ได้สำหรับมนุษย์ แต่ความทุกข์ที่แม่คิดว่า ปาฏิหารย์

อาจเกิดขึ้นอย่างไรก็ตาม
" โอ้ , ฉันจะไม่ให้อะไรมาลูก
! " กล่าวว่า แม่ร้องไห้ และนาง
ยังคงร้องไห้มากขึ้น และตาของเธอจมลงใน
ระดับความลึกของน้ำ กลายเป็นสอง
ไข่มุกล้ำค่า แต่น้ำแบกเธอขึ้น
ถ้าเธอนั้งชิงช้า เธอบิน
โยกคลื่นไปยังฝั่งตรงข้ามที่ยืนอยู่ไม่ไกล

บ้านกว้าง ๆหนึ่งไม่รู้ว่าเป็น
ภูเขากับป่าและถ้ำ หรือถ้า
ถูกสร้างขึ้น แต่แม่อาจ
ไม่เห็น เธอร้องไห้ออกมาจากตาของเธอ
" ซึ่งจะพบความตายที่พราก
เด็กน้อยของฉัน " เธอกล่าว
" เขาไม่ได้มาที่นี่เลย " หลุมฝังศพผู้หญิงเก่า
, ที่ได้รับการแต่งตั้งให้ดู
เรือนกระจกขนาดใหญ่หลังการตาย " สบายดี
คุณสามารถหาทางมาที่นี่ และ
ที่ได้ช่วยคุณ "
" องค์พระผู้เป็นเจ้าของเราได้ช่วยให้ฉัน " เธอกล่าว " เขาคือ
เมตตา และคุณจะเป็นเช่นนั้น ! ที่
จะพบลูกน้อยของฉัน ? "
" แต่ไม่รู้ว่า " ผู้หญิง " และ
คุณไม่สามารถดู ! ดอกไม้และต้นไม้มากมาย
มีเหี่ยว คืนนี้ ความตายจะเร็ว
มาและพวกพืชอีกครั้ง ! คุณ
แน่ใจว่าทุกคนมีต้นไม้หรือดอกไม้ของเขาหรือชีวิตของเธอ เช่นเดียวกับทุกคน

เกิดตัดสิน ; พวกเขามีลักษณะเหมือนพืชอื่น ๆ
, แต่พวกเขามีชีพจรของหัวใจ
หัวใจเด็กยังสามารถชนะไปหลังจาก
ของคุณ บางทีคุณอาจจะรู้จักเด็กของคุณ ;
แต่สิ่งที่คุณจะให้ผม ถ้าผมบอกคุณว่าคุณจะทำมากขึ้น
? "
" ฉันมีอะไรจะให้ " บอกว่า ทุกข์ใจ
แม่ " แต่ผมจะไปที่สิ้นสุดของโลกสำหรับ
คุณ ! "
" " ฉันก็ไม่มีอะไรทำที่นั่น " บอกว่า
ผู้หญิง " แต่คุณสามารถให้ฉันผมยาว
สีดำของคุณ ตัวคุณรู้ว่ามันสบายดี
และที่ฉันชอบ ! คุณต้อง
ผมสีขาวของฉันแทน และเป็นแบบนั้นตลอดไป "
" คุณต้องการอะไร ? " เธอกล่าว
" ผมยินดีให้คุณ ! " เธอให้
ผมสีดำของเธอดี และมีขนขาวจั๊วะเก่า
ผู้หญิงแทน
เพื่อให้พวกเขาเข้าไปในเรือนกระจกขนาดใหญ่แห่งความตาย ,
ที่ดอกไม้และต้นไม้เติบโตแปลกๆเป็น
อีกแบบหนึ่ง ก็ยืนดีไฮยาซิน
ใต้ระฆังแก้ว และมียืนที่แข็งแกร่ง -
stemmed ดอกไม้ มีปลูกพืชน้ำ
สูดแล้วครึ่งป่วยน้ำ -
งูวางลงบนพวกเขาและ
ปูดำหนีบลูกของพวกเขา มียืนสวย
ต้นปาล์มต้นโอ๊ก และกล้วย มีผักชีฝรั่งและโหระพาออกดอกอยู่

ดอกไม้ทุกดอก ต้นไม้ทุกต้น และมีชื่อของมัน ; แต่ละของพวกเขาคือ
ชีวิตของมนุษย์ มนุษย์ยังมีชีวิตอยู่กรอบ–
หนึ่งในจีนและอีกรอบเกาะกรีนแลนด์–
เรื่องในโลก
มีขนาดใหญ่ต้นไม้ในกระถางเล็กๆ เพื่อให้เขายืน
แคระในการเจริญเติบโต และพร้อมระเบิด
หม้อ ; ในสถานที่อื่น ๆ มีดอกไม้เล็ก ๆน้อย ๆที่น่าเบื่อ
ในแม่พิมพ์ที่อุดมด้วยมอสรอบ
มันและมันก็เลี้ยง และอนุบาล . แต่
แม่เป็นทุกข์ก้มลงไปทั่ว
พืชที่เล็ก และได้ยินว่า ภายในพวกเขาว่า
การเต้นของหัวใจของมนุษย์ และในหมู่ล้าน
เธอรู้ว่าเด็กของเธอ .
" นั่นไง !" ร้องไห้เธอและเหยียดมือของเธอออกสีฟ้าเล็กน้อย

ค่อนข้างขี้โรค ดอกดิน ที่แขวนบนด้านหนึ่ง
" อย่าแตะดอกไม้ ! " ผู้หญิงแก่พูด

" แต่ที่ตัวเองอยู่ และเมื่อความตายมาถึง และผมคาดว่าเขา

ทุกช่วงเวลา และอย่าให้เขาเด็ดดอก แต่ว่า
ขู่เขา ว่าคุณจะทำแบบเดียวกันกับ
คนอื่น แล้วเขาจะกลัว เขาคือ
รับผิดชอบพวกเขาเพื่อพระเจ้าของเราและไม่มี
หนึ่งกล้าดึงก่อนที่เขาจะทิ้ง

" ทั้งหมดในครั้งเดียวเย็นน้ำแข็งวิ่งผ่าน
ห้องโถงและแม่ที่ตาบอดอาจจะรู้สึก
มันคือการตายที่ใกล้เข้ามา " แล้วเจ้า
เจอทางของเจ้ามาที่นี่ " เขาถาม
" ว่า couldst ท่านมาเร็วกว่าฉัน ? " ฉัน
เป็นแม่” เธอกล่าว
และความตายของเขายาวเหยียดมือ
ที่มีต่อดอกไม้เล็กๆน้อยๆแต่เธอถือ
มือของเธออย่างรวดเร็วรอบของเขาแน่น และยังกลัวว่าเธอ จะแตะต้อง

หนึ่งใบ แล้วความตายพัดในมือของเธอและ
เธอรู้สึกว่ามันเย็นกว่า เย็น
ลมและมือของเธอล้มลงไร้พลัง
" ท่านจะทำอะไรกับข้า "
บอกว่าตาย
" แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าของเราได้ " เธอกล่าว
" ผมแค่ทำของเขาประมูล ! กล่าวว่า ความตาย " ผม
คนสวนของเขาผมใช้ดอกไม้และ
ต้นไม้และพืชของพวกเขาในสวนดี
สวรรค์ ในดินแดนที่ไม่รู้จัก ;
แต่วิธีที่พวกเขาเติบโตที่นั่น และมันมี
ฉันไม่กล้าบอกท่าน "
" เอาเด็ก " บอกแม่
เธอร้องไห้และอธิษฐาน . เมื่อเธอ
ยึดถือดอกไม้สวยงามสนิทกัน
โดย แต่ละมือและร้องจนตาย ,
" ผมจะฉีกทั้งหมดของดอกไม้ออกสำหรับผม
สิ้นหวัง "
" สัมผัสไม่ได้ กล่าวว่า ความตาย " ท่าน say'st
ท่านไม่มีความสุข และตอนนี้พระองค์
ให้แม่อื่นไม่มีความสุขเท่า "
" แม่อีกคน ! " บอกว่า ผู้หญิงยากจน โดยตรง และปล่อยเธอไว้

ทั้งดอกไม้
" มี " ท่านตาของเจ้า กล่าวว่า ความตาย ; " ฉัน
หยิบขึ้นจากทะเลสาบ มันส่องแสงสดใส
; ฉันไม่รู้จะ . ใช้
อีกครั้ง ตอนนี้พวกเขาจะสว่างกว่า
ก่อน ตอนนี้มองลงไปลึกดี
อยู่ใกล้ๆ ข้าจะบอกเจ้าชื่อของ
2 ดอกคุณอยากแน่มีการฉีกขาดขึ้นและ
ท่านจะเห็นชีวิตในอนาคตของพวกเขาทั้งหมดและการดำรงอยู่ของมนุษย์ของพวกเขาทั้งหมดและดูว่าท่าน

ก็จะรบกวน และทำลาย . "
เธอมองลงไปเป็นอย่างดีและมัน
คือความสุขเพื่อดูว่าหนึ่งกลายเป็น
ให้ศีลให้พรกับโลกเพื่อดูว่า
ความสุขและความสุขได้ทุกที่ และ
เธอเห็นชีวิตของคนอื่น และมันเป็นความโศกเศร้า
และความทุกข์ และความเคราะห์ร้าย
" ทั้งสองของพวกเขาเป็นพระเจ้า ! กล่าวว่า ความตาย
" ซึ่งพวกเขาเป็นดอกไม้ที่โชคร้ายและ
ที่ว่าความสุขคืออะไร ? " ถามเธอ
" ข้าจะไม่บอกเจ้ากล่าวว่า " ความตาย " แต่
นี้เจ้าจะรู้จากฉันว่าหนึ่ง
ดอกไม้เป็นลูกของท่านเอง มันคืออนาคตของเจ้าชะตา เจ้าเด็ก
saw'st –ของท่านเองเด็ก ! "
แล้วแม่ก็กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
" ซึ่งพวกเขาเป็นลูกของฉัน บอกข้า !
ช่วยผู้บริสุทธิ์ ช่วยลูกของฉันจาก
ความทุกข์ แทนที่จะใช้มันทันที !