The aspect of this poem that confus

The aspect of this poem that confuses me (and which hasn't been resolved by
any of the comments I've read) relates to the end of the poem. If (as so
many people seem to feel) the theme of the poem is that it's better to deal
with anger that to let it fester - why is the outcome of the supposedly
'negative' response (feeding and watering his anger and letting it fester)
presented as a postivie occurrence (In the morning glad I see My foe
stretch'd out beneath the tree)? If the moral of the story is: Don't let
anger grow - why isn't the poet the one who dies from the fruit of the
poison-tree he has nurtured within? To me, the moral outcome of the story
does not suggest that allowing the poison-tree to grow and bear fruit has
been a bad thing for the poet. It has enabled him to be revenged on his
enemy, albeit indirectly (because his enemy has stolen the fruit) rather
than directly by giving his enemy the fruit... Can someone enlighten me in
my confusion???

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลักษณะของบทกวีที่ฉันสับสน ( และที่ไม่ได้รับการแก้ไขโดย
ใด ๆของความคิดเห็นที่ผมได้อ่าน ) เกี่ยวข้องกับการสิ้นสุดของบทกวี ถ้าเป็นเช่นนั้น
หลายคนดูเหมือนจะรู้สึก ) รูปแบบของบทกวีก็คือว่ามันเป็นดีกว่าที่จะจัดการกับความโกรธที่
ให้กลัด - ทำไมผลที่คาดคะเน
'negative ' ตอบสนอง ( อาหารและรดน้ำความโกรธของเขาและปล่อยให้มันเป็นหนอง )
เสนอเป็น postivie ที่เกิดขึ้น ( ในตอนเช้า ดีใจที่เห็นศัตรู
ของฉันจะออกไปยืดใต้ต้นไม้ ) ถ้าคุณธรรมของเรื่องราวคือ : อย่าปล่อยให้ความโกรธเติบโต
- ทำไมไม่ได้กวีคนหนึ่งที่ตายจากผลของต้นไม้พิษ เขาได้หล่อเลี้ยง
ภายใน ? ฉัน , ผลที่คุณธรรมของเรื่องราว
ไม่ได้แนะนำว่าให้ต้นไม้พิษที่จะเติบโตและเกิดผลได้
เป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับกวีมันช่วยให้เขาได้แก้แค้นศัตรูของเขา
, แม้ว่าทางอ้อม ( เพราะศัตรูของเขาได้ถูกขโมยผลไม้ ) ค่อนข้าง
โดยตรงโดยให้ศัตรูของเขาผลไม้ . . . . . . . ใครสามารถให้ฉัน
ความสับสนของฉัน ? ? ? ? ?