It's been two decades since my firs

It's been two decades since my first year in the clasroom. I reflect on that time and wish I'd known a few things about myself, about teaching, and about my students. Some of what I wish I'd known could have been shared with me -- some I just had to live and learn from.

So I offer this reflection both for new teachers as well as for those who support them. And so if you work with a new teacher, I'm hoping you might stop by their room in the next few days and share some insights from your own experience. And if you are a new teacher, then I'm hoping these reflections might help you feel validated, hopeful, and resourceful.

1. This will get better. The first year of teaching is so, so hard. You don't even know why it's so hard -- you can't wrap your head around that because you're in survival mode. It's so hard because you are being asked to push your heart and mind and body in ways you never have. You are making thousands of decisions each day, and there are big parts of you that know you don't know what you're doing. So you question the decisions you're making each day (questioning is good, it is) but that questioning also makes you feel tired and insecure. It will get better. You're just overloaded. You're learning so much (I know you can't even recognize this because you're so tired) but it'll sink in as the months pass. Nothing will ever be as hard as the first year.

2. Always work from the heart. If your actions and words emerge from the heart, you can't make too many mistakes. Let yourself love your students; don't be afraid of falling in love with them. That's the path to take as a new teacher. Get to know them, indulge your curiosity, spend time learning about who they are as human beings -- the rest will follow.

3. They will remember this about you. Your students will remember how you made them feel, whether they felt loved and cared for by you. I know this: I'm in touch with dozens of former students who were amongst the first groups of kids I taught. They remember my love for them in various ways; they don't remember the lessons that I botched, or that I didn't return their homework within a promised two days, or my disorganization. When I listen to what they remember, I hear that it was my love for them -- and I did love them, deeply.

4. Be open to surprises. Students will surprise you -- they will learn things you didn't think they could learn, they will grow in ways you didn't expect. You might think that a particular student will struggle later on (he's already been retained in second grade and he can't spell his own name and clearly has a learning disability). Then ten years later you might find yourself at his high school graduation hearing that he's been accepted to art college and there'll be tears ruining your makeup and you didn't bring tissues and when he sees you he grins and gives you a huge hug and says, "Ms. Aguilar, I'm so glad you came." You'll still be crying and telling him how proud you are. It will truly be one of the most joyful days of your life. He was also in your classroom that first year, when you thought you'd ruined them all. "You were really nice to me and you encouraged me to draw," he says, and you beam.

5. Find a coach. Find someone who can support your growth, someone who has training to be a coach, someone who will observe you and give you feedback and help you fulfill the vision you have for yourself as a teacher. You won't be able to figure this all out on your own. You can't see what you can't see. You don't know what you need to know. Ask for a coach, beg, search out all possible options -- and find someone to help you grow.

6. And if you can't find a coach . . . Move. Find another school. I'm serious. Find a place where someone will support you in your growth as a teacher. Ok, if it can't be a coach, settle for a mentor, perhaps an administrator who will commit to supporting you in a non-evaluative way, or find a partner-teacher who might be a mentor, or a professional learning community of teachers who observe each other. You won't be able to guide your own development by yourself -- the weekly (if you're lucky) or annual professional development won't be enough.

As a new teacher you need a lot of feedback and support. Don't stop searching out support until you get it. If you feel like you're learning and increasingly meeting the needs of your students, you'll feel good. You'll stay. And kids need teachers who stay.

The first year (like a first love) has so many highs and lows and I still get both dreamy-eyed and panicky when I remember the 1995-96 school year. Capture this year, share stories with people you trust, and then in twenty years, look back and write yourself a "What I Wish I'd Known" letter.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สองทศวรรษตั้งแต่ปีแรกของฉันในการ clasroom แล้ว ฉันสะท้อนในเวลานั้น และต้องฉันได้รู้จักบางสิ่ง เกี่ยวกับตัวฉัน เกี่ยวกับการเรียนการสอน และนักเรียน บางสิ่งที่ฉันต้องการฉันได้รู้จักอาจมีการแชร์กับฉัน - บางมีการอยู่อาศัย และเรียนรู้จากดังนั้นภาพสะท้อนนี้ทั้งครูใหม่ และ สำหรับผู้ที่สนับสนุนพวกเขาได้ และดังนั้นถ้าคุณทำงานกับครูใหม่ ฉันหวัง คุณอาจหยุด โดยพักในสองสามวันถัดไป และแชร์ข้อมูลเชิงลึกบางอย่างจากประสบการณ์ของคุณเอง และถ้าคุณเป็นครูใหม่ แล้วฉันหวังสะท้อนเหล่านี้อาจช่วยให้คุณรู้สึกผ่านการตรวจสอบ ความหวัง และอุตสาหกรรม1.จะได้ดีขึ้น เป็นปีแรกของการสอนนั้น ยาก คุณไม่รู้ทำไมมันยากมาก - คุณไม่สามารถตัดหัวของคุณรอบที่ เพราะคุณอยู่ในโหมดการอยู่รอด ก็ยาก เพราะคุณจะถูกขอให้กดหัวใจ และจิตใจ และร่างกายของคุณในวิธีที่คุณไม่เคยมี คุณทำพันตัดสินใจแต่ละวัน และมีกำลังส่วนใหญ่ของคุณที่คุณไม่ทราบสิ่งที่คุณทำ เพื่อให้คุณสอบถามการตัดสินใจที่ คุณต้องการแต่ละวัน (คำถามดี เป็น) แต่ที่ยังตั้งคำถามทำให้คุณรู้สึกเหนื่อย และไม่ปลอดภัย มันจะได้ดีขึ้น คุณเพียงได้โอเวอร์โหลด คุณกำลังเรียนรู้มาก (ฉันรู้ว่า คุณไม่รู้จักนี้ได้เนื่องจากคุณกำลังเหนื่อย) แต่มันจะจมในขณะที่เดือนผ่าน ไม่เคยจะเป็นยากเป็นปีแรก2.ทำงานจากหัวใจ ถ้าการกระทำและคำพูดที่ออกมาจากใจ คุณไม่สามารถทำผิดพลาดมากเกินไป ให้รักนักเรียน ไม่ต้องกลัวตกหลุมรักกับพวกเขา เส้นทางการเป็นครูใหม่ได้ รับรู้ว่าพวกเขา ตามใจของคุณ ใช้เวลาเรียนรู้เกี่ยวกับผู้ที่พวกเขาจะเป็นมนุษย์ - เหลือจะทำตาม3. พวกเขาจะจำได้เกี่ยวกับคุณ นักเรียนจะจำได้ว่าคุณทำให้ ว่าพวกเขารู้สึกรัก และดูแลคุณ ฉันรู้ว่านี้::ติดต่อจำนวนมากเรียนเก่าในกลุ่มแรกของฉันสอนเด็กคน นี้ พวกเขาจำความรักของฉันสำหรับพวกเขาในรูปแบบต่าง ๆ พวกเขาไม่จำบทเรียน ที่ผมอย่างลวก ๆ หรือฉันไม่ส่งการบ้านคืนภายในวันที่สองตามสัญญา หรือ disorganization ของฉัน เมื่อฉันฟังสิ่งที่พวกเขาจำ ฉันได้ยินว่า มันฉันรักพวกเขา - และฉันไม่ได้รักพวกเขา ลึก4. จะเปิดให้น่าประหลาดใจ นักเรียนจะทำให้คุณ - พวกเขาจะเรียนรู้สิ่งที่คุณไม่คิดว่า พวกเขาสามารถเรียนรู้ พวกเขาจะเติบโตในรูปแบบที่คุณไม่ได้คาดหวัง คุณคิดว่า นักเรียนเฉพาะที่จะต่อสู้ในภายหลัง (เขาจะได้ถูกเก็บไว้ในชั้นสอง และเขาสะกดชื่อตัวเอง และได้เรียนรู้อย่างชัดเจน) แล้ว อีก 10 ปีคุณอาจพบตัวเองที่จบการศึกษามัธยมของเขาฟังว่า เขาได้รับวิทยาลัยศิลปะ และจะฉีกขาดทำลายแต่งหน้าของคุณ และคุณไม่ได้นำเนื้อเยื่อ และเมื่อเขาเห็นคุณเขา grins ให้กอดใหญ่ และพูดว่า "คุณสตีน่า ดีใจคุณมา" คุณจะยังคงสามารถร้องไห้ และบอกเขาว่าภูมิใจที่คุณเป็น มันจะเป็นหนึ่งในวันสุขมากที่สุดในชีวิตของคุณอย่างแท้จริง เขาเป็นในชั้นเรียนปีแรก เมื่อคุณคิดว่า คุณได้ทำลายพวกเขาทั้งหมดด้วย "คุณดีจริง ๆ ฉัน และให้ฉันวาด เขากล่าวว่า และคุณคาน5. หาโค้ช หาคนที่สามารถสนับสนุนการเติบโตของ คนที่มีการฝึกอบรมเป็น โค้ช ผู้ที่จะพิจารณาถึงคุณ และให้คำติชม และช่วยให้คุณบรรลุวิสัยทัศน์ที่คุณมีสำหรับตัวเองเป็นครู คุณจะไม่สามารถคิดนี้ออกทั้งหมดด้วยตนเอง คุณไม่สามารถดูสิ่งที่คุณมองไม่เห็น คุณไม่ทราบสิ่งที่คุณต้องรู้ ขอโค้ช วอน ค้นหาตัวเลือกที่เป็นไปได้ทั้งหมด - และหาคนที่ช่วยให้คุณเติบโต6. และหาโค้ช... ย้าย ค้นหาโรงเรียนอื่น ผมจริงจัง ค้นหาที่คนจะสนับสนุนคุณในการเจริญเติบโตเป็นครู ตกลง ถ้าไม่สามารถเป็นโค้ช ชำระสำหรับให้คำปรึกษา ผู้ดูแลอาจที่จะยอมรับการสนับสนุนคุณในทางที่ไม่ใช่เชิงประเมิน หรือหาหุ้นส่วนครูที่อาจให้คำปรึกษา หรือชุมชนเรียนรู้อาชีพของครูที่ปฏิบัติกัน คุณจะไม่สามารถนำการพัฒนาของคุณเอง ด้วยตัวเอง - สัปดาห์ (ถ้าคุณโชคดี) หรือพัฒนาอาชีพประจำปีไม่เพียงพอเป็นครูใหม่ที่ คุณต้องการคำติชมและสนับสนุน ไม่หยุดการค้นหาการสนับสนุนจนกว่าจะได้ หากคุณรู้สึกว่าคุณกำลังเรียนรู้ และตอบสนองความต้องการของนักเรียนมากขึ้น คุณจะรู้สึกดี คุณจะอยู่ และเด็กต้องการครูที่อยู่ปีแรก (เหมือนรักแรก) มีสูงมาก และต่ำและยังได้ฝันตา และ panicky เมื่อผมจำได้ว่า ปี 1995-96 ปีนี้การจับภาพ แบ่งปันเรื่องราวกับคนที่คุณเชื่อ ถือ และจากนั้น ในปีที่ยี่สิบ มองย้อนกลับไป และเขียนจดหมาย ""อะไรฉันต้อง I'd ทราบด้วยตัวคุณเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นสองทศวรรษที่ผ่านมาตั้งแต่ปีแรกของฉันใน clasroom ฉันสะท้อนให้เห็นถึงเวลานั้นและหวังว่าฉันควรที่จะรู้จักกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับตัวเองเกี่ยวกับการเรียนการสอนและเกี่ยวกับนักเรียนของฉัน บางสิ่งที่ฉันหวังว่าฉันเคยรู้จักกันจะได้รับร่วมกันกับฉัน -. บางอย่างที่ฉันเพิ่งมีการอยู่อาศัยและการเรียนรู้จากดังนั้นผมจึงนำเสนอภาพสะท้อนนี้ทั้งสำหรับครูใหม่เช่นเดียวกับสำหรับผู้ที่สนับสนุนพวกเขา ดังนั้นถ้าคุณทำงานกับครูใหม่ฉันหวังว่าคุณอาจหยุดโดยห้องพักของพวกเขาในไม่กี่วันถัดไปและแบ่งปันข้อมูลเชิงลึกจากประสบการณ์ของคุณ และถ้าคุณเป็นครูใหม่แล้วฉันหวังสะท้อนเหล่านี้อาจช่วยให้คุณรู้สึกตรวจสอบความหวังและมั่งคั่ง. 1 นี้จะได้รับดีกว่า ปีแรกของการเรียนการสอนเป็นเช่นนั้นอย่างหนัก คุณไม่ได้รู้ว่าทำไมมันจึงยาก - คุณไม่สามารถตัดหัวของคุณไปทั่วว่าเป็นเพราะคุณอยู่ในโหมดการอยู่รอด มันยากมากเพราะคุณจะถูกขอให้ผลักดันหัวใจและจิตใจของคุณและร่างกายในรูปแบบที่คุณไม่เคยมี คุณกำลังทำหลายพันของการตัดสินใจในแต่ละวันและมีชิ้นส่วนใหญ่ของคุณรู้ว่าคุณไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณทำ ดังนั้นคำถามคุณตัดสินใจที่คุณกำลังทำในแต่ละวัน (คำถามที่เป็นสิ่งที่ดีเป็น) แต่คำถามที่ยังทำให้คุณรู้สึกเหนื่อยและไม่ปลอดภัย มันจะดีขึ้น. คุณกำลังมากเกินไปเพียง คุณเรียนรู้มาก (ฉันรู้ว่าคุณไม่สามารถได้รับรู้เรื่องนี้เพราะคุณเหนื่อยมาก) แต่มันก็จะจมอยู่ในขณะที่เดือนที่ผ่าน ไม่เคยมีอะไรจะหนักเท่าปีแรก. 2 เคยทำงานจากหัวใจ หากการกระทำและคำพูดของคุณโผล่ออกมาจากหัวใจที่คุณไม่สามารถทำผิดพลาดมากเกินไป ปล่อยให้ตัวเองรักนักเรียนของคุณ; ไม่ต้องกลัวตกอยู่ในความรักกับพวกเขา นั่นคือเส้นทางที่จะใช้เป็นครูใหม่ ได้รับรู้ว่าพวกเขาหลงระเริงอยากรู้อยากเห็นของคุณใช้เวลาในการเรียนรู้เกี่ยวกับการที่พวกเขามีความเป็นมนุษย์ -. ส่วนที่เหลือจะทำตาม3 พวกเขาจะจำเกี่ยวกับคุณ นักเรียนของคุณจะจำวิธีการที่คุณทำให้พวกเขารู้สึกว่าพวกเขารู้สึกรักและการดูแลจากคุณ ฉันรู้ว่านี้: ฉันในการติดต่อกับหลายสิบของนักเรียนเก่าที่อยู่ในหมู่กลุ่มแรกของผมสอนเด็ก พวกเขาจำความรักของฉันสำหรับพวกเขาในรูปแบบต่างๆ พวกเขาจำไม่ได้ว่าบทเรียนที่ผมไม่เรียบร้อยหรือว่าผมไม่ได้กลับบ้านของพวกเขาภายในสองวันสัญญาหรือความระส่ำระสายของฉัน เมื่อผมฟังสิ่งที่พวกเขาจำได้ว่าผมได้ยินว่ามันเป็นความรักของฉันสำหรับพวกเขา -. และฉันไม่รักพวกเขาอย่างลึกซึ้ง4 จะเปิดให้ประหลาดใจ นักเรียนจะทำให้คุณประหลาดใจ - พวกเขาจะได้เรียนรู้สิ่งที่คุณไม่คิดว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้พวกเขาจะเติบโตในรูปแบบที่คุณไม่ได้คาดหวัง คุณอาจจะคิดว่าเป็นนักศึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะต่อสู้ในภายหลัง (เขารับแล้วเก็บไว้ในชั้นประถมศึกษาปีที่สองและเขาไม่สามารถสะกดชื่อของตัวเองอย่างชัดเจนและมีความพิการทางการเรียน) จากนั้นสิบปีต่อมาคุณอาจพบว่าตัวเองจบการศึกษาที่โรงเรียนมัธยมการได้ยินของเขาว่าเขาได้รับการยอมรับในวิทยาลัยศิลปะและจะมีน้ำตาทำลายการแต่งหน้าของคุณและคุณไม่ได้นำเนื้อเยื่อและเมื่อเขาเห็นคุณว่าเขายิ้มและช่วยให้คุณกอดใหญ่ และบอกว่า "นางสาวอากีลาร์ฉันจึงดีใจที่คุณมา." คุณจะยังคงร้องไห้และบอกเขาว่าคุณมีความภาคภูมิใจ มันอย่างแท้จริงจะเป็นหนึ่งในวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของคุณ เขาก็ยังอยู่ในชั้นเรียนของคุณที่ปีแรกเมื่อคุณคิดว่าคุณจะทำลายพวกเขาทั้งหมด "คุณมีความสุขจริงๆที่ผมและคุณสนับสนุนให้ฉันไปวาด" เขากล่าวและคุณคาน. 5 หาโค้ช หาคนที่สามารถรองรับการเติบโตของคนที่มีการฝึกอบรมให้เป็นโค้ชคนที่จะสังเกตให้คุณและให้ข้อเสนอแนะและช่วยให้คุณตอบสนองวิสัยทัศน์ที่คุณมีสำหรับตัวเองเป็นครู คุณจะไม่สามารถที่จะคิดนี้ออกทั้งหมดด้วยตัวคุณเอง คุณไม่สามารถเห็นสิ่งที่คุณไม่สามารถมองเห็น คุณไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คุณจำเป็นต้องรู้ ขอโค้ชขอออกค้นหาตัวเลือกที่เป็นไปได้ทั้งหมด - และหาคนที่จะช่วยให้คุณเติบโต. 6 และถ้าคุณไม่สามารถหาโค้ช . . ย้าย. ค้นหาโรงเรียนอื่น ฉันร้ายแรง หาสถานที่ที่มีคนจะสนับสนุนคุณในการเจริญเติบโตของคุณเป็นครู โอเคถ้ามันไม่สามารถเป็นโค้ชชำระสำหรับให้คำปรึกษาบางทีผู้ดูแลผู้ที่จะมุ่งมั่นที่จะสนับสนุนคุณในทางที่ไม่ประเมินหรือหาพันธมิตรครูที่อาจจะให้คำปรึกษาหรือชุมชนการเรียนรู้ระดับมืออาชีพของ ครูที่สังเกตแต่ละอื่น ๆ คุณจะไม่สามารถที่จะเป็นแนวทางในการพัฒนาของคุณเองด้วยตัวเอง -. รายสัปดาห์ (ถ้าคุณโชคดี) หรือการพัฒนามืออาชีพประจำปีจะไม่เพียงพอในฐานะที่เป็นครูคนใหม่คุณต้องการมากของข้อเสนอแนะและการสนับสนุน อย่าหยุดที่จะค้นหาออกสนับสนุนจนกว่าคุณจะได้รับมัน ถ้าคุณรู้สึกว่าคุณกำลังเรียนรู้และเพิ่มมากขึ้นตอบสนองความต้องการของนักเรียนของคุณคุณจะรู้สึกดี คุณจะได้อยู่ และเด็กต้องครูที่เข้าพัก. ปีแรก (เช่นความรักครั้งแรก) มีความคิดฟุ้งซ่านมากมายและระดับต่ำสุดและผมก็ยังคงได้รับทั้งสองฝันตาและหวาดกลัวเมื่อผมจำได้ว่าในปี 1995-1996 โรงเรียน จับในปีนี้แบ่งปันเรื่องราวกับคนที่คุณไว้วางใจและจากนั้นในยี่สิบปีมองย้อนกลับไปและเขียนด้วยตัวคุณเอง "สิ่งที่ผมอยากให้ผมทราบ" ตัวอักษร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันผ่านมาสองทศวรรษ ตั้งแต่ปีแรกของฉันใน clasroom . ฉันสะท้อนให้เห็นในเวลาที่ฉันต้องการจะรู้จักไม่กี่เรื่องเอง เกี่ยวกับการสอน และนักเรียนของฉัน บางส่วนของสิ่งที่ฉันหวังว่าจะรู้จักจะได้รับร่วมกันกับผม ผมก็ต้องใช้ชีวิตและเรียนรู้จากดังนั้นผมเสนอภาพสะท้อนนี้ ทั้งครูใหม่เช่นเดียวกับบรรดาผู้ที่สนับสนุนพวกเขา ดังนั้นถ้าคุณทำงานกับครูใหม่ ฉันหวังว่าคุณจะหยุดโดยห้องของพวกเขาในไม่กี่วันถัดไป และแบ่งปันข้อมูลเชิงลึกบางอย่างจากประสบการณ์ของคุณเอง และถ้าคุณเป็นครูใหม่ แล้วผมหวังว่าข้อคิดเหล่านี้อาจช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้น ความหวัง และไหวพริบ1 . นี้จะได้รับดีกว่า ปีแรกของการสอน คือ มาก ยาก คุณไม่รู้ว่าทำไมมันช่างยาก . . . . . คุณไม่สามารถตัดศีรษะของคุณเพราะคุณกำลังอยู่ในโหมดการอยู่รอด มันเป็นเรื่องยากเพราะคุณจะถูกถามเพื่อให้หัวใจและจิตใจของคุณ ร่างกาย และในวิธีที่คุณไม่เคยมี คุณกำลังนับพันของการตัดสินใจในแต่ละวัน และมีขนาดใหญ่ ส่วนของคุณที่รู้ คุณไม่รู้หรอกว่าคุณกำลังทำอะไร ดังนั้นคุณคำถามการตัดสินใจที่คุณทำแต่ละวัน ( ถามเป็นสิ่งที่ดี มันเป็น ) แต่ที่ถามก็ทำให้คุณรู้สึกเหนื่อย และไม่ปลอดภัย มันก็จะดีขึ้นเอง คุณก็เพียบ คุณเรียนรู้มาก ( ผมรู้ว่าคุณไม่สามารถจำมันได้ เพราะคุณจะเหนื่อย ) แต่ก็จะจมในเดือนที่ผ่าน ไม่มีอะไรจะยากเป็นปีแรก2 . ทำงานด้วยหัวใจ ถ้าการกระทำและคำพูดของคุณออกมาจาก หัวใจ คุณไม่สามารถทำผิดพลาดมากเกินไป ปล่อยให้ตัวเองรักนักเรียนของคุณ อย่ากลัวที่จะตกหลุมรักกับพวกเขา นั่นเป็นเส้นทางที่จะไปเป็นครูใหม่ ทำความรู้จัก กับความอยากรู้ของคุณ ใช้เวลาในการเรียนรู้เกี่ยวกับพวกเขาเป็นมนุษย์ -- ส่วนที่เหลือจะตามมา3 . พวกเขาจะจดจำเกี่ยวกับคุณ นักเรียนของคุณจะจดจำสิ่งที่คุณทำให้เขารู้สึกว่าเขารู้สึกรัก และห่วงใยคุณ ผมรู้ว่าผมติดต่อกับหลายสิบของอดีตนักเรียนที่เป็นหมู่แรกของกลุ่มเด็กที่ผมสอน พวกเขาจำของฉันความรักในรูปแบบต่างๆ พวกเขาไม่ต้องจำบทเรียนที่ผมพลาด หรือผมไม่กลับการบ้านภายในสัญญา สองวัน หรือความสับสน เมื่อฉันได้ฟังสิ่งที่พวกเขาจำได้ ฉันได้ยินว่ามันคือความรักของฉันสำหรับพวกเขา . . . และฉันรักพวกเขามาก4 . จะเปิดให้ประหลาดใจ นักเรียนจะเซอร์ไพรส์คุณ -- พวกเขาจะได้เรียนรู้สิ่งที่คุณไม่คิดว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้พวกเขาจะเติบโตในทางที่คุณไม่ได้คาดหวัง คุณอาจจะคิดว่านักเรียนโดยเฉพาะจะต่อสู้ในภายหลัง ( เขาก็ถูกเก็บไว้ในระดับที่สองและเขาไม่สามารถสะกดชื่อของเขาเอง และชัดเจน เรียนไม่เก่ง ) แล้วสิบปีต่อมาคุณอาจพบตัวเองที่เขาเรียนจบ ได้ยินว่าเขาได้รับการยอมรับในมหาวิทยาลัยศิลปะและจะมีน้ำตา ทำลายการแต่งหน้าของคุณและคุณไม่ได้เอาเนื้อเยื่อ และเมื่อเขาเห็นเธอเขา grins และช่วยให้คุณกอดขนาดใหญ่และกล่าวว่า " คุณ Aguilar , ฉันดีใจที่คุณมา " คุณจะร้องไห้และบอกเขาว่าเธอภูมิใจ . มันอย่างแท้จริงจะเป็นหนึ่งในวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของคุณ เขาก็เรียนปีแรก เมื่อคุณคิดว่าคุณจะทำลายพวกเขาทั้งหมด . คุณเป็นคนดีจริง ๆ ฉัน และให้กำลังใจฉันในการวาด , " เขากล่าว , และคุณบีม5 . หาโค้ช หาใครสักคนที่สามารถสนับสนุนการเติบโตของคุณ ใครที่ได้ฝึกเป็นโค้ชคนที่จะสังเกตเห็นคุณและให้ข้อเสนอแนะและช่วยให้คุณบรรลุวิสัยทัศน์ที่คุณมีสำหรับตัวเองเป็นครู คุณจะไม่สามารถที่จะแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง . . . คุณไม่สามารถดูสิ่งที่คุณไม่สามารถมองเห็นได้ คุณไม่รู้ว่าอะไรที่คุณต้องการรู้ ขอโค้ช ขอร้อง ค้นหาตัวเลือกที่เป็นไปได้ทั้งหมด . . . และหาคนที่จะช่วยให้คุณเติบโต6 . และถ้าคุณไม่สามารถหาโค้ช . . . . . . . ย้าย หาโรงเรียนอื่น ฉันจริงจังนะ หาสถานที่ที่คนที่จะสนับสนุนคุณในการเป็นครู โอเค ถ้ามันไม่สามารถเป็นโค้ช หาที่ปรึกษา บางทีผู้บริหารที่มุ่งมั่นที่จะสนับสนุนคุณในทางที่ไม่ประเมินผล หรือหาพันธมิตรที่เป็นครูพี่เลี้ยง หรือการเรียนรู้ชุมชนมืออาชีพของครูผู้สังเกตแต่ละอื่น ๆ คุณจะไม่สามารถชี้นำการพัฒนาของคุณเองด้วยตัวคุณเอง -- สัปดาห์ ( ถ้าคุณโชคดี ) หรือการพัฒนาอาชีพประจำปีจะไม่เพียงพอเป็นครูใหม่ที่คุณต้องการมากของความคิดเห็นและการสนับสนุน อย่าหยุดค้นหาการสนับสนุนจนกว่าคุณจะได้รับมัน ถ้าคุณรู้สึกเหมือนคุณกำลังเรียนรู้เพิ่มมากขึ้นและตอบสนองความต้องการของนักเรียนของคุณ คุณจะรู้สึกดี คุณจะเข้าพัก และเด็กต้องการครูอยู่ปีแรก ( เหมือนรักครั้งแรก ) มีสูงมากและต่ำและฉันยังคงได้รับทั้งสองที่ตาและมึนงงเมื่อผมจำได้ว่า 1995-96 โรงเรียนปี จับในปีนี้ เรื่องราว แบ่งปันกับคนที่คุณไว้วางใจ และในอีกยี่สิบปี มองกลับไปและเขียนเอง " สิ่งที่ผมเรียกว่า " จดหมาย