“See also Literary Criticism”: Soci

“See also Literary Criticism”: Social Science Between Fact and Figures
Kans Kellner
The (Anti) Social Sciences
A recent visit to a large national bookstore helped place for me the current situation of the social sciences. On the shelf marked “Sociology” was taped a small sign, “See Also Literary Criticism.” This juxtaposition undid a basic pro-position of nineteen-century thought, the splitting of a formal knowledge of human affairs away from the literary and the rhetorical. At the same time it reinforced in an informal but highly pragmatic way the dilemma faced by the social sciences: insofar as they aspire to the status of sciences, the social sciences must work with tools that disavow their conventionality as tools. In so doing, these sciences cease to the social and become incoherent. To be science for the last four centuries has been to separate one’s practice from the give-and-take of social action and historical change the scientific method, however describe, is a challenge to those forms of knowledge (which some philosophers do not see as knowledge at all) that are the result of the conflict and temporary consensus of a society of persons with competing interests. Of course, the sociality of the social sciences has been repressed ever since they took an academic shape a century ago. The goal was a science of, in the sense of “about”, the social, not a science know through its own social forms. At each of the points along the spectrum of the social sciences, the presumed purpose of the endeavor was an improved knowledge of an object in the world; these were discursive objects such as the events of the past, social formations, economic transaction, political forces. No one has ever seen any one of these “things” in the absence of the description that names it within a stipulated frame of meaning; no happening can be, for example, a historical event, or an event at all, in the absence of complex and tacit social agreement about what is historical and what is to be accepted as the structure of historical event, its inside and outside, so to speak. Yet these phenomena survive as objects of study because of an implicit agreement without which the enterprises known as the social sciences in their present forms would collapse. A part of the agreement that made social science possible was to keep tacit and untheorized the meaning that escaped the limits of methodology. For to theorize the grounds of possibility for a social science would surely have the effect of shifting attention away from reality – and the social science in their existing forms have little claim to attention or to resources if they lose their “realism”. in the sense of addressing something that is neither the science itself nor derived from terms implicit in the tools which uses, by acknowledging the depth of their debt to the forms of representation of reality, forms that always threaten to reveal themselves as more than representations, indeed as the actually constituting forces behind any claim to comprehension of the real. Access to the real, then, has depended upon suppression of the tools that seemed to provide that access, above all, of rhetoric and the poetic creation of meaning. To apprehend, for example, the Holocaust as a sociologist would is undoubtedly different from apprehending it as a political scientist, historian, or anthropologist would. But all of these social science are in accord in resisting the suggestion that language and the shifting world of human opinion create the “real” that those disciplines hope to confront and account for. The goal of each has been to produce a version of an event like the Holocaust that will stand as true, independent of the tides of opinion. They must, in short, produce a compelling argument without admitting that it is an argument, a persuasive action at a particular audience for a particular purpose. The so-called modernist understanding of the world that came into existence in the seventeenth century, and crystallized as a way of understanding human events in the nineteenth century, is a stable three-part structure comprising the observer, the thing observed, and the tool of observation. Each part of this triple structure is presumed to be an actual thing, separable from the others and possessing its own jaentity. The world and the things in the world are fixed things, and not dependent on either the tools used to observe and represent them or on the observer. The world exists apart from any perception of it. As with the telescope (eye-instrument-world ) or the sea journey (port of departure-ship-destination), the model conjoins observant reason with the existent would via a mediating signifying system that dose not interfere with either reason or the world. It is essentially identical with them both because it works the way they do (Reiss 1982:31). In other words cogita ergo sum. The signifying system, language, will present the world to us in increasing detail, and will interpret it properly for us through its very form (Reiss 1987:41). If this is taken to be the structure of the world, the discreteness and individuality of the mind of the observer is generated by the structure; the observer (or the subject) is what experiences the world, and thus knows it. From this, of course, follows the ethics that places the individual at the center of a system of rights and responsibilities that define humanity itself. The thing observed is the world “out there,” defined by its thing hood. The existence of things is no more problematic than the existence of individual minds that experience them. In this scheme, the world has joints at which it may be cut in pieces, just as the human individual exists as a namable, ethical, and experiential entity. There is nothing particularly modern about the conjoining of the observer and the thing observed. What is new in this structure is the central position of something that is neither observer nor observed, namely the tool of observation itself. The epitome of the structure is the image of Galileo gazing at the heavens through his telescope. It is the telescope that is new, modern, but also modern is the truth that is placed in what the telescope reveals. Metaphorically, the telescope stands here for the word, particularly the conceptual word, which may also be reviewed as a modern invention. For the older notion of the word, as arbitrary sign equivalent to a thing, has given way to the modern word, a telescope that will afford a vision of the object. The modern word is not a manmade world, but it is knowable (Reiss 1982:54). The social science took their parent shape at the end of the nineteenth century when the fascination with history and a relativism bred by that fascination brought about the division into a naturalistic historicism, where a rational plan governs the whole. The former view leads to a sociology, the latter to philosophies like Marxism. A third attitude toward human events, however, recognized both of these – indeed, any approach to the thing itself, actual human experience – as ideological. This third approach was an aesthetic social vision, and it took as its focus of the study not the events themselves but rather their representations. Aesthetic historicism believes, for example, that history is a function of historiography. The aesthetic standpoint calls into question the purpose of history, and of the human sciences generally, because it maintains that they cannot deliver on their promises. The truth of human affairs is what human being have made. It is thus a created, never a found, thing, fashioned from the changing material of life. Vico ([1725] 1984) had presented a version of this sensibiloity in opposition to the positivism of Enaghtenment thought. His idea was that human creations must serve human needs , and these included representations of human affairs. If a version of human actions was oppressive, frustrating to hopes and initiative, it must be overcome. This overcoming will always be in the form of an alternative rival version. In a sense, then, the goal of the science of human affairs will be to provide a wide variety of plausible image of human life for the service of life itself. Humanity ultimately will choose. From as aesthetic perspective, all representations that aspire to membership in the social science must do two things. First , they must be formally – as made objects – recognizable as plausible and responsible rendering of reality; this is the work of a poetic. Second, they must argue for their superiority over other, differing, rendering of things ; this is the work of rhetoric. Any attempt of hide the “made” and the argued basis of our knowledge has lost its claim to cognitive responsibility, in spite of the fact that exactly such an attempt is the ideology of the disciplinary social sciences in the Euro-American tradition. Disciplinarily involves the imaginary appointment of human experience through methodological screens. Any may be said to have a sociological, political, economic, or historical meaning; although no one can point to any point of the event that embodies that meaning; indeed, to point to any part of event would simply raise the issue again by creating another event whose meaning could be further distributed. Disciplines express aspects of social desire (that is, that the past has a meaning, that humanity may be grouped and classified coherently, that power has definable forms, and that scarcity and finitude can be conceptualized), which they reinforce by propagating and enforcing a particular set of anxieties, known as method. The creation of the discipline means framing the conceptual scope of a range of the question that will count as proper, and the marginalization of those that will not. It might appear that this farming would apply to the topics deemed appropriate for study, but in fact the limitation that produces a social science if formal, and applie

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ดูวรรณคดีวิจารณ์": วิทยาศาสตร์สังคมระหว่างข้อเท็จจริงและตัวเลขKans Kellnerสังคมศาสตร์ (ต่อต้าน)A recent visit to a large national bookstore helped place for me the current situation of the social sciences. On the shelf marked “Sociology” was taped a small sign, “See Also Literary Criticism.” This juxtaposition undid a basic pro-position of nineteen-century thought, the splitting of a formal knowledge of human affairs away from the literary and the rhetorical. At the same time it reinforced in an informal but highly pragmatic way the dilemma faced by the social sciences: insofar as they aspire to the status of sciences, the social sciences must work with tools that disavow their conventionality as tools. In so doing, these sciences cease to the social and become incoherent. To be science for the last four centuries has been to separate one’s practice from the give-and-take of social action and historical change the scientific method, however describe, is a challenge to those forms of knowledge (which some philosophers do not see as knowledge at all) that are the result of the conflict and temporary consensus of a society of persons with competing interests. Of course, the sociality of the social sciences has been repressed ever since they took an academic shape a century ago. The goal was a science of, in the sense of “about”, the social, not a science know through its own social forms. At each of the points along the spectrum of the social sciences, the presumed purpose of the endeavor was an improved knowledge of an object in the world; these were discursive objects such as the events of the past, social formations, economic transaction, political forces. No one has ever seen any one of these “things” in the absence of the description that names it within a stipulated frame of meaning; no happening can be, for example, a historical event, or an event at all, in the absence of complex and tacit social agreement about what is historical and what is to be accepted as the structure of historical event, its inside and outside, so to speak. Yet these phenomena survive as objects of study because of an implicit agreement without which the enterprises known as the social sciences in their present forms would collapse. A part of the agreement that made social science possible was to keep tacit and untheorized the meaning that escaped the limits of methodology. For to theorize the grounds of possibility for a social science would surely have the effect of shifting attention away from reality – and the social science in their existing forms have little claim to attention or to resources if they lose their “realism”. in the sense of addressing something that is neither the science itself nor derived from terms implicit in the tools which uses, by acknowledging the depth of their debt to the forms of representation of reality, forms that always threaten to reveal themselves as more than representations, indeed as the actually constituting forces behind any claim to comprehension of the real. Access to the real, then, has depended upon suppression of the tools that seemed to provide that access, above all, of rhetoric and the poetic creation of meaning. To apprehend, for example, the Holocaust as a sociologist would is undoubtedly different from apprehending it as a political scientist, historian, or anthropologist would. But all of these social science are in accord in resisting the suggestion that language and the shifting world of human opinion create the “real” that those disciplines hope to confront and account for. The goal of each has been to produce a version of an event like the Holocaust that will stand as true, independent of the tides of opinion. They must, in short, produce a compelling argument without admitting that it is an argument, a persuasive action at a particular audience for a particular purpose. The so-called modernist understanding of the world that came into existence in the seventeenth century, and crystallized as a way of understanding human events in the nineteenth century, is a stable three-part structure comprising the observer, the thing observed, and the tool of observation. Each part of this triple structure is presumed to be an actual thing, separable from the others and possessing its own jaentity. The world and the things in the world are fixed things, and not dependent on either the tools used to observe and represent them or on the observer. The world exists apart from any perception of it. As with the telescope (eye-instrument-world ) or the sea journey (port of departure-ship-destination), the model conjoins observant reason with the existent would via a mediating signifying system that dose not interfere with either reason or the world. It is essentially identical with them both because it works the way they do (Reiss 1982:31). In other words cogita ergo sum. The signifying system, language, will present the world to us in increasing detail, and will interpret it properly for us through its very form (Reiss 1987:41). If this is taken to be the structure of the world, the discreteness and individuality of the mind of the observer is generated by the structure; the observer (or the subject) is what experiences the world, and thus knows it. From this, of course, follows the ethics that places the individual at the center of a system of rights and responsibilities that define humanity itself. The thing observed is the world “out there,” defined by its thing hood. The existence of things is no more problematic than the existence of individual minds that experience them. In this scheme, the world has joints at which it may be cut in pieces, just as the human individual exists as a namable, ethical, and experiential entity. There is nothing particularly modern about the conjoining of the observer and the thing observed. What is new in this structure is the central position of something that is neither observer nor observed, namely the tool of observation itself. The epitome of the structure is the image of Galileo gazing at the heavens through his telescope. It is the telescope that is new, modern, but also modern is the truth that is placed in what the telescope reveals. Metaphorically, the telescope stands here for the word, particularly the conceptual word, which may also be reviewed as a modern invention. For the older notion of the word, as arbitrary sign equivalent to a thing, has given way to the modern word, a telescope that will afford a vision of the object. The modern word is not a manmade world, but it is knowable (Reiss 1982:54). The social science took their parent shape at the end of the nineteenth century when the fascination with history and a relativism bred by that fascination brought about the division into a naturalistic historicism, where a rational plan governs the whole. The former view leads to a sociology, the latter to philosophies like Marxism. A third attitude toward human events, however, recognized both of these – indeed, any approach to the thing itself, actual human experience – as ideological. This third approach was an aesthetic social vision, and it took as its focus of the study not the events themselves but rather their representations. Aesthetic historicism believes, for example, that history is a function of historiography. The aesthetic standpoint calls into question the purpose of history, and of the human sciences generally, because it maintains that they cannot deliver on their promises. The truth of human affairs is what human being have made. It is thus a created, never a found, thing, fashioned from the changing material of life. Vico ([1725] 1984) had presented a version of this sensibiloity in opposition to the positivism of Enaghtenment thought. His idea was that human creations must serve human needs , and these included representations of human affairs. If a version of human actions was oppressive, frustrating to hopes and initiative, it must be overcome. This overcoming will always be in the form of an alternative rival version. In a sense, then, the goal of the science of human affairs will be to provide a wide variety of plausible image of human life for the service of life itself. Humanity ultimately will choose. From as aesthetic perspective, all representations that aspire to membership in the social science must do two things. First , they must be formally – as made objects – recognizable as plausible and responsible rendering of reality; this is the work of a poetic. Second, they must argue for their superiority over other, differing, rendering of things ; this is the work of rhetoric. Any attempt of hide the “made” and the argued basis of our knowledge has lost its claim to cognitive responsibility, in spite of the fact that exactly such an attempt is the ideology of the disciplinary social sciences in the Euro-American tradition. Disciplinarily involves the imaginary appointment of human experience through methodological screens. Any may be said to have a sociological, political, economic, or historical meaning; although no one can point to any point of the event that embodies that meaning; indeed, to point to any part of event would simply raise the issue again by creating another event whose meaning could be further distributed. Disciplines express aspects of social desire (that is, that the past has a meaning, that humanity may be grouped and classified coherently, that power has definable forms, and that scarcity and finitude can be conceptualized), which they reinforce by propagating and enforcing a particular set of anxieties, known as method. The creation of the discipline means framing the conceptual scope of a range of the question that will count as proper, and the marginalization of those that will not. It might appear that this farming would apply to the topics deemed appropriate for study, but in fact the limitation that produces a social science if formal, and applie

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เห็นยังวิจารณ์วรรณกรรม " สังคมศาสตร์ระหว่างข้อเท็จจริงและตัวเลข

? ? ? ? ? ? เคลเนอร์ ( ต่อต้าน ) สังคมศาสตร์
การเยี่ยมชมล่าสุดร้านหนังสือระดับชาติขนาดใหญ่ช่วยให้สถานที่สำหรับฉัน สถานการณ์ปัจจุบันของสังคมศาสตร์ บนหิ้งเครื่องหมาย " สังคมวิทยา " แปะป้ายเล็ก " ดูยังวิจารณ์วรรณกรรม " ตีข่าวนี้เปิดเผยพื้นฐาน Pro ตำแหน่งของศตวรรษที่สิบเก้าคิดการแยกของระบบความรู้ของฝ่ายมนุษย์ห่างจากวรรณกรรมและโวหาร ในขณะเดียวกันก็เสริมในลักษณะไม่เป็นทางการแต่สูงอย่างจริงจังเผชิญ โดยสังคมศาสตร์ : ตราบเท่าที่พวกเขายอมรับสถานะของวิทยาศาสตร์ สังคมศาสตร์ ต้องทำงานกับเครื่องมือที่ไม่รับผิดชอบทำให้เป็นธรรมเนียมของพวกเขาเป็นเครื่องมือ ดังนั้นในการทำศาสตร์เหล่านี้หยุดสังคมเป็นแบบ . เป็นวิทยาศาสตร์ในช่วงสี่ศตวรรษถูกแยกซ้อมจากให้และใช้เวลาในการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและประวัติศาสตร์วิธีทางวิทยาศาสตร์ แต่บรรยายเป็นท้าทายเหล่านั้นในรูปแบบของความรู้ ( ซึ่งมีนักปรัชญาไม่เห็นรู้เลย ) ที่เป็นผลมาจากความขัดแย้งและ Consensus ชั่วคราวของสังคมของผู้สนใจการแข่งขัน แน่นอน สังคมของสังคมศาสตร์ได้ถูกระงับตั้งแต่พวกเขาจึงมีรูปร่างวิชาการศตวรรษที่ผ่านมา เป้าหมาย คือ วิทยาศาสตร์ ในความรู้สึกของ " เรื่อง " สังคมไม่ใช่วิทยาศาสตร์รู้ผ่านรูปแบบของสังคมเอง ในแต่ละจุดตามสเปกตรัมของสังคมศาสตร์ , สันนิษฐานว่าวัตถุประสงค์ของการแข่งขันคือการปรับปรุงความรู้ของวัตถุในโลก เหล่านี้เป็นวาทกรรมของวัตถุ เช่น เหตุการณ์ใน อดีต สังคมก่อตัวทางธุรกรรม พลังทางการเมืองไม่มีใครเคยเห็นใด ๆของเหล่านี้ " สิ่ง " ในการอธิบายว่า ชื่อ ภายใน การกำหนดกรอบของความหมาย ไม่เกิดขึ้นได้ ตัวอย่างเช่น เหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ หรือเหตุการณ์ทั้งหมด ในกรณีที่ไม่มีที่ซับซ้อนและข้อตกลงทางสังคมเป็นนัยเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นประวัติศาสตร์ และสิ่งที่เป็น ได้รับการยอมรับว่าโครงสร้างของเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ของภายใน และภายนอก เพื่อที่จะพูดแต่ปรากฏการณ์เหล่านี้อยู่รอดเป็นวัตถุของการศึกษา เพราะข้อตกลงโดยปริยาย โดยที่องค์กรที่รู้จักกันเป็นสังคมศาสตร์ในรูปแบบปัจจุบันของพวกเขาจะล้ม เป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลงที่ทำให้สังคมได้ให้ความหมายเป็นนัย untheorized และหลบหนีขอบเขตของวิธีการ .เพื่อที่จะสร้างทฤษฎีพื้นฐานของความเป็นไปได้สำหรับวิทยาศาสตร์สังคม ย่อมได้ผลของการขยับความสนใจออกไปจากความเป็นจริง ) และวิทยาศาสตร์สังคมในรูปแบบของตนเองที่มีอยู่น้อยเรียกร้องความสนใจ หรือ ทรัพยากร ถ้าพวกเขาสูญเสียพวกเขา " ความสมจริง " ในความรู้สึกของการจัดการกับสิ่งที่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์เองหรือได้มาจากเงื่อนไขโดยนัยในเครื่องมือที่ใช้โดย acknowledging ความลึกของหนี้ของพวกเขาในรูปแบบของการเป็นตัวแทนของความเป็นจริง แบบฟอร์ม ที่มักจะขู่ว่าจะเปิดเผยตัวเองเป็นมากกว่าตัวแทน แน่นอนเป็นกำลังที่อยู่เบื้องหลังการเรียกร้องใด ๆจริง ๆประกอบเพื่อความเข้าใจของจริง เข้าจริงแล้ว ยังขึ้นอยู่กับการปราบปรามของเครื่องมือที่ดูเหมือนจะให้เข้าถึง ทั้งหมดวาทศิลป์ และสร้างรูปแบบของความหมาย การจับกุม , ตัวอย่างเช่น , ความหายนะเป็นนักสังคมวิทยาจะไม่ต้องสงสัย แตกต่างจากการจับกุมเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางการเมือง นักประวัติศาสตร์ หรือนัก .แต่ทั้งหมดเหล่านี้สังคมวิทยาศาสตร์สอดคล้องในการต่อต้านข้อเสนอแนะที่ภาษาและเปลี่ยนโลกของความคิดมนุษย์สร้าง " ของจริง " ที่สาขานั้นหวังที่จะเผชิญหน้าและบัญชีสำหรับ เป้าหมายของแต่ละที่ได้รับไปผลิตรุ่นของเหตุการณ์ เช่น ความหายนะที่จะยืนเป็นตัวจริง อิสระของกระแสน้ำของความคิดเห็น พวกเขาจะต้อง ในสั้นสร้างอาร์กิวเมนต์ที่น่าสนใจโดยไม่ยอมรับว่ามันเป็นอาร์กิวเมนต์ ประทับ การกระทำที่ผู้ชมเฉพาะสำหรับวัตถุประสงค์เฉพาะ เรียกว่าความเข้าใจของโลกสมัยใหม่ที่เข้ามาในการดำรงอยู่ในศตวรรษที่สิบเจ็ด และตกผลึกเป็นวิธีการของความเข้าใจกิจกรรมของมนุษย์ในศตวรรษที่สิบเก้าเป็นมั่นคง ประกอบด้วยสามส่วนโครงสร้าง สังเกตการณ์สิ่งที่สังเกตได้ และ เครื่องมือของการสังเกต แต่ละส่วนของโครงสร้างสามชั้นนี้ สันนิษฐานว่า เป็นสิ่งจริง แยกจากผู้อื่น และมี jaentity ของตัวเอง โลกและสิ่งของในโลก เป็นสิ่งถาวร และไม่ได้ขึ้นอยู่กับใด เครื่องมือที่ใช้ในการสังเกตและเป็นตัวแทนของพวกเขาหรือผู้สังเกตการณ์ โลกมีอยู่ นอกเหนือจากการรับรู้ใด ๆของมันด้วยกล้องโทรทรรศน์ ( ตาใช้โลก ) หรือทะเลการเดินทาง ( พอร์ตของปลายทางการเดินทางเรือ ) , รูปแบบ conjoins ช่างสังเกตด้วยเหตุผลที่มีอยู่ จะผ่านการไกล่เกลี่ยซึ่งระบบที่ไม่ได้ไปยุ่งกับมัน เหตุผล หรือโลก มันเป็นหลักที่เหมือนกันกับพวกเขาทั้งคู่ เพราะมันทำงานวิธีที่พวกเขาทำ ( รีส 1982:31 ) ในคำอื่น ๆ cogita จึงรวมโดยระบบจะแสดงภาษา ปัจจุบันโลกเราในการเพิ่มรายละเอียดและจะแปลความหมายได้ถูกต้องสำหรับเราผ่านรูปแบบมาก ( ไรส์ 1987:41 ) ถ้าเป็นถ่ายเป็น โครงสร้างของโลก discreteness และบุคลิกลักษณะของจิตใจของผู้ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยโครงสร้าง ; ผู้สังเกตการณ์ ( หรือเรื่อง ) คือสิ่งที่ประสบการณ์โลก และดังนั้นจึง รู้ว่ามัน จากเรื่องนี้แน่นอน ตามจริยธรรมที่บุคคลที่ศูนย์ของระบบของสิทธิและหน้าที่ที่กำหนดในความเป็นมนุษย์นั่นเอง สิ่งที่สังเกตได้คือ โลก " ออกมี " กำหนดโดยเรื่องเครื่องดูดควัน การดำรงอยู่ของสรรพสิ่ง คือ ไม่มี ปัญหา มากกว่าการมีอยู่ของจิตใจแต่ละคนประสบการณ์ที่พวกเขา ในโครงการนี้ โลกมีข้อต่อที่อาจจะถูกหั่นเป็นชิ้นๆเช่นเดียวกับแต่ละบุคคลมีอยู่เป็น namable จรรยาบรรณ และนิติบุคคล ประสบการณ์ . มีอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ทันสมัยเกี่ยวกับ conjoining ของการสังเกต และสิ่งที่สังเกต มีอะไรใหม่ในโครงสร้างนี้เป็นตำแหน่งกลางของบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สังเกต หรือสังเกต คือ เครื่องมือของการสังเกตตัวเองตัวอย่างของโครงสร้างเป็นภาพของ กาลิเลโอ จ้องมองท้องฟ้าด้วยกล้องโทรทรรศน์ของเขา เป็นกล้องโทรทรรศน์ที่ใหม่ ทันสมัย แต่ยังทันสมัยคือความจริงที่วางอยู่ในสิ่งที่กล้องโทรทรรศน์ เผย เปรียบเทียบ , กล้องโทรทรรศน์ยืนอยู่ที่นี่พระวจนะ โดยเฉพาะแนวคิดคำซึ่งอาจดูเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ทันสมัย สำหรับรุ่นเก่า ความคิดของคำเป็นราศีที่เทียบเท่ากับสิ่งที่โดยพลการได้ให้วิธีการคำที่ทันสมัย , กล้องโทรทรรศน์ที่สามารถมองเห็นของวัตถุ คำสมัยใหม่ไม่ใช่โลกมนุษย์ แต่มันเป็นเรื่องที่เรียนรู้ได้ ( รีส 1982:54 )วิทยาศาสตร์สังคม เอารูปพ่อแม่ของพวกเขาในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบเก้าเมื่อหลงใหลกับประวัติศาสตร์และ relativism bred โดยเสน่ห์เอากองเป็น Historicism ทางธรรมชาติที่แผนเชือด ควบคุมทั้งหมด มุมมองอดีตนำไปสู่สังคมวิทยา หลังปรัชญาเหมือนลัทธิมาร์ก สาม ทัศนคติต่อเหตุการณ์ของมนุษย์ อย่างไรก็ตามได้รับการยอมรับทั้งของเหล่านี้และแน่นอน วิธีการใดเพื่อสิ่งตัวเอง ประสบการณ์จริงของมนุษย์ และเป็นอุดมการณ์ . วิธีที่สามนี้เป็นวิสัยทัศน์ทางสังคม สุนทรียะ และมันก็เป็นโฟกัสของการศึกษาไม่ใช่เหตุการณ์เอง แต่ตัวแทนของพวกเขา Historicism ความงามเชื่อว่าตัวอย่างเช่นที่ประวัติศาสตร์ที่เป็นฟังก์ชันของประวัติศาสตร์ .มุมมองความงามที่โทรเข้ามาถามจุดประสงค์ของประวัติศาสตร์และวิทยาศาสตร์ของมนุษย์โดยทั่วไป เพราะมันรักษาที่พวกเขาไม่สามารถส่งมอบสัญญาของพวกเขา ความจริงของฝ่ายมนุษย์ เป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น มันจึงเป็น สร้าง ไม่เคยพบ สิ่ง ที่ทำมาจากวัสดุที่เปลี่ยนแปลงชีวิตVico ( [ 0 ] , 1984 ) ได้นำเสนอรุ่นของ sensibiloity นี้ในการต่อต้านการปฏิฐานนิยมของความคิด enaghtenment . ความคิดของเขาคือการสร้างมนุษย์จะต้องตอบสนองความต้องการของมนุษย์ ได้แก่ ตัวแทนของฝ่ายมนุษย์ . ถ้าเป็นรุ่นที่การกระทำของมนุษย์ ถูกกดขี่ หงุดหงิดกับความหวังและความมุ่งมั่น ก็ต้องเอาชนะซึ่งการจะเป็นในรูปแบบของรุ่นคู่แข่งอื่น ในความรู้สึกแล้ว เป้าหมายของวิทยาศาสตร์ของฝ่ายมนุษย์จะสามารถให้บริการที่หลากหลายของภาพที่เป็นไปได้ของชีวิตมนุษย์สำหรับบริการของชีวิตตัวเอง มนุษยชาติในที่สุด จะเลือก จากมุมมองของความงามทั้งหมดที่ปรารถนาจะเป็นตัวแทนสมาชิกในสังคมจะต้องทำสองสิ่ง ครั้งแรกพวกเขาต้องทำอย่างเป็นทางการ–เป็นวัตถุจะแสดงเป็น และรู้จักรับผิดชอบ ความจริง มันเป็นบทกวี ที่สอง , พวกเขาต้องเถียงเพื่อความเหนือกว่าของพวกเขามากกว่า อื่น ๆ , แตกต่าง , การแสดงผลของสิ่งนี้คือการทำงานของวาทศิลป์ พยายามใด ๆของซ่อน " ทำ " และถกเถียงกันอยู่พื้นฐานของความรู้ของเราได้สูญเสียการเรียกร้องเพื่อความรับผิดชอบทางปัญญาแม้ว่าข้อเท็จจริงที่ว่ามีความพยายามดังกล่าว คือ อุดมการณ์ของวินัยสังคมศาสตร์ในยูโรอเมริกันประเพณี disciplinarily เกี่ยวข้องกับการนัดหมายในจินตนาการของประสบการณ์ของมนุษย์ผ่านทางหน้าจอใน . ใด ๆที่อาจจะกล่าวได้ว่าสังคม การเมือง เศรษฐกิจ หรือความหมายทางประวัติศาสตร์แม้ว่าไม่มีใครสามารถชี้ไปยังจุดใด ๆของเหตุการณ์ที่คาดเดาความหมายนั้น แน่นอน ชี้ไปยังส่วนใดส่วนหนึ่งของเหตุการณ์ก็จะเพิ่มปัญหาใหม่ โดยการสร้างเหตุการณ์อื่นที่มีความหมายจะถูกแจกจ่ายต่อไป สาขาบริการด้านความต้องการทางสังคม ( คือว่าอดีตจะมีความหมายว่า มนุษยชาติอาจจะจัดกลุ่มและจำแนกอย่างสอดคล้อง พลังงานที่ได้กำหนดรูปแบบ ,และที่ขาดแคลน และ finitude สามารถ conceptualized ) ซึ่งพวกเขาเสริมสร้างโดยการขยายพันธุ์ และบังคับใช้ชุดเฉพาะของความกังวล เรียกว่าวิธี การสร้างวินัย หมายถึง กรอบขอบเขตแนวคิดของช่วงของคำถามนั้นจะนับที่เหมาะสมและชายขอบของผู้ที่ จะไม่มันอาจปรากฏขึ้นที่ฟาร์มนี้จะใช้กับหัวข้อความเหมาะสมสำหรับการศึกษา แต่ในความเป็นจริง ข้อจำกัดที่ก่อให้เกิดทางสังคมศาสตร์ ถ้า applie อย่างเป็นทางการ