Barrio Boy by Ernesto Galarza My m

Barrio Boy by Ernesto Galarza

My mother and I walked south on Fifth Street one morning to the corner of Q Street and turned right. Half of the block was occupied by the Lincoln School. It was a three-story wooden building, with two wings that gave it the shape of a double-T connected by a central hall. It was a new building, painted yellow, with a shingled roof that was not like the red tile of the school in Mazatlán. I noticed other differences, none of them very reassuring. We walked up the wide staircase hand in hand and through the door, which closed by itself. A mechanical contraption screwed to the top shut it behind us quietly.
Up to this point the adventure of enrolling me in the school had been carefully rehearsed. Mrs. Dodson had told us how to find it and we had circled it several times on our walks. Friends in the barrio (1) explained that the director was called a principal, and that it was a lady and not a man. They assured us that there was always a person at the school who could speak Spanish.
Exactly as we had been told, there was a sign on the door in both Spanish and English: “Principal.” We crossed the hall and entered the office of Miss Nettie Hopley.
Miss Hopley was at a roll-top desk to one side, sitting in a swivel chair that moved on wheels. There was a sofa against the opposite wall, flanked by two windows and a door that opened on a small balcony. Chairs were set around a table and framed pictures hung on the walls of a man with long white hair and another with a sad face and a black beard.
The principal half turned in the swivel chair to look at us over the pinch glasses crossed on the ridge of her nose. To do this she had to duck her head slightly as if she were about to step through a low doorway.
What Miss Hopley said to us we did not know but we saw in her eyes a warm welcome and when she took off her glasses and straightened up she smiled wholeheartedly, like Mrs. Dodson. We were, of course, saying nothing, only catching the friendliness of her voice and the sparkle in her eyes while she said words we did not understand. She signaled us to the table. Almost tiptoeing across the office, I maneuvered myself to keep my mother between me and the gringo lady. In a matter of seconds I had to decide whether she was a possible friend or a menace. (2) We sat down.
Then Miss Hopley did a formidable thing. She stood up. Had she been standing when we entered she would have seemed tall. But rising from her chair she soared. And what she carried up and up with her was a buxom superstructure, (3) firm shoulders, a straight sharp nose, full cheeks slightly molded by a curved line along the nostrils, thin lips that moved like steel springs, and a high forehead topped by hair gathered in a bun. Miss Hopley was not a giant in body but when she mobilized (4) it to a standing position she seemed a match for giants. I decided I liked her.
She strode to a door in the far corner of the office, opened it and called a name. A boy of about ten years appeared in the doorway. He sat down at one end of the table. He was brown like us, a plump kid with shiny black hair combed straight back, neat, cool, and faintly obnoxious.
Miss Hopley joined us with a large book and some papers in her hand. She, too, sat down and the questions and answers began by way of our interpreter. My name was Ernesto. My mother’s name was Henriqueta. My birth certificate was in San Blas. Here was my last report card from the Escuela Municipal Numero 3 para Varones of Mazatlán, (5) and so forth. Miss Hopley put things down in the book and my mother signed a card.
As long as the questions continued, Doña (6) Henriqueta could stay and I was secure. Now that they were over, Miss Hopley saw her to the door, dismissed our interpreter and without further ado took me by the hand and strode down the hall to Miss Ryan’s first grade. Miss Ryan took me to a seat at the front of the room, into which I shrank—the better to survey her. She was, to skinny, somewhat runty me, of a withering height when she patrolled the class. And when I least expected it, there she was, crouching by my desk, her blond radiant face level with mine, her voice patiently maneuvering me over the awful idiocies of the English language.
During the next few weeks Miss Ryan overcame my fears of tall, energetic teachers as she bent over my desk to help me with a word in the pre-primer. Step by step, she loosened me and my classmates from the safe anchorage of the desks for recitations at the blackboard and consultations at her desk. Frequently she burst into happy announcements to the whole class. “Ito can read a sentence,” and small Japanese Ito, squint-eyed and shy, slowly read aloud while the class listened in wonder: “Come, Skipper, come. Come and run.” The Korean, Portuguese, Italian, and Polish first graders had similar moments of glory, no less shining than mine the day I conquered “butterfly,” which I had been persistently pronouncing in standard Spanish as boo-ter-flee. “Children,” Miss Ryan called for attention. “Ernesto has learned how to pronounce butterfly!” And I proved it with a perfect imitation of Miss Ryan. From that celebrated success, I was soon able to match Ito’s progress as a sentence reader with “Come, butterfly, come fly with me.”
Like Ito and several other first graders who did not know English, I received private lessons from Miss Ryan in the closet, a narrow hall off the classroom with a door at each end. Next to one of these doors Miss Ryan placed a large chair for herself and a small one for me. Keeping an eye on the class through the open door she read with me about sheep in the meadow and a frightened chicken going to see the king, coaching me out of my phonetic ruts in words like pasture, bow-wow-wow, hay, and pretty, which to my Mexican ear and eye had so many unnecessary sounds and letters. She made me watch her lips and then close my eyes as she repeated words I found hard to read. When we came to know each other better, I tried interrupting to tell Miss Ryan how we said it in Spanish. It didn’t work. She only said “oh” and went on with pasture, bow-wow-wow, and pretty. It was as if in that closet we were both discovering together the secrets of the English language and grieving together over the tragedies of Bo-Peep. The main reason I was graduated with honors from the first grade was that I had fallen in love with Miss Ryan. Her radiant, no-nonsense character made us either afraid not to love her or love her so we would not be afraid, I am not sure which. It was not only that we sensed she was with it, but also that she was with us. Like the first grade, the rest of the Lincoln School was a sampling of the lower part of town where many races made their home. My pals in the second grade were Kazushi, whose parents spoke only Japanese; Matti, a skinny Italian boy; and Manuel, a fat Portuguese who would never get into a fight but wrestled you to the ground and just sat on you. Our assortment of nationalities included Koreans, Yugoslavs, Poles, Irish, and home-grown Americans.
At Lincoln, making us into Americans did not mean scrubbing away what made us originally foreign. The teachers called us as our parents did, or as close as they could pronounce our names in Spanish or Japanese. No one was ever scolded or punished for speaking in his native tongue on the playground. Matti told the class about his mother’s down quilt, which she had made in Italy with the fine feathers of a thousand geese. Encarnación acted out how boys learned to fish in the Philippines. I astounded the third grade with the story of my travels on a stagecoach, which nobody else in the class had seen except in the museum at Sutter’s Fort. After a visit to the Crocker Art Gallery and its collection of heroic paintings of the golden age of California, someone showed a silk scroll with a Chinese painting. Miss Hopley herself had a way of expressing wonder over these matters before a class, her eyes wide open until they popped slightly. It was easy for me to feel that becoming a proud American, as she said we should, did not mean feeling ashamed of being a Mexican.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ริโอเด็กโดยเออร์เนส Galarza

แม่ของฉันและฉันเดินบนถนนใต้ที่ห้าในเช้าวันหนึ่งไปยังมุมของ q ถนนและหันขวา ครึ่งหนึ่งของบล็อกถูกครอบครองโดยโรงเรียน lincoln มันเป็นอาคารไม้สามชั้นที่มีปีกสองข้างที่ให้รูปทรงของเสื้อสองเชื่อมต่อกันด้วยห้องโถงกลาง มันเป็นอาคารใหม่ทาสีเหลืองมีหลังคามุงที่ไม่ชอบกระเบื้องสีแดงของโรงเรียนใน Mazatlan ผมสังเกตเห็นความแตกต่างอื่น ๆ ที่ไม่มีของพวกเขามั่นใจมาก เราเดินขึ้นบันไดมือกว้างในมือและผ่านประตูซึ่งปิดด้วยตัวเอง contraption กลเมาไปด้านบนปิดมันอยู่ข้างหลังเราอย่างเงียบ ๆ .
ถึงจุดนี้การผจญภัยของผมในการลงทะเบียนเรียนโรงเรียนที่ได้รับการฝึกซ้อมอย่างระมัดระวัง mrsดอดได้บอกให้เรารู้ว่าจะหามันและเราได้วงกลมมันหลายครั้งเกี่ยวกับการเดินของเรา เพื่อน ๆ ในริโอ (1) อธิบายว่าผู้อำนวยการถูกเรียกเงินต้นและว่ามันเป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่มนุษย์ พวกเขามั่นใจได้ว่าเราว่ามีเสมอคนที่โรงเรียนที่สามารถพูดภาษาสเปน
ตรงตามที่เราได้รับการบอกว่ามีสัญญาณที่ประตูทั้งในภาษาสเปนและภาษาอังกฤษ. "เงินต้น"เราข้ามห้องโถงและเดินเข้าไปในสำนักงานพลาด nettie hopley.
พลาด hopley อยู่ที่โต๊ะทำงานของม้วนด้านบนไปข้างหนึ่งนั่งอยู่ในเก้าอี้หมุนที่เคลื่อนไหวบนล้อ มีโซฟากับผนังตรงข้ามขนาบข้างด้วยสองหน้าต่างและประตูที่เปิดบนระเบียงขนาดเล็กเก้าอี้ที่ตั้งอยู่รอบโต๊ะและภาพกรอบแขวนอยู่บนผนังของคนที่มีผมยาวสีขาวและอื่น ๆ ด้วยใบหน้าที่เศร้าและหนวดเคราสีดำ.
ครึ่งหลักหันเก้าอี้หมุนที่จะมองเราไปแว่นตาหยิกข้าม สันจมูกของเธอ การทำเช่นนี้เธอต้องเป็ดหัวของเธอเป็นเล็กน้อยถ้าเธอกำลังจะก้าวผ่านประตูต่ำ.
สิ่งที่พลาด hopley กล่าวว่าให้เราเราไม่ทราบ แต่ที่เราเห็นในดวงตาของเธอต้อนรับที่อบอุ่นและเมื่อเธอถอดแว่นตาของเธอและตรงขึ้นเธอยิ้มด้วยใจจริงเช่นเดียวกับนาง ดอด เราได้แน่นอนว่าไม่มีอะไรเพียง แต่จับเป็นมิตรของเสียงและประกายไฟในดวงตาของเธอของเธอในขณะที่เธอกล่าวว่าคำที่เราไม่เข้าใจ เธอส่งสัญญาณให้เราไปที่ตาราง เกือบย่องข้ามสำนักงานฉันบังคับตัวเองเพื่อให้แม่ของเราระหว่างเรากับผู้หญิง Gringo ในเรื่องของการวินาทีที่ฉันต้องตัดสินใจว่าเธอเป็นเพื่อนที่เป็นไปได้หรือเป็นอันตราย (2) เรานั่งลง.
แล้วพลาด hopley ได้เป็นสิ่งที่น่ากลัว เธอลุกขึ้นยืน เธอได้รับการยืนเมื่อเราเดินเข้ามาเธอจะได้ดูเหมือนสูง แต่เพิ่มขึ้นจากเก้าอี้ของเธอเธอเพิ่มสูงขึ้นและสิ่งที่เธอทำขึ้นและขึ้นกับเธอก็เสริมท้วม (3) บริษัท ไหล่, จมูกคมตรงแก้มเต็มแม่พิมพ์เล็กน้อยด้วยเส้นโค้งไปตามจมูกริมฝีปากบางที่ย้ายเช่นสปริงเหล็กและหน้าผากสูงยอด โดยผมรวบรวมในบุญ พลาดไม่ได้ hopley ยักษ์ในร่างกาย แต่เมื่อเธอกอง (4) ไปยังตำแหน่งที่ยืนอยู่ที่เธอดูเหมือนตรงกับยักษ์ใหญ่ฉันตัดสินใจฉันชอบเธอ.
เธอก้าวไปที่ประตูในมุมไกลของสำนักงานเปิดมันและเรียกชื่อ เด็กประมาณสิบปีที่ผ่านมาปรากฏในทางเข้าประตู เขานั่งลงที่ปลายด้านหนึ่งของตาราง เขาเป็นสีน้ำตาลเหมือนเราเป็นเด็กอ้วนที่มีผมสีดำเงางามหวีตรงกลับเรียบร้อยเย็นและน่ารังเกียจราง.​​
พลาด hopley เข้าร่วมกับเราด้วยการอ่านหนังสือที่มีขนาดใหญ่และเอกสารบางอย่างในมือของเธอ เธอเหมือนกันนั่งลงและคำถามและคำตอบเริ่มต้นด้วยวิธีการแปลของเรา ชื่อของฉันคือเออร์เนส ชื่อแม่ของฉันเป็น henriqueta สูติบัตรของฉันอยู่ในซานหน่าย ที่นี่ (5) เป็นบัตรที่รายงานล่าสุดของฉันจาก Escuela เทศบาลหมายเลข 3 พิทักษ์ varones ของMazatlánและอื่น ๆ พลาด hopley ใส่สิ่งที่ลงในหนังสือและแม่ของฉันลงนามในบัตร.
ตราบใดที่คำถามต่อไปว่าDoña (6) henriqueta สามารถอยู่และฉันก็มีความปลอดภัย ตอนนี้พวกเขาได้ไปพลาด hopley เห็นเธอไปที่ประตูไล่ล่ามของเราและไม่ต้องกังวลใจต่อไปเอาฉันด้วยมือและก้าวลงห้องโถงที่จะพลาด ryan ของชั้นแรก พลาด ryan พาฉันไปนั่งที่ด้านหน้าของห้องเป็นที่ฉันหดตัวที่ดีกว่าที่จะสำรวจของเธอ เธอเป็นคนที่ผอมค่อนข้าง runty ฉันของความสูงเมื่อเธอกวาดเรียบลาดตระเวนชั้น และเมื่อฉันคาดหวังว่าอย่างน้อยมันมีเธอเป็นหมอบโดยโต๊ะทำงานของฉัน, สีบลอนด์ที่สดใสระดับใบหน้าของเธอกับฉันเสียงของเธออดทนหลบหลีกที่ฉันไป idiocies อันยิ่งใหญ่ของภาษาอังกฤษ.
ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้าพลาด ryan เอาชนะความกลัวของฉันของ สูงครูผู้สอนที่มีพลังในขณะที่เธอก้มลงไปที่โต๊ะทำงานของฉันช่วยฉันด้วยคำใน pre-ไพรเมอร์ขั้นตอนโดยขั้นตอนที่เธอคลายฉันและเพื่อนร่วมชั้นของฉันจากที่ทอดส​​มอปลอดภัยของโต๊ะทำงานเพื่อก่อที่กระดานดำและให้คำปรึกษาที่โต๊ะทำงานของเธอ บ่อยครั้งที่เธอออกมาประกาศความยินดีที่จะเรียนทั้งหมด "อิโตะสามารถอ่านประโยค" และอิโตะญี่ปุ่นขนาดเล็กเหล่ตาและอายช้าอ่านออกเสียงในขณะที่ฟังชั้นในไม่น่าแปลกใจ "มากัปตันมา มาและเรียกใช้. "เกาหลี,โปรตุเกส, อิตาลี, และขัดคารมครั้งแรกที่มีช่วงเวลาแห่งความรุ่งโรจน์ที่คล้ายกันไม่น้อยกว่าฉันส่องแสงวันฉันเสียที "ผีเสื้อ" ที่ฉันได้รับการเสมอในมาตรฐานการออกเสียงภาษาสเปนเป็นหุยฮา-ตรี-หนี "เด็ก" พลาด ryan เรียกความสนใจ "เออร์เนสได้เรียนรู้วิธีการออกเสียงผีเสื้อ" และฉันได้รับการพิสูจน์ด้วยการเลียนแบบที่สมบูรณ์แบบของ ryan พลาด จากที่ประสบความสำเร็จมีชื่อเสียงโด่งดังฉันไม่ช้าก็สามารถให้ตรงกับความคืบหน้าอิโตะเป็นผู้อ่านประโยคด้วย "มาผีเสื้อมาบินกับฉัน."
เช่นอิโตะและอีกหลายคารมแรกอื่น ๆ ที่ไม่ได้รู้ภาษาอังกฤษผมได้รับบทเรียนส่วนตัวจากพลาด ryan ในตู้เสื้อผ้า ห้องโถงแคบปิดการเรียนการสอนที่มีประตูที่ปลายแต่ละด้าน ต่อไปให้เป็นหนึ่งในประตูเหล่านี้พลาด ryan วางเก้าอี้ขนาดใหญ่สำหรับตัวเองและขนาดเล็กหนึ่งสำหรับฉันการรักษาตาในชั้นเรียนผ่านประตูเปิดเธออ่านกับผมเกี่ยวกับแกะในทุ่งหญ้าและไก่กลัวจะเห็นกษัตริย์ทรงสอนให้ฉันออกจากร่องของฉันในการออกเสียงคำเช่นทุ่งหญ้าน้อม-wow-wow หญ้าแห้งและ สวยซึ่งหูเม็กซิกันของฉันและตาได้เสียงที่ไม่จำเป็นจำนวนมากและตัวอักษรเธอทำให้ฉันดูริมฝีปากของเธอและจากนั้นปิดตาของฉันเป็นของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกคำที่ฉันพบยากที่จะอ่าน เมื่อเรามารู้กันดีกว่าฉันพยายามที่จะบอกขัดจังหวะพลาด ryan วิธีการที่เราบอกว่ามันในภาษาสเปน มันไม่ได้ทำงาน เธอกล่าวว่า "โอ้" และไปด้วยทุ่งหญ้าน้อม-wow-wow และสวยมันก็เหมือนกับว่าในตู้เสื้อผ้าที่เราทั้งสองร่วมกันค้นพบความลับของภาษาอังกฤษและเสียใจกันกว่าโศกนาฎกรรมของ bo-มองลอด เหตุผลหลักที่ผมจบการศึกษาด้วยเกียรตินิยมจากชั้นแรกก็คือการที่ฉันได้ตกหลุมรักพลาด ryan สดใสอักขระขรึมของเธอทำให้เราทั้งกลัวที่จะไม่รักเธอหรือรักเธอเพื่อที่เราจะไม่ต้องกลัวผมไม่แน่ใจว่ามันไม่เพียง แต่ที่เรารู้สึกว่าเธออยู่กับมัน แต่ยังว่าเธออยู่กับเรา เช่นชั้นแรกส่วนที่เหลือของโรงเรียน lincoln เป็นตัวอย่างของส่วนล่างของเมืองที่หลายเชื้อชาติทำให้บ้านของพวกเขา เพื่อนของฉันในระดับที่สองเป็น kazushi พ่อแม่พูดภาษาญี่ปุ่นเท่านั้น Matti เป็นเด็ก italian ผอมและมานูเอล,โปรตุเกสไขมันที่จะไม่เคยได้รับในการต่อสู้ แต่ปล้ำคุณไปที่พื้นดินและเพียงแค่นั่งอยู่บนคุณ การแบ่งประเภทของเราในการรวมชาติเกาหลี, ยูโกสลาเสา, ไอริชและชาวอเมริกันที่บ้านปลูก.
lincoln ที่ทำให้เราไปสู่​​ชาวอเมริกันไม่ได้หมายความว่าขัดถูไปสิ่งที่ทำให้เราต่างประเทศเดิม ครูผู้สอนที่เรียกว่าเราเป็นพ่อแม่ของเราได้หรือให้ใกล้ที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถออกเสียงชื่อของเราในภาษาสเปนหรือภาษาญี่ปุ่น ไม่มีใครได้เคยดุหรือลงโทษสำหรับการพูดในภาษาพื้นเมืองของเขาในสนามเด็กเล่น Matti บอกชั้นเรียนเกี่ยวกับแม่ของเขาผ้าห่มลงที่เธอทำในอิตาลีด้วยขนที่ดีของพันห่าน Encarnaciónทำออกมาว่าเด็กผู้ชายเรียนรู้ที่จะปลาในฟิลิปปินส์ฉันประหลาดใจชั้นที่สามกับเรื่องราวของการเดินทางของฉันใน Stagecoach ซึ่งไม่มีใครอื่นในชั้นเรียนได้เห็นยกเว้นในพิพิธภัณฑ์ที่ซัทเทอร์ฟอร์ท หลังแวะไปที่หอศิลป์คร็อกเกอร์และคอลเลกชันของภาพวาดกล้าหาญของยุคทองของแคลิฟอร์เนียคนที่แสดงให้เห็นว่าเลื่อนผ้าไหมที่มีภาพวาดจีนพลาด hopley ตัวเองมีวิธีการแสดงความสงสัยในเรื่องเหล่านี้ก่อนที่ชั้นตาของเธอเปิดกว้างจนกว่าพวกเขาจะโผล่เล็กน้อย มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับผมที่จะรู้สึกว่ากลายเป็นความภาคภูมิใจอเมริกันขณะที่เธอบอกว่าเราควรจะไม่ได้หมายความว่ารู้สึกละอายใจของการเป็นเม็กซิกัน.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เด็กชาย barrio โดย Ernesto Galarza

และมีเด็ก ๆ เดินใต้บนถนนห้าเช้าวันหนึ่งไปยังมุมของถนน Q และเปิดขวา ครึ่งหนึ่งของบล็อกถูกครอบครอง โดยโรงเรียนลินคอล์น เป็นอาคารไม้สามชั้น มีปีกสองที่ให้รูปร่างของแบบคู่-T เชื่อมต่อ โดยฮอลล์เซ็นทรัล เป็นอาคารใหม่ สีเหลือง มีหลังคา shingled ที่ไม่เหมือนป้ายแดงของโรงเรียน Mazatlán ผมสังเกตเห็นความแตกต่างอื่น ๆ ไม่มีพวกเขาแข่งขันต่ออายุมาก เราเดินทางกว้างขึ้นมือ และ ประตู ที่ปิด ด้วยตัวเอง Contraption กลที่เมาไปยังด้านบนปิดหลังเราอย่างเงียบ ๆ ด้วย
ถึงจุดนี้ การผจญภัยของฉันวิจัยในโรงเรียนมีการรอบคอบ rehearsed นาง Dodson ได้บอกเราว่าจะค้นหามันและเราได้จัดมันหลายครั้งในการเดินของเรา เพื่อนใน barrio (1) อธิบายว่า ผู้อำนวยถูกเรียกว่าครูใหญ่ และว่า มันเป็นผู้หญิงและไม่เป็นคน พวกเขาใจเราว่า มีเสมอคนโรงเรียนที่สามารถพูดภาษาสเปน
เหมือนเราได้บอก มีเครื่องประตูในภาษาสเปนและภาษาอังกฤษ: "หลักการ"เราข้ามห้องโถง และใส่สำนักงานของนางสาว Nettie Hopley.
นางสาว Hopley ถูกที่โต๊ะบน–ม้วนข้างใดข้างหนึ่ง นั่งเก้าอี้หมุนที่บนล้อ มีโซฟากับผนังตรงกันข้าม ขนาบข้าง ด้วยสองหน้าต่างและประตูที่เปิดในห้อง เก้าอี้ถูกตั้งรอบตาราง และกรอบรูปภาพที่แขวนบนกำแพงเป็นคนที่ มีผมขาวและอีกหน้าเศร้าและมีสีดำเครา
ข้ามหลักครึ่งเปิดในเก้าอี้หมุนที่เรามองผ่านแว่นตาหยิกบนสันเขาของจมูกของเธอ เธอมีเป็ดหัวของเธอเล็กน้อยว่าเธอได้ทำเกี่ยวกับทางประตูต่ำ
นางสาว Hopley พูดกับเราเราไม่รู้ แต่เราเห็นสายตาของเธอต้อนรับและเมื่อเธอเอาปิดแว่นตาของเธอ และ straightened ค่าเธอยิ้มนวล เช่นนาง Dodson เราได้ แน่นอน พูดอะไร เท่าจับรอยเสียงของเธอและประกายที่ในตาของเธอขณะที่เธอบอกคำที่เราไม่เข้าใจ เธอส่งสัญญาณเราไปตาราง Tiptoeing เกือบข้ามสำนัก ผม maneuvered ตัวเองให้แม่ฉันและผู้หญิงของ gringo ในไม่กี่วินาที ที่ฉันได้ตัดสินใจว่า เธอเป็นเพื่อนได้หรือเป็นภัยคุกคามต่อ (2) เรานั่งลง.
แล้วนางสาว Hopley ไม่ได้เป็นสิ่งที่อันตรายถึงชีวิต เธอยืนขึ้น มีเธอได้ยืนเมื่อเราป้อนเธอจะดูสูงขึ้น แต่เพิ่มสูงขึ้นจากเก้าอี้ของเธอเธอขึ้น และสิ่งที่เธอทำขึ้น และขึ้นกับเธอมีโครงสร้างส่วนบน buxom ไหล่ของบริษัท (3) คมตรงจมูก แก้มเต็มแม่พิมพ์เล็กน้อย โดยเส้นโค้งตามจมูก ริมฝีปากบางที่เช่นสปริงเหล็ก และมีหน้าผากสูงราดผมรวบรวมในการบุญ นางสาว Hopley ไม่ยักษ์ในร่างกาย แต่เมื่อเธอปฏิบัติได้ (4) ไปยังตำแหน่งยืน เธอประจักษ์ตรงสำหรับยักษ์ใหญ่ ฉันตัดสินใจฉันชอบ her.
เธอ strode ไปที่ประตูในมุมไกลของสำนักงาน เปิด และเรียกชื่อ เด็กประมาณสิบปีปรากฏในประตู เขานั่งลงที่ปลายด้านหนึ่งของตาราง เป็นสีน้ำตาลเช่นเรา หลังตรง เรียบร้อย เย็น และรวย ๆ ฟถูกเด็กอวบอ้วนผมสีดำเงาผึ้งที่เป็นไส้
Hopley นางสาวร่วมเรากับหนังสือขนาดใหญ่และเอกสารบางอย่างในมือของเธอ เธอ เกินไป นั่งลงและคำถามและคำตอบโดยวิธีการแปลของเรา ฉันชื่อ Ernesto ได้ แม่ของฉันชื่อ Henriqueta ได้ สูติบัตรของฉันถูกในซานบลาส นี่เป็นบัตรของฉันรายงานล่าสุดจาก 3 Numero เทศบาล Escuela พารา Varones ของ Mazatlán, (5) และต่อ ๆ นางสาว Hopley ใส่สิ่งต่าง ๆ ลงในสมุด และแม่เซ็นชื่อเป็น card.
ตามคำถามอย่างต่อเนื่อง Doña (6) Henriqueta สามารถพักผ่อน และได้ทาง หลังจากที่พวกเขาผ่าน นางสาว Hopley เห็นเธอไปประตู ไล่ล่ามของเรา โดยไม่มีการเพิ่มเติมของ ado เอาฉัน ด้วยมือ และ strode นางสาวไรอันแรกเกลี่ยลงศาลา นางสาวไรอันเอาฉันไปนั่งที่ด้านหน้าของห้องพัก ที่ฉัน shrank — ดีสำรวจเธอ เธอ กับ skinny, runty ค่อนข้างฉัน ของ withering สูงเมื่อเธอตรวจตราชั้น และเมื่อฉันอย่างน้อยต้องได้ มีเธอ crouching จากโต๊ะของฉัน ระดับสี่สีบลอนด์ของเธอกับฉัน เธอเสียงหลบหลีกฉันทนกว่า idiocies มากของอังกฤษภาษา
ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ ไรอันนางสาว overcame ความกลัวของฉันของครูสูง มีพลังเป็นเธอเงี้ยวโต๊ะของฉันช่วยให้ฉันกับคำในรองพื้นก่อนการ ขั้นตอน เธอหลวมผมและเพื่อนร่วมชั้นของฉันจากเรจปลอดภัยของโต๊ะสำหรับ recitations ที่กระดานดำและปรึกษาที่โต๊ะของเธอ บ่อยครั้งเธอลุกเป็นประกาศความสุขไปทั้งชั้น "อิโตะสามารถอ่านประโยค" และเล็กญี่ปุ่น Ito ขี้ อาย และ squint-eyed ช้าอ่านออกเสียงในขณะฟังชั้นในพบ: "มามา ฟิร่าพาเลส มา และรัน" เกาหลี นักเรียนแรกโปรตุเกส อิตาลี และโปแลนด์มีช่วงเวลาที่คล้ายกันของเกียรติ ไม่น้อยกว่ามันกว่าเหมืองวัน ฉันแปลก "ผีเสื้อ ที่รอการออกฉันได้รับสามารถเสียงในภาษาสเปนมาตรฐานเป็น boo-เธอหนี "เด็ก ไรอันนางสาวเรียกความสนใจ "Ernesto ได้เรียนรู้วิธีการออกเสียงผีเสื้อ" และได้พิสูจน์กับเทียมสมบูรณ์ของไรอันนางสาว จากการเฉลิมฉลองความสำเร็จ ผมเร็ว ๆ นี้ต้องตรงกับความคืบหน้าของอิโตะเป็นตัวอ่านประโยค "มา ผีเสื้อ มาบินกับฉัน"
เช่นอิโตะและหลายอื่น ๆ แรกคารมที่ไม่รู้ภาษาอังกฤษ ผมรับสอนส่วนตัวจากไรอันนางสาวในตู้เสื้อผ้า ห้องแคบปิดห้องเรียนกับประตูที่สุดแต่ละ นางสาวไรอันวางเก้าอี้ใหญ่สำหรับตัวเองและหนึ่งขนาดเล็กสำหรับฉันติดประตูเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง เธอรักษาตาในห้องผ่านประตูเปิดอ่านกับฉันเกี่ยวกับแกะโดว์และไก่กลัวไปดูพระ ฝึกฉันไม่ขรุขระของฉันออกเสียงคำเช่นพาสเจอร์ bow-wow-ว้าว เฮย์ และสวย เม็กซิกันหูและตาของฉันซึ่งมีหลายเสียงที่ไม่จำเป็นและตัวอักษร เธอทำให้ฉันดูริมฝีปากของเธอแล้ว ปิดตาของฉันกับเธอซ้ำคำที่พบยากต่อการอ่าน เมื่อเรามารู้กันดีกว่า ฉันพยายามรบกวนบอกไรอันนางสาววิธีเรากล่าวในสเปน มันไม่ได้ เธอเท่านั้นกล่าวว่า "โอ้" และไปกับพาสเจอร์ bow-wow-ว้าว และพริตตี้ ก็เหมือนในตู้เสื้อผ้าที่ เราได้ค้นพบความลับของภาษาอังกฤษร่วมกัน และ grieving กันผ่าน tragedies ของ Bo Peep เหตุผลหลักที่จบ ด้วยเกียรตินิยมจากชั้นแรกได้ว่า ฉันมีหลุมรักกับนางไรอัน อักขระเสริม สดใสของเธอทำให้เราไม่กลัวที่จะรักเธอ หรือรักเธอจึงทำให้เราจะไม่กลัว ฉันไม่แน่ใจซึ่ง ไม่เฉพาะที่เราทรงเธอกับมัน แต่ยัง ที่เธอกับเรา เช่นชั้นแรก ส่วนเหลือของโรงเรียนลินคอล์นถูกสุ่มตัวอย่างของส่วนล่างของเมืองซึ่งในการแข่งขันทำบ้านของพวกเขา Pals ของฉันในชั้นที่สองมี Kazushi ผู้ปกครองพูดญี่ปุ่นเท่านั้น Matti เด็กผู้ชายอิตาลีผอม และ มานูเอล ไขมันโปรตุเกสจะไม่เคยได้รับในการต่อสู้ แต่ wrestled ไปพื้นดิน และเพียง นั่งบน เราจัดประเภทเชื้อชาติรวมชาวเกาหลี Yugoslavs เสา ไอริช และ ปลูกบ้านชาวอเมริกัน.
ที่ลินคอล์น ทำให้เราเป็นคนอเมริกันไม่ได้หมายถึง ขัดไปอะไรทำให้เราต่างประเทศเดิม ครูเรียกเราว่าพ่อแม่ของเราได้ หรือใกล้เคียงที่ พวกเขาสามารถออกเสียงชื่อเราในภาษาสเปนหรือภาษาญี่ปุ่น ไม่มีใครเคยถูก scolded หรือโทษพูดในลิ้นของเขาเป็นสนามเด็กเล่น Matti บอกเรียนเกี่ยวกับแม่ของเขาลงควิลท์ ซึ่งเธอได้ทำในอิตาลี มีชั้นผิวดีพันห่าน Encarnación ดำเนินออกว่าเด็กผู้ชายเรียนรู้ปลาในประเทศฟิลิปปินส์ ฉันข้างประหลาดใจชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 กับเรื่องราวของการเดินทางของฉันบน stagecoach ซึ่งคนอื่นในชั้นเรียนไม่ได้เห็นยกเว้นในพิพิธภัณฑ์ที่ป้อมของซัท หลังจากเยี่ยมชมซคูทีฟศิลป์และคอลเลกชันของของภาพวาดงานกล้าของยุคทองของแคลิฟอร์เนีย คนพบเลื่อนไหมกับภาพวาดจีน นางสาว Hopley ตัวเองมีรูปแบบของสงสัยผ่านเรื่องเหล่านี้ก่อนเรียน เปิดตาของเธอมากมายจนกว่าพวกเขา popped เล็กน้อย มันง่ายสำหรับผมรู้สึกว่า เป็น อเมริกันภูมิใจ ตามที่เธอบอกว่า เราควร ไม่ได้หมายความ รู้สึกละอายเป็น เม็กซิกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Barrio เด็กโดยชาวเป galarza

แม่และผมเดินไปทางตอนใต้บน Fifth Street เช้าวันหนึ่งเพื่อไปยังมุมของ Q Street และหันมาทางด้านขวา ครึ่งหลังของอาคารก่ออิฐที่อยู่ในครอบครองโดย, Lincoln โรงเรียน เป็นอาคารไม้ 3 ชั้นพร้อมด้วยสองปีกอาคารที่ทำให้เป็นรูปทรงของ - T ที่เชื่อมต่อด้วยห้องโถงกลาง เป็นอาคารใหม่ที่ทาด้วยสีเหลืองพร้อมด้วยหลังคามุงกระเบื้องเตี้ยๆที่ไม่เหมือนกับพื้นกระเบื้องสีแดงของโรงเรียนใน mazatlán ผมก็สังเกตเห็นความแตกต่างในด้านอื่นๆไม่มีใครมั่นใจได้เป็นอย่างมาก เราจะเดินไปเดินมามือบันไดกว้างที่อยู่ในมือและผ่านทางประตูที่ปิดโดยตัวของมันเอง เครื่องมือกลไกที่หมุนเกลียวเพื่อไปยังพื้นที่ด้านบนสุดระบบตัดไฟอัตโนมัติไว้หลังเราอย่างเงียบๆ.
ขึ้นไปยังจุดนี้การ ผจญภัย ของการลงทะเบียนให้ผมอยู่ในโรงเรียนได้รับการซักซ้อมอย่างระมัดระวัง คุณนายdodson ได้บอกว่าเราจะค้นหาข้อมูลนี้ได้จากที่ใดและเราก็มีวงกลมหลายครั้งในการเดินของเรา เพื่อนๆใน Barrio ( 1 )อธิบายว่ากรรมการที่ได้รับการเรียกว่าหลักและว่ามันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งและไม่ได้มีชายคนหนึ่ง เขามั่นใจว่ามีบุคคลที่โรงเรียนที่ไม่สามารถพูด ภาษาสเปน .
ตามเราเคยมีคนบอกว่าเป็นป้ายที่ประตูที่ในสเปนและอังกฤษ"ต้น"เรามีเครื่องหมายกากบาทขีดทับห้องโถงและห้องทำงานของมิส nettie hopley .
พลาด hopley อยู่ที่โต๊ะหมุน - ด้านบนไปทางด้านหนึ่งนั่งอยู่ในเก้าอี้หมุนที่ย้ายไปอยู่บนล้อ มีโซฟาที่ต่อสู้กับผนังด้านตรงข้ามกับที่ขนาบข้างด้วยสองหน้าต่างและประตูที่เปิดให้บริการในระเบียงขนาดเล็กจัดให้บริการเก้าอี้นวมตั้งอยู่โดยรอบที่โต๊ะและล้อมกรอบ ภาพ แขวนไว้บนผนังของคนหนึ่งคนใดมีความยาวเส้นผมสีขาวและอื่นๆที่พร้อมด้วยที่น่าเศร้าและใบหน้าสีดำที่หนวดเครา.
ต้นครึ่งเปิดในแบบปรับหมุนได้เก้าอี้ในการดูที่เราสองคนจะหยิกแก้วมีเครื่องหมายกากบาทขีดทับอยู่บนสันเขาของเธอจมูก. ในการดำเนินการนี้เธอต้องมีเป็ดหัวของเธอกันเล็กน้อยและหากว่าเธอกำลังจะก้าวผ่านประตูต่ำ.
สิ่งที่พลาด hopley พูดกับเราเราก็ไม่รู้แต่เราได้เห็นในดวงตาของเธอต้อนรับที่อบอุ่นและเมื่อเธอได้ปิดแว่นตาของเธอไปและยืดตัวขึ้นเธอก็ยิ้มด้วยความเต็มใจเช่นนาง dodson เรามีหลักสูตรว่า"ไม่มีอะไรเพียงจับความมี มิตรภาพ ของเสียงของเธอและความสดใสในสายตาของเธอในขณะที่เธอกล่าวว่าคำว่าเราไม่ได้ทำความเข้าใจ เธอส่งสัญญาณเรามาที่โต๊ะที่ เกือบ tiptoeing ตรงข้ามสำนักงานฉันจะปรากฏตัวผมเองจะทำให้คุณแม่ของผมระหว่างผมและเลดี้ gringo ได้ ในไม่กี่วินาทีก็ต้องตัดสินใจว่าเธอเป็นเพื่อนที่เป็นไปได้หรือที่คุกคาม ( 2 )เราจะนั่งลง.
แล้วพลาด hopley ทำสิ่งที่น่าเกรงขาม เธอยืนขึ้น มีเธอยืนอยู่เมื่อเราเข้าไปก็จะทรงสูง แต่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเธอเธอก็เพิ่มมากขึ้นและสิ่งที่เธอถูกพามาและขึ้นกับเธอไม่ได้นั้นช่วงบนท้วม( 3 )บริเวณไหล่ทั้งสองข้างบริษัทจมูกโดยตรงมีความคมที่แก้มแบบหล่อความยาวเต็มเล็กน้อยโดยเส้นโค้งไปตามทางจมูกที่ริมฝีปากบางเฉียบที่ย้ายไปเหมือนกับน้ำพุร้อนธรรมชาติเหล็กกล้าและหน้าผากสูงที่อยู่ทางด้านบนสุดของผมก็อยู่ในที่พักได้ มิส hopley ไม่ได้ขนาดใหญ่ที่อยู่ในร่างกายแต่เมื่อเธอเคลื่อนที่ได้( 4 )ไปที่ตำแหน่งยืนอยู่ที่เธอดูเหมือนจะตรงกับที่กับยักษ์ใหญ่ผมชอบให้เธอ.
เธอเดินไปยังประตูที่อยู่ในบริเวณมุมของสำนักงานที่เปิดให้บริการและเรียกว่าชื่อ เด็กที่ประมาณสิบปีปรากฏอยู่หน้าประตูทางเข้าที่ เขานั่งอยู่ที่ปลายด้านหนึ่งของตาราง เขาเป็นสีน้ำตาลเหมือนกับเราสำหรับเด็กๆที่มีผมสีดำเงางามหวีผมตรงกลับเป็นระเบียบเรียบร้อยเย็นและน่ารังเกียจไม่เต็มใจ. hopley
พลาดเข้าร่วมกับเราด้วยหนังสือขนาดใหญ่และหนังสือพิมพ์บางคนอยู่ในมือของเธอ เธอมากเกินไปนั่งลงและการตอบคำถามและคำตอบโดยเริ่มจากผู้เป็นล่ามของเรา ชื่อของผมก็คือชาวเป ชื่อของคุณแม่เป็น henriqueta ใบรับรองการเกิดของฉันอยู่ใน San Blas Nature ที่นี่เป็นบัตรรายงานสุดท้ายของฉันจาก escuela เทศบาล numero ที่ 3 พารา varones ของ mazatlán ( 5 )และดังนั้นจึงออกมา พลาด hopley วางสิ่งของต่างๆลงในหนังสือและแม่ของฉันได้ลงนามการ์ดที่.
ตราบใดที่คำถามที่ต่อเนื่องdoña ( 6 ) henriqueta สามารถเข้าพักและผมก็มีความ ปลอดภัย ในตอนนี้ที่พวกเขาได้อยู่มิ hopley เห็นเธอไปอยู่ที่ประตูก็บอกปัดไมโครโฟนสำหรับล่ามของเราและไม่ต้องทำอะไรอื่นอีกต่อไปทำให้ผมด้วยมือและเดินลงมาที่ชั้นแรกของการพลาดหนังเรื่อง มิส Ryan พาผมไปที่นั่งที่ด้านหน้าของห้องเข้าไปในซึ่งผมก็หลบ - ได้ดีขึ้นสำหรับการสำรวจของเธอ เธอจะมีแต่หนังค่อนข้างจะ runty ผมความสูงของเหี่ยวเฉาเมื่อเธอสำหรับ Class และเมื่อผมอย่างคาดไม่ถึงซึ่งมีเธอเป็น,หมอบอยู่โดยมีเคาน์เตอร์,นางสีบลอนด์เปล่งปลั่งหน้าพร้อมด้วยระดับของเรา,เสียงของหล่อนอย่างอดทนใช้งานผมมากกว่าที่น่าสยดสยอง idiocies ของ ภาษาอังกฤษ .
ในระหว่างที่อยู่ถัดไปเพียงไม่กี่สัปดาห์หนังเรื่องพลาดเอาชนะของฉันกลัวว่าของสูง,ความมีชีวิตชีวาครูเป็นเธอก็ก้มลงไปของฉันโต๊ะเพื่อช่วยให้ผมด้วยคำในที่เชื้อปะทุ.ขั้นตอนโดยขั้นตอนที่เธอหลุดหลวมผมและเพื่อนร่วมชั้นของฉันจากจุดทอดสมอที่ตู้นิร ภัย โต๊ะสำหรับแบ่งหมวดหมู่คำสอนที่ปรึกษาหารือและกระดานดำที่โต๊ะทำงานของเธอ คำถามที่เธอเข้ามาในประกาศมีความสุขกับทั้งหมด "โตสามารถอ่านประโยคเต็มที่"และในแบบญี่ปุ่นขนาดเล็กตาเหล่และไม่ชอบอ่านออกเสียงดังอย่างช้าๆในขณะที่ Class ที่ฟังในความน่ามหัศจรรย์ใจ"มากัปตันเรือมา มาและเรียกใช้" ภาษา เกาหลีได้,โปรตุเกส,อิตาลีและโปแลนด์ graders ครั้งแรกได้ไม่นานความเหมือนของสง่าราศีไม่มีแสงน้อยกว่าผมในวันที่ผมสามารถเอาชนะ"ผีเสื้อ"ซึ่งผมได้รับการยืนกรานกล่าวในสเปนเป็นอุปกรณ์มาตรฐานผี - ter - หนีไป "เด็ก" Ryan เรียกว่าสำหรับให้ความสนใจ "เหตุใดหลายๆประเทศได้เรียนรู้ถึงวิธีการออกเสียงผีเสื้อ!"และผมได้พิสูจน์ด้วยเลียนแบบสมบรูณ์แบบของมิส Ryan ' s จากความสำเร็จที่มีชื่อเสียงผมไม่นานสามารถตรงกับในของความคืบหน้าเป็นประโยคเต็มตัวอ่านด้วยการใช้"มา,ผีเสื้อ,มาบินไปกับเรา"
เหมือน ITO และยังมีอีกหลายๆครั้งแรก graders ที่ไม่รู้ ภาษาอังกฤษ ผมได้รับบทเรียนแบบส่วนตัวจากมิส Ryan ในห้องแคบๆห้องโถงปิดในห้องเรียนพร้อมด้วยประตูในแต่ละด้านถัดไปเพื่อไปยังหนึ่งในหนังเรื่องนี้ไม่พลาดประตูที่ขนาดใหญ่เก้าอี้สำหรับตัวเองและที่ขนาดเล็กหนึ่งสำหรับผม.การรักษาที่ตาที่ผ่านมาเปิดประตูก็อ่านด้วยผมเกี่ยวกับแกะในสนามและกลัวไก่ไปดูที่กษัตริย์,สอนให้ผมออกไปจากของฉันแทนเสียงกับบ่อในถ้อยคำเหมือนกับทุ่งหญ้า,คันธนู - Wow - Wow ,หญ้า,และสวยงามซึ่งจะตามแบบแม็กซิกันหูและตาได้จำนวนมากโดยไม่จำเป็นและเสียงจดหมาย.เธอทำให้ผมดูริมฝีปากของเธอแล้วปิดตาของฉันเป็นเธอย้ำคำผมพบยากที่จะอ่าน เมื่อเรามาถึงรู้กันดีกว่าผมพยายามขัดขวางการให้ Ryan ได้อย่างไรเราบอกว่าในสเปน ไม่ได้ใช้งาน เธอกล่าวว่า"โอ"และก็ไปด้วยทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์คันธนู - Wow - ความประทับใจและสวยงามมันเหมือนกับว่าในตู้เสื้อผ้าที่เราทั้งสองเพื่อการสำรวจร่วมกันความลับของ grieving ภาษาอังกฤษ และที่ร่วมกันมากกว่าโศกนาฏกรรมของ bo-peep เหตุผลหลักที่ผมได้จบการศึกษาพร้อมด้วยเกียรติยศจากเกรดเอแห่งแรกที่ว่าผมมีตกหลุมรักกับมิส Ryan อักขระไม่มี - ไร้สาระเปล่งปลั่งของเธอไม่ได้ทำเราทั้งสองเกรงว่าไม่ให้ความรักของเธอหรือรักเธอก็จะทำให้เราไม่ต้องกลัวผมไม่แน่ใจว่าที่มันไม่ใช่แค่ว่าเราสั่งเธออยู่กับมันแต่ยังรู้สึกว่าเธออยู่กับเรา เช่นระดับแรกส่วนที่เหลือของ Lincoln โรงเรียนที่มีการสุ่มตัวอย่างของส่วนล่างของเมืองสถานที่ซึ่งหลายเชื้อชาติทำให้บ้านของพวกเขา พ้องของฉันในระดับที่สอง kazushi ซึ่งพ่อแม่ผู้ปกครองพูดเท่านั้นญี่ปุ่น matti เด็กแบบอิตาเลียนมีแต่หนังและ Manuel ' s Restaurantโปรตุเกสไขมันที่ไม่เคยได้รับในการต่อสู้แต่ปล้ำคุณไปกับพื้นสนามและก็นั่งอยู่บนคุณ ประเภท ต่างๆของเรารวมถึงชาวเกาหลีสัญชาติ yugoslavs เสาตามแบบไอริชและชาวอเมริกันที่เติบโต.
ที่ Lincoln ทำให้เราเข้าไปในชาวอเมริกันก็ไม่ได้หมายความว่าขัดผิวอยู่ห่างออกไปในต่างประเทศสิ่งที่ทำให้เราเป็นคนแรก ครูอาจารย์ที่เรียกว่าเราเหมือนกับที่พ่อแม่ของเราได้หรือเป็นอยู่ใกล้ที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถทำได้ประกาศว่าชื่อของเราในสเปนหรือญี่ปุ่น. ไม่มีไม่เคยดุด่าหรือความผิดต้องระวางโทษสำหรับการพูดเป็น ภาษา บ้านเกิดของเขาในสนามเด็กเล่นได้ matti บอก Class ที่เกี่ยวกับผ้านวมของแม่ของเขาที่ทำให้เธอได้ผลิตในประเทศอิตาลีพร้อมขนชั้นดีของพันห่านที่ encarnación ทำออกมาได้อย่างไรเด็กก็เรียนรู้ที่จะปลาในประเทศฟิลิปปินส์ได้ฉันประหลาดใจชั้นที่สามพร้อมด้วยเรื่องราวของการเดินทางของผมที่แผ่ปกคลุมเดวิดซึ่งไม่มีใครอื่นในระดับ first class ที่ได้เห็นเว้นแต่ใน Museum ที่ Fort Sutter ' s หลังจากนั้นจะเป็นการเที่ยวชมห้องแสดงผลงานทางศิลปะที่ Crocker และคอลเลคชั่นของวีรบุรุษของ ภาพ เขียนสีทองที่อายุของ California ผู้แสดงให้เห็นเลื่อนผ้าไหมที่มี ภาพ เขียนจีนมิส hopley ตัวเธอเองก็มีวิธีการที่แสดงความคิดเห็นความน่ามหัศจรรย์ใจเหนือเรื่องเหล่านี้ก่อนที่ดวงตาของเธอเปิดกว้างจนกว่าจะพองกันเล็กน้อย จึงเป็นการง่ายสำหรับผมที่จะรู้สึกได้ถึงความ ภาคภูมิใจ ที่จะกลายเป็นชาวอเมริกันที่เธอกล่าวว่า"เราจะไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกละอายใจในการเป็นที่ตามแบบแม็กซิกัน.