Now don't get me wrong. I mean, I w

Now don't get me wrong. I mean, I want you to understand from the beginning that i'm not really so dumb. I know what a girl should do and what she shouldn't. I get around. I read. I listen to the radio. And I have two older sisters. So you see I know what's what. I know it's smart to wear tweed skirts and tight fitting sweaters and ballerina shoes. And I know that your hair should be short with that look of careful carelessness, and the peasant hankie should be draped cleverly around your neck, fastened with a ring. Now, me, I never wear a hankie, it makes my face seem too wide. I'm not exactly too small-town either. I read the Broadway columns. You get to know what New York boy is crazy about what Hollywood actress on the West Coast and what starlet is currently the prettiest and who eventually, will play Joan of Arc. It gives you that worldly feeling. I know that it is absolutely forbidden to wear coloured ankle-socks with high-heeled shoes or use Evening in Paris perfume with a tweed suit. But this isn't what I wanted to tell you. I just wanted to give you the general idea that I'm not so dumb. It is important that you understand that.

You See, it was funny how I met him. It was winter night like any other night. And I didn't have my chemistry done either. But the way the moon silvered the twigs and the snow-drifts, I just could not stay inside. The skating rink isn't far from our house - you can make it in five minutes if the side walks aren't slippery, so I went skating. I remember it took me a long time to get ready that night because I had to darn my skating socks first. I don't know why they are always wear out so fast - just in the toes, too. And then I brushed my hair hard, so hard it clung to my hand and stood up around my head.

My skates were hanging by the back door all nice and shiny, for I'd just gotten them for Christmas and they smelled so queer. My dog walked with me as far as the corner. She panted along beside me and her hot breath made a frosty little balloon on the end of her nose. The night was breathlessly quiet and the stars winked down like a million flirting eyes. It was all so lovely.

It was all so lovely; I ran most of the way and it was lucky the sidewalks had ashes on them or I would have slipped.

I had to cut across someone's back garden to get to the rink, and I was out of breath when I got to the shanty - out of breath with running and with the loveliness of the night. Shanties are always such friendly places. There was a delicious smell from the iron stove. Girls burst through the door laughing with snow on their hair. A boy grabbed the hat from a blonde and stuffed it into an empty shoe.

It didn't take me long to get my own skates on and I put my shoes under the bench - far back where they wouldn't get knocked around and would be easy to find when I wanted to go home. I walked out on my toes into the night air.

It was snowing a little outside - quick, eager little flakes that melted as soon as they touched your hand. I don't know where the snow came from for there were stars out. Or maybe the stars were in my eyes and I just kept seeing them every time I looked up into the darkness. I waited a moment. You know, to start to skate at a crowded rink is like jumping on a moving merry-go-round. Once in, I went all right. At least, after I found out exactly where the rough ice was. It was "round, round, jump the rut, round, round, jump the rut, round, round - ."



~ II ~


And then he came. All of sudden his arm was around my waist so warm and tight and he said, "Mind if I skate with you?" and then he took my other hand. That's all there was to it. Just that and then we were skating. It wasn't that I had never skated with a boy before. Don't be silly. I told you before I get around. But this was different. He was smooth! He was a big shot up at school and the best dancer in town. Don't you see? This was different.

At first I can't remember what we talked about, I can't even remember if we talked at all. We just skated and skated and laughed every time we came to that rough spot and pretty soon we were laughing all the time at nothing at all. It was all so lovely.

Then we sat on the big snow bank at the edge of the rink and just watched. It was cold at first, even with my skating pants on, sitting on that hard heap of snow, but pretty soon I got warm all over. He threw a handful of snow at me and it fell in a little white shower on my hair and he leaned over to brush it off. I held my breath. The night stood still.

Then he sat up straight and said, "We'd better start home." Not "shall I take you home?" or "Do you live far?" but "We'd better start home." See, that's how I knew he wanted to take me home. Not because he had to but because he wanted to. He went to the shanty to get my shoes. "Black ones", I told him. "Same size as Garbo's." And laughed again. He was still smiling when he came back and took off my skates and tied the wet skate strings in a knot and put them over his shoulder. Then he held out his hand and helped me up from the snow bank. I brushed off the seat of my pants and we were ready.

It was snowing harder now. Big, quiet flakes that clung to us loveingly. It was all so lovely that I was sorry I lived only a few blocks away. He talked softly as we walked as if every little word was a secret. "Did I like swing and did I plan to go to college next year and had I a cousin who knew his brother?" A very respectable sort of conversation and then finally - "How nice I looked with snow in my hair and had I ever seen the moon - so close?" and then we were home.

The porch light was on. My mother always puts the porch light on when I go away at night. And we stood there a moment by the front steps and the snow turned pinkish in the light and a few feathery flakes settled on my hair. Then he took my skates and put them over my shoulder and very very close to my cheek softly said, "Good night now. I'll call you," he said.

I went inside then and in a moment he was gone. I watched him from my window as he went down the street. I could hear him whistling softly and I couldn't tell if it was he or my heart whistling out there in the night. And then he was gone, completely gone.

I shivered. Somehow the darkness seemed changed. The stars were hard little lights up in the sky and the moon had a sharp yellow glare. The air was suddenly cold and the wind wiped out his footsteps. Everything was quiet.

But he'd said, "I'll call you." That's what he said, "I'll call you." I couldn't sleep all night.

And that was last Thursday. Tonight is Tuesday. Tonight is Tuesday and my homework is done and I darned some stocking that really didn't need it, and I worked a cross-word puzzle and I listened to the radio and now I'm just sitting. I'm just sitting because I can't think of anything else to do. I can't think of anything, anything but snowflakes and ice skates and a yellow moon and Thursday night. The telephone is sitting on the corner table with its old black face turned to the wall. I don't even jump when it rings any more. My heart still prays but my mind just laughs. Outside the night is still - so still I think I'll go crazy. And so I'm sitting here and I'm not feeling anything. I'm not even sad because all of a sudden I know. I can sit here now and forever and laugh and laugh while the tears run salty in the corners of my mouth. For all of a sudden, I know, I know what the stars knew all the time - he will never, never call - never.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้ ตื้นขึ้น ผมหมายถึง ฉันต้องการให้เข้าใจตั้งแต่เริ่มต้นที่ฉันไม่ได้จริง ๆ คุณใบ้เพื่อให้ ฉันรู้ว่าสิ่งที่ผู้หญิงควรทำและสิ่งที่เธอไม่ควร ฉันได้รับสถาน อ่าน ผมฟังวิทยุ และมีน้องสาวสองคนเก่า เพื่อให้คุณเห็นฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ฉันรู้ว่า มันเป็นสมาร์ทจะสวมกระโปรงผ้าสักหลาด และกระชับแน่นเสื้อกันหนาว และรองเท้านักบัลเล่ต์ และรู้ว่า ผมของคุณควรสั้น ด้วยที่มีลักษณะของการกระจายระวัง และ hankie ชาวนาควรจะมากคำนึงรอบคอ ยึดกับแหวน ตอนนี้ ฉัน ฉันไม่เคยใส่แบบ hankie ทำให้ใบหน้าของฉันดูเหมือนจะกว้างเกินไป ฉันเป็นเมืองขนาดเล็กเกินไปไม่ว่าอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมอ่านคอลัมน์ที่บรอดเวย์ คุณได้รับรู้อะไรเด็กนิวยอร์กบ้าเกี่ยวกับอะไรนักแสดงฮอลลีวูดฝั่งตะวันตก และสตาร์เลทอะไรกำลังสวย และที่สุด จะเล่นโจนโค้ง มันทำให้รู้สึกว่าทาง รู้ว่า จริง ๆ ห้ามสวมถุงเท้าข้อเท้าสีกับรองเท้าส้นสูง หรือใช้ตอนเย็นน้ำหอมปารีสกับสูทผ้าสักหลาด แต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากบอกคุณ ผมแค่ต้องการให้ความคิดทั่วไปว่า ฉันไม่ได้ใบ้เพื่อให้ เป็นสิ่งสำคัญที่คุณเข้าใจว่าYou See, it was funny how I met him. It was winter night like any other night. And I didn't have my chemistry done either. But the way the moon silvered the twigs and the snow-drifts, I just could not stay inside. The skating rink isn't far from our house - you can make it in five minutes if the side walks aren't slippery, so I went skating. I remember it took me a long time to get ready that night because I had to darn my skating socks first. I don't know why they are always wear out so fast - just in the toes, too. And then I brushed my hair hard, so hard it clung to my hand and stood up around my head.My skates were hanging by the back door all nice and shiny, for I'd just gotten them for Christmas and they smelled so queer. My dog walked with me as far as the corner. She panted along beside me and her hot breath made a frosty little balloon on the end of her nose. The night was breathlessly quiet and the stars winked down like a million flirting eyes. It was all so lovely.It was all so lovely; I ran most of the way and it was lucky the sidewalks had ashes on them or I would have slipped.I had to cut across someone's back garden to get to the rink, and I was out of breath when I got to the shanty - out of breath with running and with the loveliness of the night. Shanties are always such friendly places. There was a delicious smell from the iron stove. Girls burst through the door laughing with snow on their hair. A boy grabbed the hat from a blonde and stuffed it into an empty shoe.It didn't take me long to get my own skates on and I put my shoes under the bench - far back where they wouldn't get knocked around and would be easy to find when I wanted to go home. I walked out on my toes into the night air.It was snowing a little outside - quick, eager little flakes that melted as soon as they touched your hand. I don't know where the snow came from for there were stars out. Or maybe the stars were in my eyes and I just kept seeing them every time I looked up into the darkness. I waited a moment. You know, to start to skate at a crowded rink is like jumping on a moving merry-go-round. Once in, I went all right. At least, after I found out exactly where the rough ice was. It was "round, round, jump the rut, round, round, jump the rut, round, round - ."~ II ~And then he came. All of sudden his arm was around my waist so warm and tight and he said, "Mind if I skate with you?" and then he took my other hand. That's all there was to it. Just that and then we were skating. It wasn't that I had never skated with a boy before. Don't be silly. I told you before I get around. But this was different. He was smooth! He was a big shot up at school and the best dancer in town. Don't you see? This was different.At first I can't remember what we talked about, I can't even remember if we talked at all. We just skated and skated and laughed every time we came to that rough spot and pretty soon we were laughing all the time at nothing at all. It was all so lovely.Then we sat on the big snow bank at the edge of the rink and just watched. It was cold at first, even with my skating pants on, sitting on that hard heap of snow, but pretty soon I got warm all over. He threw a handful of snow at me and it fell in a little white shower on my hair and he leaned over to brush it off. I held my breath. The night stood still.Then he sat up straight and said, "We'd better start home." Not "shall I take you home?" or "Do you live far?" but "We'd better start home." See, that's how I knew he wanted to take me home. Not because he had to but because he wanted to. He went to the shanty to get my shoes. "Black ones", I told him. "Same size as Garbo's." And laughed again. He was still smiling when he came back and took off my skates and tied the wet skate strings in a knot and put them over his shoulder. Then he held out his hand and helped me up from the snow bank. I brushed off the seat of my pants and we were ready.It was snowing harder now. Big, quiet flakes that clung to us loveingly. It was all so lovely that I was sorry I lived only a few blocks away. He talked softly as we walked as if every little word was a secret. "Did I like swing and did I plan to go to college next year and had I a cousin who knew his brother?" A very respectable sort of conversation and then finally - "How nice I looked with snow in my hair and had I ever seen the moon - so close?" and then we were home.The porch light was on. My mother always puts the porch light on when I go away at night. And we stood there a moment by the front steps and the snow turned pinkish in the light and a few feathery flakes settled on my hair. Then he took my skates and put them over my shoulder and very very close to my cheek softly said, "Good night now. I'll call you," he said.I went inside then and in a moment he was gone. I watched him from my window as he went down the street. I could hear him whistling softly and I couldn't tell if it was he or my heart whistling out there in the night. And then he was gone, completely gone.I shivered. Somehow the darkness seemed changed. The stars were hard little lights up in the sky and the moon had a sharp yellow glare. The air was suddenly cold and the wind wiped out his footsteps. Everything was quiet.But he'd said, "I'll call you." That's what he said, "I'll call you." I couldn't sleep all night.And that was last Thursday. Tonight is Tuesday. Tonight is Tuesday and my homework is done and I darned some stocking that really didn't need it, and I worked a cross-word puzzle and I listened to the radio and now I'm just sitting. I'm just sitting because I can't think of anything else to do. I can't think of anything, anything but snowflakes and ice skates and a yellow moon and Thursday night. The telephone is sitting on the corner table with its old black face turned to the wall. I don't even jump when it rings any more. My heart still prays but my mind just laughs. Outside the night is still - so still I think I'll go crazy. And so I'm sitting here and I'm not feeling anything. I'm not even sad because all of a sudden I know. I can sit here now and forever and laugh and laugh while the tears run salty in the corners of my mouth. For all of a sudden, I know, I know what the stars knew all the time - he will never, never call - never.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้ไม่ได้รับฉันผิด ฉันหมายความว่าฉันต้องการให้คุณเข้าใจตั้งแต่ต้นว่าฉันไม่ได้จริงๆใบ้เพื่อ ฉันรู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ควรทำและสิ่งที่เธอไม่ควร ฉันจะได้รับรอบ ฉันอ่าน. ผมฟังวิทยุ และผมก็มีพี่สาวสองคน ดังนั้นคุณจะเห็นสิ่งที่ฉันรู้ว่าเป็นสิ่งที่ ฉันรู้ว่ามันเป็นสมาร์ทที่จะสวมใส่กระโปรงและเสื้อกันหนาวทวีกระชับแน่นและรองเท้าบัลเล่ต์ และผมรู้ว่าผมของคุณควรจะสั้นกับรูปลักษณ์ของความประมาทระวังว่าและผ้าเช็ดหน้าชาวนาควรจะพาดชาญฉลาดรอบคอของคุณยึดกับแหวน ตอนนี้ฉันไม่เคยสวมใส่ฉันผ้าเช็ดหน้าก็จะทำให้ใบหน้าของฉันดูเหมือนกว้างเกินไป ฉันไม่เกินไปเมืองเล็กอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมอ่านคอลัมน์บรอดเวย์ คุณจะได้รับรู้ว่าสิ่งที่เด็ก New York เป็นสิ่งที่คลั่งไคล้ดาราฮอลลีวู้ดบนชายฝั่งตะวันตกและสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันดาราที่สวยที่สุดและผู้ที่ในที่สุดก็จะเล่นโจนออฟอาร์ มันทำให้คุณมีความรู้สึกทางโลก ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างยิ่งที่จะสวมใส่สีที่ข้อเท้าถุงเท้ากับรองเท้าส้นสูงหรือใช้ตอนเย็นในน้ำหอมปารีสชุดทวี แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะบอกคุณ ฉันแค่อยากจะให้ความคิดทั่วไปว่าฉันไม่ได้โง่ มันเป็นสิ่งสำคัญที่คุณเข้าใจว่า. ที่คุณเห็นมันก็ตลกว่าผมได้พบกับเขา มันเป็นคืนฤดูหนาวเช่นคืนอื่น ๆ และฉันไม่ได้มีคุณสมบัติทางเคมีของฉันทำอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่วิธีการที่ดวงจันทร์สีเงินกิ่งไม้และกองหิมะที่ผมก็ไม่สามารถอยู่ภายใน ลานสเก็ตสเก็ตอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเรา - คุณสามารถทำให้มันอยู่ในห้านาทีถ้าเดินด้านข้างไม่ลื่นเพื่อให้ฉันไปเล่นสเก็ต ผมจำได้ว่ามันเอาฉันเป็นเวลานานจะได้รับพร้อมคืนนั้นเพราะผมต้องสาปถุงเท้าสเก็ตครั้งแรกของฉัน ผมไม่ทราบว่าทำไมพวกเขามักจะสวมใส่ออกอย่างรวดเร็ว - เพียงในเท้ามากเกินไป แล้วผมแปรงผมอย่างหนักเพื่อให้มันยากที่ยึดติดกับมือของฉันและลุกขึ้นยืนรอบหัวของฉัน. รองเท้าสเก็ตของฉันถูกแขวนโดยประตูหลังทั้งหมดที่ดีและเงางามสำหรับฉันอากาศเพียงพวกเขาสำหรับคริสมาสต์และพวกเขาได้กลิ่นแปลกดังนั้น สุนัขของฉันเดินกับฉันเท่าที่มุม เธอ panted พร้อมเคียงข้างฉันและลมหายใจร้อนของเธอทำบอลลูนเล็ก ๆ น้อย ๆ หนาวที่ปลายจมูกของเธอ เป็นคืนที่เงียบสงบและกระหืดกระหอบดาวขยิบตาลงเหมือนล้านตาเจ้าชู้ นั่นคือทั้งหมดที่น่ารักมาก. มันเป็นทั้งหมดเพื่อให้น่ารัก; . ฉันวิ่งมากที่สุดของวิธีการและมันก็เป็นโชคดีทางเท้ามีขี้เถ้าที่พวกเขาหรือผมจะได้เล็ดรอดผมต้องตัดผ่านสวนหลังบ้านของใครบางคนที่จะได้รับลานสเก็ตและฉันก็ออกจากลมหายใจเมื่อผมกลับไปที่กระท่อม- ออก ลมหายใจกับการทำงานและมีความน่ารักของคืน กระท่อมอยู่เสมอเช่นสถานที่ที่เป็นมิตร มีกลิ่นหอมอร่อยจากเตาเหล็กคือ สาวออกมาผ่านประตูหัวเราะกับหิมะบนผมของพวกเขา เด็กผู้ชายคนหนึ่งคว้าหมวกจากสีบลอนด์และยัดมันลงไปในรองเท้าที่ว่างเปล่า. มันใช้เวลาไม่นานฉันจะได้รับรองเท้าสเก็ตของตัวเองและฉันใส่รองเท้าของฉันภายใต้ม้านั่ง - ไกลกลับที่พวกเขาจะไม่ได้รับการเคาะไปรอบ ๆ และจะ เป็นเรื่องง่ายที่จะหาเมื่อฉันต้องการที่จะกลับบ้าน ผมเดินออกมาจากเท้าของฉันไปในอากาศคืน. มันเป็นหิมะตกนอกเล็ก ๆ น้อย ๆ - รวดเร็วเกล็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ความกระตือรือร้นที่ละลายทันทีที่พวกเขาสัมผัสมือของคุณ ผมไม่ทราบว่าที่หิมะมาจากเพราะมีดาวที่มีออกมา หรืออาจจะเป็นดาวที่อยู่ในสายตาของฉันและฉันก็คงได้เห็นพวกเขาทุกครั้งที่ผมเงยหน้าขึ้นมองไปในความมืดทุก ฉันรอสักครู่ คุณจะรู้ว่าจะเริ่มต้นการเล่นสเก็ตลานสเก็ตที่แออัดเป็นเหมือนการกระโดดในการเคลื่อนย้ายม้ารอบ เมื่ออยู่ในผมไปทางด้านขวาทั้งหมด อย่างน้อยหลังจากที่ผมพบว่าที่หยาบกร้านเป็นน้ำแข็ง มันเป็น "รอบรอบข้ามร่องรอบรอบข้ามร่องรอบรอบ -." ~ ~ ครั้งที่สองและแล้วเขาก็มา ทั้งหมดในทันทีที่แขนของเขาคือรอบเอวของฉันเพื่อให้อบอุ่นและแน่นและเขากล่าวว่า "ใจถ้าผมเล่นสเก็ตกับคุณ?" และแล้วเขาก็เอามือของอื่น ๆ ของฉัน นั่นคือทั้งหมดที่มีไป เพียงแค่นั้นและเรากำลังเล่นสเก็ต มันไม่ได้ว่าผมไม่เคยเล่นสเก็ตกับเด็กผู้ชายมาก่อน อย่าโง่ ผมบอกคุณก่อนที่ผมจะได้รับรอบ แต่นี้คือที่แตกต่างกัน เขาเป็นคนที่เรียบ! เขาเป็นพี่ใหญ่ขึ้นที่โรงเรียนและนักเต้นที่ดีที่สุดในเมือง คุณไม่เห็น? นี่คือความแตกต่างกัน. ตอนแรกผมจำไม่ได้ว่าสิ่งที่เราพูดคุยเกี่ยวกับที่ฉันสามารถจำไม่ได้ว่าถ้าเราพูดคุยกันเลย เราเพียง แต่เล่นสเก็ตและเล่นสเก็ตและหัวเราะเวลาที่เรามาถึงจุดที่หยาบและสวยเร็ว ๆ นี้เราได้หัวเราะตลอดเวลาที่ไม่มีอะไรที่ทั้งหมดทุก นั่นคือทั้งหมดที่น่ารักมาก. จากนั้นเรานั่งอยู่บนฝั่งหิมะขนาดใหญ่ที่ขอบของลานสเก็ตและดูเพียง มันหนาวในตอนแรกแม้จะมีกางเกงของฉันในการเล่นสเก็ตนั่งอยู่บนกองที่หนักของหิมะ แต่สวยเร็ว ๆ นี้ผมได้อบอุ่นทั่ว เขาโยนกำมือของหิมะที่ผมและมันลดลงเล็กน้อยในห้องอาบน้ำสีขาวบนผมของฉันและเขาโน้มตัวไปแปรงออก ฉันถือลมหายใจของฉัน คืนยังคงยืน. จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นนั่งตรงและกล่าวว่า "เราควรที่จะเริ่มต้นที่บ้าน." ไม่ได้ "ฉันจะพาคุณกลับบ้าน?" หรือ "คุณอยู่ห่างไกล?" แต่ "เราควรที่จะเริ่มต้นที่บ้าน." ดูว่าเป็นวิธีที่ผมรู้ว่าเขาต้องการที่จะพาฉันกลับบ้าน ไม่ได้เพราะเขาจะต้อง แต่เป็นเพราะเขาต้องการที่จะ เขาเดินไปที่กระท่อมที่จะได้รับรองเท้าของฉัน "คนดำ" ผมบอกเขาว่า "ขนาดเช่นเดียวกับการ์โบล." และหัวเราะอีกครั้ง เขาก็ยังคงยิ้มเมื่อเขากลับมาและเอาออกรองเท้าสเก็ตของฉันและผูกสายสเก็ตเปียกในปมและทำให้พวกเขาข้ามไหล่ของเขา จากนั้นเขาก็จัดขึ้นมือของเขาออกและช่วยให้ผมขึ้นมาจากธนาคารหิมะ ฉันแปรงออกที่นั่งของกางเกงของฉันและเราก็พร้อมที่. มันเป็นหิมะตกหนักในขณะนี้ บิ๊ก, สะเก็ดที่เงียบสงบที่ยังยึดติดกับเรา loveingly มันเป็นที่น่ารักทุกคนว่าฉันขอโทษฉันอาศัยอยู่เพียงไม่กี่ช่วงตึกไป เขาพูดคุยเบา ๆ ขณะที่เราเดินราวกับว่าทุกคำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นความลับ "ผมไม่ชอบและไม่แกว่งฉันวางแผนที่จะไปเรียนที่วิทยาลัยในปีหน้าและมีญาติของฉันที่รู้ว่าพี่ชายของเขาหรือไม่" จัดเรียงนับถือมากของการสนทนาและแล้วในที่สุด - "วิธีที่ดีผมมองด้วยหิมะในเส้นผมของฉันและฉันได้เคยเห็นดวงจันทร์ - ปิดเพื่อ?" และจากนั้นเราอยู่ที่บ้าน. แสงอยู่บนระเบียง แม่ของฉันมักจะทำให้แสงระเบียงในเมื่อฉันหายไปในเวลากลางคืน และเรายืนอยู่ที่นั่นสักครู่โดยขั้นตอนที่ด้านหน้าและหิมะหันสีชมพูในแสงและสะเก็ดเบาไม่กี่นั่งลงบนผมของฉัน จากนั้นเขาก็เอารองเท้าสเก็ตของฉันและทำให้พวกเขาข้ามไหล่ของฉันและใกล้ชิดมากที่แก้มของฉันเบา ๆ กล่าวว่า "คืนที่ดีในขณะนี้. ฉันจะโทรหาคุณ" เขากล่าว. ผมเข้าไปข้างในแล้วในช่วงเวลาที่เขาก็หายไป ผมเฝ้าดูเขาจากหน้าต่างของฉันขณะที่เขาเดินไปตามถนน ผมได้ยินเขาผิวปากเบา ๆ และผมก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นเขาหรือหัวใจของฉันผิวปากออกมีในเวลากลางคืน และแล้วเขาก็หายไปหายไปหมด. ผมสั่น อย่างใดความมืดดูเหมือนการเปลี่ยนแปลง ดาวมีไฟเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยากขึ้นไปในท้องฟ้าและดวงจันทร์มีแสงสะท้อนสีเหลืองที่คมชัด อากาศหนาวฉับพลันและลมเช็ดออกรอยเท้าของเขา ทุกอย่างเป็นที่เงียบสงบ. แต่เขาจะกล่าวว่า "ผมจะโทรหาคุณ." นั่นคือสิ่งที่เขากล่าวว่า "ผมจะโทรหาคุณ." ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน. และนั่นก็คือเมื่อวันพฤหัสบดี คืนนี้เป็นอังคาร คืนนี้เป็นวันอังคารและบ้านของฉันจะทำและฉันปล่อยเคราะห์ร้ายที่จริงไม่จำเป็นต้องใช้มันบางและผมทำงานเป็นปริศนาข้ามคำและผมฟังวิทยุและตอนนี้ฉันเพียงแค่นั่งอยู่ ฉันเพียงแค่นั่งอยู่เพราะฉันไม่สามารถคิดอะไรอื่นที่จะทำ ฉันไม่สามารถคิดอะไรอะไร แต่เกล็ดหิมะและสเก็ตน้ำแข็งและดวงจันทร์สีเหลืองและคืนวันพฤหัสบดี โทรศัพท์นั่งอยู่บนโต๊ะมุมที่มีใบหน้าสีดำเก่าหันไปที่ผนัง ฉันไม่ได้กระโดดเมื่อมันแหวนใด ๆ เพิ่มเติม หัวใจของฉันยังคงสวดมนต์ แต่ใจของฉันเพียงแค่หัวเราะ นอกคืนยังคง - เพื่อให้ยังคงฉันคิดว่าฉันจะไปบ้า และเพื่อให้ฉันนั่งอยู่ที่นี่และฉันไม่ได้รู้สึกอะไร ผมไม่ได้เสียใจเพราะทั้งหมดในทันทีที่ฉันรู้ ฉันสามารถนั่งอยู่ที่นี่ในขณะนี้และตลอดไปและหัวเราะและหัวเราะในขณะที่เรียกน้ำตาเค็มในมุมปากของฉัน สำหรับทั้งหมดในทันทีที่ผมรู้ว่าผมรู้ว่าสิ่งที่ดาวรู้ว่าตลอดเวลา - เขาจะไม่เคยไม่เคยโทรหา - ไม่เคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้ไม่ได้รับฉันผิด ฉันหมายถึง , ฉันต้องการให้คุณเข้าใจตั้งแต่แรกแล้วว่า ผมไม่ได้โง่มาก ฉันรู้ว่าสิ่งที่ผู้หญิงควรทำ และอะไรไม่ควร ฉันได้รับรอบ ผมอ่าน ผมฟังวิทยุ และฉันมีพี่สาว 2 คน . ดังนั้นคุณจะเห็นผมรู้อะไร ผมรู้ว่ามันเป็นสมาร์ทที่จะสวมกระโปรง Tweed และเสื้อกันหนาวที่กระชับแน่นและรองเท้าบัลเล่ต์หญิงและผมรู้ว่าผมควรสั้นด้วยสายตาแบบนั้นระวังความประมาท และชาวนาผ้าเช็ดหน้าควร draped อย่างชาญฉลาดรอบคอของคุณ ยึดด้วยแหวน ตอนนี้ ผม ผมไม่เคยใส่ผ้าเช็ดหน้า มันทำให้หน้าของฉันดูเหมือนจะกว้างเกินไป จริงๆแล้ว ผมไม่ได้เป็นเมืองเล็ก ๆ ด้วยเหมือนกัน ผมอ่านบรอดเวย์คอลัมน์คุณจะได้รับรู้สิ่งที่นิวยอร์กเด็กบ้าอะไรเกี่ยวกับนักแสดงหญิงฮอลลีวู้ดบนชายฝั่งตะวันตกและสิ่งที่ดาราหน้าใหม่ที่กำลังสวย และในที่สุด จะเล่น โจน ออฟ อาร์ค มันทำให้คุณเกิดความรู้สึก ผมรู้ว่ามันเป็นข้อห้ามที่จะสวมใส่สีข้อเท้าถุงเท้ากับรองเท้าส้นสูงหรือใช้เย็นในปารีสน้ำหอมที่มีดชุด แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการจะบอกคุณฉันแค่อยากให้คุณความคิดทั่วไปที่ผมไม่โง่ มันเป็นสิ่งสำคัญที่คุณเข้าใจ

เห็นมั้ย มันน่าขันแค่ไหนที่ฉันเจอเขา มันเป็นฤดูหนาวคืน เหมือนคืนอื่นๆ . และผมไม่ได้มีเคมีของฉันเหมือนกัน แต่วิธีที่ดวงจันทร์ล่ามกิ่งไม้และกองหิมะ ฉันก็ไม่สามารถอยู่ข้างในสเก็ตอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเรา - คุณสามารถทำมันใน 5 นาที ถ้าข้างๆ เดินไม่ลื่น ฉันก็เลยไปเล่นสเก็ต ผมจำได้ว่าผมใช้เวลานานเพื่อเตรียมพร้อมในคืนนั้น เพราะต้องสาปของฉันสเก็ตถุงเท้าก่อน ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขามักจะสวมออกอย่างรวดเร็วพอดีเท้าเกินไป และฉันก็แปรงฟันยากผมอย่างหนัก มันยึดกับมือของฉัน และยืนหยัดอยู่ในหัว

รองเท้าของฉันถูกแขวนโดยประตูหลังทั้งสวยและเงางาม เพราะฉันเพิ่งให้คริสต์มาสและกลิ่นมันค่อนข้างแปลก สุนัขเดินกับฉันเท่าที่มุม เธอออกมาสั่นแฮกๆมาข้างๆฉันและเธอ ลมหายใจร้อนทำบอลลูนเล็กๆมักบนปลายของจมูก คืนที่ดาวขยิบตา breathlessly เงียบลงเหมือนล้านเหล่ตา มันน่ารักมากเลย

มันน่ารักมาก ฉันวิ่งมากที่สุดของวิธีการ และโชคดีที่มีทางเท้ามีขี้เถ้าไว้ หรือผมจะลื่น

ฉันต้องตัดใครบางคนกลับสวนไปสเก็ตและฉันก็หายใจไม่ออก เมื่อไปถึงกระท่อม - เหนื่อยกับการวิ่ง และ กับความน่ารักของคืน กระท่อมอยู่เสมอสถานที่ที่เป็นมิตรเช่น มีกลิ่นของอร่อยจากเตาเหล็กสาวๆออกมาผ่านประตูหัวเราะกับหิมะบนหัวของพวกเขา เด็กชายหยิบหมวกจากสีบลอนด์และยัดมันเข้าไปในเท้าเปล่า

มันไม่ได้พาฉันยาวที่จะได้รับรองเท้าสเก็ตของฉันเองและฉันใส่รองเท้าของฉันภายใต้บัลลังก์ - ไกลกลับมาที่พวกเขาจะไม่ล้มไปรอบ ๆและจะค้นหาได้ง่ายเมื่อต้องการกลับบ้าน ผมเดินออกมาบนเท้าของฉันในเวลากลางคืนอากาศ

หิมะตกภายนอกเล็กน้อย - รีบกระตือรือร้นน้อยเกล็ดละลายทันทีที่โดนมือของคุณ ฉันไม่รู้ว่าหิมะมาจากเพราะมีดวงดาวออกมา หรือบางทีดวงดาวในดวงตาของฉัน และฉันก็เห็นพวกเขา ทุกครั้งที่ผมมองเข้าไปในที่มืด ฉันรอสักครู่ คุณรู้มั้ย การเริ่มเล่นสเก็ตที่ลานแออัดเหมือนกระโดดในการย้ายเมอร์รี่ หมุนไป ครั้งหนึ่งในฉันไปก็ได้ อย่างน้อย หลังจากที่พบว่าน้ำแข็งที่ขรุขระเป็น มันเป็น " รอบที่ข้ามร่อง , กลม , กลม , กระโดดข้ามร่อง , กลม , กลม - "



~ ii ~


แล้วเขาก็มา จู่ๆแขนของเขารอบเอวของฉันอบอุ่น แน่น และเขากล่าวว่า , " ถ้าฉันเล่นกับคุณ ? แล้วเขาก็จับมืออีกข้างของฉัน แค่นั้นมัน เพียงที่และจากนั้นเรากำลังเล่นสเก็ตมันไม่ได้ว่าผมเคยซ้อมกับเด็กก่อน อย่าโง่ไปหน่อยเลย ผมบอกคุณก่อนฉันได้รับรอบ แต่นี่มันไม่เหมือนกัน เขาเรียบ ! เขาเป็นขาใหญ่ในโรงเรียนและนักเต้นที่ดีที่สุดในเมือง คุณไม่เห็นเหรอ ? นี้มันต่างกัน

ตอนแรกผมจำไม่ได้ว่าเราคุยอะไรกัน ผมจำไม่ได้ ถ้าเราพูดกันเลยเราเพิ่งเล่นสเก็ตเล่นสเก็ตและหัวเราะทุกครั้งที่เรามาที่จุดขรุขระและอีกไม่นานเราสองคนหัวเราะตลอดเวลาเลย มันน่ารักมากเลย

แล้วเรานั่งอยู่บนหิมะธนาคารใหญ่ที่ขอบลาน และเพิ่งได้ดู มันเย็นก่อน แม้แต่กับสเก็ตใส่กางเกง นั่งบนกองหินหนักของหิมะ แต่ไม่นานฉันก็อุ่นมากกว่า