The task of producing the additiona

The task of producing the additional rice to meet the expected demands of the year 2025 poses a major challenge. The danger is that stability in rice production is linked to social and political stability of the countries in the Asia-Pacific Region (Hossain, 1996). The scope of area expansion in some countries is offset by the reduction in rice lands in major rice producing countries. So far irrigated rice which occupies about 57 percent of the area and produces 76 percent of total rice has helped double the rice production. It will be easier to produce the necessary increases in productivity under irrigated conditions than under rainfed or other ecosystems. The question turns more problematic when we think that production increases have to be realized annually using less land, less people, less water and less pesticides. There are additional difficulties of putting more area under modern varieties and using more fertilizers for closing the yield gap, or bringing in additional area under rice or under irrigation. The irrigated rice area would be hard to increase as the problems of soil salinity, high cost of development, water scarcity, alternative and competing uses of water, environmental concerns of the emission of green house gases like methane (rice fields contribute 20 percent) and nitrous oxide (fertilizer contributes 19 percent). The difficulties are further amplified when potential consequences of increased cropping intensity are taken into account. Estimates of the Inter Centre Review instituted by the Consultative Group on International Agricultural Research (CGIAR) indicate that about 70 percent of additional production will have to come from the irrigated rice ecosystem and almost 21 percent from rainfed lowland. To achieve this, it was estimated that the yield ceiling of irrigated rice in Asia, for example, would need to be increased from its late 1980s level of about 10 tonnes/ha to around 13 tonnes/ha in 2030. Simultaneously the yield gap would have to be reduced from 48 to 35 percent to produce average yields of about 8.5 tonnes/ha or about double the current level. One of the several ways GATT will affect research will be through funding and comparative resource allocation. With the movement from subsistence to a market-oriented economy, rainfed rice production may bring additional changes in many countries which depend on this ecosystem heavily and have no resources to convert rainfed to irrigated systems

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

งานของการผลิตข้าวเพิ่มเติมเพื่อตอบสนองความต้องการที่คาดว่าปี 2025 ซึ่งทำให้เกิดความท้าทายที่สำคัญ อันตรายเป็นที่มั่นคงในการผลิตข้าวเชื่อมโยงกับความมั่นคงทางสังคม และการเมืองของประเทศในภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิก (Hossain, 1996) ขอบเขตของการขยายพื้นที่ในบางประเทศเป็นบัญชีตรงข้ามการลดในดินแดนข้าวในประเทศผลิตข้าวรายใหญ่ จนข้าวยาม ที่ใช้ประมาณร้อยละ 57 ของพื้นที่ผลิตรวมข้าวร้อยละ 76 มีช่วยคู่ผลิตข้าว มันจะง่ายต่อการผลิตเพิ่มขึ้นจำเป็นในการผลิตภายใต้เงื่อนไขยามกว่า rainfed หรือระบบนิเวศอื่น ๆ คำถามจะมีปัญหามากขึ้นเมื่อเราคิดว่า เพิ่มผลิตได้จะรับรู้เป็นรายปีโดยใช้ที่ดินน้อยกว่า น้อย น้ำน้อย และยาฆ่าแมลงน้อย มีปัญหาเพิ่มเติมของวางพื้นที่มากกว่าพันธุ์ที่ทันสมัย และการใช้ปุ๋ยเพิ่มเติมสำหรับปิดช่องว่างผลผลิต หรือนำในพื้นที่เพิ่มเติมภาย ใต้ข้าว หรือภาย ใต้การชลประทาน ตั้งข้าวยามจะยากที่จะเพิ่มขึ้นเนื่องจากปัญหาดินเค็ม ต้นทุนสูงการพัฒนา ขาดแคลน สำรองน้ำ และใช้น้ำในการแข่งขัน อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของมลพิษของก๊าซเรือนกระจกเช่นมีเทน (ข้าวร่วม 20 เปอร์เซ็นต์) และไนตรัสออกไซด์ (ปุ๋ยจัดสรรอัตราร้อยละ 19) ความยากลำบากที่จะขยายเพิ่มเติมเมื่อพิจารณาถึงศักยภาพผลกระทบของความเข้มครอบเพิ่ม ประเมินของอินเตอร์ศูนย์ตรวจทานโลกกลุ่ม Consultative บนนานาชาติเกษตรวิจัย (CGIAR) ระบุที่ประมาณร้อยละ 70 ของการผลิตเพิ่มเติมจะต้องมาจากระบบนิเวศข้าวยามและเกือบร้อยละ 21 จาก rainfed ราบ เพื่อให้บรรลุนี้ มันถูกคาดว่า เพดานผลผลิตของข้าวยามในเอเชีย เช่น จะต้องถูกเพิ่มขึ้นจากระดับไฟต์ล่าสุด ของประมาณ 10 ตัน/ฮา ประมาณ 13 ตัน/ฮา ในปี 2030 พร้อมช่องว่างผลผลิตจะต้องลดลงจาก 48 35 เปอร์เซ็นต์ในการผลิตผลผลิตเฉลี่ย ของประมาณ 8.5 ตัน/ฮา หรือ เกี่ยวกับคู่ระดับปัจจุบัน หลายวิธีแกตต์จะส่งผลกระทบต่อการวิจัยอย่างใดอย่างหนึ่งจะถึงเงินทุน และการปันส่วนทรัพยากรเปรียบเทียบ มีการเคลื่อนไหวจากชีพเศรษฐกิจที่มุ่งเน้นการตลาด ผลิตข้าว rainfed อาจนำเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมในหลายประเทศซึ่งขึ้นอยู่กับระบบนิเวศนี้มาก และมีทรัพยากรไม่แปลง rainfed ระบบยาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

งานของการผลิตข้าวเพิ่มเติมเพื่อตอบสนองความต้องการที่คาดว่าในปี 2025 ความท้าทายที่สำคัญ อันตรายก็คือค​​วามมั่นคงในการผลิตข้าวที่เชื่อมโยงกับความมั่นคงทางสังคมและการเมืองของประเทศในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก (งะ, 1996) ขอบเขตของการขยายพื้นที่ในบางประเทศจะชดเชยการลดลงในดินแดนข้าวในประเทศผู้ผลิตข้าวรายใหญ่ จนถึงขณะนี้ข้าวในเขตชลประทานซึ่งตรงประมาณร้อยละ 57 ของพื้นที่และผลิตร้อยละ 76 ของข้าวทั้งหมดได้ช่วยให้คู่ผลิตข้าว มันจะง่ายขึ้นในการผลิตเพิ่มขึ้นที่จำเป็นในการผลิตภายใต้เงื่อนไขชลประทานกว่าภายใต้น้ำฝนหรือระบบนิเวศอื่น ๆ คำถามที่จะเปลี่ยนปัญหามากขึ้นเมื่อเราคิดว่าการเพิ่มขึ้นของการผลิตจะต้องมีการตระหนักถึงความเป็นประจำทุกปีโดยใช้ที่ดินน้อยกว่าคนน้อยกว่าน้ำน้อยลงและสารกำจัดศัตรูพืชน้อย มีความยากลำบากที่เพิ่มขึ้นของการวางพื้นที่มากขึ้นภายใต้พันธุ์ที่ทันสมัย​​และการใช้ปุ๋ยมากขึ้นสำหรับการปิดช่องว่างผลผลิตหรือนำในพื้นที่เพิ่มเติมภายใต้ข้าวหรือภายใต้การชลประทาน พื้นที่ชลประทานข้าวจะยากที่จะเพิ่มขึ้นเป็นปัญหาของความเค็มของดินมีค่าใช้จ่ายสูงในการพัฒนา, การขาดแคลนน้ำทางเลือกและการแข่งขันการใช้ประโยชน์จากน้ำความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเช่นก๊าซมีเทน (นาข้าวมีส่วนร่วมร้อยละ 20) และ ไนตรัสออกไซด์ (ปุ๋ยก่อร้อยละ 19) ความยากลำบากจะขยายต่อไปเมื่อผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจากความเข้มของการปลูกพืชที่เพิ่มขึ้นจะนำมาพิจารณา ประมาณการของอินเตอร์ศูนย์ทบทวนก่อตั้งโดยกลุ่ม บริษัท ที่ปรึกษาระหว่างประเทศวิจัยการเกษตร (CGIAR) ระบุว่าประมาณร้อยละ 70 ของการผลิตที่เพิ่มจะต้องมาจากระบบนิเวศนาข้าวในเขตชลประทานและเกือบร้อยละ 21 จากที่ลุ่มน้ำฝน เพื่อให้บรรลุนี้มันเป็นที่คาดว่าเพดานผลผลิตข้าวในเขตชลประทานในเอเชียเช่นจะต้องมีการเพิ่มขึ้นจากช่วงปลายปี 1980 ระดับของประมาณ 10 ตัน / เฮกตาร์ประมาณ 13 ตัน / ไร่ในปี 2030 พร้อมกันช่องว่างผลผลิตจะ จะต้องมีการลดลงจาก 48 ถึงร้อยละ 35 ในการผลิตอัตราผลตอบแทนเ​​ฉลี่ยประมาณ 8.5 ตัน / เฮกตาร์หรือประมาณสองเท่าของระดับปัจจุบัน หนึ่งในหลายวิธีที่แกตต์จะมีผลต่อการวิจัยจะผ่านการระดมทุนและการจัดสรรทรัพยากรเปรียบเทียบ กับการเคลื่อนไหวจากการดำรงชีวิตให้กับเศรษฐกิจการตลาดที่มุ่งเน้นการผลิตข้าวนาน้ำฝนอาจนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมในหลายประเทศซึ่งขึ้นอยู่กับระบบนิเวศอย่างมากนี้และมีทรัพยากรที่จะแปลงน้ำฝนกับระบบชลประทาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

งานผลิตข้าวเพิ่มเติม เพื่อตอบสนองความต้องการที่คาดหวังของปี 2025 poses ความท้าทายที่สำคัญ อันตรายคือความมั่นคงในการผลิตข้าว คือ เชื่อมโยงกับความมั่นคงทางสังคมของประเทศในภูมิภาคเอเชีย แปซิฟิก และการเมือง ( Hossain , 1996 ) ขอบเขตของพื้นที่ขยายตัวในบางประเทศถูกชดเชยโดยการลดข้าวในการผลิตข้าวที่สำคัญในดินแดนประเทศจนข้าวนาชลประทานซึ่งมีพื้นที่ประมาณ 57 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่และผลิตร้อยละ 76 ของข้าวทั้งหมดจะช่วยเพิ่มการผลิตข้าว . มันจะง่ายที่จะผลิตเพิ่มผลผลิตภายใต้เงื่อนไขที่จำเป็นในนาน้ำฝนหรือต่ำกว่าระบบนิเวศอื่น ๆคำถามที่กลายเป็นปัญหามากขึ้นเมื่อเราคิดว่า การเพิ่มการผลิตต้องตระหนักต่อปีใช้น้อย ที่ดิน คนน้อย น้ำ น้อย และ ยาฆ่าแมลงน้อยลง มีปัญหาเพิ่มเติมให้พื้นที่เพิ่มเติมได้ที่พันธุ์ที่ทันสมัยและใช้ปุ๋ยมากขึ้นเพื่อปิดช่องว่างของผลผลิตถั่วเหลือง หรือนำในพื้นที่เพิ่มเติมในข้าวหรือภายใต้การชลประทานโดยข้าวนาชลประทาน พื้นที่จะยากเพิ่มขึ้นเป็นปัญหาความเค็มของดิน , ค่าใช้จ่ายสูงในการพัฒนา ความขาดแคลนน้ำ , ทางเลือกและการแข่งขันการใช้ประโยชน์ของสิ่งแวดล้อมของการปล่อยก๊าซสีเขียวบ้าน เช่น ก๊าซมีเทน ( นาข้าวร่วม 20 เปอร์เซ็นต์ ) และก๊าซไนตรัสออกไซด์ ( ปุ๋ยที่มีร้อยละ 19 )ปัญหาผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นต่อขยายเมื่อเพิ่มความเข้มการปลูกพืชที่ถ่ายลงในบัญชี การประเมินระหว่างศูนย์ตรวจทาน instituted โดยกลุ่มที่ปรึกษาด้านการวิจัยการเกษตรระหว่างประเทศ ( cgiar ) ระบุว่า ประมาณร้อยละ 70 ของการผลิตที่เพิ่มขึ้นจะต้องมาจากข้าวนาชลประทาน ระบบนิเวศ และเกือบร้อยละ 21 จากนาน้ำฝน .เพื่อให้บรรลุนี้ ก็คาดว่าผลผลิตข้าวนาชลประทานในเพดานของเอเชีย ตัวอย่างเช่น จะต้องเพิ่มขึ้นจากระดับปลายทศวรรษ 1980 ประมาณ 10 ตัน / เฮกตาร์ประมาณ 13 ตัน / เฮกตาร์ใน 2030 ขณะเดียวกันผลผลิตมีช่องว่างจะต้องลดลงจาก 48 ถึง 35 เปอร์เซ็นต์ในการผลิตผลผลิตเฉลี่ยประมาณ 8.5 ตัน / ไร่ หรือประมาณสองเท่าของปัจจุบันระดับหนึ่งในข้อตกลงหลายวิธีจะมีผลต่อการวิจัยจะต้องผ่านการระดมทุนและการจัดสรรทรัพยากรการ มีการเคลื่อนไหวจากแบบยังชีพไปสู่เศรษฐกิจการตลาดที่เน้นการผลิตข้าวอาจทำให้น้ำฝนเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมในหลายประเทศ ซึ่งขึ้นอยู่กับระบบนิเวศนี้อย่างหนักและไม่มีทรัพยากรที่จะแปลงนาน้ำฝนในระบบ