THERE were eight Japanese gentlemen

THERE were eight Japanese gentlemen having a fish-dinner at Bentley's. They spoke to each other rarely in their incomprehensible tongue, but always with a courteous smile and often with a small bow. All but one of them wore glasses. Sometimes the pretty girl who sat in the window beyond gave them a passing glance, but her own problem seemed too serious for her to pay real attention to anyone in the world except herself and her companion.

She had thin blonde hair and her face was pretty and petite in a Regency way, oval like a miniature, though she had a harsh way of speak- ing—perhaps the accent of the school, Roedean or Cheltenham Ladies' College, which she had not long ago left. She wore a man's signet-ring on her engagement finger and as I sat down at my table, with the Japanese gentlemen between us, she said, `So you see we could marry next week.'

'Yes?'

Her companion appeared a little distraught. He refilled their glasses with Chablis and said, 'Of course, but mother . . I missed some of the conversation then, because the eldest Japanese gentleman leant across the ta'ale, with a smile and a little bow, and uttered a whole paragraph like the mutter from an aviary, while everyone bent towards him and smiled and listened, and I couldn't help attending to him myself.

The girl's fiancé resembled her physically. I could see them as two miniatures hanging side by side on white wood panels. He should have been a young officer in Nelson's navy in the days when a certain weakness and sensitivity was no bar to promotion.

She said. 'They are giving me an advance of five hundred pounds, and they've sold the paper- back rights already.' The hard commercial declaration came as a shock to me; it was a shock, too, that she was one of my own pro- fession. She couldn't have been more than twenty. She deserved better of life.

He said, 'But my uncle . .

'You know you don't get on with him. This way we shall be quite independent.'

'You will be independent,' he said grudgingly.

The wine trade wouldn't really suit you, would it? I spoke to my publisher about you and there's a very good chance . . . if you began with some reading. . .

'But I don't know a thing about books.'

'I would help you at the start.'

'My mother says that writing is a good crutch. . .

'Five hundred pounds and half the paperback rights is a pretty solid crutch,' she said.

'This Chablis is good, isn't it?'

'I dare say.'

I began to change my opinion of him—he had not the Nelson touch. He was doomed to defeat. She came alongside and raked him fore and aft. 'DO you know what Mr. Dwight said?'

'Who's Dwight?' 'Darling, you don't listen, do you? My pub- lisher. He said he hadn't read a first novel in the last ten years which showed such powers of observation.'

'That's wonderful,' he said sadly, 'wonderful.' 'Only he wants me to change the title.'

'Yes?'

'He doesn't like The Ever-Rolling Stream. He wants to call it The Chelsea Set.'

'What did you say?'

`I agreed. I do think that with a first novel one should try to keep one's publisher happy. Especially when, really, he's going to pay for our marriage, isn't he?'

'I see what you mean.' Absent-mindedly he stirred his Chablis with a fork—perhaps before the engagement he had always bought cham- pagne. The Japanese gentlemen had finished their fish and with very little English but with elaborate courtesy they were ordering from the middle-aged waitress a fresh-fruit salad. The girl looked at them, and then she looked at me, but I think she saw only the future. I wanted very much to warn her against any future based on a first novel called The Chelsea Set. I was on the side of his mother. It was a humiliating thought, but I was over sixty, I was probably about his mother's age.

I wanted to say to her: Are you quite sure your publisher is telling the truth? Publishers are human. They may sometimes exaggerate the virtues of the young and the pretty. Will The Chelsea Set be read in five years? Are you pre- pared for the years of effort, 'the long defeat of doing nothing well'? As the years pass writing will not become any easier, the daily effort will grow harder to endure, those 'powers of ob- servation' will become enfeebled; you will be judged, when you reach your forties, by per- formance and not by promise.

'My next novel is going to be about St. Tropez.' 'I didn't know you'd ever been there.'

'I haven't. A fresh eye's terribly important. I thought we might settle down there for six months.'

'There wouldn't be much left of the advance by that time.'

'The advance is only an advance. I get 15 per cent after 5,000 copies and 20 per cent after ten. And, of course, another advance will be due, darling, when the next book's finished. A bigger one if The Chelsea Set sells well.'

'Suppose it doesn't?'

`Mr. Dwight says it will. He ought to know.' 'My uncle would start me at twelve hundred.' 'But, darling, how could you come then to St.

Tropez?'

'Perhaps we'd do better to marry when you came back.'

She said harshly, 'I mightn't come back if The Chelsea Set sells well enough.'

`Oh.'

She looked at me and the party of Japanese gentlemen. She finished her wine. She said, `Is this a quarrel?'

`No.'

'I've got a title for the next book—The Azure Blue.'

`I thought azure was blue.'

She looked at him with disappointment. 'You don't really want to be married to a novelist, do you?'

'You aren't one yet.'

'I was born one—Mr. Dwight says. My powers of observation . .

'Yes. You told me that, but, dear, couldn't you observe a bit nearer home? Here in London.'

Tye done that in The Chelsea Set. I don't want to repeat myself.'

The bill had been lying beside them for some time now. He took out his wallet to pay, but she snatched the paper out of his reach. She said, 'This is my celebration.'

'What of?'

'The Chelsea Set, of course. Darling, you're awfully decorative, but sometimes—well, you simply don't connect.'

'I'd rather . . . if you don't mind. . .

`No, darline, this is on me. And Mr. Dwight, of course.'

He submitted, just as two of the Japanese gentlemen gake tongue simultaneously, then stopped abruptly and bowed to each other as though they were blocked in a doorway. I had thought the two young people matching miniatures, but what a contrast there was in fact. The same type of prettiness could contain weak- ness and strength. Her Regency counterpart, I suppose, would have born a dozen children with- out the aid of anaesthetics, while he would have fallen an easy victim to the first dark eyes in Naples. Would there one day be a dozen books on her shelf? They have to be born without an anaesthetic, too. I found myself hoping that The Chelsea Set would prove to be a disaster and that eventually she would take up photographic modelling while he established himself solidly in the wine-trade in St. James's. I didn't like to think of her as the Mrs. Humphrey Ward of her generation—not that I would live so long. Old age saves us from the realisation of a great many fears. I wondered to which publishing firm Dwight belonged. I could imagine the blurb he would have already written about her 'abrasive powers of observation.' There would be a photo, if he was wise, on the back of the jacket, for reviewers, as well as publishers, are human, and she didn't look like Mrs. Humphrey Ward.

I could hear them talking while they found their coats at the back of the restaurant. He said, `I wonder what all those Japanese were doing here.'

`Japanese?' she said. `What Japanese, darling? Sometimes you are so evasive I think you don't want to marry me at all.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีแปดสุภาพบุรุษญี่ปุ่นมีปลา-อาหารเย็นของเบ้นท์เลย์ พวกเขาพูดกันไม่ค่อย ใน ลิ้นของพวกเขาไม่สามารถเข้าใจ แต่เสมอดีสุภาพ และมักจะ มีโบว์ขนาดเล็ก แต่หนึ่งในนั้นสวมแว่นตา บางครั้งหญิงสาวสวยที่นั่งอยู่ในหน้าต่างนอกเหนือจากให้คร่าว ๆ ผ่าน แต่ปัญหาของตนเองดูเหมือนรุนแรงเกินไปสำหรับเธอต้องสนใจจริงกับทุกคนในโลกยกเว้นตัวเองและเพื่อนของเธอเธอมีผมสีบลอนด์ที่บาง และใบหน้าของเธอก็สวยและร่มในลักษณะรีเจนซี่ รีเช่นตัวจิ๋ว ว่าเธอมีวิธีกำลังพูดรุนแรง — บางทีสำเนียงของโรงเรียน Roedean หรือเชลสตรีวิทยาลัย ซึ่งเธอได้ไม่นานทิ้ง เธอสวมเจ้า signet แหวนบนนิ้วมือการหมั้นของเธอ และฉันนั่งลงที่ตาราง กับสุภาพบุรุษญี่ปุ่นระหว่างเรา เธอบอก 'เพื่อ ให้คุณ เห็นเราได้แต่งงานกับสัปดาห์ถัดไป ''ใช่ไหม'เพื่อนของเธอปรากฏจเป็นเพียงเล็กน้อย เขาเติมแว่นตาของพวกเขากับ Chablis และกล่าว ว่า, ' ของหลักสูตร แม่ . ฉันพลาดบางบทสนทนาแล้ว เพราะคนญี่ปุ่นสุภาพบุรุษ leant ใน ta'ale รอยยิ้มและก้มเล็กน้อย และพูดทั้งย่อหน้าเช่น mutter จากสวนนกการ ในขณะที่ทุกคนเงี้ยวต่อเขา และยิ้มฟัง และไม่สามารถช่วยร่วมกับเขาด้วยตัวเองFiancé ของหญิงสาวคล้ายกับเธอจริง ฉันได้เห็นพวกเขาเป็นเดียวสองที่แขวนด้านบนแผงไม้สีขาว เขาควรได้รับเจ้าหน้าที่สาวในกองทัพเรือของเนลสันในวันเมื่ออ่อนแอและไวบางที่มีแถบไม่มีโปรโมชั่นเธอบอกว่า 'พวกเขาจะให้ฉันก้าวหน้าของห้าร้อยปอนด์ และพวกเขาได้ขายสิทธิ์หลังกระดาษแล้วกัน' ประกาศค้ายากมาเป็นช็อตกับฉัน ช็อต เกินไป ว่า เธอเป็นหนึ่งใน fession pro ของตัวเองได้ เธอไม่ได้ยี่สิบกว่า เธอสมควรดีกว่าของชีวิตเขากล่าวว่า, ' แต่ลุงของฉัน .' คุณรู้ว่า คุณไม่ได้บนกับเขา วิธีนี้เราจะค่อนข้างอิสระ ''คุณจะขึ้นอยู่กับ เขากล่าว grudginglyการค้าไวน์ไม่จริง ๆ เหมาะกับคุณ จะได้หรือไม่ ฉันได้พูดกับผู้เผยแพร่ของฉันเกี่ยวกับคุณ และมีโอกาสที่ดีมาก...ถ้าคุณเริ่ม ด้วยการอ่านบาง'แต่ไม่รู้สิ่งที่เกี่ยวกับหนังสือ''ฉันจะช่วยให้คุณเริ่มต้นด้วย'' แม่ของฉันบอกว่า เขียน crutch ดี"ห้าร้อยปอนด์และสิทธิหนังสือปกอ่อนครึ่ง crutch สวยแข็ง เธอกล่าวว่า'Chablis นี้เป็นสิ่งที่ดี ไม่ได้หรือไม่''ฉันกล้าพูด'เริ่มเปลี่ยนความคิดของฉันของเขาซึ่งเขาไม่สัมผัสเนลสัน เขา doomed พ่ายแพ้ เธอมาพร้อมกับ และ raked เขา fore aft และ 'คุณรู้ว่านายไวท์กล่าวว่า ''ใครคือไวท์' ' ดาร์ลิ่ง คุณไม่ฟัง คุณ ฉันผับ-lisher เขากล่าวว่า เขาไม่ได้อ่านนวนิยายเล่มแรกในช่วงสิบปีซึ่งแสดงให้เห็นอำนาจของการสังเกตดังกล่าว "'ที่ยอดเยี่ยม เขาว่า เศร้า 'ยอดเยี่ยม' 'เท่านั้นอยากให้เปลี่ยนชื่อ''ใช่ไหม'' ไม่ชอบกระแสกลิ้งเคย อยากเรียกว่าตั้งเชลซี '"อะไรนะ"' ฉันยอมรับ ผมคิดว่า มีเป็นครั้งแรก นวนิยายหนึ่งควรพยายามให้ผู้เผยแพร่ของความสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ จริง ๆ เขาจะไปจ่ายค่าแต่งงานของเรา ไม่ใช่เขาหรือไม่? "'อืมมคุณหมายถึงอะไร" Absent-mindedly เขากวน Chablis เขา ด้วยส้อม — บางทีก่อนการหมั้น มีเสมอซื้อ pagne จาม สุภาพบุรุษญี่ปุ่นก็เสร็จปลาของพวกเขา และภาษาอังกฤษน้อยมาก แต่หน้าอย่างประณีตจะได้สั่งซื้อจากสลัดวัยกลางคนพนักงานเสิร์ฟผลไม้สด มองสาวที่พวกเขา แล้ว เธอมองที่ฉัน แต่ฉันคิดว่า เธอเห็นอนาคตเท่านั้น ฉันอยากมากเตือนเธอกับอนาคตใด ๆ ตามนวนิยายเล่มแรกที่เรียกว่าเดอะเชลซีตั้ง ผมอยู่ด้านของแม่ของเขา ก็คิดว่าเป็น humiliating แต่ฉันได้ sixty ฉันถูกเกี่ยวกับอายุของแม่อยากจะพูดกับเธอ: คุณค่อนข้างแน่ใจผู้เผยแพร่ของคุณจะบอกความจริงหรือไม่ ผู้เผยแพร่ที่เป็นมนุษย์ นอกจากนี้พวกเขาบางครั้งอาจโอ้อวดคุณค่าของหนุ่มสาวและสวย จะตั้งเชลซีที่อ่านได้ใน 5 ปี คุณก่อนจะ pared ปีความพยายาม 'ความพ่ายแพ้ยาวทำอะไรดี' เป็นปีผ่าน เขียนจะไม่เป็นการง่าย แรงทุกวันจะเติบโตยากทน จะกลายเป็น enfeebled ที่ 'อำนาจของ ob servation' คุณจะตัดสิน เมื่อถึง forties ของคุณ ต่อ formance และ ตามสัญญาไม่'นิยายของฉันถัดไปเป็นไปได้เกี่ยวกับเซนต์โทรเปส' 'ฉันไม่ทราบว่า คุณได้เคยมีการ''I haven't. A fresh eye's terribly important. I thought we might settle down there for six months.''There wouldn't be much left of the advance by that time.''The advance is only an advance. I get 15 per cent after 5,000 copies and 20 per cent after ten. And, of course, another advance will be due, darling, when the next book's finished. A bigger one if The Chelsea Set sells well.''Suppose it doesn't?'`Mr. Dwight says it will. He ought to know.' 'My uncle would start me at twelve hundred.' 'But, darling, how could you come then to St.Tropez?''Perhaps we'd do better to marry when you came back.'She said harshly, 'I mightn't come back if The Chelsea Set sells well enough.'`Oh.'She looked at me and the party of Japanese gentlemen. She finished her wine. She said, `Is this a quarrel?'`No.''I've got a title for the next book—The Azure Blue.'`I thought azure was blue.'She looked at him with disappointment. 'You don't really want to be married to a novelist, do you?''You aren't one yet.''I was born one—Mr. Dwight says. My powers of observation . .'Yes. You told me that, but, dear, couldn't you observe a bit nearer home? Here in London.'Tye done that in The Chelsea Set. I don't want to repeat myself.'The bill had been lying beside them for some time now. He took out his wallet to pay, but she snatched the paper out of his reach. She said, 'This is my celebration.''What of?''The Chelsea Set, of course. Darling, you're awfully decorative, but sometimes—well, you simply don't connect.'"นะ...ถ้าคุณไม่ทราบ' ไม่ darline เป็นฉัน นาย ไวท์ ของหลักสูตรและ 'เขาส่ง เป็นสุภาพบุรุษญี่ปุ่นสอง ลิ้น gake พร้อม หยุดกะทันหัน แล้วลงกันว่าจะถูกบล็อกในขอบประตู ฉันมีความคิดตรงกันเดียว แต่ว่าความคมชัดในความเป็นจริงมีคนหนุ่มสาวสอง ชนิดเดียวกันของ prettiness สามารถประกอบด้วยดาวน์อ่อนแอและความแข็งแรง รรรีเจนซี่ ฉันคิดว่า จะได้เกิดเด็กโหลกับออกความช่วยเหลือของ anaesthetics ในขณะที่เขาจะได้ลดลงเหยื่อกลายเป็นตาดำครั้งแรกในเนเปิลส์ มีวันหนึ่งจะโหลหนังสือบนชั้นของเธอหรือไม่ พวกเขามีเกิดไม่มี anaesthetic เกินไป ฉันพบตัวเองหวังว่า ตั้งเชลซีที่จะพิสูจน์ให้ ภัยพิบัติ และว่า ในที่สุดเธอจะใช้ถ่ายภาพแบบจำลองในขณะที่เขาก่อตั้งขึ้นเองอย่างสมบูรณ์ในการค้าไวน์ใน St. James ไม่ชอบคิดว่า เธอเป็นนางฟรีย์ผู้ป่วยรุ่นของเธอ — ฉันจะอยู่ตราบนั้น วัยช่วยเราจากปัญหาของความกลัวในความดี สงสัยว่า ที่อยู่ของบริษัทไวท์ประกาศ ฉันสามารถจินตนาการ blurb ที่เขาจะได้เขียนเกี่ยวกับเธอ 'abrasive พลังเก็บข้อมูล' จะมีภาพถ่าย ถ้าเขาฉลาด ด้านหลังของเสื้อ สำหรับผู้ตรวจทาน เป็นผู้เผยแพร่ เป็นมนุษย์ และเธอไม่เหมือนนางฟรีย์ Wardได้ยินพวกเขาพูดในขณะที่พวกเขาพบตราของทางร้านได้ เขากล่าวว่า 'หวังญี่ปุ่นเหล่านั้นได้ทำอะไรที่นี่'
`Japanese?' she said. `What Japanese, darling? Sometimes you are so evasive I think you don't want to marry me at all.'