เรื่องที่ยากที่สุดของข้าพเจ้าที่ผ่า

เรื่องที่ยากที่สุดของข้าพเจ้าที่ผ่านมาก็คือ การวางตัวเป็นคนกลาง ประนีประนอม ปัญหาของห้อง ระหว่างนักเรียนกับครูสอนสังคม เรื่องมีอยู่ว่า ครูสอนสังคมตอนมัธยมปีที่ ๕ ของข้าพเจ้า ชอบว่านักเรียน ด้วยคำพูดหยาบคาย ข้าพเจ้าเคยโดนครั้งหนึ่งในวันเปิดเทอม ครูประจำชั้น ให้ไปถามครู คนดังกล่าวว่าเอากาแฟมั้ย ข้าพเจ้าไปที่ห้องของครูสังคม ซึ่งขณะนั้น กำลังคุยกับ ลูกศิษย์อีกคน ข้าพเจ้ายืนรออยู่ห่างๆ จนครูคุยธุระเสร็จ จึงเดินเข้าไป นั่งกับพื้น แล้วถามว่า ครูประจำชั้น ให้มาถามว่า จะรับกาแฟมั้ย ครูคนนั้นบอกว่าไม่เอา พร้อมกับด่า ว่าข้าพเจ้ายืนบิดไปมาอยู่ได้ ไม่มีมารยาท ข้าพเจ้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่ติดใจอะไร เรื่องเกิดรุนแรงเมื่อ โสภาคย์ เพื่อนในห้อง ที่พ่อเป็นอัยการโดนว่า ในขณะเรียน ครูท่านนั้น อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เพราะทะเลาะ กับห้องอื่น ขณะที่สอนอยู่

ท่านว่าโสภาคย์หลับ ไม่ตั้งใจฟังทั้งๆ ที่โสภาคย์ไม่ได้หลับ และว่าชาตินี้เธอคงเหมือน พ่อเธอ ไม่ได้หรอก และอีกมากมาย แต่ที่แรงสุด คงเป็นประโยคที่ว่า "พวกเธอคงไม่เกิดจาก ความเสี้ยน ของพ่อแม่หรอกใช่มั้ย" ทุกคนในห้องเริ่มร้องไห้ ครูยังพูดอีกว่า "ร้องทำไม เธอเป็นญาติ กับเค้าเหรอ" จากนั้นก็ไม่เข้าสอน จนครูใหญ่เรียกไปคุย

ข้าพเจ้าในฐานะหัวหน้าห้อง ต้องไปพูดกับครูใหญ่ แต่ก่อนหน้านั้นครูท่านนั้น เรียกข้าพเจ้า ไปคุยว่า ครอบครัวลำบาก ต้องส่งลูก (ที่ครูบอกว่าฉลาดกว่าพวกเรามาก เพราะอยู่เตรียมอุดม) ด้วยตัวคนเดียว และขอร้องว่า อย่าพูดแรงกับครูใหญ่ เวลานั้นรู้สึกอึดอัดเหมือนตัวเอง เป็นนกสองหัว เพราะช่วงนั้น ครูสังคมเรียกเข้าไปคุยบ่อยมาก ขณะเดียวกันต้องสอนสังคม ให้เพื่อนแทนครู และประนีประนอมว่าอย่า ให้เรื่องบานปลาย รู้สึกลำบากใจไปหมด จนวันที่ ไปพบครูใหญ่ ข้าพเจ้าตัดสินใจ เล่าเรื่องทั้งหมดให้ครูใหญ่ฟัง แต่ขอร้องครูใหญ่ว่า ทุกคน ในห้องของข้าพเจ้า ไม่อยากให้ลงโทษถึงขั้นไล่ออก เพราะข้าพเจ้าเกลี้ยกล่อมเพื่อนว่า สงสาร ครูท่านนั้น เรื่องมันผ่านไปแล้ว และเป็นครั้งแรก ที่สำคัญ ถ้าครูโดนไล่ออก จะไม่มี ครูสอน ซึ่งกระเทือนทั้งชั้น ขณะนั้นต้องเตรียมตัว entrance ซึ่งครูใหญ่บอกว่า จะรับไว้พิจารณา เพราะมีผู้ปกครอง มาฟ้องหลายรายแล้ว ครูท่านนั้นโดนปลดจากตำแหน่งครูประจำชั้น แต่ยังสอนอยู่ พอหมดปีลาออก

ช่วงเวลานั้นรู้สึกสับสน เพราะทั้งสงสารเพื่อนและเห็นใจครู มันเป็นเรื่องยาก ที่จะทำให้สองฝ่าย ยอมประนีประนอม แต่เหตุการณ์ก็จบลงด้วยดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องที่ยากที่สุดของข้าพเจ้าที่ผ่านมาก็คือการวางตัวเป็นคนกลางประนีประนอมปัญหาของห้องระหว่างนักเรียนกับครูสอนสังคมเรื่องมีอยู่ว่าครูสอนสังคมตอนมัธยมปีที่ ๕ ของข้าพเจ้าชอบว่านักเรียนด้วยคำพูดหยาบคายข้าพเจ้าเคยโดนครั้งหนึ่งในวันเปิดเทอมครูประจำชั้นให้ไปถามครูคนดังกล่าวว่าเอากาแฟมั้ยข้าพเจ้าไปที่ห้องของครูสังคมซึ่งขณะนั้นกำลังคุยกับลูกศิษย์อีกคนข้าพเจ้ายืนรออยู่ห่าง ๆ จนครูคุยธุระเสร็จจึงเดินเข้าไปนั่งกับพื้นแล้วถามว่าครูประจำชั้นให้มาถามว่าจะรับกาแฟมั้ยครูคนนั้นบอกว่าไม่เอาพร้อมกับด่าว่าข้าพเจ้ายืนบิดไปมาอยู่ได้ไม่มีมารยาทข้าพเจ้าไม่พอใจแต่ก็ไม่ติดใจอะไรเรื่องเกิดรุนแรงเมื่อโสภาคย์เพื่อนในห้องที่พ่อเป็นอัยการโดนว่าในขณะเรียนครูท่านนั้นอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วเพราะทะเลาะกับห้องอื่นขณะที่สอนอยู่ท่านว่าโสภาคย์หลับไม่ตั้งใจฟังทั้ง ๆ ที่โสภาคย์ไม่ได้หลับและว่าชาตินี้เธอคงเหมือนพ่อเธอไม่ได้หรอกและอีกมากมายแต่ที่แรงสุดคงเป็นประโยคที่ว่า "พวกเธอคงไม่เกิดจากความเสี้ยนของพ่อแม่หรอกใช่มั้ย" ทุกคนในห้องเริ่มร้องไห้ครูยังพูดอีกว่า "ร้องทำไมเธอเป็นญาติกับเค้าเหรอ" จากนั้นก็ไม่เข้าสอนจนครูใหญ่เรียกไปคุยข้าพเจ้าในฐานะหัวหน้าห้องต้องไปพูดกับครูใหญ่แต่ก่อนหน้านั้นครูท่านนั้นเรียกข้าพเจ้าไปคุยว่าครอบครัวลำบากต้องส่งลูก (ที่ครูบอกว่าฉลาดกว่าพวกเรามากเพราะอยู่เตรียมอุดม) ด้วยตัวคนเดียวและขอร้องว่าอย่าพูดแรงกับครูใหญ่เวลานั้นรู้สึกอึดอัดเหมือนตัวเองเป็นนกสองหัวเพราะช่วงนั้นครูสังคมเรียกเข้าไปคุยบ่อยมากขณะเดียวกันต้องสอนสังคมให้เพื่อนแทนครูและประนีประนอมว่าอย่าให้เรื่องบานปลายรู้สึกลำบากใจไปหมดจนวันที่ไปพบครูใหญ่ข้าพเจ้าตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ครูใหญ่ฟังแต่ขอร้องครูใหญ่ว่าทุกคนในห้องของข้าพเจ้าไม่อยากให้ลงโทษถึงขั้นไล่ออกเพราะข้าพเจ้าเกลี้ยกล่อมเพื่อนว่าสงสารครูท่านนั้นเรื่องมันผ่านไปแล้วและเป็นครั้งแรกที่สำคัญถ้าครูโดนไล่ออกจะไม่มีครูสอนซึ่งกระเทือนทั้งชั้นขณะนั้นต้องเตรียมตัวเข้าซึ่งครูใหญ่บอกว่าจะรับไว้พิจารณาเพราะมีผู้ปกครองมาฟ้องหลายรายแล้วครูท่านนั้นโดนปลดจากตำแหน่งครูประจำชั้นแต่ยังสอนอยู่พอหมดปีลาออกช่วงเวลานั้นรู้สึกสับสนเพราะทั้งสงสารเพื่อนและเห็นใจครูมันเป็นเรื่องยากที่จะทำให้สองฝ่ายยอมประนีประนอมแต่เหตุการณ์ก็จบลงด้วยดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวางตัวเป็นคนกลางประนีประนอมปัญหาของห้องระหว่างนักเรียนกับครูสอนสังคมเรื่องมีอยู่ว่าครูสอนสังคมตอนมัธยมปีที่ 5 ของข้าพเจ้าชอบว่านักเรียนด้วยคำพูดหยาบคาย ครูประจำชั้นให้ไปถามครูคนดังกล่าวว่าเอากาแฟมั้ยข้าพเจ้าไปที่ห้องของครูสังคมซึ่งขณะนั้นกำลังคุยกับลูกศิษย์อีกคนข้าพเจ้ายืนรออยู่ห่าง ๆ จนครูคุยธุระเสร็จจึงเดินเข้าไปนั่งกับพื้นแล้วถาม ว่าครูประจำชั้นให้มาถามว่าจะรับกาแฟมั้ยครูคนนั้นบอกว่าไม่เอาพร้อมกับด่าว่าข้าพเจ้ายืนบิดไปมาอยู่ได้ไม่มีมารยาทข้าพเจ้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่ติดใจอะไรเรื่องเกิดรุนแรงเมื่อโสภาคย์เพื่อนในห้อง ที่พ่อเป็นอัยการโดนว่าได้ในขณะเรียนครูเป็นท่านนั้นอารมณ์ไม่ดีขณะนี้แล้วเพราะทะเลาะกับห้องอื่นขณะที่สอนขณะนี้ท่านว่าได้โสภาคย์หลับไม่ตั้งใจฟังทั้งๆที่โสภาคย์ไม่ได้หลับและว่าได้ชาตินี้เธอคงเหมือนพ่อเธอไม่ได้หรอกและอีกมากมาย แต่ที่แรงสุดคงเป็นประโยคที่ว่า "พวกเธอคงไม่เกิดจากความเสี้ยนของพ่อแม่หรอกใช่มั้ย" ทุกคนในห้องเริ่มร้องไห้ครูยังพูดอีกว่า "ร้องทำไมเธอเป็นญาติกับ เค้าเหรอ "จากนั้นก็ไม่เข้าสอน ต้องไปพูดกับครูใหญ่ แต่ก่อนหน้านั้นครูท่านนั้นเรียกข้าพเจ้าไปคุยว่าครอบครัวลำบากต้องส่งลูก (ที่ครูบอกว่าฉลาดกว่าพวกเรามากเพราะอยู่เตรียมอุดม) ด้วยตัวคนเดียวและขอร้องว่าอย่าพูดแรงกับครู ใหญ่เวลานั้นรู้สึกอึดอัดเหมือนตัวเองเป็นนกสองหัวเพราะช่วงนั้นครูสังคมเรียกเข้าไปคุยบ่อยมากขณะเดียวกันต้องสอนสังคมให้เพื่อนแทนครูและประนีประนอมว่าอย่าให้เรื่องบานปลายรู้สึกลำบากใจไปหมดจนวันที่ไปพบครูใหญ่ข้าพเจ้าตัดสินใจ เล่าเรื่องทั้งหมดให้ครูใหญ่ฟัง แต่ขอร้องครูใหญ่ว่าทุกคนในห้องของข้าพเจ้าไม่อยากให้ลงโทษถึงขั้นไล่ออกเพราะข้าพเจ้าเกลี้ยกล่อมเพื่อนว่าสงสารครูท่านนั้นเรื่องมันผ่านไปแล้วและเป็นครั้งแรกที่สำคัญถ้าครูโดนไล่ออกจะ ไม่มีครูสอนซึ่งกระเทือนทั้งชั้นขณะนั้นต้องเตรียมตัวเข้าซึ่งครูใหญ่บอกว่าจะรับไว้พิจารณาเพราะมีผู้ปกครองมาฟ้องหลายรายแล้ว แต่ยังสอนอยู่ เพราะทั้งสงสารเพื่อนและเห็นใจครูมันเป็นเรื่องยากที่จะทำให้สองฝ่ายยอมประนีประนอม แต่เหตุการณ์ก็จบลงด้วยดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องที่ยากที่สุดของข้าพเจ้าที่ผ่านมาก็คือการวางตัวเป็นคนกลางประนีประนอมปัญหาของห้องระหว่างนักเรียนกับครูสอนสังคมเรื่องมีอยู่ว่าครูสอนสังคมตอนมัธยมปีที่๕ของข้าพเจ้าชอบว่านักเรียนข้าพเจ้าเคยโดนครั้งหนึ่งในวันเปิดเทอมครูประจำชั้นให้ไปถามครูคนดังกล่าวว่าเอากาแฟมั้ยข้าพเจ้าไปที่ห้องของครูสังคมซึ่งขณะนั้นกำลังคุยกับลูกศิษย์อีกคนข้าพเจ้ายืนรออยู่ห่างๆจนครูคุยธุระเสร็จนั่งกับพื้นแล้วถามว่าครูประจำชั้นให้มาถามว่าจะรับกาแฟมั้ยครูคนนั้นบอกว่าไม่เอาพร้อมกับด่าว่าข้าพเจ้ายืนบิดไปมาอยู่ได้ไม่มีมารยาทข้าพเจ้าไม่พอใจแต่ก็ไม่ติดใจอะไรเรื่องเกิดรุนแรงเมื่อโสภาคย์ที่พ่อเป็นอัยการโดนว่าในขณะเรียนครูท่านนั้นอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วเพราะทะเลาะกับห้องอื่นขณะที่สอนอยู่

ท่านว่าโสภาคย์หลับไม่ตั้งใจฟังทั้งๆที่โสภาคย์ไม่ได้หลับและว่าชาตินี้เธอคงเหมือนพ่อเธอไม่ได้หรอกและอีกมากมายแต่ที่แรงสุดคงเป็นประโยคที่ว่า " พวกเธอคงไม่เกิดจากความเสี้ยนของพ่อแม่หรอกใช่มั้ย "ครูยังพูดอีกว่า " ร้องทำไมเธอเป็นญาติกับเค้าเหรอ " จากนั้นก็ไม่เข้าสอนจนครูใหญ่เรียกไปคุย

ข้าพเจ้าในฐานะหัวหน้าห้องต้องไปพูดกับครูใหญ่แต่ก่อนหน้านั้นครูท่านนั้นเรียกข้าพเจ้าไปคุยว่าครอบครัวลำบากต้องส่งลูก ( ที่ครูบอกว่าฉลาดกว่าพวกเรามากเพราะอยู่เตรียมอุดม ) ด้วยตัวคนเดียวและขอร้องว่าเวลานั้นรู้สึกอึดอัดเหมือนตัวเองเป็นนกสองหัวเพราะช่วงนั้นครูสังคมเรียกเข้าไปคุยบ่อยมากขณะเดียวกันต้องสอนสังคมให้เพื่อนแทนครูและประนีประนอมว่าอย่าให้เรื่องบานปลายรู้สึกลำบากใจไปหมดจนวันที่ข้าพเจ้าตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ครูใหญ่ฟังแต่ขอร้องครูใหญ่ว่าทุกคนในห้องของข้าพเจ้าไม่อยากให้ลงโทษถึงขั้นไล่ออกเพราะข้าพเจ้าเกลี้ยกล่อมเพื่อนว่าสงสารครูท่านนั้นเรื่องมันผ่านไปแล้ว