Some things are easier to remember,

Some things are easier to remember, and some are easier to forget. I can remember my most embarrassing moment as if it happened yesterday. I’ve tried, over the years, to forget this moment, but it just never seems to go away. As I’ve gotten older, I can think back to that day and just laugh.
I was 12 years old when my family and I moved to a new neighborhood. I was starting my 6th grade year in a new school, with new people and no friends. I was a quiet and shy person, so I never hung out with the other neighborhood kids. Before school had started, I had met a few people whom were in the same grade as me. After that initial meeting, I never saw them again until the first day of school.
Everyday of my life, my mom had always combed and styled my hair. She would usually do my hair the night before, and all I would have to do is tie my scarf around my hair. For the first day of school, I asked my mom to do my hair that morning so it would look nice. She did my hair in my regular hairstyle, 5 ponytails with the barrettes on the end. All of the barrettes matched the color of the outfit I had on that day.
I arrived to school and went into my new classroom. Everyone stopped their conversation to turn and look at me. I looked around the classroom and noticed that all the females either had their hair in one ponytail or had it pressed and curled into a style. My hair was styled like the 3rd or 4th graders at that school. I was so embarrassed that I wanted to cry! It didn’t help much that the teacher made me sit in front of the classroom where everyone could see me.
From that point on, I never let my mom do my hair anymore. I would always wear one ponytail to school. Needless to say, I never had any female friends that school year. As much as I tried, no one wanted to talk to me. I eventually gave up on trying to make friends and kept to myself. I became lucky when we moved into another neighb...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งง่ายต่อการจดจำ และมีการลืม ฉันสามารถจำขณะฉันอายมากที่สุดว่าจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ฉัน พยายาม ปี ลืมช่วงเวลานี้ แต่เพียงไม่เหมือนไป ตามที่ผมได้รับเก่า ฉันสามารถคิดกลับไปวันนั้น และเพียงหัวเราะผมอายุ 12 ปีเมื่อย้ายครอบครัวและละแวกใหม่ ฉันเริ่มต้นปีของฉันชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ในโรงเรียนใหม่ กับคนใหม่และเพื่อนไม่ ผมคนขี้อาย และเงียบ ดังนั้นฉันไม่เคยหยุดออกกับเด็กย่านอื่น ๆ ก่อนโรงเรียนได้เริ่มต้นที่ ฉันได้พบบางคนที่อยู่ในเกรดเดียวกันเป็นฉัน หลังจากที่เริ่มต้นการประชุม ไม่เคยเห็นพวกเขาอีกครั้งจนถึงวันแรกของโรงเรียนทุกวันของชีวิตของฉัน แม่ของฉันมีผึ้งที่เป็นไส้เสมอ และสไตล์ผม เธอมักจะทำผมคืน และทั้งหมดที่ผมจะต้องทำผูกผ้าพันคอของฉันรอบผม สำหรับวันแรกของโรงเรียน ถามหม่อมฉันไปทำผมที่ตอนเช้าเพื่อที่จะดูดี เธอไม่ได้ผมในทรงผมของฉันปกติ 5 ponytails กับ barrettes ใน ทั้งหมด barrettes การจับคู่สีของเครื่องแต่งกายผมในวันนั้นถึงโรงเรียน และเดินเข้าไปในห้องเรียนใหม่ของฉัน ทุกคนหยุดการสนทนา เพื่อเปิดดูที มองรอบ ๆ ห้องเรียน และสังเกตเห็นว่า หญิงทั้งหมดโดยมีผมของพวกเขาในหนึ่ง ponytail หรือมันกด และโค้งเป็นลักษณะ ผมมีสไตล์เช่น 3 หรือ 4 นักเรียนที่โรงเรียน ผมอายมากที่อยากจะร้องไห้ มันไม่ได้ช่วยมากว่า ครูที่ทำให้ฉันนั่งหน้าห้องเรียนที่ทุกคนสามารถเห็นฉันจากจุดนั้นบน ฉันไม่เคยให้แม่ของฉันทำผมอีกต่อไป ผมจะทำใส่ ponytail หนึ่งโรงเรียนเสมอ จำเป็นต้องพูด ฉันไม่เคยมีเพื่อนหญิงปีโรงเรียน เท่าที่พยายาม ไม่มีใครอยากพูดคุยกับฉัน ฉันในที่สุดได้บนพยายามทำให้เพื่อน และเก็บไว้กับตัวเอง เป็นโชคดีเมื่อเราย้ายไป neighb อื่น...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางสิ่งบางอย่างจะง่ายต่อการจำและบางส่วนได้ง่ายกว่าที่จะลืม ผมจำได้ช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดของฉันเป็นถ้ามันเกิดขึ้นเมื่อวาน ฉันได้พยายามมากกว่าปีที่ผ่านมาที่จะลืมช่วงเวลานี้ แต่มันก็ไม่น่าจะหายไป ในฐานะที่ผมเคยเก่าที่ฉันสามารถคิดกลับไปวันนั้นและเพียงแค่หัวเราะ.
ผมอายุ 12 ปีเมื่อครอบครัวของฉันและฉันย้ายไปยังพื้นที่ใกล้เคียงใหม่ ผมได้เริ่มต้นปีชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ของฉันในโรงเรียนใหม่กับคนใหม่และไม่มีเพื่อน ผมเป็นคนที่เงียบสงบและขี้อายดังนั้นฉันไม่เคยแขวนออกกับเด็กพื้นที่ใกล้เคียงอื่น ๆ ก่อนที่จะได้เริ่มต้นโรงเรียนผมได้พบกับคนไม่กี่คนที่อยู่ในระดับเดียวกับผม หลังจากการประชุมครั้งแรกที่ฉันไม่เคยเห็นพวกเขาอีกครั้งจนกว่าจะถึงวันแรกของโรงเรียน.
ทุกวันในชีวิตของฉันแม่ของฉันได้เสมอหวีและสไตล์ผม เธอมักจะทำผมของฉันคืนก่อนและทั้งหมดที่ฉันจะต้องทำคือการผูกผ้าพันคอของฉันรอบผม สำหรับวันแรกของโรงเรียนผมถามแม่ของฉันที่จะทำผมในเช้าวันนั้นจึงจะดูดี เธอทำผมในทรงผมปกติของฉัน 5 ponytails กับ barrettes ในท้ายที่สุด ทุก barrettes จับคู่สีของเครื่องแต่งกายที่ฉันมีในวันนั้น.
ฉันมาถึงที่โรงเรียนและเดินเข้าไปในห้องเรียนใหม่ของฉัน ทุกคนหยุดการสนทนาของพวกเขาที่จะเปิดและมองมาที่ฉัน ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องเรียนและสังเกตเห็นว่าผู้หญิงทุกคนมีทั้งผมของพวกเขาในหนึ่งผมหางม้าหรือมีมันกดและขดเป็นรูปแบบ ผมได้รับการเรียกขานเช่นคารมที่ 3 หรือ 4 ที่โรงเรียนว่า ผมจึงอายที่ฉันอยากจะร้องไห้! มันไม่ได้ช่วยมากว่าครูทำให้ผมนั่งอยู่หน้าห้องเรียนที่ทุกคนจะได้เห็นฉัน.
จากจุดที่ผมไม่เคยปล่อยให้แม่ของฉันทำผมของฉันอีกต่อไป ผมมักจะสวมใส่อย่างใดอย่างหนึ่งผมหางม้าไปโรงเรียน จำเป็นต้องพูดฉันไม่เคยมีเพื่อนหญิงโรงเรียนใด ๆ ในปีนั้น เท่าที่ฉันพยายามที่ไม่มีใครต้องการที่จะพูดคุยกับผม ในที่สุดผมให้ขึ้นในการพยายามที่จะทำให้เพื่อน ๆ และเก็บไว้กับตัวเอง ฉันกลายเป็นโชคดีเมื่อเราย้ายเข้ามา neighb อื่น ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางเรื่องมันก็ง่ายต่อการจดจำ และบางง่ายที่จะลืม ฉันยังจำช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดของฉันราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ฉันได้พยายามมาหลายปี ที่จะลืมช่วงเวลานี้ไปซะ แต่มันก็ไม่เคยลดลงเลย เมื่อฉันโตขึ้น ฉันคิดว่ากลับไปวันนั้น แค่หัวเราะ .
ผมอายุ 12 ปีเมื่อครอบครัวของฉันและฉันย้ายไปอยู่บ้านใหม่ฉันได้เริ่มต้นของฉัน ป. 6 ปีในโรงเรียนใหม่ กับคนใหม่ และไม่มีเพื่อน ฉันเงียบและขี้อายคนหนึ่ง ผมไม่เคยไปเที่ยวกับเด็กอื่น ๆย่าน ก่อนไปโรงเรียนก็เริ่มขึ้น ฉันได้พบเพียงไม่กี่คน ซึ่งอยู่ในระดับเดียวกับฉัน หลังจากการประชุมครั้งแรก ผมไม่เคยเห็นพวกเขาอีกครั้ง จนถึงวันแรกของการไปโรงเรียน .
ทุกๆวันในชีวิตของฉัน แม่ของฉันได้เสมอ combed และสไตล์ผมเธอมักจะทำผมคืนมาก่อน และทั้งหมดที่ฉันต้องทำคือเนคไทผ้าพันคอรอบเส้นผมของฉัน สำหรับวันแรกของโรงเรียน ฉันถามแม่ถึงทำผมเช้านั้นจึงจะดูดี เธอทำผมทรงผมปกติของฉันใน 5 ponytails กับ barrettes บนปลาย ทั้งหมดของที่หนีบเข้ากับสีชุดฉันในวันนั้น
ผมมาถึงโรงเรียนและเข้าห้องเรียนใหม่ของฉัน ทุกคนหยุดการสนทนาของพวกเขาจะหันมองที่ฉัน ผมมองไปรอบ ๆห้องและสังเกตเห็นว่าผู้หญิงทั้งหมดให้ผมของพวกเขาในหนึ่งม้าหรือมันกดและขดในลักษณะ ผมมีลักษณะเหมือน 3 หรือ 4 นักเรียนโรงเรียน ฉันรู้สึกอายมาก ที่ฉันอยากจะร้องมันไม่ได้ช่วยมากที่อาจารย์ให้ผมนั่งหน้าห้องที่ทุกคนจะได้เห็นฉัน .
จากจุดนั้น ผมไม่เคยปล่อยแม่ทำผมอีกแล้ว ผมมักจะใส่หางม้าไปโรงเรียน อยากจะบอกว่า ผมเคยมีเพื่อนหญิงที่โรงเรียนปี เท่าที่ผมลอง ไม่มีใครอยากคุยกับฉัน ในที่สุดฉันก็ยอมแพ้พยายามที่จะทำให้เพื่อน ๆและเก็บไว้กับตัวเองผมก็โชคดี เมื่อเราย้ายเข้ามาอยู่ neighb อีก . . . . . . .