The books I have written have each

The books I have written have each been dedicated to the same two people: my wife and my psychotherapist. My psychotherapist preceded my wife. He also preceded my writing.

I found him one summer afternoon by a stroke of luck, when, 27 years old and in the midst of a crisis, I called my health insurance company asking for a referral. My only criterion was proximity, which in retrospect seems impossibly naïve. I picked at random from half a dozen names, and a few days later I walked into a strange man’s 11th-floor office, where I sat down in front of a window that had a view of the New York skyline. I remember that it was evening, and that the therapist, who was in his early 30s and wearing a tie, seemed nice enough. But after we said hello and settled in, he said nothing at all, just nodded as if to indicate that I should begin — but begin where? It wasn’t cold in his office but I was shaking.

My first experience with therapy — or more precisely, with the idea of therapy — had come a decade earlier, in my senior year of high school, when my mother, overwrought by the news that her therapist was ending her practice and moving away for good, attempted to kill herself by overdosing on antidepressants.

My mother, plagued by an occasionally crippling, always present depression throughout most of her life (and all of my childhood), had a few years earlier summoned the wherewithal to seek professional help. And while I was not privy to the specific diagnosis of clinical depression, I was privy to her rage, her paranoia, her fatigue and her sorrow, all of which she experienced in the extreme, and all of which I thought, of course, were entirely normal — in the same way that I thought it was normal to come from a broken family and to reside in a cramped and cluttered one-bedroom apartment where the rule of thumb was pessimism and the smallest tasks were regarded as monumentally burdensome. Making dinner was exhausting and often sad, and so was doing the laundry, and so was — as my mother pointed out to me one afternoon on the way home from nursery school — the blade of grass struggling out of a crack in the sidewalk. While I had some vague awareness in my teenage years that my mother was seeing “someone” about “something,” beyond that I had no real understanding, and no real interest.

All of that changed one October morning. As I left for school, I noticed that my mother was lying face down on her bed in the living room. She had been in the same position the night before when I’d gotten home from my job bagging groceries at the supermarket, and I’d assumed that she had simply gone to bed early, just as I assumed now that she was not feeling well and was taking the day off. But an hour or so later, at school, I was ushered out of the classroom by a principal’s aide and into an empty office where a phone call from my mother’s work informed me that she had not called in sick that day or the day before. I left for home immediately, overwhelmed and petrified, walking through the city streets with the understanding that I was about to discover that my mother, unbeknown to me, had died two days ago in our apartment.

And sure enough, when I opened the front door, there she was in the same position, face down in bed. It took me great effort to rouse her lifeless, unyielding body, and when she finally woke up she was groggy, incoherent and irritated. I pleaded with her to tell me what was wrong, but her reply was merely, “You wouldn’t understand.” I suppose there was some truth to that.

What I wasn’t able to understand, at the age of 16, was that the relationship she had developed with her therapist had become the most emotionally intimate of her life. And subsequently, the news of this woman’s impending departure had devastated my mother to the point where she no longer wanted to go on living. This was all perplexing to me, but mostly it was shameful. I ended up taking my mother to the hospital by cab, and she reiterated to the doctors her desire to die, but somehow promised that she wouldn’t. How they believed her, I don’t know.

Later that evening, I did what most people do after a distressing event, which is to try to regain some sense of normalcy, and so I showed up on time for my shift at the supermarket. A friend, no doubt noticing that my eyes were red from crying, asked me what was wrong, but I refused to say. In return, he offered the platitude, “Life isn’t a bowl of cherries,” and for some reason this provided a sense of comfort. But ultimately I felt as if I was doomed to keep secret what had transpired. And true to form, my mother and I never really addressed the events of that day. The remaining few years we lived together were spent the way all the other years had been spent between us, not talking about the essential things in our home.

SO a decade later, at the age of 27, when for reasons that now seem remarkably obvious, I began to notice that I was having difficulty maintaining meaningful relationships with women, I sought out a therapist. I had just broken up with one girlfriend, whom in the beginning I loved madly, and in the end disdained, only to replace her with another girlfriend I also started off loving madly. I had an inkling that these relationships were following a pattern, and that if I ever hoped to have something lasting — like a marriage — I needed to make some significant changes.

It was the first girlfriend who suggested I seek professional help, a suggestion that did not go over well, considering that my experience of professional help had been negligible improvement, utter dependency and wholesale despair. This was the unfortunate legacy of my mother’s experience: The antidote turns toxic.

The argument that I honed and offered freely was that therapy was the domain of those too weak to understand their own brains: i.e., the mentally unstable or feebleminded or upper middle class. None of which I wanted to be associated with. But when my second girlfriend affirmed my first girlfriend’s appraisal, I knew that there was something deeper at work inside of me, something that I couldn’t solve on my own, and that it would be a fatal mistake to continue laying the blame for every breakup on the fact that the woman was no longer pretty enough or smart enough or talented enough.

THE first thing I said to my therapist in that initial visit was that I was there because I was having trouble staying in a relationship. I offered up a compendium of traumatic events from my childhood that I thought might have some bearing on the matter, of which my mother’s suicide attempt was only one. I don’t recall exactly what we talked about in the beginning, but I came away with a sense that the therapist was a sympathetic and understanding man, and also quite funny. He had a shrewd ability to break tension by offering a well-placed joke. For instance, when I recounted the confusing night, when I was 4 or 5, that my mother brought a strange man into our apartment, my therapist offered, “Perhaps he came over for tea and a scone.”

But mostly there was heaviness in those early months of therapy. My appointment happened to follow that of a blind woman, who would come out tapping her cane, an intense metaphor, which like all metaphors in my life I could not process. And when I would leave his office, 45 minutes later, it would be dark out, and I would have a crushing feeling of hopelessness, which I knew could be remedied by only one thing: seeing my therapist again. The first time he went on vacation, he asked me how I felt about being left by him, but I could not draw any sort of parallel between the past and the present, and I told him I had no opinion whatsoever.

“What are we going to do with all this?” I asked him one evening, just as our session was ending. By which I meant, how will it ever be possible to alleviate these unhappy memories that can never be undone? “Keep coming and talking about it with me,” my therapist said. And that’s exactly what I did.

Saïd Sayrafiezadeh is the author of the short-story collection “Brief Encounters With the Enemy” and the memoir “When Skateboards Will Be Free.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนังสือที่ผมเขียนได้ละทุ่มเทในการคนสองคนเหมือนกัน: psychotherapist ของฉันและภรรยา Psychotherapist ของฉันหน้าภรรยา นอกจากนี้เขายังหน้าเขียนของฉันพบเขาตอนบ่ายร้อนหนึ่ง โดยส้มโชค เมื่อ 27 ปี ท่ามกลาง วิกฤต ฉันเรียกบริษัทประกันสุขภาพขอแนะนำ เกณฑ์เฉพาะของฉันถูกใกล้ ที่ retrospect ใน impossibly น่า ขำน่า ฉันเลือกสุ่มจากชื่อหกครึ่ง และกี่วันต่อมาผมเดินเข้าไปในสำนักงานชั้น 11 เจ้าแปลก ที่ฉันนั่งลงหน้าหน้าต่างที่มีมุมมองของเส้นขอบฟ้านิวยอร์ก ข้าพเจ้าจำได้ว่า มันไม่เย็น และว่า ผู้บำบัด เจ้า 30s ของเขาก่อนและสวมผูก ดูเหมือนดี แต่หลังจากที่เรากล่าวสวัสดี และตัดสินใน เขากล่าวว่า ไม่มีอะไรเลย เพียงพยักหน้าเป็นการบ่งชี้ว่า ฉันควรเริ่มต้น — แต่เริ่มที่ไหน ไม่ได้เย็นในสำนักงานของเขา แต่ฉันไม่สั่นประสบการณ์แรกรักษา — หรือได้แม่นยำมาก มีความคิดในการรักษาตัวมาเป็นทศวรรษก่อนหน้านี้ ในปี โรงเรียนของฉันผู้เมื่อแม่ overwrought ตามข่าวว่า บำบัดโรคของเธอสิ้นสุดการฝึกของเธอ และย้ายไปดี พยายามฆ่าตัวเอง โดย overdosing บน antidepressantsแม่ plagued โดยบางครั้งชื่อ เสมอแสดงภาวะซึมเศร้าตลอดทั้งชีวิตของเธอ (และทั้งหมดของวัยเด็กของฉัน), มีกี่ปีก่อนหน้านี้เรียก wherewithal เพื่อค้นหาความช่วยเหลือมืออาชีพ และขณะไม่ privy การวินิจฉัยเฉพาะทางคลินิกโรคซึมเศร้า ผม privy จะโกรธเธอ ทโปของเธอ เธอที่อ่อนล้า และความ เสียใจของเธอ ที่เธอได้มีประสบการณ์ในสุด และทั้งหมดที่ฉันคิดว่า แน่นอน มีทั้งหมดปกติ — แบบเดียวกับ ที่ผมคิดว่า มันปกติดีมาจากครอบครัวเสียหาย และอยู่ในที่แคบ และ cluttered 1 ห้องนอนซึ่งกฎของหัวแม่มือเป็น pessimism และ งานน้อยที่สุดได้ถือเป็น monumentally ที่เป็นภาระ ทำอาหารเย็นอาบเหงื่อต่างน้ำ และมักจะ เศร้า การทำซักอบรีด และการ — เป็นแม่ชี้ออกไปฉันบ่ายหนึ่งในแบบบ้านจากโรงเรียนอนุบาล — ใบหญ้าดิ้นรนออกจากรอยแตกสารพัด ในขณะที่ฉันมีความคลุมเครือบางปีวัยรุ่นของฉันที่แม่เห็น "คน" เกี่ยวกับ "สิ่ง นอกเหนือจากที่ผมไม่เข้าใจจริง และไม่สนใจจริงให้เปลี่ยนตอนเช้าหนึ่งตุลาคม ทันทีสำหรับโรงเรียน ผมสังเกตเห็นว่า แม่กำลังนอนหน้าลงบนเตียงของเธอในห้องนั่งเล่น เธอได้ในตำแหน่งเดียวกันคืนก่อนเมื่อฉันได้รับบ้านจากงานเย็บถุงอาหารในซุปเปอร์มาร์เก็ต และได้สันนิษฐานที่ เธอมีเพียงแค่ไปนอนเช้า เหมือนสมมติว่าเธอไม่รู้สึกดี และไม่มีวันปิด แต่หนึ่งชั่วโมง หรือดังนั้นในภาย หลัง โรงเรียน ฉันถูก ushered จากห้องเรียน โดย aide ของครูใหญ่ และ เป็นที่โทรศัพท์ของแม่งานแจ้งผมว่า เธอก็ไม่เรียกว่าลาป่วยวันนั้นหรือวันก่อนสำนักงานว่าง ทิ้งในบ้านทันที จม และกลายเป็น หิน เดินผ่านถนนในเมืองด้วยความเข้าใจที่ได้ไปค้นพบว่า แม่ของฉัน ฉัน unbeknown เสียชีวิตเมื่อสองวันที่ผ่านมาในอพาร์ทเมนท์ของเราและนั่นเอง เมื่อเปิดประตูหน้า มีเธออยู่ในตำแหน่งเดียวกัน หน้าลงเตียง มันเอาฉันดีพยายามกระตุ้นร่างกายของเธอ lifeless, unyielding และเมื่อเธอตื่นขึ้น ในที่สุด เธอ groggy ไม่ติดต่อกัน และระคายเคือง ฉัน pleaded กับเธอบอกอะไรผิด แต่เธอตอบถูกเพียง "คุณจะไม่เข้าใจ" สมมติว่า มีความจริงบางอย่างที่สิ่งที่ฉันไม่สามารถที่จะเข้าใจ อายุ 16 ไม่ว่า ได้กลายเป็นความสัมพันธ์ที่เธอได้พัฒนาขึ้น ด้วยการบำบัดโรคของเธอส่วนใหญ่อารมณ์อบอุ่นของชีวิตของเธอ และในเวลาต่อมา ข่าวห้องใกล้ผู้หญิงคนนี้ได้ทำลายแม่ไปซึ่งเธอไม่อยากไปอยู่กิน นี้เป็นส่วนทั้งหมดให้ฉัน แต่ส่วนใหญ่มันเป็นแม้ ฉันสิ้นสุดขึ้นการแม่ไปโรงพยาบาลโดยแท็กซี่ และเธอย้ำการแพทย์ของเธอต้องตาย แต่อย่างใด สัญญาว่า เธอจะไม่ วิธีพวกเขาเชื่อว่าเธอ ไม่ทราบภายหลังที่เย็น ฉันได้คนส่วนใหญ่ที่ทำหลังจากเหตุการณ์เศร้า ซึ่งจะพยายามฟื้นความรู้สึกบางอย่างของภาวะปกติ และดังนั้น ฉันพบค่าเวลาสำหรับฉันกะที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เพื่อน ไม่มีข้อสงสัยซักถามว่า ตามีสีแดงจากร้องไห้ ถามอะไรผิด แต่ฉันปฏิเสธที่จะพูด เขาเสนอการ platitude "ชีวิตไม่น้ำเชอร์รี่ กลับ และ สำหรับเหตุผลบางอย่างนี้ให้ความรู้สึกสบาย แต่ในที่สุด ฉันรู้สึกว่าฉันถูกถึงวาระอำพรางสิ่งมี transpired และจริงแบบฟอร์ม แม่ของฉันและฉันไม่เคยอยู่ในเหตุการณ์ในวันนั้น เหลือ ไม่กี่ปีที่เราอยู่ด้วยกันได้ใช้วิธีทั้งหมดที่ปีที่แล้วใช้เวลาระหว่างเรา ไม่ได้พูดถึงสิ่งที่จำเป็นในบ้านเราดังนั้น ทศวรรษภายหลัง อายุ 27 สำหรับเหตุผลที่ตอนนี้ ดูเหมือนชัดเจนอย่างยิ่ง เริ่มสังเกตเห็นว่า ฉันมีปัญหาในการรักษาความสัมพันธ์ที่มีความหมายกับผู้หญิง ฉันขอออกบำบัดโรค ฉันเพียงได้เสียขึ้นกับแฟนหนึ่ง ซึ่ง ในการเริ่มต้นที่ฉันรักนัก และ ในสุดดูถูก เฉพาะเพื่อแทนเธอกับแฟนอีกผมเริ่มปิดรักนัก ผมเฉลียวใจว่า ความสัมพันธ์เหล่านี้ได้ตามรูปแบบ และที่ถ้าฉันเคยหวังว่าจะมีบางสิ่งที่ยาวนานซึ่งต้องแต่งงาน — ฉันจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญบางอย่างแฟนครั้งแรกที่ผมขอความช่วยเหลือมืออาชีพแนะนำ คำแนะนำที่ไม่ได้ไปกว่าดี การพิจารณาได้รับประสบการณ์ของความช่วยเหลือมืออาชีพปรับปรุงระยะ สุดอ้างอิง และความสิ้นหวังขายส่ง ได้ นี้เป็นมรดกของแม่ประสบการณ์โชคร้าย: ยาแก้พิษจะเป็นพิษอาร์กิวเมนต์ว่า ฉันได้พัฒนา และนำเสนอได้อย่างอิสระเป็นที่บำบัดเป็นโดเมนของผู้อ่อนแอเกินไปที่จะเข้าใจสมองของตัวเอง: เช่น จิตใจไม่เสถียร หรือผู้พิการทางสมอง หรือบนชั้นกลาง ซึ่งผมต้องการจะเชื่อมโยงกับการ แต่เมื่อแฟนของฉันสองยืนยันเพื่อประเมินผลของแฟนครั้งแรก ฉันรู้ว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่ลึกซึ้งในการทำงานภายในของฉัน สิ่งที่ฉันไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง และมันจะเป็นความผิดพลาดร้ายแรงการวางป้ายความผิดทุกแบ่งบนความจริงที่ผู้หญิงที่ไม่สวยพอ หรือฉลาดพอ หรือมีความสามารถพอสิ่งแรกที่ผมพูดกับพนักงานของฉันในการเยี่ยมชมเริ่มต้นที่ถูกว่า ได้เนื่องจากมีปัญหาในความสัมพันธ์ ผมเสนอขึ้นย่อของเหตุการณ์ที่เจ็บปวดจากวัยเด็กของฉันว่า ฉันคิดว่า อาจมีบางเรืองเรื่อง ที่พยายามฆ่าตัวตายของแม่ของฉันมีเพียงหนึ่ง ไม่นึกว่า อะไรเราคุยกันในการเริ่มต้น แต่มาเก็บความรู้สึกที่ว่า ผู้บำบัดมีความเห็นอกเห็นใจและเข้าใจคน และยังตลกมาก เขามีไหวพริบความสามารถในการทำลายความตึงเครียด ด้วยการนำเสนอตลกแห่ง ตัวอย่าง เมื่อฉัน recounted คืนสับสน เมื่อได้ 4 หรือ 5 ที่แม่เป็นคนแปลกในอพาร์ทเมนท์ของเรา บำบัดโรคของฉันนำเสนอ "บางทีเขามาชาและสก็อนเป็น"แต่ส่วนใหญ่มีความหนักเบาในเดือนเหล่านั้นก่อนการรักษาด้วย นัดหมายของฉันเกิดขึ้นตามที่เป็นผู้หญิงตาบอด ที่จะมาออกเคาะเท้าของเธอ การเทียบรุนแรง ซึ่งเหมือนคำอุปมาอุปมัยทั้งหมดในชีวิตของฉันฉันไม่สามารถประมวลผล และเมื่อฉันจะออกจากสำนักงานของเขา 45 นาทีต่อมา มันจะมืดออก และจะมีความรู้สึกสิ้นหวังบด ซึ่งฉันรู้สามารถ remedied โดยสิ่งเดียว: เห็นพนักงานของฉันอีกครั้ง ครั้งแรกที่เขาไปในวันหยุด เขาถามฉันว่าฉันรู้สึกเกี่ยวกับถูกทิ้งโดยเขา แต่ฉันไม่สามารถวาดเรียงลำดับใด ๆ ของควบคู่กันระหว่างอดีตและปัจจุบัน และผมบอกผมไม่เห็นเลย"อะไรเราจะทำทั้งหมดนี้หรือไม่" ฉันถามเขาหนึ่งเย็น เหมือนมีการสิ้นสุดเซสชันของเรา โดยที่ผมหมายถึง วิธีจะเคยจะสามารถบรรเทาความทรงจำเหล่านี้ไม่มีความสุขที่ไม่สามารถยกเลิกได้หรือไม่ "ให้มา และพูดกับฉันเลย บำบัดโรคของฉันกล่าวว่า และที่ว่าสิ่งที่ฉันไม่Saïd Sayrafiezadeh เป็นผู้รวบรวมเรื่องสั้น "สั้น ๆ พบกับเดอะศัตรู" และใน memoir "เมื่อเกาะจะอิสระ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนังสือที่ผมเขียนได้แต่ละทุ่มเทเพื่อเดียวกัน 2 คน : ภรรยา และนักจิตอายุรเวทของฉัน นักจิตอายุรเวทของฉันนำหน้าภรรยาของฉัน นอกจากนี้เขายังเขียนของผม

ผมพบเขาในฤดูร้อนตอนบ่าย โดยจังหวะของโชคเมื่อ อายุ 27 ปี และในท่ามกลางวิกฤต ผมเรียก บริษัท ประกันสุขภาพที่ผมถามสำหรับการอ้างอิง แต่ของผมเป็นเกณฑ์ เช่นซึ่งในการหวนกลับดูเหมือนเป็นไปไม่ได้นา ไตได้ ผมเลือกสุ่มจากชื่อ ครึ่งโหล และไม่กี่วันต่อมา ฉันเดินเข้าไปในสำนักงาน ชั้น 11 ของคนแปลกหน้าที่ผมนั่งลงในด้านหน้าของหน้าต่างที่มีมุมมองของนิวยอร์กเส้นขอบฟ้า ผมจำได้ว่ามันเป็นเย็น และนักบำบัดที่ 30 ต้นๆ ของเขา และสวมเน็คไท ดูเหมือนเป็นคนดีพอ แต่หลังจากที่เราทักทายและตัดสินในเขาบอกว่า ไม่มีอะไร แค่พยักหน้าราวกับจะบ่งบอกว่า ผมควรเริ่มแต่เริ่มที่ไหน ? มันไม่ได้หนาวในสำนักงานของเขา แต่ผมสั่น

ประสบการณ์ครั้งแรกของฉันกับการรักษาหรืออย่างแม่นยำมากขึ้น , กับความคิดของการรักษา - มาเป็นทศวรรษ ก่อนหน้านี้ ใน ปีสุดท้ายที่โรงเรียน แม่ของฉันเมื่อ สุภาพสตรี โดยข่าวที่นักบำบัดของเธอสิ้นสุดการปฏิบัติของเธอและย้ายไปดี ,พยายามฆ่าตัวตายด้วยการกินยาเกินขนาดบน antidepressants .

แม่ plagued โดยบางครั้งทำให้หมดอำนาจ เสมอปัจจุบันซึมเศร้าตลอดที่สุดของชีวิต ( และทั้งหมดของวัยเด็กของฉัน ) , มีไม่กี่ปีก่อนหน้านี้เรียกโดยการแสวงหาความช่วยเหลือมืออาชีพ และในขณะที่ผมไม่มีส่วนรู้เห็นในการวินิจฉัยเฉพาะของภาวะซึมเศร้าทางคลินิก ผมชอบโกรธ เธอหวาดระแวงของเธอความเหนื่อยล้าและความเศร้าโศกของเธอ ซึ่งเธอมีประสบการณ์ในสุดโต่ง และทั้งหมดที่ฉัน คิดว่า แน่นอน เป็นปกติอย่างสิ้นเชิงในลักษณะเดียวกันกับที่ฉันคิดว่ามันเป็นปกติที่จะมาจากครอบครัวที่แตกแยก และอยู่ในที่คับแคบ และไม่หนึ่งห้องนอนที่กฎของหัวแม่มือคือการมองโลกในแง่ร้าย และ งานน้อยที่สุดถือว่าการเป็นอนุสาวรีย์ที่เป็นภาระทำอาหารเย็น มันเหนื่อยและมักจะเศร้า และก็ซักผ้า และก็เป็นเหมือนแม่ของฉันชี้ให้ฉันหนึ่งบ่าย ระหว่างทางจากบ้านไปโรงเรียน - เนอสเซอรี่ ใบหญ้าดิ้นรนออกมาจากรอยแตกบนทางเท้า ในขณะที่ฉันมีบางอย่างที่คลุมเครือในการรับรู้ปีวัยรุ่นของฉันที่แม่เห็น " คน " กับ " บางอย่าง " เกินกว่าที่ฉันได้จริงไม่มีความเข้าใจและไม่มีดอกเบี้ยที่แท้จริง

ทั้งหมดที่เปลี่ยนแปลง 1 ตุลาคม ตอนเช้า ฉันไปโรงเรียน ฉันสังเกตเห็นว่า แม่ของฉันกำลังซบหน้าลงบนเตียงของเธอในห้องนั่งเล่น เธอได้รับในตำแหน่งเดียวกันเมื่อคืนก่อนตอนที่ผมกลับมาจากทำงานที่ร้านขายของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต และฉันคิดว่าเธอมีเพียงแค่ไปที่เตียงก่อนฉันคิดว่าตอนนี้เธอไม่สบายและกำลังทำงาน แต่ชั่วโมงต่อมา ที่โรงเรียน ฉันถูก ushered ออกจากห้องเรียนโดยอาจารย์ใหญ่ผู้ช่วยในสำนักงานที่ว่างเปล่าที่โทรศัพท์จากแม่ของฉันทำงาน บอกผมว่าเธอไม่ได้โทรมาบอกว่าไม่สบาย วันนั้นหรือวันก่อน ผมออกจากบ้านทันที อย่างแน่นอน และเป็นหิน ,เดินเข้าไปในเมือง ด้วยความเข้าใจที่ผมพบว่าแม่ของฉัน , unbeknown ให้ฉันตายไปเมื่อสองวันก่อนในพาร์ทเมนท์ของเรา

นั่นเอง และเมื่อฉันเปิดประตูด้านหน้า มี เธอ อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน หน้าลงบนเตียง ฉันพยายามอย่างมากที่จะกระตุ้นร่างกายของเธอไม่ยอมตาย และสุดท้าย เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอเมาแบบ , และหงุดหงิดฉันสารภาพกับเธอ จะ บอก ว่า มันผิด แต่เธอตอบเพียงว่า " คุณคงไม่เข้าใจหรอก " ฉันคิดว่ามีความจริงบางอย่างที่ .

สิ่งที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ เมื่ออายุ 16 ปี ถูกว่าเธอได้พัฒนาความสัมพันธ์กับนักบำบัดของเธอได้กลายเป็นอารมณ์มากที่สุด ใกล้ชิดของชีวิตของเธอ และในภายหลังข่าวการเดินทางใกล้ผู้หญิงคนนี้ได้ทำร้ายจิตใจแม่ของฉันไปยังจุดที่เธอไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป มันน่างงนะ แต่ส่วนใหญ่มันเป็นเรื่องน่าละอาย ผมก็พาแม่ไปโรงพยาบาล โดยแท็กซี่ เธอย้ำกับหมอเธอปรารถนาที่จะตาย แต่สัญญาว่าเธอจะไม่ วิธีที่พวกเขาเชื่อว่าเธอ ไม่รู้สิ

ต่อมาในตอนเย็นฉันทำในสิ่งที่คนส่วนใหญ่ทำหลังจากเหตุการณ์ที่น่าวิตก ซึ่งคือการพยายามที่จะฟื้นความรู้สึกบางอย่างของภาวะปกติ และดังนั้นฉัน พบขึ้นในเวลาทำงานที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เพื่อน คงสังเกตเห็นว่าตาผมแดงจากการร้องไห้ ถามฉันว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ผมปฏิเสธที่จะพูด ในคืนที่เขาเสนอความซ้ำซาก " ชีวิตไม่ใช่ชามของเชอร์รี่" และด้วยเหตุผลบางอย่างมันให้ความรู้สึกของความสะดวกสบาย แต่ท้ายที่สุดแล้วผมรู้สึกว่าผมถูกเก็บเป็นความลับ สิ่งที่ได้ transpired และเป็นความจริงในรูปแบบแม่ของฉันและฉันไม่เคยกล่าวถึงเหตุการณ์ในวันนั้น เหลืออีกไม่กี่ปี เราอยู่ด้วยกัน ก็ใช้วิธี อื่นๆ ทั้งหมด ปี ได้ใช้เวลากับเรา ไม่พูดเกี่ยวกับสิ่งที่จำเป็นในบ้านเรา

ดังนั้นในทศวรรษต่อมาที่อายุ 27 ปี เมื่อเหตุผลที่ตอนนี้ดูเหมือนอย่างเห็นได้ชัด ผมเริ่มสังเกตเห็นว่าฉันลำบากรักษาความสัมพันธ์กับผู้หญิง ฉันกลับไปหาจิตแพทย์ ฉันเพิ่งเลิกกับแฟน ซึ่งในการเริ่มต้น ฉันรัก อย่างบ้าคลั่ง และในที่สุดเกลียดชังเท่านั้นที่จะแทนที่เค้ากับแฟนอีก ผมก็เริ่มหลงรักอย่างบ้าคลั่งผมสังหรณ์ใจว่า ความสัมพันธ์เหล่านี้ตามรูปแบบ และว่าถ้าผมเคยหวังว่าจะได้อะไรติดทนเหมือนการแต่งงาน -- ฉันต้องการที่จะทำให้การเปลี่ยนแปลงบางอย่างสำคัญ

มันคือแฟนคนแรกที่แนะนำผมแสวงหาความช่วยเหลือมืออาชีพ คำแนะนำที่ไม่ข้ามไปดี พิจารณาว่าประสบการณ์ของฉันของช่วย มืออาชีพที่ได้รับการปรับปรุงที่สำคัญการพึ่งพาการขายส่ง และสิ้นหวัง นี้เป็นมรดกที่โชคร้ายของประสบการณ์ของแม่ : ยาถอนพิษจะเป็นพิษ

อาร์กิวเมนต์ที่ผมฝึกฝนและให้อิสระ คือ การบำบัด คือ โดเมนนั้นอ่อนแอเกินไปที่จะเข้าใจสมองของเขาเอง เช่น ปัญญาอ่อน หรือ feebleminded หรือชั้นกลางส่วนบน ไม่มีผู้ใดที่ฉันต้องการที่จะเกี่ยวข้องกับแต่เมื่อแฟนคนที่สองยืนยันการประเมินครั้งแรก แฟน ผมรู้ว่ามันมีอะไรที่ลึกในการทำงานภายในของฉัน บางอย่างที่ผมไม่สามารถแก้เองได้ และมันคงจะเป็นความผิดพลาดร้ายแรงต่อโทษทุกกระจัดกระจายบนความจริงที่ว่าผู้หญิงไม่น่ารักพอหรือสมาร์ท พอ หรือมีความสามารถเพียงพอ

สิ่งแรกที่ผมพูดกับนักบำบัดในการเข้าชมครั้งแรกที่ผมมี เพราะผมมีปัญหา อยู่ในความสัมพันธ์ ผมเสนอขึ้นเป็นบทสรุปของเหตุการณ์ฝังใจจากวัยเด็กของฉันที่ฉันคิดว่าอาจจะมีการแบกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซึ่งพยายามฆ่าตัวตาย แม่แค่คนเดียวเท่านั้น ผมจำไม่ได้ว่าเราพูดถึงในตอนแรกแต่ผมกลับมารู้สึกว่าจิตแพทย์เป็นคนขี้สงสาร และ เข้าใจ และยัง ตลกมาก เขามีความสามารถที่จะทำลายความตึงเครียดโดยแยบคายให้วางไว้อย่างดีเลย ตัวอย่างเช่นเมื่อฉันเล่าเมื่อคืนสับสนตอน 4 หรือ 5 ที่แม่พาผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาในห้องของเรา นักบำบัดเสนอ " บางทีเขามาชาและสโคนนะ

"แต่ส่วนใหญ่มีความยากในเดือนแรกๆของการรักษา การนัดหมายของฉันเกิดขึ้นตามผู้หญิงตาบอด ใครมาเคาะไม้เท้าของเธอ เป็นคำอุปมาเข้ม ซึ่งเหมือนกับอุปมาอุปมัยในชีวิตของฉัน ฉันอาจไม่ใช่กระบวนการ และเมื่อผมจะออกจากสำนักงานของเขา อีก 45 นาทีต่อมา มันก็จะมืดไป และผมจะต้องบดความรู้สึกของความสิ้นหวังซึ่งฉันรู้ว่าสามารถแก้ไขได้ โดยเฉพาะสิ่งหนึ่งที่ : พบนักบำบัดของผมอีกครั้ง ครั้งแรกที่เขาไปพักร้อน เขาถามฉันว่าฉันรู้สึกเกี่ยวกับการไปจากเขา แต่ผมไม่สามารถวาดเรียงลำดับใด ๆของขนานระหว่างอดีตและปัจจุบัน และผมบอกเขาว่า ผมไม่มีความคิดเลย

" เรากำลังทำอะไรกับเรื่องนี้ " ฉันถามเขาในเย็นวันหนึ่ง เช่นเดียวกับเซสชั่นของเราก็จบลงซึ่งหมายถึงว่ามันเคยจะสามารถบรรเทาความทุกข์เหล่านี้ จะไม่สามารถแก้ไขได้ ? " ให้มาและพูดกับผม " จิตแพทย์ กล่าว และนั่นคือสิ่งที่ฉันทำ .

ซาไต D sayrafiezadeh เป็นผู้เขียนเรื่องสั้นชุด " สั้นเผชิญหน้ากับศัตรู " และการ " เมื่อสเก็ตบอร์ดจะฟรี " .