Leadership by governmentWhen the In

Leadership by government

When the International Labour Conference in 1998 and 1999 was considering the new Convention to protect children who were most seriously at risk (Convention No. 182) it agreed to leave to national governments the responsibility for determining what types and conditions of work should be prohibited for those under 18 years of age. Each country is different, both in its profile of industries and occupations and in its capacities. So instead of laying out a standard list of hazardous work for every country to follow (which inevitably would have ended up being irrelevant to some, or so general it would not be helpful as guidance), they laid out the process by which hazardous work prohibited to children should be determined.

The process requires government to convene a tripartite committee; or literally, to develop the list “in consultation with” workers and employers as to what work should be prohibited to all children under 18 years. This put tripartism at the heart of policy development and implementation.

The three parties who know the most about work and working conditions – and who view the issue from three different but often complementary perspectives – sit down together with a common task before them: to “determine” what work is “OK or not OK” for a child above the minimum age.

On the policy side, we have seen time and time again that the enactment of the hazardous work lists has a powerful deterrent effect. It provides a policy and institutional structure that can make the gains in protecting young workers more permanent and sustainable. Changing social attitudes about hazardous youth employment, by raising awareness of the risks of working in hazardous activities or conditions and by establishing appropriate sanctions to enforce the law, can also have long-term effects by mobilizing society against this type of work for all workers.

Experience has shown us that countries vary considerably in how they conduct the process, such as in the composition of the committee, the resources allocated, whether technical assistance is available or not, the time allotted and, most of all, the political will applied. However, although most countries have a list, some lists require improvement. Some of the text may have been borrowed from neighbouring countries or be a leftover from the colonial period; most will not have been recently reviewed and will be rather out of date –

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้นำรัฐบาล

เมื่อประชุมนานาชาติด้านแรงงานในปี 1998 และปี 1999 มีการพิจารณาอนุสัญญาเพื่อป้องกันเด็กที่อยู่ในความเสี่ยง (ประชุมหมายเลข 182) ได้ตกลงที่จะปล่อยให้รัฐบาลแห่งชาติรับผิดชอบในการกำหนดชนิดและสภาพการทำงานอะไรควรจะห้ามผู้อายุต่ำกว่า 18 ปีมากที่สุดอย่างจริงจัง แต่ละประเทศจะแตกต่างกัน ทั้ง ในส่วนกำหนดค่าของอุตสาหกรรมและอาชีพ และ ในการผลิต ดังนั้นแทนที่จะวางรายการมาตรฐานงานอันตรายสำหรับทุกประเทศที่จะทำตาม (ซึ่งย่อมจะสิ้นสุดการมีความเกี่ยวข้องบาง หรือทั่วไปดังนั้นมันจะไม่เป็นประโยชน์เป็นแนวทาง) พวกเขาวางออกกระบวนการที่ควรกำหนดห้ามไม่ให้เด็กทำงานที่อันตราย

กระบวนการต้องการรัฐบาลประชุมกรรมการ tripartite หรือ อักษร พัฒนารายการ "ในการปรึกษาหารือกับ" ผู้ปฏิบัติงานและนายจ้างไปทำงานอะไรควรจะห้ามเด็กทั้งหมดต่ำกว่า 18 ปี นี้ใส่ tripartism หัวใจของการพัฒนานโยบายและนำไปใช้

สามฝ่ายที่รู้มากที่สุดเกี่ยวกับการทำงานและสภาพการทำงาน – และผู้ดูออกจากสามแตกต่างกันแต่มักจะเสริมมุมมอง – นั่งลงพร้อมกับงานทั่วไปก่อนที่พวกเขา: "กำหนด" งานอะไรคือ "ตกลง หรือไม่ตกลง" เด็กข้างบนต่ำสุดอายุ

ด้านนโยบาย เราได้เห็นเวลา และเวลาอีกครั้งที่ออกงานอันตรายมีผลเสริมประสิทธิภาพ อีกทั้งนโยบายและโครงสร้างสถาบันที่สามารถทำกำไรในการปกป้องแรงงานหนุ่มสาวขึ้นอย่างถาวร และยั่งยืน การเปลี่ยนแปลงทัศนคติทางสังคมเกี่ยวกับการจ้างงานเยาวชนอันตราย โดยความเสี่ยงของการทำงานในกิจกรรมที่เป็นอันตรายหรือสภาพแวดล้อมตระหนัก และสร้างการลงโทษที่เหมาะสมเพื่อบังคับใช้กฎหมาย นอกจากนี้ยังได้ผลระยะยาว โดยฟเวอร์สังคมกับชนิดนี้ของการทำงานสำหรับผู้ปฏิบัติงานทั้งหมด

ประสบการณ์ได้แสดงเราว่า ประเทศแตกต่างกันมากในวิธีที่พวกเขาดำเนินกระบวน เช่นองค์ประกอบของคณะกรรมการ ทรัพยากรที่ปันส่วน ว่าความช่วยเหลือทางเทคนิค หรือไม่ เวลาที่กำหนด และ ที่สุด การเมืองที่จะใช้ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าประเทศส่วนใหญ่มีรายการ บางรายการต้องมีปรับปรุง บางข้อความอาจถูกยืมจากประเทศเพื่อนบ้าน หรือเหลือมาจากยุคอาณานิคม ส่วนใหญ่จะไม่มีการเพิ่งตรวจทาน และจะค่อนข้างล้า –

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นผู้นำรัฐบาลเมื่อการประชุมแรงงานระหว่างประเทศในปี 1998 และ 1999 ได้รับการพิจารณาการประชุมใหม่ในการปกป้องเด็กที่มากที่สุดอย่างจริงจังที่มีความเสี่ยง (อนุสัญญาฉบับที่ 182) มันตกลงที่จะปล่อยให้รัฐบาลแห่งชาติรับผิดชอบในการกำหนดสิ่งที่ประเภทและเงื่อนไขของการทำงานควร ต้องห้ามสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18 ปีของอายุ แต่ละประเทศมีความแตกต่างกันทั้งในรูปแบบของอุตสาหกรรมและการประกอบอาชีพและในความสามารถของตน ดังนั้นแทนที่จะออกวางรายการมาตรฐานการทำงานที่เป็นอันตรายสำหรับทุกประเทศที่จะทำตาม (ซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้จบลงด้วยการไม่เกี่ยวข้องกับบางอย่างหรือเพื่อทั่วไปมันจะไม่เป็นประโยชน์เป็นแนวทาง) พวกเขาวางกระบวนการที่ทำงานที่เป็นอันตรายต้องห้าม เด็กควรได้รับการพิจารณาขั้นตอนการกำหนดของรัฐบาลในการประชุมคณะกรรมการไตรภาคี; หรือตัวอักษรที่จะพัฒนารายการ "ในการปรึกษาหารือกับ" คนงานและนายจ้างเป็นสิ่งที่ทำงานควรจะห้ามให้เด็กทุกคนอายุต่ำกว่า 18 ปีที่ผ่านมา นี้ทำให้ tripartism ที่หัวใจของการพัฒนานโยบายและการดำเนินการทั้งสามฝ่ายที่รู้มากที่สุดเกี่ยวกับการทำงานและสภาพการทำงาน - และที่ดูปัญหาจากมุมมองที่แตกต่างกันสาม แต่มักจะเสริม - นั่งลงพร้อมกับงานทั่วไปก่อนที่พวกเขาจะ " ตรวจสอบ "สิ่งที่ทำงานคือ" ตกลงหรือไม่ตกลง "เด็กข้างต้นอายุขั้นต่ำในด้านนโยบายที่เราได้เห็นอีกครั้งและเวลาที่ถูกต้องตามกฎหมายของการทำงานของรายการที่เป็นอันตรายมีผลยับยั้งที่มีประสิทธิภาพ จะให้นโยบายและโครงสร้างของสถาบันที่สามารถสร้างกำไรในการปกป้องคนหนุ่มสาวมากขึ้นอย่างถาวรและยั่งยืน การเปลี่ยนทัศนคติของสังคมที่เกี่ยวกับการจ้างงานเยาวชนที่เป็นอันตรายโดยการสร้างความตระหนักถึงความเสี่ยงของการทำงานในกิจกรรมหรือสภาพที่เป็นอันตรายโดยการสร้างและการลงโทษที่เหมาะสมในการบังคับใช้กฎหมายที่ยังสามารถมีผลกระทบระยะยาวโดยการระดมสังคมกับชนิดนี้ของการทำงานสำหรับคนงานทั้งหมดประสบการณ์ได้แสดงให้เราเห็นว่าประเทศที่แตกต่างกันมากในวิธีที่พวกเขาดำเนินการกระบวนการเช่นในองค์ประกอบของคณะกรรมการทรัพยากรที่จัดสรรไม่ว่าจะเป็นความช่วยเหลือด้านเทคนิคสามารถใช้ได้หรือไม่เวลาที่กำหนดและส่วนใหญ่ทั้งหมดที่จะนำมาใช้ทางการเมือง อย่างไรก็ตามแม้ว่าประเทศส่วนใหญ่จะมีรายการบางรายการที่จำเป็นต้องมีการปรับปรุง บางส่วนของข้อความที่อาจจะถูกยืมมาจากประเทศเพื่อนบ้านหรือที่เหลือจากยุคอาณานิคม; ส่วนใหญ่จะไม่ได้รับการตรวจสอบและเมื่อเร็ว ๆ นี้จะค่อนข้างออกจากวัน -

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาวะผู้นำโดยรัฐบาล

เมื่อการประชุมแรงงานระหว่างประเทศในปี 1998 และ 1999 พิจารณาอนุสัญญาใหม่เพื่อปกป้องเด็กที่มีความเสี่ยงมากที่สุดอย่างจริงจัง ( อนุสัญญาฉบับที่ 182 ) ตกลงไปรัฐบาลแห่งชาติรับผิดชอบในการกำหนดประเภทและเงื่อนไขของการทำงานควรถูกห้ามสำหรับผู้ที่อายุน้อยกว่า 18 ปี แต่ละประเทศจะแตกต่างกันทั้งในรายละเอียดของอุตสาหกรรมและอาชีพ และมีความสามารถ ดังนั้น แทนที่จะออกวางมาตรฐานรายชื่องานอันตรายสำหรับทุกประเทศต้องปฏิบัติตาม ( ซึ่งย่อมจะต้องจบลงด้วยการไม่บาง หรือดังนั้น ทั่วไปจะเป็นประโยชน์เป็นแนวทาง ) พวกเขาแสดงกระบวนการที่งานอันตรายห้ามเด็กควรได้รับการพิจารณา

กระบวนการต้องมีรัฐบาลที่จะประชุมคณะกรรมการไตรภาคี หรือหมาย เพื่อพัฒนารายการ " ในการปรึกษาหารือกับคนงานและนายจ้างเป็นสิ่งที่ทำงานควรจะห้ามเด็กต่ำกว่า 18 ปี นี้ใส่ tripartism ที่เป็นหัวใจของการพัฒนานโยบายและการดำเนินงาน .

ทั้งสามฝ่ายที่รู้ดีที่สุดเกี่ยวกับการทำงานและสภาพการทำงาน ( ใครดูปัญหาจากมุมมองที่แตกต่างกัน แต่มักจะเสริมทั้งสามนั่งลงพร้อมกับงานทั่วไปก่อนที่พวกเขา : " หา " สิ่งที่ทำงานคือ " โอเคหรือไม่โอเค " สำหรับเด็กเหนืออายุขั้นต่ำ

ในด้านนโยบายเราได้เห็นเวลาและเวลาอีกครั้งว่า การตรากฎหมายของรายการงานที่เป็นอันตรายมีผลยับยั้งที่มีประสิทธิภาพ มันมีนโยบายสถาบันและโครงสร้างที่สามารถสร้างกำไรในการคุ้มครองแรงงานเด็กที่ถาวรและยั่งยืน การเปลี่ยนแปลงทางสังคม ทัศนคติเกี่ยวกับการจ้างงานเยาวชน อันตรายโดยเพิ่มความตระหนักถึงความเสี่ยงของการทำงานในกิจกรรมที่เป็นอันตรายหรือเงื่อนไขและการลงโทษที่เหมาะสม เพื่อบังคับใช้กฎหมาย นอกจากนี้ยังมีผลระยะยาวจากการสังคมกับประเภทของงาน สำหรับพนักงาน

ประสบการณ์ได้แสดงให้เราเห็นว่าประเทศแตกต่างกันมากในวิธีที่พวกเขาดำเนินการในกระบวนการ เช่น องค์ประกอบของคณะกรรมการทรัพยากรที่จัดสรรว่า ความช่วยเหลือด้านเทคนิคสามารถใช้ได้หรือไม่ เวลาที่กำหนด และส่วนมากของทั้งหมดจะทางการเมืองที่ใช้ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าประเทศส่วนใหญ่มีรายการ บางรายการที่ต้องปรับปรุง บางส่วนของข้อความอาจจะยืมจากประเทศเพื่อนบ้าน หรือถูกทิ้งจากยุคอาณานิคมส่วนใหญ่จะได้รับการตรวจทานและจะค่อนข้างล้าสมัย -