A. TEACHING CHILDRENPopular traditi

A. TEACHING CHILDREN
Popular tradition would have you believe that children are effortless second language learners and far superior to adults in their eventual success. On both count, some qualifications are in order.
First, children’s widespread success in acquiring second languages belies a tremendous subconscious effort devoted to the task. Second, adults are not necessarily less successful in their efforts. Third, the popular claim fails to differentiate very young children (say, four- to six-year-olds) from pre-pubescent children (twelve to thirteen) and the whole range of ages in between.

1. Intellectual Development
An elementary school teacher once asked her students to take a piece of paper and pencil and write something. A little boy raised his hand and said, “Teacher, I ain’t got no pencil.” The teacher, somewhat perturbed by his grammar, embarked on a barrage of corrective patterns: “I don’t have a pencil. You don’t have a pencil. We don’t have pencils.” Confused and bewildered, the child responded, “Ain’t nobody got no pencils?”
Since children (up to the age of about eleven) are still in an intellectual stage of what Piaget (1972) called “concrete operations,” we need to remember their limitations. Rules, explanations, and other even slightly abstract talk about language must be approached with extreme caution. Children are centered on the here and now, on the functional purposes of language. They have little appreciation for our adult notions of “correctness,” and they certainly cannot grasp the metalanguage we use to describe and explain linguistic concepts. Some rules of thumb for the classroom:
Ø Don’t explain grammar using terms like “present progressive” or “relative clause.”
Ø Rules stated in abstract terms (“To make a statement into a question, you add a do or does”) should be avoided.
Ø Some grammatical concepts, especially at the upper levels of childhood, can be called to learners’ attention by showing them certain patterns (“Notice the ing at the end of the word”) and examples (“This is the way we say it when it’s happening right now: “I’m walking to the door’).
Ø Certain more difficult concepts or patterns require more repetition than adults need. For example, repeating certain patterns (without boring students) may be necessary to get the brain and the ear to cooperate. Unlike the scene with the little boy who had no pencil, children must understand the meaning and relevance of repetitions.
2. Attention Span
One of the salient differences between adults and children is attention span. First, it is important to understand what attention span means. Since language lessons can at times be difficult for children, your job is to make them interesting, lively, and fun. How do you that?
Ø Because children are focused on the immediate here and now, activities should be designed to capture their immediate interest.
Ø A lesson needs a variety of activities to keep interest and attention alive.
Ø A teacher needs to be animated, lively, and enthusiastic about the subject matter. Consider the classroom a stage on which you are the lead actor; your energy will be infections. While you may think that you’re overdoing it, children need this exaggeration to keep spirit buoyed and minds alert.
Ø A sense of humor will go a long way to keep children laughing and learning. Since children’s humor is quite different from adults’, remember to put yourself in their shoes.
Ø Children have a lot of natural curiosity. Make sure you tap into that curiosity whenever possible, and you will thereby help to maintain attention and focus.
3. Sensory Input
Children need to have all five senses stimulated. Your activities should strive to go well beyond the visual and auditory modes that we feel are usually sufficient for a classroom.
Ø Pepper your lessons with physical activity, such as having students act out things (role-play) play games, or do Total Physical Response activities.
Ø Projects and other bands-on activities go a long way toward helping children, are excellent ways to get them to learn words and structures and to practice meaningful language.
Ø Sensory aids here and there help children to internalize concepts. The smell of flowers, the touch of plants and fruits, the taste of foods, liberal doses of audiovisual aids like videos, pictures, tapes, music-all are important elements in children’s language teaching.
Ø Remember that your own nonverbal language is important because children will indeed attend very sensitively to your facial features, gestures, and touching.
4. Affective Factors
A common myth is that children are relatively unaffected by the inhibitions that adults find to be a block to learning. Teachers need to help them to overcome such potential barriers to learning.
Ø Help your students to laugh with each other at various mistakes that they all make.
Ø Be patient and supportive to build self-esteem, yet at the same time be firm in your expectations of students.
Ø Elicit as much oral participation as possible from students, especially the quieter ones, to give them plenty of opportunities for trying things out.
5. Authentic, Meaningful Language
Children are focused on what this new language can actually be used for here and now. Your classes can ill afford to have an overload of language that is neither authentic nor meaningful.
Ø Children are good at sensing language that is not authentic; therefore “canned” or stilted language will likely be rejected.
Ø Language needs to be firmly context embedded. Story lines, familiar situations and characters, real-life conversations, meaningful purposes in using language-these will establish a context within which language can be received and sent and thereby improve attention and retention. Context-reduced language in abstract, isolated, unconnected sentences will be much less readily tolerated by children’s minds.
Ø A whole language approach is essential. If language is broken into too many bits and pieces, students won’t see the relationship to the whole. And stress the interrelationships among the various skills (listening, speaking, reading, and writing), or they won’t see important connections.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

A. TEACHING CHILDRENPopular tradition would have you believe that children are effortless second language learners and far superior to adults in their eventual success. On both count, some qualifications are in order.First, children’s widespread success in acquiring second languages belies a tremendous subconscious effort devoted to the task. Second, adults are not necessarily less successful in their efforts. Third, the popular claim fails to differentiate very young children (say, four- to six-year-olds) from pre-pubescent children (twelve to thirteen) and the whole range of ages in between.1. Intellectual DevelopmentAn elementary school teacher once asked her students to take a piece of paper and pencil and write something. A little boy raised his hand and said, “Teacher, I ain’t got no pencil.” The teacher, somewhat perturbed by his grammar, embarked on a barrage of corrective patterns: “I don’t have a pencil. You don’t have a pencil. We don’t have pencils.” Confused and bewildered, the child responded, “Ain’t nobody got no pencils?”Since children (up to the age of about eleven) are still in an intellectual stage of what Piaget (1972) called “concrete operations,” we need to remember their limitations. Rules, explanations, and other even slightly abstract talk about language must be approached with extreme caution. Children are centered on the here and now, on the functional purposes of language. They have little appreciation for our adult notions of “correctness,” and they certainly cannot grasp the metalanguage we use to describe and explain linguistic concepts. Some rules of thumb for the classroom:Ø Don’t explain grammar using terms like “present progressive” or “relative clause.”Ø Rules stated in abstract terms (“To make a statement into a question, you add a do or does”) should be avoided.Ø Some grammatical concepts, especially at the upper levels of childhood, can be called to learners’ attention by showing them certain patterns (“Notice the ing at the end of the word”) and examples (“This is the way we say it when it’s happening right now: “I’m walking to the door’).Ø Certain more difficult concepts or patterns require more repetition than adults need. For example, repeating certain patterns (without boring students) may be necessary to get the brain and the ear to cooperate. Unlike the scene with the little boy who had no pencil, children must understand the meaning and relevance of repetitions.2. ช่วงความสนใจหนึ่งความแตกต่างเด่นระหว่างผู้ใหญ่และเด็กมีช่วงความสนใจ ครั้งแรก มันเป็นสิ่งสำคัญเข้าใจหมายความว่า ระยะความสนใจ ตั้งแต่สอนภาษาบางครั้งจะยากสำหรับเด็ก งานของคุณคือเพื่อ ให้น่าสนใจ ชีวาสนุกสนาน วิธีทำคุณอย่างไรØเนื่องจากเด็กจะเน้นทันทีที่นี่ และเดี๋ยวนี้ ควรออกแบบกิจกรรมเพื่อจับความสนใจทันทีØ A เรียนต้องหลากหลายกิจกรรมรักษาดอกเบี้ยและความสนใจØ A ครูจำเป็นต้องเคลื่อนไหว มีชีวิตชีวา และกระตือรือร้นเกี่ยวกับสาระ พิจารณาเรียนขั้นที่คุณเป็นนักแสดงนำ พลังงานของคุณจะติดเชื้อ ในขณะที่คุณอาจคิดว่า คุณกำลัง overdoing เด็กต้องพูดเกินจริงนี้เพื่อให้ วิญญาณ buoyed และจิตแจ้งเตือนØ A ความตลกจะไปแบบให้เด็กหัวเราะ และการเรียนรู้ เนื่องจากอารมณ์ขันของเด็กแตกต่างจากของผู้ใหญ่ ลืมใส่ตัวเองในรองเท้าของพวกเขาØเด็กมีจำนวนมากอยากรู้ธรรมชาติ ตรวจสอบให้แน่ใจว่า คุณเคาะเป็นอยากรู้ว่าเมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้ และคุณจึงจะช่วยให้รักษาความสนใจและความ3. ป้อนข้อมูลรับความรู้สึกเด็กจำเป็นต้องมีทุกประสาทสัมผัสทั้งห้าขาวกระตุ้น กิจกรรมของคุณควรมุ่งมั่นไปด้วยนอกเหนือจากโหมดภาพ และหูที่เรารู้สึกเป็นปกติจะเพียงพอสำหรับห้องเรียนพริกไทยØบทเรียนกับกิจกรรมที่มีอยู่จริง เช่นมีนักเรียนทำหน้าที่หาสิ่ง (role-play) เล่นเกม หรือทำกิจกรรมตอบสนองทางกายภาพทั้งหมดØ Projects and other bands-on activities go a long way toward helping children, are excellent ways to get them to learn words and structures and to practice meaningful language.Ø Sensory aids here and there help children to internalize concepts. The smell of flowers, the touch of plants and fruits, the taste of foods, liberal doses of audiovisual aids like videos, pictures, tapes, music-all are important elements in children’s language teaching.Ø Remember that your own nonverbal language is important because children will indeed attend very sensitively to your facial features, gestures, and touching.4. Affective FactorsA common myth is that children are relatively unaffected by the inhibitions that adults find to be a block to learning. Teachers need to help them to overcome such potential barriers to learning.Ø Help your students to laugh with each other at various mistakes that they all make.Ø Be patient and supportive to build self-esteem, yet at the same time be firm in your expectations of students.Ø Elicit as much oral participation as possible from students, especially the quieter ones, to give them plenty of opportunities for trying things out.5. Authentic, Meaningful LanguageChildren are focused on what this new language can actually be used for here and now. Your classes can ill afford to have an overload of language that is neither authentic nor meaningful.Ø Children are good at sensing language that is not authentic; therefore “canned” or stilted language will likely be rejected.Ø Language needs to be firmly context embedded. Story lines, familiar situations and characters, real-life conversations, meaningful purposes in using language-these will establish a context within which language can be received and sent and thereby improve attention and retention. Context-reduced language in abstract, isolated, unconnected sentences will be much less readily tolerated by children’s minds.Ø A whole language approach is essential. If language is broken into too many bits and pieces, students won’t see the relationship to the whole. And stress the interrelationships among the various skills (listening, speaking, reading, and writing), or they won’t see important connections.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

A.
การสอนเด็กประเพณียอดนิยมจะมีคุณเชื่อว่าเด็กจะเรียนภาษาที่สองที่ง่ายดายและไกลกว่าผู้ใหญ่ในความสำเร็จของพวกเขาในที่สุด นับทั้งสองมีคุณสมบัติบางอย่างที่อยู่ในลำดับ.
ครั้งแรกที่ประสบความสำเร็จอย่างกว้างขวางของเด็กในการรับภาษาที่สองปฏิเสธความพยายามอย่างมากในจิตใต้สำนึกที่ทุ่มเทให้กับงาน ประการที่สองผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จในความพยายามของพวกเขา ประการที่สามการเรียกร้องที่ได้รับความนิยมไม่สามารถแยกความแตกต่างเด็กเล็กมาก (พูด, สี่ถึงหกปี olds) จากเด็กก่อนวัยมีขน (12-13) และทั้งช่วงของทุกเพศทุกวัยในระหว่าง. 1 การพัฒนาทางปัญญาครูโรงเรียนประถมเคยถามนักเรียนของเธอที่จะใช้ชิ้นส่วนของกระดาษและดินสอและเขียนบางสิ่งบางอย่าง เด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ยกมือขึ้นและกล่าวว่า "อาจารย์ฉันไม่ได้มีดินสอ no." ครู, ตกอกตกใจบ้างโดยไวยากรณ์ของเขาลงมือเขื่อนกั้นน้ำของรูปแบบที่ถูกต้องว่า "ผมไม่ได้มีดินสอ คุณไม่จำเป็นต้องดินสอ เราไม่ได้มีดินสอ. "สับสนและงุนงงเด็กตอบว่า" ไม่ได้ไม่มีใครได้ไม่มีดินสอ? "ตั้งแต่เด็ก(ถึงอายุประมาณสิบเอ็ด) จะยังคงอยู่ในขั้นตอนทางปัญญาของสิ่งที่เพียเจต์ (1972) เรียกว่า "การดำเนินงานที่เป็นรูปธรรม" เราต้องจำข้อ จำกัด ของตนเอง หลักเกณฑ์คำอธิบายและอื่น ๆ ที่พูดคุยนามธรรมแม้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับภาษาจะต้องเข้าหาด้วยความระมัดระวังมาก เด็กจะมีศูนย์กลางอยู่ที่นี่และตอนนี้ในวัตถุประสงค์การทำงานของภาษา พวกเขามีความชื่นชมความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับผู้ใหญ่ของเราของ "ความถูกต้อง" และแน่นอนพวกเขาไม่สามารถเข้าใจ metalanguage ที่เราใช้ในการอธิบายและอธิบายแนวความคิดทางด้านภาษา กฎระเบียบบางส่วนของนิ้วหัวแม่มือสำหรับห้องเรียน: ". ข้อญาติ" Øไม่อธิบายไวยากรณ์ใช้คำเช่น "ปัจจุบันความก้าวหน้า" หรือØกฎที่ระบุไว้ในแง่นามธรรม("เพื่อให้คำสั่งเป็นคำถามที่คุณต้องทำเพิ่มหรือไม่" ) ควรหลีกเลี่ยง. Øบางแนวคิดไวยากรณ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับบนของวัยเด็กสามารถเรียกว่าให้ความสนใจของผู้เรียนด้วยการแสดงรูปแบบบางอย่าง ("สังเกตไอเอ็นจีในตอนท้ายของคำว่า") และตัวอย่าง ("นี่คือ วิธีการที่เราบอกว่ามันเมื่อมันเกิดขึ้นตอนนี้ "ผมเดินไปที่ประตู) ได้. Øแนวคิดบางอย่างที่ยากมากขึ้นหรือรูปแบบที่จำเป็นต้องมีการทำซ้ำมากกว่าผู้ใหญ่ต้อง ยกตัวอย่างเช่นการทำซ้ำรูปแบบบางอย่าง (โดยนักเรียนที่น่าเบื่อ) อาจมีความจำเป็นที่จะได้รับสมองและหูจะให้ความร่วมมือ ซึ่งแตกต่างจากฉากกับเด็กน้อยที่มีดินสอไม่มีเด็กจะต้องเข้าใจความหมายและความเกี่ยวข้องของการเกิดซ้ำ. 2 ความสนใจช่วงหนึ่งของความแตกต่างที่สำคัญระหว่างเด็กและผู้ใหญ่เป็นช่วงความสนใจ ครั้งแรกเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจสิ่งที่หมายถึงช่วงความสนใจ ตั้งแต่เรียนภาษาสามารถบางครั้งเป็นเรื่องยากสำหรับเด็ก, งานของคุณคือการทำให้พวกเขาที่น่าสนใจที่มีชีวิตชีวาและความสนุกสนาน คุณทำอย่างนั้นได้อย่างไรØเพราะเด็กจะมุ่งเน้นไปทันทีนี่และตอนนี้กิจกรรมที่ควรได้รับการออกแบบมาเพื่อจับความสนใจของพวกเขาทันที. Øบทเรียนความต้องการที่หลากหลายของกิจกรรมที่จะให้ความสนใจและให้ความสนใจยังมีชีวิตอยู่. Øครูจะต้องมีการเคลื่อนไหว มีชีวิตชีวาและมีความกระตือรือร้นเกี่ยวกับเรื่อง พิจารณาห้องเรียนขั้นตอนที่คุณเป็นนักแสดงนำนั้น พลังงานของคุณจะได้รับการติดเชื้อ ในขณะที่คุณอาจคิดว่าคุณกำลัง overdoing มันเด็กจำเป็นต้องพูดเกินจริงเพื่อให้จิตวิญญาณนี้แม้จะมีการแจ้งเตือนและจิตใจ. Øความรู้สึกของอารมณ์ขันจะไปทางยาวเพื่อให้เด็กหัวเราะและการเรียนรู้ อารมณ์ขันตั้งแต่เด็กค่อนข้างแตกต่างจากผู้ใหญ่อย่าลืมที่จะใส่ตัวเองในรองเท้าของพวกเขา. Øเด็กมีจำนวนมากของความอยากรู้ธรรมชาติ ให้แน่ใจว่าคุณแตะลงในความอยากรู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้และคุณจึงจะช่วยในการรักษาให้ความสนใจและให้ความสำคัญ. 3 ป้อนข้อมูลทางประสาทสัมผัสเด็กจะต้องมีประสาทสัมผัสทั้งห้ากระตุ้น กิจกรรมของคุณควรมุ่งมั่นที่จะไปได้ดีเกินโหมดภาพและหูที่เรารู้สึกว่ามักจะมีเพียงพอสำหรับห้องเรียน. Øพริกไทยบทเรียนของคุณด้วยการออกกำลังกายเช่นมีนักเรียนทำหน้าที่ออกสิ่ง (บทบาท) เล่นเกมหรือทำรวมทางกายภาพ กิจกรรมการตอบสนอง. โครงการØและอื่น ๆ ที่วงดนตรีในกิจกรรมไปทางยาวต่อการช่วยให้เด็กเป็นวิธีที่ดีที่จะให้พวกเขาเรียนรู้คำศัพท์และโครงสร้างและในการฝึกภาษาที่มีความหมาย. Øช่วยประสาทสัมผัสที่นี่และมีที่จะช่วยให้เด็ก internalize แนวคิด กลิ่นของดอกไม้สัมผัสของพืชและผลไม้รสชาติของอาหารที่ปริมาณเสรีนิยมของโรคเอดส์ภาพและเสียงเช่นวิดีโอ, รูปภาพ, เทปเพลงทั้งหมดเป็นองค์ประกอบที่สำคัญในการเรียนการสอนภาษาของเด็ก. Øโปรดจำไว้ว่าภาษาอวัจนภาษาของคุณเองเป็นสิ่งสำคัญเพราะ เด็กก็จะเข้าร่วมละม่อมมากที่ใบหน้าของคุณท่าทางและการสัมผัส. 4 ที่ส่งผลต่อปัจจัยที่มีตำนานทั่วไปคือเด็กจะค่อนข้างได้รับผลกระทบโดยการยับยั้งที่ผู้ใหญ่พบว่าจะปิดกั้นการเรียนรู้ ครูผู้สอนจำเป็นที่จะช่วยให้พวกเขาที่จะเอาชนะอุปสรรคที่อาจเกิดขึ้นเช่นการเรียนรู้. Øช่วยเหลือนักเรียนของคุณจะหัวเราะกับแต่ละอื่น ๆ ที่ผิดพลาดต่างๆที่พวกเขาทั้งหมดให้. Øเป็นผู้ป่วยและให้การสนับสนุนในการสร้างความนับถือตนเอง แต่ในเวลาเดียวกันจะเป็น บริษัท ของคุณใน ความคาดหวังของนักเรียน. Øล้วงการมีส่วนร่วมในช่องปากมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้จากนักเรียนโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เงียบสงบเพื่อให้พวกเขามีโอกาสมากมายสำหรับการพยายามสิ่งที่ออก. 5 แท้, ภาษาความหมายเด็กจะมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่ภาษาใหม่นี้จริงสามารถนำมาใช้สำหรับนี่และตอนนี้ ชั้นเรียนของคุณป่วยสามารถที่จะมีเกินของภาษาที่ไม่แท้หรือมีความหมาย. เด็กØมีดีที่การตรวจจับภาษาที่ไม่ได้เป็นของแท้; ดังนั้น "กระป๋อง" หรือภาษาโอ้อวดมีแนวโน้มที่จะถูกปฏิเสธ. Øภาษาจะต้องมีบริบทที่ฝังแน่น เส้นเรื่องสถานการณ์ที่คุ้นเคยและตัวอักษรการสนทนาในชีวิตจริงวัตถุประสงค์ที่มีความหมายในการใช้ภาษาเหล่านี้จะสร้างบริบทภายในภาษาที่สามารถรับและส่งและจึงปรับปรุงความสนใจและการเก็บรักษา ภาษาบริบทลดนามธรรมแยกประโยคที่ไม่เกี่ยวเนื่องกันจะมากน้อยทนได้อย่างง่ายดายโดยจิตใจของเด็ก. Øวิธีทั้งภาษาเป็นสิ่งจำเป็น ถ้าภาษาถูกแบ่งออกเป็นบิตมากเกินไปและชิ้นส่วนนักเรียนจะไม่เห็นความสัมพันธ์กับทั้ง และความเครียดความสัมพันธ์ระหว่างทักษะต่างๆ (การฟังการพูดการอ่านและการเขียน) หรือพวกเขาจะไม่ได้เห็นการเชื่อมต่อที่สำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . การสอนเด็ก
ประเพณีนิยมจะมีคุณเชื่อว่าเด็กเรียนภาษาที่สองได้อย่างง่ายดายและเหนือกว่าผู้ใหญ่ที่ประสบความสำเร็จที่สุดของพวกเขา ทั้งนับคุณสมบัติบางอย่างอยู่ในคำสั่ง
ครั้งแรกของเด็กอย่างกว้างขวางในความสำเร็จรับภาษาที่สองเห็นมหาศาลจิตใต้สำนึกความพยายามทุ่มเทให้กับงาน ประการที่สองผู้ใหญ่มีไม่น้อยที่ประสบความสำเร็จในความพยายามของพวกเขา ประการที่สาม เรียกร้องความนิยม ล้มเหลวในการแยกเด็กมาก ( พูด สี่ - หกขวบ ) ก่อนขบเผาะเด็กสิบสองสิบสาม ) และทั้งช่วงของวัยระหว่าง

1 พัฒนาการทางสติปัญญา
ครูโรงเรียนประถมเคยถามนักเรียนที่จะใช้ชิ้นส่วนของกระดาษและดินสอและเขียนอะไรบางอย่างเด็กน้อยยกมือแล้วบอกว่า " ครูครับ ผมไม่มีดินสอ " ครูค่อนข้างวุ่นวายกับไวยากรณ์ของเขาเริ่มต้นกับการโจมตีของรูปแบบการแก้ไข : " ผมไม่มีดินสอ คุณไม่มีดินสอ เราไม่มีดินสอ " สับสนและงุนงง เด็กตอบว่า " ไม่มีใครไม่มีดินสอ "
ตั้งแต่เด็กจนถึงอายุประมาณสิบเอ็ด ) ยังอยู่ในขั้นปัญญาของเพียเจต์ ( 1972 ) เรียกว่า " ปฏิบัติการคอนกรีต " เราต้องจำไว้ว่าข้อ จำกัด ของพวกเขา กฎ , คำอธิบายและอื่น ๆแม้เพียงเล็กน้อยที่เป็นนามธรรมพูดคุยเกี่ยวกับภาษา ต้องเข้าหาด้วยความระมัดระวังด้วย เด็กเป็นศูนย์กลางในที่นี่และตอนนี้ วัตถุประสงค์การทำงานของภาษาพวกเขามีความชื่นชมเล็กๆสำหรับความคิดผู้ใหญ่ของเรา " ความถูกต้อง " และพวกเขาไม่สามารถเข้าใจอภิภาษาที่เราใช้เพื่ออธิบายและอธิบายแนวความคิดทางด้านภาษาศาสตร์ กฎของหัวแม่มือสำหรับห้องเรียน :
Øไม่อธิบายไวยากรณ์การใช้ศัพท์ว่า " ปัจจุบันก้าวหน้า " หรือ " ญาติข้อ "
Øกฎที่ระบุไว้ในข้อตกลงที่เป็นนามธรรม ( " แถลงลงในคำถามคุณเพิ่มทำหรือไม่ " ) ควรหลีกเลี่ยง .
Øบางไวยากรณ์แนวคิด โดยเฉพาะในระดับบนของวัยเด็ก สามารถเรียกความสนใจของผู้เรียน โดยพวกเขาแสดงรูปแบบหนึ่ง ( " ประกาศไอเอ็นจีในตอนท้ายของคำว่า " ) และตัวอย่าง ( " นี่คือวิธีที่เราพูดมันเมื่อมัน กำลังจะเกิดขึ้นในตอนนี้ " ฉันเดินไปที่ประตู
' )Øบางอย่างยาก แนวคิดหรือรูปแบบต้องทำซ้ำมากกว่าผู้ใหญ่ต้องการ ตัวอย่างเช่น ซ้ำบางรูปแบบ ( ไม่มีคนน่าเบื่อ ) อาจจะต้องเอาสมองและหูที่จะร่วมมือ ซึ่งแตกต่างจากฉากกับเด็กน้อยผู้ไม่มีดินสอ เด็กจะเข้าใจความหมาย และความเกี่ยวข้องของ repetitions .
2 สมาธิ
หนึ่งในความแตกต่างที่สำคัญระหว่างผู้ใหญ่และเด็กมีช่วงความสนใจ แรก , มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจว่าสมาธิหมายถึง ตั้งแต่เรียนภาษาในช่วงเวลาที่ยากสำหรับเด็ก , งานของคุณคือการทำให้พวกเขาน่าสนใจ มีชีวิตชีวา และสนุก คุณรู้ได้อย่างไร ?
Øเพราะว่าเด็กเน้นทันที ที่นี่ และเดี๋ยวนี้กิจกรรมควรออกแบบมาเพื่อจับความสนใจของพวกเขาทันที .
Øบทเรียนความต้องการความหลากหลายของกิจกรรมที่ให้ความสนใจและความสนใจมีชีวิตอยู่ .
Øครูต้องเคลื่อนไหว มีชีวิตชีวา และกระตือรือร้นเกี่ยวกับเรื่อง พิจารณาในเวทีที่คุณเป็นนักแสดงนำ พลังงานของคุณจะได้รับการติดเชื้อ ในขณะที่คุณอาจคิดว่าคุณกำลัง overdoing มันเด็กต้องพูด เพื่อให้วิญญาณดับและจิตใจเตือน .
Øอารมณ์ดีจะไปทางยาวเพื่อให้เด็กหัวเราะและเรียนรู้ เนื่องจากเด็กอารมณ์ค่อนข้างแตกต่างจากผู้ใหญ่ อย่าลืมใส่ตัวเองในรองเท้าของพวกเขา Ø
เด็กมีความอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติ ให้แน่ใจว่าคุณแตะที่อยากรู้อยากเห็นเมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้และคุณจะทำให้ช่วยรักษาความสนใจและมุ่งเน้น .
3 เด็กเข้าประสาทสัมผัส
ต้องมีประสาทสัมผัสทั้งห้า กระตุ้น กิจกรรมที่คุณควรมุ่งมั่นที่จะไปมากกว่าโหมดภาพและการบรรยายที่เรารู้สึกมักจะเพียงพอสำหรับชั้นเรียน .
Øพริกไทยบทเรียนของคุณกับการออกกำลังกาย เช่น ถ้านักเรียนทำกิจกรรม ( บทบาท ) เล่นเกมหรือการทำกิจกรรมทางกายภาพทั้งหมด .
Øโครงการและวงอื่นๆในกิจกรรมไปทางยาวต่อการช่วยให้เด็กเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมเพื่อให้พวกเขาได้เรียนรู้คำศัพท์และโครงสร้างและการปฏิบัติที่มีความหมายภาษา .
Øประสาทสัมผัสช่วยมาช่วยให้เด็กเข้าถึงแนวคิด กลิ่นของดอกไม้ สัมผัสจากพืชและผลไม้ รสชาติของอาหารปริมาณเสรีของโสตทัศนวัสดุ เช่น วิดีโอ รูปภาพ เทป เพลงทั้งหมดเป็นองค์ประกอบสำคัญในการสอนภาษาเด็ก .
Øจำภาษาแบบของคุณเองเป็นสำคัญ เพราะเด็กจะเรียนยุมาก ลักษณะใบหน้า ท่าทาง และการสัมผัส .
4 ด้านปัจจัย
เรื่องทั่วไปก็คือ เด็กจะค่อนข้างได้รับผลกระทบโดยยับยั้งที่ผู้ใหญ่หาให้บล็อกเพื่อการเรียนรู้ ครูจะต้องช่วยให้พวกเขาที่จะเอาชนะอุปสรรค เช่น ศักยภาพ การเรียนรู้ ช่วยให้นักเรียนของคุณ
Øหัวเราะกับแต่ละอื่น ๆที่ความผิดพลาดต่างๆที่พวกเขาทำ .
Øอดทนและสนับสนุนในการสร้างความภาคภูมิใจในตนเอง แต่ในเวลาเดียวกัน มี บริษัท ในความคาดหวังของนักเรียน
Øกระตุ้นการมีส่วนร่วมมากที่สุดจากปากนักเรียน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เงียบอยู่ เพื่อให้พวกเขามีความอุดมสมบูรณ์ของโอกาสในการพยายามในสิ่งที่ออก .
5 ของแท้ , ภาษา
เด็กมีความหมายมุ่งว่าภาษาใหม่นี้สามารถจริงจะใช้สำหรับที่นี่และตอนนี้ ชั้นเรียนของคุณไม่ดีสามารถมีมากเกินไปของภาษาที่ไม่ใช่ของแท้ หรือมีความหมาย
เด็กØเก่งรู้ภาษาที่ไม่ใช่ของแท้ ดังนั้น " กระป๋อง " หรือห้อเลือด ภาษาอาจจะถูกปฏิเสธ .
Øภาษาต้องให้บริบทที่ฝังตัว เส้นเรื่องสถานการณ์ที่คุ้นเคยและตัวอักษรในการสนทนาวัตถุประสงค์ในการใช้ภาษาสื่อความหมายเหล่านี้จะสร้างบริบทภายในซึ่งภาษาสามารถรับ และส่ง และเพื่อเพิ่มความสนใจ และการเก็บรักษา ลดลงในบริบทภาษานามธรรม แยกประโยคสับสนอลหม่านจะน้อยลงมากพร้อมยอมรับด้วยจิตใจเด็ก .
Øวิธีการภาษาทั้งหมดที่สำคัญ ถ้าภาษาเสียเป็นบิตมากเกินไปและชิ้นนักเรียนจะไม่พบความสัมพันธ์กับทั้ง และความเครียดและความสัมพันธ์ระหว่างทักษะต่างๆ ( การฟัง การพูด การอ่าน และการเขียน ) , หรือพวกเขาจะไม่พบการเชื่อมต่อที่สำคัญ