Some exceptions to this basic rule

Some exceptions to this basic rule are required since the duration of a solar year is slightly less than 365.25 days. Over a period of 4 centuries, the accumulated error of adding a leap day every 4 years amounts to about 3 extra days. The Gregorian Calendar therefore omits 3 leap days every 400 years, which is the length of its leap cycle. This is done by omitting February 29 in the 3 century years (integer multiples of 100) that are not also integer multiples of 400.[3] For example, 1700, 1800, 1900, 2100 and 2200 are common years, but 1600, 2000 and 2400 are leap years. By this rule, the average number of days per year is 365 + 1/4 − 1/100 + 1/400 = 365.2425.[4] The rule can be applied to years before the Gregorian reform (the proleptic Gregorian calendar). The rule is not directly applicable to years numbered with BC notation. Since 0 is divisible by 4, 100, and 400, the "year 0" (1 BC) is a leap year. Thus the rule can be applied to years before AD 1 if astronomical year numbering is used.[5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อยกเว้นบางอย่างที่กฎพื้นฐานนี้จะต้องตั้งแต่ระยะเวลาของปีสุริยคติเป็นน้อยกว่า 365.25 วัน ในช่วงศตวรรษที่ 4 ข้อผิดพลาดสะสมของการเพิ่มอธิกสุรทินทุก 4 ปีจะมีจำนวนประมาณ 3 วันพิเศษ ปฏิทินเกรกอเรียนจึงละเว้น 3 วันก้าวกระโดดทุก 400 ปีซึ่งเป็นความยาวของวงจรการก้าวกระโดดของ นี้จะกระทำโดยถนัด 29 กุมภาพันธ์ในศตวรรษที่ 3 ปี (หลายจำนวนเต็ม 100) ที่ไม่ได้นอกจากนี้ยังมีหลายจำนวนเต็มของ 400 [3] ตัวอย่างเช่น 1700, 1800, 1900, 2100 และ 2200 เป็นปีเหมือนกัน แต่ 1600, 2000 และ 2400 เป็นปีอธิกสุรทิน โดยกฎนี้ค่าเฉลี่ยของจำนวนวันต่อปีเป็น 365 + 1/4 -. 1/100 1/400 + = 365.2425 [4] กฎสามารถนำไปใช้กับปีก่อนที่จะปฏิรูปเกรกอเรียน (ปฏิทินเกรกอเรียน proleptic) กฎไม่ได้โดยตรงที่ใช้บังคับกับปีที่ผ่านมานับเข้ากับโน้ต BC ตั้งแต่ 0 คือหารด้วย 4, 100, และ 400, "ปี 0" (1 คริสตศักราช) เป็นปีอธิกสุรทิน ดังนั้นกฎที่สามารถนำไปใช้กับปีก่อน AD 1 ถ้าเลขปีดาราศาสตร์จะใช้. [5]