The conventional wisdom is that Fed

The conventional wisdom is that Federico Fellini went wrong when he abandoned realism for personal fantasy; that starting with "La Dolce Vita" (1959), his work ran wild through jungles of Freudian, Christian, sexual and autobiographical images. The precise observation in "La Strada" (1954) was the high point of his career, according to this view, and then he abandoned his neorealist roots. "La Dolce Vita" was bad enough, "8 1/2" (1963) was worse, and by the time he made "Juliet of the Spirits" (1965), he was completely off the rails. Then all is downhill, in a career that lasted until 1987, except for "Amarcord" (1974), with its memories of Fellini's childhood; that one is so charming that you have to cave in and enjoy it, regardless of theory.

This conventional view is completely wrong. What we think of as Felliniesque comes to full flower in "La Dolce Vita" and "8 1/2." His later films, except for "Amarcord," are not as good, and some are positively bad, but they are stamped with an unmistakable maker's mark. The earlier films, wonderful as they often are, have their Felliniesque charm weighted down by leftover obligations to neorealism.

The critic Alan Stone, writing in the Boston Review, deplores Fellini's "stylistic tendency to emphasize images over ideas." I celebrate it. A filmmaker who prefers ideas to images will never advance above the second rank because he is fighting the nature of his art. The printed word is ideal for ideas; film is made for images, and images are best when they are free to evoke many associations and are not linked to narrowly defined purposes. Here is Stone on the complexity of "8 1/2": "Almost no one knew for sure what they had seen after one viewing." True enough. But true of all great films, while you know for sure what you've seen after one viewing of a shallow one.

"8 1/2" is the best film ever made about filmmaking. It is told from the director's point of view, and its hero, Guido (Marcello Mastroianni), is clearly intended to represent Fellini. It begins with a nightmare of asphyxiation, and a memorable image in which Guido floats off into the sky, only to be yanked back to earth by a rope pulled by his associates, who are hectoring him to organize his plans for his next movie. Much of the film takes place at a spa near Rome, and at the enormous set Guido has constructed nearby for his next film, a science fiction epic he has lost all interest in.

The film weaves in and out of reality and fantasy. Some critics complained that it was impossible to tell what was real and what was taking place only in Guido's head, but I have never had the slightest difficulty, and there is usually a clear turning point as Guido escapes from the uncomfortable present into the accommodating world of his dreams.

Sometimes the alternate worlds are pure invention, as in the famous harem scene where Guido rules a house occupied by all of the women in his life--his wife, his mistresses, and even those he has only wanted to sleep with. In other cases, we see real memories that are skewed by imagination. When little Guido joins his schoolmates at the beach to ogle the prostitute Saraghina, she is seen as the towering, overpowering, carnal figure a young adolescent would remember. When he is punished by his priests of his Catholic school, one entire wall is occupied by a giant portrait of Dominic Savio, a symbol of purity in that time and place; the portrait, too large to be real, reflects Guido's guilt that he lacks the young saint's resolve.

All of the images (real, remembered, invented) come together into one of the most tightly structured films Fellini made. The screenplay is meticulous in its construction--and yet, because the story is about a confused director who has no idea what he wants to do next, "8 1/2" itself is often described as the flailings of a filmmaker without a plan. "What happens," asks a Web-based critic, "when one of the world's most respected directors runs out of ideas, and not just in a run-of-the-mill kind of way, but whole hog, so far that he actually makes a film about himself not being able to make a film?" But "8 1/2" is not a film about a director out of ideas--it is a film filled to bursting with inspiration. Guido is unable to make a film, but Fellini manifestly is not.

Mastroianni plays Guido as a man exhausted by his evasions, lies and sensual appetites. He has a wife (Anouk Aimee), chic and intellectual, who he loves but cannot communicate with, and a mistress (Sandra Milo), cheap and tawdry, who offends his taste but inflames his libido. He manages his affairs so badly that both women are in the spa town at the same time, along with his impatient producer, his critical writer, and uneasy actors who hope or believe they will be in the film. He finds not a moment's peace. "Happiness," Guido muses late in the film, "consists of being able to tell the truth without hurting anyone." That gift has not been mastered by Guido's writer, who tells the director

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภูมิปัญญาทั่วไปคือ ว่า ผิด Federico Fellini เมื่อเขาทิ้งความสมจริงสำหรับจินตนาการส่วนตัว งานของเขาที่เริ่มต้นด้วย " La Dolce Vita " (1959), วิ่งป่าผ่านป่าภาพ Freudian คริสเตียน ทางเพศ และอัตชีวประวัติ การสังเกตแม่นยำใน "La Strada" (1954) เป็นจุดสูงของ ตามมุมมองนี้ แล้ว เขาทิ้งรากของเขา neorealist "La Dolce Vita" ไม่ดีพอ, " 8 1/2 " (1963) แย่ลง และตามเวลาเขาทำ "จูเลียตของวิญญาณ" (1965), เขาได้อย่างสมบูรณ์ปิดราง จากนั้น ทั้งหมดคือตกต่ำ ในอาชีพที่กินเวลาจนถึง 1987 ยกเว้น "Amarcord" (1974), กับความทรงจำของวัยเด็กของ Fellini มีเสน่ห์ดังนั้นคุณต้องยุบ และสนุกกับมัน โดยไม่คำนึงถึงทฤษฎีมุมมองทั่วไปนี้จะถูกต้องสมบูรณ์ สิ่งที่เราคิดว่า เป็น Felliniesque มาถึงดอกไม้เต็ม " La Dolce Vita " และ " 8 1/2" ภาพยนตร์ของเขาในภายหลัง ยกเว้น "Amarcord ไม่ดี และมีบวกไม่ดี แต่พวกเขาจะประทับ ด้วยเครื่องหมายของเครื่องเป็นแน่แท้ ภาพยนตร์ก่อนหน้า ยอดเยี่ยมที่พวกเขามักจะ มีเสน่ห์ของพวกเขา Felliniesque ที่ถ่วงน้ำหนักลง โดยหน้าที่เหลือการ neorealismThe critic Alan Stone, writing in the Boston Review, deplores Fellini's "stylistic tendency to emphasize images over ideas." I celebrate it. A filmmaker who prefers ideas to images will never advance above the second rank because he is fighting the nature of his art. The printed word is ideal for ideas; film is made for images, and images are best when they are free to evoke many associations and are not linked to narrowly defined purposes. Here is Stone on the complexity of "8 1/2": "Almost no one knew for sure what they had seen after one viewing." True enough. But true of all great films, while you know for sure what you've seen after one viewing of a shallow one."8 1/2" is the best film ever made about filmmaking. It is told from the director's point of view, and its hero, Guido (Marcello Mastroianni), is clearly intended to represent Fellini. It begins with a nightmare of asphyxiation, and a memorable image in which Guido floats off into the sky, only to be yanked back to earth by a rope pulled by his associates, who are hectoring him to organize his plans for his next movie. Much of the film takes place at a spa near Rome, and at the enormous set Guido has constructed nearby for his next film, a science fiction epic he has lost all interest in.The film weaves in and out of reality and fantasy. Some critics complained that it was impossible to tell what was real and what was taking place only in Guido's head, but I have never had the slightest difficulty, and there is usually a clear turning point as Guido escapes from the uncomfortable present into the accommodating world of his dreams.Sometimes the alternate worlds are pure invention, as in the famous harem scene where Guido rules a house occupied by all of the women in his life--his wife, his mistresses, and even those he has only wanted to sleep with. In other cases, we see real memories that are skewed by imagination. When little Guido joins his schoolmates at the beach to ogle the prostitute Saraghina, she is seen as the towering, overpowering, carnal figure a young adolescent would remember. When he is punished by his priests of his Catholic school, one entire wall is occupied by a giant portrait of Dominic Savio, a symbol of purity in that time and place; the portrait, too large to be real, reflects Guido's guilt that he lacks the young saint's resolve.All of the images (real, remembered, invented) come together into one of the most tightly structured films Fellini made. The screenplay is meticulous in its construction--and yet, because the story is about a confused director who has no idea what he wants to do next, "8 1/2" itself is often described as the flailings of a filmmaker without a plan. "What happens," asks a Web-based critic, "when one of the world's most respected directors runs out of ideas, and not just in a run-of-the-mill kind of way, but whole hog, so far that he actually makes a film about himself not being able to make a film?" But "8 1/2" is not a film about a director out of ideas--it is a film filled to bursting with inspiration. Guido is unable to make a film, but Fellini manifestly is not.
Mastroianni plays Guido as a man exhausted by his evasions, lies and sensual appetites. He has a wife (Anouk Aimee), chic and intellectual, who he loves but cannot communicate with, and a mistress (Sandra Milo), cheap and tawdry, who offends his taste but inflames his libido. He manages his affairs so badly that both women are in the spa town at the same time, along with his impatient producer, his critical writer, and uneasy actors who hope or believe they will be in the film. He finds not a moment's peace. "Happiness," Guido muses late in the film, "consists of being able to tell the truth without hurting anyone." That gift has not been mastered by Guido's writer, who tells the director

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภูมิปัญญาดั้งเดิมคือว่า Federico Fellini ผิดพลาดเมื่อเขาละทิ้งความสมจริงสำหรับจินตนาการส่วนบุคคล ที่เริ่มต้นด้วย "La Dolce Vita" (1959), การทำงานของเขาวิ่งผ่านป่าป่าของฟรอยด์, คริสเตียนทางเพศและภาพอัตชีวประวัติ สังเกตได้อย่างแม่นยำใน "La Strada" (1954) เป็นจุดสูงของอาชีพของเขาตามมุมมองนี้และจากนั้นเขาละทิ้งราก neorealist ของเขา "La Dolce Vita" ไม่ดีพอ "8 1/2" (1963) เป็นแย่ลงและตามเวลาที่เขาทำ "จูเลียตแห่งวิญญาณ" (1965) เขาได้อย่างสมบูรณ์ปิดทางรถไฟ จากนั้นทั้งหมดจะตกต่ำในอาชีพจนถึงปี 1987 ยกเว้น "Amarcord" (1974) กับความทรงจำในวัยเด็กของ Fellini ของ; ที่หนึ่งจึงเป็นเสน่ห์ที่คุณต้องอยู่ในถ้ำและสนุกกับมันโดยไม่คำนึงถึงทฤษฎี. นี้ดูธรรมดาไม่ถูกต้องสมบูรณ์ สิ่งที่เราคิดว่าเป็น Felliniesque มาถึงดอกไม้เต็มรูปแบบใน "La Dolce Vita" และ "8 1/2." ภาพยนตร์ต่อมายกเว้น "Amarcord" จะไม่ดีและบางส่วนที่ไม่ดีในเชิงบวก แต่พวกเขาจะประทับด้วยเครื่องหมายเครื่องชงแน่แท้ของ ภาพยนตร์ก่อนหน้านี้ที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขามักจะมีเสน่ห์ของพวกเขา Felliniesque น้ำหนักลดลงโดยภาระหน้าที่ที่เหลือจะ neorealism. นักวิจารณ์อลันสโตนเขียนในบอสตันทบทวน deplores Fellini เรื่อง "แนวโน้มโวหารที่จะเน้นภาพในช่วงความคิด." ฉันฉลอง อำนวยการสร้างภาพยนตร์ที่ชอบความคิดที่จะภาพจะไม่ก้าวไปข้างต้นอันดับที่สองเพราะเขากำลังต่อสู้กับธรรมชาติของงานศิลปะของเขา พิมพ์คำว่าเหมาะสำหรับความคิด; ภาพยนตร์เรื่องนี้จะทำสำหรับภาพและภาพที่ดีที่สุดเมื่อพวกเขามีอิสระที่จะทำให้เกิดการเชื่อมโยงจำนวนมากและไม่เชื่อมโยงกับวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้อย่างหวุดหวิด นี่คือหินกับความซับซ้อนของ "8 1/2" ที่ว่า "เกือบจะไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาได้เห็นหลังจากที่หนึ่งการรับชม." พอทรู แต่เป็นความจริงของภาพยนตร์ที่ดีในขณะที่คุณทราบว่าสิ่งที่คุณได้เห็นหลังจากที่หนึ่งดูตื้นหนึ่ง. "8 1/2" เป็นหนังที่ดีที่สุดเท่าที่เคยทำเกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์ มันเป็นเรื่องเล่าจากผู้อำนวยการจุดของมุมมองและพระเอกกุย (Marcello Mastroianni) มีจุดมุ่งหมายอย่างชัดเจนที่จะเป็นตัวแทน Fellini มันเริ่มต้นด้วยฝันร้ายของการขาดอากาศหายใจและภาพที่น่าจดจำที่กุยลอยออกสู่ท้องฟ้าเท่านั้นที่จะถูกดึงกลับไปยังโลกโดยเชือกดึงร่วมงานของเขาที่กำลัง hectoring เขาในการจัดระเบียบแผนการของเขาในหนังเรื่องต่อไปของเขา มากของภาพยนตร์เรื่องนี้เกิดขึ้นที่สปาซึ่งอยู่ใกล้กับกรุงโรมและในชุดมหาศาลกุยได้สร้างอยู่บริเวณใกล้เคียงสำหรับภาพยนตร์เรื่องต่อไปของเขามหากาพย์นิยายวิทยาศาสตร์เขาได้สูญเสียความสนใจทั้งหมดใน. ฟิล์มสานเข้าและออกจากความเป็นจริงและจินตนาการ นักวิจารณ์บางคนบ่นว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเฉพาะในหัวของกุย แต่ฉันไม่เคยมีความยากลำบากน้อยและมักจะมีจุดเปลี่ยนที่ชัดเจนเป็นกุยหนีออกมาจากในปัจจุบันอึดอัดเข้าสู่โลกรองรับ . ในฝันของเขาบางครั้งโลกอื่นเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่บริสุทธิ์ในขณะที่ฉากฮาเร็มที่มีชื่อเสียงที่กุยกฎบ้านที่ถูกครอบครองโดยผู้หญิงทุกคนในชีวิตของเขา - ภรรยาของเขาครูของเขาและแม้กระทั่งผู้ที่เขาได้เพียงอยากจะนอนกับ . ในกรณีอื่น ๆ เราจะเห็นความทรงจำที่แท้จริงที่มีเบ้ด้วยจินตนาการ เมื่อกุยเล็ก ๆ น้อย ๆ ร่วมโรงเรียนของเขาที่ชายหาดเพื่อทำตาหวานโสเภณี Saraghina เธอถูกมองว่าเป็นที่สูงตระหง่านที่เอาชนะตัวเลขตัณหาวัยรุ่นหนุ่มสาวที่จะจำ เมื่อเขาถูกลงโทษโดยนักบวชของเขาของโรงเรียนคาทอลิกของเขาคนหนึ่งทั้งผนังถูกครอบครองโดยภาพยักษ์ใหญ่ของโดมินิคเอพิสโคซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ในเวลาและสถานที่; ภาพที่มีขนาดใหญ่เกินไปที่จะเป็นจริงสะท้อนให้เห็นถึงความผิดของกุยว่าเขาขาดแก้ไขนักบุญหนุ่ม. ทั้งหมดของภาพ (จริงจำได้คิดค้น) มาร่วมกันเป็นหนึ่งในที่สุดโครงสร้างแน่นภาพยนตร์ Fellini ทำ บทจะพิถีพิถันในการก่อสร้าง - และยังเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้อำนวยการสับสนที่มีความคิดในสิ่งที่เขาอยากจะทำต่อไปไม่มี "8 1/2" ตัวเองมักจะอธิบายว่า flailings อำนวยการสร้างภาพยนตร์ที่โดยไม่ได้วางแผน . "สิ่งที่เกิดขึ้น" ถาม Web-based วิจารณ์ "เมื่อหนึ่งในคณะกรรมการการยอมรับมากที่สุดของโลกที่ไหลออกมาจากความคิดและไม่เพียง แต่ในชนิดที่ทำงานของโรงสีจากทาง แต่ทั้งหมูเพื่อให้ห่างไกลว่าเขา จริงทำให้ภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับตัวเองไม่สามารถที่จะทำหนัง? " แต่ "8 1/2" ไม่ได้เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับผู้อำนวยการออกจากความคิด - มันเป็นภาพยนตร์ที่เต็มไประเบิดด้วยแรงบันดาลใจ กุยไม่สามารถที่จะทำหนัง แต่ Fellini ชัดแจ้งไม่ได้. Mastroianni เล่นกุยเป็นผู้ชายหมดโดยหลบเลี่ยงของเขาอยู่และเรียกน้ำย่อยกระตุ้นความรู้สึก เขามีภรรยา (Anouk เม), เก๋และทางปัญญาที่เขารัก แต่ไม่สามารถสื่อสารกับและผู้หญิง (แซนดร้าไมโล) ราคาถูกและพื้นๆที่ละเมิดรสชาติของเขา แต่ inflames ความใคร่ของเขา เขาจัดการกิจการของเขาจึงไม่ดีที่ผู้หญิงทั้งสองคนอยู่ในเมืองสปาในเวลาเดียวกันพร้อมกับโปรดิวเซอร์ของเขาใจร้อนนักเขียนที่สำคัญของเขาและนักแสดงไม่สบายใจที่หวังหรือเชื่อว่าพวกเขาจะอยู่ในหนังเรื่องนี้ เขาพบความสงบสุขไม่ได้เป็นช่วงเวลา "ความสุข" กุยแรงบันดาลใจในช่วงปลายฟิล์ม "ประกอบด้วยความสามารถในการบอกความจริงโดยไม่ทำร้ายใคร." ของขวัญที่ไม่ได้รับการควบคุมโดยนักเขียนกุยใครบอกผู้อำนวยการ