Laughter itself is unconscious. Whi

Laughter itself is unconscious. While it is possible for us to keep ourselves from laughing (not always successfully), it is very hard for us to produce laughter on demand, and doing so will usually seem "forced."[2]Fortunately, laughter is very contagious (we're about 30 times more likely to laugh in the presence of others), and in a social context, it's easy to start laughing when others are laughing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หัวเราะตัวเองมีสติ ในขณะที่เป็นไปได้ที่เราจะให้ตัวเองหัวเราะ (ไม่ตลอดเวลาเสร็จเรียบร้อยแล้ว), มันยากมากที่เราจะสร้างเสียงหัวเราะในความต้องการ และทำดังนั้นจะมักจะดูเหมือน "บังคับ" [2] โชคดี เสียงหัวเราะเป็นโรคมาก (เราอยู่น่าจะหัวเราะในที่อื่น ๆ ประมาณ 30 ครั้งขึ้น), และในบริบททางสังคม ซึ่งง่ายต่อการเริ่มหัวเราะเมื่อคนอื่นหัวเราะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียงหัวเราะของตัวเองไม่ได้สติ ในขณะที่มันเป็นไปได้สำหรับเราที่จะให้ตัวเองหัวเราะ (ไม่เคยประสบความสำเร็จ) มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับเราในการผลิตเสียงหัวเราะในความต้องการและการทำเช่นนั้นมักจะดูเหมือน "บังคับ." [2] โชคดีที่เสียงหัวเราะเป็นโรคติดต่อมาก (เรา กำลังประมาณ 30 ครั้งมีแนวโน้มที่จะหัวเราะในการปรากฏตัวของคนอื่น ๆ ) มากขึ้นและในบริบททางสังคมมันเป็นเรื่องง่ายที่จะเริ่มต้นหัวเราะเมื่อคนอื่นหัวเราะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เสียงหัวเราะตัวเองหมดสติ ในขณะที่มันเป็นไปได้สำหรับเราที่จะให้ตัวเราจากหัวเราะ ( ไม่ประสบความสำเร็จ ) , มันเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่จะสร้างเสียงหัวเราะบนความต้องการ และการทำเช่นนั้นจะมักจะเห็น " บังคับ " [ 2 ] โชคดี เสียงหัวเราะมากติดต่อ ( เราประมาณ 30 ครั้งมีแนวโน้มที่จะหัวเราะต่อหน้าคนอื่น และในบริบทของสังคม มันง่ายที่จะเริ่มหัวเราะเวลาที่คนอื่นหัวเราะ