CONCLUSIONS ANDFUTURE RESEARCHThe p

CONCLUSIONS AND
FUTURE RESEARCH
The purpose of this paper is to provide descriptive
evidence of the nature of fraud risk factors that
auditors identify in a sample of actual clients, and
the relationship of those risk factors to their fraud
risk assessments and subsequent audit testing
decisions. This study has several main findings
that contribute to the literature on fraud risk,
and that relate to important issues considered by
auditing standard-setters as they reassess guidance
for auditors in the fraud detection process.
The first main finding is that fraud risk factors
are pervasive in our sample of clients. Our sample
of clients comprises a range of levels of risk and
industries, and was not selected for the purposes
of highlighting fraud risk. Mock and Turner (2001)
find a similar incidence of fraud risk factors in a
recent sample of clients of three audit firms. Thus,
we have no reason to suspect that our results
overstate the incidence of fraud risk factors in the
general population of audit clients.
Investigating the nature of fraud risk factors
identified by participants, we find a broad variety
of risk factor types. These encompass factors
related to incentives to commit fraud (poor client
financial condition, industry/competitive factors
and performance pressure on management),
opportunity to commit fraud (problems with
control systems), and willingness to commit
fraud (management integrity factors). While
frequencies vary, all of these factor types are well
represented (the category with lowest frequency
is performance pressure, identified for 39 percent
of clients). If these results are generalizable, they
imply that while the incidence of detected or real
fraud is rare, specific client conditions that may
lead to fraud are present in a large majority of
‘normal’ clients. As noted more than a decade ago
by Loebbecke et al. (1989) and reinforced by the
recent spate of frauds and earnings restatements,
the challenge is for auditors to maintain an attitude
of skepticism, in order to appropriately consider
factors that often provide ‘false-positive’ signals.
The implication of these findings is that the
diagnosticity of the mere identification of several
fraud risk factors is poor, if not misleading, given
the observed rate of factor incidence and the
hypothesized low rate of actual fraud (the ‘cry
wolf’ problem).
A related finding is available because our
data were collected from two engagement team
members for each client. While there is no
significant difference between engagement team
members in the total number of fraud risk factors
identified, or in their fraud risk assessments, the
specific client conditions they consider as relevant
to fraud risk are often different. Further, there are
many instances in which one member of
engagement team identified a type of factor not
considered by the other. This result suggests
two possible means to improve fraud risk
identification. One means of improvement is
through team risk assessment and analysis.
Because different auditors see different aspects of
the client in the performance of their engagement
roles, they may naturally accumulate different
knowledge and perceive different risks. For
instance, if seniors have less contact with top
management, they may be less likely to identify
management integrity as a risk. This implies that
group interaction on fraud risk identification may
lead to a more complete set of fraud risk factors.
This finding supports the requirement in SAS No.
99 for a ‘discussion among engagement personnel’
regarding the risks of fraud (AICPA, 2002, para 13).
However, it has been shown that face-to-face
interaction during tasks involving generation and
evaluation of ideas (such as fraud risk
identification) is associated with both process gains
and losses (e.g. Bedard et al., 1998). Thus, care must
be taken to ensure that the quality of the task
outcome is not inhibited by factors such as
dominance by particular members of the
engagement team over others.
Another possible means to improve fraud risk
identification is through use of decision aids/
expert systems. Some audit firms have developed
decision aids for this purpose (e.g. Bell & Carcello,
2000). Studies of the effectiveness of decision aids
in the context of fraud risk show variable findings
(e.g. Pincus, 1989; Eining et al., 1997), but our
results confirm the importance of further research
examining how decision aids can best be used to
ensure that all client characteristics suggestive of
fraud are appropriately considered.
Our second main finding is that fraud risk
assessments are not well correlated with the total
number of risk factors identified, or with
identification of most types of risk factors. This
contrasts with the results of Mock and Turner
(2001), who find that fraud risk factors are
significantly associated with the level of fraud risk
assessed. There are several possible explanations
for the difference between our results and those of
Mock and Turner on this issue, which may be
addressed by further research. One explanation is
that we collected data at the engagement-planning
phase, while Mock and Turner examine completed
audit workpapers (the outcomes of team decisionmaking).
While we asked individual participants
for all ‘specific risk conditions or issues’ related to
fraud risk, the fraud risk factors recorded in the
workpapers (collected by Mock and Turner) are
likely to be those that the team jointly determines
to be important. Also, collection of data from
individual auditors instead of workpapers may
have biased against finding a relationship of
risk factors to risk assessments. Prior behavioral
experiments on the calibration of fraud risk factors
and risk assessments among individual auditors
presents mixed findings. Some studies (e.g.
Zimbelman, 1997) find that risk assessments
increase when fraud risk factors are present,
and others (e.g. Hackenbrack, 1993) find high
variability in auditors’ response to certain types of
risk factors. As we note above, future research
should address how auditors’ individual decision
processes relating to consideration of fraud in the
audit are combined into the engagement team’s
final output.
Among types of fraud risk factors, we find that
only factors related to poor client financial
condition are significantly associated with fraud
risk assessments. Thus, types of fraud risk factors
identified as important by prior research, such
as management integrity issues (e.g., Loebbecke
et al., 1987; Hackenbrack, 1993; Apostolou et al.,
2001), are not found in this study to significantly
correlate with fraud risk assessments. Interestingly,
Bernardi (1994) also finds that factors related to
management integrity do not appear to influence
fraud detection. To further investigate this result,
we conducted a supplemental analysis showing
that ‘positive’ client characteristics related to
management integrity (i.e. those suggestive of
lower risk of fraud) are associated with decreased
risk assessments. Given the general view that
problems with management integrity are an
important indicator of fraud risk (AICPA, 1997,
2002), this potentially asymmetrical consideration
of negative and positive management integrity
features should be investigated by further research
designed for the purpose. While auditors may
state in surveys that management integrity is
generally important, it may be difficult for them to
assign a level of risk resulting from characteristics
or behaviors of particular people known to
them.
Our third main finding is that each type of risk
factor identified by our participants is related to
planning some kind of audit test. Overall, we find
that fraud risk factors are more related to planning
of audit tests than fraud risk assessments, a result

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทสรุป และงานวิจัยในอนาคตวัตถุประสงค์ของเอกสารนี้คือการ ให้คำอธิบายหลักฐานของลักษณะของการทุจริตความเสี่ยงปัจจัยที่ผู้สอบบัญชีระบุในตัวอย่างของจริง และความสัมพันธ์ของปัจจัยเสี่ยงดังกล่าวการทุจริตของพวกเขาประเมินความเสี่ยงและการตรวจสอบภายหลังการทดสอบการตัดสินใจ การศึกษานี้ได้ค้นพบหลักหลายที่นำไปสู่การประกอบการบนความเสี่ยงทุจริตและที่เกี่ยวข้องกับประเด็นสำคัญที่พิจารณาตรวจสอบมาตรฐาน setters เป็นผู้ประเมินคำแนะนำสำหรับผู้สอบบัญชีในการตรวจสอบทุจริตค้นหาหลักการแรกการฉ้อฉลที่ปัจจัยเสี่ยงมีชุมชนที่แพร่หลายในตัวอย่างของลูกค้าเรา ตัวอย่างของเราของลูกค้าประกอบด้วยช่วงของระดับความเสี่ยง และอุตสาหกรรม และไม่ได้เลือกสำหรับวัตถุประสงค์ของเน้นความเสี่ยงทุจริต ล้อ และเทอร์เนอร์ (2001)พบอุบัติการณ์ที่คล้ายคลึงกันของปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตในการตัวอย่างล่าสุดของลูกค้าของบริษัทตรวจสอบบัญชีสาม ดังนั้นเรามีเหตุผลที่ต้องสงสัยที่ผลของเราoverstate เกิดปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตในการประชากรทั่วไปของลูกค้าตรวจสอบตรวจสอบลักษณะของปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตระบุผู้เข้าร่วม เราค้นหาหลากหลายชนิดปัจจัยเสี่ยง ศิลปะจัดปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจหลอกลวง (ลูกค้าไม่ดีเงื่อนไขทางการเงิน อุตสาหกรรม/แข่งขันปัจจัยและความดันประสิทธิภาพการจัดการ),โอกาสที่จะหลอกลวง (ปัญหาด้วยระบบควบคุม), และยินดีที่จะยอมรับฉ้อโกง (จัดการความปัจจัย) ในขณะที่เปลี่ยนแปลงความถี่ ชนิดปัจจัยเหล่านี้เป็นอย่างดีแสดง (ประเภทความถี่ต่ำเป็นความดันประสิทธิภาพ ระบุร้อยละ 39ของลูกค้า) ถ้า generalizable ผลลัพธ์เหล่านี้พวกเขานัยว่าในขณะที่เกิดจริง หรือตรวจพบสภาพหายาก เฉพาะไคลเอ็นต์ที่อาจจะทุจริตนำไปหลอกลวงอยู่ในขนาดใหญ่ส่วนใหญ่ลูกค้า 'ปกติ' ตามที่ระบุไว้เมื่อกว่าทศวรรษที่ผ่านมาโดย Loebbecke et al. (1989) และเสริมด้วยการระลอกล่าสุดของตลาดและรายได้ restatementsเป็นความท้าทายสำหรับผู้สอบบัญชีต้องรักษาทัศนคติการของสงสัย การพิจารณาอย่างเหมาะสมนอกจากนี้ปัจจัยที่มักจะให้สัญญาณ 'บวกเท็จ'เนื่องจากสิ่งเหล่านี้คือการdiagnosticity รหัสเพียงหลายชนิดปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตไม่ดี ถ้าไม่หลอกลวงสังเกตอัตราการเกิดปัจจัยและตั้งสมมติฐานว่าอัตราต่ำของการฉ้อโกงจริง (' ร้องหมาป่า ' ปัญหา)ค้นหาที่เกี่ยวข้องจะพร้อมใช้งานเนื่องจากของเรามีการรวบรวมข้อมูลจากทีมงานหมั้นสองสมาชิกสำหรับลูกค้าแต่ละราย ในขณะที่มีไม่ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างทีมงานหมั้นสมาชิกในจำนวนปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตระบุ หรือ ในการประเมินความเสี่ยงทุจริต การไคลเอ็นต์เฉพาะเงื่อนไขที่จะพิจารณาตามที่เกี่ยวข้องการทุจริตความเสี่ยงมักจะแตกต่างกัน เพิ่มเติม มีอินสแตนซ์หลายในสมาชิกหนึ่งใดทีมงานหมั้นระบุชนิดของปัจจัยไม่พิจารณาอื่น ๆ แนะนำผลลัพธ์นี้หมายความว่าเป็นไปได้สองเพื่อปรับปรุงความเสี่ยงทุจริตรหัส เป็นวิธีการหนึ่งของการปรับปรุงทีมความเสี่ยงประเมินและวิเคราะห์เนื่องจากผู้สอบบัญชีอื่นเห็นด้านต่าง ๆ ของไคลเอ็นต์ในการทำงานของหมั้นของพวกเขาบทบาท พวกเขาอาจตามธรรมชาติสะสมแตกต่างกันความรู้ และสังเกตความเสี่ยงแตกต่างกัน สำหรับตัวอย่าง ถ้าผู้สูงอายุมีน้อยที่สุดจัดการ พวกเขาอาจจะน้อยกว่าน่าจะระบุความซื่อสัตย์การจัดการเป็นความเสี่ยง นี้หมายถึงการที่กลุ่มการโต้ตอบในการระบุความเสี่ยงทุจริตอาจทำให้ชุดสมบูรณ์ของปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตค้นหานี้สนับสนุนความต้องการหมายเลข SASสำหรับ 'สนทนาระหว่างบุคลากรหมั้น' 99เกี่ยวกับความเสี่ยงของการฉ้อโกง (AICPA, 2002 พารา 13)อย่างไรก็ตาม มันได้รับการแสดงที่ลมีโต้ตอบระหว่างงานที่เกี่ยวข้องกับการสร้าง และการประเมินความคิด (เช่นความเสี่ยงทุจริตรหัส) จะเกี่ยวข้องกับกำไรทั้งกระบวนการและขาดทุน (เช่น Bedard และ al., 1998) ดังนั้น จึง ต้องดูแลควรมั่นใจว่าคุณภาพของงานผลที่ได้คือไม่ห้าม ด้วยปัจจัยเช่นครอบงำ โดยเฉพาะสมาชิกทีมงานหมั้นมากกว่าผู้อื่นไปอีกหมาย ถึงปรับปรุงความเสี่ยงทุจริตรหัสคือใช้ช่วยตัดสินใจ /ระบบผู้เชี่ยวชาญ บางบริษัทตรวจสอบได้มีพัฒนาช่วยตัดสินใจสำหรับวัตถุประสงค์นี้ (เช่น Bell & Carcello2000) ศึกษาประสิทธิภาพของเครื่องช่วยตัดสินใจในบริบทของความเสี่ยงทุจริตแสดงพบตัวแปร(เช่น Pincus, 1989 Eining และ al., 1997), แต่ของเราผลยืนยันความสำคัญของการวิจัยต่อไปวิธีตัดสินใจเอดส์ส่วนสามารถใช้เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าลักษณะไคลเอ็นต์ทั้งหมดชี้นำของฉ้อโกงและจะพิจารณาอย่างเหมาะสมค้นหาหลักของเราสองมีความเสี่ยงที่ทุจริตประเมินผลจะไม่ดี correlated กับผลรวมจำนวนปัจจัยเสี่ยงที่ระบุ หรือมีรหัสของชนิดของปัจจัยเสี่ยงส่วนใหญ่ นี้สัมผัสกับผลลัพธ์ของ Mock และเทอร์เนอร์(2001), คนหาปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตอย่างมีนัยสำคัญเกี่ยวข้องกับระดับความเสี่ยงทุจริตประเมิน มีคำอธิบายได้หลายสำหรับความแตกต่างระหว่างผลลัพธ์ของเราและของล้อ และเทอร์เนอร์ในปัญหานี้ ซึ่งอาจเป็นส่ง โดยการวิจัยเพิ่มเติม เป็นคำอธิบายหนึ่งที่เราเก็บรวบรวมข้อมูลการหมั้นวางแผนเสร็จสิ้นขั้นตอน ขณะตรวจสอบ Mock และเทอร์เนอร์ตรวจสอบ workpapers (ผลของทีมงาน decisionmaking)ในขณะที่เราถามแต่ละคนสำหรับทุก 'ความเสี่ยงเฉพาะเงื่อนไขหรือปัญหา' ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงทุจริต บันทึกปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตในการworkpapers (รวบรวม โดย Mock และ Turner) มีโอกาสที่ทีมร่วมกันกำหนดเป็นสำคัญ ยัง รวบรวมข้อมูลจากผู้สอบบัญชีแต่ละรายการแทนการ workpapers อาจมีภาพจากการค้นหาความสัมพันธ์ของปัจจัยความเสี่ยงการประเมินความเสี่ยง พฤติกรรมก่อนการทดลองเกี่ยวกับการปรับเทียบของปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตและประเมินความเสี่ยงในการสอบแต่ละนำเสนอผลการวิจัยผสม บางคนศึกษา (เช่นZimbelman, 1997) การค้นหาที่ประเมินความเสี่ยงเพิ่มปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตมีอยู่และอื่น ๆ (เช่น Hackenbrack, 1993) สูงความแปรผันในการตอบสนองของผู้สอบบัญชีบางชนิดปัจจัยความเสี่ยง เท่าที่เราสังเกตข้างต้น วิจัยในอนาคตควรอยู่วิธีการตัดสินใจของผู้สอบบัญชีแต่ละกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการพิจารณาของการฉ้อโกงในการตรวจสอบรวมกันเป็นของทีมงานหมั้นผลผลิตขั้นสุดท้ายระหว่างชนิดของปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริต เราพบว่าเฉพาะปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับไคลเอนต์ไม่ดีการเงินเงื่อนไขเกี่ยวข้องอย่างมากกับฉ้อโกงผลประเมินความเสี่ยง ดังนั้น ชนิดของปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตระบุเป็นสำคัญงานวิจัยก่อนหน้านี้ เช่นเป็นปัญหาของการจัดการ (เช่น Loebbeckeร้อยเอ็ด al., 1987 Hackenbrack, 1993 Apostolou et al.,2001), ไม่พบในการศึกษานี้ให้มากเชื่อมโยงกับผลประเมินความเสี่ยงทุจริต เป็นเรื่องน่าสนใจBernardi (1994) ยังพบว่า ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับบริหารความซื่อสัตย์ไม่ มีอิทธิพลต่อตรวจสอบการทุจริต ทั้งนี้ผลการ ตรวจสอบเราดำเนินการแสดงวิเคราะห์เพิ่มเติมลักษณะไคลเอ็นต์ 'บวก' ที่เกี่ยวข้องกับความสมบูรณ์ของการจัดการ (เช่นผู้ชี้นำของลดความเสี่ยงของการฉ้อโกง) เกี่ยวข้องกับลดลงผลประเมินความเสี่ยง กำหนดมุมมองทั่วไปที่มีปัญหาเกี่ยวกับการจัดการความผิดตัวบ่งชี้สำคัญของความเสี่ยงทุจริต (AICPA, 19972002), พิจารณานี้อาจ asymmetricalของความจัดการลบ และบวกลักษณะการทำงานควรถูกตรวจสอบ โดยการวิจัยเพิ่มเติมออกแบบมาสำหรับวัตถุประสงค์ ในขณะที่ผู้สอบบัญชีอาจสถานะในการสำรวจที่จัดการความโดยทั่วไปความสำคัญ มันอาจจะยากสำหรับพวกเขากำหนดระดับความเสี่ยงที่เกิดจากลักษณะหรือพฤติกรรมเฉพาะคนที่รู้จักพวกเขาหลักที่สามของเราค้นหาว่าความเสี่ยงแต่ละชนิดปัจจัยที่ระบุร่วมกับวางแผนตรวจสอบทดสอบบางประการ ทั้งหมด เราค้นหาว่า ปัจจัยเสี่ยงต่อการทุจริตมากขึ้นเกี่ยวข้องกับการวางแผนตรวจสอบทดสอบกว่าผลประเมินความเสี่ยงทุจริต ผลลัพธ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อสรุปและอนาคตวิจัยวัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือการให้บรรยายหลักฐานของธรรมชาติของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตที่ผู้สอบบัญชีระบุในตัวอย่างของลูกค้าที่เกิดขึ้นจริงและความสัมพันธ์ของปัจจัยเสี่ยงเหล่านั้นจากการทุจริตของพวกเขาการประเมินความเสี่ยงและการทดสอบการตรวจสอบภายหลังการตัดสินใจ การศึกษาครั้งนี้มีการค้นพบหลัก ๆที่นำไปสู่หนังสือที่เกี่ยวกับความเสี่ยงการทุจริตและที่เกี่ยวข้องกับประเด็นที่สำคัญการพิจารณาโดยการตรวจสอบมาตรฐานsetters ที่พวกเขาประเมินคำแนะนำสำหรับผู้สอบบัญชีในขั้นตอนการตรวจสอบการทุจริต. การค้นพบหลักแรกคือปัจจัยเสี่ยงการทุจริตเป็นที่แพร่หลายในกลุ่มตัวอย่างของลูกค้า ตัวอย่างของเราของลูกค้าประกอบด้วยช่วงของระดับของความเสี่ยงและอุตสาหกรรมและไม่ได้เลือกไว้สำหรับวัตถุประสงค์ของความเสี่ยงการทุจริตไฮไลท์ จำลองและเทอร์เนอ (2001) พบว่าอุบัติการณ์ที่คล้ายกันของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตในตัวอย่างที่ผ่านมาลูกค้าของสาม บริษัท ตรวจสอบ ดังนั้นเรามีเหตุผลที่จะสงสัยว่าผลของเราไม่คุยโวอุบัติการณ์ของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตในประชากรทั่วไปของลูกค้าที่มีการตรวจสอบ. ตรวจสอบลักษณะของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตระบุโดยผู้เข้าร่วมเราจะพบหลากหลายประเภทปัจจัยเสี่ยง เหล่านี้ครอบคลุมปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจที่จะกระทำการทุจริต(ลูกค้าที่ไม่ดีสภาพทางการเงินอุตสาหกรรม/ ปัจจัยการแข่งขันและความดันผลการดำเนินงานเกี่ยวกับการจัดการ) โอกาสที่จะกระทำการทุจริต (ปัญหาเกี่ยวกับระบบการควบคุม) และความเต็มใจที่จะกระทำการทุจริต (ปัจจัยความสมบูรณ์ของการจัดการ) ในขณะที่ความถี่แตกต่างกันทุกประเภทของปัจจัยเหล่านี้เป็นอย่างดีเป็นตัวแทน(หมวดหมู่ที่มีความถี่ต่ำที่สุดคือความดันประสิทธิภาพการทำงานที่ระบุเป็นร้อยละ 39 ของลูกค้า) หากผลการเหล่านี้เป็น generalizable พวกเขาบ่งบอกว่าในขณะที่อุบัติการณ์ของการตรวจพบหรือจริงการทุจริตเป็นเรื่องยากเงื่อนไขที่เฉพาะเจาะจงของลูกค้าที่อาจนำไปสู่การทุจริตที่มีอยู่ในส่วนใหญ่ของ'ปกติ' ลูกค้า เท่าที่สังเกตมานานกว่าทศวรรษที่ผ่านมาโดย Loebbecke et al, (1989) และเสริมด้วยน้ำท่วมล่าสุดของการทุจริตและกำไรrestatements, ความท้าทายสำหรับผู้สอบบัญชีในการรักษาทัศนคติของความสงสัยในคำสั่งเพื่อให้เหมาะสมพิจารณาปัจจัยที่มักจะให้'เท็จ- บวก'. สัญญาณความหมายของการค้นพบเหล่านี้ก็คือว่าdiagnosticity ของประชาชนเพียงของหลายปัจจัยเสี่ยงการทุจริตไม่ดีถ้าไม่ทำให้เข้าใจผิดได้รับอัตราการสังเกตของอุบัติการณ์ปัจจัยและสมมติฐานอัตราที่ต่ำของการทุจริตที่เกิดขึ้นจริง(คน'ร้องไห้หมาป่า' ปัญหา). การค้นพบที่เกี่ยวข้องสามารถใช้ได้เพราะเราข้อมูลถูกเก็บรวบรวมจากสองทีมมีส่วนร่วมของสมาชิกสำหรับลูกค้าแต่ละ ในขณะที่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างทีมมีส่วนร่วมของคนในจำนวนรวมของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตระบุหรือในการประเมินความเสี่ยงการทุจริตของพวกเขาเงื่อนไขที่เฉพาะเจาะจงของลูกค้าพวกเขาคิดว่ามีความเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงการทุจริตมักจะแตกต่าง นอกจากนี้ยังมีหลาย ๆ กรณีซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกของทีมงานหมั้นระบุประเภทของปัจจัยที่ไม่ได้รับการพิจารณาโดยที่คนอื่นๆ ผลนี้แสดงให้เห็นสองวิธีที่เป็นไปได้ในการปรับปรุงความเสี่ยงการทุจริตประจำตัวประชาชน วิธีการหนึ่งของการปรับปรุงคือผ่านการประเมินความเสี่ยงและการวิเคราะห์ของทีม. เนื่องจากผู้สอบบัญชีที่แตกต่างกันเห็นลักษณะที่แตกต่างของลูกค้าในการปฏิบัติงานของหมั้นของพวกเขามีบทบาทสำคัญที่พวกเขาตามธรรมชาติที่แตกต่างกันอาจมีการสะสมความรู้และการรับรู้ที่แตกต่างกันความเสี่ยง สำหรับตัวอย่างเช่นถ้าผู้สูงอายุมีการติดต่อน้อยกับด้านบนจัดการพวกเขาอาจจะมีโอกาสน้อยที่จะระบุความสมบูรณ์ของการจัดการความเสี่ยง นี่ก็หมายความว่าการทำงานร่วมกันในกลุ่มการระบุความเสี่ยงการทุจริตอาจนำไปสู่การตั้งค่าที่สมบูรณ์มากขึ้นของปัจจัยเสี่ยงการทุจริต. การค้นพบนี้สนับสนุนความต้องการใน SAS ฉบับที่99 สำหรับ'การสนทนาระหว่างบุคลากรมีส่วนร่วม' เกี่ยวกับความเสี่ยงของการทุจริต (AICPA 2002, para 13). แต่ก็แสดงให้เห็นว่าใบหน้าเพื่อใบหน้าปฏิสัมพันธ์ระหว่างงานที่เกี่ยวข้องกับการสร้างและการประเมินผลของความคิด(เช่นความเสี่ยงการทุจริตประจำตัวประชาชน) มีความเกี่ยวข้องกับกระบวนการทั้งกำไรและขาดทุน(เช่น Bedard et al., 1998) ดังนั้นการดูแลจะต้องนำมาใช้เพื่อให้แน่ใจว่าคุณภาพของงานผลที่ไม่ได้ถูกยับยั้งจากปัจจัยต่างๆเช่นการปกครองโดยสมาชิกโดยเฉพาะอย่างยิ่งของทีมงานการมีส่วนร่วมมากกว่าคนอื่นๆ . อีกวิธีการที่เป็นไปได้ในการปรับปรุงความเสี่ยงการทุจริตบัตรประจำตัวจะผ่านการใช้เครื่องช่วยการตัดสินใจ / ระบบผู้เชี่ยวชาญ . บาง บริษัท ตรวจสอบได้มีการพัฒนาเครื่องช่วยการตัดสินใจเพื่อการนี้(เช่น Bell & Carcello, 2000) การศึกษาประสิทธิผลของการช่วยการตัดสินใจในบริบทของความเสี่ยงการทุจริตการแสดงผลการวิจัยตัวแปร(เช่นพินคัส 1989. Eining et al, 1997) แต่ของเราผลยืนยันความสำคัญของการวิจัยต่อไปตรวจสอบว่าเครื่องช่วยตัดสินใจที่ดีที่สุดที่สามารถนำมาใช้เพื่อให้แน่ใจว่าทุกลักษณะลูกค้านัยของการทุจริตได้รับการพิจารณาอย่างเหมาะสม. ค้นพบหลักของเราที่สองคือความเสี่ยงการทุจริตการประเมินผลจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ดีกับรวมจำนวนของปัจจัยความเสี่ยงที่ระบุหรือบัตรประจำตัวของเกือบทุกประเภทของปัจจัยเสี่ยง ซึ่งแตกต่างกับผลของการจำลองและเทอร์เนอ(2001) ซึ่งพบว่าปัจจัยเสี่ยงการทุจริตจะมีความสัมพันธ์กับระดับความเสี่ยงการทุจริตการประเมิน มีคำอธิบายที่เป็นไปได้หลายอย่างสำหรับความแตกต่างระหว่างผลและของเราจำลองและเทอร์เนอในเรื่องนี้ซึ่งอาจจะแก้ไขโดยการวิจัยต่อไป คำอธิบายหนึ่งคือการที่เราเก็บรวบรวมข้อมูลที่มีส่วนร่วม-การวางแผนขั้นตอนในขณะที่จำลองและเทอร์เนอตรวจสอบเสร็จสิ้นWorkPapers ตรวจสอบ (ผลของทีมงานตัดสินใจ) ที่. ในขณะที่เราถามผู้เข้าร่วมแต่ละคนสำหรับทุก'เงื่อนไขความเสี่ยงที่เฉพาะเจาะจงหรือปัญหา' ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงการทุจริตที่ปัจจัยเสี่ยงการทุจริตการบันทึกไว้ในWorkPapers (ที่เก็บรวบรวมโดยจำลองและเทอร์เนอ) มีแนวโน้มที่จะเป็นผู้ที่ทีมร่วมกันกำหนดจะมีความสำคัญ นอกจากนี้การเก็บรวบรวมข้อมูลจากผู้สอบบัญชีของแต่ละบุคคลแทน WorkPapers อาจมีอคติกับการค้นหาความสัมพันธ์ของปัจจัยเสี่ยงในการประเมินความเสี่ยง พฤติกรรมก่อนการทดลองในการสอบเทียบของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตและการประเมินความเสี่ยงในหมู่ผู้สอบบัญชีของแต่ละคนนำเสนอผลการวิจัยที่หลากหลาย การศึกษาบางคน (เช่นZimbelman, 1997) พบว่าการประเมินความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเมื่อปัจจัยเสี่ยงการทุจริตที่มีอยู่, และอื่น ๆ (เช่น Hackenbrack, 1993) พบว่าสูงความแปรปรวนในการสอบบัญชี'เพื่อตอบสนองต่อบางประเภทของปัจจัยเสี่ยง ในฐานะที่เราทราบข้างต้นการวิจัยในอนาคตควรจะอยู่ที่วิธีการสอบบัญชี'การตัดสินใจแต่ละกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการพิจารณาของการทุจริตในการตรวจสอบจะรวมกันเป็นความผูกพันของทีม' s ผลลัพธ์สุดท้าย. ในบรรดาประเภทของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตเราพบว่าปัจจัยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับลูกค้าที่ไม่ดีการเงินสภาพอย่างมีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการทุจริตการประเมินความเสี่ยง ดังนั้นประเภทของปัจจัยเสี่ยงการทุจริตระบุว่าเป็นสิ่งสำคัญโดยการวิจัยก่อนเช่นเป็นปัญหาความสมบูรณ์ของการจัดการ(เช่น Loebbecke et al, 1987;. Hackenbrack 1993. Apostolou, et al, 2001) จะไม่ได้พบในการศึกษาครั้งนี้อย่างมีนัยสำคัญความสัมพันธ์มีการประเมินความเสี่ยงการทุจริต ที่น่าสนใจBernardi (1994) นอกจากนี้ยังพบว่าปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความสมบูรณ์ของการจัดการจะไม่ปรากฏมีอิทธิพลต่อการตรวจสอบการทุจริต เพื่อเป็นการตรวจสอบผลนี้เราดำเนินการวิเคราะห์เพิ่มเติมแสดงให้เห็นว่า'บวก' ลักษณะของลูกค้าที่เกี่ยวข้องกับความสมบูรณ์ของการจัดการ(เช่นผู้ที่ชี้นำการลดความเสี่ยงของการทุจริต) ที่เกี่ยวข้องกับการลดลงการประเมินความเสี่ยง ได้รับมุมมองทั่วไปที่มีปัญหาเกี่ยวกับความสมบูรณ์ของการจัดการเป็นตัวบ่งชี้สำคัญของความเสี่ยงการทุจริต(AICPA, 1997, 2002) นี้อาจพิจารณาไม่สมดุลของความซื่อสัตย์การจัดการเชิงลบและบวกคุณสมบัติที่ควรได้รับการตรวจสอบโดยการวิจัยต่อไปรับการออกแบบมาเพื่อวัตถุประสงค์ ในขณะที่ผู้สอบบัญชีอาจระบุในการสำรวจที่สมบูรณ์ของการจัดการทั่วไปที่สำคัญมันอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะกำหนดระดับความเสี่ยงที่เกิดจากลักษณะหรือพฤติกรรมของผู้คนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่รู้กันว่าพวกเขา. สามค้นพบหลักของเราคือการที่แต่ละประเภทมีความเสี่ยงปัจจัยที่ระบุเข้าร่วมของเราเกี่ยวข้องกับการวางแผนชนิดของการทดสอบการตรวจสอบบางส่วน โดยรวมแล้วเราพบว่าปัจจัยเสี่ยงจากการทุจริตที่เกี่ยวข้องมากขึ้นในการวางแผนของการทดสอบการตรวจสอบกว่าการประเมินความเสี่ยงการทุจริตผล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อสรุปและ

อนาคตการวิจัยวัตถุประสงค์ของบทความนี้คือเพื่อให้หลักฐานเชิง
ของธรรมชาติของการฉ้อโกง ปัจจัยความเสี่ยง
ผู้สอบบัญชีระบุในตัวอย่างของลูกค้าที่เกิดขึ้นจริงและความสัมพันธ์ของปัจจัยเสี่ยง

การประเมินความเสี่ยงของการทุจริตและตรวจสอบการตัดสินใจการทดสอบ
ตามมา การศึกษานี้มีหลายค้นพบหลัก
ที่สนับสนุนวรรณกรรมบนความเสี่ยงการทุจริต
และที่เกี่ยวข้องกับประเด็นการพิจารณาโดยการตรวจสอบที่สำคัญ setters มาตรฐานซึ่งดู

แนะแนวสำหรับผู้สอบบัญชีในการตรวจสอบกระบวนการ
ค้นพบหลักแรกคือ ปัจจัยความเสี่ยงในการทุจริต
จะแพร่หลายในตัวอย่างของเราของลูกค้า ตัวอย่างของเรา
ของลูกค้าประกอบด้วยช่วงของอุตสาหกรรมและระดับความเสี่ยง และไม่เลือก

เน้นความเสี่ยงเพื่อวัตถุประสงค์ของการฉ้อโกงเยาะเย้ย และเทอร์เนอร์ ( 2001 )
หาอุบัติการณ์ที่คล้ายคลึงกันของปัจจัยความเสี่ยงการทุจริตใน
ตัวอย่างล่าสุดของลูกค้าสามการตรวจสอบบริษัท ดังนั้น เราไม่มีเหตุผลที่จะสงสัย

ผลของเราที่กล่าวเกินจริงอุบัติการณ์ปัจจัยเสี่ยงของการฉ้อโกงในประชากรทั่วไปของลูกค้าตรวจสอบ
.
ตรวจสอบธรรมชาติของปัจจัยความเสี่ยงการทุจริต
ระบุโดยผู้เข้าร่วม เราหา
หลากหลายประเภทของปัจจัยความเสี่ยงเหล่านี้ครอบคลุมปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจ
ยอมรับการโกง ( อุตสาหกรรม / ปัจจัยการแข่งขัน
และความดันการปฏิบัติการจัดการไม่ดีลูกค้า

สภาพทางการเงิน ) โอกาสที่จะหลอกลวง ( ปัญหา
ระบบการควบคุม ) และความเต็มใจที่จะยอมรับ
ฉ้อโกง ( ปัจจัยสมบูรณ์การจัดการ ) ในขณะที่
ความถี่ที่แตกต่างกัน ชนิดของปัจจัยเหล่านี้เป็นอย่างดี

แทน ( ประเภทที่มีความถี่ต่ำสุดคือความดันการทำงานที่ระบุสำหรับ 39 เปอร์เซ็นต์
ของลูกค้า ) ถ้าผลลัพธ์เหล่านี้จะ generalizable พวกเขา
หมายความว่าในขณะที่อุบัติการณ์ของการตรวจพบการทุจริตจริง
หรือหายาก เฉพาะลูกค้า เงื่อนไขที่อาจนำไปสู่การฉ้อโกง
ที่มีอยู่ในส่วนใหญ่ของลูกค้า 'normal
' เท่าที่สังเกตมากกว่าทศวรรษที่ผ่านมา
โดย loebbecke et al . ( 1989 ) และเสริมด้วย
ล่าสุดน้ําท่วมของ frauds และรายได้ restatements
, เป็นความท้าทายสำหรับผู้สอบบัญชีในการรักษาทัศนคติ
ของความสงสัย เพื่อให้พิจารณาปัจจัยที่มักจะให้

' ' false-positive สัญญาณ ความหมายของการค้นพบเหล่านี้คือว่า
diagnosticity ของประชาชนเพียงปัจจัยเสี่ยง
ฉ้อโกงหลายไม่ดี ถ้าไม่เข้าใจ ให้
อัตราอุบัติการณ์และปัจจัยและความจริง
อัตราต่ำ ( ปัญหาการทุจริต " ร้องไห้หมาป่า "

) ที่เกี่ยวข้องกับการค้นหาสามารถใช้ได้ เพราะข้อมูลที่เราเก็บจากงานหมั้น

สมาชิกทีมสำหรับลูกค้าแต่ละราย ในขณะที่ไม่มีความแตกต่างกันระหว่างสมาชิกในทีม

หมั้นในจำนวนของปัจจัยความเสี่ยงการทุจริต
ระบุหรือในการประเมินความเสี่ยงของการฉ้อโกง ,
เฉพาะลูกค้าเงื่อนไขที่พวกเขาพิจารณาที่
ความเสี่ยงการทุจริตมักจะแตกต่าง เพิ่มเติม มีหลายกรณีที่หนึ่ง

สมาชิกของทีมคู่ ระบุชนิดของปัจจัยไม่
ถือว่าโดยอื่น ๆ ผลที่ได้นี้แสดงว่า
2 หมายความว่าเป็นไปได้ในการปรับปรุงความเสี่ยง
ฉ้อโกง วิธีการหนึ่งของการปรับปรุงคือ
ผ่านการประเมินความเสี่ยงและการวิเคราะห์
ทีม .เนื่องจากผู้สอบบัญชีอื่นเห็นแง่มุมที่แตกต่างของ
ลูกค้าในการปฏิบัติบทบาทหมั้น
ของพวกเขาอาจแตกต่างกัน
ธรรมชาติสะสมความรู้และรับรู้ความเสี่ยงที่แตกต่างกัน สำหรับ
ตัวอย่าง ถ้าผู้สูงอายุมีการติดต่อน้อยกับการจัดการด้านบน
, พวกเขาอาจจะมีโอกาสน้อยที่จะระบุ
ความสมบูรณ์ของการจัดการเป็นความเสี่ยง นี้แสดงให้เห็นว่าการปฏิสัมพันธ์ในกลุ่มความเสี่ยงการทุจริตอาจ

นำไปสู่ชุดของปัจจัยความเสี่ยงในการทุจริต .
หานี้สนับสนุนความต้องการใน SAS ไม่
99 สำหรับ ' การสนทนาระหว่างบุคลากร ' หมั้น
เกี่ยวกับความเสี่ยงของการฉ้อโกง ( aicpa 2002 พารา 13 ) .
แต่มันได้ถูกแสดงว่า การปฏิสัมพันธ์แบบตัวต่อตัวระหว่างงานที่เกี่ยวข้องกับการผลิตและ

การประเมินผล ความคิดเห็นที่ ( เช่นความเสี่ยง
ฉ้อโกง ) เกี่ยวข้องกับทั้งกระบวนการไร
และการสูญเสีย ( เช่น Bedard et al . , 1998 ) ดังนั้นการดูแลต้อง
ถ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าคุณภาพของงาน
ผลไม่ยับยั้งโดยปัจจัยเช่น
การปกครองโดยเฉพาะสมาชิกของทีม

คู่ เหนือผู้อื่น อีกวิธีที่เป็นไปได้ในการปรับปรุงความเสี่ยงการทุจริตผ่าน
ใช้การตัดสินใจเอดส์ /
ระบบผู้เชี่ยวชาญ บาง บริษัท ตรวจสอบได้พัฒนา
ตัดสินใจเอดส์เพื่อจุดประสงค์นี้ ( เช่นระฆัง& carcello
, 2000 ) การศึกษาประสิทธิผลของการตัดสินใจเอดส์
ในบริบทของการฉ้อโกงเสี่ยงแสดงผลตัวแปร
( เช่น 11 , 1989 ; eining et al . , 1997 ) แต่ผลของเรา

ยืนยันความสำคัญของการวิจัยการตรวจสอบว่าโรคเอดส์ การตัดสินใจที่ดีที่สุดสามารถใช้เพื่อให้แน่ใจว่าลักษณะคล้าย

การฉ้อโกงของลูกค้าอย่างเหมาะสม
ถือว่าค้นหาหลักที่สองคือการประเมินความเสี่ยง
การทุจริตไม่มีความสัมพันธ์กับจำนวน
ปัจจัยเสี่ยงที่ระบุหรือกับ
การจำแนกชนิดส่วนใหญ่ของปัจจัยความเสี่ยง นี้
ความแตกต่างกับผลของเยาะเย้ย และเทอร์เนอร์
( 2001 ) ที่พบว่าปัจจัยเสี่ยงของการฉ้อโกง
ความสัมพันธ์กับระดับของความเสี่ยงในการทุจริต
ประเมิน มีหลายคำอธิบาย
เป็นไปได้สำหรับความแตกต่างระหว่างผลของเราและของ
เยาะเย้ย และ เทอร์เนอร์ ในประเด็นนี้ ซึ่งอาจจะ
addressed โดยการวิจัยต่อไป คำอธิบายหนึ่งคือ
ที่เรารวบรวมข้อมูลที่หมั้นวางแผน
เฟส ในขณะที่ เยาะเย้ย และ เทอร์เนอร์ ตรวจเสร็จ
workpapers ตรวจสอบ ( ผลการตัดสินใจของทีม )

ตอนที่เราถามผู้เข้าร่วมแต่ละทั้งหมด ' เฉพาะความเสี่ยงหรือสภาพปัญหาที่เกี่ยวข้องกับ
ความเสี่ยงการฉ้อโกง การฉ้อโกง ปัจจัยเสี่ยงที่บันทึกไว้ใน
workpapers ( รวบรวมโดยเยาะเย้ย และเทอร์เนอร์ )
มีแนวโน้มที่จะเป็นผู้ที่กำหนด
ทีมร่วมกันเป็นสำคัญ นอกจากนี้ การเก็บรวบรวมข้อมูลจากบุคคลผู้แทน workpapers

มีอคติกับอาจหาความสัมพันธ์ของปัจจัยเสี่ยงกับ
การประเมินความเสี่ยง . ก่อนที่พฤติกรรม
การทดลองเกี่ยวกับการฉ้อโกง
ปัจจัยเสี่ยงการประเมินความเสี่ยงของแต่ละบุคคลและผู้สอบบัญชี
นำเสนอข้อมูลแบบผสม การศึกษาบางอย่าง ( เช่น
zimbelman , 2540 ) พบว่า การประเมินความเสี่ยง ปัจจัยความเสี่ยงในการทุจริตเพิ่มขึ้นเมื่อ

ปัจจุบันและอื่น ๆ ( เช่น hackenbrack , 1993 ) พบความแปรปรวนสูง
ในผู้สอบบัญชีการบางประเภทของ
ปัจจัยความเสี่ยง ตามที่เราทราบข้างต้น
การวิจัยในอนาคตควรอยู่วิธีซึ่งแต่ละการตัดสินใจ
กระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการพิจารณาการทุจริตในการตรวจสอบจะรวมกันเป็นหมั้น


ทีม ผลผลิตสุดท้าย ในประเภทของปัจจัยความเสี่ยงในการทุจริต พบว่าปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับคนจนเท่านั้น

สภาพทางการเงินของลูกค้ามีความสัมพันธ์กับการฉ้อโกง
การประเมินความเสี่ยง . ดังนั้นชนิดของปัจจัยความเสี่ยงในการทุจริตระบุเป็นสำคัญ โดยการวิจัยก่อน

เป็นปัญหาความสมบูรณ์เช่นการจัดการ ( เช่นloebbecke
et al . , 1987 ; hackenbrack , 1993 ; apostolou et al . ,
2544 ) ไม่พบในการศึกษานี้มีนัย
สัมพันธ์กับฉ้อโกงการประเมินความเสี่ยง . ที่น่าสนใจ
bernardi ( 1994 ) นอกจากนี้ยังพบว่าปัจจัยที่มีผลต่อความสมบูรณ์ของการจัดการ

ไม่ปรากฎอิทธิพล
การตรวจจับการฉ้อโกง ตรวจสอบเพิ่มเติมผลนี้

เราทำการการวิเคราะห์แสดงเพิ่มเติมที่บวก ' ' ลูกค้าด้านการจัดการ ( เช่นผู้ที่สมบูรณ์

ลดความเสี่ยงของการทุจริตชี้นํา ) เกี่ยวข้องกับลดลง
การประเมินความเสี่ยง . ให้มุมมองว่า ปัญหาทั่วไปที่มีความสมบูรณ์การจัดการเป็น

ตัวบ่งชี้สำคัญของความเสี่ยงในการทุจริต ( aicpa , 1997 , 2002

) การพิจารณานี้อาจไม่สมบูรณ์และการจัดการเชิงบวกของลบ
คุณสมบัติ ควรจะตรวจสอบโดย
วิจัยเพิ่มเติมที่ออกแบบมาสำหรับจุดประสงค์ ในขณะที่ผู้ตรวจสอบอาจ
รัฐสำรวจความสมบูรณ์ของการจัดการ
โดยทั่วไปที่สำคัญ มันอาจจะยากสำหรับพวกเขาที่จะ
กำหนดระดับของความเสี่ยงที่เกิดจากลักษณะหรือพฤติกรรมของคน โดยเฉพาะรู้จัก


.
หาหลักที่สามคือความเสี่ยงแต่ละชนิด
ระบุผู้ร่วมปัจจัยของเราเกี่ยวข้องกับ
มีแผนทดสอบตรวจสอบ โดยรวมเราพบว่าปัจจัยเสี่ยงของการฉ้อโกง

เพิ่มเติมที่เกี่ยวข้องกับการวางแผนการทดสอบการตรวจสอบกว่าฉ้อโกงการประเมินความเสี่ยง , ผล