Bedtimeby Eleanor Farjeon Five minu

Bedtime

by Eleanor Farjeon

Five minutes, five minutes more, please!
Let me stay five minutes more!
Can’t I just finish the castle
I’m building here on the floor?
Can’t I just finish the story
I’m reading here I my book?
Can’t I just finish this bead-chain –
It almost is finished, look!
Can’t I just finish the game, please?
When a game’s once begun
It’s a pity never to find out
Whether you’ve lost or won.
Can’t I just stay five minutes?
Well can’t I just stay four?
Three minutes then? Two minutes?
Can’t I stay one minute more?

Now why do I remember this poem at all? There is a story behind that. As part of reciting the poem, my parents gave me hand gestures to go along. This was to seem more entertaining and indirectly get me over the task of young public speaking. During the “can’t I finish” section of the poem I would gesture to the floor in different areas or act like I was reading a book.

However, we get to the point in the poem where the child is counting down. I counted down along with my fingers as I got to each line. So five minutes , I had my hand wide. Then I closed my thumb and displayed the remaining four fingers. I kept going until I got to one finger. When I was young my natural countdown instinct was to have my middle finger represent one. My parents realized the flaw in the hand signs and kept trying to break me of it.

It didn’t work until they explained it. My parents explained it was a rude gesture that I should never make. I think I managed to correct my counting and my pointer finger became the last digit to survive. That’s how my parents taught me at least. However, part of my desperately hopes when it came time to go in front of the judges that nervousness and pressure got the better of me. That in that final line, after which I’m sure I just wanted to run and hide, I was standing there in all my innocence with a big grin on my face giving all the judges the middle finger. That would be funny.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก่อนนอนโดย Farjeon เอเลเนอร์ ห้านาที 5 นาทีเพิ่มเติม โปรดผมขอพักห้านาทีเพิ่มเติมไม่เพียงแค่เสร็จสิ้นปราสาทฉันกำลังสร้างนี่ชั้นไม่เพียงแค่เสร็จสิ้นเรื่องฉันอ่านนี่ผมจองของฉันได้อย่างไรไม่เพียงแค่เสร็จสิ้นห่วงโซ่ลูกปัดนี้ –เกือบเสร็จ ดูไม่ฉันเพียงจบเกม โปรดเมื่อเริ่มเกมในครั้งเดียวก็สงสารไม่เคยไปหาไม่ว่าคุณได้สูญเสีย หรือได้รับรางวัลฉันไม่สามารถเข้าห้านาทีพักดีไม่ฉันเพียงเข้าพักสี่สามนาทีแล้ว สองนาทีไม่พักหนึ่งนาทีเพิ่มเติมเดี๋ยวนี้ ทำไมทำผมจำบทกวีนี้ทั้งหมด มีเรื่องราวเบื้องหลังที่ เป็นส่วนหนึ่งของการอ่านบทกวี พ่อให้ฉันมือท่าทางไปตาม นี้คือการดูสนุกสนานมาก และอ้อมรับผ่านงานของหนุ่มพูดในที่สาธารณะ ในระหว่าง "ไม่สามารถเสร็จสิ้นการ" ส่วนของบทกวี ฉันจะท่าทางชั้นในพื้นที่ต่าง ๆ หรือทำหน้าที่เหมือนฉันกำลังอ่านหนังสืออย่างไรก็ตาม เราได้จุดในบทกวีที่เด็กจะนับ ผมนับลงพร้อมกับนิ้วของฉันเป็นฉันแต่ละบรรทัด ดังนั้น ห้านาที ผมมีมือกว้าง แล้วฉันปิดนิ้วหัวแม่มือของฉัน และแสดงสี่นิ้วที่เหลือ ฉันเก็บไปจนกว่าที่ฉันได้ไปหนึ่งนิ้ว วัยเด็ก ของฉันถอยหลังธรรมชาติสัญชาตญาณคือการ มีนิ้วกลางของฉันเป็นหนึ่ง พ่อรับรู้ข้อบกพร่องในสัญญาณมือ และพยายามทำลายฉันมันสุดมันไม่ได้จนกว่าพวกเขาอธิบายว่า พ่ออธิบายมันเป็นท่าทางที่หยาบคายที่ฉันไม่ควรทำ ผมคิดว่า ผมต้องนับของฉัน และของฉันนิ้วชี้เป็น เลขหลักสุดท้ายเพื่อความอยู่รอด วิธีพ่อสอนน้อยได้ อย่างไรก็ตาม ส่วนหนึ่งของฉันหมดหวังเมื่อมันมาเวลาไปหน้าผู้พิพากษาที่หงุดหงิด และแรงกดได้ดีกว่าของฉัน ในบรรทัดสุดท้ายนั้น หลังจากที่ฉันแน่ใจ เพียงอยากจะทำ และซ่อน ฉันยืนในความบริสุทธิ์ของฉันทั้งหมดกับยิ้มใหญ่บนใบหน้าให้นิ้วกลางของผู้พิพากษาทั้งหมด ที่จะเป็นตลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก่อนนอนโดยเอเลเนอร์ Farjeon ห้านาทีห้านาทีเพิ่มเติมกรุณา! ให้ฉันอยู่ห้านาทีขึ้น! ไม่สามารถฉันเพิ่งเสร็จสิ้นปราสาทฉันสร้างนี่บนพื้น? ไม่สามารถฉันเพิ่งจบเรื่องที่ฉันอ่านที่นี่ หนังสือของฉันฉัน? ฉันไม่สามารถเสร็จสิ้นเพียงแค่นี้ลูกปัดโซ่ - ! มันเกือบจะเสร็จแล้วดู? ฉันไม่สามารถเพียงแค่จบเกมโปรดเมื่อเกมเริ่มต้นของครั้งเดียวก็สงสารไม่เคยที่จะหาว่าคุณได้สูญเสีย หรือได้รับรางวัล. ฉันไม่สามารถเพียงแค่อยู่ห้านาที? ดีฉันไม่สามารถเพียงแค่อยู่สี่? สามนาทีแล้ว? สองนาที? ฉันไม่สามารถอยู่หนึ่งนาทีเพิ่มเติมหรือไม่ตอนนี้ทำไมผมจำได้ว่าบทกวีนี้ได้ทั้งหมดหรือไม่ มีเรื่องราวที่อยู่เบื้องหลังที่เป็น ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของการท่องบทกวีพ่อแม่ของฉันให้ฉันท่าทางมือไปพร้อม นี้จะดูเหมือนสนุกสนานมากขึ้นและทางอ้อมได้รับฉันไปงานของการพูดในที่สาธารณะหนุ่ม ในช่วงส่วน "ฉันไม่สามารถจบ" ของบทกวีท่าทางผมจะไปกองกับพื้นในพื้นที่ที่แตกต่างกันหรือการกระทำเหมือนฉันกำลังอ่านหนังสือ. แต่เราได้รับการจุดในบทกวีที่เด็กจะนับถอยหลัง ฉันนับลงไปตามด้วยมือของฉันเป็นฉันได้ไปแต่ละบรรทัด ดังนั้นห้านาทีฉันมีมือของฉันกว้าง แล้วฉันจะปิดนิ้วหัวแม่มือของฉันและแสดงส่วนที่เหลืออีกสี่นิ้ว ฉันเก็บไปจนกว่าฉันได้ไปหนึ่งนิ้ว เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กสัญชาตญาณธรรมชาตินับถอยหลังของฉันคือการมีนิ้วกลางของฉันเป็นตัวแทนหนึ่ง พ่อแม่ของฉันตระหนักถึงข้อบกพร่องในสัญญาณมือและเก็บไว้พยายามที่จะทำลายฉันของมัน. มันไม่ได้ทำงานจนกว่าพวกเขาจะอธิบาย พ่อแม่ของฉันอธิบายว่ามันเป็นท่าทางหยาบคายว่าผมไม่ควรทำ ฉันคิดว่าฉันจัดการเพื่อแก้ไขการนับของฉันและนิ้วชี้ของฉันกลายเป็นหลักสุดท้ายที่จะอยู่รอด นั่นเป็นวิธีที่พ่อแม่ของฉันสอนให้ฉันอย่างน้อย แต่ส่วนหนึ่งของฉันหมดหวังเมื่อมันถึงเวลาที่จะไปในด้านหน้าของผู้พิพากษาที่กังวลใจและความดันได้ดีกว่าของฉัน ว่าในบรรทัดสุดท้ายว่าหลังจากที่ฉันแน่ใจว่าฉันแค่อยากจะทำงานและซ่อนผมก็ยืนอยู่ที่นั่นในทุกความไร้เดียงสาของฉันพร้อมกับรอยยิ้มขนาดใหญ่บนใบหน้าของฉันให้ผู้พิพากษาทุกนิ้วกลาง ที่จะเป็นตลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เวลานอนโดยเลียน ์ ฟาร์เจิน5 นาที อีก 5 นาทีครับให้ฉันอยู่ต่ออีกห้านาทีฉันไม่สามารถทำปราสาทฉันกำลังสร้างอยู่ที่พื้นฉันจะไม่เล่าให้จบผมอ่านที่นี่ ผมจองของฉัน ?ฉันไม่สามารถทำลูกปัดโซ่จำกัดมันเกือบจะเสร็จแล้ว ดูผมไม่เล่นเกมให้จบครับเมื่อเริ่มเกมครั้งน่าเสียดายที่ไม่เคยหาไม่ว่าคุณจะแพ้หรือชนะฉันไม่อยู่แค่ 5 นาทีงั้นขออยู่ 4สามนาทีแล้ว สองนาทีฉันไม่สามารถพัก 1 นาทีกว่าตอนนี้ทำไมผมจำกลอนบทนี้เลย มีเรื่องเล่าไว้ว่า เป็นส่วนหนึ่งของท่องกลอน พ่อแม่ของฉันให้ฉันท่าทางมือไปตาม นี้ดูสนุกสนานมากขึ้นและทางอ้อมให้ผมผ่านงานของหนุ่มพูดในที่สาธารณะ ในช่วง " ไม่เสร็จ " ส่วนของกลอนที่ผมจะแสดงออกถึงพื้นในพื้นที่ต่าง ๆ หรือทำเหมือนผมกำลังอ่านหนังสืออยู่อย่างไรก็ตาม เราได้รับไปยังจุดในบทกวีที่เด็กจะนับลง ผมนับลงพร้อมกับนิ้วมือของฉันเป็นฉันได้แต่ละบรรทัด ห้านาที ผมก็มือกว้างของฉัน งั้นผมปิดง่ายๆและแสดงที่เหลืออีกสี่นิ้ว ฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงหนึ่งนิ้ว เมื่อฉันเป็นเด็ก สัญชาตญาณนับถอยหลังธรรมชาติของฉันต้องนิ้วกลางของผมแทนหนึ่ง พ่อแม่ตระหนักถึงข้อบกพร่องในมือสัญญาณและพยายามที่จะหยุดฉันได้มันไม่ได้จนกว่าพวกเขาจะอธิบายมัน พ่อแม่ของผมอธิบายว่ามันเป็นท่าทางที่หยาบคายที่ผมไม่ควรทำ ฉันคิดว่าฉันจัดการเพื่อแก้ไขของฉันนับนิ้วชี้ของผมเป็นเลขหลักสุดท้ายที่จะอยู่รอด นั่นเป็นวิธีที่พ่อแม่ฉันสอนอย่างน้อย แต่ส่วนหนึ่งของฉันหมดความหวังเมื่อมันถึงเวลาที่จะไปในด้านหน้าของผู้พิพากษาที่ตื่นเต้นและกดดันได้ดีกว่าฉัน ว่าในบรรทัดสุดท้ายหลังจากที่ฉันแน่ใจว่าฉันแค่อยากที่จะวิ่งและซ่อน ผมยืนอยู่ที่นั่นในความไร้เดียงสาของฉันด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่บนใบหน้าของฉันให้ผู้พิพากษาทั้งหมด นิ้วกลาง มันคงตลกน่าดู