In the United States, at least 9 pe

In the United States, at least 9 percent of school-aged children have been diagnosed with ADHD, and are taking pharmaceutical medications. In France, the percentage of kids diagnosed and medicated for ADHD is less than .5 percent. How has the epidemic of ADHD—firmly established in the U.S.—almost completely passed over children in France?

Is ADHD a biological-neurological disorder? Surprisingly, the answer to this question depends on whether you live in France or in the U.S. In the United States, child psychiatrists consider ADHD to be a biological disorder with biological causes. The preferred treatment is also biological—psycho stimulant medications such as Ritalin and Adderall.

French child psychiatrists, on the other hand, view ADHD as a medical condition that has psycho-social and situational causes. Instead of treating children's focusing and behavioral problems with drugs, French doctors prefer to look for the underlying issue that is causing the child distress—not in the child's brain but in the child's social context. They then choose to treat the underlying social context problem with psychotherapy or family counseling. This is a very different way of seeing things from the American tendency to attribute all symptoms to a biological dysfunction such as a chemical imbalance in the child's brain.

French child psychiatrists don't use the same system of classification of childhoodemotional problems as American psychiatrists. They do not use the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders DSM. According to Sociologist Manuel Vallee,the French Federation of Psychiatry developed an alternative classification system as a resistance to the influence of the DSM-3. This alternative was the CFTMEA (Classification Française des Troubles Mentaux de L'Enfant et de L'Adolescent), first released in 1983, and updated in 1988 and 2000. The focus ofCFTMEA is on identifying and addressing the underlying psychosocial causes of children's symptoms, not on finding the best pharmacological bandaids with which to mask symptoms.

To the extent that French clinicians are successful at finding and repairing what has gone awry in the child's social context, fewer children qualify for the ADHD diagnosis. Moreover, the definition of ADHD is not as broad as in the American system, which, in my view, tends to "pathologize" much of what is normal childhood behavior. The DSMspecifically does not consider underlying causes. It thus leads clinicians to give the ADHD diagnosis to a much larger number of symptomatic children, while also encouraging them to treat those children with pharmaceuticals.

The French holistic, psychosocial approach also allows for considering nutritional causes for ADHD-type symptoms—specifically the fact that the behavior of some children is worsened after eating foods with artificial colors, certain preservatives, and/or allergens. Clinicians who work with troubled children in this country—not to mention parents of many ADHD kids—are well aware that dietary interventions can sometimes help a child's problem. In the U.S., the strict focus on pharmaceutical treatment of ADHD, however, encourages clinicians to ignore the influence of dietary factors on children's behavior.

And then, of course, there are the vastly different philosophies of child-rearing in the U.S. and France. These divergent philosophies could account for why French children are generally better-behaved than their American counterparts. Pamela Druckerman highlights the divergent parenting styles in her recent book, Bringing up Bébé. I believe her insights are relevant to a discussion of why French children are not diagnosed with ADHD in anything like the numbers we are seeing in the U.S.

From the time their children are born, French parents provide them with a firm cadre—the word means "frame" or "structure." Children are not allowed, for example, to snack whenever they want. Mealtimes are at four specific times of the day. French children learn to wait patiently for meals, rather than eating snack foods whenever they feel like it. French babies, too, are expected to conform to limits set by parents and not by their crying selves. French parents let their babies "cry it out" (for no more than a few minutes of course) if they are not sleeping through the night at the age of four months.

French parents, Druckerman observes, lovetheir children just as much as American parents. They give them piano lessons, take them to sports practice, and encourage them to make the most of their talents. But French parents have a different philosophy of discipline. Consistently enforced limits, in the French view, make children feel safe and secure. Clear limits, they believe, actually make a child feel happier and safer—something that is congruent with my own experience as both a therapist and a parent. Finally, French parents believe that hearing the word "no" rescues children from the "tyranny of their own desires." And spanking, when used judiciously, is not considered child abusein France. (Author's note: I am not personally in favor of spanking children).

As a therapist who works with children, it makes perfect sense to me that French children don't need medications to control their behavior because they learn self-controlearly in their lives. The children grow up in families in which the rules are well-understood, and a clear family hierarchy is firmly in place. In French families, as Druckerman describes them, parents are firmly in charge of their kids—instead of the American family style, in which the situation is all too often vice versa.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างน้อยร้อยละ 9 ของเด็กวัยเรียนได้รับการวินิจฉัยที่มีสมาธิสั้นและมีการใช้ยายา ในฝรั่งเศสร้อยละของเด็กที่ได้รับการวินิจฉัยและยาสำหรับเด็กสมาธิสั้นน้อยกว่าร้อยละ 0.5 มีวิธีการแพร่ระบาดของโรคสมาธิสั้น-มั่นคงในสหรัฐอเมริกาเกือบผ่านสมบูรณ์มากกว่าเด็กในฝรั่งเศส? สมาธิสั้นเป็นความผิดปกติทางระบบประสาททางชีวภาพ-? น่าแปลกที่คำตอบสำหรับคำถามนี้ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะอยู่ในฝรั่งเศสหรือในสหรัฐอเมริกาในสหรัฐอเมริกาจิตแพทย์เด็กสมาธิสั้นพิจารณาที่จะเป็นความผิดปกติทางชีวภาพที่มีสาเหตุทางชีวภาพ ที่ต้องการการรักษายังเป็นยากระตุ้นทางชีวภาพจิตวิทยาเช่น Ritalin และ Adderall. จิตแพทย์เด็กฝรั่งเศสในมืออื่น ๆ ดูสมาธิสั้นเป็นเงื่อนไขทางการแพทย์ที่มีสาเหตุจิตสังคมและสถานการณ์ แทนการรักษาเด็กที่มุ่งเน้นและปัญหาพฤติกรรมกับยาเสพติดแพทย์ฝรั่งเศสชอบที่จะมองหาปัญหาพื้นฐานที่เป็นสาเหตุของความทุกข์ไม่ได้เด็กที่อยู่ในสมองของเด็ก แต่ในบริบททางสังคมของเด็ก จากนั้นพวกเขาเลือกที่จะรักษาปัญหาพื้นฐานบริบททางสังคมที่มีจิตบำบัดหรือให้คำปรึกษาครอบครัว นี้เป็นวิธีที่แตกต่างกันมากในการมองเห็นสิ่งต่าง ๆ จากแนวโน้มที่จะเชื่ออเมริกันทุกคนที่จะมีอาการหย่อนสมรรถภาพทางชีวภาพเช่นความไม่สมดุลของสารเคมีในสมองของเด็ก. จิตแพทย์เด็กฝรั่งเศสไม่ได้ใช้ระบบเดียวกันของการจำแนกประเภทของปัญหา childhoodemotional เป็นจิตแพทย์อเมริกัน พวกเขาไม่ได้ใช้คู่มือการวินิจฉัยและสถิติของการเกิดความผิดปกติทางจิต DSM ตามสังคมวิทยามานูเอลเลสภาฝรั่งเศสจิตเวชพัฒนาระบบการจำแนกทางเลือกที่เป็นความต้านทานอิทธิพลของ DSM-3 ทางเลือกนี้เป็น CFTMEA (การจัดจำแนกของฝรั่งเศส des ปัญหา Mentaux de L'Enfant et de L'วัยรุ่น) เปิดตัวครั้งแรกในปี 1983 และมีการปรับปรุงในปี 1988 และ 2000 ofCFTMEA ความสำคัญกับระบุและที่อยู่ทางจิตสังคมสาเหตุพื้นฐานของอาการเด็ก ไม่ได้อยู่ในการหาสิ่งที่ดีที่สุด bandaids เภสัชวิทยาที่จะปกปิดอาการ. ในกรณีที่แพทย์ฝรั่งเศสประสบความสำเร็จในการหาและซ่อมแซมสิ่งที่ได้ไปผิดในบริบททางสังคมของเด็กที่เด็กน้อยมีสิทธิ์ได้รับการวินิจฉัยโรคสมาธิสั้น นอกจากนี้ความหมายของสมาธิสั้นไม่เป็นวงกว้างในขณะที่ระบบอเมริกันซึ่งในมุมมองของฉันมีแนวโน้มที่จะ "pathologize" มากของสิ่งที่เป็นพฤติกรรมในวัยเด็กปกติ DSMspecifically ไม่พิจารณาสาเหตุ มันจึงนำไปสู่การที่จะให้แพทย์วินิจฉัยโรคสมาธิสั้นเป็นจำนวนมากมีขนาดใหญ่ของเด็กที่มีอาการขณะเดียวกันก็สนับสนุนให้พวกเขาในการรักษาเด็กผู้ที่มียา. ฝรั่งเศสแบบองค์รวมวิธีการทางจิตสังคมยังช่วยให้การพิจารณาสาเหตุทางโภชนาการสำหรับเด็กสมาธิสั้นชนิดอาการโดยเฉพาะความเป็นจริง ว่าพฤติกรรมของเด็กบางคนที่จะแย่ลงหลังจากที่กินอาหารที่มีสีเทียมสารกันบูดบางอย่างและ / หรือสารก่อภูมิแพ้ แพทย์ที่ทำงานกับเด็กที่มีปัญหาในประเทศนี้ไม่ต้องพูดถึงพ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กสมาธิสั้นจำนวนมากมีความตระหนักดีว่าการแทรกแซงการบริโภคอาหารบางครั้งสามารถช่วยปัญหาของเด็ก ในสหรัฐอเมริกาที่มุ่งเน้นที่เข้มงวดเกี่ยวกับการรักษาของยาสมาธิสั้น แต่ส่งเสริมให้แพทย์ที่จะไม่สนใจอิทธิพลของปัจจัยการบริโภคอาหารที่มีต่อพฤติกรรมของเด็ก. และแล้วแน่นอนมีปรัชญาที่แตกต่างกันอย่างมากมายของเด็กที่เลี้ยงในสหรัฐอเมริกาและฝรั่งเศส ปรัชญาที่แตกต่างกันเหล่านี้สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเด็กฝรั่งเศสโดยทั่วไปดีขึ้นมีมารยาทกว่าอเมริกา พาเมล่า Druckerman ไฮไลท์รูปแบบการอบรมเลี้ยงดูที่แตกต่างกันในหนังสือเล่มล่าสุดของเธอนำขึ้นBébé ผมเชื่อว่าข้อมูลเชิงลึกของเธอมีความเกี่ยวข้องกับการอภิปรายว่าทำไมเด็กฝรั่งเศสจะไม่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมาธิสั้นในสิ่งที่ต้องการตัวเลขที่เราจะเห็นในสหรัฐอเมริกาจากเวลาที่เด็กของพวกเขาจะเกิดมาพ่อแม่ของฝรั่งเศสให้กับ บริษัท นายทหารฝ่ายเสนาธิการที่หมายถึงคำว่า " กรอบ "หรือ" โครงสร้าง ". เด็กไม่ได้รับอนุญาตเช่นที่ว่างเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาต้องการ รับประทานอาหารอยู่ที่สี่ครั้งของวัน เด็กฝรั่งเศสเรียนรู้ที่จะอดทนรอสำหรับมื้ออาหารมากกว่าการกินขนมขบเคี้ยวเมื่อใดก็ตามที่รู้สึกเช่นนั้น ทารกฝรั่งเศสเกินไปที่คาดว่าจะเป็นไปตามข้อ จำกัด ที่กำหนดโดยผู้ปกครองและไม่ได้โดยตัวของพวกเขาร้องไห้ พ่อแม่ของฝรั่งเศสให้ทารกของพวกเขา "ร้องไห้ออก" (ไม่เกินไม่กี่นาทีของหลักสูตร) ​​ถ้าพวกเขาจะไม่ได้นอนทั้งคืนที่อายุสี่เดือน. ผู้ปกครองฝรั่งเศส, Druckerman สังเกต lovetheir เด็กเพียงเท่าที่พ่อแม่ชาวอเมริกัน . พวกเขาให้พวกเขาเรียนเปียโน, พาพวกเขาไปปฏิบัติกีฬาและส่งเสริมให้พวกเขาให้มากที่สุดของความสามารถของพวกเขา แต่พ่อแม่ของฝรั่งเศสมีปรัชญาที่แตกต่างกันของการมีวินัย ข้อ จำกัด ของการบังคับใช้อย่างต่อเนื่องในมุมมองของฝรั่งเศสทำให้เด็กรู้สึกปลอดภัยและมีความปลอดภัย ข้อ จำกัด ที่ชัดเจนพวกเขาเชื่อว่าในความเป็นจริงจะทำให้เด็กรู้สึกมีความสุขและปลอดภัยมากขึ้นบางสิ่งบางอย่างที่สอดคล้องกับประสบการณ์ของตัวเองเป็นทั้งนักบำบัดและผู้ปกครอง ในที่สุดพ่อแม่ของฝรั่งเศสเชื่อว่าได้ยินคำว่า "ไม่" ช่วยเด็กจาก "การปกครองแบบเผด็จการของความต้องการของตัวเอง." และตบเมื่อใช้อย่างรอบคอบ, จะไม่ถือว่าเป็นเด็ก abusein ฝรั่งเศส (หมายเหตุผู้เขียน: ผมไม่ได้เองในความโปรดปรานของเด็กตบ). ในฐานะที่เป็นนักบำบัดที่ทำงานกับเด็กมันทำให้รู้สึกดีกับผมว่าเด็กฝรั่งเศสไม่จำเป็นต้องใช้ยาเพื่อควบคุมพฤติกรรมของพวกเขาเพราะพวกเขาเรียนรู้ controlearly ตนเองในชีวิตของพวกเขา . เด็กเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่กฎระเบียบเป็นอย่างดีเข้าใจและลำดับชั้นของครอบครัวที่ชัดเจนมั่นในสถานที่ ในครอบครัวชาวฝรั่งเศสเป็น Druckerman อธิบายให้พวกเขาพ่อแม่มีความมั่นในความดูแลของเด็กแทนของพวกเขาในรูปแบบครอบครัวชาวอเมริกันซึ่งในสถานการณ์ที่ทั้งหมดบ่อยเกินไปในทางกลับกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในสหรัฐอเมริกา อย่างน้อย 9 ร้อยละของเด็กวัยเรียนมีการวินิจฉัยกับอาการสมาธิสั้น และมีการใช้ยา ยา ในฝรั่งเศส , ร้อยละของเด็กการวินิจฉัยและการรักษาสำหรับผู้ป่วยสมาธิสั้นต่ำกว่า 5 รึเปล่า ) ว่ามีการแพร่ระบาดของโรคให้แน่นขึ้นในสหรัฐฯ เกือบทั้งหมดผ่านเด็กในฝรั่งเศส

เป็นสมาธิสั้นแท้ๆผิดปกติทางสมอง ?จู่ ๆ คำตอบสำหรับคำถามนี้ขึ้นอยู่กับว่าคุณอาศัยอยู่ในประเทศฝรั่งเศสหรือในสหรัฐอเมริกาในสหรัฐอเมริกา , จิตแพทย์เด็กพิจารณา ADHD จะความผิดปกติทางชีวภาพ ด้วยสาเหตุทางชีวภาพ การรักษาที่ต้องการยังกระตุ้นโรค เช่น ยาชีวภาพ Psycho และ Adderall ให้มั้ย

ฝรั่งเศสเด็กจิตแพทย์ , บนมืออื่น ๆมุมมองผู้ป่วยสมาธิสั้นเป็นเงื่อนไขทางการแพทย์ที่มีจิตสังคมและสถานการณ์ แทนการรักษาที่มุ่งเน้นและปัญหาพฤติกรรมเด็กกับยาเหรอ หมอฝรั่งเศสต้องการค้นหาปัญหาพื้นฐานที่ก่อให้เกิดความทุกข์ในเด็กไม่เด็กอะไรสมองรึเปล่า แต่ในบริบททางสังคมของเด็กพวกเขาเลือกที่จะปฏิบัติภายใต้บริบททางสังคมปัญหาอะไรรึเปล่าหรือจิตบำบัดครอบครัวให้คำปรึกษา นี้เป็นวิธีที่แตกต่างกันมากของสิ่งที่เห็น จากแนวโน้มอเมริกันคุณลักษณะทั้งหมดอาการบกพร่องทางชีวภาพ เช่น ความไม่สมดุลของสารเคมีในสมองของเด็ก

จิตแพทย์เด็กฝรั่งเศสไม่ใช้ระบบเดียวกันของการจัดหมวดหมู่ของปัญหา childhoodemotional ไหมเป็นจิตแพทย์ชาวอเมริกัน พวกเขาไม่ได้ใช้อะไรในการวินิจฉัยและสถิติของคู่มือจิตรึเปล่า DSM ผิดปกติ อะไรตามที่นักสังคมวิทยามานูแวลลี่ สหพันธรัฐฝรั่งเศสจิตเวชศาสตร์ไหมไหมพัฒนาระบบจำแนกทางเลือกที่ต้านทานต่ออิทธิพลของอะไร dsm-3 .ทางเลือกนี้เป็นไหม cftmea รึเปล่า ( หมวดหมู่ฟร็องซัว aise des ปัญหา mentaux de l'enfant et de l'adolescent ) เปิดตัวครั้งแรกในปี 1983 และปรับปรุงในปี พ.ศ. 2531 และ 2543 โฟกัส ofcftmea  ในการระบุและแก้ไขต้นแบบด้านจิตสังคม สาเหตุของอาการของเด็ก ไม่ในการค้นหาดีที่สุดเภสัชวิทยา bandaids ที่ปิดบังอาการ

ในขอบเขตที่แพทย์ฝรั่งเศสประสบความสำเร็จในการค้นหาและซ่อมแซมสิ่งที่ได้หายไปเป๋ในบริบททางสังคมของเด็ก เด็ก น้อย มีคุณสมบัติสำหรับ ADHD วินิจฉัย นอกจากนี้ ความหมายของ สมาธิสั้น ไม่กว้างเหมือนในระบบอเมริกัน ซึ่งในมุมมองของผม มีแนวโน้มที่จะ " pathologize " มากของสิ่งที่เป็นพฤติกรรมของเด็กปกติ มีอะไร dsmspecifically ไม่ได้พิจารณาสาเหตุเป็นต้นมันจึงทำให้แพทย์วินิจฉัยโรคสมาธิสั้น เพื่อให้ตัวเลขขนาดใหญ่ของเด็กที่มีอาการ ในขณะที่ยังส่งเสริมให้พวกเขาเพื่อรักษาเด็กที่มียา

ฝรั่งเศสรวม