The Norman word in today is english

The Norman word in today is english are related to these matters

Explain how french plays a great role in middle english


Middle English (ME) refers to the varieties of the English language spoken after the Norman Conquest (1066) until the late 15th century; scholarly opinion varies but the Oxford English Dictionary specifies the period of 1150 to 1500.[2] This stage of the development of the English language roughly followed the High to the Late Middle Ages.

Middle English developed out of Late Old English, seeing many dramatic changes in its grammar, pronunciation and orthography. Writing customs during Middle English times varied widely, but by the end of the period, about 1470, aided by the invention of the printing press, a standard based on the London dialect (Chancery Standard) had become established. This largely forms the basis for Modern English spelling, although pronunciation has changed considerably since that time. Middle English was succeeded in England by the era of Early Modern English, which lasted until about 1650. By that time, a variant of the Northumbrian dialect (prevalent in northern England and spoken in southeast Scotland) was developing into the Scots language.

During the Middle English period many Old English grammatical features were simplified or disappeared. This includes the reduction (and eventual elimination) of most grammatical cases, and the simplification of noun, adjective and verb inflection. Middle English also saw a mass adoption of Norman French vocabulary, especially in areas such as politics, law, the arts, religion and other courtly language. Everyday English vocabulary remained mostly Germanic, with Old Norse influence becoming apparent. Significant changes in pronunciation took place, especially in the case of long vowels and diphthongs, which in the later Middle English period began to undergo the Great Vowel Shift.

Little survives of early Middle English literature, most likely due to the Norman domination and the prestige that came with writing in French rather than English. During the 14th century a new style of literature emerged, with the works of notable writers such as John Wycliffe and Geoffrey Chaucer, whose Canterbury Tales remains the most studied and read work of the period.[4]. Poets wrote both in the vernacular and courtly English.

It is popularly believed that William Shakespeare wrote in Middle English,[5] but he actually wrote in Early Modern English.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอร์แมนคำในวันนี้เป็นภาษาอังกฤษเกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้อธิบายวิธีฝรั่งเศสเล่นบทบาทอย่างมากในภาษาอังกฤษยุคกลางภาษาอังกฤษยุคกลาง (ME) หมายถึงความหลากหลายของภาษาอังกฤษที่พูดหลังจากการพิชิตนอร์แมน (1066) จนถึงศตวรรษที่ 15 ปลาย ความคิดเห็นวิชาการแตก แต่พจนานุกรม Oxford อังกฤษระบุระยะ 1150-1500 [2] ขั้นตอนของการพัฒนาภาษาอังกฤษนี้ประมาณตามสูงถึงปลายยุคกลางภาษาอังกฤษยุคกลางพัฒนาจากสายเก่าอังกฤษ เห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างมากในการออกเสียง ไวยากรณ์ และอักขรวิธี เขียนศุลกากรในช่วงเวลาที่อังกฤษกลางหลากหลาย แต่ในตอนท้ายของรอบระยะเวลา ประมาณ 1470 การประดิษฐ์แท่นพิมพ์ มาตรฐานจากนี้ลอนดอน (แชนเซอรีมาตรฐาน) ได้เริ่มขึ้น นี้เป็นพื้นฐานสำหรับการสะกดภาษาอังกฤษสมัยใหม่ แม้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงการออกเสียงมากตั้งแต่เวลา ภาษาอังกฤษยุคกลางประสบความสำเร็จในอังกฤษ โดยในยุคก่อนสมัยใหม่ภาษาอังกฤษ ซึ่งกินเวลาจนถึงประมาณ 1650 โดยเวลาที่ ตัวแปรของภาษา Northumbrian (พูดในสกอตแลนด์ตะวันออกเฉียงใต้ และแพร่หลายในอังกฤษ) ถูกพัฒนาเป็นภาษาสก็อตDuring the Middle English period many Old English grammatical features were simplified or disappeared. This includes the reduction (and eventual elimination) of most grammatical cases, and the simplification of noun, adjective and verb inflection. Middle English also saw a mass adoption of Norman French vocabulary, especially in areas such as politics, law, the arts, religion and other courtly language. Everyday English vocabulary remained mostly Germanic, with Old Norse influence becoming apparent. Significant changes in pronunciation took place, especially in the case of long vowels and diphthongs, which in the later Middle English period began to undergo the Great Vowel Shift.Little survives of early Middle English literature, most likely due to the Norman domination and the prestige that came with writing in French rather than English. During the 14th century a new style of literature emerged, with the works of notable writers such as John Wycliffe and Geoffrey Chaucer, whose Canterbury Tales remains the most studied and read work of the period.[4]. Poets wrote both in the vernacular and courtly English.It is popularly believed that William Shakespeare wrote in Middle English,[5] but he actually wrote in Early Modern English.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำว่านอร์แมนในวันนี้คือภาษาอังกฤษที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้อธิบายวิธีการเล่นฝรั่งเศสบทบาทที่ดีในช่วงกลางภาษาอังกฤษภาษาอังกฤษยุคกลาง (ME) หมายถึงความหลากหลายของการใช้ภาษาอังกฤษพูดหลังจากที่พิชิตนอร์ (1066) จนกระทั่งในช่วงปลายศตวรรษที่ 15; มีความคิดเห็นแตกต่างกันไป แต่วิชาการ Oxford อังกฤษระบุระยะเวลาของการ 1150 1500 [2] ในขั้นตอนของการพัฒนาภาษาอังกฤษนี้ประมาณตามมัธยมปลายยุคกลาง. ภาษาอังกฤษยุคกลางการพัฒนามาจากสายเก่าอังกฤษ, เห็นหลายอย่างมาก การเปลี่ยนแปลงในไวยากรณ์, การออกเสียงและการสะกดการันต์ เขียนศุลกากรในช่วงเวลาที่ภาษาอังกฤษยุคกลางต่าง ๆ มากมาย แต่ในตอนท้ายของรอบระยะเวลาประมาณ 1470 ได้รับความช่วยเหลือโดยการประดิษฐ์ของกดพิมพ์ที่เป็นมาตรฐานอยู่บนพื้นฐานของภาษาถิ่นลอนดอน (ศาลฎีกามาตรฐาน) ได้กลายเป็นที่ยอมรับ นี้ส่วนใหญ่เป็นพื้นฐานสำหรับการสะกดคำภาษาอังกฤษสมัยใหม่แม้ว่าการออกเสียงมีการเปลี่ยนแปลงมากตั้งแต่เวลานั้น ภาษาอังกฤษยุคกลางก็ประสบความสำเร็จในประเทศอังกฤษโดยยุคของอังกฤษสมัยต้นซึ่งกินเวลาจนถึง 1650 โดยเวลาที่แตกต่างจากภาษา Northumbrian (ที่แพร่หลายในภาคเหนือของอังกฤษและการพูดในตะวันออกเฉียงใต้สกอตแลนด์) ได้รับการพัฒนาเป็นภาษาสกอต. ในช่วง ระยะเวลาภาษาอังกฤษยุคกลางหลายคุณสมบัติไวยากรณ์ภาษาอังกฤษถูกง่ายหรือหายไป ซึ่งรวมถึงการลดลง (และการกำจัดในที่สุด) ของไวยากรณ์กรณีส่วนใหญ่และความเรียบง่ายของคำนามคำคุณศัพท์และการผันคำกริยา ภาษาอังกฤษยุคกลางยังเห็นการยอมรับมวลของคำศัพท์ภาษาฝรั่งเศสนอร์แมนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่เช่นการเมือง, กฎหมาย, ศิลปะ, ศาสนาและภาษาอื่น ๆ เอาใจ คำศัพท์ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ยังคงดั้งเดิมที่มีอิทธิพลอร์สโบราณกลายเป็นชัดเจน การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในการออกเสียงที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของสระยาวและคำควบกล้ำซึ่งในภายหลังระยะเวลาที่ภาษาอังกฤษยุคกลางเริ่มที่จะผ่านการเปลี่ยนแปลงที่ดีเสียงสระ. รอดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในช่วงต้นวรรณกรรมภาษาอังกฤษยุคกลางน่าจะเกิดจากการปกครองของนอร์แมนและศักดิ์ศรี ที่มาพร้อมกับการเขียนในภาษาฝรั่งเศสมากกว่าภาษาอังกฤษ ในช่วงศตวรรษที่ 14 รูปแบบใหม่ของวรรณกรรมโผล่ออกมากับผลงานของนักเขียนที่มีชื่อเสียงเช่นจอห์นคลิฟฟ์และเจฟฟรีย์ชอเซอร์อังกฤษนิทานที่มียังคงศึกษามากที่สุดและอ่านงานของรอบระยะเวลา. [4] กวีเขียนทั้งในภาษาและเอาใจภาษาอังกฤษ. เป็นที่เชื่อกันอย่างแพร่หลายว่าวิลเลียมเช็คสเปียร์เขียนไว้ในภาษาอังกฤษยุคกลาง [5] แต่จริง ๆ แล้วเขาเขียนไว้ในภาษาสมัยใหม่ยุคแรก