Locutionary actsLike Austin, but un

Locutionary acts

Like Austin, but unlike Searle, Bach and Harnish argue for the concept of locutionary acts: acts of using sentences with “a more or less definite ‘sense’ and a more or less definite ‘reference,’” in Austin's words. They are more explicit than Austin, and argue that determining what someone has (locutionarily) said by uttering a sentence amounts to determining

the operative meaning of the sentence uttered
the referents for the referring expressions
the properties and relations being ascribed
the times specified
With this information the hearer identifies what a speaker has said, at the locutionary level. From a contemporary perspective, the most remarkable point here is, in our opinion, that they see the determination of the locutionary act by the hearer, not as a matter of merely decoding the conventional meaning of the sentence uttered, but as a matter of inference that has to be based on linguistic meaning plus contextual information concerning the speaker's intentions. Grice did not claim that what a speaker said was determinable without consideration of the speaker's intentions; quite the contrary. But he was not particularly explicit about the way it was done, and the received view, anyway, has been that inference was exclusive to the ‘calculation’ of implicatures.

The distinction between locutionary and illocutionary acts of saying also offers Bach and Harnish a useful conceptual tool for treating potentially problematic cases of discordance between utterance content and speaker's intentions, such as slips of the tongue, false referential beliefs, and irony.

To go from the locutionary to the illocutionary content, if there is any, the hearer has to infer the communicative intention of the speaker, and to do that, the hearer needs more information. Among other things, the hearer will have to make use of the Communicative Presumption (CP) that they state as follows:

The mutual belief in the linguistic community CL to the effect that whenever a member S says something in L to another member H, he is doing so with some recognizable illocutionary intent. (Bach and Harnish 1979, 61.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กิจการ locutionaryเช่น Austin แต่ต่าง จาก Searle, Bach และ Harnish โต้แย้งในแนวคิดของการกระทำที่ locutionary: ทำหน้าที่ของการใช้ประโยค ด้วย "ความแน่นอนน้อย 'รู้สึก' และแน่นอนน้อย 'อ้างอิง," "คำพูดของ Austin มีชัดเจนมากขึ้นกว่า Austin และโต้เถียงว่า กำหนดอะไรคนมี (locutionarily) กล่าวว่า โดยการกำหนดยอดประโยคกล่าวคำความหมายของประโยคที่พูดวิธีปฏิบัติตนภายreferents สำหรับนิพจน์ที่อ้างอิงคุณสมบัติและความสัมพันธ์ที่เป็น ascribedเวลาที่ระบุด้วยข้อมูลนี้ ที่ hearer ระบุพูดได้พูด ในระดับ locutionary จากมุมมองร่วมสมัย โดดเด่นที่สุดจุดที่นี่ได้ ในความคิดของเรา ที่พวกเขาเห็นเรื่องพระราชบัญญัติโดย hearer, locutionary เป็นเรื่องของการถอดรหัสความหมายทั่วไปของประโยคที่พูดเพียงไม่ แต่ เป็นเรื่องของข้อความยึดความหมายภาษาศาสตร์และข้อมูลบริบทที่เกี่ยวข้องกับความตั้งใจของผู้บรรยาย Grice ได้อ้างได้ว่า พูดอะไรพูดถูก determinable โดยพิจารณาความตั้งใจของผู้บรรยาย ค่อนข้างตรงกันข้าม แต่เขาไม่ชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับวิธีจะทำ และมุมมองได้รับ หรือ แล้วว่า ข้อพิเศษ 'คำนวณ' ของ implicaturesความแตกต่างระหว่างการกระทำที่ locutionary และ illocutionary ว่ามีบั๊คและ Harnish เครื่องมือแนวคิดมีประโยชน์สำหรับการรักษาอาจมีปัญหากรณี discordance utterance เนื้อหาและความตั้งใจของผู้บรรยาย เช่นจัดส่งของที่ลิ้น เท็จอ้างอิงความเชื่อ และประชดไปจาก locutionary ที่เนื้อหา illocutionary ถ้าไม่มี hearer ที่มีรู้ความตั้งใจของผู้สื่อสาร และ การทำที่ hearer ที่ต้องการข้อมูลเพิ่มเติม ต่าง ๆ hearer ที่จะได้ใช้ประโยชน์ของการสื่อสารข้อสันนิษฐาน (CP) จะระบุดังนี้:ร่วมความเชื่อในชุมชนภาษาศาสตร์ CL ให้ผลว่า เมื่อสมาชิก S กล่าวว่า บางสิ่งบางอย่างใน L สมาชิกอื่น H เขาทำอยู่นั้นกับบาง illocutionary จำ (Bach และ Harnish 1979, 61)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การกระทำ Locutionary ชอบออสติน แต่ไม่เหมือนเซิล, บาคและ Harnish โต้แย้งแนวคิดของการกระทำ locutionary: การกระทำของการใช้ประโยคที่มี "มากหรือน้อยแน่นอน 'ความรู้สึก' และมากกว่าหรือน้อยกว่าแน่นอน 'อ้างอิง'" ในคำพูดของออสติน พวกเขามีความชัดเจนมากขึ้นกว่าที่ออสตินและยืนยันว่าการกำหนดสิ่งที่มีคน (locutionarily) กล่าวว่าโดยการเปล่งจำนวนประโยคการกำหนดความหมายผ่าตัดของประโยคพูดreferents สำหรับสำนวนที่หมายถึงคุณสมบัติและความสัมพันธ์ที่มีการกำหนดเวลาที่ระบุไว้ด้วยข้อมูลนี้ฟังระบุสิ่งที่วิทยากรได้กล่าวว่าในระดับ locutionary จากมุมมองร่วมสมัยจุดที่โดดเด่นที่สุดที่นี่คือในความคิดของเราที่พวกเขาเห็นความมุ่งมั่นของการกระทำ locutionary โดยผู้ฟังที่ไม่ได้เป็นเรื่องของเพียงถอดรหัสความหมายเดิมของประโยคพูด แต่เป็นเรื่องของการอนุมาน ที่จะต้องมีอยู่บนพื้นฐานของความหมายภาษารวมทั้งข้อมูลเกี่ยวกับบริบทความตั้งใจของผู้พูด กริชไม่ได้อ้างว่าสิ่งที่บอกว่าเป็นลำโพงที่ระบุได้โดยไม่ต้องพิจารณาถึงความตั้งใจของผู้พูด; ค่อนข้างตรงกันข้าม แต่เขาก็ไม่ได้โดยเฉพาะอย่างชัดเจนเกี่ยวกับวิธีที่มันทำและมุมมองที่ได้รับอยู่แล้วได้รับการอนุมานที่พิเศษกับ 'การคำนวณของ implicatures. ความแตกต่างระหว่าง locutionary และการกระทำ illocutionary บอกว่ายังมี Bach และ Harnish ประโยชน์ เครื่องมือแนวคิดสำหรับการรักษากรณีที่อาจมีปัญหาของความบาดหมางกันระหว่างเนื้อหาคำพูดและความตั้งใจของผู้พูดเช่นใบของลิ้นเชื่ออ้างอิงเท็จและประชด. ที่จะไปจาก locutionary ไปยังเนื้อหา illocutionary หากมีใด ๆ ผู้ฟังที่มีการสรุป ความตั้งใจในการสื่อสารของลำโพงและจะทำอย่างไรที่ผู้ฟังต้องการข้อมูลเพิ่มเติม เหนือสิ่งอื่นใดที่ผู้ฟังจะต้องใช้การสื่อสารสันนิษฐาน (CP) ที่พวกเขาระบุดังนี้ความเชื่อร่วมกันในชุมชนภาษาCL ผลของการที่เมื่อใดก็ตามที่เป็นสมาชิกเอสกล่าวว่าสิ่งที่อยู่ใน L เพื่อสมาชิกอีกคนของ H เขา จะทำเช่นนั้นด้วยความตั้งใจ illocutionary รู้จักบาง (Bach และ Harnish 1979, 61)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

locutionary หน้าที่

ชอบออสติน แต่แตกต่างจากเซิร์ล , กลับฮาร์นิชถกเถียงเรื่องแนวคิดและการกระทำ locutionary : พระราชบัญญัติการใช้ประโยคด้วย " ความรู้สึกมากขึ้นหรือน้อยลงและแน่นอน ' ' อ้างอิงที่ชัดเจนมากขึ้นหรือน้อยลงใน ' ' " ออสตินพูด พวกเขาจะชัดเจนกว่า ออสติน และยืนยันว่าการกำหนดสิ่งที่มี ( locutionarily ) กล่าวโดยกล่าวประโยคยอดการกำหนด

ความหมายของประโยค uttered สหกรณ์

referents สำหรับหมายถึงนิพจน์คุณสมบัติและความสัมพันธ์ที่ถูกดี

เวลาที่ระบุข้อมูลนี้ ผู้ฟังจะระบุสิ่งที่ผู้พูดได้พูด ในระดับ locutionary . จากมุมมองร่วมสมัย ที่นี่เป็นจุดที่น่าจับตามากที่สุด ในความเห็นของเราที่พวกเขาได้เห็นการกระทำ locutionary โดยผู้ฟัง ไม่ใช่เป็นเพียงเรื่องของการถอดรหัสความหมายเดิมของประโยคที่พูด แต่เป็นเรื่องของการอนุมานว่า ต้องยึดตามความหมายทางภาษารวมทั้งข้อมูลบริบทเกี่ยวกับเจตนาของผู้พูดกริชไม่ได้เรียกร้องสิ่งที่ผู้พูดพูดที่กำหนดได้โดยไม่ต้องพิจารณาเจตนาของผู้พูด ; ตรงกันข้าม แต่เขาไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ชัดเจนเกี่ยวกับวิธีทำและได้รับมุมมอง อย่างไรก็ตาม ได้ว่า การอนุมานเป็นพิเศษ ' คำนวณ ' implicatures .

ความแตกต่างระหว่างการกระทำและ locutionary illocutionary ว่ายังมีแนวคิดที่มีประโยชน์และ Bach ฮาร์นิชเครื่องมือสำหรับการรักษาอาจปัญหากรณีวิบัติระหว่างเนื้อหาและเจตนาที่ผู้พูด เช่น ลิ้น ความเชื่อ การพูดเท็จ และการประชด

ไปจาก locutionary กับเนื้อหา illocutionary หากมีใด ๆผู้ฟังต้องอนุมานความตั้งใจสื่อสารของผู้พูด และ ทำ ผู้ฟังต้องการข้อมูลเพิ่มเติม ในสิ่งอื่น ๆ ผู้ฟังจะต้องใช้ประโยชน์จากการสื่อสาร ( CP ) ที่พวกเขารัฐดังนี้

ความเชื่อร่วมกันในชุมชนภาษา CL ให้ผลที่เมื่อใดก็ตามที่สมาชิกพูดบางอย่างเป็น L กับ H อีกสมาชิกเขาทำบางอย่างที่รู้จัก illocutionary เจตนา ( บาค และฮาร์นิช 2522 , 61 )