T dusk, on the evening of St. Valen

T dusk, on the evening of St. Valentine's Day, Bold-wood sat down to supper as usual, by a beaming fire of aged logs. Upon the mantel-shelf before him was a time-piece, surmounted by a spread eagle, and upon the eagle's wings was the letter Bathsheba had sent. Here the bachelor's gaze was continually fastening itself, till the large red seal became as a blot of blood on the retina of his eye; and as he ate and drank he still read in fancy the words thereon, although they were too remote for his sight --

"MARRY ME."

The pert injunction was like those crystal substances which, colourless themselves, assume the tone of objects about them. Here, in the quiet of Boldwood's parlour, where everything that was not grave was extraneous, and where the atmosphere was that of a Puritan Sunday lasting all the week, the letter and its dictum changed their tenor from the thoughtlessness of their origin to a deep solemnity, imbibed from their accessories now.

Since the receipt of the missive in the morning, Boldwood had felt the symmetry of his existence to be slowly getting distorted in the direction of an ideal passion. The disturbance was as the first floating weed to Columbus -- the contemptibly little suggesting possibilities of the infinitely great.

The letter must have had an origin and a motive. That the latter was of the smallest magnitude compatible with its existence at all, Boldwood, of course, did not know. And such an explanation did not strike him as a possibility even. It is foreign to a mystified condition of mind to realize of the mystifier that the processes of approving a course suggested by circumstance, and of striking out a course from inner impulse, would look the same in the result. The vast difference between starting a train of events, and directing into a particular groove a series already started, is rarely apparent to the person confounded by the issue.

When Boldwood went to bed he placed the valentine in the corner of the looking-glass. He was conscious of its presence, even when his back was turned upon it. It was the first time in Boldwood's life that such an event had occurred. The same fascination that caused him to think it an act which had a deliberate motive prevented him from regarding it as an impertinence. He looked again at the direction. The mysterious influences of night invested the writing with the presence of the unknown writer. Somebody's some WOMAN'S -- hand had travelled softly over the paper bearing his name; her unrevealed eyes had watched every curve as she formed it; her brain had seen him in imagination the while. Why should she have imagined him? Her mouth -- were the lips red or pale, plump or creased? -- had curved itself to a certain expression as the pen went on -- the corners had moved with all their natural tremulousness: what had been the expression?

The vision of the woman writing, as a supplement to the words written, had no individuality. She was a misty shape, and well she might be, considering that her original was at that moment sound asleep and oblivious of all love and letter-writing under the sky. Whenever Boldwood dozed she took a form, and comparatively ceased to be a vision: when he awoke there was the letter justifying the dream.

The moon shone to-night, and its light was not of a customary kind. His window admitted only a reflection of its rays, and the pale sheen had that reversed direction which snow gives, coming upward and lighting up his ceiling in an unnatural way, casting shadows in strange places, and putting lights where shadows had used to be.



The substance of the epistle had occupied him but little in comparison with the fact of its arrival. He suddenly wondered if anything more might be found in the envelope than what he had withdrawn. He jumped out of bed in the weird light, took the letter, pulled out the flimsy sheet, shook the envelope -- searched it. Nothing more was there. Boldwood looked, as he had a hundred times the preceding day, at the insistent red seal: "Marry me," he said aloud.

The solemn and reserved yeoman again closed the letter, and stuck it in the frame of the glass. In doing so he caught sight of his reflected features, wan in expression, and insubstantial in form. He saw how closely compressed was his mouth, and that his eyes were wide-spread and vacant. Feeling uneasy and dissatisfied with himself for this nervous excitability, he returned to bed.

Then the dawn drew on. The full power of the clear heaven was not equal to that of a cloudy sky at noon, when Boldwood arose and dressed himself. He descended the stairs and went out towards the gate of a field to the east, leaning over which he paused and looked around.

It was one of the usual slow sunrises of this time of the year, and the sky, pure violet in the zenith, was leaden to the northward, and murky to the east, where, over the snowy down or ewe-lease on Weatherbury Upper Farm, and apparently resting upon the ridge, the only half of the sun yet visible burnt rayless, like a red and flameless fire shining over a white hearthstone. The whole effect resembled a sunset as childhood resembles age.

In other directions, the fields and sky were so much of one colour by the snow, that it was difficult in a hasty glance to tell whereabouts the horizon occurred; and in general there was here, too, that before-mentioned preternatural inversion of light and shade which attends the prospect when the garish brightness commonly in the sky is found on the earth, and the shades of earth are in the sky. Over the west hung the wasting moon, now dull and greenish-yellow, like tarnished brass.

Boldwood was listlessly noting how the frost had hardened and glazed the surface of the snow, till it shone in the red eastern light with the polish of marble; how, in some portions of the slope, withered grass-bents, encased in icicles, bristled through the smooth wan coverlet in the twisted and curved shapes of old Venetian glass; and how the footprints of a few birds, which had hopped over the snow whilst it lay in the state of a soft fleece, were now frozen to a short permanency. A half-muffled noise of light wheels interrupted him. Boldwood turned back into the road. It was the mail-cart -- a crazy, two-wheeled vehicle, hardly heavy enough to resist a puff of wind. The driver held out a letter. Boldwood seized it and opened it, expecting another anonymous one -- so greatly are people's ideas of probability a mere sense that precedent will repeat itself.

"I don't think it is for you, sir," said the man, when he saw Boldwood's action. "Though there is no name I think it is for your shepherd."

Boldwood looked then at the address --


To the New Shepherd,

Weatherbury Farm,

Near Casterbridge.


"Oh -- what a mistake! -- it is not mine. Nor is it for my shepherd. It is for Miss Everdene's. "You had better take it on to him -- Gabriel Oak -- and say I opened it in mistake."

At this moment, on the ridge, up against the blazing sky, a figure was visible, like the black snuff in the midst of a candle-flame. Then it moved and began to bustle about vigorously from place to place, carrying square skeleton masses, which were riddled by the same rays. A small figure on all fours followed behind. The tall form was that of Gabriel Oak; the small one that of George; the articles in course of transit were hurdles.

"Wait," said Boldwood. "That's the man on the hill. I'll take the letter to him myself."

To Boldwood it was now no longer merely a letter to I another man. It was an opportunity. Exhibiting a face pregnant with intention, he entered the snowy field.

Gabriel, at that minute, descended the hill towards the right. The glow stretched down in this direction now, and touched the distant roof of Warren's Malthouse -- whither the shepherd was apparently bent: Boldwood followed at a distance.


"That's most likely."

"Well, yes, so it is. I am convinced it is most likely. You may -- take my word, miss, that that's what's the matter with him."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่มืด ในเย็นของวันเซนต์วาเลนไทน์ ไม้หนา นั่งกินข้าวตามปกติ โดยส่งไฟของอายุบันทึก . บนหิ้งหิ้งก่อนที่เขาเป็นส่วนหนึ่งเวลา surmounted โดยนกอินทรีกาง และบนปีกของนกอินทรีเป็นบัทเชบา มีจดหมายส่งมา ที่นี่ของหลักสูตรอย่างต่อเนื่องประสานสายตาจ้องมองตัวเองจนตราประทับสีแดงขนาดใหญ่เป็นรอยเปื้อนเลือดบนเรตินาของตาของเขาและเขาก็กินและดื่ม เขายังอ่านในแฟนซี คำพูดนั้น แต่พวกเขาก็ห่างไกลสายตาของเขา . . . .

" แต่งงานกับผมนะ "

สั่งเพิร์ต เป็นเหมือนผลึกสารซึ่งไม่มีสี เอง ถือว่า เสียงของวัตถุที่เกี่ยวกับพวกเขา ที่นี่ ในความเงียบของ boldwood เป็นห้องนั่งเล่น ที่ทุกอย่างที่ไม่ใช่หลุมศพอยู่นอกกายและที่บรรยากาศเหมือนในวันอาทิตย์ถึงสัปดาห์ทั้งหมด ตัวอักษรและคำแถลงเปลี่ยนแนวโน้มจากความมักง่ายของประเทศของพวกเขาเพื่อความเคร่งขรึม ลึก ดูดจากอุปกรณ์ของพวกเขาในขณะนี้

เนื่องจากใบเสร็จรับเงินของจดหมายในตอนเช้า boldwood ได้รู้สึกความสมมาตรของการดำรงอยู่ของเขาจะค่อยๆ ไปในทิศทางของความรักที่เหมาะขึ้นเป็นครั้งแรกเพื่อโคลัมบัส -- contemptibly ลอยวัชพืชน้อยแนะนำความเป็นไปได้ของยิ่งดี

จดหมายต้องมีที่มาและแรงจูงใจ ที่หลังเป็นขนาดที่เล็กที่สุดที่เข้ากันได้กับการดำรงอยู่ของมันเลย boldwood แน่นอน ไม่รู้ และเช่นคำอธิบายไม่ได้ตีเขาเท่าที่เป็นไปได้แม้มันต่างกับความลับสภาวะจิต ตระหนักในปัญหาที่ยุ่งยากว่ากระบวนการอนุมัติหลักสูตรแนะนำโดยสถานการณ์และโดดเด่นออกมาจากแรงกระตุ้นภายในหลักสูตรจะเหมือนกันในผล ความแตกต่างใหญ่ระหว่างการเริ่มต้นฝึกเหตุการณ์ และสั่งการไปโดยเฉพาะร่องชุดเริ่มต้นแล้วไม่ค่อยชัดเจน คนที่สับสนเพราะปัญหา

เมื่อ boldwood เข้านอน เขาวางวาเลนไทน์ในมุมของกระจกเงา เขามีจิตสำนึกของตน แม้เมื่อหลังของเขาถูกเปิดขึ้น มันเป็นครั้งแรกในชีวิต boldwood ว่าเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นเสน่ห์เหมือนกันที่ทำให้เขาคิดว่ามันเป็นการกระทำที่มีแรงจูงใจเจตนาป้องกันเขาจากการเป็นทะลึ่ง . เขาดูทิศทาง อิทธิพลลึกลับของคืน ลงทุนเขียนด้วยการแสดงตนของนักเขียนที่ไม่รู้จัก ใครเป็นผู้หญิง . . . มือได้เดินทางเบาๆผ่านกระดาษชื่อ ;ดวงตาเปิดเผยของเธอได้เฝ้าดูทุกโค้งที่เธอสร้างมัน สมองเธอได้เห็นเขาในจินตนาการไปด้วย ทำไมเธอมีจินตนาการเขา ปากเธอ . . ริมฝีปากแดงหรือซีด อวบหรือยับ ? -- มีโค้งเองการแสดงออกบางอย่างปากกาไป . . . มุมที่ได้ย้ายกับทั้งหมดของพวกเขาธรรมชาติอย่างขลาดกลัว : สิ่งที่ได้รับการแสดงออก ?

ภาพผู้หญิงเขียนเป็นอาหารเสริมเพื่อคำที่เขียนไว้ ไม่มีความแตกต่างกัน เธอรูปร่างหมอกแล้ว เธออาจจะถูกพิจารณาว่าเดิมของเธอในตอนนั้นเสียงหลับและลืมความรักและจดหมายที่เขียนภายใต้ท้องฟ้า เมื่อใดก็ตามที่ boldwood วูบ เธอเอารูปและทำการหยุด จะมีวิสัยทัศน์ : เมื่อเขาตื่นขึ้น มีจดหมายอธิบายฝัน

พระจันทร์ส่องกลางคืนและ แสงของมันไม่ได้เป็นจารีตประเพณี หน้าต่างของเขายอมรับเพียงการสะท้อนของแสง และเงาซีดมีทิศทางตรงกันข้ามซึ่งหิมะให้มาขึ้น และไฟขึ้นเพดานของเขาในลักษณะผิดธรรมชาติ เงาหล่อในสถานที่แปลก และใส่แสงเงาที่เคยเป็น



เนื้อหาของจดหมายได้ครอบครองเขา แต่เพียงเล็กน้อยในการเปรียบเทียบกับความเป็นจริงของการเข้าพัก จู่ๆ เขาก็สงสัยว่า ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมจะพบในซองมากกว่าสิ่งที่เขาถอน เขากระโดดออกจากเตียงในแสงแปลกๆ เอาจดหมายที่ดึงออกมาแผ่นบอบบาง , เขย่าซอง -- ค้นหามัน ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น boldwood มองดูเขามีเป็นร้อยๆครั้งก่อนหน้านี้ วันที่ประทับตราสีแดงยืนกราน " แต่งงานกับผม " เขาพูดออกมาดังๆ

ความจริงจังและสงวนองค์รักษ์อีกปิดจดหมาย และติดอยู่ในกรอบของกระจก ในการทำเช่นนั้น เขาเห็นของเขาสะท้อนให้เห็นคุณลักษณะ วาน ในการแสดงออก และเปราะบางในรูปแบบ เขาเห็นอัดอย่างใกล้ชิดคือปาก และตาของเขาก็แผ่กว้างและว่างรู้สึกไม่สบายใจและไม่พอใจกับตัวเองสำหรับการใช้ถ้อยคำประสาทนี้ เขากลับมาที่เตียง

แล้วรุ่งอรุณดึงบน อำนาจเต็มของฟ้ากระจ่าง ไม่เท่ากับว่า ท้องฟ้ามีเมฆตอนเที่ยง เมื่อ boldwood ลุกขึ้นแต่งตัวเอง เขาลงบันไดมาและเดินออกไปทางประตูด้านทิศตะวันออก พาดผ่านซึ่งเขาหยุดและมองไปรอบ ๆ .

มันเป็นหนึ่งของพระอาทิตย์ขึ้นช้า ปกติช่วงเวลานี้ของปี และท้องฟ้าสีม่วงบริสุทธิ์ใน Zenith , ที่ทำจากตะกั่วไปทางเหนือและขุ่นไปทางตะวันออก ที่ ช่วงหิมะลง หรือเช่าแกะในฟาร์มบน weatherbury แล้วพักผ่อนบนสันเขา เป็นเพียงครึ่งหนึ่งของดวงอาทิตย์ ยังมองเห็นได้เผา rayless เช่นสีแดงและไฟส่องผ่าน hearthstone ไร้ไฟสีขาวผลทั้งหมดเหมือนพระอาทิตย์ตกเป็นเด็กเหมือนอายุ

ในทิศทางอื่น ๆ ด้าน และท้องฟ้าเป็นสีเดียว โดยมากของหิมะ มันเป็นเรื่องยากในได้อย่างรวดเร็ว ไม่ต้องบอกที่อยู่ขอบฟ้าเกิดขึ้น ; และในทั่วไปมีที่นี่ด้วยก่อนที่จะกล่าวถึงการผิดปกติของแสงและเงาที่เข้าร่วมโอกาสเมื่อความสว่างแสบตากันทั่วไปในท้องฟ้าที่พบบนโลก และร่มเงาของโลกอยู่ในท้องฟ้า ผ่านทางตะวันตก แขวนไปดวงจันทร์ แล้วน่าเบื่อและสีเหลืองสีเขียว เช่น มัวหมอง ทองเหลือง

boldwood ก็หงอย noting ว่าฟรอสท์ได้แข็งและเคลือบพื้นผิวของหิมะจนมันส่องแสงสว่างตะวันออกแดงกับขัดหินอ่อน วิธีการ ในบาง ส่วนของ ลาดหญ้า พร้อมหักโค้ง เหี่ยว , น้ำแข็ง bristled ผ่านผ้าคลุมเตียงวานราบรื่นในการบิดและโค้งรูปร่างของกระจกบานเกล็ดเก่า และรอยเท้าของนกน้อยซึ่งมี hopped บนหิมะ ในขณะที่ มันอยู่ในสถานะของขนแกะนุ่ม ตอนนี้แข็งเป็นสิ่งที่ยั่งยืนในระยะสั้นเสียงอู้อี้ของครึ่งล้อแสงขัดจังหวะเขา boldwood กลับเป็นถนน มันเป็นจดหมายที่รถเข็น . . . บ้า สองล้อ รถไม่หนักพอที่จะต้านทานพายของลม คนขับรถยื่นจดหมาย boldwood ยึดมันและเปิดมัน คาดหวังว่าอีกที่ไม่ระบุชื่อ -- อย่างมากเป็นคนความคิดของความน่าจะเป็นความรู้สึกเท่านั้นที่อ้างจะซ้ำรอย

" ผมไม่คิดว่ามันเป็นครับ " เขาพูด เมื่อเขาเห็นการกระทำของ boldwood ” ถึงแม้ว่าไม่มีฉันคิดว่ามันเป็นชื่อของคนเลี้ยงแกะ "

boldwood ดูแล้วอยู่ --


มาใหม่เลี้ยง

weatherbury ฟาร์ม

ใกล้ casterbridge


" โอ้ . . . อะไรผิดพลาด ! มันไม่ใช่ของฉัน หรือมันเป็นผู้ชี้นำ มันเป็นสำหรับคุณ everdene ." คุณควรจะใช้มันให้เขา . . . เกเบรียล โอ๊ค . . . และพูดว่าฉันเปิดมันในความผิดพลาด "

ตอนนี้ บนสันเขา ขึ้นกับโชนท้องฟ้า , รูปปรากฏให้เห็น เช่น ความดำในท่ามกลางของเปลวไฟเทียน จากนั้นก็ย้ายไปและเริ่มคึกคักเรื่องอย่างแข็งขันจากสถานที่แบกสแควร์ ฝูงโครงกระดูก ซึ่งแรงของรังสีเดียวกันรูปเล็กคลานตาม หลัง ร่างสูงที่กาเบรียลโอ๊ก ; ขนาดเล็กของจอร์จ ; บทความที่แน่นอนของการขนส่งมีอุปสรรค

" รอ " กล่าวว่า boldwood ” ผู้ชายคนนั้นอยู่บนเนินเขา ผมจะเอาหนังสือไปให้เค้าเอง "

เพื่อ boldwood มันตอนนี้ไม่เพียงจดหมายถึงฉันอีกนะ มันคือโอกาส แสดงหน้าท้องด้วยเจตนาเขาเข้าไปในเขตหิมะ

กาเบรียล ใน นาที ตกเนินเขาข้างขวา เรืองแสงยืดลงในทิศทางนี้ และสัมผัสหลังคาไกลของวอร์เรน malthouse -- ซึ่งผู้เลี้ยงปรากฏว่างอ : boldwood ตามที่ระยะทาง


" มันน่าจะ . . . "

" เอ่อ ใช่ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้ คุณอาจจะ . . . ใช้คำของฉัน , คุณว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา "
.