They stayed like that a moment, ski

They stayed like that a moment, skin stuck together and panting desperately to regain breath. Slowly they peeled away from one another, flushed pink with afterglow. The world felt stuffy and muted, the sounds of the weather outside quieter now as the wind started to settle. The bed was warm, soft beneath them and inviting. Yongguk felt sticky and a little bit uncomfortable but he didn't mind all that much. Himchan seemed mostly unphased as well, lying beside him with eyes closed.
He reached a hand out and brushed the dark locks from the musician's pink face, letting his fingers over a sculpted cheekbone as he pulled it away. He watched his eyelashes as the man opened his eyes, blinking a few times. The perfectly shaped lips pulled a little at the corners, and Yongguk half wanted to lean in and kiss where the soft cheek squashed at the edge of his mouth.
“I like you in the dark,” he found himself mumbling quietly.
Himchan blinked once and looked over him, face more difficult to make out at this angle in the shadows. “Why?”
“You seem more real.” He could just make out Himchan's brow furrow at this.
“What's that supposed to mean?”
He raised his hands a little, gesturing vaguely. “You seem so... I don't know... Ethereal. In the light. In low light it makes your features subtler... You seem attainable, I guess.” He must still be very drunk, he thought, to be rambling like this.
Himchan let out a groan. “Oh. .”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พวกเขาอยู่เช่นนั้นได้ ผิวที่ติดกันและหอบหมดจะฟื้นลมหายใจ ค่อย ๆ พวกเขาปอกเปลือกออกจากกัน ล้างสีชมพูระเรื่อด้วย โลกรู้สึกอุดอู้ และเสียง เสียงของอากาศภายนอกตอนนี้เงียบเป็นลมเริ่มต้นที่จะชำระ เตียงนุ่มพวก อบอุ่น และเชื้อเชิญได้ Yongguk รู้สึกเหนียว และอึดอัดเล็กน้อย แต่เขาไม่ทราบทั้งหมดที่มาก Himchan ประจักษ์ส่วนใหญ่ unphased เช่นกัน นอนอยู่ข้างเขา ด้วยตาปิดเขาเอื้อมมือ และแปรงล็อคเข้มจากใบหน้าสีชมพูของนักดนตรี ปล่อยให้นิ้วมือของเขาผ่านโหนกแก้มแกะสลักเขาดึงมันออกไป เขาดูเหมือนขนตาของเขาเป็นคนเปิดตา กระพริบกี่ครั้ง ริมฝีปากมีรูปทรงอย่างสมบูรณ์แบบดึงเล็กน้อยที่ มุม และครึ่งอยากเรียนใน Yongguk และจูบที่แก้มนุ่มทับขอบของปากของเขา"ผมชอบคุณในมืด เขาพบตัวเองเงียบ ๆ mumblingHimchan คันนั้นกะพริบหนึ่งครั้ง และดูกว่าเขา ใบหน้ายากที่จะทำให้มุมนี้ในเงามืด "ทำไม""คุณดูเหมือนจริงมากขึ้น" นอกจากนี้เขาก็จะทำให้ออกของ Himchan คิ้วตีนกาที่นี้"อะไรที่ควรที่จะหมายถึงอะไร"เขายกมือของเขาเล็กน้อย gesturing ราง "คุณดูเหมือนจะดัง. ... ฉันไม่รู้ ไม่มีตัวตน ในความสว่าง ในที่แสงน้อย ก็ทำให้คุณสมบัติของคุณละเอียด... คุณอาจสามารถทำให้สำเร็จ ผมคิดว่า " เขายังคงต้องเมา เขาคิด เพื่อให้ยูเนสโกเช่นนี้Himchan ให้ออกเป็นสาวน้อย "โอ้. . "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาอยู่เหมือนช่วงเวลาที่ผิวติดอยู่ด้วยกันและหอบอย่างยิ่งที่จะฟื้นลมหายใจ ช้าพวกเขาปอกเปลือกออกไปจากคนอื่นล้างสีชมพูระเรื่อ โลกรู้สึกอุดอู้และเงียบเสียงของสภาพอากาศภายนอกที่เงียบสงบในขณะนี้เป็นลมเริ่มก่อตั้ง เตียงอบอุ่นนุ่มภายใต้พวกเขาและเชิญชวน ยงกุกรู้สึกเหนียวและเล็กน้อยอึดอัด แต่เขาไม่ได้ใจทั้งหมดที่มาก ฮิมชานดูเหมือนส่วนใหญ่ unphased เช่นกันนอนอยู่ข้างเขาด้วยตาปิด.
เขาเอื้อมมือออกและแปรงล็อคดำจากใบหน้าสีชมพูของนักดนตรีให้นิ้วมือของเขามากกว่าโหนกแก้มแกะสลักในขณะที่เขาดึงมันออกไป เขาเฝ้ามองขนตาของเขาเป็นคนที่เปิดตาของเขากระพริบไม่กี่ครั้ง ริมฝีปากที่มีรูปร่างที่ดีที่สุดที่ดึงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มุมและยงกุกครึ่งอยากจะยันในและจูบที่แก้มนุ่มแบนที่ขอบของปากของเขา.
"ผมชอบคุณอยู่ในความมืด" เขาพบว่าตัวเองพึมพำอย่างเงียบ ๆ .
ฮิมชานกระพริบตาครั้งเดียว และมองข้ามเขาเผชิญยากมากที่จะทำออกมาในมุมนี้อยู่ในเงามืด "ทำไม?"
"คุณดูเหมือนจริงมากขึ้น." เขาก็สามารถทำออกร่องคิ้วฮิมชานที่นี้.
"มีอะไรที่ควรจะหมายความว่าอย่างไร"
เขายกมือขึ้นเล็กน้อยชี้ราง "คุณดูเหมือนดังนั้น ... ผมไม่ทราบ ... เบาหวิว ในที่มีแสง. ในที่แสงน้อยก็จะทำให้คุณสมบัติของคุณชัดเจน ... คุณดูเหมือนสำเร็จผมคิดว่า. "เขายังคงต้องจะเมามากเขาคิดที่จะเดินเตร่เช่นนี้.
ฮิมชานให้ออกโหยหวน "โอ้ . "