the “things” in the paper are both

the “things” in the paper are both the ghostly women the narrator sees and the disturbing ideas she is coming to understand. She is simultaneously jealous of the secret (“nobody knows but me”) and frightened of what it seems to imply. but she is powerless to extricate herself. Like the narrator herself, she is trapped within a suffocating domestic “pattern” from which no escape is possible.
.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"สิ่ง" ในกระดาษเป็นผู้เห็นผู้หญิงน่ากลัวและรบกวนความคิดเธอจะมาเข้าใจ เธอเป็นที่อิจฉากันของลับ ("ไม่มีใครรู้แต่ฉัน") และกลัวของมันดูเหมือนว่านัย แต่เธอจะใช้แคะตัวเอง เช่นผู้บรรยายตัวเอง เธอจะติดภายใน suffocating ประเทศ "รูปแบบ" ซึ่งหนีไม่ได้.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ว่า "สิ่ง" ในกระดาษมีทั้งผู้หญิงที่น่ากลัวบรรยายเห็นและความคิดที่รบกวนเธอจะมาเข้าใจ เธอเป็นพร้อมกันอิจฉาความลับ ("ไม่มีใครรู้ แต่ฉัน") และกลัวสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะบ่งบอก แต่เธอก็ไม่มีอำนาจที่จะคลี่คลายตัวเอง ชอบเล่าเรื่องตัวเองเธอถูกขังอยู่ภายในประเทศหอบ "รูปแบบ"
จากการที่ไม่มีการหลบหนีเป็นไปได้.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" สิ่ง " ในกระดาษมีทั้งผีผู้หญิงเล่าเรื่องเห็นและรบกวนความคิดเธอจะเข้าใจ เธอพร้อมกัน อิจฉา ความลับ ( " ไม่มีใครรู้แต่ฉัน " ) และกลัวว่ามันเหมือนจะบอกเป็นนัยว่า . แต่เธอไม่มีอำนาจตัวเอง เขา ชอบเล่าเรื่องตัวเอง เธอถูกขังอยู่ภายในอึดอัดใน " รูปแบบ " จากที่หนีไม่ได้