There’s a reason we set meeting tim

There’s a reason we set meeting times and deadlines. It allows for a coordination of efforts,
minimizes time/ effort waste, and helps set expectations. Think of how much would get done
if everyone just “chilled out” and (19) “went with the flow?” It would be the definition of (20)
inefficiency. It’s probably not that hard to imagine, considering just last week I had 13 (yes, I
counted) different people blow meeting times, or miss deadlines. It feels like a (21) raging
(22) epidemic, seemingly smoothed over by a barrage of “my bads," “sorry, mans,” and “you
know how it goes.” The desired response is “it’s all good,” but the reality is that it’s not okay.
Here’s what it is.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีเหตุผลเราตั้งเวลาการประชุมและกำหนดเวลา จะช่วยให้การประสานงานความพยายาม ลดเวลา / เสียความพยายาม และช่วยกำหนดความคาดหวัง คิดของเท่าใดได้ ถ้าทุกคน เพียง (19) "สบายๆ" "ไปกับการตัดค่าเสื่อม" มันจะเป็นภาษาของ (20) inefficiency มันไม่น่าจะยากที่จะจินตนาการ พิจารณาเพียงไม่กี่สัปดาห์ผม 13 (ใช่ ฉัน คนนับ) ระเบิดเวลาประชุม หรือพลาดเวลาที่กำหนด มันรู้สึกเหมือน raging (21) (22) ระบาด ให้เรียบ โดยการโจมตีของ "ของฉัน bads ดูเหมือน" ขออภัย mans, " และ"คุณ รู้ว่ามันไป" การตอบสนองที่ต้องการจะ "ก็ดีทั้งหมด" แต่ความเป็นจริงว่า มันไม่โอเค นี่คือสิ่งที่มันเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่มีเหตุผลที่เราจะกำหนดเวลาและกำหนดเวลาการประชุมเป็น จะช่วยให้การประสานงานของความพยายามที่
จะช่วยลดการเสียเวลา / ความพยายามและความคาดหวังที่จะช่วยให้การตั้งค่า คิดเท่าไหร่ที่จะได้ทำ
ถ้าทุกคนเพียงแค่ "แช่เย็นออก" และ (19) "ไปกับฟลอริด้าโอ๊ย?" มันจะเป็น nition เด Fi ของ (20)
INEF Fi ciency มันอาจจะไม่ยากที่จะคิดพิจารณาเพียงแค่สัปดาห์สุดท้ายผมมี 13 (ใช่ฉัน
นับ) คนที่แตกต่างกันระเบิดครั้งการประชุมหรือกำหนดเวลาพลาด มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็น (21) โกรธ
(22) การแพร่ระบาดเรียบดูเหมือนจะไปโดยเขื่อนกั้นน้ำของ "อาบน้ำของฉัน" "ขอโทษม็อง" และ "คุณ
รู้ว่ามันไป." การตอบสนองที่ต้องการคือ "มันคือทั้งหมดที่ดี" แต่ความเป็นจริงก็คือว่ามันไม่โอเค.
นี่คือสิ่งที่มันเป็น