I'm not convinced that the world re

I'm not convinced that the world really needed a big budget, 3-D, feature-length reboot of the adventures of Mr. Peabody and his boy Sherman, but here it is. It's better than OK, and a few elements sing; but overall it frustrates. Its delights come from its willingness to depart from formula, but formula still rules it.
The picture is based on the classic Jay Ward shorts that used to appear on Rocky and Bullwinkle's animated variety show, back during TV's late jurassic period. The film's director Rob Minkoff ("The Lion King") and his screenwriter Craig Wright ("Lost") don't knock themselves out trying to replicate every nuance. They've kept the central relationship between a genius dog (Ty Burrell) and his adopted human son (Max Charles), plus the time machine they travel in, and a few of Mr. Peabody's brazenly horrible puns (at one point the pooch tells his boy that Egypt's pyramids were designed by "some old Giza"). Everything else, though, has been ginned up, seemingly to bring "Mr. Peabody & Sherman" in line with American studio animation's unofficial house style. I'm referring to a familiar set of qualities developed during the Disney renaissance of the late '80s and early '90s, and perfected, if that is the word, by the "Shrek" series, and movies in a "Shrek"-like vein.
On Ward's series, the draughtsmanship was simple, and the characters were so barely-animated that they seemed to slide across the screen, like figures in a pop-up book. This movie, in contrast, goes for the glitzy, the state-of-the-art. The designs are highly stylized, but with incongruous elements. The realistic shadings and blockbuster action-film-style (virtual) camerawork seem at odds with the movie's Eisenhower-Kennedy era cars, clothes, hairstyles and architecture; ditto the characters with their Ward-style bobble-heads and sticklike bodies and arms. When Danny Elfman's sprightly-bombastic score swells and Mr. Peabody and Sherman zoom through snaky time-space wormholes a la "Star Trek" or "Contact," or race out of a collapsing tomb, or body surf through a network of sewer tunnels just ahead of raging flood waters or flame-clouds, it's as if rather slight source material had been injected with a hyper-dose of steroids that made it balloon grotesquely, creating bulges where bulges shouldn't be.
The humor seems off as well. The original show had a distinctively goofy and wry sensibility. It mixed historical factoids and Borscht Belt tomfoolery, with Mr. Peabody educating his boy Sherman on the culture and history of whatever society they happened to be disrupting, then getting them out of jams via Sherlock Holmes-style displays of icy super-competence. There's a fair bit of that in here, and it's marvelous. Peabody's math-driven approach to travel and escape is visualized with onscreen graphics, arrows and equations, and the name of Mr. Peabody's fancy mixed drink "Einstein on the Beach" is funny on at least two levels. It's hard to imagine how Ty Burrell's vocal performance as Peabody could be improved. Everything about it is exquisitely judged, from the way he sprints through Peabody's scientific exposition, but never so quickly that he confuses the viewer, to the way he unveils the dog's wretched puns (in Peabody's mind, he's underplaying the jokes, but to anyone listening, he's hammering them).
Considering that the movie's subtlest achievements are its most impressive, it's too bad that "Mr. Peabody & Sherman" felt obligated to be "awesome" every single second. As "The Lego Movie" taught us, "awesome" has become a code word that means, "Let's collectively agree to pretend this isn't the same old thing we always experience, so that we don't feel sad and cheated." The problem isn't that the film is badly executed (by every current industry yardstick, it's aces) but that the filmmakers have taken something uncategorizable and revised in ways that make it more like everything else in multiplexes. The noise and scale mean that Ward's characters have to fight to seem charming and special, even though in quiet scenes you never question their charming specialness.
The film also displays a puzzling tone-deafness towards other eras and cultures, and towards women and girls. An early action sequence set in Egypt is visually splendid and has an agreeable "History of the World, Part 1" silliness (Mel Brooks makes the connection official with a vocal cameo later in the film, as Sigmund Freud). It's capped by a magnificently absurd routine in which the hero impersonates a god. But this same sequence trades in white-girl-imperiled-by-creepy-brown-men images. It also digs the film deeper into a sexist pit that I hoped it wouldn't fall into, even though the warning signs appear early.
Sherman's classmate and academic rival Penny Peterson (Ariel Winter) is nothing more than a grade-school version of Tracy Flick from "Election," prideful and spiteful and shallow where Sherman is humble, considerate and soulful. When she goes to Peabody and Sherman's house with her parents, she becomes an even more irritating character, losing the grating competitiveness that made her dynamic as well as unlikable. She manipulates Peabody into showing her Sherman's time machine (against daddy dog's instructions) then gets kidnapped by the boy version of King Tut, mesmerized by his wealth, lured into marriage and prepped for sacrifice. She's just another annoying, self-involved chick causing problems for a lovable dude.
This is par for the gender-relations course in "Mr. Peabody & Sherman." None of the other women in the movie—including Penny's mom (voiced by Leslie Mann) and the plump spinster guidance counselor Miss Grunion (Allison Janney)—rise above mere shrew or foil. A sequence set in Egypt that finds Peabody, Sherman and Penny cavorting with Leonardo DaVinci (Stanley Tucci) makes the film's subordination of women official. Penny launches Leonardo's flying machine (against Sherman's wishes; notice the pattern?), but rather than revel in her ability to make action happen, the sequence has Penny turn over the mechanical bird's controls to Sherman, whom she delightedly describes as the first man ever to take flight.
The film's attempts to create "heart" are problematic, too, though understandable. Over the past 25 years, Disney, Pixar, Dreamworks and pretty much every other studio that makes animated films have made us expect a blend of slapstick, buddy comedy and overscaled action, and maybe a song or two if it's a musical, with a bit of hugging and learning, all wrapped up in a heart-shaped bow. The filmmakers might have worried that they couldn't sustain a Jay Ward-style cool farce for 75 minutes, even an animated one—that viewers of all ages, conditioned by so many other animated pictures, would demand that their heartstrings be tugged regularly. Thus Peabody and Sherman's relationship, which remained largely unexplained in the TV series and was more amusing for being undefined, is here transformed into a half-baked parable of social difference, with Peabody, the dog raising an orphaned human, perhaps standing in for a single or gay or unacceptably metrosexual dad, or maybe an adoptive parent of a different race. (In a flashback sequence, an African-American judge, voiced by Dennis Haysbert, grants Peabody custody of the foundling child.)
If the movie had gone all the way with this notion and converted subtext into text, it might have distinguished itself as a total re-imagining of its source, rather than a mildly eccentric version of the same-old, same-old. It's a bit of a shame, really. "Mr. Peabody & Sherman" is a sweet movie, funny and essentially decent. But its failure to avoid the imaginative failures and regressive messages that plague so many other feature-length cartoons make it more disappointing, somehow, than more crass, mechanical film might have been. The eccentric touches give you hope for the movie. The movie dashes them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมไม่เชื่อว่า โลกจริง ๆ จำเป็นต้องใช้งบประมาณขนาดใหญ่ 3-D คุณลักษณะความยาวเริ่มต้นของการผจญภัยของคุณพีบอดี้และเด็กชายเชอร์แมน แต่ที่นี่ก็ มันจะดีกว่า OK และองค์ประกอบกี่ร้อง เพลง แต่โดยรวม frustrates ความสุขที่มาจากความยินดีที่จะออกจากสูตร แต่สูตรยังคงกฎมัน
ภาพตาม Ward เจย์สั้นที่เคยปรากฏในร็อกคลาสสิก และ Bullwinkle ของเคลื่อนไหวต่าง ๆ แสดง กลับระหว่างโทรทัศน์ช่วงจูราสสิสาย กรรมการของฟิล์ม Rob Minkoff ("เดอะไลอ้อนคิง") และ Craig Wright ("Lost") เขาเขียนบทไม่น็อกเองพยายามจำลองยกย่องทุก พวกเขาได้เก็บความสัมพันธ์กลางระหว่างสุนัขอัจฉริยะ (Ty Burrell) และบุญธรรมมนุษย์บุตร (Max ชาร์ลส์), บวกเครื่องเวลาในการเดินทางของพวกเขา และไม่กี่ของคุณพีบอดี้น่ากลัวอย่างอุกอาจ puns (จุดหนึ่ง pooch บอกเด็กชายว่า พีระมิดส์ของอียิปต์ถูกออกแบบ โดย "บางกิซ่าเก่า") ทุกอย่าง แม้ว่า มีการ ginned ดูเหมือนว่าจะนำ "นาย พีบอดี้&เชอร์แมน "กับการ์ตูนสตูดิโออเมริกันสไตล์บ้านที่ไม่เป็นทางการ ฉันกำลังอ้างอิงคุณภาพพัฒนาระหว่างโรงแรมดิสนีย์ปลาย ' 80s และต้น ' 90s และ perfected แบบ ชุดคุ้นเคยที่ว่าคำ ชุด "เชร็ค" และภาพยนตร์ในแบบ "เชร็ค" เช่นหลอดเลือดดำ
ชุดบนของผู้ป่วย draughtsmanship ที่ได้ง่าย และตัวถูกมากแทบเคลื่อนไหวพวกเขาดูเหมือนจะเลื่อนผ่านหน้าจอ เช่นตัวเลขในหนังสือป๊อปอัพ หนังเรื่องนี้ คมชัด ไปสำหรับที่ glitzy รัฐ-of-the-art การออกกำลังสูงสุกใส แต่ มีองค์ประกอบ incongruous Shadings จริงและจากการฟิล์มแบบ camerawork (เสมือน) ที่ดูเหมือน at odds with ของภาพยนตร์เคนเนดี้ Eisenhower ยุครถยนต์ เสื้อผ้า ทรงผมและสถาปัตยกรรม ditto อักขระ มี Ward แบบ bobble หัว และร่างกาย sticklike และแผ่นดิน เมื่อคะแนน sprightly สรรค์ Danny เอลฟ์แมน swells และนายพีบอดี้ และซูมเชอร์แมนผ่าน wormholes เวลาพื้นที่ snaky ตาม "Star Trek" หรือ "ติดต่อ" หรือการแข่งขันจากสุสาน collapsing หรือร่างกายท่องผ่านเครือข่ายของท่อระบายน้ำอุโมงค์เพียงก่อนท่วมโกรธหรือก้อนเมฆเปลวไฟ มันเป็นถ้าวัตถุต้นฉบับเล็กน้อยแทนที่จะได้รับราชกับไฮเปอร์ปริมาณของสเตอรอยด์ที่ทำบอลลูน grotesquely สร้าง bulges ที่ bulges ควร
อารมณ์ขันดูเหมือนปิดเช่น ดูต้นฉบับได้อย่างทัน wry และโง่นัก distinctively ผสมประวัติศาสตร์ factoids และ tomfoolery ในแถบ Borscht กับนายพีบอดี้ให้เด็กชายเชอร์แมนในวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของสังคมใด ๆ ก็ตามที่เกิดขึ้นจะ ควบ แล้วการเดินทางจากแยมผ่านเชอร์ล็อกโฮลมส์แบบแสดงสายงานซุปเปอร์เป็นน้ำแข็ง มีบิตธรรมของที่นี่ และเป็น วิธีการขับเคลื่อนทางคณิตศาสตร์ของพีบอดี้ การเดินทางหลบหนีมี visualized กราฟิกบนหน้าจอ ลูกศร และสมการ และชื่อของคุณพีบอดี้แฟนซี "ไอน์สออนเดอะบีช" เครื่องดื่มผสมเป็นเรื่องตลกในระดับหนึ่ง เป็นการยากที่จะจินตนาการว่าสามารถปรับปรุงประสิทธิภาพ vocal Ty Burrell เป็นยอดเยี่ยมแห่งนี้ ทุกอย่างเกี่ยวกับมันคือประณีตตัดสิน จากวิธีเขา sprints ผ่านนิทรรศการทางวิทยาศาสตร์ของพีบอดี้ แต่ไม่เคยอย่างรวดเร็วว่า เขา confuses ตัวแสดง กับเขาเปิดตัว puns wretched ของสุนัข (ในจิตใจของพีบอดี้ เขาเป็น underplaying jokes แต่ให้ทุกคนฟัง เขาจะตอกได้)
พิจารณาว่า ภาพยนตร์ของ subtlest ความสำเร็จเป็นที่น่าประทับใจมากที่สุด มันจะแย่ว่า "นาย พีบอดี้&เชอร์แมน "รู้สึกจะได้"น่ากลัว"ทุกวินาทีเดียว ขณะที่ "เดอะเลโก้ภาพยนตร์" สอนเรา "กลัว" ได้กลายเป็นคำรหัสซึ่งหมายความว่า "เราเป็นเอกฉันท์จะทำนี้ไม่เหมือนเก่าเราเสมอประสบการณ์ เพื่อให้เราไม่รู้สึกเศร้า และโกง" ปัญหาไม่ใช่ว่า ฟิล์มไม่ปฏิบัติ (yardstick ทุกอุตสาหกรรมปัจจุบัน แต้มของมัน) แต่ว่าภาพยนตร์ที่ได้ uncategorizable และปรับปรุงวิธีที่ทำให้เหมือนทุกอย่างใน multiplexes บางสิ่งบางอย่าง เสียงและขนาดหมายความ ว่า ตัวของผู้ป่วยต้องต่อสู้เพื่อดูเหมือนเสน่ห์ และ พิเศษ แม้ในฉากที่เงียบสงบ คุณไม่ถาม specialness เสน่ห์ของพวกเขา
ภาพยนตร์ยังแสดง tone-deafness ทำให้งงช่วงอื่น ๆ และวัฒนธรรม และผู้หญิงและผู้หญิง ลำดับการดำเนินการเป็นต้นในอียิปต์จะเห็นได้สวยงาม และมีการคบหา "ประวัติศาสตร์โลก ส่วนที่ 1" silliness (เมลบรู๊คส์ทำการเชื่อมต่ออย่างเป็นทางการกับเป็น vocal ในฟิล์ม เป็น Sigmund Freud) มันจะปรบมือ โดยรูทีนอย่างประหลาดไร้สาระซึ่งพระเอก impersonates พระเจ้า แต่นี้ลำดับเทรดในรูป white-girl-imperiled-by-creepy-brown-men มันยัง digs ฟิล์มลึกลงในหลุม sexist ที่ฉันหวังว่า มันจะไม่ตก แม้ว่าอาการปรากฏก่อน
เหล่าของเชอร์แมนและคู่แข่งวิชาการเศษสตางค์ Peterson (Ariel หนาว) เป็นอะไรมากไปกว่ารุ่นโรงเรียนประถมของเทรซีตวัดจาก "เลือกตั้ง"ด้วย และ spiteful และตื้นเชอร์แมนอีก น้ำใจ และ soulful เมื่อเธอไปที่ยอดเยี่ยมแห่งนี้และของเชอร์แมนบ้านกับพ่อแม่ของเธอ เธอกลายเป็นอักขระตัวยิ่งเคือง สูญเสียการแข่งขัน grating ที่ทำแบบไดนามิก เป็น unlikable เธอจัดการยอดเยี่ยมแห่งนี้เป็นการแสดงของเชอร์แมนของเธอเวลาเครื่อง (จากคำแนะนำของพ่อสุนัข) แล้วได้รับการลักพาตัว โดยรุ่นเด็กคิงตันคาเมน mesmerized โดยให้เลือกมากมายของเขา งามเป็นสมรส และ prepped สำหรับบูชา เธอเพียงแค่น่ารำคาญอีก เจี๊ยบเกี่ยวข้องด้วยตนเองที่ทำให้เกิดปัญหาสำหรับเพื่อนที่น่ารัก
เป็นตราสำหรับหลักสูตรในความสัมพันธ์ทางเพศ "นายพีบอดี้&เชอร์แมน"ไม่มีผู้หญิงในภาพยนตร์ — รวมทั้งแม่ของสตางค์ (เสียง โดยเลสลี่มานน์) และที่ปรึกษาคำแนะนำ spinster อวบนางสาว Grunion (แอลลิสัน Janney) — ขึ้นเหนือเพียง shrew หรือฟอยล์ ลำดับในอียิปต์ที่พบพีบอดี้ เชอร์แมน และสตางค์ cavorting กับดาวินชี่ Leonardo (สแตนลีย์ทุชชี่) ทำให้ของฟิล์ม subordination ผู้หญิงทาง สตางค์ เปิดตัวเครื่องบินของ Leonardo (กับความปรารถนาของเชอร์แมน สังเกตรูปแบบ), แต่ค่อนข้าง มากกว่าเฮฮาในความสามารถของเธอเพื่อให้การดำเนินการที่เกิดขึ้น ลำดับที่ได้สตางค์เปิดผ่านตัวควบคุมนกกลเชอร์แมน ที่เธออธิบาย delightedly เป็นคนแรกเคยไปบินได้
ของฟิล์มพยายามสร้าง "หัวใจ" จะมีปัญหา เกินไป แต่เข้าใจ ปีผ่านมา 25 ดิสนีย์ พิกซาร์ ดรีมเวิร์กส และสวยมากทุกอื่น ๆ สตูดิโอที่ทำให้ภาพยนตร์ภาพเคลื่อนไหวได้ทำให้เราคาดว่าการผสมผสานของขบขัน ตลกเพื่อน และการดำเนิน การ overscaled และบางทีเพลง หรือสองถ้าเป็นดนตรี ทกอดและการเรียนรู้ ห่อทั้งหมดในคันธนูหัวใจ ภาพยนตร์อาจมีกังวลว่าพวกเขาไม่สามารถรักษาแบบ farce เย็นเจย์วอร์ดแบบ 75 นาที แม้หนึ่งการเคลื่อนไหวโดยที่ผู้ชมทุกเพศทุกวัย ปรับอากาศ โดยมากภาพเคลื่อนไหวอื่น ๆ จะต้องว่า heartstrings ของพวกเขาเป็น tugged เป็นประจำได้ ดังนั้นยอดเยี่ยมแห่งนี้และของเชอร์แมนความสัมพันธ์ ซึ่งยังคงไม่คาดหมายส่วนใหญ่ในทีวีซีรี่ส์ และก็สนุกมากสำหรับที่ยังไม่ได้กำหนด มีที่นี่เปลี่ยนเป็นนิทานคติสอนใจ half-baked ความแตกต่างทางสังคม กับพีบอดี้ สุนัขที่เลี้ยงมนุษย์การกำพร้า ยืนในทีเดียว หรือเกย์ หรือ unacceptably พ่อเมโทรเซ็กชวล หรือบางทีการบุญธรรมของการแข่งขันที่แตกต่างกัน (ในลำดับรำลึกความหลัง ผู้พิพากษา African-American เสียง โดยเดนนิส Haysbert ให้บุตรพีบอดี้เด็ก foundling)
ถ้าภาพยนตร์ได้หายไปทั้งหมดไปกับความคิดนี้ และแปลงเป็นข้อความย่อยเป็นข้อความ มันอาจมีแตกต่างตัวเองเป็นที่รวมใหม่ imagining ของแหล่ง มากกว่า mildly หลุดโลกรุ่นเดียวกันเก่า อายุเดียวกัน จริง ๆ มันเป็นบิตของความอัปยศ "นายพีบอดี้&เชอร์แมน" ภาพยนตร์หวาน ตลก และเป็นดี แต่อาจได้รับความล้มเหลวในการหลีกเลี่ยงความล้มเหลวของจินตนาการและข้อลดค่าลงเรื่อย ๆ กาฬโรคที่การ์ตูนความยาวคุณลักษณะอื่น ๆ มากทำให้มากย่อม อย่างใด ล้างฟิล์ม crass เครื่องจักรกลมากขึ้น เซนทริกการสัมผัสให้คุณหวังสำหรับภาพยนตร์ ภาพยนตร์ dashes นั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันไม่เชื่อว่าโลกจริงๆจำเป็นต้องมีงบประมาณขนาดใหญ่ 3-D, สารคดีความยาวเริ่มต้นของการผจญภัยของนายพีบอดีและเด็กของเขาเชอร์แมน แต่ที่นี่มันเป็น จะดีกว่าตกลงและองค์ประกอบไม่กี่ร้องเพลง แต่โดยรวมก็หงุดหงิด ความสุขที่มาจากความตั้งใจที่จะออกจากสูตร แต่สูตรยังคงกฎมัน
ภาพจะขึ้นอยู่กับกางเกงขาสั้นเจย์วอร์ดคลาสสิกที่ใช้ในการปรากฏในร็อคกี้และ Bullwinkle ของวาไรตี้โชว์ภาพเคลื่อนไหวกลับมาในช่วงเวลาที่จูราสสิทีวีปลาย ภาพยนตร์เรื่องนี้กำกับร็อบ Minkoff ("The Lion King") และเขียนบทของเขาเครกไรท์ ("หายไป") ไม่เคาะตัวเองออกพยายามที่จะทำซ้ำทุกแตกต่างกันนิดหน่อย พวกเขาได้เก็บความสัมพันธ์ตรงกลางระหว่างสุนัขอัจฉริยะ (ไทเบอร์เรล) และลูกชายของเขาเป็นลูกบุญธรรมของมนุษย์ (แม็กซ์ชาร์ลส์) รวมทั้งเครื่องเวลาที่พวกเขาเดินทางไปในและไม่กี่ของการเล่นที่น่ากลัวโจ่งแจ้งนายพีบอดี้ (ที่จุดหนึ่งสุนัขบอก เด็กของเขาว่าปิรามิดของอียิปต์ที่ถูกออกแบบโดย "บางเก่าซ่า") ทุกอย่างอื่นแม้ว่าจะได้รับการ ginned ขึ้นดูเหมือนว่าจะนำ "นายพีบอดี & เชอร์แมน" ที่สอดคล้องกับรูปแบบสตูดิโอแอนิเมชั่บ้านอเมริกันอย่างไม่เป็นทางการ ผมหมายถึงชุดที่คุ้นเคยของคุณภาพการพัฒนาในช่วงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาของดิสนีย์ '80s และต้นปลาย 90s และสมบูรณ์แบบถ้าเป็นคำโดย "เชร็ค" ชุดและภาพยนตร์ใน "เชร็ค" เหมือน หลอดเลือดดำ
ในชุดของวอร์ด, draughtsmanship ได้ง่ายและตัวละครที่ได้รับเพื่อให้แทบจะไม่เคลื่อนไหวที่พวกเขาดูเหมือนจะเลื่อนผ่านหน้าจอเช่นเดียวกับตัวเลขในหนังสือป๊อปอัพ หนังเรื่องนี้ในทางตรงกันข้ามไปสำหรับ Glitzy, รัฐของศิลปะ การออกแบบที่มีความเฉพาะตัวสูง แต่ด้วยองค์ประกอบไม่ลงรอยกัน ความกลมกลืนที่มีเหตุผลและการกระทำฟิล์มแบบบล็อกบัสเตอร์ (เสมือน) camerawork ดูเหมือนจะขัดแย้งกับไอเซนฮาวเคนเนดี้รถยนต์ยุค, เสื้อผ้า, ทรงผมของหนังเรื่องนี้และสถาปัตยกรรม เหมือนตัวละครที่มีวอร์ดแบบกลมหัวและร่างกายของพวกเขา sticklike และแขน เมื่อแดนนี่เอลฟ์แมนของคลื่นคะแนนชีวิตชีวา-รื่นหูและนายพีบอดีเชอร์แมนและซูมผ่านคดโกงเวลาพื้นที่หนอนลา "Star Trek" หรือ "ติดต่อ" หรือการแข่งขันออกมาจากหลุมฝังศพยุบหรือท่องร่างกายผ่านทางเครือข่ายของอุโมงค์ระบายน้ำเพียง ก่อนที่บ้าคลั่งน้ำท่วมหรือเปลวไฟเมฆมันเหมือนกับว่าแหล่งข้อมูลที่ค่อนข้างเล็กน้อยได้รับการฉีดมากเกินไปปริมาณของเตียรอยด์ที่ทำให้มันบอลลูนพิลึกกึกกือสร้างนูนนูนที่ไม่ควรจะ
มีอารมณ์ขันดูเหมือนว่าออกมาเป็นอย่างดี แสดงเดิมมีความรู้สึกอย่างชัดเจนและโง่บูด มันผสม factoids ประวัติศาสตร์และ Borscht เข็มขัด tomfoolery กับนายพีบอดีให้ความรู้แก่เด็กของเขาเชอร์แมนในวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของสังคมที่เกิดขึ้นสิ่งที่พวกเขาจะได้รับการรบกวนจากนั้นพวกเขาได้รับจากการติดขัดผ่านการแสดง Sherlock Holmes สไตล์ของน้ำแข็งสุดความสามารถ มียุติธรรมบิตของที่อยู่ในที่นี่และมันก็ยิ่งใหญ่ วิธีการทางคณิตศาสตร์ที่ขับเคลื่อนด้วยพีบอดีของการเดินทางและหลบหนีการมองเห็นที่มีกราฟิกบนหน้าจอ, ลูกศรและสมการและชื่อของนายพีบอดี้แฟนซีเครื่องดื่มผสม "Einstein บนชายหาด" เป็นเรื่องตลกอย่างน้อยสองระดับ มันยากที่จะจินตนาการว่าประสิทธิภาพการทำงานของแกนนำไทเบอร์เรลเป็นพีบอดีอาจจะดีขึ้น ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนี้จะตัดสินอย่างประณีตจากวิธีที่เขาลมพัดผ่านพีบอดีของการแสดงออกทางวิทยาศาสตร์ แต่ไม่เคยไปอย่างรวดเร็วว่าเขาสับสนของผู้ชมเพื่อให้วิธีการที่เขาเปิดตัวเล่นอนาถของสุนัข (ในใจพีบอดีของเขา underplaying เรื่องตลก แต่ให้ทุกคนฟัง เขาตอกพวกเขา)
พิจารณาว่าประสบความสำเร็จอย่างละเอียดของหนังเรื่องนี้เป็นที่น่าประทับใจที่สุดของมันก็ไม่ดีเกินไปที่จะ "นายพีบอดี & เชอร์แมน" รู้สึกผูกพันที่จะต้องเป็น "น่ากลัว" ทุกวินาทีเดียว ขณะที่ "เลโก้ภาพยนตร์" สอนเรา "น่ากลัว" ได้กลายเป็นคำรหัสที่หมายถึง "เราตกลงกันว่าจะแสร้งทำเป็นว่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่เดิมเรามักจะมีประสบการณ์เพื่อให้เราไม่รู้สึกเศร้าและโกง". ปัญหาไม่ได้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะดำเนินการไม่ดี (โดยปทัฏฐานทุกอุตสาหกรรมในปัจจุบันก็เอซ) แต่ที่ทางทีมผู้สร้างได้นำสิ่งที่ uncategorizable และแก้ไขในรูปแบบที่ทำให้มันมากขึ้นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในมัลติเพล็ก เสียงและขนาดหมายความว่าตัวละครของวอร์ดต้องต่อสู้เพื่อให้ดูเหมือนมีเสน่ห์และพิเศษแม้ในฉากที่เงียบสงบคุณไม่เคยตั้งคำถามที่มีเสน่ห์ของพวกเขา specialness
ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังแสดงงงโทนหูหนวกที่มีต่อยุคและวัฒนธรรมอื่น ๆ และต่อผู้หญิงและเด็กผู้หญิง ลำดับการดำเนินการในช่วงต้นตั้งอยู่ในอียิปต์เป็นสวยงามสายตาและมีความสอดคล้อง "ประวัติศาสตร์ของโลกส่วน 1" ความบ้า (ลบรู๊คส์ที่ทำให้การเชื่อมต่ออย่างเป็นทางการกับจี้แกนนำต่อมาในภาพยนตร์เรื่องนี้เป็น Sigmund Freud) ก็ต่อยอดจากงานประจำที่ไร้สาระงดงามที่พระเอกปลอมแปลงพระเจ้า แต่ลำดับเดียวกันนี้ค้าในสีขาวสาวเข่นฆ่าโดยน่าขนลุกน้ำตาลผู้ชายภาพ นอกจากนี้ยังขุดภาพยนตร์เรื่องนี้ลึกลงไปในหลุมผู้หญิงที่ผมหวังว่ามันจะไม่ตกอยู่ในแม้ว่าสัญญาณเตือนปรากฏขึ้นในช่วงต้น
ของเชอร์แมนเพื่อนร่วมชั้นและ Penny คู่แข่งวิชาการปีเตอร์สัน (แอเรียลวินเทอร์) คืออะไรมากกว่ารุ่นเกรดโรงเรียนของเทรซี่ สะบัดจาก "เลือกตั้ง" ทรและความอาฆาตแค้นและน้ำตื้นที่เชอร์แมนเป็นต่ำต้อยน้ำใจและจิตวิญญาณ เมื่อเธอไปที่บ้านของพีบอดีและเชอร์แมนกับพ่อแม่ของเธอกลายเป็นตัวละครที่ได้เกิดการระคายเคืองมากขึ้นสูญเสียความสามารถในการแข่งขันตะแกรงที่ทำแบบไดนามิกของเธอเช่นเดียวกับวาย เธอปรุงแต่งพีบอดีเป็นเครื่องแสดงของเธอเชอร์แมนเวลา (กับคำแนะนำสุนัขของพ่อ) แล้วได้รับการลักพาตัวโดยรุ่นเด็กของกษัตริย์ตุตันคาเมน, เพลิดเพลินด้วยความมั่งคั่งของเขาล่อเข้าไปในการแต่งงานและเตี๊ยมสำหรับการเสียสละ เธอเป็นเพียงที่น่ารำคาญ, เจี๊ยบตัวเองมีส่วนร่วมอื่นก่อให้เกิดปัญหาสำหรับเพื่อนที่น่ารัก
นี้เป็นหุ้นที่ตราไว้สำหรับหลักสูตรเพศสัมพันธ์ใน "นายพีบอดี & เชอร์แมน". ไม่มีผู้หญิงคนอื่น ๆ ในแม่เพนนีภาพยนตร์รวมทั้งของ (เปล่งออกมาโดยเลสลี่แมนน์) และอวบคำแนะนำให้คำปรึกษาสามีนางสาว Grunion (แอลลิสันแจนนีย์) -Rise ด้านบนปากร้ายเพียงหรือฟอยล์ ลำดับที่ตั้งอยู่ในประเทศอียิปต์ที่พบพีบอดีเชอร์แมนและ Penny cavorting กับเลโอนาร์โดดาวินซี่ (สแตนลีย์ทุชชี่) ทำให้ไม่ยอมแพ้ของภาพยนตร์เรื่องนี้ของผู้หญิงอย่างเป็นทางการ เงินเปิดตัวเครื่องบินเลโอนาร์โด (ขัดกับความปรารถนาของเชอร์แมน? สังเกตเห็นรูปแบบ) แต่แทนที่จะมีความสุขมากในความสามารถของเธอที่จะทำให้การกระทำที่เกิดขึ้นตามลำดับมีการเปิด Penny กว่าการควบคุมนกกลของเชอร์แมนซึ่งเธอ delightedly อธิบายว่าผู้ชายคนแรกที่เคย ที่จะใช้เที่ยวบินที่
ความพยายามของหนังเรื่องนี้ที่จะสร้าง "หัวใจ" มีปัญหาเช่นกันแม้ว่าจะเข้าใจ ที่ผ่านมา 25 ปีดิสนีย์พิกซาร์ Dreamworks และสวยมากทุกสตูดิโออื่น ๆ ที่ทำให้ภาพยนตร์การ์ตูนได้ทำให้เราคาดหวังที่มีส่วนผสมของน้ำยาบัดดี้ตลกและการกระทำ overscaled และอาจจะเพลงหรือสองถ้าเป็นดนตรีที่มีบิต ของกอดและการเรียนรู้ห่อทั้งหมดในโบว์รูปหัวใจ ถ่ายทำอาจจะกังวลว่าพวกเขาไม่สามารถรักษาเจวอร์ดสไตล์ตลกเย็นสำหรับ 75 นาทีแม้ภาพเคลื่อนไหวหนึ่งที่ผู้ชมทุกเพศทุกวัยปรับอากาศโดยจำนวนมากภาพเคลื่อนไหวอื่น ๆ ที่จะเรียกร้องให้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งของพวกเขาได้รับการดึงอย่างสม่ำเสมอ ดังนั้นพีบอดีเชอร์แมนและความสัมพันธ์ของซึ่งส่วนใหญ่ยังไม่ได้อธิบายในทีวีซีรีส์และเป็นที่น่าขบขันมากขึ้นสำหรับการไม่ได้กำหนดจะเปลี่ยนที่นี่เป็นนิยายอ่อนหัดของความแตกต่างทางสังคมกับพีบอดีสุนัขเลี้ยงของมนุษย์กำพร้าอาจจะยืนอยู่ใน พ่อหันเดียวหรือเกย์หรือไม่น่ารับหรือบางทีพ่อแม่บุญธรรมของการแข่งขันที่แตกต่างกัน (ในลำดับย้อนหลัง, แอฟริกันอเมริกันผู้พิพากษาเปล่งออกมาโดยเดนนิส Haysbert, ให้ดูแลพีบอดีของเด็กเด็กกำพร้า).
หากภาพเคลื่อนไหวที่ได้ไปตลอดทางด้วยความคิดนี้และเปลี่ยนความนัยในข้อความมันอาจจะมีความโดดเด่นตัวเองเป็น ทั้งหมดอีกครั้งจินตนาการของแหล่งที่มาของมากกว่ารุ่นประหลาดอย่างอ่อนโยนของเดียวกันอายุเดียวกันเก่า เป็นบิตของความอัปยศจริงๆ "นายพีบอดี & เชอร์แมน" เป็นหนังที่หวานตลกและดีเป็นหลัก แต่ล้มเหลวที่จะหลีกเลี่ยงความล้มเหลวของความคิดสร้างสรรค์และข้อความถอยหลังที่เกิดภัยพิบัติมากมายการ์ตูนสารคดีความยาวอื่น ๆ ที่ทำให้มันเป็นที่น่าผิดหวังมากขึ้นอย่างใดที่หยาบมากขึ้นกว่าฟิล์มกลอาจจะได้รับ สัมผัสประหลาดให้คุณหวังสำหรับภาพยนตร์ ภาพยนตร์พุ่งพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่เชื่อว่า โลกต้องการงบประมาณใหญ่ แบบ 3 มิติ , คุณลักษณะความยาวเริ่มต้นของการผจญภัยของนายพี และ บอย เชอร์แมน แต่นี่มันคือ มันก็ดีกว่าครับ และไม่กี่องค์ประกอบ ร้องเพลง แต่โดยรวมมันหงุดหงิด . ของความสุขออกมาจากความตั้งใจของตนที่จะออกเดินทางจากสูตร แต่สูตรยังคงกฎ .
ภาพจะขึ้นอยู่กับคลาสสิกเจวอร์ดกางเกงขาสั้นที่เคยปรากฏบนหินและบุลวิงเคิลของความหลากหลายแสดงภาพเคลื่อนไหวในโทรทัศน์ดึกช่วงจูราสสิ . ของผู้กำกับ Rob Minkoff ( " สิงโต " ) และคนเขียนบท เครก ไรท์ ( Lost ) ไม่เคาะตัวเองออกพยายามที่จะทำซ้ำทุกความแตกต่างพวกเขาได้ทำให้ความสัมพันธ์กลางระหว่างสุนัขอัจฉริยะ ( ไท เบอร์เรลล์ ) และลูกชายบุญธรรมของเขา มนุษย์ ( แม็กซ์ชาร์ลส์ ) บวกกับเวลาที่เครื่องของพวกเขาในการเดินทางและไม่กี่ของมิสเตอร์พีบอดี้โจ่งครึ่มภีมปุน ( จุดหนึ่งที่สุนัขบอกเด็กชายว่าปิรามิดอียิปต์ ออกแบบโดย " คนแก่ Giza " ) . ทุกอย่าง แม้ว่า ได้รับ ginned ขึ้น ดูเหมือนว่าจะนำ " คุณพี&เชอร์แมน " ในบรรทัดกับอเมริกันสตูดิโอภาพเคลื่อนไหวที่ไม่เป็นทางการ บ้านสไตล์ ผมหมายถึงชุดคุ้นๆคุณภาพการพัฒนาในระหว่างยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการของ Disney เมื่อสิบกว่าปีก่อนและต้นยุค 90 และสมบูรณ์ , ถ้านั่นเป็นคำ โดยชุด " เชร็ค " และภาพยนตร์ " Shrek " - เหมือนเส้นเลือด
ในชุดผู้ป่วย , draughtsmanship ง่ายและตัวละครก็แทบจะเคลื่อนไหวที่พวกเขาดูเหมือนจะเลื่อนผ่านหน้าจอ เหมือนรูปในหนังสือ ป๊อป - อัพ หนังเรื่องนี้ ในทางตรงกันข้ามไป Glitzy , รัฐของศิลปะ การออกแบบสุกใสสูง แต่ด้วยองค์ประกอบของความไม่สอดคล้องกัน . กันสาดสไตล์หนังแอคชั่นที่สมจริง และบล็อกบัสเตอร์ ( เสมือน ) camerawork ดูเหมือนหมางใจหนังไอเซนฮาวร์เคนเนดี้ยุครถยนต์ , เสื้อผ้าทรงผมและ สถาปัตยกรรม เช่นกันตัวละครกับลักษณะและเนื้อ sticklike วอร์ด Bobble หัวและแขน เมื่อ แดนนี่ เอลฟ์แมนคล่องแคล่วเป็นที่รื่นหูคะแนนฟูและคุณพีและ เชอร์แมน ซูมผ่านรูหนอน ลดเลี้ยวไป la " สตาร์ " หรือ " ติดต่อ " หรือการแข่งขันที่ออกจากสุสานยุบ ,หรือร่างกายท่องผ่านเครือข่ายของท่อน้ำอุโมงค์อยู่ข้างหน้าพลุ่งพล่าน น้ำท่วมเมฆ หรือเปลวไฟ ถ้าแหล่งวัสดุค่อนข้างเล็กน้อยได้ฉีดยาไฮเปอร์ของเตียรอยด์ทำให้บอลลูนกลีบเลี้ยงของดอก สร้าง bulges ที่ bulges ไม่ควร
อารมณ์ขันดูเหมือนว่าจะปิดเช่นกัน แสดงต้นฉบับมีลักษณะที่โดดเด่น และบอกบุญไม่รับ ความละเอียดอ่อนมันผสม factoids ประวัติศาสตร์และซุปเข็มขัดเรื่องโง่ๆ กับคุณพีให้เด็กเขาเชอร์แมนในวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของสังคมที่พวกเขาเกิดขึ้นเพื่อให้กระทบ แล้วพาพวกเขาออกไปติดผ่าน เชอร์ล็อค โฮล์มส์ สไตล์ แสดงแข็งสุดความสามารถ มันยุติธรรมบิตของที่นี่ และมันเยี่ยมมากคณิตศาสตร์ของพีแนวทางขับเคลื่อนการเดินทางและหนีจะมองเห็นกับกราฟิกบนหน้าจอ ลูกศร และสมการ และชื่อของนายพีซีผสมเครื่องดื่ม " ไอน์สไตน์บนชายหาด " เป็นตลก อย่างน้อย 2 ระดับ มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าเป็นไท เบอร์เรลล์ ร้องตามพีอาจจะดีขึ้น ทุกอย่างเกี่ยวกับมันอย่างประณีตถูกพิพากษาจากทางที่เขาวิ่งผ่านงานแสดงทางวิทยาศาสตร์ของพี แต่ไม่เร็วมากจนเขาสับสนผู้ชม ไปทางเขาเปิดปุนน่าเวทนาของสุนัข ( ในความคิดของพี เขา underplaying เรื่องตลก แต่ให้ใครฟัง เขาตอกไว้ )
พิจารณาว่าหนัง subtlest สำเร็จมีที่น่าประทับใจมากที่สุด น่าเสียดายที่ " คุณพี&เชอร์แมน " รู้สึกว่าเป็น " สุดยอด " ทุกๆวินาที เป็น " หนัง " เลโก้สอนเรา " เจ๋ง " ได้กลายเป็นคำรหัสที่แปลว่า " ไปเรียกเห็นด้วยที่จะทำเป็นไม่เหมือนเดิมที่เราต้องพบเจออยู่เสมอ เพื่อให้เราไม่ต้องรู้สึกเศร้า และโกง " ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฟิล์มเลวประหารชีวิต ( โดยปัจจุบันทุกอุตสาหกรรม บรรทัดฐานมัน 1 แต้ม ) แต่ที่ผู้สร้างภาพยนตร์ ได้ถ่ายอะไร uncategorizable และแก้ไขในวิธีที่ทำให้มันมากขึ้นเช่นทุกอย่างอื่นใน multiplexes . เสียงและระดับหมายความว่าตัวละครของวอร์ดต้องต่อสู้เพื่อดูมีเสน่ห์และพิเศษ แม้ในฉากเงียบที่คุณไม่เคยสงสัยความสามารถเสน่ห์ของพวกเขา
ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังแสดงอาการหูหนวกเสียงงงต่อยุคอื่นและวัฒนธรรมและต่อสตรีและเด็กหญิง การตั้งค่าลำดับแรกในอียิปต์เป็นสวยงามสายตาและมีประวัติที่ดี " ของโลก ส่วน " ความโง่เขลา ( เมลบรูคส์ทำให้ความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการกับจี้ร้องต่อมาในหนัง , ซิกมุนด์ ฟรอยด์ ) มันปกคลุมด้วยอย่างไร้สาระ รูทีน ซึ่งพระเอก impersonates พระเจ้าแต่ในลำดับเดียวกันนี้เทรดสาวขาว imperiled โดยน่าขนลุกสีน้ำตาลผู้ชายรูปภาพ มันยังขุดหนังลึกเข้าไปในหลุมเซ็กซี่ที่ผมหวังว่ามันจะไม่ตก แม้ว่าสัญญาณเตือนปรากฏขึ้นก่อน
Sherman เพื่อนร่วมชั้น และเพนนีคู่แข่งทางวิชาการ ปีเตอร์สัน ( เอเรียลฤดูหนาว ) มีอะไรมากกว่าโรงเรียนระดับรุ่นของเทรซี่ สะบัด จาก " การเลือกตั้ง" ความภาคภูมิใจและอาฆาตแค้นและตื้นที่เชอร์แมน อ่อนน้อมถ่อมตน เอื้อเฟื้อ และเต็มไปด้วยความรู้สึก . เมื่อเธอไปและพี Sherman บ้านกับพ่อแม่ของเธอ เธอกลายเป็นตัวละครยิ่งระคายเคืองแพ้การแข่งขันเครื่องร่อนที่ทำให้เธอแบบไดนามิกเช่นเดียวกับทุกคนไม่ชอบล่อหลอกในพีโชว์เชอร์แมนของเครื่องเวลา ( กับคำสั่งพ่อหมา ) แล้วได้รับการลักพาตัวโดยเด็กรุ่นคิง ถูกสะกดโดยความมั่งคั่งของเขาออกมาในการแต่งงานและการเตรียมตัว การเสียสละ เธอแค่น่ารำคาญ ตนเองเกี่ยวข้องเจี๊ยบก่อให้เกิดปัญหาสำหรับเพื่อนที่น่ารัก
นี่คือพาร์สำหรับความสัมพันธ์แน่นอน " นายพี&เชอร์แมน" ไม่มีผู้หญิงอื่น ๆ ในหนัง รวมทั้งเงินแม่ ( เปล่งออกมาโดย Leslie Mann ) และอวบโสด แนะแนว ( แอลลิสัน แจนนี่ย์ ) - คุณ grunion อยู่เหนือชนิดหนึ่งเพียงหรือฟอยล์ ลำดับชุดในอียิปต์ที่พบพี , Sherman และเพนนี cavorting กับ ลีโอนาโด ดาวินซี่ ( สแตนลีย์ ทุชชี่ ) ทำให้ภาพยนตร์มีการผู้หญิงอย่างเป็นทางการเพนนี เปิดตัวเครื่องบินของเลโอนาร์โด ( กับความปรารถนา ; Sherman สังเกตเห็นรูปแบบ ? ) แต่แทนที่จะมีความสุขในความสามารถของเธอที่จะทำให้การกระทำเกิดขึ้น ตามลําดับมีเพนนีพลิกกลนกการควบคุม เชอร์แมน ที่เธอ delightedly อธิบายเป็นคนแรกที่เคยบิน .
ของภาพยนตร์เรื่องนี้พยายามที่จะสร้าง " หัวใจ " มีปัญหาเหมือนกัน แต่เข้าใจได้ในช่วง 25 ปี ดิสนีย์ พิกซาร์ ดรีมเวิร์คส์ และ สวยมากทุก ๆห้องสตูดิโอที่ทำให้ภาพยนตร์มี ทำให้เราคาดว่าการผสมผสานของตลก , ตลกและเพื่อน overscaled Action , และบางทีเพลงหรือสองถ้าเป็นดนตรี กับบิตของกอด และการเรียนรู้ ทั้งหมดห่อขึ้นในโค้งเป็นรูปหัวใจผู้สร้างภาพยนตร์ อาจจะกังวลว่าพวกเขาไม่สามารถสนับสนุนเจย์เป็นตึกสไตล์เท่ห์ เรื่องตลกสำหรับ 75 นาที แม้ภาพยนตร์ที่ผู้ชมทุกวัย อันเนื่องมาจากหลายๆภาพเคลื่อนไหว จะเรียกร้องให้หัวใจของพวกเขาถูก tugged เป็นประจำ ดังนั้นพีและ เชอร์แมน ความสัมพันธ์ ซึ่งยังคงไปไม่ได้อธิบายในละครโทรทัศน์และเป็นมากขึ้นสนุกสำหรับการไม่ได้กําหนด ,มาแปลงร่างเป็นครึ่งอบอุปมาของความแตกต่างทางสังคม กับ พี สุนัขที่เลี้ยงเป็นกำพร้าของมนุษย์ บางทีรอเดี่ยว หรือ เกย์ หรือ unacceptably เมโทรเซ็กชวลพ่อ หรืออาจเป็นผู้ปกครองของการแข่งขันที่แตกต่างกัน ( ใน flashback ลำดับ , ผู้พิพากษา , แอฟริกันอเมริกันเปล่งออกมาโดยเดนนิส เ ์สเบิร์ท มอบการดูแลเด็กกำพร้าเด็กพี
)ถ้าหนังไปตลอดทางกับความคิดนี้และแปลงเป็นข้อความเป็นนัย มันมีความเด่นชัดเป็นทั้งหมดเป็นจินตนาการของแหล่งที่มาของมัน แทนที่จะเป็นรุ่นๆ พิสดาร ของเหมือนเดิม มันเป็นบิตของความอัปยศ , จริงๆ . นายพี&เชอร์แมน " เป็นหนังน่ารัก สนุกสนานและเป็นหลักที่ดีแต่ความล้มเหลวที่จะหลีกเลี่ยงความล้มเหลวของจินตนาการและถอยหลังข้อความที่ plague หลายๆคุณลักษณะความยาวการ์ตูนให้มันผิดหวัง เพิ่มเติมบางทีกว่าหยาบมากขึ้น ภาพยนตร์เชิงกลอาจได้รับ สัมผัสพิสดารให้ความหวังสำหรับภาพยนตร์ หนังออกพวกเขา