When people respond to a target (T1

When people respond to a target (T1) in a rapid serial visual presentation series, their perception of a subsequent target farther down the series (T2) is impaired if the intertarget stimulus onset asynchrony is between about 100 and 500 ms. This impairment is known as an "attentional blink".

Several theories have been proposed to account for the attentional blink.

The Inhibition Theory

Raymond et al. (1992) proposed that the attentional blink (AB) is produced by perceptual confusion between the target (T1) and subsequent target (T2). They suggest that this confusion occurs during the target identification processes. Therefore, if confusion can be eliminated, then no AB should be observed. Raymond et al. suggest that one way of eliminating confusion is to have items than cannot be named.

The Interference Theory

Shapiro et al. (1994) proposed that an interference model may better explain the AB effects than the inhibition model. In the Interference Theory, the AB is thought to occur because an inappropriate item is selected out of series because of competition (interference) among the multiple items in the series. Shapiro suggests that the amount of interference increases with increasing size of the series and decreases with decreasing size of the series.

The Delay-of-Processing Theory

The AB deficit is said to arise from the decay of T2 when the person's cognitive processes are busy processing T1. It is suggested that anything that increases the difficulty of T1 processing will result in a greater AB deficit.

The Attentional Capacity Theory

Duncan et al. (1994) have proposed that T1 occupies attentional capacity to the detriment of a trailing T2 target. This theory suggests that the duration for which T1 continues to occupy attentional capacity is related directly to the T2 processing difficulty.

The Two-Stage Processing Theory

Chun & Potter (1995 ) propose that rapidly processing a series of items requires two sequential stages: an initial rapid-detection stage (Stage 1) in which potential targets are detected, and a second capacity-limited stage in which items are processed serially for subsequent report. Access to Stage 2 is gained by items that have been identified as potential targets in Stage 1. And, until Stage 2 finishes processing T1, T2 cannot gain access to Stage 2. If T2 arrives in Stage 1 before Stage 2 is free, its access to Stage-2 processing is delayed. The AB deficit is brought about by the decay of T2 in Stage 1 during this delay. This theory suggests that the amount of AB will depend on the discriminability of T1. If Stage-2 processing of T1 is not slowed down by discriminability problems, processing of T2 is not delayed, and the AB deficit is reduced or eliminated.

This experiment directly tests the Interference Theory. The comparison will be among different numbers of items in the series.

When this experiment begins, you will see the following screen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อผู้คนตอบสนองต่อเป้าหมาย (T1) ในการนำเสนอภาพประจำอย่างรวดเร็ว การรับรู้ของเป้าหมายต่อมาลงชุด (T2) อยู่ห่างเป็นความว่า asynchrony เริ่มกระตุ้น intertarget ประมาณ 100 และ 500 นางสาวผลนี้เรียกว่าการ "กะพริบ attentional"หลายทฤษฎีได้รับการเสนอการกะพริบ attentionalทฤษฎียับยั้งเรย์มอนด์ et al. (1992) ได้เสนอว่า กะพริบ attentional (AB) ผลิต perceptual สับสนระหว่างเป้าหมาย (T1) และต่อมาเป้าหมาย (T2) พวกเขาแนะนำว่า ความสับสนนี้เกิดขึ้นในระหว่างกระบวนการระบุเป้าหมาย ดังนั้น ถ้าสามารถตัดออก สับสนแล้ว AB ไม่ควรถูกดำเนินการ เรย์มอนด์ et al. แนะนำว่า วิธีหนึ่งของการตัดความสับสนจะมีสินค้ามากกว่าไม่มีชื่อทฤษฎีสัญญาณรบกวนShapiro et al. (1994) เสนอว่า แบบจำลองสัญญาณรบกวนอาจอธิบายผล AB ดีกว่าแบบยับยั้ง ทฤษฎีสัญญาณรบกวน AB เป็นความคิดที่เกิดขึ้นเนื่องจากมีเลือกจากชุดสินค้าไม่เหมาะสมเนื่องจากการแข่งขัน (รบกวน) ระหว่างรายการหลายชุด Shapiro แนะนำว่า ยอดของสัญญาณรบกวนเพิ่มขึ้นกับการเพิ่มขนาดของชุด และลดลง โดยลดขนาดของชุดทฤษฎีความล่าช้าของกระบวนขาดดุล AB ว่า เกิดขึ้นจากการเสื่อมลงของ T2 เมื่อกระบวนการรับรู้ของบุคคลกำลังประมวลผล T1 ขอแนะนำว่า อะไรที่เพิ่มความยากของการประมวลผลของ T1 จะทำขาดดุล AB ที่มากขึ้นกำลังการผลิตทฤษฎี Attentionalดันแคนเอ็ด al. (1994) ได้เสนอว่า T1 ใช้ attentional กำลังให้ร้ายของเป้าหมาย T2 ต่อท้าย ทฤษฎีนี้ชี้ให้เห็นว่า ระยะเวลายังคงครอบครองกำลัง attentional T1 เกี่ยวข้องโดยตรงกับปัญหาประมวลผล T2ทฤษฎีการประมวลผลสองชุนและพอตเตอร์ (1995) เสนอว่า อย่างรวดเร็วในการประมวลผลชุดของสินค้าต้องการลำดับขั้นสอง: ระยะเริ่มต้นตรวจสอบอย่างรวดเร็ว (ระยะ 1) ซึ่งตรวจพบเป้าหมาย และมีสองจำกัดกำลังการผลิตขั้นตอนในการประมวลผลสินค้า serially สำหรับรายงานภายหลัง ถึงขั้น 2 จะได้รับ โดยสินค้าที่ได้รับการระบุเป็นเป้าหมายในระยะ 1 ก จนกว่า 2 ขั้นเสร็จสิ้นการประมวลผลเป็น T1, T2 ไม่สามารถเข้าถึง 2 ขั้นตอน ถ้า T2 มาถึงในระยะก่อน 2 ขั้นตอนฟรี การเข้าถึงประมวลผล 2 ระยะล่าช้า ดุล AB จะนำเกี่ยวกับ โดยการเสื่อมลงของ T2 ในระยะที่ 1 ระหว่างการหน่วงเวลานี้ ทฤษฎีนี้ชี้ให้เห็นว่า จำนวน AB จะขึ้นอยู่กับ discriminability ของ T1 ถ้าประมวลผล 2 ระยะ T1 จะไม่ชะลอตัวลงจากปัญหา discriminability ไม่มีการหน่วงเวลาการประมวลผลของ T2 และดุล AB จะลดลง หรือตัดออกการทดลองนี้ทดสอบทฤษฎีสัญญาณรบกวนโดยตรง การเปรียบเทียบกันระหว่างจำนวนสินค้าในชุดต่าง ๆการทดลองนี้เริ่มขึ้น คุณจะเห็นหน้าจอต่อไปนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อมีคนตอบสนองต่อเป้าหมาย (T1) ซีรีส์ในการนำเสนอภาพอย่างรวดเร็วอนุกรมการรับรู้ของกลุ่มเป้าหมายที่ตามมาไกลออกไปลงซีรีส์ (T2) จะลดลงหากมีการโจมตีกระตุ้น intertarget asynchrony อยู่ระหว่างประมาณ 100 และ 500 มิลลิวินาที การด้อยค่านี้เป็นที่รู้จักกันว่าเป็น "กระพริบตาตั้งใจ". หลายทฤษฎีที่ได้รับการเสนอให้บัญชีสำหรับพริบตั้งใจ. ทฤษฎีการยับยั้งเรย์มอนด์อัลเอต (1992) เสนอว่าการกระพริบตาตั้งใจ (AB) ที่ผลิตโดยความสับสนระหว่างการรับรู้เป้าหมาย (T1) และเป้าหมายที่ตามมา (T2) พวกเขาแสดงให้เห็นว่าสับสนนี้เกิดขึ้นในระหว่างกระบวนการการระบุเป้าหมาย ดังนั้นหากเกิดความสับสนก็จะถูกกำจัดแล้วไม่มี AB ควรจะสังเกต เรย์มอนด์อัลเอต ชี้ให้เห็นว่าวิธีหนึ่งในการขจัดความสับสนคือการมีรายการกว่าไม่สามารถตั้งชื่อ. รบกวนทฤษฎีชาปิโรส์และอัล (1994) เสนอว่ารูปแบบการรบกวนที่ดีกว่าอาจจะอธิบายผลกระทบ AB กว่ารุ่นยับยั้ง ในทฤษฎีการรบกวนที่ AB เป็นความคิดที่เกิดขึ้นเนื่องจากเป็นรายการที่ไม่เหมาะสมจะถูกเลือกจากชุดเพราะการแข่งขัน (รบกวน) ในหมู่หลายรายการในซีรีส์ ชาปิโรส์แสดงให้เห็นว่าปริมาณการเพิ่มขึ้นของการรบกวนที่มีขนาดที่เพิ่มขึ้นของซีรีส์และลดลงที่มีขนาดลดลงของซีรีส์. ทฤษฎีความล่าช้าของการประมวลผลการขาดดุล AB บอกว่าจะเกิดขึ้นจากการสลายตัวของ T2 เมื่อกระบวนการทางปัญญาของบุคคลที่มีการประมวลผลที่วุ่นวาย T1 มันบอกว่าอะไรที่เพิ่มความยากของการประมวลผล T1 จะส่งผลให้การขาดดุลมากขึ้น AB. ทฤษฎีความจุตั้งใจดันแคน, et al (1994) ได้เสนอว่า T1 หมกมุ่นอยู่กับความสามารถในการตั้งใจเพื่อความเสียหายของเป้าหมาย T2 ต่อท้าย ทฤษฎีนี้แสดงให้เห็นว่าในช่วงระยะเวลาที่ T1 ยังคงครองความจุตั้งใจจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับความยากลำบากในการประมวลผล T2 ได้. เวทีสองประมวลผลทฤษฎีจุนและพอตเตอร์ (1995) เสนอว่าอย่างรวดเร็วในการประมวลผลชุดของรายการต้องมีสองขั้นตอนตามลำดับ: เริ่มต้น ขั้นตอนการตรวจสอบอย่างรวดเร็ว (ขั้นที่ 1) ซึ่งเป้าหมายที่มีศักยภาพมีการตรวจพบและเวทีความจุ จำกัด ที่สองในรายการที่มีการประมวลผลแบบขนานสำหรับรายงานที่ตามมา การเข้าถึงขั้นที่ 2 จะได้รับจากรายการที่ได้รับการระบุว่าเป็นเป้าหมายที่มีศักยภาพในขั้นตอนที่ 1 และขั้นที่ 2 จนกว่าจะเสร็จสิ้นการประมวลผล T1, T2 ไม่สามารถเข้าถึงขั้นที่ 2 หาก T2 มาถึงในขั้นที่ 1 ขั้นที่ 2 ก่อนที่จะเป็นอิสระเข้าถึง เพื่อให้ขั้นตอนที่ 2 การประมวลผลที่มีความล่าช้า การขาดดุล AB จะนำเกี่ยวกับการสลายตัวของ T2 ในขั้นที่ 1 ในระหว่างการล่าช้านี้ ทฤษฎีนี้แสดงให้เห็นว่าปริมาณของ AB จะขึ้นอยู่กับ discriminability ของ T1 หากการประมวลผลขั้นตอนที่ 2 ของ T1 ไม่ได้ชะลอตัวลงจากปัญหา discriminability, การประมวลผลของ T2 จะไม่ล่าช้าและการขาดดุล AB จะลดหรือกำจัด. การทดสอบนี้ทดสอบโดยตรงทฤษฎีการรบกวน การเปรียบเทียบจะอยู่ในหมู่ตัวเลขที่แตกต่างของรายการในซีรีส์. เมื่อการทดลองนี้เริ่มต้นคุณจะเห็นหน้าจอต่อไปนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อผู้คนตอบสนองต่อเป้าหมาย ( T1 ) ในการนำเสนอต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว ภาพชุด การรับรู้เป้าหมายต่อมาลงไปชุด ( T2 ) เป็นความบกพร่อง ถ้า intertarget กระตุ้นการ asynchrony ระหว่าง 100 และ 500 คุณนี้รวมเรียกว่า " กระพริบตา " ใส่ใจ

หลายทฤษฎีที่ได้รับการเสนอ บัญชีสำหรับกระพริบตาใส่ใจ



และทฤษฎีเรย์มอนด์ et al . ( 1992 ) ได้เสนอว่า สะกดความสนใจ ( AB ) ผลิตโดยความสับสนการรับรู้ระหว่างเป้าหมาย ( T1 ) และเป้าหมายที่ตามมา ( T2 ) พวกเขาแนะนำให้ความสับสนนี้เกิดขึ้นในระหว่างการระบุเป้าหมาย กระบวนการ ดังนั้น หากความสับสนสามารถตัดออกแล้วไม่ีควรสังเกต เรย์มอนด์ et al .แนะนำว่า วิธีหนึ่งในการขจัดความสับสน คือมีรายการมากกว่าที่ไม่สามารถตั้งชื่อ

รบกวนทฤษฎี

Shapiro et al . ( 1994 ) ได้เสนอรูปแบบการแทรกแซงอาจจะอธิบายได้ดีกว่าผลการยับยั้ง AB มากกว่ารูปแบบ ในทฤษฎีของสัญญาณรบกวนAB คิดว่าเกิดขึ้นเพราะรายการที่ไม่เหมาะสมจะถูกเลือกจากชุด เพราะการแข่งขัน ( รบกวน ) ในรายการหลายรายการในชุด ชาปิโร แสดงให้เห็นว่าจำนวนเพิ่ม รบกวนด้วย การเพิ่มขนาดของชุดและลดลง ขนาดของชุด



การประมวลผลล่าช้าของทฤษฎีส่วน AB กล่าวจะเกิดขึ้นจากการสลายตัวของ T2 เมื่อกระบวนการทางปัญญาของบุคคลนั้นกำลังประมวลผล T1 . พบว่ามีอะไรที่เพิ่มความยากของกระบวนการผลิตจะส่งผลให้ขาดดุลมากขึ้น AB

ที่ใส่ใจความสามารถทฤษฎี

ดันแคน et al . ( 1994 ) ได้เสนอว่า T1 ใช้ความสนใจความสามารถเพื่อความเสียหายของต่อท้ายแต่ละเป้าหมายทฤษฎีนี้เห็นว่าระยะเวลาที่ T1 ยังคงครอบครองความจุที่ใส่ใจจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับ T2 การประมวลผลยาก

สองขั้นตอนการประมวลผลทฤษฎี

ชุน&พอตเตอร์ ( 1995 ) เสนอที่รวดเร็วประมวลผลชุดของรายการต้องใช้สองขั้นตอน : ขั้นตอนการตรวจหาลำดับอย่างรวดเร็วเริ่มต้น ( ระยะที่ 1 ) ซึ่งในเป้าหมายที่มีศักยภาพ จะตรวจพบและความจุ 2 เวทีในรายการจะถูกประมวลผล จำกัด ซึ่งเป็น รายงานที่ตามมา การเข้าถึงระยะที่ 2 โดยจะได้รับรายการที่มีการระบุเป็นเป้าหมายที่มีศักยภาพในขั้นตอนที่ 1 และ จนถึงขั้นที่ 2 เสร็จสิ้นการประมวลผล T1 , T2 ไม่สามารถเข้าถึงได้ระยะที่ 2 ถ้า T2 มาถึงขั้นที่ 1 ก่อนขึ้นเวที 2 ฟรี , การเข้าถึงการประมวลผล stage-2 จะล่าช้าส่วน AB เป็นนำโดยการสลายตัวของ T2 ในขั้นที่ 1 ในช่วงเวลานี้ ทฤษฎีนี้เสนอว่าปริมาณของ AB จะขึ้นอยู่กับ discriminability T1 . ถ้าแปรรูป stage-2 T1 ไม่ชะลอตัวลงจากปัญหา discriminability การประมวลผลของ T2 ไม่ล่าช้า และการขาดดุล AB จะลดลงหรือตัดออก

การทดลองนี้โดยตรงการทดสอบทฤษฎีการรบกวนการเปรียบเทียบจะเป็นระหว่างตัวเลขที่แตกต่างกันของสินค้าในชุด

เมื่อการทดลองนี้เริ่มต้นขึ้น คุณจะเห็นหน้าจอต่อไปนี้ .