พระอภัยมณี ตอน นางผีเสื้อสมุทรลักพร

พระอภัยมณี ตอน นางผีเสื้อสมุทรลักพระอภัย
โดย ท่านบรมครูกลอน สุนทรภู่

จะกล่าวถึงอสุรีผีเสื้อน้ำ อยู่ท้องถ้ำวังวนชลสาย
ได้เป็นใหญ่ในพวกปิศาจพราย สกนธ์กายโตใหญ่เท่าไอยรา
ตะวันเย็นขึ้นมาเล่นทะเลกว้าง เที่ยวอยู่กลางวารินกินมัจฉา
ฉวยฉนากลากฟัดกัดกุมภา เป็นภักษานางมารสำราญใจ
แล้วแล่นน้ำดำโดดโลดทะลึ่ง เสียงโผงผึงเผ่นโผนโจนไถล
เข้าใกล้ฝั่งวังวลข้างต้นไทร พอนางได้ยินเสียงสำเนียงดัง
วิเวกแว่ววังเวงด้วยเพลงปี่ ป่วนฤดีดาลดิ้นถวิลหวัง
เสน่หาอาวรณ์อ่อนกำลัง เข้าเกยฝั่งหาดทรายสบายใจ
แล้วลุกขึ้นเท้าแขนแหงนชะแง้ ชำเลืองแลหลากจิตคิดสงสัย
เห็นพระองค์ทรงโฉมประโลมใจ นั่งเป่าปี่อยู่ใต้พระไทรทอง
ทั้งทรวดทรงองค์เอวก็อ้อนแอ้น เป็นหนุ่มแน่นน่าชมประสมสอง
ถ้าแม้นได้กันกับกูเป็นคู่ครอง จะประคองกอดแอบไว้แนบเนื้อ
น้อยหรือแก้มซ้ายขวาก็น่าจูบ ช่างสมรูปนี่กระไรวิไลเหลือ
ทั้งลมปากเป่าปี่ไม่มีเครือ นางผีเสื้อตาดูทั้งหูฟัง
ยิ่งปั่นป่วนรวนเรเสน่ห์รัก สุดจะหักวิญญาณ์เหมือนบ้าหลัง
อุตลุดผุดทะลึ่งขึ้นตึงตัง โดยกำลังโลดโผนโจนกระโจม
ชุลมุนหมุนกลมดังลมพัด กอดกระหวัดอุ้มองค์พระทรงโฉม
กลับกระโดดลงน้ำเสียงต้ำโครม กระทุ่มโถมถีบดำไปถ้ำทอง
ครั้นถึงแท่นผาศิลาลาด แสนสวาทเปรมปรีดิ์ไม่มีสอง
ค่อยวางองค์ลงบนเตียงเคียงประคอง ทำกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยยินดี ฯ
๏ แสนสงสารพระอภัยใจจะขาด กลัวอำนาจนางยักขินีศรี
สลบล้มมิได้สมประฤๅดี อยู่บนที่แผ่นผาศิลาลาย ฯ
๏ อสุรีผีเสื้อแสนสวาท เห็นภูวนาถนิ่งไปก็ใจหาย
เออพ่อคุณทูนหัวผัวข้าตาย ราพณ์ร้ายลูบต้องประคององค์
เห็นอุ่นอยู่รู้ว่าสลบหลับ ยังไม่ดับชนม์ชีพเป็นผุยผง
พ่อทูนหัวกลัวน้องนี้มั่นคง ด้วยรูปทรงอัปลักษณ์เป็นยักษ์มาร
จำจะแสร้งแปลงร่างเป็นนางมนุษย์ ให้ผาดผุดทรวดทรงส่งสัณฐาน
เห็นพระองค์ทรงโฉมประโลมลาน จะเกี้ยวพานรักใคร่ดังใจจง
แล้วอ่านเวทเพศยักษ์ก็สูญหาย สกนธ์กายดังกินนรนวลหง
เอาธารามาชโลมพระโฉมยง เข้าแอบองค์นวดฟั้นคั้นประคองฯ
๏ พระพลิกฟื้นตื่นสมประดีได้ ในฤทัยหมกมุ่นให้ขุ่นหมอง
แลเขม้นเห็นนางนวลละออง เคียงประคองอยู่บนแท่นแผ่นศิลา
นิ่งพินิจพิศดูรู้ว่ายักษ์ ด้วยแววจักษุหายทั้งซ้ายขวา
ยิ่งชิงชังคั่งแค้นแน่นอุรา จะใคร่ด่าให้ระยำด้วยคำพาล
แล้วคิดกลับดับเดือดให้เหือดหาย จึงอุบายวิงวอนด้วยอ่อนหวาน
นี่แน่นางอสุรีขินีมาร ไม่ต้องการที่จะแกล้งมาแปลงกาย
จะขอถามตามตรงจงประจักษ์ เจ้าเป็นยักษ์อยู่ในวนชลสาย
อันตัวเราเป็นมนุษย์บุรุษชาย เจ้าคิดร้ายลักพาเอามาไย
เข้าอิงแอบแนบข้างอยู่อย่างนี้ หรือว่ามีข้อประสงค์ที่ตรงไหน
มนุษย์ยักษ์รักกันด้วยอันใด ผิดวิสัยที่จะอยู่เป็นคู่ควร ฯ
๏ อสุรีผีเสื้อสดับเสียง เพราะสำเนียงเสนาะในฤทัยหวน
ทำเสแสร้งใส่จริตกระบิดกระบวน ละมุนม้วนเมียงหมอบแล้วยอบตัว
อันน้องนี้ไร้คู่ที่สู่สม เป็นสาวพรหมจารีไม่มีผัว
ถึงเป็นยักษ์ยังไม่มีราคีมัว พระมากลัวผู้หญิงด้วยสิ่งใด
แม่เจ้าเอ๋ยคิดมาน่าหัวร่อ เห็นเขาง้อแล้วยิ่งว่าไม่ปราศรัย
พลางแกล้งทำสะบัดสะบิ้งทิ้งสไบ ร้อนเหมือนใจจะขาดประหลาดนัก
แล้วแกล้งทำสำออยพูดอ้อยอิ่ง เข้าแอบอิงเอนทับลงกับตัก
ยิ่งถอยหนีก็ยิ่งตามด้วยความรัก ยิ่งพลิกผลักก็ยิ่งแอบแนบอุรา ฯ

๏ พระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิต มิได้คิดอินังชังน้ำหน้า
ถีบจนพลัดจากแท่นแผ่นศิลา แล้วเดือดด่าว่าอีกาลีลาม
เขาเบือนเบื่อเหลือเกลียดขี้เกียจตอบ ยังขืนปลอบปลุกปล้ำอีส่ำสาม
ทำแสนแง่แสนงอนฉะอ้อนความ แพศยาบ้ากามกวนอารมณ์
ถึงมาตรแม้นม้วยมุดสุดชีวาตม์ อย่าหมายมาดว่ากูจะสู่สม
สัญชาติยักษ์ไม่สมัครสมาคม แล้วทุดถ่มน้ำลายไม่ใยดี ฯ

๏ อีนางยักษ์กลับปลอบไม่ตอบโกรธ พระจงโปรดเกล้าน้องอย่าหมองศรี
ข้าหมายเหมือนภัสดาถึงด่าตี ก็ตามทีเถิดเมียไม่เสียใจ
จนผู้หญิงอิงแอบแนบถนอม กระไรหม่อมจะตั้งปึ่งไปถึงไหน
ช่างไม่คิดขวยเก้อเอออะไร ทำบ้าใบ้เบือนหนีไปทีเดียว
มาร่วมเรียงเคียงข้างอยู่อย่างนี้ ยังว่ามีน้ำใจจะไม่เกี่ยว
น่าอดสูผู้หญิงเสียจริงเจียว พลางกลมเกลียวกอดรัดกษัตรา ฯ
๏ พระเหวี่ยงวัดขัดใจมิให้ต้อง จนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยสองพระหัตถา
มันดื้อด้านทานทนพ้นปัญญา จึงแกล้งว่าวิงวอนให้อ่อนใจ
อะไรเจ้าเฝ้ากวนกันจู้จี้ ข้าจะหนีหน่ายนางไปข้างไหน
ขอพักนอนเสียสักหน่อยถอยออกไป สบายใจจึงค่อยมาพูดจากัน
แล้วเอนองค์ลงบนแท่นแสนระทด โศกกำสรดซบทรงกันแสงศัลย์
โอ้สงสารป่านฉะนี้ศรีสุวรรณ อยู่ด้วยกันหลัดหลัดมาพลัดพราย
พอตื่นขึ้นยามเย็นไม่เห็นพี่ จะโศกีโหยหาน่าใจหาย
ได้เห็นแต่เจ้าพราหมณ์ทั้งสามนาย เขาผันผายลับตาจะอาวรณ์
นิจจาเอ๋ยเคยเห็นกันพี่น้อง มาเที่ยวท่องบุกเดินเนินสิงขร
อียักษ์ลักพี่ลงมาในสาคร จะทุกข์ร้อนว้าเหว่อยู่เอกา
พระนึกนึกแล้วสะอึกสะอื้นไห้ ชลเนตรหลั่งไหลทั้งซ้ายขวา
ซบพระพักตร์อยู่บนแท่นแผ่นศิลา ทรงโศกากำสรดระทดใจ ฯ
๏ อีนางยักษ์ฟังสะอื้นค่อยชื่นจิต สำคัญคิดแว่วว่าพระปราศรัย
เข้าอิงแอบแนบองค์พระทรงชัย เห็นเธอไม่ผินผันจำนรรจา
คิดว่าหลับกลับปลุกขึ้นโลมลูบ ประจงจูบปรางซ้ายแล้วย้ายขวา
ค่อยยกหัตถ์ภูวนาถพาดอุรา ในกามาปั่นป่วนให้ยวนยี
เห็นทรงศักดิ์ผลักพลิกทำหยิกเย้า มาลูบคลำทำเขาแล้วเบือนหนี
จะกอดไว้ไม่วางเหมือนอย่างนี้ แค้นนักหนาฟ้าผี่เถอะดื้อดึง ฯ
๏ พระแค้นคำซ้ำด่าอีหน้าด้าน ใครจะร่านเหมือนเช่นนี้ไม่มีถึง
น่าอดสูกูได้ทำไมมรึง มาเคล้าคลึงโลมลูบจูบผู้ชาย
ทั้งเหม็นสาบเหม็นสางเหมือนอย่างศพ ไม่น่าคบน่ารักยักษ์ฉิบหาย
มายั่วเย้าเฝ้าเบียดเกลียดจะตาย ไม่มีอายมีเจ็บเท่าเล็บมือ ฯ
๏ อีนางยักษ์ควักค้อนแล้วย้อนว่า ส่วนร่ำด่ากระนั้นได้เขาไม่ถือ
ทีขอจูบแต่พอถูกจมูกครือ ยิ่งอึงอื้อบ่นว่าเป็นน่าชัง
เมื่ออยู่สองต่อสองในห้องหับ จะบังคับมิให้ใครกลุ้มใจมั่ง
ถึงโกรธขึ้งอย่างไรก็ไม่ฟัง พลางเข้านั่งแอบข้างไม่ห่างกาย ฯ
๏ พระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิต เป็นสุดคิดสุดที่จะหนีหาย
ให้อักอ่วนป่วนใจไม่สบาย มันกอดกายเซ้าซี้พิรี้พิไร
จะยั่งยืนขืนขัดตัดสวาท ไม่สังวาสเชยชิดพิสมัย
ก็จะสะบักสะบอมตรอมฤทัย ต้องแข็งใจก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พระอภัยมณีตอนนางผีเสื้อสมุทรลักพระอภัย
โดยท่านบรมครูกลอนสุนทรภู่จะกล่าวถึงอสุรีผีเสื้อน้ำ ทำกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยยินดีฯ๏แสนสงสารพระอภัยใจจะขาด อยู่บนที่แผ่นศิลาผาลายฯ๏อสุรีผีเสื้อแสนสวาท เข้าแอบองค์นวดฟั้นคั้นประคองฯ๏พระพลิกฟื้นตื่นสมประดีได้ ผิดวิสัยที่จะอยู่เป็นคู่ควรฯ๏อสุรีผีเสื้อสดับเสียง ยิ่งพลิกยิ่งผลักก็แอบแนบอุราฯ๏พระสุดท้ายแสนแค้นเคืองรำคาญจิต แล้วถ่มน้ำลายทุดไม่ใยดีฯ๏อีนางยักษ์กลับปลอบไม่โกรธตอบ พลางกลมเกลียวกอดรัดกษัตราฯ๏พระเหวี่ยงวัดขัดใจมิให้ต้อง ทรงโศกากำสรดระทดใจฯ๏อีนางยักษ์ฟังสะอื้นค่อยชื่นจิต แค้นนักหนาฟ้าผี่เถอะดื้อดึงฯ๏พระแค้นคำซ้ำด่าอีหน้าด้าน ไม่มีอายมีเจ็บเท่าเล็บมือฯ๏อีนางยักษ์ควักค้อนแล้วย้อนว่า พลางเข้านั่งแอบข้างไม่ห่างกายฯ๏พระสุดท้ายแสนแค้นเคืองรำคาญจิต ต้องแข็งใจก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระอภัยมณีตอนนางผีเสื้อสมุทรลักพระอภัย
โดยท่านบรมครูกลอนสุนทรภู่

จะกล่าวถึงอสุรีผีเสื้อน้ำอยู่ท้องถ้ำวังวนชลสายสกนธ์กายโตใหญ่เท่าไอยรา

ได้เป็นใหญ่ในพวกปิศาจพรายตะวันเย็นขึ้นมาเล่นทะเลกว้างเที่ยวอยู่กลางวารินกินมัจฉาเป็นภักษานางมารสำราญใจแล้วแล่นน้ำดำโดดโลดทะลึ่งเสียงโผงผึงเผ่นโผนโจนไถล


ฉวยฉนากลากฟัดกัดกุมภาเข้าใกล้ฝั่งวังวลข้างต้นไทรพอนางได้ยินเสียงสำเนียงดังป่วนฤดีดาลดิ้นถวิลหวังเสน่หาอาวรณ์อ่อนกำลังเข้าเกยฝั่งหาดทรายสบายใจ


วิเวกแว่ววังเวงด้วยเพลงปี่แล้วลุกขึ้นเท้าแขนแหงนชะแง้ชำเลืองแลหลากจิตคิดสงสัยนั่งเป่าปี่อยู่ใต้พระไทรทองทั้งทรวดทรงองค์เอวก็อ้อนแอ้นเป็นหนุ่มแน่นน่าชมประสมสอง


เห็นพระองค์ทรงโฉมประโลมใจถ้าแม้นได้กันกับกูเป็นคู่ครองจะประคองกอดแอบไว้แนบเนื้อช่างสมรูปนี่กระไรวิไลเหลือทั้งลมปากเป่าปี่ไม่มีเครือนางผีเสื้อตาดูทั้งหูฟัง


น้อยหรือแก้มซ้ายขวาก็น่าจูบยิ่งปั่นป่วนรวนเรเสน่ห์รักสุดจะหักวิญญาณ์เหมือนบ้าหลังโดยกำลังโลดโผนโจนกระโจมชุลมุนหมุนกลมดังลมพัดกอดกระหวัดอุ้มองค์พระทรงโฉม


อุตลุดผุดทะลึ่งขึ้นตึงตังกลับกระโดดลงน้ำเสียงต้ำโครมกระทุ่มโถมถีบดำไปถ้ำทอง
ครั้นถึงแท่นผาศิลาลาดแสนสวาทเปรมปรีดิ์ไม่มีสองทำกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยยินดีฯ

ค่อยวางองค์ลงบนเตียงเคียงประคองแสนสงสารพระอภัยใจจะขาดกลัวอำนาจนางยักขินีศรีนะ

สลบล้มมิได้สมประฤๅดีอยู่บนที่แผ่นผาศิลาลายฯนะอสุรีผีเสื้อแสนสวาทเห็นภูวนาถนิ่งไปก็ใจหายราพณ์ร้ายลูบต้องประคององค์

เออพ่อคุณทูนหัวผัวข้าตายเห็นอุ่นอยู่รู้ว่าสลบหลับยังไม่ดับชนม์ชีพเป็นผุยผงด้วยรูปทรงอัปลักษณ์เป็นยักษ์มารจำจะแสร้งแปลงร่างเป็นนางมนุษย์ให้ผาดผุดทรวดทรงส่งสัณฐาน


พ่อทูนหัวกลัวน้องนี้มั่นคงเห็นพระองค์ทรงโฉมประโลมลานจะเกี้ยวพานรักใคร่ดังใจจงสกนธ์กายดังกินนรนวลหงเอาธารามาชโลมพระโฉมยงเข้าแอบองค์นวดฟั้นคั้นประคองฯ


แล้วอ่านเวทเพศยักษ์ก็สูญหายพระพลิกฟื้นตื่นสมประดีได้ในฤทัยหมกมุ่นให้ขุ่นหมองนะ
แลเขม้นเห็นนางนวลละอองเคียงประคองอยู่บนแท่นแผ่นศิลาด้วยแววจักษุหายทั้งซ้ายขวา

นิ่งพินิจพิศดูรู้ว่ายักษ์ยิ่งชิงชังคั่งแค้นแน่นอุราจะใคร่ด่าให้ระยำด้วยคำพาลจึงอุบายวิงวอนด้วยอ่อนหวานนี่แน่นางอสุรีขินีมารไม่ต้องการที่จะแกล้งมาแปลงกาย


แล้วคิดกลับดับเดือดให้เหือดหายจะขอถามตามตรงจงประจักษ์เจ้าเป็นยักษ์อยู่ในวนชลสายเจ้าคิดร้ายลักพาเอามาไยเข้าอิงแอบแนบข้างอยู่อย่างนี้หรือว่ามีข้อประสงค์ที่ตรงไหน


อันตัวเราเป็นมนุษย์บุรุษชายมนุษย์ยักษ์รักกันด้วยอันใดผิดวิสัยที่จะอยู่เป็นคู่ควรฯ


นะอสุรีผีเสื้อสดับเสียงเพราะสำเนียงเสนาะในฤทัยหวนทำเสแสร้งใส่จริตกระบิดกระบวนละมุนม้วนเมียงหมอบแล้วยอบตัวอันน้องนี้ไร้คู่ที่สู่สมเป็นสาวพรหมจารีไม่มีผัวพระมากลัวผู้หญิงด้วยสิ่งใดแม่เจ้าเอ๋ยคิดมาน่าหัวร่อเห็นเขาง้อแล้วยิ่งว่าไม่ปราศรัย


ถึงเป็นยักษ์ยังไม่มีราคีมัวพลางแกล้งทำสะบัดสะบิ้งทิ้งสไบร้อนเหมือนใจจะขาดประหลาดนัก

แล้วแกล้งทำสำออยพูดอ้อยอิ่งเข้าแอบอิงเอนทับลงกับตักยิ่งถอยหนีก็ยิ่งตามด้วยความรักยิ่งพลิกผลักก็ยิ่งแอบแนบอุราฯ

พระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิตมิได้คิดอินังชังน้ำหน้านะ
ถีบจนพลัดจากแท่นแผ่นศิลาแล้วเดือดด่าว่าอีกาลีลามยังขืนปลอบปลุกปล้ำอีส่ำสาม

เขาเบือนเบื่อเหลือเกลียดขี้เกียจตอบทำแสนแง่แสนงอนฉะอ้อนความแพศยาบ้ากามกวนอารมณ์

ถึงมาตรแม้นม้วยมุดสุดชีวาตม์อย่าหมายมาดว่ากูจะสู่สมสัญชาติยักษ์ไม่สมัครสมาคมแล้วทุดถ่มน้ำลายไม่ใยดีฯ

อีนางยักษ์กลับปลอบไม่ตอบโกรธพระจงโปรดเกล้าน้องอย่าหมองศรีนะ
ข้าหมายเหมือนภัสดาถึงด่าตีก็ตามทีเถิดเมียไม่เสียใจกระไรหม่อมจะตั้งปึ่งไปถึงไหน

จนผู้หญิงอิงแอบแนบถนอมช่างไม่คิดขวยเก้อเอออะไรทำบ้าใบ้เบือนหนีไปทีเดียว
มาร่วมเรียงเคียงข้างอยู่อย่างนี้ยังว่ามีน้ำใจจะไม่เกี่ยวพลางกลมเกลียวกอดรัดกษัตราฯ

น่าอดสูผู้หญิงเสียจริงเจียวพระเหวี่ยงวัดขัดใจมิให้ต้องจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยสองพระหัตถานะ
มันดื้อด้านทานทนพ้นปัญญาจึงแกล้งว่าวิงวอนให้อ่อนใจข้าจะหนีหน่ายนางไปข้างไหน

อะไรเจ้าเฝ้ากวนกันจู้จี้ขอพักนอนเสียสักหน่อยถอยออกไปสบายใจจึงค่อยมาพูดจากันโศกกำสรดซบทรงกันแสงศัลย์โอ้สงสารป่านฉะนี้ศรีสุวรรณอยู่ด้วยกันหลัดหลัดมาพลัดพราย


แล้วเอนองค์ลงบนแท่นแสนระทดพอตื่นขึ้นยามเย็นไม่เห็นพี่จะโศกีโหยหาน่าใจหายเขาผันผายลับตาจะอาวรณ์นิจจาเอ๋ยเคยเห็นกันพี่น้องมาเที่ยวท่องบุกเดินเนินสิงขร


ได้เห็นแต่เจ้าพราหมณ์ทั้งสามนายอียักษ์ลักพี่ลงมาในสาครจะทุกข์ร้อนว้าเหว่อยู่เอกา
พระนึกนึกแล้วสะอึกสะอื้นไห้ชลเนตรหลั่งไหลทั้งซ้ายขวาทรงโศกากำสรดระทดใจฯ

ซบพระพักตร์อยู่บนแท่นแผ่นศิลาอีนางยักษ์ฟังสะอื้นค่อยชื่นจิตสำคัญคิดแว่วว่าพระปราศรัยนะ
เข้าอิงแอบแนบองค์พระทรงชัยเห็นเธอไม่ผินผันจำนรรจาประจงจูบปรางซ้ายแล้วย้ายขวา

คิดว่าหลับกลับปลุกขึ้นโลมลูบค่อยยกหัตถ์ภูวนาถพาดอุราในกามาปั่นป่วนให้ยวนยี
เห็นทรงศักดิ์ผลักพลิกทำหยิกเย้ามาลูบคลำทำเขาแล้วเบือนหนีแค้นนักหนาฟ้าผี่เถอะดื้อดึงฯ

จะกอดไว้ไม่วางเหมือนอย่างนี้พระแค้นคำซ้ำด่าอีหน้าด้านใครจะร่านเหมือนเช่นนี้ไม่มีถึงนะ
น่าอดสูกูได้ทำไมมรึงมาเคล้าคลึงโลมลูบจูบผู้ชายไม่น่าคบน่ารักยักษ์ฉิบหาย

ทั้งเหม็นสาบเหม็นสางเหมือนอย่างศพมายั่วเย้าเฝ้าเบียดเกลียดจะตายไม่มีอายมีเจ็บเท่าเล็บมือฯ


นะอีนางยักษ์ควักค้อนแล้วย้อนว่าส่วนร่ำด่ากระนั้นได้เขาไม่ถือทีขอจูบแต่พอถูกจมูกครือยิ่งอึงอื้อบ่นว่าเป็นน่าชังเมื่ออยู่สองต่อสองในห้องหับจะบังคับมิให้ใครกลุ้มใจมั่ง
ถึงโกรธขึ้งอย่างไรก็ไม่ฟังพลางเข้านั่งแอบข้างไม่ห่างกายฯพระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิตเป็นสุดคิดสุดที่จะหนีหาย

นะให้อักอ่วนป่วนใจไม่สบายมันกอดกายเซ้าซี้พิรี้พิไร

ก็จะสะบักสะบอมตรอมฤทัยต้องแข็งใจกจะยั่งยืนขืนขัดตัดสวาทไม่สังวาสเชยชิดพิสมัย