- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
She was one of those pretty and cha
She was one of those pretty and charming girls born, as though fate had blundered over her, into a family of artisans. She had no marriage portion, no expectations, no means of getting known, understood, loved, and wedded by a man of wealth and distinction; and she let herself be married off to a little clerk in the Ministry of Education. Her tastes were simple because she had never been able to afford any other, but she was as unhappy as though she had married beneath her; for women have no caste or class, their beauty, grace, and charm serving them for birth or family, their natural delicacy, their instinctive elegance, their nimbleness of wit, are their only mark of rank, and put the slum girl on a level with the highest lady in the land.
She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings.
When she sat down for dinner at the round table covered with a three-days-old cloth, opposite her husband, who took the cover off the soup-tureen, exclaiming delightedly: "Aha! Scotch broth! What could be better?" she imagined delicate meals, gleaming silver, tapestries peopling the walls with folk of a past age and strange birds in faery forests; she imagined delicate food served in marvellous dishes, murmured gallantries, listened to with an inscrutable smile as one trifled with the rosy flesh of trout or wings of asparagus chicken.
She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.
She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.
*
One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.
"Here's something for you," he said.
Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:
"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."
Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:
"What do you want me to do with this?"
"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."
She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"
He had not thought about it; he stammered:
"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."
He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.
"What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered.
But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks:
"Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall."
He was heart-broken.
"Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?"
She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.
At last she replied with some hesitation:
"I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs."
He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays.
Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money."
The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her:
"What's the matter with you? You've been very odd for the last three days."
"I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party."
"Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses."
She was not convinced.
"No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women."
"How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that."
She uttered a cry of delight.
"That's true. I never thought of it."
Next day she went to see her friend and told her her trouble.
Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said:
"Choose, my dear."
First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking:
"Haven't you anything else?"
"Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best."
Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.
Then, with hesitation, she asked in anguish:
"Could you lend me this, just this alone?"
"Yes, of course."
She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her.
She danced madly, ecstatically, drunk with pleasure, with no thought for anything, in the triumph of her beauty, in the pride of her success, in a cloud of happiness made up of this universal homage and admiration, of the desires she had aroused, of the completeness of a victory so dear to her feminine heart.
She left about four o'clock in the morning. Since midnight her husband had been dozing in a deserted little room, in company with three other men whose wives were having a good time. He threw over her shoulders the garments he had brought for them to go home in, modest everyday clothes, whose poverty clashed with the beauty of the ball-dress. She was conscious of this and was anxious to hurry away, so that she should not be noticed by the other women putting on their costly furs.
Loisel restrained her.
"Wait a little. You'll catch cold in the open. I'm going to fetch a cab."
But she did not listen to him and rapidly descended the staircase. When they were out in the street they could not find a cab; they began to look for one, shouting at the drivers whom they saw passing in the distance.
They walked down towards the Seine, desperate and shivering. At last they found on the quay one of those old nightprowling carriages which are only to be seen in Paris after dark, as though they were ashamed of their shabbiness in the daylight.
It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten.
She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should
She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings.
When she sat down for dinner at the round table covered with a three-days-old cloth, opposite her husband, who took the cover off the soup-tureen, exclaiming delightedly: "Aha! Scotch broth! What could be better?" she imagined delicate meals, gleaming silver, tapestries peopling the walls with folk of a past age and strange birds in faery forests; she imagined delicate food served in marvellous dishes, murmured gallantries, listened to with an inscrutable smile as one trifled with the rosy flesh of trout or wings of asparagus chicken.
She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.
She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.
*
One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.
"Here's something for you," he said.
Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:
"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."
Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:
"What do you want me to do with this?"
"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."
She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"
He had not thought about it; he stammered:
"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."
He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.
"What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered.
But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks:
"Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall."
He was heart-broken.
"Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?"
She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.
At last she replied with some hesitation:
"I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs."
He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays.
Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money."
The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her:
"What's the matter with you? You've been very odd for the last three days."
"I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party."
"Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses."
She was not convinced.
"No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women."
"How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that."
She uttered a cry of delight.
"That's true. I never thought of it."
Next day she went to see her friend and told her her trouble.
Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said:
"Choose, my dear."
First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking:
"Haven't you anything else?"
"Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best."
Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.
Then, with hesitation, she asked in anguish:
"Could you lend me this, just this alone?"
"Yes, of course."
She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her.
She danced madly, ecstatically, drunk with pleasure, with no thought for anything, in the triumph of her beauty, in the pride of her success, in a cloud of happiness made up of this universal homage and admiration, of the desires she had aroused, of the completeness of a victory so dear to her feminine heart.
She left about four o'clock in the morning. Since midnight her husband had been dozing in a deserted little room, in company with three other men whose wives were having a good time. He threw over her shoulders the garments he had brought for them to go home in, modest everyday clothes, whose poverty clashed with the beauty of the ball-dress. She was conscious of this and was anxious to hurry away, so that she should not be noticed by the other women putting on their costly furs.
Loisel restrained her.
"Wait a little. You'll catch cold in the open. I'm going to fetch a cab."
But she did not listen to him and rapidly descended the staircase. When they were out in the street they could not find a cab; they began to look for one, shouting at the drivers whom they saw passing in the distance.
They walked down towards the Seine, desperate and shivering. At last they found on the quay one of those old nightprowling carriages which are only to be seen in Paris after dark, as though they were ashamed of their shabbiness in the daylight.
It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten.
She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should
0/5000
เธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่สวย และมีเสน่ห์ที่เกิด เหมือนชะตากรรมได้ทำผิดการพลาดไปกว่า เธอ เป็นครอบครัวของช่างฝีมือ เธอมีส่วนงานแต่งงาน ไม่มีความคาดหวัง วิธีไม่รับทราบ เข้าใจ รัก และแต่งงาน โดยชายที่มีความมั่งคั่งและความแตกต่าง และปล่อยให้ตัวเองจะแต่งงานออกไปเจ้าหน้าที่น้อยในกระทรวงศึกษาธิการ รสนิยมของเธอได้ง่าย ๆ เพราะเธอไม่เคยต้องจ่ายกัน แต่เธอไม่มีความสุขเป็นเหมือนว่าเธอได้แต่งงานใต้เธอ สำหรับผู้หญิงที่มีวรรณะไม่ หรือคลาส ความงาม และความมีเสน่ห์ให้บริการวันเกิดหรือครอบครัว อาหารของธรรมชาติ ความสง่างามของภาวะบอบบาง nimbleness ของพวกเขาของปัญญา มีความหมายเฉพาะของอันดับ และใส่สาวชุมชนแออัดในระดับกับผู้หญิงสูงสุดในแผ่นดิน เธอทุกข์ทรมานไม่รู้จบ ความรู้สึกตัวเองเกิดทุกอาหารและหรูหรา เธอรับความเดือดร้อนจาก poorness ของบ้าน จากผนังหมายถึง เก้าอี้สวมใส่ ความน่าเกลียดม่าน สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงคนอื่นของชั้นเรียนของเธอจะยังไม่ทราบ ทรมาน และ insulted เธอ สายตาของสาวเบรอตงที่มาทำงานในบ้านของนางน้อย aroused regrets เสียหัวใจและตาความฝันในใจของเธอ เธอจินตนาการเงียบ antechambers หนักกับโอเรียนเต็ลเดิมทีปราสาท สว่าง โดย torches ในซ็อกเก็ตทองสูงส่ง มี footmen สูงสองในเข่ากางเกงนอนในขนาดใหญ่เก้าอี้ เอาชนะ โดยความหนักของเตา เธอจินตนาการมากมายรถแขวน กับผ้าไหมโบราณ สนับสนุนเครื่องประดับล้ำค่าเฟอร์นิเจอร์ชิ้นสวยงาม ห้องเล็ก แห่ง โดย สร้างขึ้นสำหรับปาร์ตี้เล็ก ๆ ของพวกเดียวกัน คนที่มีชื่อเสียง และขอหลังจาก มีดี roused longings อิจฉาทุกอื่น ๆ ของผู้หญิง เมื่อเธอนั่งลงโต๊ะกลมปกคลุม ด้วยผ้าเก่าสามวัน ตรงข้ามกับสามี ที่เอาฝาปิดหม้อ exclaiming delightedly: "ลเอ Scotch ซุป อะไรได้ "เธอจินตนาการอ่อนอาหาร เงินวาว เดิมทีปราสาท peopling ผนังกับพื้นบ้านอายุอดีตและนกประหลาดในป่า faery เธอจินตนาการอาหารอ่อนในอาหารมกราคม murmured gallantries ฟังการดี inscrutable หนึ่ง trifled มีเนื้อโรซี่ของราท์หรือปีกไก่หน่อไม้ฝรั่ง< 2 > เธอมีเสื้อผ้าไม่ ไม่รัตนากร อะไร และเป็นสิ่งเดียวที่เธอรัก เธอรู้สึกว่า เธอถูกทำสำหรับพวกเขา เธอได้ปรารถนาให้กระหายเพื่อเสน่ห์ ต้อง ต้องอาละวาดน่าสนใจ และขอหลังจาก เธอมีเพื่อนรวย เพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะไป เนื่องจากเธอประสบ keenly ดังนั้นเมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องทั้งวัน มีความเศร้าโศก ริเกร็ต สิ้นหวัง และความทุกข์ยาก*หนึ่งบ้านมาสามีของเธอ ด้วยอากาศ exultant ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขาในตอนเย็น "นี่เป็นสิ่งที่ให้คุณ, " เขากล่าวว่า อย่างรวดเร็วเธอฉีกกระดาษ และดึงออกพิมพ์บัตรที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของบริษัท Monsieur และมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ 18 มกราคม" แทนกำลังยินดี เป็นสามีที่หวัง เธอส่วนใหญ่เชิญที่ petulantly ในตาราง murmuring: "คุณต้องให้ทำเช่นนี้" "ทำไม ดาร์ลิ่ง ฉันคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี้คือโอกาสที่ดี ฉันมีปัญหามากจะได้รับมัน ทุกคนต้องหนึ่ง มันเลือกมาก และมากน้อยไปจ่า คุณจะเห็นคนทั้งหมดมากมี" เธอมองเขาจากสายตาโกรธ และ impatiently กล่าวว่า: "และบ้างสมมติว่าฉันจะสวมใส่ในเรื่องดังกล่าวหรือไม่" เขาไม่มีความคิดเกี่ยวกับมัน เขา stammered: "ทำไม การแต่งกายไปโรงละครใน มันดูดีมาก ฉัน... " เขาหยุด stupefied และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นว่า ภรรยาถูกเริ่มร้องไห้ น้ำตาสองขนาดใหญ่วิ่งช้าลงจากมุมของดวงตาของเธอไปทางมุมปากของเธอ< 3 > "เป็นอะไรกับคุณ เป็นอะไรกับคุณ "เขาพูดตะกุกตะกักใน แต่ ด้วยความพยายามที่รุนแรง เธอ overcame ความเศร้าโศกของเธอ และตอบกลับในเสียงเงียบสงบ เช็ดแก้มเธอเปียก: "ไม่ ฉันไม่ได้แต่งตัวเป็น และดังนั้น ฉันไม่สามารถไปพรรคนี้เท่า ให้คุณเชิญเพื่อนของคุณจะเปิดภรรยาออกดีกว่าผมจะบาง" เขาถูกใจเสีย "ดูที่นี่ Mathilde เขายังคงอยู่ "อะไรจะเป็นต้นทุนของชุดเหมาะกับ ซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ เช่น ง่ายมากอะไร" เธอคิดว่า หลายวินาที ถูกสอบสวนขึ้นราคา และยัง สงสัยในผลขนาดเธอสามารถขอไม่นำตามตัวเองที่ปฏิเสธทันทีและอัศเจรีย์ของสยองขวัญจากเสมียนใจระวัง ในที่สุด เธอตอบกับลังเลบาง: "ไม่ทราบว่า แต่ฉันคิดว่า ฉันสามารถทำได้บนฟรังซ์สี่ร้อย" เขาโตซีดเล็กน้อย สำหรับคำว่ายอดเขามีบันทึกปืน ตั้งใจจะยิงน้อยฤดูร้อนบนล้วน Nanterre กับเพื่อนบางคนยิง lark มีทุกวันอาทิตย์ อย่างไรก็ตาม เขากล่าวว่า: "ดีมาก จะให้สี่ร้อยฟรังซ์ แต่ลอง และได้รับเครื่องแต่งกายสวย ด้วยเงิน" วันวาดใกล้ และมาดาม Loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และวิตก เครื่องแต่งกายของเธอถูกพร้อม อย่างไรก็ตาม หนึ่งตอนเย็นสามีของเธอกล่าวว่า เธอ: "เป็นอะไรกับคุณ คุณเคยแปลกมากสำหรับสามวัน" "ฉันเองอย่างเต็มที่ไม่มีอัญมณีใด ไม่เดียวหิน สวมใส่ เธอตอบ "ฉันจะดูไม่กลัวใคร จะเกือบจะไม่ไปงานปาร์ตี้"< 4 > "ใส่ดอกไม้ เขากล่าวว่า "พวกเขากำลังสมาร์ทมากในเวลานี้ของปี สำหรับ 10 ฟรังซ์ คุณอาจได้สอง หรือสามกุหลาบงดงาม" เธอไม่ convinced "ไม่...ไม่มีอะไรให้ อัปยศคนจนมองเป็นกลางมากผู้หญิงรวย" "โง่อย่างไรคุณอยู่" ทางหลุดรอดสามี "ไปดูมาดาม Forestier และขอให้เธอยืมอัญมณีบาง คุณรู้ว่าเธอค่อนข้างดีพอสำหรับที่" เธอพูดร้องของความสุข "ที่เป็นความจริง ฉันไม่เคยคิดว่า " วันถัดไปเธอไปดูเพื่อนของเธอ และบอกเธอปัญหาของเธอ มาดาม Forestier ไปของเธอที่โต๊ะเครื่องแป้ง เอาขึ้นกล่องใหญ่ มาจากมาดาม Loisel เปิด และกล่าวว่า: "เลือก รักของฉัน" ครั้งแรก เธอเห็นบางสร้อยข้อมือ จากนั้นเป็นสร้อยคอมุก แล้วข้ามเวเนเชี่ยนเป็นทองและอัญมณี ฝีมือประณีต เธอพยายามผลของก่อนกระจก hesitating สามารถสร้างจิตใจของเธอให้ปล่อยไว้ เพื่อให้พวกเขาขึ้น เธอเก็บไว้ในถาม: "ไม่ได้คุณอะไร" "ใช่ ค้นหาตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณจะต้องการ" ทันใดนั้นเธอค้นพบ ในกรณีแพรดำ สร้อยคอเพชรยอดเยี่ยม หัวใจของเธอเริ่มจะชนะ covetously มือของเธอ trembled เป็นเธอยก เธอยึดรอบคอของเธอ ตามเครื่องแต่งกายของเธอสูง และยังคงอยู่ใน ecstasy ในสายตาของตัวเอง แล้ว กับ ลังเลเธอถามความปวดร้าว: "สามารถคุณยืมฉันนี้ เพียงนี้เพียงอย่างเดียวหรือ? " "ใช่ หลักสูตรการ" เธอส่วนใหญ่ตัวเองบนอกของเพื่อนของเธอ กอดเธอ frenziedly และออกไปกับสมบัติของเธอ วันมาถึง มาดาม Loisel ประสบความสำเร็จได้ เธอเป็นผู้หญิงสวยที่สุดปัจจุบัน หรูหรา สง่างาม ยิ้ม และค่อน ข้างตัวเองมีความสุข ทุกคนจ้องไปที่เธอ ทูลถามชื่อของเธอ และต้องถูกนำมาใช้กับเธอ ทั้งหมดน้อยเลขานุการของรัฐอยาก waltz กับเธอได้ รัฐมนตรีว่าพบเธอ< 5 > เธอเต้นนัก ecstatically เมา มีความสุข กับไม่คิดในอะไร ชัยชนะของความสวยงามของเธอ ในความภูมิใจของความสำเร็จของเธอ ในเมฆทำดีสากลนี้และชื่นชม ของความปรารถนาที่เธอมี aroused ของความเป็นชัยชนะหัวใจของเธอผู้หญิงที่รักดังนั้นความสุข เธอซ้ายประมาณ 4 โมงเช้า ตั้งแต่เที่ยงคืน สามีได้ถูก dozing ในห้องเล็ก ๆ ร้าง in company with สามคนอื่นภรรยาได้มีความสุข เขาโยนเหนือไหล่ของเธอเขาได้นำพวกเขากลับบ้านเสื้อผ้า เสื้อทุกวันเจียมเนื้อเจียมตัว ความยากจนซึ่งกระทบกับความงามของการแต่งกายลูก เธอมีสตินี้ และเป็นกังวลรีบ ว่าเธอควรไม่สามารถสังเกตเห็นผู้หญิงอื่นวางบนหนังสัตว์ราคาแพง Loisel ยับยั้งเธอ "รอเล็กน้อย คุณจะจับเย็นในเปิด ฉันจะนำมาใช้ห้องนั้น" แต่เธอก็ไม่ฟังเขา และสืบเชื้อสายในภายในอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาออก ในถนนพวกเขาไม่พบห้อง พวกเขาเริ่มมองหาหนึ่ง shouting ที่ไดรเวอร์ที่เห็นผ่านในระยะห่าง พวกเขาเดินลงไปทางแซน หมดหวัง และสั่น ในที่สุด พวกเขาพบบนคีย์เหล่านั้นนับ nightprowling เดิมซึ่งเป็นเพียงเพื่อเห็นในปารีสหลังจากมืด ว่าพวกเขาละอายใจตน shabbiness ในกาลหนึ่ง มันนำไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue des อนุสรณ์ผู้เสียสละ และเศร้าจะเดินขึ้นไปอพาร์ทเมนท์ตัวเอง มันถูกสุด สำหรับเธอ สำหรับเขา เขาไม่คิดว่า เขาต้องเป็นที่สำนักงานที่พัก เขาเอาออกเสื้อผ้าเธอก็ห่อไหล่ของเธอ เพื่อดูตัวเองในเกียรติของเธอก่อนกระจก แต่ทันทีที่เธอพูดเป็นร้องไห้ สร้อยคอได้รอบคอของเธออีกต่อไป< 6 > "เป็นอะไรกับคุณ" ถามสามีของเธอ แล้วครึ่ง undressed เธอหันไปทางเขาตกทุกข์ได้ยากสุด "I . . . I . . . ฉันไม่มีสร้อยคอมาดาม Forestier. ... " เขาเริ่มต้น ด้วย astonishment "อะไร . . . เป็นไปไม่ได้" พวกเขาค้นหาในพับของแต่งตัวของเธอ พับเสื้อ ในกระเป๋า ทุกหนทุกแห่งของ พวกเขาไม่สามารถหามัน "คุณแน่ใจว่า คุณยังมีมันเมื่อคุณมาจากลูก" เขาถาม "ใช่ ฉันสัมผัสมันในฮอลล์ที่กระทรวง" "แต่หากคุณมีสูญหายได้ในถนน เราจะได้ยินมันตก" "ใช่ เราควรคง
การแปล กรุณารอสักครู่..
She was one of those pretty and charming girls born, as though fate had blundered over her, into a family of artisans. She had no marriage portion, no expectations, no means of getting known, understood, loved, and wedded by a man of wealth and distinction; and she let herself be married off to a little clerk in the Ministry of Education. Her tastes were simple because she had never been able to afford any other, but she was as unhappy as though she had married beneath her; for women have no caste or class, their beauty, grace, and charm serving them for birth or family, their natural delicacy, their instinctive elegance, their nimbleness of wit, are their only mark of rank, and put the slum girl on a level with the highest lady in the land.
She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings.
When she sat down for dinner at the round table covered with a three-days-old cloth, opposite her husband, who took the cover off the soup-tureen, exclaiming delightedly: "Aha! Scotch broth! What could be better?" she imagined delicate meals, gleaming silver, tapestries peopling the walls with folk of a past age and strange birds in faery forests; she imagined delicate food served in marvellous dishes, murmured gallantries, listened to with an inscrutable smile as one trifled with the rosy flesh of trout or wings of asparagus chicken.
< 2 >
She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.
She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.
*
One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.
"Here's something for you," he said.
Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:
"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."
Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:
"What do you want me to do with this?"
"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."
She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"
He had not thought about it; he stammered:
"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."
He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.
< 3 >
"What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered.
But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks:
"Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall."
He was heart-broken.
"Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?"
She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.
At last she replied with some hesitation:
"I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs."
He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays.
Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money."
The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her:
"What's the matter with you? You've been very odd for the last three days."
"I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party."
< 4 >
"Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses."
She was not convinced.
"No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women."
"How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that."
She uttered a cry of delight.
"That's true. I never thought of it."
Next day she went to see her friend and told her her trouble.
Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said:
"Choose, my dear."
First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking:
"Haven't you anything else?"
"Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best."
Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.
Then, with hesitation, she asked in anguish:
"Could you lend me this, just this alone?"
"Yes, of course."
She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her.
< 5 >
She danced madly, ecstatically, drunk with pleasure, with no thought for anything, in the triumph of her beauty, in the pride of her success, in a cloud of happiness made up of this universal homage and admiration, of the desires she had aroused, of the completeness of a victory so dear to her feminine heart.
She left about four o'clock in the morning. Since midnight her husband had been dozing in a deserted little room, in company with three other men whose wives were having a good time. He threw over her shoulders the garments he had brought for them to go home in, modest everyday clothes, whose poverty clashed with the beauty of the ball-dress. She was conscious of this and was anxious to hurry away, so that she should not be noticed by the other women putting on their costly furs.
Loisel restrained her.
"Wait a little. You'll catch cold in the open. I'm going to fetch a cab."
But she did not listen to him and rapidly descended the staircase. When they were out in the street they could not find a cab; they began to look for one, shouting at the drivers whom they saw passing in the distance.
They walked down towards the Seine, desperate and shivering. At last they found on the quay one of those old nightprowling carriages which are only to be seen in Paris after dark, as though they were ashamed of their shabbiness in the daylight.
It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten.
She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!
< 6 >
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should
She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings.
When she sat down for dinner at the round table covered with a three-days-old cloth, opposite her husband, who took the cover off the soup-tureen, exclaiming delightedly: "Aha! Scotch broth! What could be better?" she imagined delicate meals, gleaming silver, tapestries peopling the walls with folk of a past age and strange birds in faery forests; she imagined delicate food served in marvellous dishes, murmured gallantries, listened to with an inscrutable smile as one trifled with the rosy flesh of trout or wings of asparagus chicken.
< 2 >
She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.
She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.
*
One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.
"Here's something for you," he said.
Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:
"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."
Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:
"What do you want me to do with this?"
"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."
She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"
He had not thought about it; he stammered:
"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."
He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.
< 3 >
"What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered.
But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks:
"Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall."
He was heart-broken.
"Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?"
She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.
At last she replied with some hesitation:
"I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs."
He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays.
Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money."
The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her:
"What's the matter with you? You've been very odd for the last three days."
"I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party."
< 4 >
"Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses."
She was not convinced.
"No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women."
"How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that."
She uttered a cry of delight.
"That's true. I never thought of it."
Next day she went to see her friend and told her her trouble.
Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said:
"Choose, my dear."
First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking:
"Haven't you anything else?"
"Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best."
Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.
Then, with hesitation, she asked in anguish:
"Could you lend me this, just this alone?"
"Yes, of course."
She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her.
< 5 >
She danced madly, ecstatically, drunk with pleasure, with no thought for anything, in the triumph of her beauty, in the pride of her success, in a cloud of happiness made up of this universal homage and admiration, of the desires she had aroused, of the completeness of a victory so dear to her feminine heart.
She left about four o'clock in the morning. Since midnight her husband had been dozing in a deserted little room, in company with three other men whose wives were having a good time. He threw over her shoulders the garments he had brought for them to go home in, modest everyday clothes, whose poverty clashed with the beauty of the ball-dress. She was conscious of this and was anxious to hurry away, so that she should not be noticed by the other women putting on their costly furs.
Loisel restrained her.
"Wait a little. You'll catch cold in the open. I'm going to fetch a cab."
But she did not listen to him and rapidly descended the staircase. When they were out in the street they could not find a cab; they began to look for one, shouting at the drivers whom they saw passing in the distance.
They walked down towards the Seine, desperate and shivering. At last they found on the quay one of those old nightprowling carriages which are only to be seen in Paris after dark, as though they were ashamed of their shabbiness in the daylight.
It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten.
She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!
< 6 >
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should
การแปล กรุณารอสักครู่..
เธอเป็นคนที่สวยและเสน่ห์หญิงเกิด เหมือนโชคชะตาได้พลาดมากกว่าเธอ ในครอบครัวของช่างฝีมือ เธอยังไม่แต่งงาน ส่วน ไม่คาดหวัง ไม่หมายถึงการเป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก และแต่งงานกับผู้ชายรวย และความแตกต่าง เธอปล่อยให้ตัวเองแต่งงานกับพนักงานเล็กน้อย ในกระทรวงศึกษาธิการรสนิยมของเธอได้ง่าย ๆ เพราะเธอไม่เคยสามารถใด ๆอื่น ๆ แต่เธอมีความเศร้า ราวกับว่าเธอได้แต่งงานใต้เธอ เพราะผู้หญิงไม่มีวรรณะหรือชนชั้น , ความงาม , พระคุณของพวกเขาและเสน่ห์ให้พวกเขาเกิดหรือครอบครัว ความละเอียดอ่อนของธรรมชาติ ความงดงาม สัญชาตญาณของพวกเขา , ความคล่องแคล่วของพวกเขาของปัญญาเป็น เครื่องหมายเฉพาะของตำแหน่งและใส่ชุมชนแออัดสาวในระดับกับซังกุงสูงสุดในแผ่นดิน
เจ็บปวดไม่รู้จบ รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทุกๆ ละเอียดอ่อน และหรูหรา เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากความยากจนของบ้านของเธอจากผนัง ค่าเฉลี่ยของอาน เก้าอี้ ผ้าม่าน น่าเกลียด สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่น ๆของชั้นเรียนของเธอจะไม่ได้รับทราบ ทรมานและดูถูกเธอสายตาของผู้หญิง Breton น้อยที่เข้ามาทำงานในบ้านหลังน้อยของเธอกระตุ้นอกหักเสียใจและหมดหวังความฝันในใจของเธอ เธอนึก antechambers เงียบหนักกับตะวันออก tapestries , ไฟคบเพลิงในสูงส่งบรอนซ์ซ็อกเก็ตกับทหารราบสองสูงเข่ากางเกงนอนในเก้าอี้แขนขนาดใหญ่ เอาชนะโดยไอหนักของเตาเธอจินตนาการว่าร้านเหล้ามากมายแขวนโบราณ ผ้าไหม , ชิ้นที่สวยงามของเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับล้ำค่าที่สนับสนุน , ขนาดเล็ก , เสน่ห์ , ห้องอบ , สร้าง เพียงเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับปาร์ตี้ของเพื่อนสนิท ชายผู้ที่มีชื่อเสียงและขอหลังจาก ผู้สักการะตื่นขึ้นทุกผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเค้า
เมื่อเธอนั่งลงทานข้าวที่กลม โต๊ะคลุมด้วยผ้า 3 วัน ,ตรงข้ามกับสามี ที่เอาฝาครอบออกซุปจานก้นลึก , delightedly อุทาน : " Aha ! ซุปสก็อต ! สิ่งที่อาจจะดีกว่า ? เธอจินตนาการว่าอาหารอ่อนส่องแสงสีเงิน , พรมทอแขวนผนังคนกำแพงกับพื้นบ้านของยุคอดีตและแปลก นกในป่าแฟรี่ เธอจินตนาการละเอียดอ่อนอาหารที่เสิร์ฟในจาน บ่น gallantries มหัศจรรย์ ,ฟังด้วยรอยยิ้มลึกลับเป็นหนึ่งต่อกรกับดอกกุหลาบสดของปลาเทราท์หรือปีกของไก่ หน่อไม้ฝรั่ง
< 2 >
เธอไม่มีเสื้อผ้า อัญมณี ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอชอบ เธอรู้สึกว่า เธอเกิดมาเพื่อเขา นางปรารถนาระหายเสน่ห์ที่จะต้องการ ให้น่าสนใจ หลุดโลก และขอหลังจาก
เธอมีคนรวยเพื่อนเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เธอปฏิเสธไป เนื่องจากเธอกลุ้มใจขมขื่นเมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอจะร้องไห้ ทั้งวัน กับความเศร้าโศก , เสียใจ , สิ้นหวัง , และความทุกข์ยาก .
*
เย็นวันหนึ่งสามีของเธอมาที่บ้านกับประเทศซิมบับเวอากาศ ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา . . . . . .
" ต่อไปนี้เป็นบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ
" เขากล่าว อย่างรวดเร็ว เธอฉีกกระดาษและวาดรูปการ์ดซึ่งเป็นคำเหล่านี้ :
" รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และ มาดาม ramponneau ขอให้ความสุขของ บริษัท ของคุณ และ คุณนาย loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ , มกราคม 18 "
แทนที่จะเป็นยินดีเป็นเธอ สามีหวัง เธอเหวี่ยงเชิญหงอดๆข้ามโต๊ะ ซุบซิบ :
" เธออยากให้ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ ?
" ทำไมที่รัก , ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยออกไป และนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียน คุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน "
เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด :" คุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?
เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :
" ทำไม แต่งไปที่โรงละครใน มันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "
เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้ 2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ
< >
3 " เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เขาสะดุด
แต่มีความพยายามของเธอรุนแรงเธอผ่านความเศร้าโศกและตอบว่า อยู่ในความสงบเสียงเช็ดแก้มเปียก :
" ไม่มีอะไร ผมยังไม่แต่ง และฉันจะไม่ไปงานนี้ ขอเชิญไป เพื่อนบางคนของเธอ เมียจะเปิดออกได้ดีกว่าที่ผมจะ . . . "
เขาอกหัก
" ดูที่นี่ล " เขายังคง " สิ่งที่จะเป็นค่าใช้จ่ายของเสื้อผ้าที่เหมาะสมซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆเช่น สิ่งที่ง่ายมาก ?
เธอคิดหลายวินาที การคำนวณราคาและยังสงสัยว่าผลรวมขนาดใหญ่ที่เธอจะถามโดยไม่ต้องนำขึ้นเองปฏิเสธทันทีและเครื่องหมายอัศเจรีย์ของหนังสยองขวัญจากระวังใจ
เสมียน สุดท้ายเธอตอบกับบางลังเล :
" ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ฉันคิดว่าฉันสามารถทำมันสี่ร้อยฟรังก์ "
เขาเติบโตเล็กน้อยซีด สำหรับนี้ตรงจำนวนเงินที่เขาได้รับการบันทึกสำหรับปืน จะได้ถ่ายน้อยฤดูร้อนถัดไปใน ธรรมดาสุด กับ เพื่อนๆที่ไปยิงนกมีวันอาทิตย์
อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า : " ได้เป็นอย่างดีผมจะให้คุณสี่ร้อยฟรังซ์ แต่พยายามแต่งตัวดีๆ จากเงิน "
วันของพรรคมาใกล้ และมาดาม loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และกังวลใจ ชุดของเธอก็พร้อม แต่ เย็นวันหนึ่งสามีของเธอพูดกับเธอ :
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? คุณเคยไปแปลกมากสำหรับสามวัน "
" ผมโคตรเศร้าที่ไม่มีพลอยไม่มีหิน , สวม , " เธอตอบ " . ผมจะดูจริง ๆไม่มี ฉันเกือบจะไม่ไปงานเลี้ยง "
< 4 >
" ใส่ดอกไม้ , " เขากล่าว . " พวกมันฉลาดมากในช่วงเวลานี้ของปี 10 ฟรังก์คุณสามารถ สอง หรือ สามสวยกุหลาบ "
เธอไม่มั่นใจ
" ไม่ . . . . . . . . ไม่มีอะไรที่น่าอายมากที่หายากจนในช่วงกลางของผู้หญิงมากมาย
รวย” " คุณจะโง่แค่ไหน ! " ว่าสามีของเธอ " ไปดูมาดาม ฟอเรสเทียร์ และขอร้องให้นายยืมบางพลอย คุณรู้จักเธอได้ดีพอ "
เธอเปล่งเสียงร้องของความสุข
" นั่นก็จริง ฉันไม่เคยคิดถึงมันเลย "
วันถัดมาเธอไปเห็นเพื่อนของเธอและบอกเธอว่าเธอมีปัญหา
มาดาม ฟอเรสเทียร์เดินไปโต๊ะเครื่องแป้งของเธอก็ยกกล่องขนาดใหญ่เอามาให้มาดาม loisel เปิดมันและกล่าวว่า :
" เลือกที่รัก . . . "
แรกที่เธอเห็นสร้อยแล้วสร้อยไข่มุก แล้ว Venetian ข้ามในทองและอัญมณี ฝีมือประณีต เธอพยายามผลของอัญมณีก่อนที่กระจก ลังเล ไม่ตัดสินใจที่จะทิ้งพวกเขา เพื่อให้พวกเขา เธอเอาแต่ถาม :
" คุณยังไม่ได้อะไรอีก ? "
" ครับค้นหาด้วยตัวคุณเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณต้องการที่สุด "
เพิ่งค้นพบในซาตินสีดำกรณี , สร้อยคอเพชรที่ยอดเยี่ยม จิตใจของเธอเริ่มที่จะชนะละโมบ . มือของเธอสั่นขณะที่เธออุ้มมัน เธอติดมันรอบคอของเธอ เมื่อชุดของเธอสูงและอยู่ในความดีใจที่เห็นตัวเอง
แล้วอย่างลังเล เธอถามความระทม :
" คุณสามารถให้ฉันยืมนี้แค่คนเดียว ? "
" แน่นอนครับ "
เธอเหวี่ยงตัวเธอในเพื่อนของเต้านม , กอดเธอ frenziedly และจากไปด้วยสมบัติของเธอ วันงานมาถึง มาดาม loisel สำเร็จ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ปัจจุบัน , สง่างาม , สง่างาม , ยิ้ม , และค่อนข้างสูงกว่าตัวเองด้วยความสุข ทุกคนจ้องมองเธอ ถามชื่อเธอ และขอให้ได้รู้จักกับเธอทั้งหมดภายใต้เลขานุการของรัฐ มีความกระตือรือร้น เต้นรำกับเธอ รัฐมนตรีสังเกตเห็นเธอ
< 5 >
เธอเต้นบ้า ecstatically เมากับความสุข ไม่คิดอะไร ในชัยชนะของความงามของเธอ ในศักดิ์ศรีของความสำเร็จของเธอในเมฆแห่งความสุขขึ้นสากลนี้ เคารพและชื่นชมของความปรารถนาที่เธอได้กระตุ้นความรู้สึก ,ของความครบถ้วนของชัยชนะเพื่อรักผู้หญิง
เธอซ้ายประมาณสี่โมงเช้า ตั้งแต่เที่ยงคืน สามีของเธอได้รับการหลับใน ทิ้งในห้องเล็ก ๆน้อย ๆใน บริษัท กับอีกสามคนที่เหลือที่ภรรยากำลังมีช่วงเวลาที่ดี เขาโยนข้ามไหล่ของเธอเสื้อผ้าเขาพาพวกเขากลับบ้านใน เสื้อผ้าทุกวัน เจียมเนื้อเจียมตัวที่มีความยากจนปะทะกับความงามของ บอลชุด เธอตระหนักและกังวลที่จะรีบหนี เธอไม่ควรจะสังเกตจากผู้หญิงคนอื่น ๆใส่ของแพงขน
loisel กักขังเธอ
" รอสักครู่ คุณจะเป็นหวัดในเปิด ผมจะเรียกแท็กซี่ . . . "
แต่เธอไม่ฟังเขาอย่างรวดเร็วและตกบันไดเมื่อพวกเขาออกในถนนที่พวกเขาไม่สามารถหาแท็กซี่ได้ พวกเขาเริ่มที่จะมองหาหนึ่ง ตะโกนไดรเวอร์ที่เขาเห็นผ่านในระยะห่าง
พวกเขาเดินลงสู่แม่น้ำแซน , หมดหวังและตัวสั่น ในที่สุดก็เจอที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง เก่า nightprowling รถม้าซึ่งจะเห็นในปารีสหลังจากที่มืดราวกับว่าพวกเขาอาย shabbiness ในตอนกลางวัน
มันพาพวกเขาไปของพวกเขาประตูใน Rue des Martyrs , และเศร้าที่พวกเขาเดินขึ้นห้องของตัวเอง มันคือจุดจบสำหรับเธอ สำหรับเขา เขาคิดว่าเขาต้องอยู่ที่สำนักงานที่ 10 .
เธอถอดเสื้อผ้าที่เธอห่อเธอไหล่เพื่อที่จะเห็นตัวเองในความรุ่งโรจน์ของเธอหน้ากระจกแต่ทันใดนั้นเธอก็พูดออกมา . สร้อยคอเป็นอีกรอบคอของเธอ
< 6 >
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? ถามสามี แล้วครึ่งหลับ
เธอหันมาทางเขา ใน ที่สุด ทุกข์
" ฉัน . . . . . . . ผม . . . . . . . ผมไม่เจอ มาดาม ฟอเรสเทียร์สร้อยคอ . . . . . . . "
เขาเริ่มงง งง
" อะไร ! . . . . . . . " เป็นไปไม่ได้ !
ค้นในพับของแต่งตัวของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าเต็มไปหมด พวกเขาอาจไม่พบ
" คุณแน่ใจว่าคุณยังมีมันอยู่ เมื่อเธอมาอยู่ห่างจากลูกบอล ? เขาถาม
" ครับ ผมแตะมัน ในห้องโถงที่กระทรวง "
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันล้ม "
" ครับ บางทีเราน่าจะ
เจ็บปวดไม่รู้จบ รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทุกๆ ละเอียดอ่อน และหรูหรา เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากความยากจนของบ้านของเธอจากผนัง ค่าเฉลี่ยของอาน เก้าอี้ ผ้าม่าน น่าเกลียด สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่น ๆของชั้นเรียนของเธอจะไม่ได้รับทราบ ทรมานและดูถูกเธอสายตาของผู้หญิง Breton น้อยที่เข้ามาทำงานในบ้านหลังน้อยของเธอกระตุ้นอกหักเสียใจและหมดหวังความฝันในใจของเธอ เธอนึก antechambers เงียบหนักกับตะวันออก tapestries , ไฟคบเพลิงในสูงส่งบรอนซ์ซ็อกเก็ตกับทหารราบสองสูงเข่ากางเกงนอนในเก้าอี้แขนขนาดใหญ่ เอาชนะโดยไอหนักของเตาเธอจินตนาการว่าร้านเหล้ามากมายแขวนโบราณ ผ้าไหม , ชิ้นที่สวยงามของเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับล้ำค่าที่สนับสนุน , ขนาดเล็ก , เสน่ห์ , ห้องอบ , สร้าง เพียงเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับปาร์ตี้ของเพื่อนสนิท ชายผู้ที่มีชื่อเสียงและขอหลังจาก ผู้สักการะตื่นขึ้นทุกผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเค้า
เมื่อเธอนั่งลงทานข้าวที่กลม โต๊ะคลุมด้วยผ้า 3 วัน ,ตรงข้ามกับสามี ที่เอาฝาครอบออกซุปจานก้นลึก , delightedly อุทาน : " Aha ! ซุปสก็อต ! สิ่งที่อาจจะดีกว่า ? เธอจินตนาการว่าอาหารอ่อนส่องแสงสีเงิน , พรมทอแขวนผนังคนกำแพงกับพื้นบ้านของยุคอดีตและแปลก นกในป่าแฟรี่ เธอจินตนาการละเอียดอ่อนอาหารที่เสิร์ฟในจาน บ่น gallantries มหัศจรรย์ ,ฟังด้วยรอยยิ้มลึกลับเป็นหนึ่งต่อกรกับดอกกุหลาบสดของปลาเทราท์หรือปีกของไก่ หน่อไม้ฝรั่ง
< 2 >
เธอไม่มีเสื้อผ้า อัญมณี ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอชอบ เธอรู้สึกว่า เธอเกิดมาเพื่อเขา นางปรารถนาระหายเสน่ห์ที่จะต้องการ ให้น่าสนใจ หลุดโลก และขอหลังจาก
เธอมีคนรวยเพื่อนเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เธอปฏิเสธไป เนื่องจากเธอกลุ้มใจขมขื่นเมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอจะร้องไห้ ทั้งวัน กับความเศร้าโศก , เสียใจ , สิ้นหวัง , และความทุกข์ยาก .
*
เย็นวันหนึ่งสามีของเธอมาที่บ้านกับประเทศซิมบับเวอากาศ ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา . . . . . .
" ต่อไปนี้เป็นบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ
" เขากล่าว อย่างรวดเร็ว เธอฉีกกระดาษและวาดรูปการ์ดซึ่งเป็นคำเหล่านี้ :
" รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และ มาดาม ramponneau ขอให้ความสุขของ บริษัท ของคุณ และ คุณนาย loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ , มกราคม 18 "
แทนที่จะเป็นยินดีเป็นเธอ สามีหวัง เธอเหวี่ยงเชิญหงอดๆข้ามโต๊ะ ซุบซิบ :
" เธออยากให้ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ ?
" ทำไมที่รัก , ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยออกไป และนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียน คุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน "
เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด :" คุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?
เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :
" ทำไม แต่งไปที่โรงละครใน มันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "
เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้ 2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ
< >
3 " เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เขาสะดุด
แต่มีความพยายามของเธอรุนแรงเธอผ่านความเศร้าโศกและตอบว่า อยู่ในความสงบเสียงเช็ดแก้มเปียก :
" ไม่มีอะไร ผมยังไม่แต่ง และฉันจะไม่ไปงานนี้ ขอเชิญไป เพื่อนบางคนของเธอ เมียจะเปิดออกได้ดีกว่าที่ผมจะ . . . "
เขาอกหัก
" ดูที่นี่ล " เขายังคง " สิ่งที่จะเป็นค่าใช้จ่ายของเสื้อผ้าที่เหมาะสมซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆเช่น สิ่งที่ง่ายมาก ?
เธอคิดหลายวินาที การคำนวณราคาและยังสงสัยว่าผลรวมขนาดใหญ่ที่เธอจะถามโดยไม่ต้องนำขึ้นเองปฏิเสธทันทีและเครื่องหมายอัศเจรีย์ของหนังสยองขวัญจากระวังใจ
เสมียน สุดท้ายเธอตอบกับบางลังเล :
" ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ฉันคิดว่าฉันสามารถทำมันสี่ร้อยฟรังก์ "
เขาเติบโตเล็กน้อยซีด สำหรับนี้ตรงจำนวนเงินที่เขาได้รับการบันทึกสำหรับปืน จะได้ถ่ายน้อยฤดูร้อนถัดไปใน ธรรมดาสุด กับ เพื่อนๆที่ไปยิงนกมีวันอาทิตย์
อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า : " ได้เป็นอย่างดีผมจะให้คุณสี่ร้อยฟรังซ์ แต่พยายามแต่งตัวดีๆ จากเงิน "
วันของพรรคมาใกล้ และมาดาม loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และกังวลใจ ชุดของเธอก็พร้อม แต่ เย็นวันหนึ่งสามีของเธอพูดกับเธอ :
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? คุณเคยไปแปลกมากสำหรับสามวัน "
" ผมโคตรเศร้าที่ไม่มีพลอยไม่มีหิน , สวม , " เธอตอบ " . ผมจะดูจริง ๆไม่มี ฉันเกือบจะไม่ไปงานเลี้ยง "
< 4 >
" ใส่ดอกไม้ , " เขากล่าว . " พวกมันฉลาดมากในช่วงเวลานี้ของปี 10 ฟรังก์คุณสามารถ สอง หรือ สามสวยกุหลาบ "
เธอไม่มั่นใจ
" ไม่ . . . . . . . . ไม่มีอะไรที่น่าอายมากที่หายากจนในช่วงกลางของผู้หญิงมากมาย
รวย” " คุณจะโง่แค่ไหน ! " ว่าสามีของเธอ " ไปดูมาดาม ฟอเรสเทียร์ และขอร้องให้นายยืมบางพลอย คุณรู้จักเธอได้ดีพอ "
เธอเปล่งเสียงร้องของความสุข
" นั่นก็จริง ฉันไม่เคยคิดถึงมันเลย "
วันถัดมาเธอไปเห็นเพื่อนของเธอและบอกเธอว่าเธอมีปัญหา
มาดาม ฟอเรสเทียร์เดินไปโต๊ะเครื่องแป้งของเธอก็ยกกล่องขนาดใหญ่เอามาให้มาดาม loisel เปิดมันและกล่าวว่า :
" เลือกที่รัก . . . "
แรกที่เธอเห็นสร้อยแล้วสร้อยไข่มุก แล้ว Venetian ข้ามในทองและอัญมณี ฝีมือประณีต เธอพยายามผลของอัญมณีก่อนที่กระจก ลังเล ไม่ตัดสินใจที่จะทิ้งพวกเขา เพื่อให้พวกเขา เธอเอาแต่ถาม :
" คุณยังไม่ได้อะไรอีก ? "
" ครับค้นหาด้วยตัวคุณเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณต้องการที่สุด "
เพิ่งค้นพบในซาตินสีดำกรณี , สร้อยคอเพชรที่ยอดเยี่ยม จิตใจของเธอเริ่มที่จะชนะละโมบ . มือของเธอสั่นขณะที่เธออุ้มมัน เธอติดมันรอบคอของเธอ เมื่อชุดของเธอสูงและอยู่ในความดีใจที่เห็นตัวเอง
แล้วอย่างลังเล เธอถามความระทม :
" คุณสามารถให้ฉันยืมนี้แค่คนเดียว ? "
" แน่นอนครับ "
เธอเหวี่ยงตัวเธอในเพื่อนของเต้านม , กอดเธอ frenziedly และจากไปด้วยสมบัติของเธอ วันงานมาถึง มาดาม loisel สำเร็จ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ปัจจุบัน , สง่างาม , สง่างาม , ยิ้ม , และค่อนข้างสูงกว่าตัวเองด้วยความสุข ทุกคนจ้องมองเธอ ถามชื่อเธอ และขอให้ได้รู้จักกับเธอทั้งหมดภายใต้เลขานุการของรัฐ มีความกระตือรือร้น เต้นรำกับเธอ รัฐมนตรีสังเกตเห็นเธอ
< 5 >
เธอเต้นบ้า ecstatically เมากับความสุข ไม่คิดอะไร ในชัยชนะของความงามของเธอ ในศักดิ์ศรีของความสำเร็จของเธอในเมฆแห่งความสุขขึ้นสากลนี้ เคารพและชื่นชมของความปรารถนาที่เธอได้กระตุ้นความรู้สึก ,ของความครบถ้วนของชัยชนะเพื่อรักผู้หญิง
เธอซ้ายประมาณสี่โมงเช้า ตั้งแต่เที่ยงคืน สามีของเธอได้รับการหลับใน ทิ้งในห้องเล็ก ๆน้อย ๆใน บริษัท กับอีกสามคนที่เหลือที่ภรรยากำลังมีช่วงเวลาที่ดี เขาโยนข้ามไหล่ของเธอเสื้อผ้าเขาพาพวกเขากลับบ้านใน เสื้อผ้าทุกวัน เจียมเนื้อเจียมตัวที่มีความยากจนปะทะกับความงามของ บอลชุด เธอตระหนักและกังวลที่จะรีบหนี เธอไม่ควรจะสังเกตจากผู้หญิงคนอื่น ๆใส่ของแพงขน
loisel กักขังเธอ
" รอสักครู่ คุณจะเป็นหวัดในเปิด ผมจะเรียกแท็กซี่ . . . "
แต่เธอไม่ฟังเขาอย่างรวดเร็วและตกบันไดเมื่อพวกเขาออกในถนนที่พวกเขาไม่สามารถหาแท็กซี่ได้ พวกเขาเริ่มที่จะมองหาหนึ่ง ตะโกนไดรเวอร์ที่เขาเห็นผ่านในระยะห่าง
พวกเขาเดินลงสู่แม่น้ำแซน , หมดหวังและตัวสั่น ในที่สุดก็เจอที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง เก่า nightprowling รถม้าซึ่งจะเห็นในปารีสหลังจากที่มืดราวกับว่าพวกเขาอาย shabbiness ในตอนกลางวัน
มันพาพวกเขาไปของพวกเขาประตูใน Rue des Martyrs , และเศร้าที่พวกเขาเดินขึ้นห้องของตัวเอง มันคือจุดจบสำหรับเธอ สำหรับเขา เขาคิดว่าเขาต้องอยู่ที่สำนักงานที่ 10 .
เธอถอดเสื้อผ้าที่เธอห่อเธอไหล่เพื่อที่จะเห็นตัวเองในความรุ่งโรจน์ของเธอหน้ากระจกแต่ทันใดนั้นเธอก็พูดออกมา . สร้อยคอเป็นอีกรอบคอของเธอ
< 6 >
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? ถามสามี แล้วครึ่งหลับ
เธอหันมาทางเขา ใน ที่สุด ทุกข์
" ฉัน . . . . . . . ผม . . . . . . . ผมไม่เจอ มาดาม ฟอเรสเทียร์สร้อยคอ . . . . . . . "
เขาเริ่มงง งง
" อะไร ! . . . . . . . " เป็นไปไม่ได้ !
ค้นในพับของแต่งตัวของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าเต็มไปหมด พวกเขาอาจไม่พบ
" คุณแน่ใจว่าคุณยังมีมันอยู่ เมื่อเธอมาอยู่ห่างจากลูกบอล ? เขาถาม
" ครับ ผมแตะมัน ในห้องโถงที่กระทรวง "
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันล้ม "
" ครับ บางทีเราน่าจะ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- เวลาว่างของฉัน ฉันมักจะดูหนังและฟังเพลงแ
- ซึ่งในระหว่างวันที่ 17 - 18 พฤศจิกายน 25
- If you don't send the original BL to us.
- เดือนเมษายน
- we are 5h behide
- ณัชกรเช็นเตอร์มาร์ท
- แล้วคุณสบายดีไหม
- HTML5 in action
- The parameters of back extrusion were av
- Then I will wait.
- Q: If you’re a girl, which Bangtan membe
- my brother's suitcase is as heavy as min
- ชอบ
- กระดูกหมู
- กล่องติดขอบ
- ต่อมา ชั้นที่สองนั้น มีทางส่วนที่เป็นบัน
- เตรียมชิ้นงานเสร็จเรียบร้อย
- กระเช้าดอกไม้สำหรับวันเกิดคุณประนอม
- หลังจากสอบไฟนอลไปแล้ว
- potential
- Evaluation Processes1.individual level2.
- Where were you taking this picture? When
- The exercise protocol consisted of; four
- hometown
