KhlongThe khlong (โคลง) is the amon

Khlong
The khlong (โคลง) is the among oldest Thai poetic forms. This is reflected in its requirements on the tone markings of certain syllables, which must be marked with mai ek (ไม้เอก,  [máj èːk], ◌่) or mai tho (ไม้โท,  [máj tʰōː], ◌้). This was likely derived from when the Thai language had three tones (as opposed to today's five, a split which occurred during the Ayutthaya period), two of which corresponded directly to the aforementioned marks. It is usually regarded as an advanced and sophisticated poetic form.[1]
In khlong, a stanza (bot, บท,  [bòt]) has a number of lines (bat, บาท,  [bàːt], from Pali and Sanskrit pāda), depending on the type. The bat are subdivided into two wak (วรรค,  [wák], from Sanskrit varga).[note 1] The first wak has five syllables, the second has a variable number, also depending on the type, and may be optional. The type of khlong is named by the number of bat in a stanza; it may also be divided into two main types: khlong suphap (โคลงสุภาพ,  [kʰlōːŋ sù.pʰâːp]) and khlong dan (โคลงดั้น,  [kʰlōːŋ dân]). The two differ in the number of syllables in the second wak of the final bat and inter-stanza rhyming rules.[1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คลองคลอง (โคลง) เป็นหนึ่งในรูปแบบบทกวีไทยที่เก่าที่สุด นี้จะแสดงในข้อกำหนดในหมายเสียงของพยางค์บาง ซึ่งต้องทำเครื่องหมาย ด้วย ek เชียงใหม่ (ไม้เอก, [máj èːk], ◌่) หรือเชียงใหม่เกิ่นเทอ (ไม้โท, [máj tʰōː], ◌้) นี้น่าจะมาจากเมื่อภาษาไทยมี 3 โทนสี (เมื่อเทียบกับในปัจจุบันห้า แยกที่เกิดขึ้นในระหว่างงวดอยุธยา), สองซึ่งผูกพันโดยตรงกับเครื่องหมายดังกล่าวข้างต้น มักจะถือว่าเป็นแบบบทกวีขั้นสูง และซับซ้อน [1]ในคลอง บท (bot บท [bòt]) มีหมายเลขบรรทัด (ค้างคาว บาท, [bàːt], จากภาษาบาลีและสันสกฤต pāda), ขึ้นอยู่กับชนิด ค้างคาวจะถูกแบ่งออกเป็นสองกล่อมเกลา (วรรค, [wák], จากสันสกฤตวาร์กา แมรี่แลนด์) [note 1] กล่อมเกลาแรกมีห้าพยางค์ ที่สองมีจำนวนตัวแปร นอกจากนี้ยังขึ้นอยู่กับชนิด และอาจจะไม่จำเป็น ชื่อชนิดของคลอง โดยจำนวนค้างคาวในบท มันอาจยังแบ่งออกเป็น 2 ประเภท: suphap คลอง (โคลงสุภาพ [kʰlōːŋ sù.pʰâːp]) และคลองด่าน (โคลงดั้น [kʰlōːŋ วันซวนแต่]) ทั้งสองแตกต่างกันในจำนวนพยางค์ในการกล่อมเกลาที่สองของค้างคาวสุดท้ายและระหว่างบท rhyming กฎ [1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คลอง
คลอง (โคลง) เป็นที่เก่าแก่ที่สุดในหมู่รูปแบบบทกวีไทย นี่คือภาพสะท้อนในความต้องการของตนในเครื่องหมายเสียงของพยางค์บางอย่างที่จะต้องทำเครื่องหมายกับเชียงใหม่ EK (ไม้เอก [พลเอก] ◌่) หรือเชียงใหม่ Tho (ไม้โท [พล To], ◌้) นี้น่าจะมาจากเมื่อภาษาไทยมีสามโทน (เมื่อเทียบกับวันนี้ห้าแยกที่เกิดขึ้นในสมัยอยุธยา) สองซึ่งตรงโดยตรงกับเครื่องหมายดังกล่าวข้างต้น มันมักจะถือได้ว่าเป็นรูปแบบบทกวีที่ทันสมัยและมีความซับซ้อน. [1]
ในคลองเตย, ฉันท์ ( ธ ปท, บท, [Bot]) มีจำนวนเส้น (ค้างคาวบาท [BAT] จากภาษาบาลีสันสกฤต Pada) ขึ้นอยู่กับชนิด ค้างคาวจะแบ่งออกเป็นสองกล่อมเกลา (วรรค [กล่อมเกลา] จากภาษาสันสกฤต Varga). [หมายเหตุ 1] กล่อมเกลาแรกมีห้าพยางค์ที่สองมีจำนวนตัวแปรยังขึ้นอยู่กับชนิดและอาจเป็นตัวเลือก ประเภทของคลองเป็นชื่อจากจำนวนของค้างคาวในฉันท์นั้น มันก็อาจจะแบ่งออกเป็นสองประเภทหลัก: คลองสุภาพ (โคลงสุภาพ [กลอนsù.pʰâːp]) และคลองด่าน (โคลงดั้น [กลอนdân]) ทั้งสองแตกต่างกันในจำนวนพยางค์ในกล่อมเกลาที่สองของค้างคาวสุดท้ายและระหว่างบทกวีกฎ. [1]