Existing empirical studies do not a

Existing empirical studies do not agree on the role that monetary aggregates play in driving
inflation in Vietnam, in part because this is likely to have changed over time. Hung and Pfau
(2008) find that the M2 measure of money supply Granger-caused real output growth but not
inflation over the period 1996–2005. IMF (2003) reports empirical findings that broad money
growth can explain only 10 percent of the variation in core inflation over the period 1995–
2003, and concludes that the role of monetary aggregates on consumer price inflation is
neither robust nor very significant. By contrast, IMF (2006) concludes that growth of M2
money supply significantly affected inflation dynamics in Vietnam, with a twelve month lag,
over the period 2001–2006. The differing conclusions of IMF (2003) and IMF (2006) is
likely due to the liberalization of domestic prices over the period 2002-2004, which probably
increased the responsiveness of domestic prices to monetary aggregates. IMF (2006) also
finds that CPI inflation responds positively to a narrowing of the output gap (i.e., as actual
GDP increases relative to potential, inflationary pressures begin to emerge). Minh (2009) and
Nguyen and Nguyen (2010) both find that growth of M2 money supply has a modest and
significant (positive) impact on CPI inflation, but after a significant delay of five months or
longer. Camen (2006) finds that growth of M2 money supply explains less than 5 percent of
the forecast variance of CPI inflation, but that growth of total credit to the economy explains
around 25 percent of the forecast variance after 24 months, in an empirical study covering the
period 1996–2005.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศึกษาผลที่มีอยู่ไม่สอดคล้องกับบทบาทที่ เพิ่มเงินเล่นในการขับขี่อัตราเงินเฟ้อในเวียดนาม ส่วนหนึ่งเนื่องจากเป็นแนวโน้มที่จะมีการเปลี่ยนแปลงเวลา ฮังและ Pfau(2008) พบว่าวัดเงิน M2 จริงนี่เกรนเจอร์เกิดผลเจริญเติบโต แต่ไม่อัตราเงินเฟ้อในช่วงปี 1996-2005 IMF (2003) รายงานผลการวิจัยรวมเงินผ่อนเจริญเติบโตสามารถอธิบายเพียง 10 เปอร์เซ็นต์ของการเปลี่ยนแปลงอัตราเงินเฟ้อหลักในช่วง 1995-2003 และสรุปว่า เป็นบทบาทของเงินเพิ่มในเงินเฟ้อราคาผู้บริโภคไม่แข็งแรง หรือสำคัญมาก โดยคมชัด IMF (2006) สรุปว่า การเจริญเติบโตของ M2เงินไหวอัตราเงินเฟ้อในเวียดนาม ช่วงห่างสิบสองเดือน รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในช่วงปี 2001-2006 เป็นบทสรุปที่แตกต่างกันของ IMF (2003) และ IMF (2006)อาจเนื่องจากการเปิดเสรีของราคาภายในประเทศในช่วง 2002-2004 ซึ่งอาจจะเพิ่มการตอบสนองของราคาภายในประเทศเพื่อผลทางการเงิน IMF (2006) ยังพบว่า CPI เงินเฟ้อตอบสนองบวกการจำกัดให้แคบลงของช่องว่างผลผลิต (เช่น เป็นจริงGDP เพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับศักยภาพ แรงกดดันเริ่มโผล่) น (2009) และเหงียนและเหงียน (2010) ทั้งสองพบว่า เจริญเติบโตของอุปทานเงิน M2 มีความเจียมเนื้อเจียมตัว และ(บวก) มีผลกระทบสำคัญ ใน CPI เงินเฟ้อ แต่หลัง จากความล่าช้าที่สำคัญเดือนห้า หรืออีกต่อไป Camen (2006) พบว่า การเจริญเติบโตของอุปทานเงิน M2 อธิบายน้อยกว่า 5 เปอร์เซ็นต์ของอธิบายความแปรปรวนของ CPI เงินเฟ้อคาดการณ์ แต่การเจริญเติบโตของสินเชื่อรวมเศรษฐกิจประมาณ 25 เปอร์เซ็นต์ของผลต่างการคาดการณ์หลังจาก 24 เดือน ครอบคลุมการศึกษารวมการช่วงปี 1996-2005

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่มีอยู่ในการศึกษาเชิงประจักษ์ไม่เห็นด้วยกับบทบาทที่ปริมาณเงินเล่นในการผลักดัน
อัตราเงินเฟ้อในเวียดนามส่วนหนึ่งเป็นเพราะนี่คือแนวโน้มที่จะมีการเปลี่ยนแปลงเมื่อเวลาผ่านไป Hung และ Pfau
(2008) พบว่ามาตรการ M2 ของปริมาณเงินชาวนาทำให้เกิดการเจริญเติบโตของการส่งออกจริง แต่ไม่
อัตราเงินเฟ้อในช่วง 1996-2005 ไอเอ็มเอ (2003) ได้รายงานผลการวิจัยเชิงประจักษ์ว่าเงินที่กว้าง
สามารถอธิบายการเจริญเติบโตเพียงร้อยละ 10 ของการเปลี่ยนแปลงในอัตราเงินเฟ้อพื้นฐานในช่วง 1995-
2003 และสรุปว่าบทบาทของปริมาณเงินในอัตราเงินเฟ้อราคาผู้บริโภคเป็น
ไม่แข็งแกร่งหรือมีความสำคัญมาก โดยทางไอเอ็มเอ (2006) สรุปการเจริญเติบโตของ M2 ที่
ปริมาณเงินได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญการเปลี่ยนแปลงของอัตราเงินเฟ้อในเวียดนามที่มีความล่าช้าสิบสองเดือน
ในช่วง 2001-2006 ข้อสรุปที่แตกต่างกันของ IMF (2003) และไอเอ็ม (2006) เป็น
แนวโน้มที่จะเกิดจากการเปิดเสรีของราคาในประเทศในช่วง 2002-2004 ซึ่งอาจจะ
เพิ่มการตอบสนองของราคาในประเทศที่จะรวมตัวทางการเงิน ไอเอ็มเอ (2006) นอกจากนี้ยัง
พบว่าอัตราเงินเฟ้อดัชนีราคาผู้บริโภคตอบสนองในทางบวกกับการลดช่องว่างการส่งออก (เช่นเป็นจริง
เพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับจีดีพีที่อาจเกิดขึ้นแรงกดดันเงินเฟ้อจะเริ่มโผล่ออกมา) มินห์ (2009) และ
เหงียนและเหงียน (2010) ทั้งสองพบว่าการเจริญเติบโตของปริมาณเงิน M2 ที่มีเจียมเนื้อเจียมตัวและ
(บวก) ผลกระทบต่ออัตราเงินเฟ้อ CPI แต่หลังจากความล่าช้าที่สำคัญของห้าเดือนหรือ
นานกว่านั้น Camen (2006) พบว่าการเจริญเติบโตของปริมาณเงิน M2 ที่อธิบายน้อยกว่าร้อยละ 5 ของ
ความแปรปรวนการคาดการณ์ของดัชนีราคาผู้บริโภคอัตราเงินเฟ้อ แต่การเติบโตของสินเชื่อรวมต่อเศรษฐกิจอธิบาย
ประมาณ 25 เปอร์เซ็นต์ของความแปรปรวนคาดการณ์หลังจาก 24 เดือนในการศึกษาเชิงประจักษ์ที่ครอบคลุม
ระยะเวลา 1996-2005

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาเชิงประจักษ์ที่มีอยู่ไม่เห็นด้วยกับบทบาทปริมาณเงินเล่นในการขับขี่
เงินเฟ้อในเวียดนาม ส่วนหนึ่งเป็นเพราะนี้เป็นโอกาสที่จะมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา แขวนและ Pfau
( 2551 ) พบว่า ปริมาณเงิน M2 วัดของเกรนเจอร์ทำให้การเจริญเติบโตผลผลิตที่แท้จริง แต่ไม่ใช่อัตราเงินเฟ้อช่วง 1996
– 2005 กองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( 2003 ) รายงานเชิงประจักษ์ผลการวิจัยที่
เงินคร่าว ๆการเจริญเติบโตสามารถอธิบายได้เพียง 10 เปอร์เซ็นต์ของการเปลี่ยนแปลงในอัตราเงินเฟ้อ ในช่วงพ.ศ. 2538 –
2003 และสรุปได้ว่า บทบาทของปริมาณเงินในอัตราเงินเฟ้อราคาผู้บริโภคคือ
ไม่แข็งแกร่งและที่สำคัญมาก โดยทางกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( 2006 ) พบว่า การเจริญเติบโตของปริมาณเงิน M2
มีผลต่อค่าอัตราเงินเฟ้อของเวียดนาม กับ 12 เดือนล่าช้า ,
ช่วงปี 2001 – 2006ความแตกต่างของบทสรุปของ IMF ( 2003 ) และกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( 2006 )
น่าจะเกิดจากการเปิดเสรีราคาภายในประเทศช่วง 2002-2004 ซึ่งอาจ
เพิ่มขึ้นตอบสนองของราคาภายในประเทศกับปริมาณเงิน . กองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( 2006 ) นอกจากนี้ยังพบว่า CPI เงินเฟ้อ
ตอบสนองเชิงบวกเพื่อให้ช่องว่างเอาท์พุท ( เช่น เป็นญาติกับ GDP จริง
เพิ่มศักยภาพแรงกดดันเงินเฟ้อเริ่มโผล่ออกมา ) มิง ( 2009 ) และ
เหงียนเหงียน ( 2010 ) และทั้งสองพบว่า การเจริญเติบโตของปริมาณเงิน M2 มีเจียมเนื้อเจียมตัวและ
อย่างมีนัยสำคัญ ( บวก ) ผลกระทบต่อ CPI เงินเฟ้อ แต่หลังจากที่ล่าช้าที่สำคัญห้าเดือนหรือ
อีกต่อไป camen ( 2006 ) พบว่า การเจริญเติบโตของปริมาณเงิน M2 อธิบายน้อยกว่าร้อยละ 5 ของความแปรปรวนของ CPI
การคาดการณ์เงินเฟ้อแต่การเติบโตของสินเชื่อในเศรษฐกิจอธิบาย
ประมาณร้อยละ 25 ของอัตราความแปรปรวนหลังจาก 24 เดือน ในการศึกษาเชิงประจักษ์ที่ครอบคลุมช่วง 1996 – 2005

.