These divergent views have broadene

These divergent views have broadened the definition and applicability of ‘disaster’ as well as allowed researchers to rope in social constructs and technological events which might cause or have the potential to cause social disruptions. Our research focuses on the material and infrastructural damage/failures or the physical impacts of disaster that have the potential to trigger off socio-psychological and psycho-cultural dimensions as mentioned in Oliver-Smith’s (1999) article “The angry Earth”.

Trends such as increasing dependence on technology, increasing urbanisation and social complexity suggest that disaster will continue to increase in frequency and magnitude (Quarantelli, 1991). Smelser (1991) adds that the drive towards economic productivity, the pressure to improve technology, and internationalisation (or globalisation) of world economies are potential activities that can quicken the pace in the changing trend as per the prediction by Quarantelli. Arguably, technological advancement has propelled human development as well as enhanced extension of settlement to certain areas of the earth thus increasing our vulnerability to hazard (see Blaikie et al., 2004, Brammer, 1990 and Hartmann and Standing, 1989). Richardson (1994) argues that the increases in environmental turbulence and crisis may be because the world today has more powerful technology that has the capacity to detect disaster as well as to generate disaster (e.g. computer failure, nuclear disaster, air plane crashes, collapse of an oil rig platform on high seas, wreckage and piracy on the high seas plus terrorism attempts, environmental pollution [through emissions], trends of draughts and famine, as well as bad weather). One may refer to Burton et al. (1993), White et al. (2001) and Faulkner (2001) for general illustrations about how technology can expose humans to natural disasters. In the maritime logistics and supply chain industry, Wang (2006) recounts several technology related accidents in the recent past.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มุมมองที่แตกต่างเหล่านี้ได้ขยายคำจำกัดความและการยอมรับ 'ภัยพิบัติ' ตลอดจนอนุญาตให้นักวิจัยไปเชือกในโครงสร้างทางสังคมและกิจกรรมทางเทคโนโลยีซึ่งอาจทำให้เกิด หรืออาจก่อให้เกิดการหยุดชะงักทางสังคม งานวิจัยของเราเน้นวัสดุและความเสียหายและความล้มเหลวที่โครงสร้างพื้นฐาน หรือผลกระทบทางกายภาพของภัยพิบัติที่อาจจะเรียกปิดมิติด้านจิต ใจและสังคม และ วัฒนธรรมจิตเป็น ที่กล่าวถึงในบท (1999) ของโอลิเวอร์-Smith "โกรธโลก'แนวโน้มเช่นการเพิ่มการพึ่งพาเทคโนโลยี เพิ่มความซับซ้อนของสังคมเมืองและการแนะนำว่า ภัยพิบัติจะเพิ่มขึ้นในความถี่และขนาด (Quarantelli, 1991) Smelser (1991) เพิ่มว่า ไดรฟ์ต่อผลิตภาพทางเศรษฐกิจ ความดันในการปรับปรุง เทคโนโลยี และความเป็นสากล (หรือโลกา) ของเศรษฐกิจโลกเป็นกิจกรรมที่มีศักยภาพที่สามารถฟาดจังหวะแนวโน้มการเปลี่ยนแปลงตามการคาดการณ์โดย Quarantelli เนื้อหา เทคโนโลยีได้ขับเคลื่อนการพัฒนามนุษย์ เป็นเพิ่มนามสกุลของบางพื้นที่ของโลกจึง เพิ่มช่องโหว่ให้อันตรายของเรา (ดู Blaikie et al. 2004 แบรม เมอร์ 1990 และ Hartmann และ ยืน 1989) ริชาร์ดสัน (1994) แย้งว่า การเพิ่มในความปั่นป่วนด้านสิ่งแวดล้อมและวิกฤตอาจเนื่องจากโลกปัจจุบันมีเทคโนโลยีที่มีประสิทธิภาพที่มีความสามารถในการตรวจสอบภัยพิบัติเช่นกันเพื่อสร้างความเสียหาย (เช่นคอมพิวเตอร์ความล้มเหลว นิวเคลียร์ภัยพิบัติ แอร์เครื่องบินขัดข้อง การล่มสลายของพวกแท่นขุดเจาะน้ำมันในทะเล ดสมุทรศาสตร์ และพยายามละเมิดลิขสิทธิ์บนทะเลบวกการก่อการร้าย มลภาวะผ่านการปล่อย] แนวโน้มของฝรั่งและอดอยาก สภาพอากาศเป็นอย่างดีไม่เป็น) หนึ่งอาจหมายถึงเบอร์ตัน et al. (1993), ขาว et al. (2001) และฟอล์คเนอร์ (2001) สำหรับภาพประกอบทั่วไปเกี่ยวกับวิธีการที่เทคโนโลยีสามารถเปิดเผยมนุษย์ภัยธรรมชาติ ในการเดินเรือโลจิสติกส์และซัพพลายเชนอุตสาหกรรม วัง (2006) recounts หลายเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุในอดีต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มุมมองที่แตกต่างกันเหล่านี้ได้ขยายความหมายและการบังคับใช้ของ 'ภัยพิบัติ' เช่นเดียวกับนักวิจัยได้รับอนุญาตให้เชือกในโครงสร้างทางสังคมและกิจกรรมทางเทคโนโลยีซึ่งอาจก่อให้เกิดหรือมีศักยภาพที่จะก่อให้เกิดการหยุดชะงักทางสังคม การวิจัยของเรามุ่งเน้นไปที่วัสดุและโครงสร้างพื้นฐานให้เกิดความเสียหาย / ความล้มเหลวหรือผลกระทบทางกายภาพของภัยพิบัติที่มีแนวโน้มที่จะเรียกออกจากมิติทางสังคมและทางด้านจิตใจและจิตวัฒนธรรมดังกล่าวในโอลิเวอร์สมิ ธ ฯ (1999) บทความ "ความโกรธโลก".

แนวโน้มดังกล่าว การเพิ่มการพึ่งพาเทคโนโลยีเพิ่มขึ้นกลายเป็นเมืองและความซับซ้อนทางสังคมชี้ให้เห็นว่าภัยพิบัติจะยังคงเพิ่มขึ้นในความถี่และขนาด (Quarantelli, 1991) Smelser (1991) เสริมว่าไดรฟ์ที่มีต่อผลผลิตทางเศรษฐกิจ, ความดันในการปรับปรุงเทคโนโลยีและสากล (หรือโลกาภิวัตน์) ของเศรษฐกิจโลกเป็นกิจกรรมที่มีศักยภาพที่สามารถเร่งจังหวะในแนวโน้มการเปลี่ยนแปลงตามการคาดการณ์โดย Quarantelli เนื้อหาความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีได้ขับเคลื่อนการพัฒนามนุษย์เช่นเดียวกับส่วนขยายที่เพิ่มขึ้นของการตั้งถิ่นฐานพื้นที่บางส่วนของโลกซึ่งจะเป็นการเพิ่มช่องโหว่ของเราที่จะเป็นอันตราย (ดู Blaikie et al., 2004 Brammer, 1990 และอาร์ตมันน์และยืน 1989) ริชาร์ด (1994) ระบุว่าการเพิ่มขึ้นของความวุ่นวายด้านสิ่งแวดล้อมและวิกฤติที่เกิดขึ้นอาจเป็นเพราะโลกวันนี้มีเทคโนโลยีที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นที่มีความสามารถในการตรวจจับภัยพิบัติเช่นเดียวกับการสร้างภัยพิบัติ (เช่นความล้มเหลวคอมพิวเตอร์, ภัยพิบัตินิวเคลียร์เครื่องบินตกอากาศการล่มสลายของ แพลตฟอร์มที่แท่นขุดเจาะน้ำมันในทะเลสูงซากปรักหักพังและการละเมิดลิขสิทธิ์ในทะเลสูงบวกกับความพยายามในการก่อการร้ายมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อม [ผ่านการปล่อย] แนวโน้มของร่างและความอดอยากเช่นเดียวกับสภาพอากาศเลวร้าย) หนึ่งอาจหมายถึงเบอร์ตันอัลเอต (1993), สีขาว, et al (2001) และ Faulkner (2001) สำหรับภาพทั่วไปเกี่ยวกับวิธีการใช้เทคโนโลยีที่สามารถสัมผัสมนุษย์ภัยพิบัติทางธรรมชาติ โลจิสติกในการเดินเรือและห่วงโซ่อุปทานของอุตสาหกรรมวัง (2006) เล่าเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับการเกิดอุบัติเหตุหลายแห่งในอดีตที่ผ่านมา