The sadness of that statement is wi

The sadness of that statement is with me as I type, and it’s been with me since I woke up on January 11th. For days, I couldn’t stop thinking about him, as though his life and now his death were a pair of beautiful, painful baubles I couldn’t stop inspecting. I tried the words in different patterns: “Bowie’s dead.” “Bowie: dead.” “Bowie. Is. Dead.” I wasted hours reading all the articles about him in my newsfeed and poring through Google image searches to find the photos that matched my ideas about who he was. It didn’t make any sense. How could a personage of that magnitude do something as ordinary and time-bound as dying? How was it possible that nobody had known he was so sick? And who was I to give a shit, really? He wasn’t my dad, he wasn’t my husband. But when I stepped outside to walk the dog the air felt different, as if it had lost a smell I had always taken for granted. I know that sounds melodramatic—and it is—but it’s also true. I thought about living on the same island as so many celebrities and why none of them resonated with me as much as the man who had just died.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความโศกเศร้าของงบที่อยู่กับฉันพิมพ์ และจะได้รับกับผมตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมาในวันที่ 11 มกราคม วัน ฉันไม่สามารถหยุดคิดถึงเขา ว่าชีวิตของเขา และตอนนี้เขาเสียชีวิตมีคู่ของเครื่องประดับสีสวย เจ็บปวดที่ฉันไม่สามารถหยุดการตรวจสอบ ฉันพยายามคำในรูปแบบที่แตกต่างกัน: "โบวีของตาย" "โบวี: ตาย" "โบวี กังวลคนตาย" ฉันเสียเวลาอ่านทุกบทความเกี่ยวกับเขาในสารของฉัน และปกติผ่านค้นหาภาพใน Google เพื่อค้นหารูปภาพที่ตรงกับความคิดของฉันเกี่ยวกับผู้ที่เขาเป็น จะไม่ทำให้รู้สึกใด ๆ สามารถบุคคลสำคัญขนาดนั้นอย่างไรสิ่งที่เป็นสามัญ และเวลาผูกเป็นตาย วิธีมันเป็นไปได้ว่า ไม่มีใครได้รู้จักพระองค์จึงป่วย และผมให้อึ จริง ๆ คือใคร ไม่ได้เป็นพ่อของฉัน ไม่ได้เป็นสามีของฉัน แต่เมื่อผมก้าวนอกเดินสุนัขอากาศรู้สึกแตกต่างกัน ว่ามันได้สูญเสียกลิ่นที่ฉันมีจะได้รับ ฉันรู้ว่าเสียง melodramatic — และเป็น — แต่เป็นความจริง ผมคิดว่า ชีวิตบนเกาะเดียวกันเป็นคนดังมากมายและทำไมไม่สะท้อนก้องกับฉันเหมือนคนที่เพิ่งเสียชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเศร้าของคำสั่งที่อยู่กับฉันเป็นฉันพิมพ์และก็อยู่กับฉันตั้งแต่ฉันตื่นขึ้นมาในวันที่ 11 มกราคม สำหรับวันที่ฉันไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับเขาราวกับว่าชีวิตของเขาและตอนนี้การตายของเขาเป็นคู่ที่สวยงามต่างหูเจ็บปวดฉันไม่สามารถหยุดการตรวจสอบ ฉันพยายามคำในรูปแบบที่แตกต่างกัน: "โบวี่ตาย." "โบวี่:. ตาย" "โบวี่ คือ. ตาย. "ผมเสียชั่วโมงอ่านบทความทั้งหมดเกี่ยวกับเขาใน newsfeed ของฉันและการอ่านผ่านการค้นหารูปภาพของ Google ในการค้นหาภาพที่ตรงกับความคิดของฉันเกี่ยวกับว่าเขาเป็นใคร มันไม่ได้ทำให้รู้สึกใด ๆ วิธีบุคคลสำคัญของขนาดที่จะทำสิ่งที่เป็นสามัญและเวลาผูกพันเป็นจะตาย? วิธีการคือมันเป็นไปได้ที่ไม่มีใครเคยรู้จักเขาป่วยเพื่อ? และผู้ที่ผมจะให้อึจริงๆ? เขาไม่ได้เป็นพ่อของฉันเขาไม่ได้เป็นสามีของฉัน แต่เมื่อผมก้าวออกไปข้างนอกเดินสุนัขอากาศรู้สึกที่แตกต่างกันราวกับว่ามันได้สูญเสียกลิ่นฉันได้ยึดเสมอสำหรับรับ ฉันรู้ว่าเสียงดูดดื่มและมันเป็น แต่มันก็ยังเป็นความจริง ฉันคิดเกี่ยวกับอาศัยอยู่บนเกาะเช่นเดียวกับคนดังมากมายและทำไมไม่มีของพวกเขาสะท้อนกับฉันมากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเสียชีวิตไป