Although they weren’t submerged in

Although they weren’t submerged in the killing intent, having felt the pressure Hajime emitted, Aiko and the others turned pale as they trembled.

Hajime put Donner on the table and gotoh, it made an unnatural noise. Its purpose was to threaten them. Following that, he clearly declared his standing and asked where Aiko and the others would choose to stand.

“I have no interest in you lot. I have never thought of wanting a relationship with you guys. Moreover, I won’t say anything about what had happened to me or what I want to do. I am only here for work, so I’ll resume my journey once it’s over. That’s where we say good bye. Also, let’s not intervene with each other. No matter what kind of selfish things you want to do, just don’t obstruct me. Just like now, if you become hostile… I’ll likely kill you.”

Understand? Was what Hajime’s eyes asked, but no one said anything. Immediately, he turned his gaze towards Chase and the Knights, who desperately endured the Pressure, and all they could do was slightly nod.

Next, Hajime turned his gaze towards Aiko and her students. Aiko didn’t say anything. No, more like she couldn’t. It was not only because of the pressuring feelings that gushed out, but also because of Hajime’s words, and how her student change without her knowing. Those were not something Aiko’s pride could allow.

Hajime sighed as he shrugged his shoulders and canceled the “Pressure.” Although there was no answer from Aiko, Hajime could somehow sympathize with her feelings, so he didn’t force her for an answer. The other students were obviously frightened, so he guessed they wouldn’t dare challenge him.

With the tremendous feeling of oppression vanished, the Knights collapsed and let out deep sighs. Aiko and her students were also exhausted and sat deeply on the chairs. As though nothing had happened, Hajime resumed his meal, and talked to the depressed Shia.

“Oi, Shia. That’s something normal “outside.” There is no need to take it seriously, okay?”

“Yes, that’s right… Although I understand that,… as expected, for humans, these ears are disgusting.”

With self-derision, Shia patted her ears with her hands and let out a bitter smile. To such a Shia, Yue whispered words to comfort her with honest eyes.

“…Shia’s ears are lovely.”

“Yue-san… Is that so?”

Even so, Shia was still unconvinced about it, so this time Hajime followed up with a somewhat amazed expression. Because Yue often said “Bad!” to him, Hajime’s attitude towards Shia had softened little by little, and he tried to comfort her with the utmost of his ability.

“You know, their education was practically brainwashing from the Church and nobles of the Kingdom, so it’s just their feelings of aversion. Don’t you know that the Rabbitman tribe are the number one most popular pet slaves? In other words, no one thinks of you as disgusting in general.”

“Th—… that’s so… …U-umm, by the way Hajime-san,… Umm… what do you think… about my ears?”

Having guessed that those words were Hajime’s own way of comforting her, Shia felt slightly happy. Then she asked him with an upward gaze with blushing cheeks. As if saying, “I want to know, but at the same time don’t want to,” her rabbit ears completely drooped, and sometimes they twitched towards Hajime.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้จมอยู่ในเจตนาฆ่า มีรู้สึกดัน Hajime ที่ปล่อยออก Aiko และอื่น ๆ เปิดซีดเป็น พวก trembledHajime ใส่ Donner ตารางและ gotoh มันทำให้เสียงเป็นธรรมชาติ วัตถุประสงค์ของการ คุกคามพวกเขาได้ ต่อว่า เขาชัดเจนประกาศยืนของเขา และถามที่ Aiko และอื่น ๆ จะเลือกยืน"แล้วไม่สนใจในคุณมาก ฉันไม่เคยคิดของการต้องการความสัมพันธ์กับพวกคุณ นอกจากนี้ ฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นกับฉันหรือสิ่งที่ฉันอยากทำ ฉันอยู่ที่นี่เท่านั้นสำหรับการทำงาน ดังนั้นฉันจะกลับมาเดินทางของฉันเมื่อมันอยู่ นั่นคือที่เราบอกว่า ลาก่อน ยัง เราไม่แทรกแซงกัน ไม่ว่าอะไรสิ่งที่เห็นแก่ตัวคุณต้องการทำ เพียงไม่ขัดขวางฉัน เหมือนตอนนี้ ถ้าคุณเป็นศัตรู... ฉันจะอาจฆ่าคุณ"เข้าใจไหม คือตาของ Hajime ถาม แต่ไม่มีใครว่า อะไร ทันที เขาหันสายตาของเขาไล่ล่าและอัศวิน ผู้หมดทนความดัน และทั้งหมดไม่ได้พยักหน้าเล็กน้อยถัดไป Hajime หันสายตาของเขา Aiko และนักเรียนของเธอ Aiko ไม่พูดอะไร ไม่มี มากขึ้นเช่นเธอไม่ ไม่เพียง เพราะความรู้สึก pressuring ที่พล.ต.อ.ออก แต่ยัง เพราะคำของ Hajime และนักศึกษาของเธอเปลี่ยนแปลงโดยไม่ทราบของเธอได้ ผู้ที่ไม่ได้บางสิ่งบางอย่างที่อาจทำให้เกิดความภาคภูมิใจของ AikoHajime ถอนหายใจเขายักไหล่ไหล่ของเขา และยกเลิกการ "ดัน" แม้ว่าไม่มีการตอบรับจาก Aiko, Hajime สามารถอย่างใดเห็นด้วยกับความรู้สึกของเธอ ดังนั้นเขาไม่ได้บังคับให้เธอคำตอบ นักเรียนอื่น ๆ ได้อย่างชัดเจนกลัว ให้เขาเดาพวกเขาจะไม่กล้าท้าทายเขามีความรู้สึกอย่างมากของอธิปไตยศาสดา อัศวินยุบ และให้ออก sighs ลึก Aiko และนักเรียนของเธอยังหมด และนั่งบนเก้าอี้อย่างลึกซึ้ง เหมือนไม่มีอะไรเกิด Hajime ดำเนินต่อไปอาหารของเขา และพูดคุยกับฮฺตก"อ้อย ฮฺ เป็นเรื่องปกติ "อยู่" ไม่จำเป็นต้องใช้มันอย่างจริงจัง ไร? ""ใช่ ที่เหมาะสม... แต่ผมเข้าใจว่า,...ตามที่คาดไว้ สำหรับมนุษย์ หูเหล่านี้ได้น่าขยะแขยง"ด้วยตนเอง derision ฮฺ patted หูของเธอ ด้วยมือของเธอ และให้ออกรอยยิ้มขม การดังกล่าวเป็นฮฺ หยูกระซิบคำให้ความรู้สึกสบายเธอ ด้วยตาซื่อ“…หูของฮฺจะดี""ยูซัง... มีที่ให้หรือไม่? "ถึงกระนั้น ฮฺถูกยัง unconvinced เกี่ยวกับมัน ดังนั้นเวลานี้ Hajime หลังค่อนข้างประหลาดนิพจน์ เพราะยิวมักตอบว่า "ไม่ดี" เขา ทัศนคติของ Hajime ต่อฮฺได้ก่อน้อย และเขาพยายามสบายเธอ มีอย่างเต็มความสามารถของเขา"คุณรู้ การศึกษาจริง brainwashing จากคริสตจักรและขุนนางของราชอาณาจักร ดังนั้นจึงเป็นเพียงความรู้สึกของ aversion คุณไม่รู้ว่า เผ่า Rabbitman เป็นทาสสัตว์เลี้ยงยอดนิยมหมายเลขหนึ่ง ในคำอื่น ๆ ไม่คิดว่า คุณเป็นน่าขยะแขยงโดยทั่วไป"" Th —...ก็ดัง......U-อุ่ม โดยวิธี Hajime ซัง, ... อึม...ไง...เกี่ยวกับหูของฉัน? "มีเดาว่า คำเหล่านั้นมีวิธีของ Hajime เก่าเธอ ฮฺรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย แล้วเธอถามเขา ด้วยสายตาขึ้นกับ blushing แก้ม ถ้าพูดว่า "ฉันต้องการทราบ แต่ในเวลาเดียวกันไม่ต้องการ, " เธอหูกระต่ายสมบูรณ์ drooped และบางครั้งพวกเขา twitched ต่อ Hajime

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ในเจตนาฆ่า ต้องรู้สึกกดดัน ฮาจิเมะออกมา ไอโกะและคนอื่นๆก็ซีดเป็นพวกเขาก็

ฮาจิเมะวางให้บนโต๊ะ และ gotoh มันทำเสียงกระแดะ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อขู่เขา หลังจากนั้นเขาก็ประกาศยืนของเขาและถามว่า ไอโกะ และคนอื่นจะเลือกที่จะยืนอยู่ . . .

" ผมไม่ได้สนใจคุณมากฉันไม่เคยคิดว่าต้องการความสัมพันธ์กับคุณ นอกจากนี้ ผมจะไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมหรือสิ่งที่ผมต้องการจะทำ ฉันแค่มาที่นี่เพื่อทำงาน ดังนั้นผมจะเริ่มการเดินทางของฉันเมื่อมันผ่าน ที่เราพูดว่าลาก่อน นอกจากนี้ เราไม่ยุ่งกับแต่ละอื่น ๆ ไม่ว่าสิ่งที่ชนิดของการเห็นแก่ตัว สิ่งที่อยากทำ แค่อย่าขวางทางฉัน เหมือนตอนนี้ถ้าคุณเป็นมิตร . . . . . . . ผมอาจจะฆ่าคุณ "

เข้าใจมั้ย ? คือว่า ฮาจิเมะ ตาถาม แต่ไม่มีใครพูดอะไรเลย ทันที เขาหันสายตาของเขาต่อไล่ และอัศวินที่หมดท่าต้องทนแรงกดดัน และพวกเขาทั้งหมดก็พยักหน้าเล็กน้อย

ต่อไป ฮาจิเมะหันสายตาของเขากับไอโกะ และนักเรียนของเธอ ไอโกะไม่พูดอะไรเลย ไม่ เธอทำไม่ได้มันไม่เพียงเพราะของกดดันความรู้สึกที่ทะลักออกมา แต่ยังเพราะฮาจิเมะพูดและวิธีการเปลี่ยนนักเรียนของเธอโดยที่เธอไม่รู้ พวกนั้นไม่ใช่เรื่องของไอโกะ ศักดิ์ศรีอาจอนุญาตให้

ฮาจิเมะถอนหายใจ เขายักไหล่ไหล่ และยกเลิก " ความดัน " แม้ยังไม่มีคําตอบจากไอโกะ ฮาจิเมะคงเห็นใจในความรู้สึกของเธอเขาไม่ได้บังคับเธอให้คำตอบ นักศึกษาคนอื่นๆก็ตกใจ เขาจึงเดาได้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าท้าทายเขา

กับความรู้สึกอันยิ่งใหญ่ของการกดขี่หายไป อัศวิน ล้มลง และให้ลึก . . . . . . ไอโกะและนักเรียนของเธอก็หมดแรงและนั่งดูดบนเก้าอี้ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮาจิเมะต่ออาหารของเขาและพูดคุยกับหดหู่ชิ

" เฮ้ย ชิ . นั่นมันเรื่องปกติ " นอก " ไม่ต้องซีเรียสกับมัน โอเค ? "

" ใช่แล้ว . . . ถึงแม้ว่าผมจะเข้าใจว่า . . . . . . . อย่างที่คาดไว้ สำหรับมนุษย์ หูเหล่านี้น่ารังเกียจ "

ด้วยความเย้ยหยันตนเอง ไชอา ตบหู กับมือของเธอ และปล่อยออกมายิ้มขม เช่นไชอา เย่วคำกระซิบปลอบใจเธอด้วยตา

" . . . . . . . ชิหู น่ารักมาก

"" ยูเอะซัง . . . . . . . งั้นเหรอ ? "

แล้วชิก็ยังคงไม่มั่นใจเกี่ยวกับมัน ดังนั้นเวลานี้ ฮาจิเมะตามด้วยสีหน้าประหลาดใจบ้าง . เพราะเว่มักจะพูดว่า " เลว ! " เขา ฮาจิเมะเป็นทัศนคติที่มีต่อชิได้นิ่มๆ และเขาก็พยายามจะปลอบเธอ ด้วยที่สุดของความสามารถของเขา . . . . . .

" คุณก็รู้การศึกษาของพวกเขาแทบจะล้างสมองจากคริสตจักรและขุนนางของอาณาจักร ดังนั้นมันเป็นเพียงความรู้สึกของความเกลียดชัง คุณไม่รู้ว่า rabbitman เผ่าเป็นหนึ่งในความนิยมมากที่สุด สัตว์เลี้ยง ทาส ในคำอื่น ๆที่ไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นน่ารังเกียจในทั่วไป .

" . . . . . . . . . นั่นมัน . . . . . . . u-umm ว่าแต่ฮาจิเมะซัง . . . . . . . . . . . . . . . . คุณคิดอย่างไร . . . . . . . เรื่องหูของฉัน ? "

ต้องเดาว่าคำพูดนั้นฮาจิเมะเองวิธีปลอบโยนเธอ ชิรู้สึกมีความสุข แล้วเธอก็ถามเขาด้วยสายตาขึ้นไปกับหน้าแดงแก้ม เช่น ถ้าพูดว่า " ฉันต้องการที่จะรู้ แต่ในเวลาเดียวกันไม่อยาก " นางกระต่ายหู drooped อย่างสมบูรณ์และบางครั้งกระตุก
ต่อ ฮาจิเมะ