I grew up in the south of Spain in

I grew up in the south of Spain in a little community called Estepona. I was 16 when one morning my father told me I could drive him into a remote village called Mijas, about 18 miles away, on the condition that I take the car in to be serviced at a nearby garage. Having just learned to drive and hardly ever having the opportunity to use the car, I readily accepted. I drove Dad into Mijas and promised to pick him up at 4 p.m., then drove to a nearby garage and dropped off the car. Because I had a few hours to spare, I decided to catch a couple of movies at a theatre near the garage. However, I became so immersed in the films that I completely lost track of time. When the last movie had finished, I looked down at my watch. It was six o’clock. I was two hours late. 

I knew Dad would be angry if he found out I’d been watching movies. He’d never let me drive again. I decided to tell him that the car needed some repairs and that they had taken longer that had been expected. I drove up to the place where we had planned to meet and saw Dad waiting patiently on the corner. I apologized for being late and told him that I’d come as quickly as I could, but the car had needed some major repairs. I’ll never forget the look he gave me. 

“I’m disappointed that you feel you have to lie to me, Jackson.” 

“What do you mean? I’m telling the truth.”

Dad looked at me again. “When you did not show up, I called the garage to ask if there were any problems, and they told me that you had not yet picked up the car. So you see, I know there were no problems with the car.” A rush of guilt ran through me as I feebly confessed to my trip to the movie theater and the real reason for my tardiness. Dad listened intently as a sadness passed through him. 

“I am angry, not with you but with myself. You see, I realize that I have failed as a father if after all these years you feel that you have to lie to me. I have failed because I have brought up a son who cannot even tell the truth to his own father, I’m going to walk home now and contemplate where I have gone wrong all these years”. 

“But Dad, its 18 miles to home. It’s dark. You can’t walk home.”

My protests, my apologies and the rest of my utterances were useless. I had let my father down, and I was about to learn one of the most painful lessons of my life. Dad began walking along the dusty roads. I quickly jumped in the car and followed behind, hoping he would relent. I pleaded all the way, telling him how sorry I was, but he simply ignored me, continuing on silently, thoughtfully and painfully. For 18 miles I drove behind him, averaging about five miles per hour. 

Seeing my father in so much physical and emotional pain was the most distressing and painful experience that I have ever faced. However, it was also the most successful lesson. I have never lied to him since.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมโตในภาคใต้ของสเปนในชุมชนเล็ก ๆ ที่เรียกว่า Estepona ผม 16 เมื่อเช้าวันหนึ่งพ่อบอกฉันว่า ฉันสามารถขับเขาเข้าหมู่บ้านระยะไกลเรียกประมาณ 18 ไมล์ Mijas บนเงื่อนไขที่ว่าผมใช้รถในการให้บริการที่จอดรถใกล้เคียง เพียงรู้ขับและไม่เคยมีโอกาสในการใช้รถ ฉันพร้อมยอมรับ ฉันขับรถพ่อเป็น Mijas และสัญญาว่า จะรับเขาที่ 16.00 น. ขับรถไปอู่ใกล้เคียง แล้วหลุดออกจากรถ เนื่องจากผมไม่กี่ชั่วโมงว่าง ฉันตัดสินใจจะจับคู่ของภาพยนตร์ที่โรงละครใกล้โรงรถ อย่างไรก็ตาม ฉันกลายเป็นดังนั้นแช่อยู่ในภาพยนตร์ที่สมบูรณ์หายไปของเวลา เมื่อภาพยนตร์สุดท้ายมี ฉันมองลงที่นาฬิกา หกโมงไม่ ผมช้าสองชั่วโมง รู้ว่า พ่อจะโกรธถ้าเขาพบ ฉันได้รับชมภาพยนตร์ เขาจะไม่ให้ฉันขับรถอีกด้วย ฉันตัดสินใจบอกเขาว่า รถต้องซ่อมแซมบางส่วน และว่า พวกเขามีมานานกว่าที่คาดว่า ผมขับรถถึงที่เราได้วางแผนเพื่อตอบสนอง และเห็นพ่อที่อดทนรอที่มุม ผมอุ้มสำหรับการมาสาย และบอกว่า จะมาเร็วอย่างที่ไม่แพง แต่รถก็ต้องซ่อมแซมบางใหญ่ ฉันไม่เคยจะลืมเขาให้ฉันดู "ฉันหวังว่า คุณรู้สึกว่าคุณต้องอยู่กับฉัน Jackson " "ไม่คุณหมายถึงอะไร ฉันบอกความจริง"พ่อมองที่ฉันอีกครั้ง "เมื่อคุณไม่ได้แสดงค่า ฉันเรียกอู่ถามถ้า มีปัญหาใด ๆ และพวกเขาบอกผมว่า คุณก็ไม่ได้เบิกค่ารถ คอน ฉันรู้ว่า มีปัญหากับรถไม่" เร่งความผิดวิ่งผ่านฉันเป็นฉันสารภาพว่า จะเดินไปโรงภาพยนตร์และสาเหตุแท้จริงสำหรับกรุณา feebly พ่อฟัง intently เป็นความโศกเศร้าที่ผ่านมาทางเขา "ฉันโกรธ ไม่ มีคุณ แต่ กับตัวเอง คุณนั้น ฉันรู้ว่า ฉันล้มเหลวฐานะบิดาถ้าหลังจากปีนี้ คุณรู้สึกว่า ได้นอนกับฉัน ฉันได้ล้มเหลวเนื่องจากผมได้นำลูกชายที่จะไม่บอกความจริงกับพ่อของเขาเอง ฉันจะเดินกลับทันที และคิดที่ฉันคุณ ๆ เหล่านี้ทุกปี" "แต่พ่อ ไมล์ 18 ของบ้าน มืดได้ คุณไม่สามารถเดินกลับ"ประท้วงของฉัน ฉันขอโทษ และส่วนเหลือของ utterances ของฉันก็ไม่มีประโยชน์ ผมได้ให้พ่อลง และผมจะเรียนรู้บทเรียนที่เจ็บปวดที่สุดของชีวิตอย่างใดอย่างหนึ่ง พ่อเริ่มเดินไปตามถนนฝุ่น ฉันอย่างรวดเร็วไปในรถ และตามหลัง หวังเขาจะ relent ฉัน pleaded ทาง บอกเขาว่าขอผม แต่เขาเพียงละเว้นฉัน ต่อเนื่องเงียบ ๆ ห้าง และเจ็บปวด สำหรับ 18 ไมล์ ฉันขับรถอยู่ด้านหลังเขา หาค่าเฉลี่ยประมาณ 5 ไมล์ต่อชั่วโมง เห็นพ่อในอาการปวดที่ร่างกาย และอารมณ์มากได้ประสบการณ์เศร้า และเจ็บปวดมากที่สุดที่ฉันได้เคยประสบมา อย่างไรก็ตาม มันก็ยังเรียนประสบความสำเร็จมากที่สุด นอกจากนี้ฉันไม่ได้โกหกเขาตั้งแต่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเติบโตขึ้นมาในภาคใต้ของประเทศสเปนในชุมชนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เรียกว่าเอสเตโป ผมเป็นคนที่ 16 เมื่อเช้าวันหนึ่งพ่อของฉันบอกฉันว่าฉันสามารถขับรถเขาเข้าไปในหมู่บ้านที่ห่างไกลที่เรียกว่ามิจาประมาณ 18 ห่างออกไปบนเงื่อนไขที่ว่าผมใช้รถในการให้บริการที่จอดรถอยู่บริเวณใกล้เคียง มีการเรียนรู้เพียงไดรฟ์และแทบจะไม่เคยมีโอกาสที่จะใช้รถของผมได้รับการยอมรับอย่างง่ายดาย ผมขับรถเข้าไปในมิจาพ่อและสัญญาว่าจะรับเขาขึ้นที่ 04:00 จากนั้นขับรถไปที่โรงจอดรถบริเวณใกล้เคียงและลดลงออกจากรถ เพราะผมมีเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่จะสำรองไว้ฉันตัดสินใจที่จะจับคู่ของภาพยนตร์ที่โรงละครที่อยู่ใกล้ที่จอดรถ แต่ผมกลายเป็นที่แช่อยู่ในภาพยนตร์ที่ผมหายไปอย่างสมบูรณ์ติดตามของเวลา เมื่อภาพยนตร์ที่ผ่านมาเสร็จผมมองลงไปที่นาฬิกาของฉัน มันเป็น 06:00 ผมเป็นสองชั่วโมงปลาย.  ผมรู้ว่าพ่อจะโกรธถ้าเขาพบฉันต้องการได้รับชมภาพยนตร์ เขาไม่เคยให้ฉันขับรถอีกครั้ง ฉันตัดสินใจที่จะบอกเขาว่ารถที่จำเป็นในการซ่อมแซมและการที่พวกเขาได้อีกต่อไปที่ได้รับการคาดหวัง ผมขับรถขึ้นไปยังสถานที่ที่เราได้วางแผนที่จะตอบสนองความต้องการและเห็นพ่อรออดทนที่มุม ฉันขอโทษสำหรับการมาสายและบอกเขาว่าผมต้องการมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่รถได้ที่จำเป็นในการซ่อมแซมที่สำคัญบางอย่าง ฉันจะไม่ลืมดูเขาให้ฉัน.  "ผมผิดหวังที่คุณรู้สึกว่าคุณต้องโกหกฉันแจ็คสัน."  "คุณหมายถึงอะไร? ฉันบอกความจริง. " พ่อมองมาที่ผมอีกครั้ง "เมื่อคุณไม่ได้แสดงขึ้นผมก็เรียกว่าอู่ซ่อมรถที่จะถามว่ามีปัญหาใด ๆ และพวกเขาบอกผมว่าคุณยังไม่ได้หยิบขึ้นรถ ดังนั้นคุณจะเห็นฉันรู้ว่ามีปัญหาใด ๆ กับรถ. "เร่งด่วนของความผิดวิ่งผ่านฉันเป็นฉันอย่างอ่อนแรงสารภาพกับการเดินทางของฉันไปที่โรงละครภาพยนตร์และเหตุผลที่แท้จริงที่เชื่องช้าของฉัน พ่อฟังอย่างตั้งใจเป็นความโศกเศร้าผ่านเขา.  "ผมโกรธไม่ได้อยู่กับคุณ แต่กับตัวเอง คุณเห็นฉันรู้ว่าฉันจะยังไม่ได้เป็นพ่อถ้าหลังจากทุกปีเหล่านี้คุณรู้สึกว่าคุณต้องอยู่กับฉัน ฉันได้ล้มเหลวเพราะผมได้นำลูกชายที่ไม่ได้บอกความจริงกับพ่อของเขาเอง, ฉันจะเดินกลับบ้านในขณะนี้และคิดที่ฉันได้ไปผิดทุกปีเหล่านี้ ".  "แต่พ่อ 18 ไมล์ไปที่บ้าน . มันมืด คุณไม่สามารถเดินกลับบ้าน. " การประท้วงของฉันขอโทษฉันและส่วนที่เหลือของคำพูดของฉันก็ไร้ประโยชน์ ฉันมีให้พ่อของฉันลงและฉันก็จะเรียนรู้หนึ่งในบทเรียนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของฉัน พ่อเริ่มเดินไปตามถนนเต็มไปด้วยฝุ่น ฉันได้อย่างรวดเร็วเพิ่มขึ้นในรถและตามหลังหวังว่าเขาจะลดละ ผมสารภาพตลอดทางเขาบอกว่าขอโทษฉันได้ แต่เขาก็ไม่สนใจฉันอย่างต่อเนื่องอย่างเงียบ ๆ ความคิดและความเจ็บปวด สำหรับ 18 ไมล์ผมขับรถอยู่ข้างหลังเขาเฉลี่ยประมาณห้าไมล์ต่อชั่วโมง.  เห็นพ่อของฉันอยู่ในความเจ็บปวดทางร่างกายและอารมณ์มากเป็นประสบการณ์ที่น่าวิตกมากที่สุดและเจ็บปวดที่ฉันได้เคยประสบมา แต่มันก็เป็นบทเรียนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ฉันไม่เคยโกหกเขาตั้งแต่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเติบโตขึ้นในภาคใต้ของสเปนในชุมชนเล็กๆที่เรียกว่า Estepona . พอฉันอายุได้ 16 ปี เช้าวันหนึ่ง พ่อผมบอกว่า ผมขับเข้าหมู่บ้านห่างไกลที่เรียกว่า Mijas ประมาณ 18 ไมล์ บนเงื่อนไขที่ว่าผมใช้รถเพื่อให้บริการที่จอดรถในบริเวณใกล้เคียง มีแค่เรียนรู้ที่จะไดรฟ์ และแทบจะไม่เคยมีโอกาสได้ใช้รถ ผมพร้อมยอมรับผมขับรถพาพ่อเข้าไปใน Mijas และสัญญาว่าจะมารับตอน 4 โมงเย็น แล้วขับไปที่อู่ที่ไปส่งรถ เพราะฉันมีสองสามชั่วโมงเพื่อสำรอง , ฉันตัดสินใจที่จะจับคู่ของภาพยนตร์ที่โรงละครใกล้โรงรถ อย่างไรก็ตาม ผมก็แช่อยู่ในหนัง ฉันเลยลืมเวลา เมื่อเรื่องที่แล้วเสร็จ ฉันก้มลงมองนาฬิกา มัน 6 โมงผมก็สองชั่วโมงแล้ว ทำไม

ผมรู้ว่าพ่อจะโกรธ ถ้าเขารู้ว่าผมเคยดูหนัง เขาจะไม่ยอมให้ฉันขับอีก ฉันตัดสินใจบอกเค้าว่ารถต้องการการซ่อมแซมและพวกเขาได้นานกว่าที่เคยคาดไว้ ผมขับรถไปถึงสถานที่ที่เราได้วางแผนที่จะพบและเห็นพ่ออดทนรอในมุมข้าขอโทษที่มาช้า และบอกเขาว่า ฉันมาเร็วที่สุดเท่าที่ฉันทำได้ แต่รถก็ต้องการหลักของการซ่อมแซม ผมไม่เคยลืมสายตาที่เขามองฉัน รึเปล่า

" ผมผิดหวังที่คุณรู้สึกว่า คุณโกหกฉัน แจ็คสัน " รึเปล่า

" คุณหมายถึงอะไร ? ฉันพูดความจริง "

พ่อมองมาที่ฉันอีกครั้ง " เมื่อคุณไม่ได้แสดง ผมโทรไปที่อู่เพื่อจะถามว่ามีปัญหาใด ๆเขาบอกว่าคุณยังไม่ได้รับรถ ดังนั้นคุณจะเห็น , ผมรู้ว่ามีปัญหากับรถ " วิ่งของความรู้สึกผิดวิ่งผ่านฉันกระป้อกระแป้สารภาพเพื่อเดินทางไปยังโรงภาพยนตร์ และเหตุผลที่แท้จริงสำหรับงานของฉัน พ่อฟังอย่างตั้งใจ เมื่อความเศร้าผ่านไปเขา รึเปล่า

" ผมโกรธ ไม่ใช่กับคุณ แต่กับตัวเอง คุณเห็นไหมฉันตระหนักว่าฉันล้มเหลวในฐานะพ่อ ถ้าหลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้คุณรู้สึกว่าคุณต้องโกหกฉัน ผมยังไม่ได้เพราะผมต้องเลี้ยงดูลูกชายที่ไม่ได้บอกความจริงกับพ่อของตัวเอง ผมจะเดินกลับบ้านและคิดที่ฉันได้ไปผิดปีทั้งหมดเหล่านี้ รึเปล่า

" แต่พ่อ ไมล์ 18 ของบ้าน มันมืด คุณไม่สามารถเดินกลับบ้าน "

ประท้วงของผมขอโทษของฉันและส่วนที่เหลือของคำพูดของฉันที่ไร้ประโยชน์ ฉันปล่อยให้พ่อลงและฉันได้เรียนรู้หนึ่งในบทเรียนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของฉัน พ่อเริ่มเดินตามถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่น ฉันรีบกระโดดขึ้นรถและเดินตามหลัง หวังว่าเขาจะกลับใจ . ผมสารภาพเลย บอกเขาว่าขอโทษ แต่เขาก็ไม่สนใจผม ต่อไปอย่างเงียบ ๆ อย่าง และความเจ็บปวด18 ไมล์ ผมขับรถตามหลังเขา เฉลี่ยประมาณห้าไมล์ต่อชั่วโมง รึเปล่า

เห็นพ่อในมากทางกายภาพและทางอารมณ์เจ็บปวดที่น่าวิตกมากที่สุดและประสบการณ์ที่เจ็บปวดที่ฉันได้เคยเจอ อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นบทเรียนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ผมไม่เคยโกหกเขาเลย