To see how far the textbook stereot

To see how far the textbook stereotype of impersonality corresponds with actual practice, I interviewed
expert writers and examined 240 published journal articles, 30 from each of eight disciplines.
Using Wordpilot 20001 (Milton, 1999), a text analysis and concordance programme, I electronically
searched the corpus for the pronouns I, me, my, we, us, and our, and then examined each
case to ensure it was an exclusive first person use, i.e. that it referred only to the writer(s) and was
therefore a genuine author pronoun. My results suggest that academic writing is not the uniformly
faceless prose it is often thought to be, but displays considerable differences between disciplines
(Table 1). Broadly, writers in the hard sciences and engineering prefer to downplay their personal
role to highlight the issue under study, while a stronger identity is claimed in the humanities and
social sciences papers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อต้องการดูเท่าใดเหมารวมตำราของ impersonality สอดคล้องกับการปฏิบัติจริง ฉันสัมภาษณ์นักเขียนผู้เชี่ยวชาญและกล่าวถึง 240 สมุดเผยแพร่บทความ 30 จาก 8 สาขาใช้ Wordpilot 20001 (มิลตัน 1999), วิเคราะห์ข้อความและสอดคล้องกับโปรแกรม ฉันทางอิเล็กทรอนิกส์ค้นหาคอร์พัสคริสำหรับสรรพนามฉัน ฉัน ของฉัน เรา เรา เรา และจากนั้น ตรวจสอบแต่ละกรณีให้มันเป็นคนแรกร่วมใช้ เช่นที่มันเรียกว่า writer(s) ที่เฉพาะ และมีดังนั้นหนึ่งผู้เขียนที่แท้จริง ผลของฉันแนะนำว่า การเขียนเชิงวิชาการงานไม่สม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงร้อยแก้ว faceless มักจะคิดว่า จะเป็น แต่แสดงความแตกต่างสำคัญระหว่างสาขา(ตาราง 1) ทั่วไป เขียนในวิศวกรรมและวิทยาศาสตร์ยากต้องการ downplay ความส่วนบุคคลของพวกเขาบทบาทเพื่อเน้นปัญหาภายใต้การศึกษา ในขณะที่ตัวแข็งแกร่งในมนุษยศาสตร์การอ้าง และสังคมศาสตร์เอกสาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพื่อดูว่าไกลตายตัวตำรา impersonality
สอดคล้องกับการปฏิบัติที่เกิดขึ้นจริงผมสัมภาษณ์นักเขียนผู้เชี่ยวชาญและตรวจสอบ240 ตีพิมพ์บทความวารสาร 30 จากแต่ละแปดสาขา.
ใช้ Wordpilot 20001 (มิลตัน, 1999), การวิเคราะห์ข้อความและโปรแกรมสอดคล้องผมด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์
ค้นหาคลังสำหรับสรรพนามฉันฉันฉันเรา,
เราและของเราและจากนั้นตรวจสอบแต่ละกรณีเพื่อให้แน่ใจว่ามันเป็นใช้คนแรกที่พิเศษคือว่ามันเท่านั้นที่จะเรียกนักเขียน(s)
และดังนั้นจึงแท้สรรพนามผู้เขียน ผลของฉันชี้ให้เห็นว่าการเขียนเชิงวิชาการไม่สม่ำเสมอร้อยแก้ว faceless มันเป็นความคิดมักจะเป็น แต่แสดงความแตกต่างมากระหว่างสาขา (ตารางที่ 1) กว้างนักเขียนในวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมที่ยากชอบที่จะมองข้ามส่วนตัวของพวกเขามีบทบาทที่จะเน้นปัญหาภายใต้การศึกษาในขณะที่ความเป็นเอกลักษณ์ที่แข็งแกร่งมีการอ้างสิทธิในมนุษยศาสตร์และเอกสารสังคมศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อดูว่าไกลตำราตายตัวของเลียนแบบสอดคล้องกับการปฏิบัติจริง ผมสัมภาษณ์
นักเขียนผู้เชี่ยวชาญและตรวจสอบ 240 ตีพิมพ์บทความวารสาร , 30 จำนวน 8 สาขา ด้านการใช้ wordpilot
( มิลตัน , 1999 ) วิเคราะห์ข้อความและรายการความสอดคล้องกัน ผมค้นข้อมูลทางอิเล็กทรอนิกส์
สำหรับสรรพนาม ฉัน ฉัน ฉัน เรา เรา และของเรา และจากนั้น ตรวจสอบแต่ละ
กรณีเพื่อให้แน่ใจว่ามันเป็นคนแรกที่ใช้เฉพาะ คือว่าเจ้าตัวเท่านั้นที่ผู้เขียน ( s ) และ
ดังนั้นสรรพนามเขียนของแท้ ผลลัพธ์ของฉันแนะนำว่า การเขียนเชิงวิชาการ ไม่ได้เป็นอย่างสม่ำเสมอ
faceless ร้อยแก้วก็มักจะคิดว่าเป็น แต่แสดงความแตกต่างมากระหว่างสาขา
( ตารางที่ 1 ) ในวงกว้างนักเขียนวิทยาศาสตร์อย่างหนักและวิศวกรรมชอบที่จะ downplay บทบาทของส่วนบุคคลที่เน้นเรื่องการศึกษา ในขณะที่ตัวตนที่แข็งแกร่งจะอ้างสิทธิในมนุษยศาสตร์
เอกสารทางสังคมศาสตร์